[fic reborn] แอบรักอยู่อย่างนี้แล้วใครจะไปรู้ล่ะ

ข้อมูลเบื้องต้น

 

เนื้อเรื่อง

"ฮาฮิ วันนี้แหละต้องบอกออกไปให้ได้" ฉันพูดกับตัวเองเบาๆแล้วเดินออกจากบ้านไปเพื่อที่จะไปหาคนที่ฉันรักมากที่สุด

บ้านซาวาดะ

'ติงต๊อง' เสียงออดนี้เออ...แบบว่าไงดีเนี้ย=_=
"คร้าบบบ อ้าว? ฮารุมีอะไรป่าวมาหาแต่เช้าเลย" เสียงชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างสดใส เขามีนามว่า 'ซาวาดะ สึนะโยชิหรือสึนะ'
"คะ ฮารุมีเรื่องที่จะต้องบอกกับคุณสึนะให้ได้คะ" ฉันบอกอีกฝ่ายไป จนคุณสึนะทำหน้าสงสัยเล็กน้อย น่ารัก>/////<
"อะไรเหรอ?" คุณสึนะถาม
"คะ...คือว่า"
"?"
"คะ...คือ..."
"??"
"คือว่า...ฮารุ"
"???"
"ฮารุ...ชอบคุณสึนะนะคะ"
"0_0!"
">/////<"
"เออ...ฮารุ"
"คะ...ค่ะ"
"ฉันว่า...คือฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว..."
"..."
"ฮารุ...ฉันขอโทษนะ"
"มะ...ไม่เป็นไรคะ"
"เอ๋?"
"จะตกใจทำไมล่ะคะ"
"..."
"ก็แหม...ใครๆเขาก็ต้องมีคนที่ชอบอยู่ล่ะจริงไหมล่ะคะ"
"...ก็...ใช่นะ"
"คะ คุณสึนะเข้าใจและรับรู้ความรู้สึกของฮารุแค่นี้ก็พอแล้วล่ะคะ ไปนะคะ"

ฉันพูดจบก็วิ่งออกมา ฉันหมดหวังที่จะได้เป็นอะไรมากกว่าเพื่อนกับคุณสึนะแล้ว ฮึก....ไอ้น้ำตาบ้าไหลมาทำไมกัน ฮึก...เจ็บจัง
"ฮึก....ฮือๆๆๆๆ" ฮารุวิ่งมาถึงสวนสาธารณะและมองหาที่เงียบๆเพื่อที่จะระบายอามารณ์คนเดียว

ยามาโมโตะ

ผมชื่อ 'ยามาโมโตะ ทาเคชิ' ผมตื่นแต่เช้าเพื่อนจะมาหาสึนะเพื่อนซี้ของผม555+แต่ผมยังมีเพื่อนอีกคนที่ชื่อ 'โกคุเทระ ฮายาโตะ' หมอนี้ชอบหัวเสียใส่ผม ไม่รู้เป็นอะไร555+ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากนักเพราะคิดว่าขาคงเล่นๆกับผม (แน่ใจเรอนิ=_=) แต่ในระหว่างที่ผมไปบ้านสึนะ ผมเห็นมิอุระร้องให้อยู่ ซึ่งผมไม่เข้าใจว่าใครทำเธอร้องให้หนักขนาดนั้น ผมเลยตัดสินใจเดินเข้าไปหาเธอ

"อ่าว! มิอุระเป็นอะไรไป"
"ฮึก...คุณยามาโมโตะฮือๆๆๆ" มิอุระเรียกชื่อผมและก็กระโดดกอดผม หน้าเธอซุกอยู่ที่อกของผม ผมตกใจเล็กน้อยแต่ผมยังไม่ถามอะไรมากขอให้เธอได้ร้องให้จนกว่าจะพอใจก่อน ผมตบหลังเธอเบาๆเชิงปลอบ

