คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : THE SERIES STORY SONG ll ทฤษฎีสีชมพู Part 0.3
ทฤษฎีสีชมพู
[ Pink Theory 0.3 ]
เราผลัดกันเดินเข้าไป สู่โลกคนละใบ
สุดท้ายก็ต่างไม่รู้ โลกของใครเป็นของใคร
“ชอบเขาก็ไปบอกเขาดิวะ”
“เออ...จะได้ไม่ต้องมานั่งเป็นหมาหิวข้าวอย่างงี้”
“...”
สามเกลอนั่งถอนหายใจพรืดๆสลัลกัน มีปัญหาเรื่องรักคิดไม่ตกกันทั้งนั้น แถมช่วงนี้ไอ้พวกดีเจของโรงเรียนมันเปิดเพลงกระแทกใจบ่อยเหลือเกิน อย่าให้รู้ว่าหน้าไหนมันแอบไปขอ แทบสะอึก!
โอ เซฮุนมาดใหม่...ทุกคนส่ายหน้าระอาสุดชีพกับผมสีควันสีเดิมที่เหมือนจะเปื้อนๆสีชมพู มันออกเทาๆชมพูๆยังไงไม่รู้ เซฮุนมันเคยสีชมพูนะ เหมือนขนมสายไหม แต่ไอ้ชมพูหม่นๆอย่างนี้ เห็นแล้วมันไม่ศิลปะ อย่างน้อยคิม จงอินก็ไม่ให้ผ่านแหละวะ เห็นละหงุดหงิดจุงเบย!
“เซฮุนมึงชอบลู่น้อยใช่ป่ะ”
“หือ ??”
รีเฟล็กซ์แอคชั่นเชื่องช้าของไอ้หน้ามึน เซฮุนหันมาทางจงอินพร้อมกับถอดหูฟังออกไปหนึ่งข้าง คิ้วเข้มที่ถูกเขียนเป็นสีเดียวกับผมเลิกขึ้นด้วยความแปลกใจ จงอินยิ้มขำกับท่าทางของเพื่อน คุณชายปาร์คเองก็หันมาสนใจด้วยเหมือนกัน ปกติอย่างมากก็ตอบอือ อืม ไม่เห็นจะหันมาทวนคำถามด้วยท่าทางอย่างนี้เลย ความจริงก็เห็นนะว่ามันแอบยิ้มบ่อยๆเวลาที่มันมองลู่ฮานน่ะ กิ้วๆๆ~เป็นเหตุผลของสีผมอุบาทว์นี้ป่ะวะ
“ถามว่าชอบลูลู่น้อยใช่มั้ย”
“...”
คิ้วเข้มๆกลับมาเป็นเส้นตรงเหมือนปกติ ครู่เดียวก็ขมวดเข้ามากันเป็นปม โอ เซฮุนนิ่งเงียบไปหลังจากคำถามของเพื่อ ชอบลูลู่น้อย...หมายถึงลู่ฮานน่ะเหรอ แล้วไอ้ที่ว่าชอบ...มันเหมือนกับที่เขาชอบแวะไปกินชาไข่มุกร้านพี่คริสหรือเปล่า คล้ายๆกับเวลาที่เขาชอบคิดวิธีเคี้ยวชาไข่มุกแบบใหม่ๆหรือเปล่า
.
.
.
.
“ไม่รู้”
“เฮ้ยยยยย~!! ไอ้ฮุน”
จงอินทำตาถลนอ้าปากกว้างชี้นิ้วมาที่เพื่อนตัวขาวอย่างโอเวอร์เกินจริง ส่วนปาร์ค ชานยอลกก็แค่เบิกตากว้างขึ้นนิดหน่อยก่อนจะหัวเราะขำ เซฮุนขมวดคิ้ว ไอ้พวกนี้บ้าหรือเปล่า หัวเราะอะไรกัน
แล้วตกใจขนาดนั้นหมายความว่าไงฟระ ?!
...แปลกเหรอที่โกหกไม่เป็น...ถ้าใช่ก็บอกใช่ไปแล้ว (?) ไอ้ที่ว่าชอบมันยังไงยังไม่รู้เลย...
“แสดงว่าชอบเหรอ ?”
