คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คุ ณ ผู้ จั ด ก า ร ll Always, You're my "G A L A X Y''
Always, You’re my "G A L A X Y''
มันไม่ได้มีอะไรที่แปลกไป ดวงอาทิตย์ยังคงขึ้นในทิศตะวันออก เข้มนาฬิกายังทำหน้าที่หมุนวนพาเราก้าวเข้าสู่วันใหม่ หากแต่หัวใจกลับเต้นหน่วงลงทุกจังหวะ เหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างที่ขาดหายไปจากสิ่งเดิมที่เคยมี มันวูบโหวงจนเขาไม่สามารถข่มตานอนหลับได้ แม้จะพึ่งได้เอนกายพักหลับตาเมื่อไม่ถึงสองชั่วโมงก่อน
แต่ความรู้สึกในใจกับสายตาที่พยายามเพ่งมองผ่านความมืดหวังให้ทะลุผ่านไปยังห้องข้างๆ ความห่วงใยฉายชัดในแววตา แล้วร่างที่ติดจะบอบบางก็ตัดสิ้นใจสะบัดผ้าห่มออกจากตัว ก้าวเดินไปช้าๆตามทางที่คุ้นเคย
สองเท้าหยุดลงที่บานประตูห้องนอนข้างๆ เขาควบคุมจังหวะการหายใจตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง เรียบเรียงหาเหตุผลที่จะถือวิสาสะผลักบานประตูนี้เข้าไป
แต่บางที...เขาก็อยากทำอะไรโดยไร้เหตุผลบ้าง
เสียงเปิดประตูแผ่วเบาด้วยความพยายาม ห้องกว้างที่ปราศจากแสงไฟตุ๊กตานับสิบนับร้อยที่วางเรียงรายทั่วอาณาบริเวณ หากแต่ไร้ร่างสูงโปร่งที่มีตำแหน่งเจ้าของห้องฉายาจงอางห่วงถิ่น จุนมยอนชะเง้อมองซ้ายมองขวา มองเลยไปยังประตูห้องน้ำแต่ก็ไม่มีวี่แวว ฟันขาวขบริมฝีปากล่างอย่างนึกขัดใจ พยายามคิดว่าเขาหายไปไหนในเวลาแบบนี้
“คุณ...”
ประตูกระจกบานเลื่อนเชื่อมต่อไปยังระเบียงขนาดเล็กที่ยื่นออกไป แม้ในความมืดไร้แสงจันทร์ จุนมยอนก็ยังคงมองเห็น...แผ่นหลังกว้างที่ดูอ้างว้างจนน่าใจหาย
อู๋ อี้ฟานเคยอบอุ่นราวกับแสงแรกในยามเช้า ทว่าตอนนี้กลับเย็นเยียบราวกับเกล็ดหิมะแรกของฤดูหนาว ร่างกายที่ขยับเข้าใกล้สายลมอ่อนที่พัดพากลิ่นกายหอมที่คุ้นเคย ราวกับควบคุมตัวเองไม่ได้และรู้สึกว่าเป็นภาพของอู๋อี้ฟานในยามนี้กำลังจะทำให้เขาร้องไห้
“อ่ะ...!”
สองแขนเล็กค่อยๆโอบกอดรอบเอวแกร่งอย่างช้าๆ ร่างของคิมจุนมยอนสั่นไหวราวกับจะแตกสลายในขณะที่อู๋อี้ฟานยังคงหยัดยืนแข่งแกร่งราวกับภูผา เพียงมือที่เลื่อนมาแตะสัมผัสแผ่วเบาบนท่อนแขนขาว น้ำตาหยดแรกก็กลิ้งไหลจากดวงตาคู่หวานก่อนหยดที่สอง สาม สี่จะตามมา
สุดท้ายก็รินไหลเป็นสายอย่างไม่อาจห้าม
“ท้องฟ้ามันกว้างดีนะ”
“...ฮึก”
“ถ้าฉันเป็นซุปเปอร์แมน ถ้าฉันมีพลังพิเศษ”
“...”
