[ONE-SHORT] ✿ Broken Promise สัญญารักนิรันด์ (KYUSEO)

ข้อมูลเบื้องต้น

Broken Promise

  

“มันยากเกินไปนะคะ..... พี่คยูฮยอน..” เธอปาดน้ำตาที่เอ่อล้นเต็มใบหน้าของเธอ

 “ทำไมพี่ถึงเห็นแกตัวแบบนี้ละ... ?” เธอมองไปที่รูปภาพที่ตั้งอยู่ข้างๆหลุมศพ..

 “ฉันทำไม่ได้.....มันยากมากนะคะ ... ยากที่จะลบมันออกไป...” เธอปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง เธอก้มลงแล้วมองไปที่แหวนที่สวมอยู่ที่นิ้วกลางของเธอ

“ฉัน...ฉันกำลังจะแต่งงานแล้วนะคะ..” เธอยิ้มให้กับบุคคลตรงหน้า...แต่มันแฝงไปด้วยความเศร้า

ทั้งหมดที่เธอสามารถทำได้ก็แค่เพียง....ปล่อยให้เขาจากไป

 “ความทรงจำของเรา....มันคุ้มค่าสำหรับความเจ็บปวด”

-Seohyun

INFO : ฟิคเรื่องนี้แปลมาจาก http://www.asianfanfics.com/story/view/80159/broken-promise-kyuhyun-sad-seohyun-seokyu-twoshot ที่แต่งโดยคุณ Fortune_Lollipop  นุ่นเห็นว่ามันน่าประทับใจดีเลยอยากจะแบ่งบันกัน .... ขอเตือนนะคะ ดราม่ามาก !!

I miss u

Mine Music Ha.ha

เนื้อเรื่อง

Broken Promise

เธอมองไปที่เขาอย่างไร้ซึ่งความหวัง มันเจ็บปวดที่ต้องทนเห็นคนรักของตนที่ต้องสู้กับการมีชีวิต เธอจะอยู่ได้ยังไง ถ้าเขาไปจากโลกนี้ ?  คำถามมากมายผุดขึ้นให้หัวเธอ

ดวงตาของเธอบวมโต ซึ่งแสดงว่าเธอผ่านการร้องไห้มามาก แต่ตอนนี้กลับไม่มีน้ำตาซักหยดไหลออก เธอรู้สึกเหนื่อย... แต่เธอจะยอมแพ้เด็ดขาด เพราะเธอรักผู้ชายคนนี้มาก ...มากจริงๆ , โจวคยูฮยอน

เธอทรุดตัวนั่งลงตรงที่เก้าอี้หน้าห้องผ่าตัด  ประสานมือตัวเองและก้มมองพื้นด้วยแววตาว่างเปล่า

เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาหาเธอ.... ทั้งคู่หยุดอยู่ข้างๆเธอ เธอเงยหน้าขึ้นก็พบยุนอาและดงเฮ  เธอยิ้มให้ทั้งคู่ แต่ไม่นานรอยยิ้มนั้นก็ค่อยๆจางหายไป ...

ยุนอานั่งลงข้างๆเธอ ขณะที่ดงเฮเดินไปที่หน้าต่าง เพื่อมองดูเพื่อนรักของเขา

 “ซอฮยอน.. เธอดูซูบๆไปนะ” ยุนอาพูดขณะที่มือของเธอค่อยๆลูบเรือนผมของซอฮยอนอย่างเบามือ

ซอฮยอนมองหน้ายุนอา “ฉันรู้ค่ะ...”  เธอถอนหายใจ “แต่.... ฉันจะรอ ...รอจนกว่าคุณหมอจะออกมา”

ยุนอาจ้องไปที่ซอฮยอน “แต่เธอควรพักผ่อนนะ...อย่าทำให้ตัวเองไม่สบายเพราะแบบนี้เลยนะ พี่เขาจะต้องหาย ทุกจะต้องเรียบร้อย เชื่อพี่สิ ...”

