นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
[SF] SJ SNSD ☆ Dream Come True
เมื่อดงเฮต้องมาดูเอทกับมักเน่แห่งโซนยอชิแดแทนที่จะเป็นมักเน่แห่งซูจู และนั่นทำให้คนบางถึงกับเหงื่อตก กับสิ่งที่ดงเฮคิดจะทำ !! Status :: ลงตอนจบแล้วนะคะ :)
ผู้เข้าชมรวม
2,304
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
2.3K
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 15 พ.ค. 55 / 23:55 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
Dream Come True
Talk ! :: พบกันอีกแล้ว เนื่องจากไรเตอร์เกิดอาการเวิ่นจัด ในเมื่อไม่ได้ร้องคู่กันก็แต่งฟิคซะเลย สนองนีดหน่อยๆของตนเอง เดี๋ยวจะพยายามอัพให้จบภายในวันที่ 15 นี้นะคะ เพื่อให้เข้ากับรรยากาศ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Intro'
หลัาบอนเสิร์ที่หนานิ ผมัสินใที่บอวามเรื่อบาอย่าับยูฮยอน .....
ระหว่าทาลับเาหลี ผมนั่อยู่บนเรื่อับยูฮยอน ลอไฟล์ทมันเอาแ่นอน ว่าะื่น็เือบถึโล
“ยูฮยอน ันมีเรื่อะบออ่ะ”
“อะไรหรอ ?” ยูฮยอนสะลึมสะลือถาม พร้อมับเอามือแะี้า
“็....ือว่า.....” เฮอ้ำอึ้
“มีอะไร็รีบๆพูมาิ”
“อ่อ นายรู้หรือยัว่าันำลัะร้อเพลู่ับอฮยอน”
“......” ยูฮยอนไม่อบ เานิ่เียบไปไม่ี่วินาที สีหน้าวิปราบนใบหน้าอเาเพียั่วรู่ แ่ไม่นาน็ถูแทนที่้วยสีหน้าเรียบเย
“แล้วพี่มาบอผมทำไม ?” ยูฮยอนถามเสียเรียบ
“็..ปล๊าว บอไว้เผื่อนบานะหวูู่เอท” เฮทำสีหน้ายี่ยวน
“ อฮยอนไม่ใ่อผมะหน่อยทำไมะ้อหว้วย”
“็ี.....ั้นันอนะ..” เฮพูทิ้ท้าย่อนะเ็บอแล้วลุึ้นาเบาะไป ทิ้ให้ยูฮยอนนั่ับสิ่ที่เฮพู
Part 1
วัน่อมาเฮ้อไปอัเสียับอฮยอน เพราะเพลที่ะใ้ร้อนั้นะถูปล่อยออมาในิิอลิเิล้วย และเฮับอฮยอน็ไ้เป็นทูยูนิเฟอี้วย
เฮแ่ัวูีเป็นพิเศษ ็แน่ละ โอาสมาถึทั้ทีใระไม่ว้าไว้ละ และารที่เฮทำัวผิปิเลยทำให้ยูฮยอนสสัย
“พี่ะไปไหนอ่ะ ทำไมแ่ัวะหล่อเียว” ยูฮยอนหันไปถามะที่เฮำลััแ่ทรผมอยู่
“ถามไ้็ไปอัเสียนะสิ” เฮอบโยไม่มอหน้ายูฮยอน ยัสนใอยู่ับทรผมอนเอ
“อัับใร ?” ยูฮยอนยัไม่เลิั
“็บอไปแล้วไ ว่าอฮยอน”
“อัที่ไหน ?”
“บริษัท”
“แล้วะเสร็อนไหน”
“ไม่รู้”
“อัเพลอะไร? ”
“Dream Come true”
“หรอ ?”
“อืม” เป็นประโยสนทนาที่เหมือนสรามเย็นนาย่อม
“อัที่ไหน”
“็อบไปแล้วไว่าบริษัท”
“ห้อไหนละ ?”
“ไม่รู้ แล้วแ่สาร์ฟ”
“ไปนเียวหรอ ?” ยูฮยอนยัไม่หยุถาม และูเหมือนรั้นี้เฮะทนไม่ไหวแล้ว
“อยารู้มานั็ไป้วยเลยไหมรับุยูฮยอน” เฮแ่นเสีย เิประประัน
“็ี ป่ะไปัน” ยูฮยอนอบลทันที
“เฮ้ย นี่เอาริหรอ” เฮทำหน้าอึ้ ไม่ิว่ายูฮยอนะไปริๆ
“ผมเยพูเล่นะทีไหน” ยูฮยอนยัิ้ว านั้น็เินไปหยิบเสื้อลุม
ยูฮยอนและเฮเินเ้าไปในห้ออั และ็พบว่าอฮยอนมาถึ่อนแล้ว และำลันั่อ่านเนื้อเพลอยู่ เมื่ออฮยอนเห็นเฮและยูฮยอน็ลุึ้นโ้ ทัทายามมารยาท
เฮบอให้ยูฮยอนนั่รออยู่รนี้ ส่วนเาและอฮยอนะไปุยับนัแ่เพล ยูฮยอนทำามแ่โยี ลอเวลายูฮยอนแอบมอไปที่อฮยอนและเฮเป็นระยะๆ
“ยู มาทำอะไรที่ห้ออั นายะออเพลใหม่หรอ ?” ามินเินผ่านมาเอยูฮยอนที่ำลันั่โทรศัพท์อย่าั้ใ
“อ่อ ไม่ใ่ันหรอ พี่เฮ่าหา” ยูฮยอนมอไปที่เฮที่ำลัั้ใฟันัแ่เพลที่ื่อยอูอธิบายเนื้อหาเพล
ามินมอไป็้อร้ออ๋อทันที “หวไ่ละสิ มาเฝ้าถึที่เลยนะ”
“เฝ้าอะไร ันเบื่อไม่มีอะไรทำเลยออมาเปิหูเปิาะหน่อย”
“อ่อ ั้นออไป้านอับันไหมละ พอีะออไปเที่ยวับวิอเรียพอี เี๋ยวนั่าวเอะไ้ไม่มีปัหา ถ้านายไป้วย”
“ไปเถอะ ไม่อยาไปเป็น้าและอีอย่าไม่อยาไปเป็นไม้ันหมาให้นั่าว” ยูฮยอนบอปัไป