“ฉันจะบินขึ้นไป จะไปอยู่บนกาแล็คซี่นั่น จะไปอยู่ในที่กว้างใหญ่”
“...ฮึก...”
“จะไปอยู่ในที่ที่ฉันเป็นฉัน...ที่ฉันสามารถเป็นตัวของฉันเอง”
“อย่า...ฮึก...อย่าไป”
เพิ่มแรงกอดรั้งราวกับอีกคนจะสามารถบินหนีหายไปได้จริงๆ ซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างยึดไว้ไม่ให้ไปไหน
“ฉันรับปากไม่ได้หรอก บางที...นี่มันอาจจะไม่ใช่ที่ของฉัน”
“ไม่เอา...ไม่ให้ไป”
เสียงเล็กๆที่ติดสะอื้นสั่นเถียงกลับไม่ยอมแพ้ สุดท้ายหินผาที่ราวกับแข็งแกร่งหนักหนาก็ต้องยอมหันกลับมาโอบล้อมคนที่ราวกับจะแตกสลายด้วยอ้อมกอดอุ่นที่เหมือนในวันวาน สิ่งที่สัมผัสที่ยืนยันว่าเขายังอยู่ตรงนี้ ยิ่งทำให้จุนมยอนร้องไห้จนสำลักน้ำตา
เขากลัว...กลัวว่าวันพรุ่งนี้ที่ไม่มีอู๋อี้ฟานจะเป็นอย่างไร
“...”
“ไม่ไปนะไม่ไป อยู่ด้วยกัน อยู่ด้วยกันเถอะ”
“...”
“อยู่ด้วยกัน ฮึก...ได้มั้ย”
นิ้วโป้งปาดหยดน้ำตาออกจากปารงค์แก้มใสอย่างนิ่มนวล จุนมยอนของเขาในตอนนี้หูตาแดงไปหมดจนน่าสงสาร ร้องไห้ทำไมนะเด็กโง่เขาก็ยังยืนให้กอดอยู่ตรงนี้ เพียงแต่วันพรุ่งนี้ มะรืนนี้ หรือวันต่อๆไป เขาก็ยังรับปากไม่ได้เหมือนกัน
หัวใจมันโบยบินออกไปในที่แสนไกลแล้ว...ตรงนี้ไม่ใช่ที่ของเขาอีกต่อไป
.
.
.
.
.
.
เขายังอยู่ตรงนี้...หากในที่ที่ต่างออกไป
“พี่คริส...”
.
.
.
.
.
ขอโทษ...
หาย -.-
ติดทำค่ายด้วย กลับมาก็เปิดเทอมละด้วย
แล้วก็มีเรื่องนี้ด้วย ._.
เชื่อในตัวพี่คริสเสมอค่ะ พยายามจะไม่คิดอะไร
ก็รู้สึกนะ แต่พยายามจะไม่รู้สึก
สำหรับตอนนี้ไม่มีเหตุผลค่ะ อยากเขียน
นึกขึ้นได้ก็เอาเลย ไม่ THE END ไม่เวิ่นเยอะมาก
แค่อยากบอกผ่านความรู้สึกในส่วนเล็กๆน้อยๆ
อยากเขียน #ฟิคเมเนเจอร์ ต่อค่ะ
เคารพตัวเอง เคารพคนที่ยังอ่าน ยังอยากอ่าน
แต่เรือก็ต้องรอเวลากลับลำ ก็ต้องจูนใหม่
ก็ต้องเข้าระบบตั้งค่าใหม่ซักพักนึง
เล่าสู่กันฟังเนอะ ^^
คิดถึงค่ะ
พี่คริส...เป็นพระเอกอย่าเล่นตัวเยอะได้มั้ย
ค่าตัวก็จ่ายเป็นใจแล้วจะเอาอะไรอีก -*-
ความคิดเห็น