Hi Buddyหล่อร้าย(แล้วรักป่ะ?)

                      ติณช์                                                                                                                ออมสิน

                                                                               เชน

บทนำ

ความรัก...คือเรื่องของคนสองคน

แต่ถ้าหากรักครั้งนี้มีมากกว่าสองแน่นอน...รักครั้งนี้ต้องมีคนเจ็บ

ต่อให้ต้องใช้วิธีไหนฉันก็จะทำเพื่อให้ได้เธอมาครอบครองเพียงคนเดียว...

1

 บัดดี๊ดี้

               ภายในหอประชุมขนาดใหญ่ของโรงเรียนรัฐบาลแห่งในกรุงเทพมหานครที่มีนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้าชายหญิงเกือบห้าร้อยคนนั่งแยกกันเป็นห้องๆอยู่ภายในหอประชุมขนาดใหญ่ของโรงเรียนรัฐบาลแห่งในกรุงเทพมหานครที่มีนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้าชายหญิงเกือบห้าร้อยคนนั่งแยกกันเป็นห้องๆอยู่กำลังนั่งฟังการประชุมแนวทางการศึกษาใหม่ของโรงเรียนด้วยความเงียบสงัด

 "สวัสดีนักเรียนชั้นม.5ทุกคนครับ" คุณครูหัวหน้าระดับได้ขึ้นไปทักทายนักเรียนบนแท่นประกาศ

 "สวัสดีคะ/สวัสดีครับ" นักเรียนทุกคนตอบรับการกล่าวทักทายอย่างพร้อมเพรียง

 "เอาล่ะ! เราจะมาเข้าเรื่องกันเลยนะครับสำหรับนักเรียนชั้นม.5ก็ได้ผ่านการเรียนมาแล้วหนึ่งปีการศึกษาผลการสำรวจผลการเรียนของนักเรียนก็ถือว่าดีครับแต่ก็ยังไม่เป็นที่พอใจทางโรงเรียนจึงได้จัดโครงการงานบัดดี้โดยจะจับเอาคนที่เกรดเฉลี่ยเยอะที่สุดมาเป็นคนให้คำปรึกษาคนที่มีเกรดเฉลี่ยน้อยกว่าจนกว่าจะจบชั้นม.6แล้วนักเรียนคนที่มีเกรดสูงต้องทำให้เกรดของบัดดี้ของตัวเองสูงขึ้นหรือดีขึ้นหากนักเรียนไม่ให้ความร่วมมือครูจะหักคะแนนทุกวิชาและลดเกรดของนักเรียน" "โฮ่!!!" เสียงโฮ่เริ่มดังขึ้นหลังจากสิ้นประโยคของหัวหน้าระดับ

 "อ้าวเงียบๆฟังก่อนหลังจากออกจากห้องประชุมให้นักเรียนหาบัดดี้ของตัวเองส่วนบัดดี้ครูจัดการจับคู่ให้ตามสมควรของนักเรียนแต่ละคนแล้วและนักเรียนทุกคนต้องห้ามมีข้อแม้ใดใดทั้งสิ้นและขอให้นักเรียนทุกคนได้ไปหาคู่บัดดี้ของตัวเองหลังจากออกจากห้องประชุมด้วยนะครับ!"

 "ครับ/คะ"

 "งั้นก็เข้าใจตรงกันนะโอเคแยก"

 "ขอบคุณครับ/ขอบคุณคะ" หลังจากที่แยกกันนักเรียนทุกคนต้องทำตามคำสั่งคือหาบัดดี้ของตัวเองดูจากคนอื่นจะหาบัดดี้ของตัวเองเว้นแต่ฉันเอง'ธนัชชา'คนที่มีผลการเรียน4.00ทุกเทอมไงละฉันเริ่มกวาดสายตามองหาคู่บัดดี้ของตัวเองอีกครั้งก่อนจะก้มอ่านรายชื่อในกระดาษอีกครั้ง 'ตรินัยน์ ภัทรโชติวงศ์' แต่ไม่มีวี่แววของเจ้าของชื่อนี้แม้แต่อย่างใดเลยนี้มันเวรกรรมอะไรเนี้ยยุ่งยากชะมัด

