Fic Bleach ความไม่เข้าใจ

ข้อมูลเบื้องต้น

Hello! ชาวเด็กดีทุกท่าน >[]<

กลับมาพบกับนัตสึคนนี้อีกแล้ว >_<

นี่เป็นฟิคบลีชเรื่องแรก และเป็นเรื่องสั้นที่แต่งยาวมาก =[]=

(Tahoma 12 จำนวน 11 หน้า)

ตัวหนังสือใหญ่ไปเร๊อะ หน้าถึงเยอะขนาดนั้น = =;;;

ความจริงเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งเองอย่างภูมิใจ แนวรักเศร้านิดหนึ่ง (?)

แต่ถ้าไม่แต่งเป็น Fic ก็ไร้ซึ่งคนอ่าน T^T เลยต้องมาแต่งเป็น Fic

เราก็เลยมานั่งคัดเลือกนักแสดง

อืม...นารูโตะ ฮินาตะ นางเอกพระเอกที่เราคิดไว้ไม่ใช่แนวนี้อ่ะ =[]=

ตัดทิ้งๆ มาต่อที่บาคุกัน ก็ไม่ใช่อีกอ่ะ เลยบลีชนี่แหละ

ใช่เลย! ถึงจะไม่ตรงหมดก็เหอะ =w=

ไม่รู้ว่าสนุกไหม มีแผน จบนารูโตะเรื่องยาวกะแต่งบลีชเรื่องยาวต่อ =w=

แต่รอไปก่อนเถอะ 555

ความจริงตอนนี้เราก็คิดเป็นภาคสองต่อได้หน่อยนะ แต่...ขี้เกียจอ่า :P

เลยเอาแค่นี้ไปอ่านก่อนนะ ไว้มีอารมณ์จะมาแต่งให้อ่านนะ ><

สนุกก็คอมเม้นต์ไว้สักหน่อยเพื่อเป็นกำลังใจให้แต่งภาคสองต่อนะ *-*

ขอบคุณที่กดเข้ามาอ่านค้า >//<

เนื้อเรื่อง

Fic Bleach ความไม่เข้าใจ

          เช้าอากาศดี หญิงสาวร่างเล็กเจ้าของเรือนผมสีดำสนิท ใส่ชุดนักเรียนสีเทาอันเป็นเอกลักษณ์ของโรงเรียนนี้กำลังเดินถือกล่องของขวัญอย่างอารมณ์ดีไปที่ห้องเรียนของตนนั่นเอง

          "แหม่ๆ คุณคุจิกิมาแต่เช้าเชียวนะคะ" หญิงสาวร่างอวบอิ่มเจ้าของเรือนผมสีส้มเอ่ยทักทายลูเคีย ลูเคียหันไปยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี

          "อรุณสวัสดิ์จ๊ะโอริฮิเมะ" โอริฮิเมะมองกล่องของขวัญในมือของลูเคีย พลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วเอ่ยแซวเธอย่างกระเซ้าว่า

          "นั่นของขวัญของคุณคุโรซากิสินะ แหม่ๆ เอาของขวัญมาให้ด้วย ทีฉันไม่เห็นเอามาให้เลยนะคะ คุณคุจิกินี่ใส่ใจคุณคุโรซากิจังเลย" คำพูดเหล่านั้นทำเอาใบหน้าของหญิงสาวแดงระเรื่อขึ้นทันที

          ตั้งแต่จบเรื่องต่างๆ ของยมทูตแล้วลูเคียก็ขอมาใช้ชีวิตที่โลกนี้กับอิจิโกะนั่นเอง เพราะเธออยากจะอยู่กับคนที่เธอรัก ซึ่งทางโซลโซไซตี้ก็ไม่ได้ว่าอะไร หลายๆ คนก็ดูออกว่าลูเคียนั้นหลังๆ ชอบอิจิโกะมาก จนทุกคนดูออก ยกเว้นแต่...เจ้าคนที่ลูเคียรักนี่แหละ...อิจิโกะ

          โอริฮิเมะเองก็เข้าใจดี เลยตัดใจจากอิจิโกะแล้วหันไปรักกับคนที่คอยดูแล และห่วงใยเธอมาตอลด...อิชิดะ อุริว

          เมื่อโอริฮิมแห็นใบหน้าที่แดงจัดของลูเคียก็อดขำไม่ได้ เลยเลิกแซวแล้วหันไปคุยกับอิชิดะแทน

          'เจ้าบ้านั่น...เมื่อไรจะมาเนี่ย' แน่นอน ลูเคียพักอยู่ที่บ้านด้วยกันกับอิจิโกะนั่นแหละ แต่ของขวัญที่เธอจะให้เขานั้นเธอลืมไว้ที่บ้านเบียคุยะตอนที่กลับไปเยี่ยมล่าสุด เลยต้องให้เร็นจิเอามาให้ตอนเช้าที่โรงเรียน เลยออกจากบ้านมาก่อน

          ครืด...

