คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Lesson 3 || How I get this feel?(100%)
How I get this feel?
ฉันรู้สึกอย่างนี้ได้อย่างไร?
"โอเคๆไปอาบน้ำก่อนละ.."ยินยกมือทำท่ายอมแพ้แล้ววางสายเฟสไทม์ไปอาบน้ำ
คุณคาสเทลคุยสนุกนี่นา....ถ้าไม่ติดว่าชมเขาน่ารักหรือสวยก็เป็นคนที่น่าคบคนนึงเลยล่ะ...
พรีโอรู้สึกวูบในช่องอก ขณะได้ยินน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความดีใจของร่่างเล็ก ทำไมก็ไม่รู้...
เหมือนไม่อยากให้ร่างตรงหน้าสนใจคนอื่นมากกว่าเขา..
"เห เป็นอะไรไปอ่ะ เงียบทำไม?"เสียงจากอีกคนทำให้ร่างสูงกว่าหลุดจากภวังค์ หันมายิ้มอ่อนโยนให้ยินที่ทำหน้าตาสงสัย
"..เปล่าน่า"ร่่างสูงดีดหน้าผากมน คนถูกดีดกุมจุดที่โดนดีดแล้วทำหน้ามุ่ยไม่พอใจ ..ไม่รู้ว่าสนิทกันถึงขั้นนี้ได้ยังไง คงเพราะคนตัวเล็กยิ้มง่าย มนุษยสัมพันธ์ดี..จนเกินไปละมั้ง...
.
.
.
.
.
.
.
จานอาหารถูกยกออกมาจากครัว ยินที่จัดโต๊ะเสร็จแล้วมานั่งรอรับประทานมองแล้วยิ้มอย่างพึงพอใจ โดยที่ไม่รู้ว่ามีคนแอบชอบรอยยิ้มจริงใจของตัวเองเเล้ว
"เอ้า คุณชาย ทานได้แล้วครับ มัวแต่มอง ให้หั่นแล้วยัดเข้าปากเลยไหม?"พรีโอเอ่ยติดตลกแล้วยักคิ้วหนึ่งที...โคตรกวนตีนอ่ะ
"เก็บไปทำกับแฟนเหอะ หิวละ กินดีกว่า"อีกคนกล่าวกลบเกลื่อนความเขิน ทั้งที่เป็นผู้ชายด้วยกันเนี่ยแหละ เกิดมาไม่เคยเขินผู้หญิง ดันมาเขินผู้ชายซะได้ ไอ้ยินช่างน่าสงสารจริง... เจ้าของนัยน์ตาโตสีดำขลับรำพึงกับตัวเองในใจขณะตัดสเต็กเข้าปากทาน
.
เมื่อทานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ยินก็ขอตัวออกมาด้วยความเกรงใจ ยินได้แต่เดินไปเรื่อยๆคิดเรื่อยเปื่อยจนไปถึงคอนโดของตัวเอง
.
.
.
.
.
.
.
-สัปดาห์ต่อมา-
ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ หลังจากนั้นพรีโอก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาอีกเลย. .
ผมเผลอคิดถึงเขาอีกแล้ว ทำไมผมต้องคิดถึงเขาด้วยละ
ยินสะบัดหัวไล่ความคิดตัวเองออกไปแล้วเปิดประตูห้องเข้าไปซ้อมเด็กในวงของตัวเอง ตอนนี้โรงเรียนมีจัดงานครบรอบวันเกิดโรงเรียน ครูสอนดนตรีอย่างยินจึงหัวหมุนไม่ใช่น้อยในการคุมเด็กๆ
"ตรงนั้นน่ะ ขึ้นโซปราโนให้คงที่หน่อยครับ"ยินตะโกนบอกเด็กฝั่งเสียงสูง
.
.
.