10 นาที ผ่านไป

"เป็นไงบ้างดีขึ้นไหม" ผมถาม
"ก็ดีขึ้นมากคะ ขอบคุณมากนะคะที่เป็นห่วงฮารุ" เธอหันมาบอกผมแล้วยิ้มอย่างฝืนๆ
"อะไรกัน ก็ต้องเป็นห่วงอยู่แล้วล่ะ" ผมบอกเธอ ในใจผมเป็นอะไรอยู่ๆก็เป็นห่วงมากกว่านั้น มากกว่าที่จะเป็นเพื่อนกัน...
"ฮารุ..."
"?"
"ฮารุขอให้คุณยามาโมโตะฟังในสิ่งที่ฮารุจะระบายหน่อยได้ไหม" มิอุระเงยหน้าขึ้นมา ซึ่งเป็นจังหวะที่ตาของของเราทั้งสองคนสบตากันพอดี
"555+ได้สิๆ ฉันคิดว่ามันน่าจะช่วยให้เธอหายเศร้าได้" ผมบอกเธอ เธอยิ้มให้ผม รอยยิ้มนั้นไม่ได้ฝืนหรือสร้างมันขึ้นมา แต่เป็นรอยยิ้มจากใจ ผมรู้หวิวๆแปลกๆ
"คือว่า ฮารุไปสารภาพรักกับคุณสึนะมา"
"!" ผมตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรรอให้เธอเล่าต่อ
"แต่ก็ถูกปฏิเสธกลับมา ถ้าตอบกลับมาว่า'ฉันไม่ได้ชอบเธอ แต่ชอบในฐานะเพื่อนยังพอว่า' แต่กลับบอกมาว่า 'ฉันว่า...คือฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว...' อย่างนี้ใจร้ายเกินไปแล้วฮึก..." เธอเริ่มน้ำตาคลออีกครั้งและเริ่มร้องให้ ผมเขาไปนั่งใกล้ๆเธอแล้วกอดเธอไว้แน่น ผมอยากอยู่ข้างๆเธอ ไม่อยากให้เธอร้องให้ หรือเห็นเธอเจ็บปวดจากใครอีก...ผมคิดอย่างนั้น
"เอาน่าๆนะ อย่างน้อยถึงมิอุระจะอกหักจากสึนะ แต่อย่างน้อยๆเธอ...ก็ยังมีเพื่อนอย่างฉัน ซาซางาวะคนน้องอีกนะ" ผมดันเธอออกจากอกผมเพื่อที่จะปาดน้ำตาเธอออกจากใบหน้าของเธออย่างเบามือ
"...นั้นสินะคะ..." เธอยิ้มให้อีกครั้ง

มิอุระ ฮารุ

คุณยามาโมโตะช่วยฮารุได้มากเลยถ้าหากว่าคุณยามาโมโตะไม่เดินพามาช่วยหาฮารุที่กำลังท้อแท้อยู่ล่ะก็ ใครกันที่จะมาช่วยอารุ

"OK ขึ้นแล้วนะแน่นะ" คุณยามาโมโตะถ้าขึ้นอีกครั้ง
"คะ ฮารุดีขึ้นเยอะๆๆๆๆแล้วล่ะคะ" ฮารุลุกขึ้นทำท่าเหมือนคนเบ่งกล้าม
"555+นั้นสินะ งั้น...ไปเที่ยวบ้านฉันไหมล่ะ" เขาถามขึ้น
"ได้เหรอคะ"
"ได้สิ ใครว่าไม่ได้ล่ะ"
"งั้น รบกวนด้วยนะคะ"

ร้านซูชิ/บ้านยามาโมโตะ

'ครืดดด'
"เชิญๆ" คณยามาโมโตะทำท่าเหมือนพนักงานบริการลูกค้าจนฮารุหลุดขำไปเล็กน้อย
"อิอิ คะ ขอรบกวนหน่อยนะคะ"
"อ่าว ทาเคชิกลับมา...อ่าวแม่หนูฮารุเอง ยินดีตอนรับๆ" พ่อของคุณยามาโมโตะพูดขึ้น และยิ้มให้ฮารุ
"รบกวนหน่อยนะคะ"
"ไม่หรอกๆ กินอะไรมายัง แล้วลุงทำให้"
"เออ คงไม่ดีกว่านะคะเพราะว่าพึ่งกินมา"
"งั้นๆ ไปนั่งเล่นห้องทาเคชิก่อนก็ได้นะ เที่ยงๆเดี๋ยวลุงเรียกมากินข้าวกันนะ"
"ก็ได้คะ"
"พ่อ ผมพามิอุระไปที่ห้องก่อนนะ"
"เออๆ เปิดดประตูไว้ด้วยนะ ห้ามทำอะไรล่วงเกินฝ่ายหญิงเข้าใจป่าว"
"ครับๆ"
หลังจากที่คุณกับคุณพ่อของคุณยามาโมโตะเสร็จฮารุกับคุณยามาโมโตะก็เดินขึ้นชั้น 2 กัน

