[Fic Attack on titan] You belong to me(Levi x Eren)

ลำดับตอนที่ #10 : Special Chapter 2 : Fic Song ความอ่อนแอ

:)  Shalunla
Fic Song:ความอ่อนแอ(Levi X Eren)
ฟิคจากเพลงความอ่อนเเอ ของบอย พีชเมกเกอร์ค่ะ
ปล.แนะนำให้ฟังเพลงไปด้วยนะคะ จะได้ฟีล =)

+AimiAmily+
*･゜ﾟ･*:.｡..｡.:**:.｡. .｡.:*･゜ﾟ･*


.
.
อย่าบอกอะไรฉันเลย อย่าเอ่ยความจริงให้รู้เลย
เก็บคำร่ำลาที่มีไว้ก่อน ถ้าหากเธอจะทิ้งกัน
อย่าบอกความจริงให้ฉันฟัง
ช่วยทำว่ายังรักกันให้เหมือนที่แล้วมา
.
.
.
.

"....เอเลน"




"หัวหน้าเรียกผมมามีอะไรเหรอครับ?" ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเจื่อนลงเมื่อเห็นท่าทางเคร่งเครียดของอีกฝ่ายที่นัดเขาไปพบที่สวนหลังปราสาท



".......จำไว้ว่าฉันรักนาย"คำพูดที่เอเลนไม่เคยได้ยินออกมาจากปากชายคนรัก เอเลนยิ้มกว้าง น้ำตาคลอเบ้า



"ครับ ผมก็รักหัวหน้า"




เด็กหนุ่มเดินไปกอดข้างหลังชายตัวเล็กกว่าที่หันหลังให้แล้วสะอื้นเบาๆ มือหนาของรีไวล์ไล้น้ำตาออกจากแก้มใส





".....เราเลิกกันเถอะ"




นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างอย่างตกใจ แล้วรีบถามทั้งน้ำตา




"ทำไมครับ?! ผมทำผิดอะไรรึเปล่า?"


"...ไม่ นายไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ฉันต้องแต่งงานกับเพทรา"รีไวล์พูดอย่างเย็นชา พยายามไม่ให้เหลือเยื่อใยกับเอเลนอีก




"ยินดีด้วยนะครับ..."เอเลนฝืนยิ้มทั้งน้ำตาขณะพูดเเสดงความยินดีกับอีกคน




"...แต่งวันไหนเหรอครับ..?"หลังจากที่ปาดน้ำตาเสร็จก็ถามต่อ




"อีก 3 วัน นายจะมาไม่มาก็ได้นะ"




"อีก 3 วันนี้ หัวหน้าช่วยทำเหมือนรักผมอยู่ได้ไหมครับ ถือเป็นคำขอร้องสุดท้าย...จากอดีตคนรักของคุณ"



"ฉันจะพยายาม.."ชายอีกคนกล่าวพร้อมเดินเข้าปราสาทไป
.
.
.


"ไม่!!! ไม่!!!"เอเลนกรีดร้องด้วยความเสียใจหลังจากที่ชายคนรักเดินออกไปทิ้งให้ตนอยู่ตามลำพัง

.
.

.



ช่วยรอเวลาให้ใจแข็งแรงกว่านี้หน่อย
แล้วค่อยค่อยปล่อยให้มันตายช้าช้า
จะขอได้ไหม ขอความเห็นใจคนที่ไร้ค่า
เก็บช่วงเวลาที่ได้มีเธออย่างนี้



"ตื่นเร็ว ไปทำงาน"รีไวล์จูบหน้าผากใสรับอรุณ ทำตัวตามคำขอของเอเลน หรือการทำตามใจตัวเอง...




    เอเลนลืมตาแล้วยิ้มแกนๆน้ำตาคลอออกมาอย่างช่วยไม่ได้...ทั้งๆที่ขอเองแท้ๆ ให้ทำใจให้เขาจากไป ขาดเขาไปจากชีวิต.....หากยังเป็นอย่างนี้คงทำใจไม่ได้...





แต่ผมแค่อยากเก็บช่วงเวลาแบบนี้ ไว้จนวินาทีสุดท้าย...แค่นั้นก็พอใจ



"เอเลน...ไปกินข้าวเที่ยงได้แล้ว"ร่างสันทัดเดินมาบอกอีกคนที่นั่งนิ่งๆหลังจากทำงานเสร็จ




"กินหน่อย...จะได้มีแรง"รีไวล์หยิบถาดอาหารส่งให้อีกคน




".....ฮะ!? อะไรนะครับ"เอเลนที่เพิ่งหลุดจากหวังความคิดของตนเองถามอีกคนทันที



"...กิน-ข้าว"เอเลนมองช้อนที่จ่ออยู่ที่ปากตัวเองแล้วตัดสินใจอ้าปากรับได้ไม่ยาก



"ครับๆ"



ความอ่อนแอที่มีวันนี้ มันทำให้ฉันกลัว
ขอแค่เพียงเวลาปรับตัวให้ได้เตรียมหัวใจ
กับความเหงาเดียวดายต้องอยู่อย่างอ้างว้าง
เมื่อพร้อมจะยอมให้เธอเดินจากไป
ไม่ขออะไรอีกเลย


.