ามินยิ้มอย่า่วยไม่ไ้ ่อนะโบมือลา ทิ้ให้ยูฮยอนนั่อยู่นเียว่อไป
ูเหมือนารอัเสียะมีอุปสรรนิหน่อย ึ่ารที่มียูฮยอนมา้วยเป็นเรื่อีมาที่เียว เพราะเาสามารถ่วยในเรื่อารร้อเลยีย์เสียที่ออเสียอย่าไรให้ถู
“ยูฮยอน ลออัเป็นเโมให้เฮ่อนไหม” นัแ่เพลยอูแนะ
“ะีหรอรับ เสียผมไม่เหมือนับเสียอเฮนะรับ เออ..... แล้วอีอย่าอีนเ้าอยาะร้อ้วยหรือป่าว็ไม่รู้” ยูฮยอนายาไปมอที่อฮยอน
นที่ถูพูถึถึับสะุ้ เธอึพูึ้นมาว่า
“เป็นเียริมา่ะ ที่ะไ้ร้อับพี่ยูฮยอน”
“ั้น็ลออัูไหม”
ยูฮยอนและอฮยอนเ้าไปในห้ออั เสียอยูฮยอนนั่นมหัศรรย์มา และยิ่มาร้อับนที่เสียใสอย่าอฮยอนทำให้เป็นเพลที่วิเศษมาริๆ
“โห่ อะไรัน ันันัๆเลย ยูมันร้อีอยู่แล้ว แล้วผมะทำให้ไ้อย่ามันไ้ยัไละ” เฮัพ้อหลัาที่ยูฮยอนและอฮยอนลออัเพลเสร็
“พี่เฮทำไ้อยู่แล้วละ่ะ” อฮยอนหันไปส่ยิ้มให้เฮ เธอพยายามที่ะลวามเอะเินระหว่าเธอับเฮเพื่อไม่ให้เป็นอุปสรร่อารร่วมานัน แ่ารที่เธอแสริยาอย่านั้นทำให้นอีนูเหมือนะไม่่อยพอใเท่าไหร่นั
หลัาใ้เวลาในารอัเสียไปหลายั่วโม เฮและอฮยอน็อัเสร็เรียบร้อย
“อบุที่ทำานหนันะะ/รับ” อฮยอนและเฮโ้อบุนัแ่เพล
“อย่าลืม้อมารแส้วยละ เสียอพวเธอมันน่าทึ่ริๆเลย ันยินีมาๆเลยที่ไ้ร่วมานับหนุ่มสาวอย่าพวเธอ” นัแ่เพลยอูล่าวื่นม
“อ่อ อฮยอนูเหมือนเ็หนุ่มนั่นูะเป็นห่วเธอมาเป็นพิเศษนะ” ยอูหันไปมอที่ยูฮยอนที่ำลันั่เล่นเมส์ในโทรศัพท์อย่าเมามันส์
“ะ ?” อฮยอนมอไปที่ยูฮยอน านั่นหน้าอเธอ็เริ่มมีสีแึ้นที่พวแ้มทั้สอ้า
“ั้นันไป่อนนะ ลา่อนอฮยอน เฮ.....ยูฮยอนันลับแล้วนะ” ยอูนัแ่เพลผู้มีอารม์ันบอลา ยูฮยอนไ้ยินันั้นึเ้ัวึ้นมาแล้วโ้ให้ยอู่อนที่เาะเินออไป
“อฮยอนวันนี้ไปทาน้าวับพี่นะ ือพี่มีเรื่อะุย้วย” เฮเอ่ยปาวน หลัาที่เานั่ัสินใมาหลายวัน
“เรื่ออะไระ ?” อฮยอนมอหน้าเฮอย่าสสัย
เฮเลยทำปาบอใบ้เธอ
“อ่อ ไ้สิะ ไปัน่ะ”
“นี่ๆะไปไหนัน ผมไป้วย” ยูฮยอนไ้ยินบทสนทนานั้นถึับเลิเล่นเมส์แล้วมาสนในรหน้า
“อฮยอนไปรอพี่ที่รถนะ” เฮหันไปบออฮยอน
“ไปไหนัน ทำไมพี่ไม่บอผม” ยูฮยอนทำเสียโรธ
“อะไรอแเนี่ย อฮยอนไม่ไ้เป็นอะไรับแะหน่อย ัน็บอแล้วไว่านนี่ันอ...”
“อ่อ วันนี้ันะออไปทาน้าวับอฮยอนนะ แหาทาลับเอแล้วัน” เฮบอปัับยูฮยอนอย่าไร้เยื่อใย ่อนะเินออไป
“พี่. .. แล้วยุนอาละ ? พี่ทำแบบนี้ไ้ไ..... โธ่เว้ยยย” ยูฮยอนสบถอย่าอารม์เสีย แ่เฮทำเป็นไม่ไ้ยิน พลายมือึ้นโบให้ยูฮยอน
ทันทีที่ยูฮยอนลับมาถึหอ เา็เินฟึฟัเ้าไปให่ห้อนอนอย่าไม่สนใพี่ๆที่ถามถึเฮ
“ยู ลับมานเียวหรอ แล้วเฮละ ไม่ไ้ไป้วยันหรอหรอ” อึนฮยอเิน้าวมาถาม
“ไม่รู้ !” ยูฮยอนอบเสียอู้อี้เพราะเอาหน้าไปบับหมอน
“แล้วเฮไ้บอไหมว่าะไปไหม”
“บอแล้วไว่าไม่รู้” ยูฮยอนยัเอาหน้าบหมอน
“พี่ๆไปูไอ้ยูมันหน่อยสิ อาารแปลๆ” รยออุเินไประิบบอับลีทึหลัาที่ยืนูสถานะาร์อยู่พัหนึ่
ลีทึเลยเินเ้าไปูในห้อยูฮยอน สถาพอห้อูไม่ไ้เท่าไหร่ หมอนระัระายทั่วพื้นห้อ ที่นอนยับยูยี่ไปหม และ็พบร่าสูนอนอยู่บนเียอย่าหมอาลัยายอยา
“ยูฮยอน เป็นอะไร ? ทำัวอย่าับนอหั” ำพูอลีทึมันบาลึลไปในใอยูฮยอน
อหัหรอ ? นอย่ายูฮยอนเนี่ยนะอหั ไม่มีทาะหรอ
“ผมอยาอยู่นเียว ทุนออปายยยยยยยยยยยย” ยูฮยอนเริ่มอแทำัวเหมือนเ็
“ทำอย่าะพึ่โนแย่อเล่นมาอย่าั้นแหละ” อมินพูบ็สะบัหน้าหนีไปูทวี่อ
“อย่าิแม้แ่ะพั้าวอห้อนะยูฮยอนไม่ั้นนายไ้ลับไปนอนบ้านแน่!” ลีทึพูู่่อนะเินออไป
“ทำัวปัาอ่อนะมัเลย” รยออุเินสะบัูเ้ารัวเรียมทำมื้อเย็น่อ
ยูฮยอนยันอนว่ำเอาหน้าบหมอน่อไป
อนนี้เาเป็นอะไรั้นหรอ ?