"โอเค ครูพอใจมาก เลิกซ้อมได้ครับ"เด็กๆรีบวิ่งกรูกันออกจากห้องซ้อมแต่ก็ไม่ลืมสวัสดีครูก่อนออกไป
พอเด็กๆออกไปกันหมด ยินก็ปิดห้องซ้อม เดินไปยังห้องพักครูที่มีเสียงเอะอะโวยวายออกมา
"วันนี้ฉันมีสอนเช้าอ่ะ...ฉันพาเขาไปไม่ได้"
"แต่ผมก็ประชุมเช้านะพี่"
"อธิการเรียกพบพี่อ่ะ"
"ยินนนนนนน"ครูโมเมแทบจะถลามากอดขาผมที่ยังยืนงงๆอยู่แล้วก็พูดกับผมต่อ
"ไม่มีสอนเช้าใช่ไหม?"
"ครับ เพิ่งซ้อมเด็กเสร็จ"ยินคิดครู่นึงแล้วพยักหน้ารับ
"พาครูใหม่สุดหล่อไปชมโรงเรียนหน่อยสิ เมก็อยากพาไปแต่ติดสอนอ่ะ"พี่โมเมทำหน้าเคลิบเคลิ้มแล้วลากร่างบางไปตรงหนัาครูใหม่
"เอ้า รู้จักกันไว้นะ พี่ไปสอนละ บายย"
"....อ้าว ครูยินนี่เอง"ครูใหม่ทักคนรู้จักที่ยินอ้าปากพะงาบๆอยู่ตางหน้า
"สวัสดีครับ คุณพรีโอ ไม่สิ คุณเป็นครูแล้วนี่นา ยินดีที่ได้ร่วมงานครับ"สีหน้าของผมปรับให้ยิ้มแย้มเมื่อรู้สึกตัว
"ครับ...ว่าแต่โต๊ะข้างๆโต๊ะผมนี่ใครเหรอ?"โต๊ะผม.....
ผมรีบกระโจนไปดึงรูปที่เด็กนักเรียนถ่ายผมตอนแอบหลับ ทำไมนักเรียนทำกับครูอย่างนี้ครับ T_T เอารูปน่าอายมาแกล้งครูได้ถูกวันมากกก...แต่ที่เป็นปัญหา โต๊ะแม่งติดกันครับ โต๊ะครูที่โรงเรียนให้มาเป็นโต๊ะตัวใหญ่ๆแล้วเอาแผ่นไม้กั้นครึ่งเอาอะครับ แต่ไม่กั้นใต้โต๊ะด้วย งงๆอยู่เหมือนกัน
"โต๊ะ ผมเอง.."ยินเค้นเสียงออกมาอย่างยากเย็นแล้วพยายามลูบๆหน้าที่แดงแปร๊ดแต่ก็ไม่ดีขึ้น...ใครแกล้งผมเอาสีทาบ้านมาฉาบไว้ป้ะครับT_T
"..."ทำไมต้องยิ้มแล้วมองมาอย่างนั้นด้วยละ เฮียฟี ผมโดนแกล้งง
"งั้น...ไปดูรอบๆโรงเรียนก่อนไหมครับ?"กล่าวถามกลบความเขินรูปลับ(?)ของตัวเอง พออีกคนพยักหน้าขึ้นลงก็พาเดินดูรอบๆโรงเรียน
พอมาถึงในตึกสุดท้าย ผมก็กะตือรือร้นเป็นพิเศษ ก็ตึกนี้มีห้องซ้อมดนตรีน่ะสิครับ~ หาโอกาสชิ่งตรงนี้แหละ
"เดี๋ยวจบที่ห้องดนตรีนี้นะครับ พอดีผมนัดซ้อมเด็กไว้"ขอโทษที่โกหกนะครับ. .
คนตัวสูงที่กำลังมองประกาศหน้าห้องอยู่ จู่ๆก็พูดขึ้นมา
"กลางวันนี้ไม่มีนัดซ้อมนิ เพิ่งซ้อมไปเมื่อเช้า"แถมยังแกว่งใบนัดซ้อมที่แปะไว้หน้าห้องไปมาให้ดูอีกต่างหาก. .