          เสียงประตูห้องเรียนดังขึ้น เผยให้เห็นหนุ่มเจ้าของผมสีส้มสดที่เปิดประตูเข้ามา

          'ม...มาแล้ว...' ลูเคียใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อคนที่ตนรักเดินเข้ามา

          "อรุณสวัสดิ์ลูเคีย เมื่อเช้าทำไมไม่รอออกจากบ้านพร้อมกันล่ะ" อิจิโกะถามลูเคีย ลูเคียก้มหน้างุดก่อนที่จะส่งของขวัญให้อิจิโกะ

          "อ...อิจิโกะ...สุขสันต์วันเกิดนะ..." อิจิโกะมองกล่องของขวัญในมือแล้วรับมา พร้อมกับลูบหัวลุเคียแล้วขอบคุณเบาๆ จากนั้นจึงแกะห่อของขวัญออก เมื่อเปิดกล่องออกมา ข้างในมีผ้าพันคอสีแดงสลับน้ำเงินที่ถักไว้อย่างบรรจงสวยงาม อิจิโกะค่อยๆ หยิบออกมาดู

          "ผ้าพันคอหรอ..."

          "จ...เจ้าไม่ชอบหรือไง"

          "เปล่านี่ ก็ไม่ได้ว่าอะไร ซื้อมาจากที่ไหนล่ะ"

          "ข้า...ถักเองนั่นแหละ" ยังไม่ทันทีสองคนจะพูดอะไรต่อ เสียงวี้ดวิ้วแซวคนทั้งสองก็ดังขึ้น ทำเอาลูเคียหน้าแดงแจ๊ใหญ่

          "แหม่ๆ สองคนนี้ร้อนแรงกันจริงๆ นะ" ทำให้ทั้งสองคนต้องโดนเพื่อนล้อไปทั้งวันนั่นเอง

          ลูเคียอยู่กับอิจิโกะมานานแล้วตั้งแต่จบเรื่องที่โซลโซไซตี้ จนตอนนี้ก็จะครบหนึ่งปีแล้ว ลูเคียเองอยากจะบอกความรู้สึกของเธอให้อิจิโกะได้รับรู้ แต่...เธอไม่กล้าบอกเขานี่สิ เธอจึงพยายามแสดงออกให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอรักเขา และอยากให้เขาบอกเธอสักทีว่ารู้สึกยังไงกับเธอกันแน่ แต่อีกฝ่าย...ก็ไม่มีท่าทีอะไรเลยนอกจากเหมือนรู้สึกกับเธอแค่...เพื่อน...

          เย็นวันหนึ่ง ลูเคียเห็นอิจิโกะยังไม่กลับมาซักที เธอจึงไปตามหาเขาที่โรงเรียน ที่ชมรมเคนโด้ที่เขาเข้าอยู่ เมื่อไปถึง ทางชมรมก็ได้บอกว่า พวกเขาเลิกซ้อมแล้วแยกย้ายกันกลับบ้านกันไปเกือบชั่วโมงหนึ่งแล้ว ทำลูเคียแปลกใจทันที

          'แล้วเจ้าบ้าไปไหนของมันกันเนี่ย ปกติเลิกชมรมก็น่าจะกลับเลยนี่' ว่าแล้วลูเคียเลยออกไปตามหา ทั้งโทรแล้วก็ไม่รับสายทำให้เธอแปลกใจนัก จนเธอตามหาเขาไม่เจอ ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

          อิจิโกะหรอ...

          "ฮัลโหล อิจิโกะใช่ไหม" ลูเคียถามด้วยความร้อนรน

          "เอ่อ...พี่ลูเคีย นี่หนูยูซึนะคะ" ลูเคียกระพริบตาถี่ๆ เพื่อเรียกสติตัวเองกลับมา

          "อ้าว ยูซึเองหรอ มีอะไรหรอจ๊ะ"

          "คือ...เครื่องปรุงต่างๆ ที่จะใช้ทำข้าวเย็นวันนี้หมดน่ะค่ะ ตอนนี้พี่ลูเคียอยู่นอกบ้านใช่ไหมคะ ช่วยซื้อให้หน่อยได้ไหมคะ?"

          "ได้สิ ว่าแต่ต้องซื้ออะไรบ้างล่ะ?"

          "ก็...กะจะทำแกงกระหรี่น่ะค่ะ ช่วยซื้อแครอท มันฝรั่ง ผงกระหรี่ อ้อ  นมที่บ้านก็หมดน่ะค่ะ ซื้อนมมาด้วยนะคะ แค่นี้แหละค่ะ"

          "ได้จ๊ะๆ เดี๋ยวพี่แวะซุปเปอร์มาเก็ตให้แล้วกันนะ"

          "ขอบคุณค้าพี่ลูเคีย งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ อ๊า...คารินจังไม่ได้นะ..." แล้วปลายทางก็วางสายไป ลูเคียถอนหายใจเบาๆ

          'เดี๋ยวก็คงกลับเองละมั้ง ช่างเถอะ ไปซื้อของให้ยูซึจังดีกว่า' คิดได้ดังนั้นลูเคียก็มุ่งหน้าเดินไปที่ซุปเปอร์มาเก็ตทันที

ซุปเปอร์มาเก็ตแห่งหนึ่ง

          หลังจากที่ลูเคียซื้อของให้ยูซึเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินแวะเล่นเล็กน้อย สายตาของเธอเหลือบไปมองตุ๊กตากระต่ายจัปปี่ขนาดยักษ์ที่ร้านกิ๊ฟช็อปร้านหนึ่ง เธออยากได้มานานแล้ว แต่ก็เก็บตังค์ไม่พอสักที ลูเคียถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเหลือบสายตาไปเห็นคู่ชายหญิงคู่หนึ่งที่อยู่ในร้านกิ๊ฟช็อปที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน นั่นมัน...

          ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีส้มกำลังดูตุ๊กตากับหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีม่วงเกือบดำที่ถูกมัดรวบขึ้นไปด้วยโบว์สีแดงสด พลางส่งยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

          เจ็บ...

          มือขาวบางจับไปตรงบริเวณหัวใจของเธอ เธอยืนแข็งนิ่ง พูดอะไรไม่ออกเมื่อเห็นภาพที่ทำให้เธอรู้สึกเจ็บยิ่งนัก

          อิจิโกะ...เจ้าชอบผู้หญิงคนนั้นสินะ...

          ถ้าจำไม่ผิด รู้สึกเธอจะอยู่ชั้นเดียวกันกับลูเคียและอิจิโกะ แต่อยู่คนละห้องก็เท่านั้น ได้ข่าวว่าอยู่ชมรมเคนโด้กับอิจิโกะด้วย

          น้ำตาใสๆ เริ่มคลอที่ดวงตาสีม่วง มือบางยกมือเช็กอย่างลวกๆ แล้วรีบวิ่งไปจากตรงนั้นทันที

          "กลับมาแล้วหรอคะพี่อิจิ" ยูซึตะโกนถามเสียงใส

          "อือ" อิจิโกะตอบกลับเบาๆ

          "นี่พี่อิจิทำไมกลับบ้านดึกจัง" คราวนี้เป็นฝ่ายคารินถามบ้าง

          "ก็...มีธุระนิดหน่อยน่ะ ว่าแต่เย็นนี้มีไรกินมั่ง" อิจิโกะถามแม่ครัวตัวน้อย

          "ป๋าเขาไม่อยู่ เลยทำแค่แกงกระหรี่ไว้น่ะค่ะ แต่ว่า..." อิจิโกะมองหน้ายูซึที่สีหน้าเศร้าลงเล็กน้อย

          "แต่อะไรหรอ?"

          "คือ...พี่ลูเคียหลังจากกลับมาจากไปซื้อของเขาก็เป็นไรไม่รู้น่ะค่ะ ซึมๆ แล้วก็บอกว่าไม่กินข้าวเย็น แล้วก็ขึ้นไปข้างบนเลยน่ะค่ะ" คิ้วของอิจิโกะขมวดเล็กน้อย

          'ยัยนั่น...เป็นอะไรไปน่ะ'

          "อ่าๆ เดี๋ยวพี่ไปตามยัยนั่นให้ก็ได้" อิจิโกะบอกอย่างเซ็งๆ แล้วขึ้นไปดูข้างบน

          เมื่อขึ้นไปห้องของเขา ก็ต้องพบกับห้องที่ปิดไฟมืดสนิท พอลองเปิดไฟแล้วกวาดสายตาไปรอบๆ ก็ไม่พบกับร่างบางที่ชอบหาเรื่องมาให้เขาประจำ มือหนาเลื่อนไปเปิดตู้ที่ลูเคียชอบไปนอนเป็นประจำ ก็ไม่พบอะไรเลย ทำเอาชายหนุ่มต้องยืนเกาหัวแกรกๆ

          "ไปไหนของเธอกันนะยัยบ้า" แล้วจึงลงไปข้างล่างเพื่อไปทานข้าว เพราะชายหนุ่มคิดว่าเธอคงออกไปล่าฮอลโล่กระมั้ง

          เวลาผ่านไปจนเกือบเที่ยงคืน ก็ยังไม่มีวี่แววร่างบางเลยสักนิด

          "เฮ้อ...ไปไหนของยัยนั่นกันนะ" พูดจบก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงของตัวเองทันที ทันใดนั้น...

          ก๊อกๆ...ก๊อกๆ...

          'ลูเคียหรอ?' เสียงเคาะทางหน้าต่างทำให้ชายหนุ่มรีบลุกพรวดขึ้นมา แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังเมื่อสิ่งที่เคาะหน้าต่างนั้นไม่ใช่ร่างบาง แต่เป็นเจ้าตุ๊กตายัดนุ่นรูปสิงโตนั่นเอง

          "เฮ้กอน นายออกไปทำไรข้างนอกน่ะ" อิจิโกะพูดพลางเปิดหน้าต่างให้กอนเข้ามา

          "อิ...จิ...โก๊ะ...." เสียงกอนร้องโหยหวน น้ำหูน้ำตาไหล กระโดดจับคอเสื้ออิจิโกะไว้

          "เฮ้ย! ทำบ้าอะไรของแกน่ะ" อิจิโกะพยายามแกะกอนออกจากตัวเองด้วยความขยะแขยง

          "อิจิโกะแกต้องช่วยฉันนะ" กอนร้องไห้สะอึกสะอื้นทำเอาอิจิโกะชะงักไปชั่วครู่

          "ช่วยอะไร?"