 “ฉันจะไม่ไปไหน .. ฉันจะรอ..ฉันจะอดทนเพื่อรอเขา ฉันยอมทำทุกอย่างแม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตฉันก็ตาม...ฉันก็จะยอมแลก” เธอยิ้มด้วยแววตาแสนเศร้าและกำสร้อยคอที่ห้อยอยู่บนคอของเธอไว้แน่น

“ฉันยังหวังว่าพี่จะยังรักษาสัญญาของเราที่พี่เคยให้ไว้...ฉันรู้ว่าพี่จะไม่ทำลายมัน..สัญญาต้องเป็นสัญญาสิ” ซอฮยอนหันไปที่ยุนอา ที่กำลังตั้งใจฟังเธออยู่ ดวงตาของเธอมีน้ำใสๆเอ่อล้นขอบตาออกมา  ยุนอาเอื้อมมือไปซับน้ำตาให้เธอแล้วดึงเธอเข้ามากอด

“อย่ากังวลไปเลย ... พี่เขาจะต้องรักษาสัญญาสิ ... เชื่อฉันนะ” ยุนอาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ยุนอารู้สึกเจ็บปวดถึงแม้เรื่องแบบนี้จะไม่ได้เกิดกับเธอก็ตาม....... เจ็บปวดที่จะต้องทนเห็นน้องสาวอันเป็นที่รักเป็นแบบนี้

ซอฮยอนเป็นเด็กฉลาด แต่ซอฮยอนคนเดิมก็ได้เปลี่ยนไปตั้งแต่เกิดเรื่องนี้ขึ้น ซอฮยอนและคยูฮยอนรักกันมากๆ ไม่มีใครที่จะพรากทั้งสองออกจากกันได้  และนั้นทำให้ยุนอาและดงเฮถึงกับอิจฉา แต่เมื่อเธอได้รับข่าวร้ายนั่น ชีวิตของซอฮยอนก็เปลี่ยนไป และนั่นทำให้ยุนอารู้สึกเป็นห่วงมาก

----

ทางด้านดงเฮ เขาไม่สนในว่าสองคนนั่นจะคุยอะไรกัน เขารู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทั้งหมดที่เขาสามารถทำได้คือการสวดมนต์ ...  เขาเอื้อมมือไปสัมผัสกระจกใส่และมองไปที่เพื่อนรักของเขาด้วยแววตาแสนเศร้า

 “คยูฮยอน,นายต้องสู้นะ” ดงเฮพูดขึ้น “อย่าทิ้งพวกเราไป โดยเฉพาะซอฮยอน”  ดงเฮถอนหายใจ แล้วภาพในอดีตก็ฉายคืนกลับมาอีกครั้ง

“นายต้องการอะไร ?” ดงเฮถาม

คยูฮยอนถอนหายใจก่อนที่เริ่มพูด “ฮยอง....อาการของผมแย่ลงเรื่อยๆ” เขาพูดด้วยเสียงต่ำ

 “อะไรนะ ? นายกินยาหรือยัง ?” ดงเฮถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

 “ผมกินแล้ว .... แต่มันไม่ได้ผล, ฮยอง...” คยูฮยอนจับแขนทั้งสองข้างของดงเฮ

 “เมื่อไหร่นายจะเข้ารับการผ่าตัด ?” ดงเฮถามด้วยความสงสัย

 “อาทิตย์หน้าครับ......” คยูฮยอนถอนหายใจอีกครั้ง “เวลาจองผมใกล้จะหมดลงแล้วละ ....พี่ครับ.....”

ดงเฮจ้องหน้าคยูฮยอน เขารู้ว่าเพื่อนรักของเขาต้องทนทุกข์ทรมานจากโรคร้ายๆนี้มากแค่ไหน เขารู้สึกสงสารคยูฮยอนเป็นอย่างมาก แต่ทั้งหมดเขาสามารถทำได้ก็แค่ทำให้คยูฮยอนสงบลงและกล้าที่จะเผชิญปัญหา นั่นคือสิ่งที่พี่ชายอย่างเขาสามารถทำมากที่สุดตอนนี้...

