[Fic Attack on titan] You belong to me(Levi x Eren)

ลำดับตอนที่ #4 : Can you be mine?:Chapter 2

Can you be mine?:Chapter 2

        เอเลนสะดุ้งจากการเผลอหลับไประหว่างอ่านหนังสือในตอนบ่ายเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ที่มาเคาะประตูหน้าห้อง หนุ่มผมสีน้ำตาลกระเซอกระเซิงวิ่งไปเปิดประตูทั้งที่ยังไม่ได้ล้างหน้าให้เรียบร้อยอย่างงัวเงียแต่ก็ตาสว่างทั้งทีเมื่อเจอเสียงแปดหลอดของเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ที่เป็นอาซิ้มถึงแม่ว่าจะพูดเบาแต่ก็ทำเอาหูหนวกไปชั่วขณะ

“จ่ายค่าอพาร์ทเม้นท์เดือนนี้ได้แล้วนา วันนี้สิ้นเดือนแล้ว”พูดจบอาซิ้มก็ย้ายร่างอุ้ยอ้ายไปที่ห้องถัดไปก่อนจะพูดเหมือนกับที่ผู้กับเขา

เมื่อปิดประตูเรียบร้อย นัยน์ตาสีเขียวบ่ายไปมองที่ซองเงินเดือนเดือนก่อนที่ทำงานกับที่อื่นแล้วกระโจนไปหยิบซองมาดูทันที โดยลืมไปว่าตัวเองเพิ่งซื้อแบบเรียนใหม่โดยฝากอาร์มินซื้อเมื่อวาน

ซวยแล้วไง ร่างบางคิดในใจขณะเปิดซองแล้วพบกันความว่างเปล่า มัวแต่คิดต่างๆนานา ดวงตารีบกวาดไปทั่วห้องแล้วสะดุดกับนาฬิกาดิจิตอลที่วางไว้บนโต๊ะหนังสือ

3.55

เอเลนจึงรีบเปลี่ยนชุดบริกรให้เรียบร้อยแล้วไปรับเพื่อนสนิทร่างเล็กไปทำงานอย่างรวดเร็ว เมื่อไปถึงหน้าแมนชั่นก็เกินเวลานัดไป 10 นาทีแล้ว เพื่อนผมทองในชุดบริกรเคาะกระจกรถ  ร่างบางกดให้กระจกรถเลื่อนลงเพื่อที่จะคุยกับอีกคน

“เกิดอุบัติเหตุหรือเปล่าเอเลน ทำไมมาช้ากว่าปกติละ”เพื่อนสนิทผมทองถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรหรอกอาร์มิน รีบขึ้นรถเถอะเดี๋ยวจะสายไปมากกว่านี้นะ”มือเรียวกดปลดล็อกประตูรถให้เพื่อนได้ขึ้นมานั่งเบาะข้างคนขับแล้วรีบบึ่งไปยังผับให้ทันเวลาทำงาน

“เอเลนดูเครียดๆนะครับ มีอะไรหนักใจหรือเปล่า”อยู่ดีๆอาร์มินก็ถามร่างสูงกว่าที่มีสีหน้ากังวลที่เห็นได้อย่างชัดเจน

ร่างบางชะงักกึกก่อนจะแสร้งยิ้มกลบเกลื่อนเพื่อให้เพื่อนร่างเล็กสบายใจ “ไม่มีอะไรหรอกน่า อาร์มินก็เห็นฉันแข็งแรงดี มีความสุข”

                อาร์มินมีท่าทีสงสัยตั้งแต่แรกแต่ก็ปล่อยผ่านเลยไป...

        หากเอเลนไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร แต่เพื่อนกันก็พูดกันตามตรงได้อยู่แล้ว

ใบหน้ามนพยายามหันไปสนใจการขับรถแต่คำพูดของเพื่อนวนเวียนอยู่ในสมองแถมปัญหาของตัวเองในหลายๆเรื่องยังมีมาให้คิดไม่หยุด

อาร์มินสังเกตว่าบ่อยครั้งเอเลนแอบถอนหายใจแต่เมื่อหันไปมองก็ใบหน้าติดจะสวยหวานก็จะเมินหน้าหนีสนใจการขับรถทันที

        เอเลนจอดรถไว้หน้าผับก่อนจะเดินออกมาจากรถพร้อมอาร์มินแต่ไม่ทันไรทั้งคู่ก็โดนบริกรคนอื่นๆลากไปหาผู้จัดการอย่างรวดเร็ว

“ผู้จัดการมีอะไรเหรอครับ”หนุ่มผมสีน้ำตาลชิงตัดบทก่อนหัวหน้างาน

“พวกนาย2คนมาสาย ฉันมีงานให้พวกนายทำ”คุณคีธกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมโดยไม่รอคำตอบก็พูดต่อว่า”มิฉะนั้นไล่ออก!”

