นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
426
ผู้เข้าชมเดือนนี้
5
ผู้เข้าชมรวม
426
หมวด : รักอื่น ๆ
อัปเดตล่าสุด : 4 ก.ค. 59 / 21:55 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
“แทค เตรียมของเสร็จหรือยังลูกจะกลับมาแล้วนะ” มินจุนถามแทคยอนก่อนจะหันไปสำรวจความเรียบร้อยของงาน วันนี้บ้านเขามีปาร์ตี้วันเกิดเล็กๆของสองแฝดแห่งตระกูลอ๊ค เขาให้ชานซองไปรับเด็กๆที่โรงเรียน นิชคุณดูแลเรื่องการตกแต่งงาน ส่วนเขากับแทคยอนก็จัดการเรื่องอาหารการกิน วันนี้บรรยากาศไม่ค่อยเป็นใจเพราะฝนที่ตกลงมาตลอดแบบไม่มีท่าทีว่าจะหยุด เขาเลยจัดงานเล็กกันที่ห้องนั่งเล่น
“นั่นตัวอะไรอยู่บนเค้กวะไอ้แทค” นิชคุณเดินเข้ามาในครัวก่อนจะถามแทคยอนที่กำลังตั้งอก ตั้งใจแต่งหน้าเค้กอยู่ในครัว
“แมวไง แกดูไม่ออกเหรอ เสร็จแล้ว” แทคยอนเงยหน้ามาตอบนิชคุณ ก่อนจะยิ้มภูมิใจกับผลงานตัวเอง แมวสีเขียวหน้าตาประหลาดๆที่ตั้งตระหง่านอยู่บนเค้ก สร้างความสะพรึงให้กับนิชคุณเป็นอย่างมาก
“แมวผีล่ะสิ” นิชคุณบอกก่อนจะเดินออกไปรอหลานตัวน้อยของเขาที่ห้องนั่งเล่น
“แกมันไม่มีหัวศิลปะ มินจุนดูไอ้คุณสิ มันว่าแมวแทคอ่ะ” แทคยอนโวยวายใส่นิชคุณ ก่อนจะหันไปเบะปากงอแงใส่ร่างบางที่ยืนตรวจความเรียบร้อยของอาหารอยู่
“อย่างอแงน่าแทค ออกไปรอลูกกันเถอะ” มินจุนดึงแขนแมวยักษ์ให้ออกมานั่งที่โซฟาข้างๆนิชคุณ ก่อนจะถามแทคยอนด้วยความกังวลเพราะนี่ก็เลยเวลาเลิกเรียนของ อูยอง กับจุนโฮมานานมากแล้ว
“ทำไมชานยังไม่มาอีก เกิดอะไรขึ้นหรือป่าว แทคโทรไปหาชานทีสิ” ร่างบางบอกกับคนตัวสูงด้วยความกังวล เค้าเป็นห่วงกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น
“ใจเย็นๆนะมินจุน ไม่มีอะไรหรอก เชื่อแทคสิ” แทคยอนบอกมินจุนที่ทำหน้าเครียดก่อนดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด พร้อมกับลูบหัวไปมา
“นั่นไง กลับมากันแล้ว” นิชคุณบอกทั้งสองคน ก่อนจะเดินนำออกไปหาชานซองและเด็กๆที่หน้าบ้าน
“ป๊า ม๊า อาคุณ สวัสดีงับ น้องด้งกลับมาแล้วววว” เด็กน้อยอูยองวิ่งเข้ามากอดป๊ากับม๊า ก่อนที่จะมีเด็กน้อยอีกคนวิ่งตามมา
“น้องโฮก็กลับมาแล้ว สวัสดีฮะ ป๊า ม๊า อาคุณ”
“ไหน มาให้ม๊าหอมแก้มหน่อยสิ๊” มินจุนกอดลูกชายทั้งสองคนก่อนจะหอม จะฟัดด้วยความคิดถึง