"เอ่อ. . คือ. . อ้อ ผมนัดซ้อมพิเศษน่ะ"ผมบอกด้วยท่าที่พยายามให้มีพิรุธน้อยที่สุด แล้วยกนาฬิกาขึ้นมาดู
"เที่ยงแล้ว คุณไม่ไปกินข้าวเหรอ ผมรอซ้อมเด็กอยูนี่แหละ"
"ก็จะชวนยินไปกินนี่ไง ผมรู้ว่าคุณโกหกผม อ้อ เรียกผมพรีโอก็ได้ ไม่ว่า"ร่างสูงถือวิสาสะลากผมไปโรงอาหาร
“ก็บอกว่าไม่ไงเล่า...”ยินบ่นพึมพำขณะต่อแถวรับอาหารเมื่อถูกลากออกมาอย่างเสียไม่ได้เลยถองเอวคนตัวสูงข้างๆด้วยความหมั่นไส้
“โอ๊ย....ทำอะไรของคุณน่ะ”
“ซักผ้ามั้ง :P”
ร่างเล็กตอบลอยหน้าลอยตาแล้วรีบรับอาหารเดินมาที่โต๊ะมุมอับหวังจะสลัดร่างสูงทิ้งทันที มือเล็กวางถาดอาหารแล้วนั่งลงฝั่งนึงทานอาหารอย่างสบายใจ
“ผมไม่มีเพื่อนที่นี่ ขอนั่งด้วยสิ. .”
ยินสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงทุ้มๆดังมาจากทางด้านหลัง เจ้าของเสียงก้มหน้าลงพูดพอให้ได้ยินเพียงสองคน
“สลัดผมทิ้ง ไม่ง่ายหรอกนะ”
พรีโอยอมรับว่าตอนแรกตั้งใจจะแกล้งคนตัวเล็กเล่นเฉยๆ ก็ทำตัวน่าแกล้งนี่ ชอบทำตัวดูหยิ่งเล็กๆแต่ที่จริงก็ขี้ใจอ่อนอยู่ดีนั่นแหละ คนแบบนี้สลัดพรีโอไม่หลุดหรอก
“พรีโอ...เหม่ออะไร ไปทำงานได้แล้ว”ยินหลุดสรรพนามที่ดูสนิทสนมกันทำเอาคนที่นั่งเหม่อหันมาตามเสียงเรียกแล้วพ่นคำถามใส่ทันที
“คุณเรียกผมว่าไงนะ?”คนถามยิ้มกรุ้มกริ่มมองอีกคนเบิกตากว้างขึ้นเพราะเพิ่งรู้ตัว
“ช่างมันเถอะน่า ไปทำงานได้แล้ว เลยพักมา 10 นาทีแล้วเนี่ย”ปากเล็กบ่ายเบี่ยงเรื่องไปเรื่อยจนเดินมาถึงห้องพักครู
ยินเดินตรงไปที่โต๊ะของตัวเองและดูตารางสอน ประจวบเหมาะที่ตอนบ่ายไม่มีสอนแล้วทำให้ร่างบางทรุดลงนั่งที่โต๊ะ ทำสมุดคะแนนต่อตามหน้าที่ ยังไม่ทันทำอะไรก็มีคนสะกิดเสียก่อน
“มีอะไรเหรอครับ?”ยินหันกลับไปถามอีกคนอาวุโสที่สะกิดยิกๆ
“สอนงานพรีโอเค้าหน่อยสิ เค้าเพิ่งมาใหม่ ทำไม่เป็นหรอกนะ ว่างบ่ายไม่ใช่เหรอเรา”ครูพิมลรัตน์เอ่ยแกมบังคับ ทำให้ยินต้องสอนงาน
วางแผนกันมาแล้วสินะ โยนภาระทุกอย่างให้ผมเนี่ย. . .