ดงเฮวางมือบนไหล่ของคยูฮยอน.. “อย่าคิดแบบนั้นสิ,คยู นายยังมีสิ่งที่นายต้องทำและความฝันของนายอีกละ ? อย่าทิ้งพวกเราไปเร็วนักสิ ... โดยเฉพาะแฟนของนาย ซอฮยอน ....ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย นายจะต้องหาย... พระเจ้าจะต้องช่วยนายและพวกเราด้วย” 

คยูฮยอนยิ้มขึ้นหลังจากได้ฟังที่ดงเฮพูดมา

“ถ้ามันไม่มีโอกาสละ ? ถ้าผมไปจากโลกนี้ละ ? ซอฮยอนจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีผม ? ผมทิ้งเธอไม่ได้......” คยูฮยอนถามตัวเอง “ขอบคุณมากนะพี่..พี่ชาย” คยูฮยอนยิ้มให้ดงเฮ  “พี่..ผมขออะไรซักอย่างได้ไหม ?” คยูฮยอนขอร้องกับดงเฮ ดงเฮจึงพยักหน้ารับ

 “ถ้าผมได้จากโลกนี้ไปแล้ว.. ได้โปรดทำให้ชีวิตซอฮยอนดีขึ้นด้วยนะครับ...”

 “นายหมายความว่ายังไง ?” ดงเฮถามอย่างสงสัย เพราะไม่เข้าใจสิ่งที่คยูฮยอนบอก

 “ช่วยหาใครซักคนรักซอฮยอนอย่างใจจริงและต้องแน่ใจว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดีพอและสมบูรณ์แบบ ในแบบที่ซอฮยอนชอบและ.....” เขาถอนหายใจยาวๆก่อนจะที่พูดมันต่อ

 “ต้องดีกว่าผม ... พี่ก็รู้ว่าซอฮยอนเป็นไร้เดียงสา เธออาจถูกหลอกก็ได้” เขาหัวเราะเบาๆ แต่ดงเฮกลับจ้องคยูฮยอน “คยูฮยอน พี่บอกนายแล้วไง ...ว่านายต้องไม่ตาย” ดงเฮพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

 “ผมก็แค่พูดไปงั้นแหละ ..” คยูฮยอนยื่นมือไปขยี้ผมดงเฮ  “ผมบอกว่าถ้า.แค่นั้นเอง”คยูฮยอนเน้นคำว่าถ้า “ผมจะเชื่อใจพี่นะ...ได้โปรดทำมันเพื่อผม”  คยูฮยอนอ้อนวอนด้วยสายตาหม่นหมอง

 “ก็ได้” ดงเฮตอบตกลง “และ..นี่” คยูฮยอนนำจดหมายจากกระเป๋าเสื้อของเขา แล้วยื่นให้ดงเฮ

 “ช่วยเอานี่ให้ซอฮยอน ตอนที่ผมจากไปแล้วด้วยนะครับ” คยูฮยอนพูดโดยไม่มองหน้าดงเฮ แต่กลับมองไปที่จดหมายฉบับนั้นแทน

 “ผมเชื่อใจพี่นะ” คยูฮยอนยิ้ม

 “คยูฮยอน ถึงแม้ว่ามันยากสำหรับพี แต่พี่จะทำ... ทำเพื่อนาย แต่เรายังคงไม่รู้.. ฉันยังหวังว่าการผ่าตัดมันจะต้องสำเร็จ”

 “ผมก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น” คยูฮยอนถอนหาย เขารู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้

 “และแน่นอนที่สุด คือ .... พี่ต้องสัญญากับผมนะ ว่าจะต้องแต่งงานกับยุนอา ?”  คยูฮยอนหัวเราะที่ได้แกล้งดงเฮ

 “บางครั้งนายมันก็เป็นปีศาจ” ดงเฮแยกเขี้ยวแต่คยูฮยอนกลับหัวเราะชอบใจ

 “นายรักซอฮยอนมากแค่ไหน ?” จู่ๆดงเฮก็ถามคำถามนี้ขึ้นมา ทำให้คยูฮยอนหยุดหัวเราะทันทีจากนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นสีหน้าจริงจังทันที