“ไม่รู้ -*-”
“ทำไมไม่รู้อ่ะมึง โกหกป่ะเนี่ย”
ตอบคำถามด้วยมือเรียวที่ฟาดไปโบกกะบาล ก่อนจะหันกลับไปสนใจเพลงในไอพอดเหมือนเดิม ไร้สาระจริงๆ ไอ้ดำนี่มันเป็นคนประเภทที่ไม่ควรเสียเวลาตั้งใจฟังเลยสินะ พูดอะไรแต่ล่ะอย่าง ได้ยินแล้วหงุดหงิด !
“แหม~ ทำเป็นเขินกลบเกลื่อนนะมึง”
“(-*-)”
“กูรู้ๆๆ กูเข้าใจ ก็ลู่น้อยน่ารักขนาดนั้น ขาวผ่องเป็นยองใย หน้าตานี่ก็น่ารักกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก หุ่นก็บางๆ ยิ้มก็หว๊านนนนหวาน แถมได้ออพชั่นเสริมเป็นเพื่อนเตะบอลได้ด้วยนะมึง วุ้ย~นางฟ้าชัดๆ”
“ทำไมมึงไม่จีบไปเลยล่ะไอ้ดำ” ปาร์ค ชานยอลเอ่ยขัดหลังจากเห็นใบหน้าฟินสุดกู่จนเกือบจะใกล้บ้าของจงอิน เขาเท้าคางฟังเพื่อนตัวดำเอ่ยคุณสมบัติของคนตัวเล็กอย่างตั้งใจ ต่างกับเซฮุนถึงแม้จะหันหลังให้ แต่เขากดลดเสียงเพลงในไอพอดจนเหลือแค่ขีดสุดท้าย
ไม่ได้อยากรู้...บอกแล้วว่าจงอินไร้สาระ แต่เพราะมีชื่อลู่ฮานหรอกถึงยอมฟัง
“กูก็ว่าจะจีบอยู่ แต่เขาเป็นคนดีมากเลยไงมึง บริสุทธิ์ผุดผ่องขนาดนั้น เด็กๆในสต๊อกกูก็เยอะแถมกูก็มีคะ...เอ่อ...คะ...ความรักอยู่แล้วด้วยไง กู...กูไม่คิดกะลู่ฮานอย่างงั้นหรอก”
“เหรอ ?!”
เป็นเซฮุนที่เอ่ยขึ้นมา รอยยิ้มชั่วร้ายถูกประดับแต่งบนใบหน้าขาวซีด เห็นคนพูดมากเหงื่อตกแถมยังพูดอึกๆอักๆ ก็เมื่อกี้มันกำลังจะบอกอยู่แล้วว่ามันน่ะมีใครเป็นตัวเป็นตนอยู่ แต่เสือกท่ามากไม่ยอมรับทำให้ชัดเจนซักที
“วันไหนเขาเดินหนีมึงไปแล้วมึงจะหนาว”
“เออๆๆ!! นี่ไอ้ฮุน กูแนะนำให้มึงจีบลู่ฮานเลยเว้ย! มัวแต่ไม่รู้อยู่นั่น ลู่ฮานคนจีบเยอะนะมึง วันนั้นไอ้พี่ยงกุกห้อง F แม่งก็เดินหิ้วทิกเกอร์มุ้งมิ้งมาจีบเลยมึง หน้าอย่างโหดกูนี่เงิบไปเลยอ่ะ โฮ~เดินโอ๋ตุ๊กตาอย่างกับลูก แล้วมึงรู้จักพี่ชีวอนมั้ย โคตรพ่อโคตรแม่รวย!! นั่นก็ตามจีบลูลู่น้อยอยู่ ยังๆไม่หมด มีไอ้เด็กวีด้วยนะเว้ย!! เห็นหน้าติ๋มๆอย่างงั้นเอากับเขาเหมือนกันวะ !! ลู่แม่ง~เสน่ห์แรงค่อดๆ”
คิ้วเข้มยกขึ้นสูงอีกครั้งพร้อมกับค่อยๆขมวดเข้าหากัน ลู่ฮานคนจีบเยอะแล้วยังไง เกี่ยวอะไรกับเขาด้วย คำพูดของคนผิวเข้มเริ่มไร้สาระสำหรับเขาอีกครั้ง
