คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ฺBe Mine :Chapter 4 25%
เอเลนแตะคีย์การ์ดสำรองที่ได้มาเข้าห้องอย่างไม่สบอารมณ์นัก เขาไม่ชอบให้ใครมาบังคับกะเกณฑ์อะไรในชีวิตเขาและเขาไม่อยากเจอคนที่ทำร้ายตัวเองอีกต่อไปแล้ว
“ทำไมถึงกลับช้า”เสียงนิ่งผ่านโสตประสาตั้งแต่เปิดประตู เอเลนพยายามทำตัวไม่ให้มีพิรุธ
“อย่าพยายามเลย”มือหนายกโทรศัพท์สีดำเงาขึ้นเป็นเชิงว่ามีคนโทรมารายงานเขาเรียบร้อยแล้ว
“.....”เอเลนไม่ตอบอะไรกลับไป เพียงแค่วางกระเป๋าลงแล้วเดินไปที่ห้องนอนแขก
“...ดี รู้สถานะตัวเองดีนี่”รีไวล์ยิ้มเยาะก่อนจะเอาผ้าขนหนูพาดบ่าเข้าห้องน้ำไป
ความอ่อนแอไม่ได้ช่วยอะไร. . เขารู้แต่พอถึงเวลาจริงๆก็ห้ามน้ำตาของตัวเองไม่ได้ มือบางรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแต่ก็ไม่ทัน
"อย่าทำตัวให้มันน่าสมเพชมากนัก.."ร่างสันทัดที่เพิ่งออกจากห้องน้ำมาเห็นเข้า
“ชีวิตผมมันน่าสมเพชเพราะใครกันเล่า!!!!!!”ร่างบางตะโกนออกมาอย่างเหลืออด เขาไม่สามารถห้ามความรู้สึกทุกอย่างที่พลุ่งพล่านในใจได้อีกแล้ว
“กล้าตะโกนใส่ฉันเหรอ...หา!!!”มือหนาบีบคางอีกคนที่หลับตาอย่างอ่อนล้ากับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นแน่น
“อึก..ฮึก”สุดท้ายริมฝีปากสีสดก็กลั้นเสียงสะอื้นไม่ไหว ใบหน้าที่นิ่งอยู่เป็นนิตย์เบิกตากว้างขึ้นเพิ่งแวบเดียวแล้วเอาวงแขนแกร่งกอดอีกคนทันที...เขาแพ้เสียงสะอื้นของเด็กนี่. .
"อึกมันใช่เรื่องของคุณไหม...ฮึก..ที่ต้องมายุ่งกับผม..ปล่อยผมไปซะ! ฮึก"เสียงทุ้มหวานปนสะอื้นฟฟังดูอู้อี้เพราะใบหน้าอยู่ในอ้อมกอดอีกคน
อ้อมกอดแกร่งยังกอดคนร้องไห้ไว้ พร้อมพูดสิ่งหนึ่งที่ทำให้ร่างบางเงียบไปอึดใจ
"ที่ฉันทำไปมันมีเหตุผล. . อยู่กับฉันก่อนได้ไหม"
"คุณอย่าพูดทำร้ายจิตใจผมได้ไหม อย่าทำร้ายผมได้ไหม"เสียงสั่นเครือผ่านจากลำคอเอเลน เขาไม่มั่นใจว่าจะทนให้คนที่เคยปลื้มทำร้ายอยู่ได้ไหม แต่เขาจะเชื่อใจคนตรงหน้าอีกครั้ง
"ฉันจะพยายาม"คนตรงหน้าตอบเสียงนิ่ง..เนื่องจากรู้ว่าเวลาตัวเองอารมณ์ร้ายก็หยุดยากเหมือนกัน เขาไม่อยากให้เอเลนหวังตลอดว่าเขาจะอารมณ์ดี เอเลนต้องยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นได้
.
.
.
.
.
หลังจากนั้นบรรยากาศในห้องก็ดีขึ้น ถึงแม้ว่ายังไม่ถึงขั้นปกติแต่ก็ถือว่าดีขึ้นมากทีเดียว "มื้อเย็นทานอะไรรึยังครับ?"
"ยัง... รอนายอยู่"คนที่นั่งอยู่บนโซฟาหนังสีน้ำตาลตอบกลับร่างโปร่งที่กำลังใส่ผ้ากันเปื้อนเตรียมจะเข้าครัว
"งั้นผมทำเผื่อนะครับ"
"ก็เอาสิ"
เมื่อร่างบางทำอาหารเสร็จก็นำมาวางไว้ให้บนโต๊ะ เพราะเห็นว่าร่างสันทัดยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียงดูท่าทางเคร่งเครียด เอเลนนั่งรอจนในที่สุดรีไวล์ก็เดินเข้ามา หยิบสูทตัวนอกกำลังจะเดินออกไปแล้วหยุดบอกกับเอเลน "ฉันมีงานด่วน..กินข้าวไม่ได้แล้ว"
……………………………………………
"ฉันโทรไปขัดความสุขนายเปล่าเนี่ย รีไวล์"ฮันซี่ถามกลั้วหัวเราะเมื่อเห็นเพื่อนสนิทหน้าบึ้งเป็นพิเศษ
"แต่เรื่องนี้รีบจริงๆนะ..."เพื่อนสนิทผมทองเอ่ยอย่างเคร่งขรึม
"ว่ามา"
"คาสิโนเราอยู่ดีๆก็มีคนกว้านซื้อหุ้นจากบอร์ดไป"
"แล้ว?"
รีไวล์ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้บุหนังอย่างใจเย็น
"บอร์ดบริหารมีผู้ถือหุ้น 20% พวกเรามีอีกคนละยี่สิบเปอร์เซนต์ ปล่อยขายอีก 20% ถูกไหม"
รีไวล์พยักหน้ารับ เอลวินจึงพูดต่อ
"มันกว้านซื้อเกินครึ่งบอร์ดบริหารแล้วกว้านซื้อที่เราปล่อยขายด้วย"คิ้วร่างสันทัดกระตุก มือหนาตบลงบนโต๊ะเสียงดัง
"มันเป็นใคร!!? หวังจะมาเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่รึไง!!?"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Talk#1 ขออนุญาตหลบหม้อไหเเป๊บค่ะ.... เอมไม่เอาเปลือกทุเรียนด้วยนะคะ ขอโต้ดที่สปอยหลอกไปประโยคนึงค่ะ งึมมมม #หลบๆ
ขอโทษที่ต้องมากระปิดกระปอย(?)ค่ะ เอมเข็นได้เท่านี้อ่ะ งือออ มันรู้สึกตันๆอ่ะค่ะ T^T
เอม(+AimiAmily+)
ความคิดเห็น