 “ผมรักเธอ รักหมดหัวใจ ไม่เสียใจ..... ไม่มีเงื่อนไขอื่น.... ผมก็แค่รักเธอ...... มักมากกว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้มากกว่าตัวผมเองด้วย” คยูฮยอนหัวเราะเบาๆ

 “และมี 1000000000000 เหตุผลที่ผมชอบเธอ เธอแตกต่างจากผู้หญิงทุกคนตั้งแต่ที่ผมเคยพบ ผมรักเธอมากจริงๆ” คยูฮยอนเผยรอยยิ้มที่ออกมาจากใจเข้าจริงๆ

 “ไม่มีสิ่งไหนที่จะแยกพวกเธอสองคนออกจากันได้หรอก” ดงเฮยิ้ม

 “นายจะต้องทำได้คยูฮยอน สัญญาว่าจะมีชีวิตอยู่ นายจะต้องต่อสู้เพื่อตัวเอง เพื่อเพื่อนของนาย เพื่อครอบครัวและโดยเฉพาะอย่างยิ่งซอฮยอน” ดงเฮสวมกอดคยูฮยอนแน่น

 “ขอบคุณมากฮะ .. ผมจะทำ...ผมสัญญา” คยูฮยอนยิ้มแล้วกอดตอบดงเฮ

----

 “นายต้องรักษาสัญญานั่น” ดงเฮพูดขึ้น

 “อย่าทำให้พวกเราผิดหวัง นายต้องสู้คยู ! สู้เพื่อซอฮยอน .....ได้โปรดอย่าทิ้งเธอ...อย่าทิ้งพวกเราไปเลยนะ” ดงเฮปาดน้ำตาออกไปจากใบหน้าแสนเศร้านั้น “นายต้องเข้มแข็ง”

~~

หมอและพยาบาลกลุ่มหนึ่งได้เข้าไปในห้องผ่าตัด ซอฮยอนมองคนกลุ่มนั้นเดินเข้าไป และพยายามกลั้นน้ำตาของเธอเอาไว้ เพราะเธอรู้ว่าคยูฮยอนจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป

หมอกำลังผ่าตัดคยูฮยอนอยู่ตอนนี้ แต่อาการของคยูฮยอนกลับทรุดหนัก และแย่ลงเรื่อยๆ  มีดงเฮและยุนอาอยู่ข้างๆซอฮยอนคอยปลอบใจ

“ทุกอย่างจะต้องโอเคๆ”  ยุนอาพูดเสียงเบาพร้อมกับลูบศรีษะซอฮยอนอย่างเบามือ

ไม่กี่ชั่วโมงผ่านไป....

หมอและพยาบาลยังคงไม่ออกมา ซอฮยอนที่กำลังกังวลใจอยู่ไม่สามารถทำอะไรได้ ....เธอทำได้แค่เพียงร้องไห้...

ดงเฮรู้สึกไม่สบายใจ แต่เขาไม่รู้ว่าต้องทำยังไงซอฮยอนถึงจะสบายใจ ยุนอาก็เช่นเดียวกัน

ชั่วโมงต่อมา

มีหมอหนึ่งคนเปิดประตูออกมา เขาถอดหน้ากาก  แล้วถอดหายใจเฮือกใหญ่

“ผมเสียใจด้วยจริงๆ.....พวกเราพยายามแล้วครับ ....แต่ว่าเราไม่สามารถช่วยชีวิตเขาไว้ได้” คุณหมอโค้งศรีษะเพื่อขอโทษและแสดงความเสียใจ แต่เสียงตอบกลับกลายเป็นเสียงสะอื้นแทน ....

ดงเฮตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของหมอ

 “คุณเป็นหมอนะ ! ทำไมคุณพูดแบบนี้ ?!  เขาจะต้องไม่ตาย คยูฮยอนจะต้องไม่ตาย ไปช่วยชีวิตเขาเดี๋ยวนี้ !  นี่เป็นอาชีพของคุณในโรงพยาบาลบ้านี่ แต่ทำไมคุณไม่ทำหน้าที่ของคุณ !?”  ดงเฮตะคอกเสียงดัง จากนั้นเขาค่อยๆปล่อยมือออกจากคอเสื้อของคุณหมอ

 ซอฮยอนทรุดลงไปกับพื้นนั่งกอดเข่าตัวเองแน่น

“พี่ยังไม่ตาย ... พี่จะต้องกลับมาใช่ไหม ?” เธอพำพัมพร้อมกลับปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม

“ซอฮยอนอ่าห์....” ยุนอาร้องไห้แล้วโผเข้ากอดซอฮยอน

“พี่คะ.. เขาจะไม่ทิ้งเราไปใช่ไหม ?” ซอฮยอนพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมามากขึ้นเรื่อยๆ

 ดงเฮก้มมองพื้นด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

ไม่กี่นาทีต่อมา พยาบาลก็ได้นำร่างของคยูฮยอนออกมา ซอฮยอนลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหาคยูฮยอนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย

“ทำไมพี่ถึงทิ้งฉันไปแบบนี้ ?! ทำไมกัน...” ซอฮยอนโผเข้ากอดคยูฮยอนแน่น

 “ได้โปรดตื่นขึ้นมาสิคะ พี่คะ ! ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว..อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว” เธอเขย่าร่างของคยูฮยอนแต่ไร้การตอบสนองจากร่างของคยูฮยอน

“พี่โกหกฉัน... ,พี่คยูฮยอน !” เธอร้องไห้หนักกว่าเดิม

 “แล้วลูกของเราละ ? เขาจะต้องโตมาโดยไม่มีพ่องั้นหรอ ? ทำไมพี่ต้องทิ้งฉันไปแบบนี้ ?” ซอฮยอนพูดไปสะอื้นไป

----

 5 ปีผ่านไป.....

 “บอกผมถ้าคุณต้องการอะไร ซอฮยอน..ผมรักคุณนะ” เสียงจากเครื่องตอบรับดังขึ้น

 ซอฮยอนคว้ากระเป๋าและกุญแจรถก่อนจะออกจากอาร์พาร์ทเมนของเธอ ซอฮยอนตัดสินใจจะขับรถไปเอง เพราะวันนี้ที่จะไปปิคนิคกับคยูฮยอนวันนี้

 เสียงโทรศัพท์ของซอฮยอนดังขึ้น

 “ซอฮยอนอ่าห์ !” น้ำเสียงร่าเริงของยุนอาดังมาจากโทรศัพท์

 “พี่ยุนอา !”  ซอฮยอนตอบด้วยน้ำเสียงดีใจเช่นกัน

“เธอกำลังจะไปพบรุ่นพี่คยูฮยอนใช่ไหม ?”  น้ำเสียงที่ร่าเริงของยุนอาได้เปลี่ยนไป กลับกลายเป็นน้ำเสียงเศร้าๆแทน

 “ใช่ค่ะ เราจะไปปิกนิกด้วยกันวันนี้ !” ซอฮยอนตอบ

 “อืม....ฝากสวัสดีเขาด้วยนะ โอเค๊ ? บายจ้า”

 “ได้สิคะ บายค่า”

ซอฮยอนจอดรถของเธออยู่แถวๆที่จอดรถ มันไม่ไกลจากสวนที่คยูฮยอนอยู่

 ซอฮยอนมุ่งหน้าไปยังจุดหมายของเธอ ผู้คนรอบๆพากันหันมามองเธอ เพราะเธอคือซอจูฮยอน นางแบบชื่อดัง

 เธอปูผ้ารองบนพื้นหญ้า และนั่งลงตรงหน้าหลุมศพ

 “ขอโทษนะคะ ฉันมาสายไปหน่อย” เธอพูด พร้อมกับวางดอกกุหลายสีแดงที่เธอนำมาด้วย

 “พี่เป็นยังไงบ้างคะ ?” เธอถามเขา ถึงแม้เธอจะไม่ได้รับคำตอบจากเขาก็ตาม

 “พี่ยุนอาและพี่ดงเฮยังคงเหมือนนะคะ พี่ซันนี่กับพี่ซองมินก็เหมือนกัน  ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ค่อยเข้าใจกับสิ่งที่พวกเขาทำเท่าไหร่” เธอวางกรอบรูปลงข้างๆดอกไม้