 'ตรินัยน์ ภัทรโชติวงศ์'ในที่สุดฉันก็เจอแล้งบัดดี้คู่เวรคู่กรรมของอีแป้น

 "นายๆ"ฉันสะกิดนายคนหนึ่งตัวสูงผิวขาวเจาะหูเป็นว่าเล่นชนิดที่ว่าแต่งตัวผิดกฏทุกระเบียบนิ้วเสื้อนักเรียนก็ปล่อยลอยชายกำลังนั่งใส่หูฟังฟังเพลงไม่สนใจโลกนั่งหลับตาพริ้มอยู่หลังสุด

 "..." เขาไม่พูดอะไรนอกจากมองหน้าฉันนิ่งๆ

"นายเป็นคู่บัดดี้ฉันนะฉันออมสิน" ฉันนั่งลงข้างๆนายบัดดี้แต่เค้ากลับไม่สนใจแถมยังกลับไปหลับตาพริ้มแบบเก่าโดยไม่สนใจคำพูดฉันแม้แต่น้อย

 "..."

 "นี้นายฟังกันบางไหม!?"ฉันเริ่มหัวเสียก่อนจะดึงหูฟังออกจากหูของนายบัดดี้ที่โคตรจะหล่อลากกระชากเครื่องใน

 "นี้เธอ!!" ได้ผลเขาตื่นขึ้นมาดุฉันจนเห็นเหล็กจัดฟันสีเขียวสะท้อนแสงอย่างชัดเจน

 "นายจะฟังได้หรือยัง?"

 "หนวกหูหน่า!"ยิ่งหนักกว่าเดิมเขาดึงหูฟังออกจากมือของฉันก่อนจะเอามันยัดเข้าไปในหูอีกครั้งหนึ่ง

"= =" ฉันตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ไอโฟนรุ่นใหม่เอี่ยมของเขาที่เอาไว้บนตักแล้วรีบกดเบอร์ของตัวเองก่อนจะกดโทรออกอย่างเร็ว

 ตูด~

ฉันยิงเบอร์เขาเข้าเบอร์โทรศัพท์ก่อนจะรีบตัดสาย

 "เฮ้ยยัยบ้าเอ้ยทำบ้่าอะไรของเธอเนี้ย!"

 "นี่เบอร์ฉันแล้วฉันจะโทรหาอีกทีละกันนะบาย!" ฉันรีบวิ่งแจ้นเพราะดูท่านายบัดดี้ของฉันเหมือนจะจับฉันลงกระทืบยังไงอย่างงั้น- -

094508XXXX

ฉันล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ของบัดดี้เพื่อจะได้เมมเผื่อจะได้โทรติดต่อเรื่องงาน

 'Buddy'

ฉันจัดการเมมชื่อเสร็จก่อนจะเอากลับเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงเช่นเดิมแล้วรีบกลับไปเรียนวิชาในภาคบ่าย

 "ออม!" เสียงเรียกของใครบอกคนเรียกความสนใจของฉันได้ดีฉันหันไปตามเสียงเรียกเห็นผู้ชายตัวสูงผิวขาวลูกครึ่งจีนหน้าตาดีไม่แพ้ดารากำลังยืนรอฉันอยู่นั้นคือเชนเพื่อนคนเดียวของฉันเชนเป็นเพื่อนคนเดียวจริงๆเพราะไม่มีใครชอบฉันเหตุผลนะเหรอ?...

 ข้อหนึ่งเกรดฉันสูงที่สุดในสายชั้นจนทำให้ไม่มีใครชอบ

 ข้อสองเชนเพื่อนของฉันเองที่เป็นที่หมายปองของสาวๆเชนทั้งสูงขาวหล่อเรียนก็เก่ง(เกรดรองลงมากจากฉัน)อีกแถมบ้านก็รวยโคตรเพอร์เฟคอย่างเวลาไปไหนมาไหนคนชอบคิดว่าฉันและเชนเป็นแฟนกันแถมฉันยังถูกมองด้วยสายตาแผ่รังสีอำมหิตปกคลุมทุกครั้งที่เดินด้วยกัน

 "รอนานไหม?"ฉันถามเชนที่ยืนรออยู่หน้าหอประชุม

 "ไม่นานหรอกเราเข้าเรียนกันเถอะ"