“ทำไมมาช้านักวะไอ้ชาน แล้วทำไมแกเปียกแบบนั้น แล้วนั่นไปเอาแมวมาจากไหนวะ” นิชคุณรัวถามใส่ชานซองที่ยืนอุ้มแมวสีหมอกเปียก ทั้งคน ทั้งแมว
“ก็จุนโฮน่ะสิ เห็นแมวเปียกฝนติดอยู่บนต้นไม้ ร้องไห้งอแงให้ฉันไปช่วยแมวลงมา” ชานซองตอบนิชคุณก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน รับผ้าจากมินจุนมาเช็ดผมตัวเอง และเช็ดเจ้าแมวที่อยู่ในอ้อมกอด
“น้องโฮสงสารโกเมงอี เราเลี้ยงโกเมงอีได้มั้ยฮะม๊า” เด็กน้อยตาตี่จุนโฮบอกกับม๊าก่อนจะมองไปที่แมวน้อยสีหมอก
“โกเมงอี?” มินจุนทำหน้างง โกเมงอีไหน
“ใช่ฮะ น้องโฮตั้งชื่อแมวน้อยว่าโกเมงอี เราเลี้ยงโกมงอีกันนะครับ” จุนโฮทำตาแป๋วอ้อนม๊าของตัวเองเพื่อที่จะได้เลี้ยงแมว
“ได้สิครับ ม๊าให้เลี้ยง แต่น้องโฮต้องเป็นเด็กดีนะ” มินจุนบอกกับลูกชายคนเล็กของตน
“ได้ฮะ น้องโฮจะเป็นเด็กดี” เด็กน้อยตาตี่ยิ้มให้กลับม๊าของตัวเอง
“เด็กๆไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนนะครับ จะได้มาแกะของขวัญกันเนอะ” แทคยอนบอกกับลูกชายทั้งสองของเขา
“เย้ๆๆๆ ของขวัญ ไปกันเถอะโฮจัง” แฝดคนพี่ร้องด้วยความดีใจก่อนจะลากแขนแฝดคนน้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผู้ใหญ่ทั้งสามคนยืนมองเด็กน้อยด้วยรอยยิ้ม
“ชานซองก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยสิ เดี๋ยวจะไม่สบาย ใส่เสื้อผ้าของแทคก่อนก็ได้” ชานซองพยักหน้าก่อนจะเอาแมวให้มินจุนแล้วเดินตามหลานทั้งสองคนของตัวเองไป
แกร็ก!!
“อาชานซองเข้ามาทำไมฮะ” เด็กน้อยแก้มป่องที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเอ่ยถามคุณอาตัวโตด้วยความสงสัย
“อาเข้ามาดูน้องด้งกับน้องโฮไงครับ” ชานซองลูบหัวอูยองด้วยความเอ็นดู ก่อนจะมองไปยังหลานรักของตัวเองที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า
“น้องด้งแต่งตัวเสร็จแล้ว แต่โฮจังยังไม่เสร็จเลยฮะ” แฝดพี่บอกกับคุณอาก่อนจะอมลมแก้มป่อง โฮจังช้า น้องด้งอยากจะไปหาอาคุณจะแย่แล้ว
“น้องด้งลงไปข้างล่างก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวอาดูจุนโฮให้เอง”
“ได้ฮะ” ชานซองมองอูยองที่วิ่งออกไปนอกห้อง ก่อนจะเดินไปหาจุนโฮ
“เป็นอะไรครับคนเก่ง ทำไมยังไม่แต่งตัวอีก” ชานซองนั่งลงที่เตียงก่อนจะอุ้มจุนโฮให้ขึ้นมานั่งบนตักเขา