คำพูดที่เหมือนดั่งฟ้าผ่ากลางใจทำให้บริกรหนุ่มสองคนเลี่ยงไม่ได้ก่อนจะทำใจถามออกไปว่า “พวกเราต้องทำอะไรครับ”
 

“ผู้หญิงที่จะให้ขึ้นแสดงโชว์ให้เจ้าของผับในคืนนี้ไม่พอ 2 คน และพวกนาย”ผู้จัดการเว้นวรรคครู่หนึ่งให้สองหนุ่มได้หายใจและเอ่ยต่อ “จะต้องไปแสดงแทนคนที่ไม่พอ”

เหมือนกับผ่าฟ้ากลางใจครั้งที่ 2 ทั้งคู่เริ่มทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับคำสั่งขั้นเด็ดขาดของเจ้านายตัวเอง ได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรม “ครับ..”

        หลังจากทั้งคู่(จำเป็นต้อง)ตกลงกับเงื่อนไขนี้(อย่างช่วยไม่ได้)คุณลุง(?)คีธก็สั่งให้บริกรหญิงที่ขึ้นแสดงพาทั้งคู่ไปเปลี่ยนชุดและแต่งหน้าให้เหมือนกับผู้หญิงที่ขึ้นแสดง ห้องแต่งตัวชุลมุนกันยกใหญ่ หากใครไปหน้าห้องนั้นก็จะได้ยืนเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากห้อง

“ไม่น้าาาาาาาา”

“ปล่อยผมไปเถอะครับบบบบบบ”

เสียงสาวๆหัวเราะคิกคักอย่างพึงพอใจเเขนของพวกเธอลากเพื่อนสาวคนใหม่ที่ดูขัดขืนอยู่ไม่น้อยเเต่ก็สู้เเรงบริกรสาวสุดถึก(?) บริกรหนุ่มที่มาก่อนรีบไปมุงดูกันอย่างรวดเร็ว

สาวน้อยจำเป็นทั้งคู่อยู่ในชุดเกาะอกรัดรูปเเบบไม่สั้นเสมอหูอย่เรียกหนูใบเตย(?)สีเเดงสด ผมถูกนำวิกสีเดียวกับผมเดิมต่อให้ผมยาวขึ้นเเล้วม้วนเป็นลอนข้างหน้านิดๆเป็นกรอบใบหน้าที่ติดจะหวานถูกปัดบรัชออนที่เเทบไม่จำเป็นเพราะตอนนี้ใบหน้าทั้งคู่ซับสีเลือดจนจะกลืนไปกับชุดที่สวมใส่ที่สั้นๆเเล้วยังเเหวกอวดเรียวขาอมชมพูสวยทั้งขานัยน์ตาถูกกรีดมาสคาร่าเเละอายลายเนอร์จากตาที่โตอยู่เเล้วก็ทำให้ดูดีขึ้นอีก ริมฝีปากบางเฉียบสีเชอร์รี่ถูกตกแต่งด้วยลิปกลอสใส

บริกรหญิงที่มามุงดูด้วยได้เเต่คิดในใจ…ชะนีไทยไร้ที่ยืน(?) ถึงเเม้ว่าผู้เขียนฟิคชั่นจะไม่รู้ว่าเขียนให้เอเลนอยู่คือประเทศอะไรก็เถอะ…

หนุ่มหน้าม้า(?)ที่กำลังวางกระเป๋าถูกเพื่อนฉุดกระชากลากถูให้มาดูด้วยกันด้วยถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเเมลงวันบินเข้าปากไปสามตัวจึงได้เริกงามยามดีหุบปาก