.

.

.




"เห...เอเลน"ฮันจิโบกมือไปมาตรงหน้าเอเลน




"ครับ!" เอเลนตอบกลับเสียงดังเมื่อหลุดจากภวังค์ตัวเอง



"ช่วงนี้นี่เหม่อบ่อยจังน้า...เป็นอะไรรึเปล่าเอเลน" หญิงนักวิจัยถามอีกคนที่นั่งเหม่อระหว่างการทดลอง



"รึว่า.....เอเลนรู้เรื่องนั้นแล้ว"ฮันจิกล่าวอย่างเป็นกังวลเมื่อเด็กหนุ่มเดินออกจากห้องทดลองไป
.
.
.
.
อย่าเปลี่ยนเป็นคนละคน อย่าเปลี่ยนไปจนฉันรู้ตัว
อย่าทำร้ายคนขี้กลัว ได้โปรดเห็นใจ
ไม่ต้องทำดีมากมาย ไม่ต้องทำดีกว่าที่เคย
แค่ทำเหมือนเรารักกัน แค่นั้นก็พอใจ 



"......หัวหน้าครับ....ถ้าฝืนก็ไม่ต้องทำนะครับ.....ผมรู้ว่านี้ไม่ใช่ตัวตนของหัวหน้า"เอเลนฝืนยิ้มให้ทั้งที่หัวใจเรียกร้อง อยากให้เขาจูบราตรีสวัสดิ์ต่อไป 



"....."ผู้เป็นหัวหน้านิ่งเงียบก่อนจะเดินออกไปช้าๆ เสียงประตูที่ปิดลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเอ่อออกมาเงียบๆจนเช้า


.
.
.

.
.

.


แค่รอเวลา ให้ใจเเข็งแรงกว่านี้หน่อย
แล้วค่อยๆ ปล่อย ให้มันตายช้าช้า
ได้ไหม ขอความเห็นใจคนที่ไร้ค่า
เก็บช่วงเวลา ที่ได้มีเธออย่างนี้




"ฮื่อ...อ๊ะ"เสียงหอบหายใจปนเสียงครางดังก้องในห้องหัวหน้า




.......สัมพันธ์ทางกายคืนสุดท้ายก่อนอดีตคนรักจะแต่งงาน.....
  บทรักดำเนินไปทั้งคืนพร้อมเสียงครางกระเส่าปนหอบและเสียงกระซิบพร่ำบอกรักของกันและกันจนอีกฝ่ายหลับไป





   เอเลนค่อยๆลูบใบหน้าคมคายที่ปกติมักจะดูเคร่งเครียดอยู่เสมอ บัดนี้ดูอ่อนโยนขึ้นอย่างน่าประหลาด น้ำตากลับหยดลงมา มือเรียวรีบปาดทิ้งอย่างรวดเร็ว แล้วทิ้งตัวลงนอนกระซิบพร่ำบอกรักอีกคนจนผลอยหลับไป
.
.

.

.

.

.


ความอ่อนแอที่มีวันนี้มันทำให้ฉันกลัว
ขอแค่เพียงเวลาปรับตัวให้ได้เตรียมหัวใจ
กับความเหงาเดียวดาย ต้องอยู่อย่างอ้างว้าง
เมื่อพร้อมจะยอมให้เธอเดินจากไปไม่ขออะไรอีกเลย




".....ตื่นก็ดี"มือหนาขยับสูทสีขาวให้เข้าที่ หยิบเนคไทเส้นเล็กสีดำขึ้นมาผูกเบี้ยวๆ





"...ผมช่วย"เอเลนฝืนลุกขึ้นไปจัดการผูกเนคไทให้เรียบร้อย



"ผมไปแต่งตัวก่อนนะครับ..."


.

.

.

.



ความอ่อนแอที่มีวันนี้มันทำให้ฉันกลัว
ขอแค่เพียงเวลาปรับตัวให้ได้เตรียมหัวใจ
กับความเหงาเดียวดาย ต้องอยู่อย่างอ้างว้าง
เมื่อพร้อมจะยอมให้เธอเดินจากไปไม่ขออะไรอีกเลย



"เมื่อเข้าสู่พิธีสมรสเช่นนี้แล้ว ท่านทั้งสองพร้อมที่จะรัก และยกย่องให้เกียรติแก่กันและกันจนตลอด ชีวิตหรือ? " บาทหลวงที่ยืนอยู่กล่าวเสียงนุ่มต่อหน้าเจ้าสาวผมส้มสว่างที่งดงามกว่าใครๆ




"ครับ"



"ค่ะ"



เสียงมั่นคงหนักแน่นของฝ่ายชายทำเอานัยน์ตาสีมรกตสั่นไหว หากนี้ไม่ใช่พิธีแต่งงานเขาคงร้องไห้ไปแล้ว แน่ละ การเสียคนรักให้คนอื่นำม่ใช่เรื่องที่มีความสุขนัก....