ห้องยามาโมโตะ

สุดมหารกคะ=[]= พระเจ้าเคยจัดไหมเนี้ย
"555+ โทษทีๆรกไปหน่อย"
ไม่หน่อยล่ะคะ เยอะมาก
"งั้นฮารุช่วยจัดนะคะ"
"เอางั้นเหรอ"
"คะ ช่วยกันจะได้เสร็จเร็วๆนะ" ฮารุหันไปบอกคุณยามาโมโตะและยิ้มให้ ฮารุสังเกตว่าหน้าของเขานั้นแดงมากๆ อิอิ น่ารักนิ

ยามาโมโตะ ทาเคชิ

วันนี้ผมเป็นไรเนี้ย หน้าแดงแทบทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอคนนี้ ผมเป็นไรเนี้ย ใครบอกผมได้บ้างคร้าบบบ

มิอุระเริ่มจัดจากชั้นหนังสือของผมก่อนซึ่งผมอยุ่ดูสักพัก
"เออ...คุณยามาโตะคะ คือว่าหนังสือมีส่วนไหนบ้านที่จะไปวางไว้ที่โต๊ะไหมคะ" เธอหันหน้ามาถามผม ผมสะดุ้งนิดผมเลยสายหน้าเชิงบอกว่าไม่มี เธอเลยเก็บกองหนังสือทั้งไว้ที่ชั้นหนังสือหมด ส่วนผมก็เก็บขยะที่เต็มพื้นลงทั้งขยะทั้งหมด

30 นาทีผ่านไป

"เหนื่อย จังเลยนะคะเนอะ" เธอนั่งลงกับพื้นแล้วเงยหน้าขึ้นมาถามผม
"นะ...นั้นนะสิเนอะ"
"จริงสิคะ"
"ทาเคชิ แม่หนูฮารุลงมากินข้าวสิ"
" ค่า/คร้าบบ" ผมตอบลงไปพร้อมเธอ
"อ่าวๆกินซะสิ"
"ทานล่ะนะคะ/ครับ"
"ทานเยอะๆ ยังมีอีกเยอะนะ"

10นทีผ่านไป

"อ่ะเย็นซะแล้วฮารุต้องกลับแล้วล่ะคะ"
"งั้นฉันไปส่งนะ"
"ก็ได้คะ"
"ทาเคชิไปส่งดีๆล่ะลูก"
"ครับ ไปล่ะนะครับ"
"ไปก่อนนะคะคุณลุง แล้วคราวหนะมาอีกนะคะ"
"จ้า ไปดีมาดีนะ"

หน้าบ้านมิอุระ

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"
"ไม่เป็นไร"
ไปนะคะ"
มิอุระเดินเข้าไปส่วนผมก็ต้องเดินกลับไปบ้านคนเดียว ระหว่างที่ผมเดินกลับบ้านนั้น ผมเห็นโกคุเทระเดินมาจากอีกซอยหนึ่ง
"ไงโกคุเทระ จะกลับบ้านแล้วเหรอ"
"ก็เออนะสิ!...แกนะแกไหนบอกจะมาบ้านรุ่นที่10 แล้วก็ไม่มา"
"อ่ะ โทษบังเอิญอยู่กับมิอุระนะ"
"เฮ้ย แล้วไหงไปอยู่กับยัยบ้าล่ะ" โกคุเทระทำหน้าตกใจเล็กน้อย
"555+บังเอิญเกิดเรื่องนะ"
"เรื่องไรว่ะ"
"ก็..." สุดท้ายผมก็เล่าไปเล่าให้โกคุเทระฟังทั้งหมด แล้วถึงความรู้สึกแปลกๆนี้ด้วย
"ถุย! แค่นี้ก็ไม่รู้ว่าไอ้ความรู้สึกอย่างมันคืออะไรอ่อนว่ะ"
"555+ก็ไม่รู้จริงๆนิหน่า นายรู้เหรอ?"
"รู้ดิ"
"จริง"
"ก็รุ่นที่10มักเล่าความรู้สึกนี้บ่อยให้ฉันฟัง"
"แล้วมันคืออะไรล่ะ"
"รัก ไง แค่นี้ก็ไม่รู้"
รัก? รัก? รัก? ผมรักมิอุระ ได้ไงเนี้ย แต่จริงๆแล้วความรู้นี้ไม่ได้เริ่มในวันนี้ แต่มันเริ่มตั้งแต่แรกเจอกันรุ้เปล่าไม่รุ้ แต่ผมรู้สึกอย่างนี้มานานแล้ว
"ขอบใจนะที่บอกโกคุเทระ"
"เออ...ไม่เป็นไร ฉันแค่กลัวว่าแกจะทำให้รุ่นที่10เป็นห่วง"
"อ๋อ555+ นายอย่าบอกสึนะนะ"
"ทำไมว่ะ"
"เหอะนะ"
"เออๆ ว่าแต่แกจะบอกยัยนั้นตอนไหนว่ะ"
"ไม่รู้ดิ"
"เออ ไปล่ะ"
ทำไงดีผมพอผมรุ้สึกว่ารักเธอ ผมก็อยากที่จะดูแลเธอไปตลอด ผมตัดสินใจอย่างนั้นโดยไม่บอกเธอ...