ยินแอบเบ้หน้าแล้วสอนงานที่จำเป็นทีละอันให้อย่างเสียไม่ได้ เขาโชคดีเพราะพรีโอเพิ่งเข้ามาตอนเปิดเทอมทำให้ยังไม่มีรายละเอียดงานมากนัก สอนเสร็จต่างคนต่างก็ทำงานของตัวเองจะมีบ้างบางครั้งที่ร่างสูงจะสะกิดให้อีกคนตรวจทานงานของตนเอง ทำให้ห้องพักครูตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงแอร์และปากกาขีดไปมาบนกระดาษเท่านั้น
.
.
.
.
.
หลังจากเคลียร์งานจนเสร็จ มือเล็กก็จัดของและงานนิดๆหน่อยๆที่ต้องลงในกระเป๋า คนตัวสูงเงยหน้าขึ้นมาและเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“จะกลับบ้านแล้ว”ร่างบางพูดเบาๆเพื่อไม่ให้รบกวนครูคนอื่นที่นั่งทำงานอยู่ในห้อง ทำเอาพรีโองงงวย
“นี่ยังไม่เลิกสักหน่อย”พรีโอถามกลับด้วยใบหน้างงๆ ทำให้ถูกมือเล็กจับันตัวไปดูนาฬิกาที่แขวนไว้ตรงผนังห้อง
“อ้าว. . สี่โมงแล้วเหรอ”มือหนารีบกวาดทุกอย่างลงกระเป๋าเป้คู่ใจพลางถามอีกคนที่ไหว้ลาครูคนอื่นๆเสร็จแล้วกำลังจะเดินออกไป
“ยินกลับไง?”
“รถไฟฟ้า”ยินเดินออกจากห้องพักครูโดยมีคนตัวสูงเดินตามมาติดๆ
“ผมก็กลับรถไฟฟ้า กลับด้วยกันไหม?”
-ต่อค่ะ-
“ก็ได้”เสียงแหบหวานตอบอย่างปลงๆกับคนช่างตื้อตรงหน้า
.
.
.
.
“ยินลงสถานีอะไร?”ร่างสูงชวนคนข้างๆคุยระหว่างรอรถไฟฟ้า ร่างเล็กที่ดูท่าจะสนใจไอโฟนสีดำของตัวเองมากกว่า
“ฮะ?อะไรนะ”มือเรียวปลดหูฟังออกแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเพราะไม่ได้ยิน
“ผม-ถาม-ว่า-ลง-สถานี-อะ-ไร ?”พรีโอออกเสียงชัดๆที่ละพยางค์จนยินอดไม่ได้ที่จะหยิกสีข้างไปที
“ผมไม่ใช่เด็กอนุบาลนะ ไม่ต้องย้ำที่ละคำก็ได้ ลงสยาม”
“สถานีเดียวกับผมเลย”
“อืม”พอตอบรับเสร็จก็ยัดหูฟังเข้าหู ไปฟังเพลงต่อ ตัดขาดโลกภายนอก ทำให้ร่างเล็กไม่รู้ว่ารถไฟฟ้ามาเทียบสถานีแล้ว มนุษย์วัยทำงานต่างรีบกรูเข้าไปยังรถไฟฟ้า พรีโอเดินเข้าไปกันที่ให้ยินแล้วฉุดแขนบางเข้ามาทันเวลาที่ประตูจะส่งเสียงเตือนว่าจะปิดพอดี
“คุณเอ๋อรึเปล่าเนี่ย….”
“เปล่านะ!!”
“แล้วทำไมไม่รีบเข้ามา...อยากตกขบวนรึไง”
ยินถึงกับเถียงไม่ออก ถึงแม้ว่าร่างสูงจะดุแบบไม่จริงจังนักแต่ว่าหากขึ้นขบวนนี้ไม่ทันคงต้องเสียงเวลารออีกเกินห้านาทีแน่ๆ
“ขอโทษนะแล้วก็ขอบคุณด้วย”ปากเล็กฉ่ำกล่าวขอโทษเสียงอ่อย
“อย่าไปยืนเอ๋อแบบนี้คนเดียวที่ไหนอีกละ”
มือหนาลูบกลุ่มผมนิ่มบนศีรษะทุยอย่างเอ็นดู ถึงแม้ว่าจะถูกค้อนไปหลายวงจากเจ้าของศีรษะและคนบนรถไฟฟ้าที่มองมาอย่างสนใจก็เถอะ คนมันไม่สนใจซะอย่าง(หรือเรียกอีกอย่างว่าหน้าด้าน)จะไปแคร์ทำไม?