“อือ”
ตอบรับสั้นๆเปิดเสียงเพลงจนดังสุด แอบลอบถอนหายใจเบาๆก่อนจะเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยให้เพื่อนสองคนทำหน้าเหรอหราใส่กัน เออๆๆคนแนะนำนี่ทำเป็นเฉย ไม่เห็นโลงศพมาผิดศาลานะมึง! >> เกี่ยว ?? 555555
เสี่ยว ลู่ฮานมีคนชอบเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่เห็นรู้เลย ก็ดูวันๆเอาแต่ส่งยิ้มแจกคนนู้นคนนี้ไปทั่ว ไม่น่าแปลกหรอกมั้งที่จะเกี่ยวใจคนนู้นคนนี้เอาได้ง่ายๆ ก็ยิ้มหวานขนาดนั้น แม้แต่ยงกุกหัวหน้าชมรมเทควันโดคนนั้นก็ด้วย คงจะเที่ยวโปรยยิ้มไปทั่วโรงเรียนเลยสินะ รุ่นพี่รุ่นน้องแห่มาตามจีบกันเกรียวไปหมด คิดแล้วก็หงุดหงิด!!
ห๊ะ ! แล้วจะหงุดหงิดหาอะไรฟระเซฮุน ก็แค่ผู้ชายโลกสวยที่หน้าตาน่ารักตัวบางๆ ใสซื่อซะจนน่าแปลกใจ ว่ามีคนที่ไม่คิดร้ายอะไรกับใครมากขนาดนั้นอยู่ในโลกด้วยเหรอ เอาเถอะๆๆ อยากจะมีคนมาจีบมาอ้อน จะมีแฟนกี่สิบกี่ร้อยคนก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา
...ออกไปจากโลกฉันซักที ชิ้วๆๆ...~
.
.
.
.
“เจอกันร้านพี่คริส! เหมือนเดิม โอเค๊ๆๆ!!”
จงอินสั่งเพื่อนก่อนจะวิ่งร่าเริงลงสนามบอลทั้งๆที่ยังไม่เปลี่ยนชุด ปกติเขาก็คงตามไปนั่งข้างสนามแล้วก็ฟังเพลงหรืออ่านหนังสือไปเรื่อยเปื่อย แต่วันนี้มันไม่ปกติ เมฆฝนน่ารำคาญปกคลุมบรรยากาศโลกของโอ เซฮุนมากเกินไป ทัศนวิสัยแย่จนน่าหงุดหงิด
เขาตัดสินใจตามชานยอลไปห้องสมุดเสียดีกว่า เหมือนช่วงนี้ชานยอลจะโดนให้เป็นพาร์ทเนอร์กับรุ่นน้องคนนึงมั้ง ต้องทำงานด้วยกันตลอด...คงจะเป็นคนเดียวกับที่ทำให้ชานยอลเหม่อๆอยู่บ่อยๆล่ะมั้ง
“อย่าดื้อนะเว้ยไอ้ฮุน! กูจะทำงาน เดี๋ยวไอ้ดำมันโทรมาแล้วค่อยไป”
“อือ”
ตอบรับสั้นๆก่อนจะเดินเข้าไปด้านในห้องสมุด เขาเองก็มาที่นี่บ่อยจนชำนาญทางเหมือนกัน เพราะเป็นช่วงเลิกเรียนและห้องสมุดแห่งนี้เองก็กินพื้นที่ที่กว้างพอสมควร บรรยากาศถึงได้เงียบสงบเหมาะสมกับการเป็นห้องสมุด แถมยังไม่ค่อยมีใครอีก...สวรรค์ชัดๆ บางทีเขาอาจลากให้จงอินเปลี่ยนจากเตะบอลแล้วมานั่งๆนอนๆอยู่ในห้องสมุดแทน
.
.
.