10ปีผ่านไป

"เฮ้ย แกยังไม่บอกยัยนั้นอีกเธอ"
"อืม"
"ทำไมว่ะผ่านมาตั้ง10ปีแล้วนะเว้ย"
"รู้แล้วไว้บอกที่หลังนะ"
มันผ่านมานานมากแล้วที่ผมยังไม่ได้บอกเธอ่า 'รัก' ทำไมกันแค่คๆเดียวทำไมมันพูดยากจัง
แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมค่อยดูแลเธอมาโดยตลอด จนสามารถทำให้เธอยิ้มได้เหมือนก่อนหน้าที่เธอจะบอกรักสึนะ

"โทรไปหามิอุระดีกว่า"
(สวัสดีคะ คุณยามาโมโตะ)
"อะ...อืม ตอนนี้ว่างไหม"
(ว่างสิคะ ทำไมเหรอ)
"คืออยากให้มาเจอกันหน่อยได้ไหม"
(ได้สิคะ เจอที่สวนสาธรณะนามิโมรินะคะ)
"อืม ไปรีบหน่อยนะเพราะเป็นเป็นเรื่องสำคัญ"
ผมพูดจบก็เดินไปที่สวนสาธรณะนามิโมริ

สวนสาธรณะนามิโมริ

"สวัสดีคะคุณยามาโมโตะรอนานไหมคะ"
"อ๋อ ไม่นานหรอกเอานี้น้ำพึ่งมานิ"
"อ่ะคะ"
หลังจากนั้นพวกผมก็นั่งดื่มน้ำอย่างเงียบๆ
"ว่าแต่เรื่องที่จะพูดนี้เรื่องอะไรเหรอคะ"
"ฉัน..."
"?"
"คือ..."
"??"
"ฉันรักเธอ"
"0/////0"
"=/////=ไม่ต้องอึ้งขนาดนั้นก็ได้"
"อ่ะคะ"
"ไม่ต้องบอกคำตอบก็ได้"
"ไม่ได้คะ"
"ห๊ะ"
"จริงๆฮารุรอจนกว่าคุณยามาโมโตะจะพูดเนี้ยนานมากๆเลยนะ"
"ห๊ะ หมายความว่าไง"
"ก็วันที่คุณยามาโมโตะมาส่งฮารุวันแรกๆ ฮารุได้ยินคุณยามาโมโตะ กับ โกคุเทระคุยกับอยู่คะ"
"แสดงว่ารู้อยู่แล้ว"
"ใช่คะ และคุณ..."
"?..."
"ก็สามารถทำให้ฮารุยิ้มแล้วรักคุณอย่างเต็มหัวใจ"
"มิ...มิอุระ" ผมลุกขึ้นจับมือกับเธอ พอเธอลุกขึ้นยืนพวกเรามองหน้ากันอย่างเขินๆ ผมกอดเธอแน่นผมรุ้สึกได้ถึงความอบอุ่นของเธอ
"กว่าจะบอกได้ปล่อยให้รออยู่ต้องนานแนะ"
"ขอโทษนะ"
"คะ ฮารุยกโทษให้"

แล้วเรื่องราวของเราก็จะยังดำเนินต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด อย่างแน่นอน
                                               ผมเชื่ออย่างนั้น