          "เจ๊...เจ๊เขา เจ๊เขากลับไปแล้ว โฮๆ ฟื๊ดดดดด" กอนเล่าพร้อมกับสั่งน้ำมูกลงบนเสื้อของอิจิโกะ

          "เฮ้ยเจ้าบ้า น่าขยะแขยง" พูดจบมือหนาก็ขว้างกอนไปชนกับตู้ที่ลูเคียเคยนอนนั่นเอง กอนค่อยๆ ยันตัวเองลุกขึ้นมา แล้วเดินไปหาอิจิโกะทั้งน้ำตา

          "อิจิโกะแกต้องช่วยเจ๊ให้ได้นะ" อิจิโกะถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเอ่ยต่อว่า

          "นี่ๆ ช่วยเท้าความหน่อยจะได้ไหม เอาแต่พูด 'อิจิโกะ ไปช่วยเจ๊ะหน่อย' แล้วฉันจะรู้เรื่องไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่" กอนเช็ดน้ำตาก่อยจะบอกต่อว่า

          "ก็เจ๊น่ะเป็นไรไม่รู้ อยู่ๆ ก็ซึม แล้วก็โทรไปหาใครก็ไม่รู้บอกว่า ไม่อยากอยู่ที่โลกมนุษย์แล้ว ขอกลับไปที่โซลโซไซตี้น่ะ ฉันถามอะไรเจ๊ก็ไม่ตอบ แล้วเจ๊ก็เก็บกระเป๋าออกไปเลย ฉันวิ่งตามเจ๊ไปแล้ว แต่ก็...แต่ก็... โฮ..." กอนร้องไห้ออกมาโฮใหญ่ อิจิโกะหน้าขรึมลงไป

          เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่...ลูเคีย

          "อ่าๆ เข้าใจแล้ว ฉันจะไปตามลูเคียกลับมาเอง" อิจิโกะบอกแล้วกลายร่างเป็นยมทูต แล้วกระโดดออกจากหน้าต่างไป

          "อิจิโก๊ะ...แกต้องเอาเจ๊กลับมาให้ได้นะ" กอนตะโกนบอกไล่หลัง

          "กอนนี่พูดมากจริงๆ" อิจิโกะพึมพำเบาๆ แล้วรีบมุ่งหน้าไปที่ร้านอุราฮาร่าทันที

ร้านอุราฮาร่า

          "สวัสดีคร้าบคุณคุโรซากิไม่ได้เจอกันตั้งนานนะครับ" ชายใส่หมวกปิดบังใบหน้าตัวเองไว้เกือบครึ่งเอ่ยทักทายอย่างอารมณ์ดี

          "นี่คุณอุราฮาร่าช่วยส่งผมไปที่โซลโซไซตี้ทีสิ" จากใบหน้าที่ร่าเริงเมื่อกี้ก็ขรึมลง

          "ทะเลาะกับคุณคุจิกิสินะครับ" อิจิโกะชะงักไปเล็กน้อย

          "ไม่รู้สิ ผมไม่รู้เลยว่าไปทำอะไรให้ยัยนั่นโกรธหรือเปล่า" อิจิโกะบอกพลางเกาหัว

          "เอาเถอะครับ ผมจะช่วยให้คุณไปโซลโซไซตี้ก็ได้"

          "ขอบคุณนะครับคุณอุราฮาร่า" แล้วเจ้าหมวกก็พาเจ้าส้มไปประตูที่จะส่งไปโซลโซไซตี้ทันที

โซลโซไซตี้

          อิจิโกะรีบมุ่งหน้าไปที่ที่ลูเคียน่าจะอยู่ที่แรกเลย นั่นก็คือ...ศูนย์บัญชาการหน่วยที่ 13

          "คุณอุคิทาเกะครับ"

          "อ้าว อิจิโกะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานสบายดีไหม?" ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีขาวยาว ใบหน้าที่ยังหนุ่มส่งยิ้มมาให้อย่างเป็นมิตร

          "คุณอุคิทาเกะครับ ลูเคียได้มาที่นี่หรือเปล่า" ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย

          "คุณคุจิกิหรอ? เขากลับมาที่โซลโซไซตี้แล้วหรอ"

          "เขาไม่ได้มาที่นี่หรอครับ"

          "ไม่นะ อาจจะอยู่ที่บ้านของหัวหน้าคุจิกิก็ได้มั้ง"

          "โอเคครับ เดี๋ยวลองไปดู ขอบคุณครับ" แล้วอิจิโกะก็รีบมุ่งหน้าไปที่บ้านของเบียคุยะทันที

ด้านลูเคีย

          ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำขลับเดินไปตามทางเดินยาวเหยียดในบ้านของตัว จนมาถึงห้องๆ หนึ่ง พลางถามสาวใช้ที่นั่งอยู่หน้าห้องนั้น

          "ลูเคียเป็นไงบ้าง" เสียงทรงอำนาจถามสาวใช้ สาวใช้ก็ก้มหน้าตอบไปว่า   

          "ท่านลูเคียไม่ยอมพูดกับใครเลยค่ะ พอเอาอาหารไปให้ก็ไม่ยอมทานเลย พอบังคับให้ทาน ท่านก็ทานไปนิดหน่อยเองค่ะ" สาวใช้ตอบอย่างสุภาพ ชายหนุ่มจึงมองที่ประตูห้อง แล้วพยักหน้าให้สาวใช้ไปได้ สาวใช้จึงค่อยๆ จากไป ชายหนุ่มจึงเอ่ยเบาๆ แต่ดังพอที่คนในห้องได้ยินว่า

          "ลูเคีย ออกมาคุยกันหน่อยได้ไหม"

          "..." ไร้เสียงตอบรับจากอีกฝ่าย ชายหนุ่มจึงได้แต่ถอนหายใจ แล้วจากไป

          'ข้าจะทำอย่างไรดีฮิซานะ' ชายหนุ่มคิดแล้วนึกถึงคนรักเก่าที่เสียชีวิตไปนานแล้ว

          ฮึกๆ...