"อืม" เชนดึงมือฉันให้เดินตามเหมือนปกติทำให้ฉันตกเป็นเป้าสายตาอำมหิตจากสาวแท้สาวเทียมรุ่นพี่เพื่อนน้องที่แผ่ออกมาอย่างแรง

 "เอ่อ..เชน" ฉันเรียกชื่อของคนที่อยู่ข้างหน้าก่อนทีเชนจะหยุดชะงักไปครู่หนึ่งแล้วหันหน้ามามองฉัน

 "อะไรเหรอ?"เชนขมวดคิ้วเข้มสูงขึ้นอย่างสงสัย

 "ปล่อยมือเราเหอะ...เราว่าถ้าเชนจับมือเรานานกว่านี้มีหวังเย็นนี้บ้านเราต้องโดนวางคาร์บอมจากสาวๆโรงเรียนเราก็ได้นะ-..-"

"อ้อ!...เราขอโทษเราลืมตัวแฮะๆ^^;"เชนหันมาส่งยิ้มแห้งให้ฉันก่อนจะปล่อยมือเบาๆก่อนจะเดินนำไปเข้าห้องเรียน ตลอดเวลาภาคบ่ายผ่านไปด้วยดีฉันจดแล็กเชอร์เนื้อหาที่ครูสอนลงในสมุดบันทึกและทำการบ้านจนเสร็จทุกอย่างเพราะถ้าเลิกเรียนฉันจะได้เอาเวลาไปเรียนพิเศษและอ่านหนังสือทบทวนเนื้อหาที่เรียนมา

 กริ๊ง~

 เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนฉันรีบเก็บเข้ากระเป๋านักเรียนเพื่อเตรียมเป็นเรียนพิเศษต่อ

 "ให้เราเดินไปส่งป่ะ?"เชนที่กำลังเก็บของเข้ากระเป๋าถามขึ้น

 "ไม่เป็นไรหรอกเชนต้องรีบกลับไม่ใช่เหรอวันนี้เดี๋ยวเราไปเองก็ได้แค่นี้เอง^^"

"อ้องั้นเราไปก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้บาย^^" เชนโบกมือก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องปกติฉันกับเชนเรียนพิเศษที่เดียวกันเลิกเรียนเราก็ไปพร้อมกันแต่วันนี้เชนบอกว่ามีธุระด่วนต้องกลับบ้านด่วนฉันเลยไม่อยากกวนเวลา

    ฉันเดินออกมายืนรอแท็กซี่ที่หน้าโรงเรียนเพราะถ้าให้ขึ้นรถเมลล์คงจะไม่ไหวฉันไม่ชอบที่ที่มีคนเยอะๆนี้

 "เห้ย!!จัดการมัน!" เสียงวิ่งของนักเรียนชายยี่สิบกว่าคนวิ่งไล่กันทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นรีบวิ่งหลบเพราะกลัวว่าจะโดนลูกหลงและกำลังเข้ามาใกล้ฉันมากๆจน

พลั่ก!

           ฉันถูกใครบางคนกระชากข้อมือฉันให้วิ่งตามอย่างเร็วจนฉันแทบหน้าทิ่มลงพื้นในขณะที่มีผู้ชายเกือบยี่สิบคนที่เป็นนักเรียนต่างสถาบันฉันมีอาวุธครบมือทั้งสนับมือไม้เบสบอลไม้หน้าสามวิ่งตามมาติดๆ ฉันถูกกระชากติดมากับใครก็ไม่รู้จนมาถึงช่องซอยแคบก่อนรีบวิ่งเข้าไปไม่นานนักเสียงวิ่งตามก็ผ่านไปแต่ตอนนี้ฉันได้แต่หลับตาปี๋เพราะความกลัวความเงียบทำให้ฉันได้ยินเสียงหายใจหอบหนักบวกกับเสียงใจที่เต้นแรงและเร็วเพราะความเหนื่อย

         ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาทีละนิดมันยิ่งทำให้ฉันช็อกเข้าไปใหญ่เพราะภาพมันอยู่ใกล้มากและชัดเจนกว่าดูหนังสี่มิติซะอีกกลิ่นเหงื่อที่ผสมกับกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ชวนให้ละลายเข่าแทบทรุดฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาทีละนิดมันยิ่งทำให้ฉันช็อกเข้าไปใหญ่เพราะภาพมันอยู่ใกล้มากและชัดเจนกว่าดูหนังสี่มิติซะอีกกลิ่นเหงื่อที่ผสมกับกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ชวนให้ละลายเข่าแทบทรุด

 'ตรินัยน์ ภัทรโชติวงศ์' ฉันอ่านชื่อที่ถูกปักในเสื้อนักเรียกที่บัดนี้เปียกโชกด้วยเหงื่อเหมือนเพิ่งอาบน้ำมา

"นาย!"

"ชู่ว~" นายบัดดี้เอานิ้วชี้แตะที่ปากตัวเองเป็นเชิงบอกว่าให้ฉันเงียบก่อนที่เขาจะชะโงกหัวออกไปดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามมา

ฉันได้แต่นิ่งอึ้งไม่ใช่เพราะเขาบอกให้เงียบหรอกนะแต่มันเป็นเพราะความใกล้ต่างห่างใกล้จนฉันไม่กล้าพูดเพราะถ้าขืนพูดปากฉันได้จูบหน้าอกเขาแน่ -/ \-

 เขาดึงแขนฉันออกไปตามเขาก่อนจะหันมามองหน้านิ่ง

"นี้เธออีกแล้วเหรอวะ?" เขาทำหน้าเบื่ออย่าเห็นได้ชัด

 "ฉันต้องพูดคำนี้มากกว่าปะอยู่นายๆก็กระชากแขนฉันให้วิ่งตามเนี้ย!"

 "ถ้ารู้ว่าเป็นเธอฉันไม่ช่วยหรอกฉันจะปล่อยให้ไอ้พวกนั้นวิ่งชนแล้วเหยียบซ้ำให้นอนหยอดข้าวต้มซะดีกว่า!"

 "นี้!แล้วพวกนั้นวิ่งตามนายทำไมพวกนั้นถึงวิ่งตามนายละ..."

 "..."เขาไม่มีเสียงตอบรับแต่อย่างใด  ฉันยืนหอบแฮ่กๆแล้วจ้องหน้าเขาเขม่งอย่างเอาเรื่องก่อนจะก้มลงดูเวลานาฬิกาข้อมือ

"ซวยแล้ว!!"ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจเพราะมันใกล้จะถึงเวลาเรียนพิเศษแล้วอะดิซวยจริงๆหารถเมลล์ขึ้นก็คงจะไม่ทันแน่ๆแท็กซี่แถวนี้ก็ไม่มี

 "ซวยอะไรของเธอ?"

 "ก็นี้มันจะใกล้เวลาเรียนพิเศษของฉันแล้วนะสิ"

"นั้นมันก็เรื่องของเธอฉันไปล่ะ" เขาทำท่าจะเดินจากไปง่ายๆแต่ฉันรีบคว้าแขนเขาไว้ก่อน

"ไปส่งฉันหน่อยสินะๆนี้เป็นความผิดของนายคนเดียวเลยนะที่ทำให้ฉันไปเรียนไม่ทันนะๆไปส่งฉันหน่อยนะ~"ฉันทำเสียงอ้อนสุดๆก่อนจะเอาแก้มไปถูๆแขนของเขา

 "โธ่เว้ย!!" เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียส่วนฉันก็ได้แต่ส่งสายตาออดอ้อนส่งให้

"แล้วที่เรียนเธออยู่ไหน- -"

 "เนี้ยขับเลยโรงเรียนไปสี่กิโลเอง"

 "เอ่อๆไปก็ไป"เขาทำท่าทางเหมือนเอือมสุดๆ

 "ขอบใจนายมากๆเลยนะตรินัยน์ ภัทรโชติวงศ์"

 "เหอะ! ไม่ต้องเรียกเต็มขนาดนั้นหรอกนะชื่อเล่นฉันก็มี-0-"

"แล้วชื่อเล่นนายอะไรละ"

"ติณช์"

 "อ้อติณช์ ตรินัยน์ ภัทรโชติวงศ์สินะ"