"พนักงานเต้นใหม่เหรอ สวยว่ะ จีบได้ไหม"สัญชาตญาณคาสโนวี่เข้าสิงทันใดไม่รอฟังคำตอบเพื่อนเดินไปหยอดมุกทันที

"น้องทั้งคู่ครับไปนั่งกับพี่ก่อนไหม"ว่าเเล้วยักคิ้วข้างนึง ไม่วายรวบสองคน        

"เเกเป็นบ้าไรว่ะ/ผมอาร์มินนะครับ"สาวสวยในซอยสวยในซอยสวยที่สุด(?) ทั้งคู่พูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

"เฮ้ยๆๆ เเจน เป็นอะไรไปปป"เนื่องจากเเจนรับไม่ได้ เเจนรับไม่ได้ เเจนรับไม่ด้ายยยย(กรุณาอ่านเป็นทำนองเพลง หนูรับไม่ได้ค่ะ) ก็ได้เป็นลมล้มตึงไปแล้ว

"หนุ่มๆ ถอยไปค่ะจะพาสาวสวยของเราไปฝึกเต้นน" สาวน้อยบริกรที่ได้รับหน้าที่ดูเเลสองคนนี้พูดอย่างเริงร่าก่อนจะเดินเเหวกให้สองหนุ่มในเดรสเเดงเดินไปยังห้องโชว์ของผับ

เมื่อถึงในห้อง สาวๆก็ได้อบรมสาวจำแลงให้พูดจาเหมือนผู้หญิงขึ้นและการเต้นโชว์

        "เอเลน อาร์มินนี่กรณีฉุกเฉิน ไม่ว่าคุยกับใครก็ต้องคะ ขา นะ”ครูฝึกหัดสำทับเอเลนกับอาร์มินเป็นรอบที่ 138

เวลาผ่านไปไวเหมือนในฟิค เอเลนกับอาร์มินก็ซ้อมเสร็จเรียบร้อย สาวน้อยจำเเลงทั้งสองได้เเต่ถอนหายใจกับหน้าที่ที่ได้รับ

เต้นรูดเสากับบริการเเขกน่ะสิ….

คิดเเล้วเอเลนก็หน้าเเดงขึ้นมาทันที รู้สึกไม่พร้อมเเสดงทั้งที่เหลืออีก 15 นาทีก็ต้องขึ้นโชว์เเล้ว รุ่นพี่ที่ทำงานมาก่อนก็ได้แต่ให้กำลังใจผู้ที่ต้องทำงานฉุกเฉิน

ในอีกมุมหนึ่งของผับ ผู้จัดการผับคุยกับบริกรคนสนิทอยู่ ใบหน้าทั้งคู่ดูเคร่งเครียด

"จะไม่บอกทั้งคู่จริงๆเหรอครับ คุณคีธ"คู่สนทนาพูดน้ำเสียงเคร่งเครียดไม่เเพ้หน้าตาเจ้าของเสียง

 

 

"เอาน่า พวกเขาไม่เลือกสองคนนั้นไปหรอก"ผู้จัดการตอบด้วยท่าทีไม่เเน่ใจ เจ้าของผับนี้จะมาที่ผับทุกๆเดือน ซึ่งผับจะต้องมีโชว์เเละบางครั้งก็จะเลือกผู้หญิงกลับบ้านด้วย ในบางครั้งก็จะมาดูลาดเลาก่อนเช่นเดือนนี้ที่เมื่อวานก็มาเเล้ว
.
.
.
.
.
.
 

วันนี้หิ้วสาวกลับบ้านสักคนก็ได้น้า"โอตาคุโมเอะเเซวรีไวล์ที่เดินควงกุญเเจรถหรูอย่างไม่กลัวตกอย่างไม่กลัวอำนาจมืด

"ไม่ละ"ร่างสันทัดขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมตอบเหมือนทุกครั้ง นัยน์ตาสีนิลเขม่นไปยังเพื่อนสาวที่เเซวท้าทายอำนาจมืด(?)ของเขา

"เอาน่า ไปสนุกกันดีกว่า"เอลวินเป็นฝ่ายไกล่เกลี่ยก่อนที่จะเกิดการลงไม้ลงมือเเล้วเดินนำเข้าผับไป