          เสียงสะอึกสะอื้นดังมาจากร่างของหญิงสาวร่างเล็กที่นั่งกอดเข่าตัวเองพร้อมกับร้องไห้ ร่างบางสั่นสะท้านเล็กน้อย

          อิจิโกะ...เจ้าไม่เคยรักข้าเลยใช่ไหม

          หญิงสาวตัดพ้อพร้อมกับกอดตัวเองแน่นขึ้น

          หลังจากที่หญิงสาวกลับมาที่โซลโซไซตี้ เธอก็เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องนอนของเธอเอง แล้วย้อนนึกเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาของเธอกับอิจิโกะ

          เมื่อเธอนึกหน้าของหญิงสาวที่เธอเห็นที่ร้านกิ๊ปช็อปนั้นดีๆ ก็นึกออกว่า หลายครั้งเธอก็เห็นหญิงสาวคนนั้นอยู่กับอิจิโกะหลายรอบ แม้ไม่ใช่ตอนชั่วโมงชมรมของเคนโด้

          มีครั้งหนึ่งที่เธอออกไปซื้อของกับอิจิโกะก็บังเอิญไปเจอหญิงสาวคนนั้นเขา เธอทักทายอิจิโกะและเธออย่างอารมณ์ดี นั่นก็ไม่เท่าไรหรอกนะ แต่อิจิโกะกลับส่งยิ้มให้แล้วหยอกหญิงสาวคนนั้นเล่นๆ อย่างสนุกสนาน

          หึ ทีข้าเจ้าไม่เคยยิ้มอ่อนโยนอย่างนั้นให้ข้าเลย ทีกับ...ทีกับ...ผู้หญิงคนนั้น...เจ้ากลับยิ้มบ่อยกว่าตอนที่อยู่กับข้าอีก เจ้าคงเบื่อข้ามากสินะ ข้าคงไม่เคยอยู่ในสายตาเจ้าเลยใช่ไหม ทั้งๆ ทีข้าเองก็แสดงออกอยู่หลายรักว่าข้าชอบเจ้า จนคนอื่นๆ ต่างก็รู้ แต่เจ้า...ทำไมเจ้า...กลับไม่เคยมองข้าเลย ยังคงเย็นชากับข้าเหมือนเดิม ข้าคงสำคัญน้อยกว่าผู้หญิงคนนั้นสินะ

          หญิงสาวได้แต่ตัดพ้ออย่างน้อยใจ

          ในเมื่อเจ้าไม่รักข้า...ถ้าข้ายังคงรักเจ้าต่อไป ข้าก็คงยังเจ็บปวดเหมือนเดิม...เพราะฉะนั้น...ข้าจะ...ไม่รักเจ้าอีกต่อไป...

          อิจิโกะเดินทางมาถึงบ้านของเบียคุยะแล้ว ชายหนุ่มรีบบุกเข้าไปทันที

          "เจ้าควรจะมีมารยาทบ้างนะ ไม่ใช่บุกเข้าบ้านคนอื่นมาโดยไม่ขออนุญาต" เสียงทรงอำนาจดังขึ้น ทำให้อิจิโกะหันไปมอง

          "เบียคุยะ! เบียคุยะ ลูเคียอยู่ที่ไหน" เบียคุยะพิจารณาอิจิโกะเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเบาๆ ว่า

          "เจ้าเป็นคนที่ทำให้ลูเคียเสียใจสินะ"

          "ม...หมายความว่าไง" อิจิโกะถามอย่างตะลึง

          "ก็ได้ ครั้งนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน ห้องลูเคียอยู่ทางนั้น" เบียคุยะบอกแล้วชี้ไปที่ห้องๆ หนึ่งในบ้านของเขานั่นเอง อิจิโกะเห็นดังนั้นก็รีบไปตามที่เบียคุยะชี้

          "ฮิซานะ...ข้าทำถูกแล้วใช่ไหม"

          "ลูเคียๆ เธออยู่ในนั้นหรือเปล่า" อิจิโกะตะโกนถามพลางทุบประตูห้องของลูเคีย ไม่นานหลัง ประตูห้องก็เปิดออก

          "ล...ลูเคีย..." ชายหนุ่มดีใจมากที่ได้เจอหญิงสาว แต่ก็ต้องผิดหวัง เมื่อสายตาที่มองมาที่เขาเป็นสายตาที่เย็นชา ไร้วี่แววความซุกซนเหมือนเดิม

          "มีอะไร"

          "ลูเคียทำไมเธอกลับมาที่โซลโซไซตี้โดยไม่บอกฉันเลยล่ะ ฉันเป็นห่วงนะ" ลูเคียร้องหึออกมาอย่างไร้อารมณ์