น้อยใ ? ใร ? เฮหรืออฮยอน ?
แล้วทำไมเา้อน้อยใ้วยละ ? ไม่มีเหุผละมัเลย
ยูฮยอนหลับาิฟุ้่านอยู่นเียว
เฮลับมาหลัาออไปทาน้าวับอฮยอนมา เาเินเ้ามาในหอพั็พบว่าสมาิุปเปอร์ูเนียร์เือบทุนไ้มารวมัวันที่ห้อโถ่
“มีอะไรันหรอ ? ทำไมทุนอยู่ที่นี่ันหม” เฮถามอย่าสสัย
“แรู้ไหมว่ายูฮยอนมันเป็นอะไร”
“เป็นอะไร ? พี่หมายถึอะไร”
“ไปูเอสิ” ินี้เาไปห้อ เฮมอเ้าไป็พบับสภาพทีู่ไม่ไ้อมัเน่แหุ่ปเปอร์ูเนียร์เอเียนสาร์
“เป็นหนันานี้เลยหรอเนี่ย” เฮพึ่มพั่ม
“นายว่าอะไรนะ” ินไ้ยินไม่ั
“อ่อ ปล่าวรับๆ”
“แล้วออไปไหนมา ลับ้าั แล้วทำไมไม่ลับมาพร้อมไอ้ยูมัน ?” อึนฮยอถามอย่าสสัยเพราะเาิว่าเฮ้อมีส่วนรู้เห็นแน่ๆว่าเพราะอะไรทำไมยูฮยอนถึมีสภาพเป็นแบบนี้
“็ออไปทาน้าวับอฮยอนมา” เฮอบอย่าไม่รู้ร้อน แ่ผลอบรับลับีเยี่ยมอย่าาไม่ถึ
“หา !?? อะไรนะ” พี่พร้อมใันอุทานอย่าไม่เื่อหู
“ทำไมรับ ็วันนี้ผมไปอัเสียับอฮยอนมาะไปทาน้าว้วยันแล้วมันแปลรไหน” เฮยัีหน้าื่อ่อไป
“ไปันสอนหรอ ?”
“อ่าฮะ...” เฮอบหน้าระรื่น
“เฮ่ยยยยย แล้วยุนอาละ แับเาบันแล้วหรอ ?” ินถามอย่าไม่เื่อหู
“โอ๊ย ผมี้เียอบำถามพี่แล้วๆ ไปอาบน้ำละรับ วันนี้เหนื่อยะแย่ ไว้่อยุยันวันหลัแล้วัน”
เฮเลี่ยที่ะอบำถาม เาเินเ้าห้อไปโนไม่ฟัเสียเอ๊ะอะโวยวายอพี่ๆที่ยั้าาับสิ่ที่เฮพู
“ผมว่าเฮมัน้อเล่นอะไรอยู่แน่นอนเลยพี่” อึนฮยอหันไประิบับพี่ๆ
วันนี้โนยอิแและุปเปอร์ูเนียร์มีาราานรันสอาน หลัาเสร็านยอนัมพวเรา็้อรีบไปาน่อไปที่แอน ทำให้พวเรา้อึ้นรถบัสที่บริษัทเรียมไว้ให้
ทันทีที่ึ้นไปบนรถพี่เฮ็ลาผมไปนั่้าหน้าอฮยอนและยุนอา นี่เาิะทำอะไรอเาัน
“นี่พี่ะพาผมมานั่รนี้ทำไม ที่อื่นมีเยอะแยะ” ผม้านหัวนฝา
“แ็น่าะรู้เหุผลีหนิ”
“ยุนอา ....?” ผมเลิิ้วถาม “หรืออฮยอน ?” ประโยสุท้ายพบเปลี่ยนเป็นระิบแทน
พี่เฮไม่อบ เาุผมให้นั่ล ะทำอะไร็ทำไปเถอะ ไม่ยุ่้วยแล้ว !
ผมัสินใหันหน้าไปทาระแล้ว่มาหลับ เพราะอีั่วโมว่าๆถึะถึที่หมาย
“ลามนี้นะ โอเ.... ิิ”
ผมัวเียลืมาึ้นเพราะไ้ยินเหมือนนุยัน
ผมหันไปมอ้าหลั็พบว่าอฮยอนนอนหลับาพริ้มอยู่ที่เบาะ
ผู้หิอะไรนานอนยัเรียบร้อย อนเธอหลับูไร้เียสาว่าอนื่นเป็นไหนๆ
เฮ้ยยยย นี่เราำลัิอะไรอยู่เนี่ย
ผมสะบัหัวให้วามินั้นหลุออไป แล้วเริ่มมอหา้นเสีย่อ และผม็พบว่าพี่เฮำลัหัวเราะ่อระิับยุนอา
ผู้ายนนี้ำลัิะทำอะไร เาะับปลาสอมือั้นหรอ บ้าไปแล้ว ถึเาะเยบับเสสิ้า แ่นั่น็นานมาแล้ว แ่นี่อฮยอนับยุนอา พวเธอสอนสนิทันะาย แล้วนี่พี่เฮยัล้าทำแบบนี้่ออฮยอนอี เานี่มัน ....