“น้องโฮไม่รู้จะใส่ชุดไหน จะใส่คุงยีราฟ หรือจะใส่คุงไดโนเสาร์ดี” ชานซองหัวเราะให้กับหลานชายตัวเอง น่ารักจริงๆสิน่า เด็กน้อยของอา ว่าแล้วก็ก้มลงไปหอมที่แก้มนุ่มนิ่ม กลิ่นสบู่เด็กมันทำให้เขาอยากจะฟัดๆๆแก้มนี้ให้ช้ำไปเลย
“อาชานซอง น้องโฮจั๊กจี๋นะ คริ คริ” เด็กน้อยตาตี่หัวเราะคิกคัก ดิ้นไปมาอยู่บนเตียงเพราะคุณอาตัวโตที่เอาแต่หอมแก้มเขา
“น้องโฮตัวหอมจังเลย ขออาดมให้ชื่นใจหน่อยนะครับ” คุณอาจอมเจ้าเล่ห์ว่าก่อนจะดม จะฟัดไปตามตัวของหลายชายสุดที่รัก
“พอแล้วว น้องโฮจะลงไปหาป๊ากับม๊า” เด็กน้อยตาตี่งอแงก่อนจะทำท่าเบะปากร้องไห้ถ้าคุณอายังไม่หยุดหอมเขา
“โอเคครับๆ อาปล่อยแล้ว แต่งตัวแล้วลงไปข้างล่างกันเนอะ” คุณอาที่เห็นหลานตัวเองทำท่าจะเป่าปี่ก็หยุดฟัดแก้มทันที ถ้าไอ้แทครู้ว่ารังแกลูกมันจนร้องไห้ มีหวังเขาคงโดนเพื่อนรักฆ่าตัดตอน
.
.
.
.
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์แฝดน้อยทั้งสองคน” ผู้ใหญที่สี่คนยืนล้อมเด็กน้อยทั้งสองไว้ ก่อนที่แทคยอนที่เป็นคนถือเค้กจะย่อตัวลงเพื่อให้ลูกๆของเขาได้เป่าเค้ก
“เป่าเค้กก่อนสิครับเด็กๆ นี่ป๊าทำเองเลยนะ” แทคยอนบอกกับลูกชายทั้งสองของตัวเอง มินจุนยืนมองลูกๆของเขาด้วยความรัก โตขึ้นอีกแล้วนะเด็กน้อยของออมม่า
ฟู่!!
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ น้องด้ง น้องโฮ” คุณอาตาโตหน้าหล่อเอาของขวัญให้กับหลานของเขาทั้งสองคน ก่อนจะลูบหัวแฝดคนน้อง แล้วห้อมแก้มป่องๆของแฝดคนพี่
“เป็นเด็กดีนะครับน้องด้ง น้องโฮ” ชานซองที่ยืนรอจังหวะอยู่ก็ยื่นของขวัญให้กับหลานทั้งสอง ก่อนจะเข้าไปกอดเด็กๆเต็มรัก
“ป๊า กับม๊า รักน้องด้ง น้องโฮนะครับ” แทคยอนเอ่ยกับลูกของเขาก่อนจะดึงอูยอง จุนโฮ และมินจุนเข้ามาในอ้อมกอด หอมแก้มลูกน้อยของเขาก่อนจะหันไปกระซิบกับมินจุน
“แทครักมินจุนนะ รักที่สุด”
“มินก็รักแทค” มินจุนหอมแก้มแทคยอนและลูกชายทั้งสองของตน ก่อนที่บทสนทนาของเด็กแฝดจะสร้างเสียงหัวเราะให้กับทุกคน
“ว่าแต่….ป๊าทำเค้กเป็นรูปสัตว์ประหลาดเหรอครับ” อูยองถามแทคยอนด้วยความสงสัย
“ไม่ใช่นะด้ง ป๊าทำเค้กเป็นรูปปีศาจตังหาก” จุนโฮ ก็เถียงแฝดพี่ออกไปด้วยความมั่นใจ