ผับเริ่มมีคนเข้ามามากเเต่วันนี้มากมายกว่าเดิมเพราะมีอีเวเนท์พิเศษที่คัดสาวงามขึ้นเต้นบนเวทีโชว์ให้เเขกวีไอพีดู เมื่อการเเสดงเสร็จ เจ้าของผับจะมีสิทธิ์เลือกผู้หญิงระดับท็อปที่เต้นโชว์มาบริการ ผู้อื่นที่เสียเงินเข้ามาในห้องโชว์นี้ก็จะเลือกที่เหลือ เป็นอีเว้นท์ที่จัดทุกเดือนเเละนำรายได้เข้ามาได้มากเพราะความหรูหราทันสมัยของการเเสดงเเละห้องรับรอง
 

ทั้งสามนั่งประจำที่ที่เบาะกำมะหยี่สีเเดงติดขอบเวที หญิงสาวในเสื้อผ้าน้อยชิ้นมากมายเดินตรงไปที่รีไวล์และเอลวินอย่างรวดเร็ว รีไวล์เพียงแค่เหลือบตาขึ้นจากโทรศัพท์มือถือค่ายดังรุ่นล่าสุดราคาเหยียบสามหมื่นแล้วก้มลงไปคุยธุรกิจต่อ เอลวินปฏิเสธหญิงทุกคนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนที่ไฟสปอตไลท์เริ่มดับลงแล้วส่องไฟสีนวลตาที่เวที หญิงสาวสวยระดับท็อปในเดรสสีแดงเลือดหมูแต่ละคนเดินขึ้นมาโชว์ตัวแล้วยืนประจำที่เสาของตัวเอง ขาเพรียวบางที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผู้ชายก้าวขึ้นเวทีเป็นคนสุดท้าย นัยน์ตาสีเขียวกวาดตาดูผู้ชมทุกคน

นั่นหมอรีไวล์นี่!!!

ใบหน้าสวยหันขวับเมื่อสบตากับคนรู้จักในคราบมาเฟีย ใจเต้นตึกตักอย่างหวาดกลัวว่าจะถูกจับได้

สองเพื่อนสนิทสบตากันอย่างกล้าๆกลัวๆก่อนจะเต้นไปเรื่อยๆโดยไม่รู้ตัวว่ามีแรงดึงดูดจากความไร้เดียงสาของตนเอง รีไวล์ละสายตาจากมือถือขึ้นหรี่ตามองเอเลนสักพัก

ทำไมถึงถูกชะตายัยนี่กัน…

คิดเสร็จเส้นของนัยน์ตาสีนิลก็เลื่อนตาลงไปอยู่กับมือถือต่อ ร่างที่ถูกมองถึงกับโล่งใจ

เมื่อถึงจุดไคลแมกซ์ของการแสดงร่างโปร่งพยายามทำตามที่รุ่นพี่บอกแล้วรูดตัวลงมาตามทางเสา ส่ายเอวเล็กน้อยแล้วกัดริมฝีปากสีเชอร์รี่เคลือบลิปกลอสเบาๆ เป็นการปิดท้ายการแสดง

เสียงซุบซิบคุยกันของผู้ชมกระเป๋าหนักก็ไม่พ้นผู้หญิงหน้าใหม่ที่ดูโดดเด่นยั่วยวนสวาทบนเวที ซึ่งก็จะเป็นใครไม่ได้นอกจาก

สาวน้อยจำแลงในค่ำคืนนี้

เอลวินขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อในยินเสียงพูดคุยเบาๆของหนุ่มเจ้าของธุรกิจระดับไฮโซเกี่ยวกับหญิงสาวผมทองร่างเล็กที่ตนเองหมายปองแต่ก็พยายามรักษาสีหน้าที่เป็นมิตรของตนเองไว้ สาวสวยทั้งหลายในชุดรัดรูปพาตัวเองลงมาด้วยรองเท้าส้นเข็มสีสด อาร์มินเดินนำแถวลงมาแล้วฝืนคลี่ยิ้มหวาน หมุนตัวให้เอลวินดูแล้วกำลังจะค้อมตัวไปอย่างมั่นใจเพราะคิดว่าไม่มีทางถูกเลือกอย่างแน่นอน

“เดี๋ยว เธอน่ะ”ผู้บริหารผมทองเอ่ยปากเรียกหลังจากเงียบไปนาน ประธานฝ่ายวางแผนการตลาดทำท่าจะเลือกหญิงสาวที่โดดเด่นด้วยความไร้เดียงสาไปคนหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อหลังเว้นวรรคไป