“สถานีต่อไป สยาม ผู้ที่ต้องการลงให้ออกช่องซ้าย ผู้ที่ต้องการเปลี่ยนเส้นทางให้ออกช่องขวาค่ะ”เสียงประกาศจากลำโพงบนรถไฟฟ้าทำให้ยินเก็บไอโฟนลงกระเป๋าเตรียมลงหนีคนตัวสูงทันที พอประตูเปิดขาเรียวก็จ้ำออกไปอย่างรวดเร็ว พรีโอที่ยังยืนงงๆก็เดินตามออกมา
“เห้ย ตามทันได้ไง”
“ขาผมยาวกว่าคุณไง”ว่าพลางยักคิ้วอน่างกวนๆมาให้ทำให้ยินรีบอาศัยจังหวะวิ่งเข้าคอนโดตัวเองทันที
“อ้าว...อยู่คอนโดนี้เองเหรอเนี่ย”พรีโอยิ้มก่อนจะเดินเข้าคอนโดข้างๆยินไป
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Talk#3 เรื่องดูเร็วไปไหมอ่าคะ ช่วยคอมเม้นหรือทวิตมาบอกก็ได้ค่ะ เอมอยากรู้จริงๆ กะให้เรื่องนี้จบไม่เกิน 15-20 Chapter ค่ะ ตอนนี้สั้นหน่อยนะคะ พรีโอรู้คอนโดยินเเล้ววว ยินเริ่มสับสนในตัวเอง ขอชี้เเจงนิดนึงเรื่องความรู้สึกของยินนะคะ ยินเเค่สับสนมากกว่าค่ะเพราะไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเอาใจใส่ตัวเองเเบบนี้ ยินยังไม่ได้รักหรือชอบพรีโอนะคะ ดูจากตอนนี้ยินยังรำคาญพรีโออยู่เลยด้วยเเต่หน้าที่ที่คุณครูรุ่นเดอะ(?)ให้ทำก็ทำให้หลีกเลี่ยงไม่ได้น่ะค่ะ เค้าไปล้าา เดี๋ยวทอล์กจะยาวเกิย ^^
Twitter' ;@Aim_Amily
Talk#2 เค้าโก๊ะง่าาา เพิ่งรู้ตัว ใส่เปอร์เซ็นต์ผิดตอนค่ะ ตอนนี้ยังสั้นอยู่เลยย T^T เค้าพยายามปั่่นอยู่นะคะ หัดเขียนอ่าค่ะ ขอบคุณคอมเม้นท์ที่ 2 ค่ะ เอมตอบไปทางข้อความลับแล้วนะคะ
Talk#1 สวัสดีค่ะ มาส่งแว้ว เรื่องนี้ช้านิดนึงนะคะเพราะพิมพ์ทั้งเรื่องด้วยโทรศัพท์ คอมโดนน้องยึด TwT ส่วนฟิคไททัน ไฟล์มันอยู่ในคอมค่ะ มีแต่บุปผางามที่เอมจะแต่งต่อได้ แหะๆ อีก 2 อาทิตย์ก็หมดเรียนปรับพื้นฐานแล้วค่ะ หลังจากนั้นเแมก็คอัพเยอะขึ้น ^^ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาให้กำลังใจนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ แฟนพันธุ์แท้ 1คนทำให้เอมดีใจมากเลย ขอบคุณจริงๆค่ะ
เอม(+AimiAmily+)
ความคิดเห็น