คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : A shop in the memorym 100%
1
A shop in the memory
อาจารย์จะสั่งงานอะไรหนักหนาว่ะไม่เข้าใจจริงๆ” เสียงเดเทนบ่นขณะทำการออกแบบโปรแกรมสร้างบ้าน
“มึงก็ทำๆไปเหอะเดี๋ยวก็เสร็จ” เฮกเซนพูดให้กำลังใจเพื่อน
“จะกินอะไรกันหรือปล่าวครับรุ่นพี่เดี๋ยวผมไปซื้อมาให้” เท็ปเทนถามทุกคน
“กูขอสั่งห้ามถ้างานไม่เสร็จห้ามใครเอาอะไรมากินเด็ดขาดโดยเฉพาะน้ำ” นี่คำคำสั่งที่เดเทนได้ยื่นคำขาดกับทุกคนไว้ว่าให้ทำตาม
(บันทึกเฮ็กเซน)
เมื่อเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆงานของผมก็เริ่มประกอบเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้วส่วนพวกที่เหลือนั้นหรอ ผมว่าพวกมันก็อารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย มีอยู่คนหนึ่งที่ผมโคตรหมั่นไส้มันเลยล่ะผมเห็นมันก็นั่งเฉยๆไม่เห็นจะทำตัวมีประโยชน์อะไรสักนิดเลยคิดแล้วโมโห
“เสร็จสักทีนั่งเกร็งมาตั้งนาน” ผมรู้สึกว่ายกภูเขาออกจากอกสัก 10 ลูกแต่ก็ต้องยกอย่างระมัดระวังเดี๋ยวผมจะเผลอยกหัวใจของเธอคนนั้นออกไปด้วยให้ตายเหอะแม้เรื่องงานผมจะนักแค่ไหนผมก็ยังเก็บเรื่องของยัยตุ๊กตาหิมะไร้เสียงมาคิดอยู่อย่างดีไม่เข้าใจเลยจริงทำไมถึงเป็นแบบนี้ด้วย ดูซิครับเรือนหอของผม เฮ้ย! บ้านของผมสมแล้วที่ผมอุตส่าห์ทำทั้งวันทั้งคืนสุดท้ายก็ออกมาได้งดงามไม่มีที่ติ มองไปรอบข้างผมพวกเพื่อนของผมก็ยังทำงานไม่เสร็จสักคน ผมเริ่มหิวน้ำแล้วสิ ไอ้พวกผมก็ไม่มีใครซื้อน้ำมากินกันเลยสักคนด้วย ก็แน่ล่ะใครจะกล้าซื้อมาก็ไอ้เดเทนนั่งทำโปรแกรมสร้างบ้านอยู่มันสั่งห้ามให้ใครเอาน้ำมาวางบนโต๊ะถ้าใครเอามามันฆ่าตายแน่
“หิวน้ำโว้ย” ผมพูดจบแล้วก็กวาดสายตาไปรอบๆโต๊ะแล้วสายตาผมก็มองไปที่ไอ้เท็ปเทนรุ่นน้องในคณะเดียวกับผมนั่นเอง รายนั้นอยู่ปี 1 ไอ้หมอนี้แหละที่ผมหมั่นไส้มันสุดๆ เรื่องมันเป็นมาอย่างไงผมคงอธิบายไม่ได้หรอกว่าพวกเรามารู้จักกันได้อย่างไรแต่ตอนนี้สนิทกันมากๆเลยก็แล้วกัน
“เท็ปเทนไปซื้อน้ำเป็นเพื่อนหน่อยหิวน้ำว่ะ”ไอ้เท็ปเทนมองหน้าผมเมื่อผมพูด
“ได้ครับรุ่นพี่” ไอ้นี้มักเรียกพวกผมว่าพี่เสมอไม่เหมือนไอ้ออฟเทนมันเรียกพวกผมอย่างกับเป็นรุ่นเดียวกับมัน แต่พวกผมก็ไม่ได้ว่าอะไรมันหรอกก็ปากของมันใครจะห้ามได้แล้วอีกอย่างถ้าขืนให้มันเรียกพวกผมว่าพี่มันคงไม่เหมาะกับมันหรอก