“เฮ้อ~”
ถอนหายใจเบาๆก่อนจะทรุดนั่งลงที่มุมประจำ หนังสือวิชาการ...เขาชอบศึกษาเรื่องแบบนี้มรตั้งแต่ไหนแต่ไร มันน่าสนใจกว่าพวกหนังสือนิยายตั้งเยอะ ชั้นหนังสือขนาดใหญ่บรรจุไปด้วยหนังสือที่เขาชอบมากมาย กวาดตามองผ่านไปในหัวก็นึกถึงหนังสือเชิงวิชาการที่เปิดอ่านเจอในเว็บไซต์เมื่อคืน เขาไล่สายตาไปเรื่อยๆพร้อมกับเดินตามชั้นหนังสือที่ทอดยาวไปเรื่อยๆ จนมาหยุดลงที่หนังสือเล่มหนึ่ง สันหนังสือสีเทาหม่นตัวหนังสือภาษาอังกฤษสีชมพูพลิ้วไหล เขาใช้มือข้างหนึ่งยันไว้กับชั้นหนังสือก่อนจะขยับเอื้อมตัวไปหยิบหนังสื่อที่อยู่สูงขึ้นไป
“อ๊ะ !”
“...”
“เซฮุน”
มือใหญ่วางทาบลงบนหลังมือขาวที่วางทับอยู่บนสันหนังสือเล่มที่เขาต้องการพอดิบพอดี ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ขยับเอื้อมไปใกล้จนไม่ได้สังเกตว่ามีคนตัวเล็กๆอยู่ยืนอยู่ตรงนี้ มือที่สัมผัสกันราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นปลาบ หัวใจกระตุกวูบเมื่อเลื่อนมาสบกับดวงตากลมของคนที่อยู่ในวงแขน เสียงใสเอยเรียกชื่อเขาแผ่วเบา
...คนที่ทำให้เกิดเมฆฝนในโลกของเขา...เสี่ยว ลู่ฮาน
.
.
.
“ทำอะไรวะไอ้ฮุน กอดลู่ฮานทำไม”
เสียงต่ำของปาร์ค ชานยอลทำให้สองคนผละออกจากกัน เซฮุนถอยออกมายืนข้างชานยอลช้าๆ ลู่อานหยิบหนังสือเล่มนั้นมากอดไว้แนบอก ยิ้มให้ชานยอลก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป เซฮุนมองตามคนที่เดินท่าทางเซื่อซึมออกไป เป็นอะไรของเขา
“ไม่ได้ชอบแล้วไปแอบกอดเขาได้ไงมึง”
“ไม่ได้กอด”
“เอ้า! แล้วเมื่อกี้ทำอะไร อธิบายเลยมึง ไม่งั้นไม่เคลียร์แน่”
“...”
“...”
ชานยอลบังคับให้เขาต้องอธิบายยืดยาวอยู่ใช่มั้ย เฮ้อ~ ก็รู้ว่าเขาค่อนข้างจะมีปัญหาในการสื่อสารให้คนอื่นเข้าใจอยู่ด้วย บวกกับขี้เกียจแล้วด้วย...
“ไอ้ฮุน กูสามารถแจ้งบรรณารักษ์ว่ามึงทำพฤติกรรมไม่เหมาะสมในห้องสมุด แล้ว...”
“ต้องขู่กูขนาดนั้นเลย”
“อธิบายเดี๋ยวนี้”
“คือ...กูไม่ได้ทำอะไร แค่...หยิบหนังสือ แล้วไม่ทันมอง ไม่ได้เห็นว่าอยู่ตรงนั้น ก็เลยอย่างที่เห็น”
“กรี๊ด~”
“ O-o ”
ปาร์ค ชานยอลกรีดร้องออกมาเบาๆ เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียงเซฮุนพูดตอบมาเยอะแยะแบบนี้ น้ำตาชายปาร์คแทบไหล ตายตาหลับแล้วครับแม่ TT
= =;; จะโอเว่อร์อีกนานมั้ย
“ตกลงชอบลู่ฮานจริงๆใช่ป่ะ”
“...”
“ไอ้ฮุน”
“บอกแล้วไงว่าไม่รู้” ทำไมรู้สีกเหมือนตัวเองกำลังโกหก ในหนังสือจิตวิทยามันบอกว่าคนที่โกหกมักจะหลบสายตาในการตอบคำถาม มือไม้จะอยู่ไม่สุข และถ้ามันเลื่อนมาจับบนส่วนใดของใบหน้าหมายความว่าเขากำลังโกหกจริงๆ
แล้วไอ้การที่เซฮุนเบือนหน้าหนี คิ้วขมวดแล้วเอามือจับจมูกนี่เรียกโกหกไหม ??