“ฉันเลือกเธอ”แล้วทุกคนก็คิดไม่ผิดจริงๆ เอลวินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นอาร์มินหน้าซีดปากสั่น ในใจนึกโทษโชคชะตาตนเอง

เอเลนเริ่มใจเสียเมื่อเพื่อนถูกเลือกไปแต่ก็ไม่ทันไร

“คนนั้นน่ะ ฉันเลือกเธอ”รีไวล์ชี้มืออย่างไม่แยแสมาทางร่างบางที่ยืนอยู่สุดแถวพร้อมลากร่างโปร่งที่หน้าซีดไปถนัดตาไปยังทางออกที่จอดรถวีไอพี

“ผมเสนอประมูลผู้หญิงที่คุณรีไวล์เลือกครับ”เจ้าของกิจการน้ำมันยกมือขอประมูล หากชอบผู้หญิงคนเดียวกันสามารถเสนอประมูลได้ เพื่อโชว์สปิริตของผู้บริหารเงินทุกบาทจะเข้าสู่ผับไม่หวนกลับมาที่กระเป๋าผู้ประมูลแน่นอน

“ผมประมูลห้าแสน”ไรเนอร์ผู้เสนอไปยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่อตัวเองวางวงเงินในราคาที่คิดว่าจะไม่สามารถต่อได้

“ฉันให้สิบล้าน”เสียงนิ่งออกมาผ่านริมฝีปากบางคมของรีไวล์ที่ทำเอาดาวรุ่งอย่างงไรเนอร์เงิบ(?)ไปพักหนึ่งก่อนจะลากเอเลนมาที่ลานจอดรถแล้วปลดล็อคเฟอร์รารีสีดำเหวี่ยงคนที่ประมูลมาขึ้นรถอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวค่ะ อย่าเลยนะคะ ปล่อยดิฉันไปเธอค่ะ”เอเลนอ้อนวอนโดยมีหางเสียงตามที่รุ่นพี่เคยสั่งแก่คุณหมอที่เคยรู้จักที่ยังไม่เคยเห็นด้านนี้มาก่อนอย่างน่าสงสาร

“เรื่องอะไร ฉันประมูลเธอมาตั้งสิบล้าน”รีไวล์เอ่ยด้วยใบหน้านิ่งๆไม่ละสายตาจากถนนข้างหน้าเลยแม้แต่นิด

เอเลนพยายามจะเปิดประตูเมื่อเห็นว่าเจ้าของรถลืมล็อค รีไวล์หันขวับหักหลบข้างทางแล้วถอดเนคไทมามัดข้อมือบางไว้ไม่ให้หนี กดล็อครถเรียบร้อยแล้วจึงสตาร์ทรถต่อไปที่คอนโดของตนเอง

น้ำตาคลอเบ้านัยน์ตาสีเขียวสวยเมื่อร่างสันทัดกระชากประตูออกแล้วลากหญิงสาวจำแลงออกมาจากรถเพื่อขึ้นลิฟต์ไปยังห้องที่เหมาไว้สองชั้น

คำอ้อนวอนยังพรั่งพรูออกจากปากบางไม่หยุดเพราะรู้ดีว่าตัวเองเป็นผู้ชายและไม่ใช่คนแบบนั้น

TBC.

………………………………………………………………………………………..

TalK{80%}: มาคุยกับเอมแป๊บนะคะ ล้างคอมเรียบร้อยยยย เปิดเนตได้แล้ว พอดีวันนี้หยุดเลยรีบปั่นตอนนี้ให้จบก่อเนลย สำหรับคนที่เพิ่งอ่าน ขอที่เหลือจากเฟสหรือเพจก็ได้ค่ะ ><

บ๊ายบายค่ะ

 

 

เอม(+AimiAmily+)

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++TalK:ทิ้งให้รีดเดอร์งง//โดนรุมยำทีน เอมเปิดเทอมตั้งเเต่วันพุธ ต่อไปลงอาทิตย์ละตอนถ้าเคลียร์การบ้านเสร็จ การบ้านเยอะจริงๆ TT
เอม(+AimiAmily+)  

G  Minor!