เมีย (ไม่) บำเรอ

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3 :: บินไม่ได้ก็เดิน (2)

ซื้อ e-book จิ้มที่ชื่อเรื่องค่า

กลิ่นน้ำหอมที่ปะทะจมูกจนเขารู้สึกเอียนกับมันมากขึ้นทุกทีทำให้จิณณ์รู้สึกตัวตื่นการทะลึ่งลุกพรวดขึ้นของเขาเป็นผลให้มธุรินที่ก้มลงหมายจะจุมพิตคนรักเก่าผละออกแทบไม่ทัน เธอรีบปรับอารมณ์ ยิ้มอ่อนหวานให้เขาราวกับเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

“โมนึกว่าพี่กลับไปแล้ว ที่แท้ก็มาหลับอยู่ข้างล่างนี่เอง”

ชายหนุ่มลูบหน้าตัวเองพลางตอบ “ว่าจะพักสายตาสักห้านาทีสิบนาทีแต่ดันหลับจริงน่ะ”

หลังจัดการคนพยศจนหมอบคาอก เขาก็หลับไปได้ไม่นานนัก มธุรินก็โทร.มาขอความช่วยเหลือ เธอกำลังท้องแถมยังอยู่คนเดียวอีกทั้งสองสัปดาห์ที่แล้วสามีเพิ่งเสียไป ด้วยความสงสารประกอบกับแม่ของเธอฝากให้ดูแลแทน ระหว่างที่ท่านจัดการเรื่องทางบ้านและทำเรื่องโยกย้ายมาอยู่กับเธอที่นี่ เขาจึงยื่นมือเข้ามาช่วยอย่างเต็มใจ

“แล้วอาการแพ้ท้องเป็นยังไงบ้าง ยังมึนหัวอยู่หรือเปล่า” 

หญิงสาวระบายยิ้มอ่อนหวาน ค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลง “หายมึนแล้วค่ะ”

“คราวหลังพกยาติดตัวไว้ ยิ่งอยู่บ้านคนเดียวแบบนี้ มันจะได้ไม่เกิดเรื่องร้ายแรงกับตัวเอง”

ที่เธอโทร.มาขอความช่วยเหลือจากเขาเป็นเพราะกลางดึกอาการแพ้ท้องกำเริบ แต่ถุงยาดันอยู่ข้างล่าง พอจะลงมาเอาก็หน้ามืดจนลุกไม่ไหว เขามาถึงก็เห็นเธอฟุบหน้าซีดอยู่ข้างเตียงโดยที่มือข้างหนึ่งยังกำโทรศัพท์ไว้แน่น

รอยยิ้มของมธุรินเจื่อนลง เอ่ยอย่างรู้สึกผิด “โมขอโทษนะที่คอยแต่รบกวนพี่อยู่เรื่อย แถมครั้งนี้ยังเรียกมากลางดึกด้วย…”

จิณณ์ไม่ได้แย้ง เอ่ยขึ้นว่า “พี่จะหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนเธอแล้วกัน”

บ้านหลังใหญ่ แต่กลับไร้คนรับใช้ ดูเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผล ทว่าที่เป็นอย่างนี้เพราะสามีของมธุรินประสบปัญหาทางด้านธุรกิจ ทำให้การเงินในบ้านฝืดเคือง กระทั่งค่าจ้างคนงานยังไม่มีจ่าย พอเสร็จงานศพของคุณผู้ชาย คนงานก็ขอลาออกกันหมด 

“โมไม่มีเงินจ้างหรอกค่ะ ทุกวันนี้ก็ยิ่งประหยัดใช้ เพราะเก็บไว้ให้ลูก…”

“พี่จ่ายให้เอง”

เธอเงยหน้ามองเขา ประกายตาสั่นไหวเพราะความตื้นตันที่เอ่อล้นอก “ทั้งที่โมเคยทำไม่ดีกับพี่ แต่พี่กลับยังดีกับโม ช่วยเหลือโมทุกอย่าง โมละอายใจจัง”

“พี่ช่วยได้พี่ก็ต้องช่วย อย่าคิดมาก”

หญิงสาวก้มหน้างุด สองมือลูบท้องที่ยังแบนราบเบาๆ ท่าทางนั้นดูเปราะบางน่าสงสารจับใจ

จิณณ์ละสายตาจากว่าที่คุณแม่แล้วล้วงเอาโทรศัพท์มากดดู เห็นเวลาบนหน้าจอเขาก็ถอนหายใจ ยัดเครื่องมือสื่อสารกลับที่เดิม ก่อนจะเอ่ยขึ้น “พี่กลับก่อนแล้วกัน” เพราะถ้าปล่อยให้สายกว่านี้ เขากลัวฟาริดาจะตื่นแล้วเกิดคิดอะไรแผลงๆ ขึ้นมาอีก แค่การขอเลิกกับเขามันก็อยู่เหนือความคาดหมายของเขามากพอแล้ว

มธุรินแทบเปลี่ยนอารมณ์ไม่ทันเมื่อจู่ๆ เขาก็บอกว่าจะกลับ สมองของเธอทำงานอย่างเร็วรี่ “ก่อนกลับ รบกวนพี่จิณณ์ไปซื้อโจ๊กให้โมก่อนได้ไหมคะ โมอยากกิน”

ไม่ต้องกลับแล้วเฮีย อยู่กับน้องโมไปเลยดีกว่า