“ตกลงชอบไม่ชอบวะไอ้ไม่รู้เนี่ย”
“ก็...ไม่รู้”
“โกหกไม่เป็นไม่ใช่อ่องั้นมีตัวเลือกให้”
“อะไร”
“ข้อหนึ่งชอบ ข้อสองไม่ชอบ ตอบได้แค่สองคำตอบนะเว้ย!!”
ชานยอลยกยิ้ม เซฮุนคนซื่อ...มันเห็นอย่างงี้ทำท่าอึนๆมึนๆเพราะมันซื่อนั่นแหละ ไอ้เจ้าเล่ห์ร้ายกาจทำอะไรซับซ้อนนี่เทียบชั้นอาจารย์ปาร์คไม่ติดหรอกครับ เห็นเพื่อนอึกอักก็ยิ่งเร่งเร้า บอกให้นะว่าอ่านหนังสือจิตวิทยาเล่มเดียวกับมันนั่นแหละ พ่อเป็นหมอนี่หว่า เรื่องแบบนี้มันก็ต้องมีศึกษากันบ้าง
.
.
“ตกลงว่าไง”
.
.
“ไม่...ไม่ได้ชอบ กูไม่ได้ชอบเขา!”
เสียงเข้มพูดดังขึ้นผิดปกติ มือข้างหนึ่งก็เลื่อนมาลูบๆจับๆที่จมูก แทบเบือนหน้าหนีไปซะไกล...โกหกไม่เนียนเลยไอ้เวร
ปึ้ก !!
เสียงของสันหนังสือที่ตกกระแทกพื้นเรียกความสนใจของทั้งสองคน ลู่ฮานยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าหวานหม่นเศร้าแต่ก็ยังคงรอยยิ้มเหมือนเคย...ดุยังไงก็ฝืนที่จะยิ้มออกมา
เซฮุนเบิกตาโตขึ้น...คนตัวเล็กได้ยินที่เขาพูดเมื่อกี้สินะ จะคิดยังไง...
“เซฮุน...”
.
.
.
.
“เราน่ะ...ชอบเซฮุนมากเลยนะ ฮึก...”
.
.
.
คนตัวบางวิ่งออกไป ทิ้งหนังสือสีเทาหม่นที่เปิดค้างด้านในบรรจุแน่นไปด้วยตัวอักษรสีชมพู...เซฮุนจำชื่อหนังสือได้ เขาจำได้ว่าอยากอ่านมันแค่ไหน...เขาคิดว่ามันคงทำให้เขาเข้าใจคนที่พึ่งวิ่งน้ำตานองหน้าออกไปมากขึ้น
:: Pink Theory ::
Talk : ><
คุยกันนิดนุง หายไปเป็นชาติ TT
ขอทวด ก็นะตามประสาไรท์ขี้ใจน้อย
แต่งอยู่ค่า ถึงจะไม่ค่อยออกเท่าไหร่ 55555
ช่วงนี้งานเยอะมาก พึ่งจบจากละครแล้วก็แข่งสภานักเรียนงานศิลปหัตถกรรมเนาะ
ก็ต่อด้วยแข่งตอบปัญหาอาเซียนเป็นภาษาอังกฤษพร้อมๆกับกีฬาสีแล้ว
ก็ยิงด้วยสภานักเรียนระดับภาคที่เพชรบุรีต่อจ้า T^T
คืองานเยอะเฟ่อ เข้าใจกันเนาะ
อ่านๆเม้นท์ๆให้ไรท์คนที่เอาแต่เฝ้ามองเรื่องราวของคนอื่นที่ประสบความสำเร็จหน่อย
เค้าอยากมีโมเม้นท์อย่างนั้นบ้าง
รักนะคนอ่าน
ขอโทษที่มาอัพช้าคร้าบบบบบบบบ T_/\_T
เดี๋ยวจะกลับมารีไรท์ให้จ้า ^^
ความคิดเห็น