“อ่าว....ยูฮยอนื่นแล้วหรอ ?” พี่เฮหันมาเอผมที่ำลันั่้อารระทำอเา
“แล้วที่พูอยู่เรียว่าหลับอยู่หรือไละ” ผมอบอย่าวน เพราะอะไรไม่รู้เหมือนัน
“เออ .... ่าเถอะ ืนนี้มีอะไระให้่วยน่ะ”
“อะไรอีละ ะใ้ผมทำอะไรอี”
“เี๋ยว็รู้...”
บอนเสิร์ทุน็พาันไปพัที่โรแรมแห่หนึ่ในแอน ัน็ัารวนพี่ยุนอาไปที่อุทยานเียานามแผนที่วาไว้ โยอ้าว่าันอยาไปู้นเมเปิ้ลผลัสี และพี่ยุนอา็ยอมมา้วยแ่โยี เรายืมรถพี่แทยอนออมาเพราะว่าบ้านอพี่แทยอนอยู่ที่แอนพอี เลยหารถไ้สะว
“นี่อฮยอนๆ ไปรอพี่ที่ศาลารนู่นนะ เี๋ยวพี่ไปเ้าห้อน้ำ่อน เี๋ยวามไป”
“พี่ะ พี่ะไปนเียวหรอะ มันอันรายนะะ”
“เอาน่า ไปแบบเียวเอ ไปๆ พี่ไม่ไหวแล้ว” ว่าแล้วยุนอา็รีบวิ่หายไปในวามมื
อฮยอนไ้แ่ถอนหายใ แล้วเินไปรอยุนอาที่ศาลา
“โอ๊ย นี่พี่ลาผมออมาึๆื่นๆอย่าี้ไ้ยัไ ผม่วนอน” ยูฮยอนบ่นะที่เินามเฮไปที่สถานที่แห่หนึ่
“เอาน่า ิว่า่วยันหน่อย”
“พี่มานัใรไว้หรอ ?” ยูฮยอนถาม
“เอาน่า เี๋ยวเล่าให้ฝัทีหลั”
“ถ้าไม่เล่าให้ฝัั้นผมลับ..” ยูฮยอนหมุนัวลับไปามทาที่เินมา
เฮเลยรั้แนเาไว้ “โอเๆ บอ็ไ้ นัผู้หิไว้น่ะ”
“ใร ?” ยูฮยอนรี่ามอเฮอย่าับผิ
“เรื่ออัน แไปรอันที่ศาลารนู้นนะ เี๋ยวเสร็ธุระแล้วามไป” เฮี้ไปที่ศาลาริมน้ำที่มีแสไฟสลัวๆอยู่
“เฮ้อ เร็วๆละ นานมาผมลับ่อนนะ” ยูฮยอนพูบ็มุ่หน้าไปยัศาลา
“เี๋ยว็ไ้รู้ว่าใระลับ่อน ฮึๆ” เฮยิ้มอย่าผู้มีัย
ทำไมพี่ยุนอาหายไปนานันะ เิอะไรึ้นหรือป่าวเนี่ย โทรหาีว่า ....
อฮยอนวานหาโทรศัพท์ แ่็นึไ้ว่าเอาระเป๋าไว้ในรถอพี่แทยอนที่ออยู่้าล่า
อฮยอนเริ่มัวล อยาะออไปามยุนอาใะาแ่็ลัวะลาัน อฮยอนยืนระวนระวายอยู่ที่ศาลาริมน้ำ
ู่เธอ็ไ้ยินเสียฝีเท้าอน อฮยอนหันวับมอหา้นำเนิเสีย ...
“พี่ยุนอาหรอะ ?” อฮยอนสอสายไปมอไป้านอศาลา
“ันเอ” แล้ว็มีเสียผู้ายพูึ้น
“ุเป็นใระ ?! พี่ยุนอาไปไหน ?” อฮยอนเริ่มัวสั่นเทิ่มเพราะวามลัว มอไปทาไหน็เอแ่วามมื มีแ่ศาลาเท่านั่นที่พอะมีแสสว่าให้มอเห็น
ู่ๆ็มีมือปริศนามาับที่้นแนอเธอ อฮยอนร้อรี๊ึ้นทันที
“นี่ ... หันมามอสิ ันเอ” เสียผู้ายหรอ ? ว่าแ่ทำไมเสียุ้นัเลย อฮยอนนึในใ ะที่ยัหลับาอยู่
ผู้ายนนั้นับัวอฮยอนหมุนมาเผิหน้าัน อฮยอนัวแ็อย่าับหิน หลับาปี๋ ไม่ล้าลืมา
“นี่ันเอ ... . โวยูฮยอน” ายนนั้นบอว่าื่อโวยูฮยอนั้นหรอ เอ๊ะ ! ทำไมื่อนีุ่้นั อฮยอน่อยลืมาึ้น และทันทีที่เธอปรับโฟัสสายาอเธอไ้ เธอ็้อใ เพราะว่ายูฮยอนนั่นยืนอยู่รหน้าเธอและำลัับ้นแนอเธอทั้สอ้าอยู่
“พะ...พะ...พี่ยูฮยอน มาที่นี่ไ้ไะ ?” อฮยอนถาม้วยวามสสัย
“แล้วเธอละมาทำอะไรรนี้ ?”