“ฮ่าๆๆๆๆ ฉันบอกแกแล้วไอ้แทคว่าแมวแกมันประหลาด” นิชคุณหัวเราะอย่างสะใจ ก่อนที่ชานซองและมินจุนจะหัวเราะตาม แทคยอนมองไปที่แมวบนเค้ก ก่อนจะกระทืบเท้าโวยวายเสียงดัง
“ทุกคนไม่มีหัวศิลปะ” การณ์กระทำของแทคยอนยิ่งเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้เป็นอย่างดี
……ถึงแม้บรรยากาศข้างนอกจะไม่สดใสเพราะสายฝน แต่ในบ้านหลังนี้กลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความอบอุ่น เกิดขึ้นได้เพราะความรักของทุกคน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“แท เรียมอเสร็หรือยัลูะลับมาแล้วนะ” มินุนถามแทยอน่อนะหันไปสำรววามเรียบร้อยอาน วันนี้บ้านเามีปาร์ี้วันเิเล็ๆอสอแฝแห่ระูลอ๊ เาให้านอไปรับเ็ๆที่โรเรียน นิุูแลเรื่อารแ่าน ส่วนเาับแทยอน็ัารเรื่ออาหาราริน วันนี้บรรยาาศไม่่อยเป็นใเพราะฝนที่ลมาลอแบบไม่มีท่าทีว่าะหยุ เาเลยัานเล็ันที่ห้อนั่เล่น
“นั่นัวอะไรอยู่บนเ้วะไอ้แท” นิุเินเ้ามาในรัว่อนะถามแทยอนที่ำลัั้อ ั้ใแ่หน้าเ้อยู่ในรัว
“แมวไ แูไม่ออเหรอ เสร็แล้ว” แทยอนเยหน้ามาอบนิุ ่อนะยิ้มภูมิใับผลานัวเอ แมวสีเียวหน้าาประหลาๆที่ั้ระห่านอยู่บนเ้ สร้าวามสะพรึให้ับนิุเป็นอย่ามา
“แมวผีล่ะสิ” นิุบอ่อนะเินออไปรอหลานัวน้อยอเาที่ห้อนั่เล่น
“แมันไม่มีหัวศิลปะ มินุนูไอุ้สิ มันว่าแมวแทอ่ะ” แทยอนโวยวายใส่นิุ ่อนะหันไปเบะปาอแใส่ร่าบาที่ยืนรววามเรียบร้อยออาหารอยู่
“อย่าอแน่าแท ออไปรอลูันเถอะ” มินุนึแนแมวยัษ์ให้ออมานั่ที่โฟา้าๆนิุ ่อนะถามแทยอน้วยวามัวลเพราะนี่็เลยเวลาเลิเรียนอ อูยอ ับุนโฮมานานมาแล้ว
“ทำไมานยัไม่มาอี เิอะไรึ้นหรือป่าว แทโทรไปหาานทีสิ” ร่าบาบอับนัวสู้วยวามัวล เ้าเป็นห่วลัวว่าะเิอุบัิเหุึ้น
“ใเย็นๆนะมินุน ไม่มีอะไรหรอ เื่อแทสิ” แทยอนบอมินุนที่ทำหน้าเรีย่อนึร่าบาเ้ามาในอ้อมอ พร้อมับลูบหัวไปมา
“นั่นไ ลับมาันแล้ว” นิุบอทั้สอน ่อนะเินนำออไปหาานอและเ็ๆที่หน้าบ้าน
“ป๊า ม๊า อาุ สวัสีับ น้อ้ลับมาแล้วววว” เ็น้อยอูยอวิ่เ้ามาอป๊าับม๊า ่อนที่ะมีเ็น้อยอีนวิ่ามมา
“น้อโฮ็ลับมาแล้ว สวัสีฮะ ป๊า ม๊า อาุ”
“ไหน มาให้ม๊าหอมแ้มหน่อยสิ๊” มินุนอลูายทั้สอน่อนะหอม ะฟั้วยวามิถึ
“ทำไมมา้านัวะไอ้าน แล้วทำไมแเปียแบบนั้น แล้วนั่นไปเอาแมวมาาไหนวะ” นิุรัวถามใส่านอที่ยืนอุ้มแมวสีหมอเปีย ทั้น ทั้แมว