          "หึ คนอย่างเจ้าน่ะหรอจะเป็นห่วงข้า อย่ามาหลอกข้าหน่อยเลย" อิจิโกะใจหายไปทันที

          "ล...ลูเคีย ทำไมเธอพูดแบบนั้นล่ะ" ลูเคียส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ

          "พอเถอะอิจิโกะ เจ้ากลับไปที่โลกของเจ้าเถอะ ข้าเองก็มีหน้าที่ของข้า ขอตัว"

          "เดี๋ยวสิลูเคีย" ยังไม่ทันที่อิจิโกะจะพูดอะไร ลูเคียก็ปิดประตูใส่หน้าเขาไปแล้ว

          "เดี๋ยวก่อนสิลูเคีย ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน" อิจิโกะทุบประตู ขอร้องล่ะ ออกมาคุยกับเขาหน่อยไม่ได้หรอ

          "พอเถอะอิจิโกะ เจ้ากลับไปเถอะ ข้าอยากพักผ่อน" ลูเคียบอกผ่านประตูนั้น อิจิโกะจึงลดมือลงอย่างสลด

          "ก็ได้...ถ้าเธอต้องการอย่างนั้น..." อิจิโกะพูดเสียงเศร้าแล้วผละออกจากประตูนั้น ในระหว่างที่เดินกลับนั้นอิจิโกะก็ได้เดินสวนกับเบียคุยะ

          "คุยกันรู้เรื่องไหมล่ะ" ไม่มีเสียงตอบจากอีกฝ่าย ทำเอาเบียคุยะถอนหายใจเบาๆ สรุป...คงคุยกันไม่เข้าใจสินะ อิจิโกะขอตัวกลับไปที่เมืองคาราคุระอย่างสลด

ผ่านไปครึ่งปีจากเหตุการณ์นั้น

          หลังอิจิโกะกลับมาจากโซลโซไซตี้ เขาก็เอาแต่ซึม จากที่พูดน้อยอยู่แล้วยิ่งพูดน้อยลงกว่าเดิม ใครถามเป็นอะไรก็ไม่ตอบ

          วันหนึ่งหลังจากอิจิโกะกลับมาบ้าน อิชชินทนไม่ไหว จึงจับอิจิโกะมานั่งคุยกันให้รู้เรื่อง

          "อิจิโกะ แกเล่ามาให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้นะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับแกแน่ ลูเคียจังเองก็หายไปไหนอีก ไมไม่ยอมกลับมา" อิจิโกะถอนหายใจเบาๆ เฮ้อ...ยังไงๆ ก็คงต้องรู้สักวัน อิจิโกะจึงตัดสินใจเล่าให้อิชชินฟังตั้งแต่ตอนที่กอนมาบอกว่าเกิดออะไรขึ้นกับลูเคีย จนจบถึงตอนที่ลูเคียไม่ยอมคุยอะไรกับเขาแล้ว แล้วไล่ให้เขากลับมา

          "ผมเองก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เขาเป็นอย่างนั้น" อิจิโกะเล่าตรงนี้แล้วก็เสียงสั่นเครือเล็กน้อย อิชชินฟังอย่างตั้งใจ แล้วถามกลับว่า

          "แกคิดยังไงกับลูเคียจังกัน ไหนบอกฉันสิ"

          "ผม...รักเธอครับ" อิชชินพยักหน้า ก่อนที่จะพูดต่อไปว่า

          "แล้วนายรู้หรือเปล่าว่า ลูเคียจังเองก็รักนาย" อิจิโกะเงยหน้ามองอิชชินอย่างตกใจ

          "จริงหรอที่ลูเคียรักผม"        

          "นี่แกดูไม่ออกหรอว่าลุเคียเขาน่ะ รักแกมาก... แต่ไม่กล้าบอกไป หวังว่าจะให้แกบอกเธอเองสักวัน"

          "ป๋ารู่เรื่องพวกนี้ได้ไง"

          "หึ ฉันนะอาบน้ำร้อนมาก่อนแกอีกนะ แค่นั้นดูก็รู้แล้ว" อิชชินพักหายใจเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อว่า

          "อีกอย่างนะ ฉันเองก็เคยได้ยินลูเคียจังบ่นพึมพำๆ หลายรอบ แค่นี้ของกล้วยๆ น่ะ" อิจิโกะมองอิชชินอย่างตาโต

          "แล้วป๋ารู้ไหมว่าลูเคียโกรธอะไรผมกันแน่" อิชชินทำท่าคิดเล็กน้อย

          "อืม...ฉันว่านะ น่าจะเสียใจเรื่องที่แกน่ะ เย็นชาใส่เธอ แล้วคงทำให้เธอเสียใจหลายครั้งจนทนไม่ได้มั้ง เธอถึงโกรธแกน่ะ"

          "แล้วผม...ควรจะทำยังไงต่อไปดี" อิชชินตบบ่าอิจิโกะก่อนที่จะส่งยิ้ม ชูนิ้วโป้งให้

          "ก็ไปขอโทษเธอซะ แล้วบอกรักเธอเลย" อิจิโกะตาโตก่อนเล็กน้อย ก่อนจะฉายแววตามุ่งมั่น

          "โอเค ผมจะยอมเชื่อป๋าสักครั้งล่ะกัน"