“ันมารอพี่ยุนอา่ะ” อฮยอนอบามวามริ
“แล้วยุนอาไปไหนะละ”
“ไม่ทราบเหมือนัน่ะ หายไปนานแล้ว้วย ะเป็นอะไรหรือป่าว็ไม่รู้ พี่ยูฮยอนมีโทรศัพท์ไหมะ ันอยืมโทรหาพี่ยุนอาหน่อย” อฮยอนพูรัวเป็นุ สีหน้าอเธอบ่บอว่าเธอเป็นห่วยุนอาเป็นอย่ามา
“เธอมาทำอะไรที่นี่ับยุนอา อบามวามรินะ แล้วันะให้โทรศัพท์ับเธอ”
“ือว่า ... พี่เฮให้ันพาพี่ยุนอาออมา้านอเพื่อปรับวามเ้าใันน่ะ่ะ”
ู่ๆ็มีเสีย้อวามเ้าาโทรศัพท์อยูฮยอน
หลลันแล้วสิพ่อนัวาแผน ฮ่าๆๆ ันให้โอาสนายแล้วนะ ลูแะน้อยแสนน่ารัอยู่รหน้าแล้ว อย่าปล่อยให้หนีไปไ้ละ อ่อ อีอย่าอนนี้ันำลัอยู่ับยุนอา ยุนอาฝาบออฮยอนว่าไม่้อเป็นห่วนะ
ปล. ไม่้อิะลับเลยนะ เพราะว่าอนนี้รถอพวนายไม่ไ้ออยู่ที่เิมแล้ว อีหนึ่ั่วโมันะมารับนะ
แล้วเฮ็ไ้แนบรูปถ่ายอเาับยุนอาที่ถ่ายออันส่มาให้ยูฮยอน และนั่นเป็นภาพสุท้าย่อนแสาอโทรศัพท์อเาะับล
“ันว่าแล้วเียว ... ลีเฮ” ยูฮยอนพูึ้น “ เธอไม่้อห่วยุนอาหรอ อนนี้อยู่ับไอ้ปลาน้อยเฮแล้วละ” ยูฮยอนบอับอฮยอน
“ั้นเราวรรอพวเาทั้สอนรนี้ใ่ไหมะ”
“ั้นมั้” ยูฮยอนทอสายาไปยัแม่น้ำรหน้า ปล่อยในวามเียบเ้ารอบำ ....
อาาศลาเือนุลามถือว่าอาาศำลัี อยู่ใน่วฤูใบไม้ผลิ เหมาะเป็น่วสำหรับพัผ่อนริๆ แ่็ใ่ว่าอาาศะีเสมอไป พอลาืนอาาศะเย็นลอย่ามา และนั่นทำให้ร่าบาออเพราะวามหนาว ลมอ่อนๆที่พัผ่านทำให้ร่าบาถึับัวสั่น เพราะลำพัแ่เสื้อเสว็เอร์ัวเียวเอาไม่อยู่
แล้วู่ๆ็มีเสื้อัวโมาลุมที่ไหล่เธอ เธอหันไปมอเ้าอเสื้อ และำลัะเอ่ยปาพู
แ่แล้วยูฮยอน็ิพูึ้นมา่อน
“ใส่ะ เี๋ยว็ไม่สบายะ่อน รู้ว่าะออมา้านอยัใส่เสื้อผ้าบาๆอี ันรู้นะว่าเธอเป็นนรัสุภาพ แ่นี่ะทำให้เธอเป็นหวัไ้”
“อบุ่ะ” อฮยอนไม่พูอะไรนอาำว่าอบุ เธอระับเสื้อันหนาวัวโเ้าหาัวเอ
“อฮยอนเธอเยมีวามฝันไหม?” ยูฮยอนพูึ้นโยที่สายาอเาไม่ไ้มอมาที่อฮยอน แ่ลับมอไปยัท้อฟ้าที่เ็มไป้วยาวนับไม่ถ้วน
“ะ ? ...อืม ... ทุน็ย่อมมีวามฝันันทั้นั่นแหละ่ะ” อฮยอนอบ
“แล้วอะไรที่เธอเยฝันไว้แล้วเป็นริบ้าละ ?” ยูฮยอนยัไม่มออฮยอน
“็ ......” อฮยอนเว้น่ว เพื่อนึำอบ “็อนที่ันไ้อท่านเลาสหประาาิยูเอ็นไะ ท่านบันีมุน มันเหมือนฝันเลยละ อนนั้นันทำอะไรโ๊ะๆ่อท่าน้วยละะ น่าายหน้าะมัเลย”
ยูฮยอนหลุำับท่าทาและหน้าาที่เธอแสออมา
“แล้วพี่ยูฮยอนละะ ?..... เยฝันอะไรแล้วเป็นริบ้า ?” อฮยอนย้อนถาม
“็...นี่ไละ สิ่ที่ันำลัเป็นและำลัทำอยู่ ือารร้อเพลและแบ่ปันวามสุที่ันไ้าารที่ันสามารถทำวามฝันอนเอให้เป็นริแ่ผู้น” ยูฮยอนพูอย่าภาภูมิใ
“อพีู่มีสาระว่าันอีนะะ ฮ่าๆ” อฮยอนหัวเราะ ทุารระทำที่เธอทำอนนี้นั้นทำให้นรหน้าแทบระับอารม์ไม่อยู่ รอยยิ้มทีู่ใสื่อ เสียหัวเราะทีู่ไร้เียสา นั่นทำให้อยาะเอามือไปยีผมอเธอริๆ แ่็ทำไมไ้ .... เธอบริสุทธิ์เินไป .... นเาไม่ล้าที่ะแะ้อเธอ
“ั้นันะถามำถามสุท้ายับเธอแล้วันนะ”
“่ะ”
“อนนี้เธอมีวามฝันอะไรที่ยัไม่ไ้ทำและอยาะทำ ?”
“อืม .... อิ่อนนะะ ” อฮยอนยิ้มให้ยูฮยอน อีแล้ว ..... รอยยิ้มแบบนี่ ..... อูฮยอนเธอเป็นผู้หิที่ร้ายามาริๆ
“อ่า ... ใ่ .... พี่ะ แ่ว่าเรื่อมัน่อน้าะยาวนะ พี่ยูฮยอนยัอยาะฟัอยู่ไหมะ” อฮยอนหันไปถามยูฮยอน
“ไหนๆ็ไม่มีอะไรให้ทำนอายืนาลมอยู่นี่ และรอนว่าสอนนั้นะุยันเสร็” ยูฮยอนไม่บอว่าใ่ แ่เาพูเป็นนัยว่าเาอยาะรู้เรื่ออเธอ
“เรื่อนี่ันิมาไ้สี่ห้าวันแล้วละ่ะ หลัาที่ันไ้ไปถ่ายรายาร Big Brother มา ันถูถามว่าะเลืออะไรระหว่าวามรัและาน ันเลือานไปโยให้เหุผลไปว่ามันยัไม่ถึเวลา แ่แล้วำพูอุโยอนัม็เริ่มทำให้ันรู้สึสับสนับสิ่ที่ัวเอิ...”