“็ุนโฮน่ะสิ เห็นแมวเปียฝนิอยู่บน้นไม้ ร้อไห้อแให้ันไป่วยแมวลมา” านออบนิุ่อนะเินเ้ามาในบ้าน รับผ้าามินุนมาเ็ผมัวเอ และเ็เ้าแมวที่อยู่ในอ้อมอ
“น้อโฮสสารโเมอี เราเลี้ยโเมอีไ้มั้ยฮะม๊า” เ็น้อยาีุ่นโฮบอับม๊า่อนะมอไปที่แมวน้อยสีหมอ
“โเมอี?” มินุนทำหน้า โเมอีไหน
“ใ่ฮะ น้อโฮั้ื่อแมวน้อยว่าโเมอี เราเลี้ยโมอีันนะรับ” ุนโฮทำาแป๋วอ้อนม๊าอัวเอเพื่อที่ะไ้เลี้ยแมว
“ไ้สิรับ ม๊าให้เลี้ย แ่น้อโฮ้อเป็นเ็ีนะ” มินุนบอับลูายนเล็อน
“ไ้ฮะ น้อโฮะเป็นเ็ี” เ็น้อยาี่ยิ้มให้ลับม๊าอัวเอ
“เ็ๆไปเปลี่ยนเสื้อผ้าัน่อนนะรับ ะไ้มาแะอวัันเนอะ” แทยอนบอับลูายทั้สออเา
“เย้ๆๆๆ อวั ไปันเถอะโฮั” แฝนพี่ร้อ้วยวามีใ่อนะลาแนแฝนน้อไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผู้ให่ทั้สามนยืนมอเ็น้อย้วยรอยยิ้ม
“านอ็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า้วยสิ เี๋ยวะไม่สบาย ใส่เสื้อผ้าอแท่อน็ไ้” านอพยัหน้า่อนะเอาแมวให้มินุนแล้วเินามหลานทั้สอนอัวเอไป
แร็!!
“อาานอเ้ามาทำไมฮะ” เ็น้อยแ้มป่อที่แ่ัวเสร็เรียบร้อยเอ่ยถามุอาัวโ้วยวามสสัย
“อาเ้ามาูน้อ้ับน้อโฮไรับ” านอลูบหัวอูยอ้วยวามเอ็นู ่อนะมอไปยัหลานรัอัวเอที่นั่หน้ามุ่ยอยู่หน้าู้เสื้อผ้า
“น้อ้แ่ัวเสร็แล้ว แ่โฮัยัไม่เสร็เลยฮะ” แฝพี่บอับุอา่อนะอมลมแ้มป่อ โฮั้า น้อ้อยาะไปหาอาุะแย่แล้ว
“น้อ้ลไป้าล่า่อน็ไ้รับ เี๋ยวอาูุนโฮให้เอ”
“ไ้ฮะ” านอมออูยอที่วิ่ออไปนอห้อ ่อนะเินไปหาุนโฮ
“เป็นอะไรรับนเ่ ทำไมยัไม่แ่ัวอี” านอนั่ลที่เีย่อนะอุ้มุนโฮให้ึ้นมานั่บนัเา
“น้อโฮไม่รู้ะใสุ่ไหน ะใสุ่ยีราฟ หรือะใสุ่ไโนเสาร์ี” านอหัวเราะให้ับหลานายัวเอ น่ารัริๆสิน่า เ็น้อยออา ว่าแล้ว็้มลไปหอมที่แ้มนุ่มนิ่ม ลิ่นสบู่เ็มันทำให้เาอยาะฟัๆๆแ้มนี้ให้้ำไปเลย
“อาานอ น้อโฮั๊ี๋นะ ริ ริ” เ็น้อยาี่หัวเราะิั ิ้นไปมาอยู่บนเียเพราะุอาัวโที่เอาแ่หอมแ้มเา
“น้อโฮัวหอมัเลย ออามให้ื่นใหน่อยนะรับ” ุอาอมเ้าเล่ห์ว่า่อนะม ะฟัไปามัวอหลายายสุที่รั
“พอแล้วว น้อโฮะลไปหาป๊าับม๊า” เ็น้อยาี่อแ่อนะทำท่าเบะปาร้อไห้ถ้าุอายัไม่หยุหอมเา
“โอเรับๆ อาปล่อยแล้ว แ่ัวแล้วลไป้าล่าันเนอะ” ุอาที่เห็นหลานัวเอทำท่าะเป่าปี่็หยุฟัแ้มทันที ถ้าไอ้แทรู้ว่ารัแลูมันนร้อไห้ มีหวัเาโนเพื่อนรั่าัอน
.