"ในบรรดาสักขีพยานนี้ มีใครคัดค้านรึไม่?"เสียงบาทหลวงก้องไปทั่วบริเวณ ฮันจิยิ้มบางๆให้กำลังใจเอเลน



"หากไม่ ขอให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวจูบสาบานเพื่อแทนสัญญาที่มีต่อกัน"



เพทราหลับตาพริ้ม แต่ฝ่ายชายกับเลือกที่จะจูบหน้าผากแทนจูบที่ริมฝีปากกระจับของเธอ เพราะเขา....ยังสงวนไว้ให้คน...ที่เขามอบหัวใจให้ไปแล้ว



   เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากพิธีจบพร้อมน้ำตาเอเลนที่ร่วงผล็อยลงบนพรมสีสวยช้าๆโดยที่ไม่มีใครสังเกต...

.

.

.

.

"เพทรา! เพทรา!!!"รีไวล์เขย่าแขนภรรยาทางนิตินัยที่ร่างโชกเลือดหลังการปฏิบัติการ



"ฝาก...ขอโทษ อะ...เอเลน ด้วยนะคะ ขอบคุณที่หัวหน้ายอมทำตามคำขอของฉัน" เพทราพูดเสียงอ่อนระโหยพร้อมรอยยิ้มบางพูดจบเปลือกตาสีเนื้อก็ปิดลง...และไม่มีวันเปิดขึ้นอีก



"เพทรา..."เสียงเรียกของรีไวล์ไม่เป็นผล เพทรายังคงนิ่ง ไม่ไหวติง



"เพราะผม...เป็นเพราะผมที่ตัดสินใจผิดๆ ทุกคนตายเพื่อผม เพราะผม!!! "ผู้เป็นหัวหน้าปล่อยจากเพทรา ลูบหลังเอเลนช้าๆ ปล่อยให้ร่างโปร่งร้องไห้ซบอกแกร่งของตัวเองจนชุ่ม



"นายไ ม่ผิด พวกเราไม่รู้ว่ามันจะเกิดแบบนี้ นายไม่ผิด ส่วนเรื่องเพทรา ไว้จะอธิบายให้ฟัง..."เสียงเรียบนิ่งทว่าเจือความเศร้าของผู้เป็นหัวหน้า การเสียลูกน้องฝีมือดีครั้งนี้



"ครับ..."









หลังจากกลับมาถึงปราสาทที่ดูเงียบเหงาไปเมื่อผู้อาศัยหายไปเกือบครึ่ง รีไวล์ทรุดลงในบนโซฟาแล้วเรียกให้เอเลนมานั่งตรงกันข้าม




"เพทรา..เป็นโรคร้ายที่รักษาไม่หาย  เธอมาบอกฉันให้แต่งงานกับเธอ เพื่อให้ฝันของเธอและพ่อเธอเป็นจริง ก่อนที่เธอจะ...ตาย.. เพราะเธอ แอบรักฉัน   เธอสัญญากับฉันว่าแต่งงานเสร็จ จะเซ็นใบหย่าทิ้งไว้ให้ เผื่อเธอเป็นอะไรขึ้นมา ฉันกับแกจะได้ไม่ถูกครหา"มือหนายกขึ้นลูบใบหน้าตัวเองขณะอธิบาย




.เพราะความสงสาร...ฉันจึง..ตกลงไป"




"ขอบคุณที่อธิบายให้ผมฟังนะครับ..."ร่างสมส่วนกำลังจะเดินออกไปเมื่อชายคนรักไม่ได้พูดคำที่เขาอยากได้ยินออกมา


มือหนาฉุดแขนเล็กไว้ รั้งเข้าหาตัวเองแล้วกระซิบที่หูเบาๆ เป็นคำที่ทำให้ร่างที่พิงอกอยู่ยิ้มออกแล้วพยักหน้ารับ



"คบกันใหม่ไหม?,...เอเลน"




+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Talk#2 จบแล้วค่าาาาาา เฮื้อออออ  เตรียมลุยเรื่องหลักต่อค่ะ โอยยย


Talk#1 Come  back ค่า เอมจะผลัดกันอัพกับ Teach Love นะคะ ใครอ่านวายไทยด้วยไปลองอ่านได้นะคะ สนุก(มั้ง?) ตั้งใจมากค่ะ ทั้ง 3 เรื่้องเลย บุปผา่งามกำลังจะเริ่มอัพค่ะ ขอเวลาสต็อกตอนนิดนึงเนอะ รักค่ะ ♥
เอม ♥ ♦♠(+AimiAmily+)♠♦