“เาพูว่าอะไรหรอ ?” ยูฮยอนูะั้ใฟัอฮยอนเล่า ผิับที่อฮยอนิไว้ เพราะเธอิว่าถ้าพูไปยูฮยอนะ้อ่วนอนแน่ๆ
“เาพูว่าวามรัอนเ็และอนแ่มัน่าัน ่วเวลานี่แหละที่ันะมีวามรัที่บริสุทธิ์ และหลัานั้นวามรัะทำให้รู้ัโลเราเป็นอย่าี และนั่นทำให้ันิไ้ว่า ันวระปล่อย่วเวลานี่ผ่านไปหรอ ? ันะบอวามริับพี่ยูฮยอนเลยนะะ ถึแม้ว่าันะเทในรายารเป็นสิบรั้ แ่นั่นทำให้ันรู้สึว่ามัน่าาีวิริ แ่็ไม่รู้เพราะอะไรมันถึ่า เพราะว่าในีวิริันไม่เยเทเลยนะะ ......”
“ันไม่แน่ใว่านี่เป็นวามฝันหรือป่าว แ่ันเพียแ่อยาะรู้ัมันสัรั้่อนที่ะสายเินไป ันอยารู้ั....” อฮยอนเว้น่วไปัพั เพื่อิทบทวน และนั่นทำให้ยูฮยอนแทบะลืนน้ำลายไม่ล
“ันอยาะรู้ัวามรั่ะ อยามีวามรัที่บริสุทธิ์เหมือนับเ็สาวทั่วไป อยาะลอมีเทในฝันเหมือนับสาวๆทั่วไป” ทันทีที่อฮยอนพูประโยที่ยูฮยอนรออยมานานแสนนาน ทำให้ยูฮยอนอยาะระโอเธอในทันที เารู้สึเหมือนัวเอไ้แมป์โลสาร์าร์ฟ็ไม่ปาน
“แ่ริๆแล้วันไม่ล้าที่ะเรียมันว่าฝันหรอ่ะ เพราะันยัมีอิ่อวามรัอยู่ อ๊า นี่ันำลัพูอะไรอยู่เนี่ย พี่ยูฮยอนะับสิ่ที่ันเล่ามาสินะะ เพราะว่าัวันเอยัไม่แน่ใเลย” อฮยอนหันไปมอยูฮยอน
“เรามาฟัเรื่ออพี่ันีว่า ันอยารู้ว่าพี่มีวามฝันไหมะอนนี้”
“มีสิ....” ยูฮยอนหันมาสบาับอฮยอน “วามฝันที่พี่ยัไม่เยทำและอนนี้อยาะทำมาๆ็ือ.....”
“ พี่อยาะ่วยทำวามฝันอใรสันให้เป็นริ.....” แววาอยูฮยอนูริันอฮยอนรู้สึไ้ อนนี้เธอไม่ล้าแม้แ่ะเอ่ยปาพู รู้สึเหมือนมันาไปทั้ัว
“เธอมาเป็นนแรอพี่ไ้ไหม ?”
“พี่ผิำพูนะะ พี่บอะถามำถามสุท้าย” อฮยอนหลบายูฮยอน
“แสว่าเธอะไม่อบพี่ั้นสิ” ยูฮยอนหันหลัพิับระเบีย น้ำเสียอยูฮยอนนิ่เรียบนอฮยอนยาที่ะาเาอารม์อเาอนนี้
ทำไีอฮยอน .. ันไม่น่าเล่าให้ฟัเลย ันะใร้ายไปไหมถ้าปิเสธ . .. แ่นอาะปิเสธวามหวัีแล้ว ันยัทำลายวามฝันอนอื่น้วย นี่มันร้ายแรสุๆไปเลยนะ
เท่าับปาบเ็มๆเลยสิ ...
“แล้วเวลาเทันริๆเาทำยัไ็หรอะ” อฮยอนหันหลัพิระเบียบ้า เพราะไม่อยาะ้อเผิหน้าับเารๆอนนี้ เพราะหน้าเธอะแแปร๊แน่ๆ
“รายารนั้นน่าะสอนอะไรเธอมาบ้าแล้วนะ...” ยูฮยอนพูึ้น แ่แล้วเา็ุิึ้นมาไ้ นี่แสว่าอฮยอนลั้นหรอ ยูฮยอนหันัวมาเผิหน้าับอฮยอน เาเอื้อมมือไปับที่้นแนออฮยอน
“เธอพูแบบนี้ แสว่าลแล้วสิ..” ยูฮยอนาั้นาอฮยอนเ็มที่ โนันันนานี้อฮยอนะล้าปิเสธอยู่อีหรอ
อนนี้อฮยอนทำอะไรไม่ไ้นอาะพยัหน้าเบาๆ และ้มหน้ามอพื้นินราวับว่าอยาะมุลไป
“ั้นันะอบำถามอเธอแล้วันนะ ว่าเวลานเทันเาะยัไ...” ยูฮยอนลับไปอยู่ที่ำแหน่เิม ทำให้อฮยอนหายใไ้ทั่วปอะที
“เทแรมัะมาพร้อมับับมือันรั้แร...” พูบยูฮยอน็ว้ามืออฮยอนมาับทันที เล่นเอาเ้าัวสะุ้ับสัมผัสสายฟ้าแลบนี้
“นี่ไม่ใ่ารับมือันรั้แรอเรานะะ” อฮยอน้านึ้น
“นั่นสินะ ั้นเราวร้ามั้นอนนี้ไป” ยูฮยอนปล่อยมือาอฮยอน
“ั้น่อไปเทแรมัะมาพร้อมับ.....” ยูฮยอนหันมาเผิหน้าับอฮยอน และใ้แนทั้สอ้าล็ออฮยอนไว้ับระเบีย ทำให้อฮยอนไม่สามารถหนีไปไหนไ้
นี่เธอำลัเอาัวเอเ้ามาในหลุมพราหมาป่าั้นหรอเนี้ย !!?