.
.
.
“แฮปปี้เบิร์เย์แฝน้อยทั้สอน” ผู้ใหที่สี่นยืนล้อมเ็น้อยทั้สอไว้ ่อนที่แทยอนที่เป็นนถือเ้ะย่อัวลเพื่อให้ลูๆอเาไ้เป่าเ้
“เป่าเ้่อนสิรับเ็ๆ นี่ป๊าทำเอเลยนะ” แทยอนบอับลูายทั้สออัวเอ มินุนยืนมอลูๆอเา้วยวามรั โึ้นอีแล้วนะเ็น้อยอออมม่า
ฟู่!!
“สุสัน์วันเินะรับ น้อ้ น้อโฮ” ุอาาโหน้าหล่อเอาอวัให้ับหลานอเาทั้สอน ่อนะลูบหัวแฝนน้อ แล้วห้อมแ้มป่อๆอแฝนพี่
“เป็นเ็ีนะรับน้อ้ น้อโฮ” านอที่ยืนรอัหวะอยู่็ยื่นอวัให้ับหลานทั้สอ ่อนะเ้าไปอเ็ๆเ็มรั
“ป๊า ับม๊า รัน้อ้ น้อโฮนะรับ” แทยอนเอ่ยับลูอเา่อนะึอูยอ ุนโฮ และมินุนเ้ามาในอ้อมอ หอมแ้มลูน้อยอเา่อนะหันไประิบับมินุน
“แทรัมินุนนะ รัที่สุ”
“มิน็รัแท” มินุนหอมแ้มแทยอนและลูายทั้สออน ่อนที่บทสนทนาอเ็แฝะสร้าเสียหัวเราะให้ับทุน
“ว่าแ่….ป๊าทำเ้เป็นรูปสัว์ประหลาเหรอรับ” อูยอถามแทยอน้วยวามสสัย
“ไม่ใ่นะ้ ป๊าทำเ้เป็นรูปปีศาัหา” ุนโฮ ็เถียแฝพี่ออไป้วยวามมั่นใ
“ฮ่าๆๆๆๆ ันบอแแล้วไอ้แทว่าแมวแมันประหลา” นิุหัวเราะอย่าสะใ ่อนที่านอและมินุนะหัวเราะาม แทยอนมอไปที่แมวบนเ้ ่อนะระทืบเท้าโวยวายเสียั
“ทุนไม่มีหัวศิลปะ” าร์ระทำอแทยอนยิ่เรียเสียหัวเราะาทุนไ้เป็นอย่าี
……ถึแม้บรรยาาศ้านอะไม่สใสเพราะสายฝน แ่ในบ้านหลันี้ลับเ็มไป้วยเสียหัวเราะและวามอบอุ่น เิึ้นไ้เพราะวามรัอทุน
ผลงานอื่นๆ ของ คุณปู่บ่ายสอง ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ คุณปู่บ่ายสอง
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น