          "เฮ้ย พูดงี้แกหมายความว่าไงห๊ะ" แล้วอิจิโกะก็รีบมุ่งหน้าไปที่โซลโซไซตี้ทันที ก่อนไป เขาเข้าไปหยิบผ้าพันคอที่ลูเคียถักให้ มองผ้าพันคอนั้นอย่างเลื่อนลอย แล้วกำไว้แน่น

          ฉัน...จะให้เธอกลับมาอยู่ข้างๆ ฉันให้ได้

โซลโซไซตี้

          อิจิโกะรีบมุ่งหน้าไปที่บ้านของเบียคุยะทันที ก่อนหน้านั้นเองเขาก็ได้ไปเจอกับหัวหน้าแห่งหน่วน 11 ฮิตสึกายะ กับรองหัวหน้าหน่วย 11 รันงิคุ

          "อ๊ะ หวัดดีโทชิโร่ คุณรันงิคุ"

          "หัวหน้าฮิตสึกายะต่างหากล่ะ" ฮิตสึกายะบ่นอย่างหัวเสียไม่ได้

          "อ้าวอิจโกะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน มาที่นี่เพราะจะมาแสดงความยินดีกับคุณคุจิกิใช่ไหม" อิจิโกะขมวดคิ้วมุ่นทันที

          "แสดงความยินดี? เรื่องอะไร?"

          "อ้าว นี่นายไม่รู้ข่าวหรอ ว่าคุณคุจิกิน่ะ กำลังจะได้เป็นเจ้าสาวแล้วน้า..." อิจิโกะตกใจทันที

          "เจ้าสาว! เธอจะแต่งงานกับใคร" อิจิโกะถามเสียงสั่นเล็กน้อย รันงิคุมองอิจิโกะอย่างมึนๆ เล็กน้อย

          "ท่าจะตกข่าวจริงๆ สินะ เธอน่ะกำลังจะแต่งงานกับรองหัวหน้าอาบาราอิน่ะ" หัวใจอิจิโกะเจ็บแปล๊บขึ้นมาทันที

          ล...ลูเคีย...จะแต่งงานกับ...เร็นจิ...งั้นหรอ...

          "ง...งั้นหรอ..." อิจิโกะเอ่ยเสียงสั่น กำมือแน่นจนน่าใจหาย ฮิตสึกายะมองดูอิจิโกะ ก็พอที่จะเดาอะไรได้ แต่เขาเลือกที่จะไม่พูดดีกว่า

          "ไปเถอะมัตสึโมโต้ เรามีงานต้องทำอีกเยอะนะ"

          "ค้า คุณหัวหน้า" รันงิคุร้องอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินตามฮิตสึกายะไป

          อิจิโกะยังคงยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น เขารู้สึกเสียใจ เจ็บใจตัวเองนักที่น่าจะรู้ตัวให้เร็วกว่านี้ว่าลูเคียคิดอย่างไรกับเขา เขาจะได้บอกความรู้สึกไปให้เร็วกว่านี้ ที่เขาไม่กล้าบอกเธอ เพราะกลัวเธอจะปฏิเสธเขา เห็นเธอปลื้มเบียคุยะหนักหนา อีกอย่าง...เขาเองก็แสดงความรักไม่เก่งนัก ทำให้เขาไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะแสดงให้ลูเคียเห็นว่าเขารักเธอ แต่เวลาเธอทำอะไรเพื่อเขา มันทำให้หัวใจของเขาพองโตยิ่งนัก เขามีความสุขมากที่เธอทำอย่างนั้นกับเขา

          เขาดีใจมากที่เขารู้ว่าลูเคียนั้นก็ชอบเขาเหมือนกัน ครั้งนี้เขาจึงจะมาตามเธอกลับไปอยู่กับเขาให้ได้

          แต่...ทุกอย่างคงเป็นไปไม่ได้แล้ว... จากที่ได้ยินจากปากของคุณรันงิคุคงจะเป็นความจริงสินะ เขาเองก็เสียใจมาก แต่เขาจะไม่ยอมแพ้แล้วกลับไปง่ายๆ หรอก ยังไงเขาก็ต้องไปคุยกับลูเคีย แล้วบอกความรู้สึกนี้กับเธอให้ได้

          เมื่อคิดได้ดังนั้น ร่างสูงจึงรีบมุ่งหน้าไปที่บ้านของเบียคุยะต่อไป

บ้านเบียคุยะ

          ตอนนี้ที่บ้านของเบียคุยะกำลังวุ่นวายไปกับการเตรียมงานแต่งงานของลูเคียและเร็นจิ ทำให้ต้องมีคนวิ่งเข้าวิ่งออกจำนวนมาก ทางด้านลูเคีย ตอนนี้กำลังยืนกางแขนให้ช่างตัดเสื้อวัดขนาดของตัวเธอเพื่อที่จะตัดชุดเจ้าสาวให้เธอนั่นเอง

