เมียเนื้อหวาน

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 :: หวนคืนสู่รังรัก [70%]

เดินทางออกจากเมืองหลวงมาถึงไร่ล้อมตะวันก็ใช้เวลาสองชั่วโมงกว่าๆ พอรถแล่นเข้าสู่เขตไร่แล้ว ลลนาก็เปลี่ยนอิริยาบถมานั่งหลังตรง หนึ่งปีที่ไม่ได้เห็นที่นี่ก็ยังไม่เปลี่ยนไปเท่าไร เธอมองนั่นมองนี่ไปเรื่อย เห็นบ้านของเพ็ญจันทร์ที่ตั้งอยู่ข้างหน้าก็อดยิ้มไม่ได้ นั่งมาเรื่อยๆ อีกเกือบๆ สามร้อยเมตรก็เป็นบ้านของพริษฐ์ เธอหันมองเหมือนว่านั่นคือวิวทิวทัศน์เหมือนกัน ทว่าจู่ๆ รถก็ชะลอความเร็วลง

หญิงสาวหันขวับมาหาคนขับ แต่ยังไม่ได้ถาม เข้าใจว่าเขาอาจจะมีธุระบางอย่างกับเจ้านาย แต่พอก้านจอดรถแล้วพูดประโยคหนึ่งขึ้นก็ทำเอาคิ้วสองข้างของเธอกระโดดเข้าหากัน

“ถึงแล้วลงได้แล้วครับคุณหลิน ผมจอดรถนิ่งสนิทแล้ว”

ลง? “ไม่ไปส่งหลินที่บ้านพักคนงานเหรอ”

“ไปส่งทำไมครับ”

“อ้าว...”

“อ้าว”

ก้านเลียนทั้งคำพูดและท่าทางของเธอ เวลานี้ลลนาสับสนไปหมดแล้ว ไม่ใช่ว่าพริษฐ์จะให้เธอไปพักที่บ้านพักคนงานหรือ เอ๊ะ หรือว่าก้านขี้เกียจไปส่ง 

“ของหลินมีแต่อันใหญ่ๆ น้าก้านขับรถไปส่งหน่อยได้ไหมจ๊ะ หลินขนไปเองคงหลายรอบกว่าจะหมด เดินไปเดินมา...”

“ไปไหนครับ” สีหน้าของก้านเต็มไปด้วยความสงสัย “คุณหลินไม่พักที่บ้านนายจะไปพักที่ไหน”

“คุณเผ่าให้หลินพักที่นี่?”

อีกฝ่ายพยักหน้าทั้งที่สีหน้ายังเป็นเช่นเดิม ลลนาขยับลูกตาไปมาพลางคิดวิเคราะห์ แต่แล้วก็เสียเวลาทิ้งเปล่าๆ เพราะต่อให้คิดแล้วคิดอีกเธอก็ยังไม่เข้าใจ

ตอนมาก็ไม่ได้โดนแกล้ง ตอนนี้ก็ยังไม่ถูกแกล้ง เขาจะเล่นงานเธอตอนไหนเนี่ย ชักจะหวั่นใจแล้วสิ

เธอไม่รู้จักพริษฐ์ดีนัก อุปนิสัยใจคอเป็นอย่างไรไม่รู้ชัดเจน รู้เพียงว่าตอนเขาโกรธน่ากลัวไม่หยอก เธอยังจำได้เลยว่าเกือบโดนหมอนอัดหน้าตายในห้องหอแค่พูดความในใจออกมาเท่านั้น เขาไม่เคยไปหา ไม่เคยพูดด้วย ไม่เคยอยากสนิทสนมกับเธอ เหมือนกับว่าเขาได้ทำตามที่เธอเสนอแนะจริงๆ

อย่าเห็นเธอเป็นเมีย ให้คิดซะว่าเป็นหมาตัวหนึ่งที่เผลอซื้อมาและจำเป็นต้องเลี้ยงไว้

“ลงรถครับ เดี๋ยวผมขนของเข้าบ้านให้” ก้านชวนแล้วรีบลงรถไป เธอจึงต้องลงตามอย่างเลี่ยงไม่ได้

บ้านไม้หลังใหญ่ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมนัก สี่ปีผ่านไปแล้วเหมือนจะมีแค่ไม้ประดับที่เพิ่มเข้ามา ตอนกลับมาจัดงานศพมารดา เธอแวะมาถึงแค่บ้านของเพ็ญจันทร์ส่วนมากก็อยู่ที่บ้านของสันต์กระทั่งงานศพเสร็จแล้วก็กลับมหาวิทยาลัย

หญิงสาวสำรวจดูบ้านหลังใหญ่ครู่หนึ่งก่อนจะช่วยก้านขนของ แม้ว่าอีกฝ่ายจะห้ามปรามแต่เธอก็รั้นทำ พอเห็นก้านขนกระเป๋าขึ้นไปชั้นบนแล้วตรงไปห้องห้องหนึ่ง เธอก็ทักท้วงเสียงหลง “ไม่ไปห้องนั้นจ้ะ!”

e-book จิ้มซื้อได้ที่ปกค่า

ราคาเพียง 99 บาท