"ถ้าเธอยังเรียกตรินัยน์ ภัทรโชติวงศ์อีกฉันจะเปลี่ยนใจไม่ไปส่งเธอ"

 "โอเคติณช์ก็ติณช์^^"

 สิบนาทีต่อมา

 ณ เวลานี้ฉันได้มานั่งชูคอบนรถบิ๊กไบค์ของเขาเป็นสก๊อยสาวเรียบร้อยโชคดีหน่อยที่ติณช์จอดรถไว้ไม่ไกลจากที่เราหลบพวกนักเรียนนักเลงพวกนั้น

 "เอานี้ไปใส่ซะ!"ติณช์ยื่นหมวกกันน็อคสีดำเท่ห์ๆมาให้ฉัน

 "ขอบใจนะ^^"ฉันส่งยิ้มหวานให้แต่ติณช์หันหน้าไปก่อนจะสตาร์ทรถ

 "เกาะแน่นๆละ"ติณช์หันมายิ้มอย่างมีเล่ห์นิดหน่อยก่อนจะค่อยเร่งรถออกไปอย่างช้าๆจนเร็วในที่สุด

“ กรี๊ด!!.

 ฉันกรี๊ดเสียงหลงก็ติณช์เล่นบิดคันเร่งเร็วเฉียดทะลุนรกทั้งพาแซงวินมอเตอร์ไซค์ปาดหน้ารถพ่วงสิบแปดล้อล่อเสาไฟฟ้าสุดท้ายล่าสุดมาเฉี่ยวรถเข็นส้มต้มริมฟุตบาทเล่นเอาอกอีแป้นจะแตกนี้ถ้าไม่ติดว่าฉันเกาะเขาแน่นเหมือนปลิงดูดเลือดละก็มีหวังต้องหล่นลงไปนอนกลางถนนให้รถเหยียบเล่นแน่ๆ

 "ใช่ที่เรียนพิเศษเธอหรือเปล่า" ติณช์ชี้ไปทางป้ายชื่อที่เรียนพิเศษของฉันแต่ฉันไม่รู้หรอกว่าติณช์จอดรถตั้งแต่ตอนไหนวินาทีรู้อย่างอยู่สองอย่างคืออ้วกและยาดม -,,-

 "เห้ย!เธอๆ"ติณช์เขย่าแขนฉันเบาๆเพื่อเรียกสติ  

"ห่ะ= =^..." ติณช์ถอดหมวกกันน็อคที่อยู่บนหัวฉันออกก่อนจะเอาหน้าเข้ามาจ้องหน้าฉันใกล้ๆก่อนจะหลุดขำออกมา

"นี้!!นายขำอะไร!-///-"

 "ฮ่าๆขำหน้าเธอไงตลกชะมัดฮ่าๆๆ"ติณช์หัวเราะอย่างบ้าระห่ำมากติณช์เอามือกุมท้องตัวเองแล้วปล่อยกราดมาอีกระลอกฉันได้แต่แยกเขี้ยวให้ก่อนจะลุกจากเบาะรถ

"ฉันไปเรียนแล้วนะขอบใจที่มาส่งขับรถกลับบ้านดีๆละบาย"ฉันโบกมือให้ติณช์ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในที่เรียนพิเศษส่วนติณช์ยืนมองอยู่พักนึงแล้วใส่หมวกกันน็อคแล้วขับรถออกไป

 "หล่อจังเลยอะแก~"

 "เอ่อหล่อโคตรเห็นละอยากซ้อนมั้งอะ><" พอเดินเข้ามาก็ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดของเด็กม.ต้นสองคนที่มองตามติณช์ด้วยสายตาหยดย้อยดูท่าละคงจะฝันหวานน่าดูสินะ

 "ออมทำไมเพิ่งมาคลาสจะเริ่มแล้วนะ"

 "เชนมาได้ไงเนี้ยไหนบอกว่าติดธุระด่วนไง"

 "อ้อ!แม่เราลืมปิดแก๊สอะเราต้องกลับไปปิดแก๊สอะ...ว่าแต่ใครมาส่งออมเหรอ?" อยู่ๆเชนก็ยิงคำถามแบบไม่ทันตั้งตัว