          เมื่อวัดเสร็จ ช่างตัดเสื้อก็เก็บอุปกรณ์ แล้วค่อยๆ เดินจากไป

          "ลูเคีย" เสียงเรียกอันคุ้ยเคยดังขึ้นทำให้ลูเคียหันไปมอง

          "เร็นจิ..." เร็นจิเดินมาหาพลางเกาแก้มแก้เขิน

          "เป็นไงบ้างล่ะ ที่ช่างตัดเสื้อมาวัดตัวน่ะ" ลูเคียยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

          "เจ้าต้องการจะสื่ออะไรกันหรอ กลัวข้าแต่งชุดเจ้าสาวไม่สวยหรือไง" เร็นจิหน้าแดงแล้วรีบปัดมือไปมา

          "ป...เปล่าสักหน่อย เจ้าน่ะ...ใส่ชุดอะไรก็สวยอยู่แล้ว" ประโยคหลังเร็นจิพูดกับตัวเองเบาๆ ตอนนั้นเองสาวใช้ก็มาเรียกลุเคีย

          "ท่านลูเคียเจ้าคะ มีคนมาขอพบค่ะ" ลูเคียเอียงหน้าอย่างงงงวย

          "ใครกัน?"

          "เขาบอกว่าชื่อ คุโรซากิ อิจิโกะ เจ้าค่ะ" อึ๊ก อิจิโกะ...งั้นหรอ

          "ก็ได้ เดี๋ยวข้าจะออกไปหา" แล้วสาวใช้ก็ขอตัวจากไป

          "ไปกันเถอะเร็นจิ" ลูเคียบอกแล้วเดินนำไป โดยเร็นจิเดินตามหลังไป

          อิจิโกะนั่งรอลูเคียอยู่ในห้องห้องหนึ่งในคฤหาสต์ของตระกูลคุจิกิ สักพักบานประตูก็เปิดออก เผยให้เห็นร่างบางในชุดยูคาตะสีฟ้า ด้านหลังเธอเป็นชายหนุ่มร่างสูง ผมสีแดงสด ใส่เครื่องแบบของยมทูต อิจิโกะลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

          "ลูเคีย..."

          "มีอะไร อิจิโกะ" น้ำเสียงเย็นชานั้นทำเอาหัวใจของอิจิโกะแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ ประกอบกับดวงตาที่แสนเย็นชาที่ส่งมาให้เข้า

          "ล...ลูเคีย ฉัน...มีเรื่องจะบอกกับเธอ"

          "งั้นหรอ...ข้าเองก็จะมีเรื่องบอกกับเจ้าเหมือนกัน" พูดจบก็ไปควงแขนเร็นจิ

          "ข้ากับเร็นจิกำลังจะแต่งงานกัน เจ้าจะมาร่วมงานแต่งด้วยก็ไม่ว่าอะไรนะ" เจ็บ...ลูเคีย...เธอเกลียดฉันขนาดนั้นเลยหรอ รักเร็นจิมากเลยหรอ...

          "ฉันขอคุยกับเธอสองคนได้ไหม" อิจิโกะร้องขอ ลูเคียจึงปล่อยมือจากการควงแขนเร็นจิ แล้วหันไปพยักหน้าให้เร็นจิออกไป เร็นจิรู้ดี เลยออกไปอย่างง่ายดาย

          "มีเรื่องอะไรกันแน่" ลูเคียถามเสียงเย็นชา

          "ลูเคีย...ฉันขอโทษกับทุกสิ่งที่ผ่านมา ฉันมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะบอกเธอให้รู้ไว้..." อิจิโกะพูดแล้วค่อยๆ เดินเข้าใกล้ลูเคีย ลูเคียเห็นดังนั้นจึงเดินถอยหลังไปจนร่างบางติดชิดกับประตู

          อิจิโกะค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้จนถึงตัวลูเคีย ลูเคียชะงักไปชั่วขณะก่อนที่จะถูกมือหนารวบกอดไว้อย่างหลวมๆ ใบหน้าหล่อเหลาซบกับไหล่บาง ตอนแรกลูเคียจะผลักออกไปแล้ว แต่พอเห็นท่าทางนั้นก็ทำไม่ลง

          'อิจิโกะ...เจ้าเป็นอะไรกันแน่'

          "ลูเคีย...ที่จริงน่ะ...ฉัน...รักเธอมากนะ"  ลูเคียอึ้งไปกับคำพูดของอิจิโกะ

          "แต่ว่า...เธอคงคิดว่าฉันไม่รักเธอสินะ ที่จริง...ฉันแสดงออกไม่เก่ง เลยทำให้เธอเข้าใจผิด ฉันต้องขอโทษด้วย ฉันดีใจนเวลาที่เธอแสดงความเป็นห่วงใยกับฉัน คอยดูแลฉันมาตลอด ฉันดีใจมากนะ" ลูเคียยิ่งอึ้งหนักกว่าเดิม นี่ข้าเข้าใจผิดมาตลอดเลยหรอ

          "พอได้ยินว่าเธอจะแต่งงานกับเร็นจิ ฉัน...เสียใจมากนะ แต่ถ้ามันจะทำให้เธอมีความสุข ฉันก็...จะไม่ขวางเธอ" พูดจบร่างสูงก็ผละออกจากร่างบาง สายตาที่มองมาที่ลูเคียนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด และเสียใจอย่างมาก แต่ก็ยังส่งยิ้มมาให้เธอ

          "ลาก่อนนะ...ลูเคีย"