 “และตอนนี้ฉันเป็นนางแบบชื่อดังแล้วนะคะ ...  พี่มักจะบอกฉันให้ฉันทำตามความของตัวเองให้เป็นจริง แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงได้กลายมาเป็นนางแบบได้...” เธอหยุดพูด และมองไปที่รูปภาพนั้น

 “บางที...บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าการทำงานด้านนี้ทำให้ฉันนึกถึงพี่..นึกถึงเรื่องของเรา....” ซอฮยอนไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป เธอปล่อยโฮมา ในเวลาที่เธอไม่สามรถทำอะไรได้กับคนตรงหน้าเธอ

 “ฉันพูดไม่ได้ว่าฉันสบายดีหรือฉันกำลังมีความสุข เพราะว่าครึ่งหนึ่งของฉันได้หายไป พี่ทำลายมันอีกแล้วนะ สัญญของเรา...” เธอปล่อยให้น้ำตาค่อยๆไหลออกมา โดยไม่สนใจว่ามันจะทำให้เครื่องสำอางที่บรรจงแต่งมาอย่างดีจะเปรอะเปื้อนคราบน้ำตา

“พี่ผิดคำสัญญากับฉันหลายครั้งแล้วนะ หลายครั้งจนฉันไม่สามารถนับได้......พี่สัญญาว่าพี่จะกลับมา แต่....”  ซอฮยอนสะอื้นก่อนที่พูดน้ำเสียงแผ่วเบา

“..พี่ก็ไม่เคยมา”

 ลมอ่อนๆพัดผ่าน...... ทำให้ผมของซอฮยอนสยายไปตามแรงลม

“พี่ควรจะบอกฉันนะ...ว่าพี่ทำไม่ได้ .. พี่สัญญากับฉันว่าเราแต่งงาน และเราจะมีครอบครัวที่มีความสุขด้วยกัน” เธอเช็ดน้ำตาออก

 “ทำไมกัน ?! ทำไมพี่ถึงทิ้งฉันไป ?!” ซอฮยอนมองไปที่รูปภาพใบนั้น ภาพนั้นถูกถ่ายก่อนที่คยูฮยอนจะจากไป

 “จริงๆ พี่ควรจะต้องจ่ายค่าตัวให้ฉันนะที่ฉันมาเยี่ยมพี่บ่อยขนาดนี้” ซอฮยอนหัวเราะอย่างฝืนๆ

 “ฉันหมายถึงว่า ฉันมาเยี่ยมพี่บ่อยๆ พี่ควรจะไปเยี่ยมฉันบ้างนะ ...” ซอฮยอนปาดน้ำตาแล้วฉีกยิ้ม

 “พี่รู้ไหมตอนนี้ฉันแทบจะเป็นบ้า ...ก็แค่...ฉันคิดถึงพี่มากไปแค่นั้นเอง” ซอฮยอนเอื้อมมือไปสัมผัสป้ายชื่อที่สลักชื่อของคยูฮยอน

 “ฉันแต่งงานแล้วนะตอนนี้..พี่คยู” ซอฮยอนยิ้มด้วยความเศร้าขณะมองรูปภาพนั้น

 “คนๆนั้นควรจะเป็นพี่แต่... ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้..” ซอฮยอนถอนหายใจ

 “แต่ว่า พี่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เขาเป็นคนดี เขาดูและฉันและคยูนี่เป็นอย่างดีเหมือนลูกแท้ๆของเขาเลยละ” ซอฮยอนยิ้มให้หลุมศพตรงหน้า

 “ฉันรู้ว่าคยูนี่ก็คิดถึงพี่เหมือนกันนะ..” เธอค่อยๆเริ่มแก้ไขทุกสิ่งทุกอย่างอย่างช้าๆ เธอแค่ต้องการเวลา...