“ูบแร..” ยูฮยอนพูอย่าแผ่วเบา เา่อยๆเลื่อนหน้าเ้าไปหาเธอ อนนี้อฮยอนรู้สึเหมือนโนสาป ทำอะไรไม่ไ้นอาหลับาปี๋ นีู่บแรอเธอะเสียให้ับผู้ายที่เธอพึ่ะอบลเท้วยั้นหรอ ?
“ฮ่าๆๆ” อฮยอนรู้สึถึลมหายใอุ่นๆที่รศีรษะเธออยู่ เธอเลย่อยๆลืมาึ้นอย่าเ้า แ่็พบว่ายูฮยอนยัอยู่ในท่าเิม เพียแ่อนนี้เาไม่ไ้ะูบเธอ แ่ำลัหัวเราะเธออยู่่าหา
“นี่พี่แล้ันหรอะ ?” อฮยอนทำหน้ามุ่ย
“็เธอมันน่าแล้นี่นา แล้อะไร็สนุไปหม”
“ั้นันอถอนำพูที่พึ่พูไปเมื่อี้นะะ แล้วิะว่าวันนี้ไม่มีอะไรเิึ้น” อฮยอนผลัแนอยูฮยอนออ ทำให้เธอหลุาารเาะุม อฮยอนพยายามะเินหนี แ่ยูฮยอนว้า้อมืออฮยอน
“อนหรอ ? แสว่าเธออยาใหห้ันทำริๆสินะ”
“ปะ..ปะ..ปล่าวนะะ” อฮยอนพูะุะั
“ไม่ทันแล้วละ .. เพราะันะทำริๆแล้วละนะ” พูบยูฮยอน็เหวี่ยอฮยอนให้ไปอยู่ในอ้อมแนอเา ยูฮยอน่อยๆโน้มหน้าเ้าไปหาอฮยอน ่อนที่ริมฝีปาอทั้สอะสัมผัสัน .... ยูฮยอน็พูึ้นว่า
“มีนแอบูเราอย่”
ห่าไปเือบยี่สิบเมร ้าหลัพุ่มไม้มีนสอนที่ำลัทำอะไรบาอย่าทีู่เหมือนารหลบ่อน มืออนหนึ่ถือล้อถ่ายวิีโอ ส่วนอีนถือล้อส่อทาไล
“เรามาแอบูแบบนี้มันะีหรอ ?” เฮหันไปถามยุนอาที่นั่อยู่้าๆ
“ีสิ ันะไ้แ้เผ็มัเน่ัวแสบที่ทำให้ันออในรันนิ่แมน พูแล้วมันแ้นะมัเลย” วาอยุนอาเหมือนมีไฟลุโน “พี่ถ่ายวิีโอีๆละ อแบบัๆนะ เพราะว่าันอุส่าห์ลทุนไปยืมล้อราาแพาสาร์ฟมา” ยุนอาออำสั่เฮ
นี่ใรเป็นนิแผนันแน่เนี่ย.. ันไม่ใ่หรอิ แล้วทำไม นที่ออำสั่เาอนนี้ลับเป็นผู้หิที่อยู่้าๆเาละ ? ลีเฮ มีสัรั้ไหมที่นายะัใุหนูอิมไ้
“ยุนอา....แล้วเราะไ้ยินสอนนั้นุยันไ้ยัไ ?” เฮหันไปถามยุนอา
“เรื่อแบบนี้ มีหรออิมยุนอาะพลา ฮ่าๆๆๆ” ยุนอาหัวเราะอ้าปาว้าามสไล์อเธอ แ่้วยสถานาร์แบบนี้ทำให้เฮแทบะเ้าไปะรุบปายุนอาแทบไม่ทัน
เวลาผ่านไป.....
ยุนอาับเฮแอบูอยู่เียบๆ และแล้วเหุาร์้าหน้า็ทำให้ทั้สอเบิา อ้าปาว้า อย่าพร้อมัน
ภาพ้าหน้าูเหมือนยูฮยอนำลัทำบาอย่าที่เรียันว่า.....ูบ มันะใ้หรือป่าวนะ ? แ่าที่เห็นรนี้มันเหมือนเาำลัูบอฮยอนริๆ
“เฮ้ย ... สอนนั้นมันถึั้นนี้เลยหรอเนี้ย ?” เฮอุทาน
“อฮยอน...เธอมันร้ายเียบริๆ” ยุนอาพึมพำับัวเอ “พี่ๆ ถ่ายให้ีนะ” ยุนอาหันไปสั่เฮ
ยูฮยอนถอยออมาานั้นเา็ว้ามืออฮยอนเินออาศาลา
“สอนนั้นะไปไหนัน” เฮพูึ้น
“เราแอบามันไปเียบเถอะ” ยุนอาหันมาบอเฮ
ยุนอาและเฮแอบามยูฮยอนและอฮยอนอย่าเียบๆ เพื่อไม่ให้สอนรู้ัว ....
ยูฮยอนและอฮยอนมุ่หน้าไปยัที่อรถ้านล่า และมาหยุอยู่รหน้ารถันหนึ่
“อฮยอน เธอับรถันนี้มาหรือป่าว ?” ยูฮยอนหันไปถามอฮยอนที่ยืนอยู่้าๆ
“ใ่่ะ ันนี้่ะ ทำไมหรอะ ?”