ตอนนี้ผมกับไอ้เท็ปเทนก็มาอยู่หน้าร้านนมสดทำไมถึงได้ชื่อร้านนมสดน่ะหรอก็ดูซิแม่ค้าเนี่ยหน้าอกคุณเธอจะล้นออกมาแล้วดีน่ะเนี่ยที่ผมไม่ชวนไอ้ออฟเทนกับไอ้อีเทนมาไม่งั้นผมคงไม่ได้กินกาแฟเย็นแน่นอน มาร้านนี้ทำให้ผมต้องนึกถึงคำพูดของพวกมันได้มากะทันหันเลยว่า(‘เขาจะขายนมหรือขายกาแฟว่ะแม่งหน้าอกเท่าลูกแตงโมกูเห็นแล้วสยองว่ะต่อไปอย่าชวนกูมาร้านนี้อีก shit’ ออฟเทน ‘มึงก็พูดไปดีออกพอดีมือกูเลยหรือล้นมือกูอีก’ อีเทน ‘มึงอย่าพูดอย่างนั้นสิเห็นไหมไอ้ออฟเทนมันคันปากเตรียมจะด่าอยู่แล้วผู้หญิงมันก็ไม่เว้นนะมึงแล้วกูก็ไม่กินร้านนี้เหมือนกันดูคนขายสิจะให้พวกเรากินน้ำหรือจะให้กินตัวคุณเธอก็ไม่รู้กูไม่เอาด้วยกันล่ะเชิญมึงไปคนเดียวเลยไอ้อีเทน’ เดเทน ‘กูก็ไม่เอาเหมือนกันมีดีแค่ใหญ่จะเอาไปทำอะไรได้ว่ะ’ อีเทน ) เฮ้ยพอผมนึกคำพูดของพวกมันผมก็จุกที่ลำคอแล้ว ถ้าซื้อไปรับรองไอ้ออฟเทนด่าผมแน่ถึงผมจะเป็นรุ่นพี่มันก็เหอะ งั้นเปลี่ยนร้านดีกว่าในที่สุดผมก็ลากไอ้เท็ปเทนมาถึงร้านน้ำปั่นที่ใช้คำว่าลากเนี่ยเพราะร้านนี้อยู่หน้าคณะครุฑศาสตร์และมันก็ไกลจากคณะวิศวะโคตร
“เออ รุ่นพี่ลากผมมาซะไกลจังเลยล่ะครับร้านน้ำแถวหน้าคณะเราก็มี มันอร่อยมากเลยหรอน้ำปั่นหน้าคณะครุฑศาสตร์เนี่ย” ผมไม่สนใจในสิ่งที่ไอ้เท็ปเทนบ่นหรอกแล้วก็เดินไปสั่งน้ำปั่น
“คาปูชิโนปั่น 1 แก้ว น้ำเปล่า 4 ขวดครับ” ผมพูดกับคนขาย แล้วประมาณ 5 นาทีผมก็ได้คาปูชิโนปั่นส่วนน้ำเปล่าที่ผมซื้อไปให้พวกมันนั่นหรอผมให้ไอ้เท็ปเทนเป็นคนถือ จากนั้นผมรีบจ่ายเงินแล้วก็เดินกลับคณะวิศวะทันที
“คาปูชิโนปั่นที่หน้าคณะครุฑศาสตร์อร่อยมากหรอครับ” ดูสิผมนึกว่ามันจะเลิกพูดแล้วนะเนี่ยจะสงสัยอะไรนักหนาว่ะ
“ปล่าว” ผมบอกมันสั้นๆ
“ไม่แล้วรุ่นพี่ลากผมมาซื้อถึงที่นี่ทำไม” ใครจะบอกว่ะว่าหลังร้านน้ำปั่นนั้นมันมีโต๊ะหินอ่อนที่มีกลุ่มของหวานใจของผมมานั่งกันประจำ ถึงพวกเธอจะอยู่คนละคณะกันก็เหอะพวกเธอจะมานั่งที่นี่เสมอ และที่ผมสั่งคาปูชิโนนั่นหรอก็เพราะมีเทนเธอชอบกินไงล่ะอร่อยออกยิ่งเห็นหน้าเธอถึงไม่ใส่น้ำตาลลงไปในคาปูชิโนยังไงมันก็หวานสำหรับผมเสมอ