หนึ่งปีต่อมา.... 

ซอฮยอนและยงฮวาแต่งงานกัน ทั้งสองคนมีครอบครัวที่มีความสุขด้วยกัน แต่ก็ไม่มีใครสามารถลบความทรงจำที่ปวดร้าวกับการจากไปอย่างไม่หวนคืนของคยูฮยอนได้...

“แม่ฮะ..!” เด็กชายวัยเจ็ดขวบวิ่งไปหาซอฮยอน ในมือถืออมยิ้มสีสันสดใส

 “คยูนี่...ระวังหน่อยสิ” ซอฮยอนมองไปที่เด็กชายตัวเล็กที่กำลังกอดเอวของเธอแล้วยิ้มให้

 “คุณป้ายุนอาให้นี่กับผม” คยูนี่โชว์อมยิ้มขึ้น แล้วยิ้มอย่างมีความสุข

 ซอฮยอนสังเกตว่ารอยยิ้มของเขาช่างคล้ายกับรอยยิ้มของคยูฮยอนเหลือเกิน  เธอหยิดแก้มคยูนี่เบาๆ

 “แล้วหนูขอบคุณป้ายุนอาไปหรือยังครับ  ?” ซอฮยอนถามลูกชาย

 “ครับแม่ เรียบร้อยแล้ว !” คยูนี่ตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง

เมื่อลมพัดผ่าน ความทรงจำเมื่อในอดีตก็ย้อนกลับคืนมาอีกครั้ง... 

“ถ้าเรามีลูกชาย เธอจะตั้งชื่อเขาว่าอะไรดี ?” คยูฮยอนถามซอฮยอน ขณะดึงมือเธอมาจับ

“ฉันให้พี่ตัดสินใจดีกว่าค่ะ” ซอฮยอนยิ้มแล้วโน้มศีรษะไปซบไหลคยูฮยอน

“สตาร์คราฟ ดีไหม ?” คยูฮยอนแกล้งแหย่ซอฮยอนเล่น

 “ย่าห์ !!”

 “แหม ... พี่ล้อเล่นเอง” คยูฮยอนยื่นมือไปขยี้ผมซอฮยอน “แล้ว.. “คยูนี่” ละเป็นไงบ้าง ?”

“น่ารักดีค่ะ” ซอฮยอนหยิกแก้มคยูฮยอนเบาๆ

 “หลังจากที่เธอคลอดเขาแล้ว เราก็จะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป ~~”  คยูฮยอนก้มลงจูบที่ศีรษะซอฮยอน

 “สัญญานะคะ ?”

 “สัญญาสิ” ทั้งสองเกี้ยวนิ้วก้อยกัน เพื่อยืนยันคำมั่นสัญญา

“และถ้าเขาเกิดมา เอานี้ให้เขาด้วย” คยูฮยอนหยิบสร้อยเส้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

“อ่า...สวยจังเลย”

 “มันคือสัญลักษ์ความรักระหว่างเราสองคนที่มีให้เขา”  คยูฮยอนตอบ จากนั้นก็ค่อยๆบรรจงจูบที่ริมฝีปากของซอฮยอนอย่างแผ่วเบา

 “ค่ะ ฉันรักพี่นะ...” ซอฮยอนพูดแล้วจูบตอบคยูฮยอน

 “พี่ก็เหมือนกัน”

 ทันใดนั้นน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากตาดวงกลมนั่น ....