“เราโนหลอแล้วละ ....” ยูฮยอนบอับอฮยอน
“หลอ ? หลออะไระ ?” อฮยอนทำหน้าสสัย ยูฮยอนไม่อบอฮยอน แ่เาับพูึ้นมาว่า
“ออมาเถอะรับ ผม่วะแย่แล้ว” ประโยนั้นทำให้สอนที่แอบอยู่ถึับสะุ้
“สนุพอหรือยั เลิแอบไ้แล้ว ผมะลับแล้วนะ” ยูฮยอนหันหน้าไปทาที่ๆเฮและยุนอาแอบอยู่
ยุนอาเลยัสินใลุึ้นยอมรับผิแ่โยี
“แฮ่ๆ ับไ้ะแล้ว” ยุนอายืนเาหัวแรๆ แ้อาย อีมือ็ึ้อเสื้อเฮึ้นแล้วพู่อไปว่า
“ใรวาแผนเรื่อนี้ออมารับผิอบเร็วๆสิะ ลีเฮ~!” ยุนอาพูเสียหวาน เฮ่อยๆโผล่ศีรษะึ้นมาาพุ่มไม้
“หวัี .... แฮ่ๆ ยินี้วยนะ แาร์เมื่อไหร่บอ้วย” เฮพูแวมัเน่ทั้สอ สายาับ้อไปยัมือทั้สอที่ำลัับันอยู่
“ไม่ลนะรับ” ยูฮยอนพูเสียนิ่
อนนี้ะมีแ่อฮยอนที่พูไม่อออยู่นเียว นี่เธอโนพี่ยุนอาับพี่เฮหลอหนอเนี้ย ร้ายาริๆเลยสอนนี้ .....
ว่าเรื่อราววุ่นวายทั้หมะบล....็เล่นเอาแ่ละนวุ่นวายไปามๆัน เฮและยุนอา้อรีบไปอมาแ่อฮยอนที่หลอเธอ และไปแ้ัวับผู้ัารที่แอบออไป้านอในเวลาลาืนแบบนี้้วย …..
หนึ่อาทิย์่อมาโนยอิแ็ัมแบในรายารมิวสิแบ์ และเริ่มเินหน้าโปรโมอัลบั้มเ็มุที่ 3 ันอย่าเ็มที่ และยิ่โนยอิแะไปีลาอเมริาแล้ว ็พลาไม่ไ้ที่ะไปร่วมแสอนเสิร์ SM TOWN ที่นิวยอร์
ทีมาน่าๆพาันวิ่วุ่นไปหม เพราะอีไม่ี่ั่วโมอนเสิร์ที่นิวยอร์ะเริ่มึ้นแล้ว
อฮยอนแ่ัวในุเรสสีาวสะอาา ทรผมที่ยาวสลวยถูัทรอย่าสวยาม ระหว่าที่เธอำลัเ็วามพร้อมอุแลารแสอยู่นั้น ู่ๆ ทีมาน็มาบอให้เธอไปพบผู้ัารที่ำลัรออยู่ในห้อ้าๆ
อฮยอนเปิประูเ้าไป็พบว่ามีนๆหนึ่ำลันั่อยู่ร้ามับผู้ัารอเธอ และเมื่ออฮยอนนั่ลเธอ็พบว่านๆนั้น็ือยูฮยอนนั่นเอ
“พี่เรียพวเราสอนมาทำอะไร” ยูฮยอนเป็นฝ่ายถามึ้นนแร
“ันพอะรู้เรื่ออเธอสอนมาบ้าแล้วละ แ่อยาะเือนเรื่อารแสออแ่นั้นเอ อย่าให้มันมาเินไปนแฟนๆสัเไ้ละ ไม่ั้นพวเธอะลำบา.....”
“....”
“อ่อ แล้วนี่ หมายาิมฮีอล เาฝามาให้พวเธอสอน” ผู้ัารยื่นอสีน้ำาลอหนึ่ในอฮยอนและยูฮยอน่อนะเินออไป
อฮยอนและยูฮยอนรับมาอย่าๆ ทัู้่มอหน้าันแ่ไม่พูอะไร ยูฮยอนล้วเ้าไปในอสีน้ำาลนั้น็พบระาษสีาว ยูฮยอนเลยลี่อออ่าน
“ ถึ.....อูฮยอนและโวยูฮยอน
สวัสี ~~! ย่าห์ ....พวเธอล้าท้าทายันหรอ ? ถึไม่ยอมบอเรื่อนี้ับันเลย เมื่อสอสามวัน่อนยุนอาและเฮไปเยี่ยมัน และไ้ให้แผ่นีีแผ่นหนึ่ับัน นี่ถ้าสอนนั้นไม่มาบอัน ันไม่รู้เลยสินะ ันผิหวัับเธอทั้สอนริๆ พวเธอร้ายามา ืบหน้าไปมาว่าันแล้วนะยะ !! ฝาวามิถึไปให้สิ้า้วยนะ แล้วนี่ันไปเ้ารมไม่ี่เือนวผู้ายิน้าวหรอเนี้ย ฝาบอผู้ายนนั้น้วยนะ ว่าสิ้าเป็นอันนเียว และเมื่อไหร่ที่ันลับ ันะเอาสิ้าืน !!!
เอาละ ันพล่ามมาเยอะแล้ว ันมีอวัะมอบให้เธอทั้สอน รวบรวมและเรียบเรียโยาราแห่ัรวาลิมฮีอล ให้มันใหุ้้ม่านะ ประสบาร์ราิมฮีอล ฮ่าๆๆๆ
ปล.ห้ามเลิันนว่าันะลับมา นี่ือำสั่ !!!
าราแห่ัรวาล ิมฮีอล”
อฮยอนหยิบระาษปึหนึ่ทีู่เหมือนะเป็นหนัสือ ... หน้าปเียนว่า
“ู่มือารเทลับๆบับไออล เียนโย ิมฮีอล มอบให้ อฮยอนและยูฮยอน เท่านั้น !!”
End'
Talk : สวัสี่าา บไปอีเรื่อแล้วสำหรับอฟิ ว่าะบ ... เล่นเอาเหนื่อย อนบอ่านะแปลๆหน่อยนะะ เพราะไม่มีเวลาแ่ มัวแ่ยุ่านที่ รร แล้วเป็นไบ้าะ ? สนุไหม ? อยาอ่านอีัอไหมะ ? 555555555 เรื่อ่อไปยัไม่มีำหน แ่ามอารม์่ะ อยาแ่็แ่ ไม่อยาแ่็ไม่แ่ แ่ถ้าเอโมม้นโนๆ เรียมเอันเรื่อ่อไปเลย !!!
ผลงานอื่นๆ ของ หยาดเพชร#จูฮยอน ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ หยาดเพชร#จูฮยอน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น