“ไม่มีอะไรหรอกรีบไปเหอะ” ไอ้เท็ปเทนทำหน้างงแล้วก็เดินต่อ
ตอนนี้ผมกับไอ้เท็ปเทนก็เดินมาถึงโต๊ะที่ไอ้พวกเพื่อนผมทำงานอยู่แต่สภาพโต๊ะตอนนี้ยังพอดูได้และก็คงมีสภาพดีกว่าเมื่อสักครู่หน่อยก็เป็นเพราะพวกมันเริ่มเก็บของที่พวกมันทำเสร็จแล้วล่ะตอนนี้
“ไปซื้อน้ำทำไมไม่บอกกันมั่งว่ะ” เสียงไอ้อีเทนพูดขึ้นหลังจากที่ผมกับไอ้เท็ปเทนมานั่งที่โต๊ะ
“ก็เห็นว่าติวข้อสอบให้ไอ้ออฟเทนอยู่แล้วกูไม่รู้ว่ามึงจะกินอะไรกันกูก็เลยซื้อน้ำเปล่ามาให้แทน” มันพูดไม่ออกเพราะที่ผมพูดไปนั้นเป็นความจริงทั้งนั้น
“ที่มึงกินอยู่น้ำปั่นหน้าคณะครุฑศาสตร์ใช่ไหมว่ะ”เสียงโคตรหล่อของเดเทนพูดขึ้น แล้วทำไมมันถึงรู้แฮะว่าเป็นร้านหน้าคณะครุฑศาสตร์ร้านอื่นมีตั้งเยอะทำไมมันไม่คิดบ้างว่ะรู้ทันตลอด
“ใช่ครับรุ่นพี่ผมยังสงสัยอยู่เลยทำไมรุ่นพี่เฮ็กเซนถึงไปซื้อซะไกล” ไอ้เท็ปเทนแย่งผมพูดซะหมดเลย
“ก็อร่อย” ผมตอบสั้นๆแม้ว่าพวกมันจะเชื่อผมหรือไม่ก็ตาม
“ไหนตอนนั้นรุ่นพี่บอกไม่อร่อยไง”
“กูบอกว่าอร่อยก็คืออร่อยไง” ผมหันไปทำหน้าโหดๆใส่ไอ้เท็ปเทนเพื่อที่จะให้มันหยุดพูด
“อร่อยตรงไหนว่ะกูว่างั้นๆแหละยิ่งน้ำโอวัลตินใครกินไปได้งัยว่ะเหมือนเด็กเลยว่ะ” เสียงไอ้ออฟเทนพูด ดูเหอะแต่ละประโยคที่พวกเพื่อนผมพูดออกไปดีๆกันทั้งนั้น
“อร่อยออกรุ่นพี่ออฟเทนยัยแว่นของผมก็กินอร่อยจะตาย” ไอ้เท็ปเทนรีบชี้แจง
“เฮ้ยทำไมบิวเทนชอบกินเหมือนโพลเพนเลย คงเพราะเรียนคณะเดียวกันเลยก็ต้องมีอะไรเหมือนกัน สงสัยว่าที่สามีคุณเธอทั้งสองคนจะเป็นคนเดียวกัน”
“ไม่ได้โว้ย ไม่ให้” อีเทนยังพูดไม่ทันจบไอ้ออฟเทนกับไอ้เท็ปเทนก็พูดออกมาแบบไม่ต้องคิดเลย
“เฮ้ยได้เวลาเรียนแล้วนี่หว่า รีบไปกันเหอะ” ไอ้เดเทนมองนาฬิกาแล้วตะโกนอย่างตกใจขึ้น
“อะไรว่ะพักได้ไม่กี่นาทีเรียนอีกแล้วหรอว่ะ เฮ้ย” ผมก็คิดอย่างมันนั้นแหละเพราะช่วงนี้งานโครตเยอะจนไม่มีเวลาว่างเลยก็ว่าได้
“เออ โคตรเหนื่อยว่ะ” ผมพูดกับทุกคน
“มึงจะพูดกันอีกนานไหมว่ะเดี๋ยวก็เข้าเรียนไม่ทันหรอก อาจารย์คนนี้ยิ่งเนียบๆอยู่ด้วย” หลังจากที่ไอ้เดเทนพูดจบพวกผมก็รีบเก็บของที่หลงเหลืออยู่บนโต๊ะแล้วก็เดินเข้าคณะวิศวะทันทีจะไม่ให้รีบเก็บได้ไงถึงเข้าสายล่ะก็อาจารย์คนนี้ได้แจก F ให้พวกผมแน่ๆ
ความคิดเห็น