 “แม่ฮะ.... ทำไมแม่ร้องไห้ ? แม่อยากได้อมยิ้มหรอฮะ ?” คยูนี่ถามอย่างเป็นห่วง แล้วยืนอมยิ้มที่อยู่ในมือของเขาให้เธอ

“มะ...ไม่จ้ะ” ซอฮยอนปาดน้ำตา “แม่แค่นึกถึงอะไรเรื่อบางอย่าง ...” ซอฮยอนดึงคยูนี่เข้ามากอด

 “ใครฮะ ? ใช่ คยูฮยอนอัปป๊าป่าว ?” คยูนี่ยิ้มอย่างเศร้าๆ

 ซอฮยอนบอกคยูนี่ว่าพ่อของเขาคือคยูฮยอนที่ตอนนี้อยู่บนสวรรค์ และกำลังปกป้องเราจากอันตรายจากบนนั้น

 “ใช่จ้ะ .. แม่นึกถึงเขา”

 “ตอนนี้พ่อต้องมองเราอยู่แน่ๆเลยฮะแม่” คยูนี่พูดแล้ว หยิบสร้อยเส้นนั้นขึ้นมา 

“พ่อจะต้องเสียใจมากแน่ๆเลยที่เห็นแม่ร้องไห้แบบนี้” คยูนี่เช็ดน้ำตาให้ซอฮยอน

 “จ้ะ แม่ไม่ได้ร้องไห้ซักหน่อย”

“ดีแล้วฮะ คุณพ่อรักแม่นะ รักพวกเรา” คยูนี่กอดซอฮยอนแน่น

“ถ้างั้นลูกต้องรักษาสร้อยเส้นนี้ให้ดีนะ มันคือสัญลักษณ์ระหว่างความรักของแม่และพ่อที่มีให้ลูก” ซอฮยอนบอกลูกชายวัยเจ็ดขวบพร้อมกับลูบผมเขาเบาๆ

~~~

ในขณะซอฮยอนกำลังทำความสะอาดห้อง เธอก็เจอจดหมายที่วางอยู่บนโต๊ะ สีของกระดาษดูเก่า บ่งบอกว่ามันมีอายุมากพอสมควร เธอหยิบมันขึ้นมา มันคือจดหมายฉบับสุดท้ายจากคยูฮยอนที่มอบให้ดงเฮ และดงเฮก็นำมันมาให้เธอ

 ถึง..ซอฮยอนที่รักของพี่...

 ตอนที่เธอได้อ่านจดหมายฉบับนี้ พี่รู้ว่าพี่คงไม่ได้อยู่กับเธอและลูกของเราแล้ว ได้โปรดยกโทษให้พี่ด้วยนะ ที่พี่ไม่ยอมรักษาสัญญาที่ให้ไว้  พี่ขอโทษที่พี่ไม่สามารถต่อสู้เพื่อความรักของเรา พี่ขอโทษที่ทำให้เธอต้องเจ็บปวด พี่ขอโทษที่สร้างปัญหาให้เธอมากมาย เจ้าหญิงของพี่ พี่อยากจะขอบคุณเธอที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตของพี่  เธอทำให้พี่รู้จักคำว่า “รักแท้” มีผู้ชายดีๆมากมายที่สมควรที่ได้ความรักจากเธอ พี่รู้ว่าคนๆนั้นต้องไม่ใช่พี่ แต่สำหรับพี่เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่พี่จะรักหมดหัวใจ พี่จะรักและคิดถึงเธอ และจะคอยดูแลลูกชายของเรา ฝากบอกเขาด้วยนะว่าพี่คิดถึงเขาเสมอ เราจะได้เจอกันเร็วๆนี้แหละ ที่รักของพี่ พี่จะคอยปกป้องและเฝ้ามองเธอจากข้างบนนั้น ดังนั้นอย่าร้องไห้นะ เพราะมันจะทำให้พี่รู้สึกผิดและเจ็บปวด  จะจดจำเสมอไป ...  พี่รักเธอนะ

Your Love,

Cho Kyuhyun.

 ซอฮยอนยิ้ม หลังจากที่ได้อ่านจดหมายนี้อีกครั้ง เธอจะไม่ร้องไห้เพราะคยูฮยอนไม่อยากเห็นเธอต้องเป็นเช่นนั้น

“แค่พี่คนเดียว....ผู้ชายที่สมควรที่จะได้ความรักไปจากฉันไปหมดหัวใจ “โจวคยูฮยอน” ฉันรักพี่มากๆนะ” ซอฮยอนกระซิบ พร้อมกับยิ้ม