[ERURI&ERERI]/erwin+erenXlevi

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เราแต่งได้ไม่ดีนักเข้าใจหน่อยน้าาา แต่คิดว่าเรื่องแซบอยู่นะ55555555 เอเลนเคะก็แย่แล๊วววววววววววว เอลวินนี้โอ้โน้วววววววววววววว รีไวล์เมะนี้โคตรไม่ใช่ ต้องอันนี้เลยคะ เอเลนร่วมมือกับเอลวินพร้อมเป็นสามีที่ดีของรีไวล์ อิอิ ไปชมกันเถอะ ปล.เราอัพช้ามากเพราะเราคิดเรื่องได้มันก็ยากที่จะอธิบายเนื้อเรื่องในหัวน่ะคะ55555

เนื้อเรื่อง

ณ คฤหาสน์ที่บังคับการเก่าของทีมสำรวจ     

      เมื่อ3อาทิตย์ที่แล้วผมได้รู้จักผู้ชายคนหนึ่ง ผู้มีเรือนผมสีดำสวยดูน่าสัมผัส ริมฝีปากที่เล็กแต่อวบอิ่มน่าลิ้มลอง สันจมูกที่โด่งเข้ากับโฉมหน้า ดวงตาที่คมกริบชั่งเซ็กซี่.......ตั้งแต่นั้นมาทำให้มันรู้สึกชอบเขาเอามากๆ   และเมื่อได้รู้จักได้พูดคุยกันจริงๆเขาเป็นคนที่น่ารักมากสำหรับผม บางครั้งที่มักทำตัวเย็นชาแต่กลับอ่อนโยนแบบเกินขาด เอาใจใส่คนอื่น   ดูเป็นคนหัวรั้นแต่กลับเชื่อฟังคำสั่งจากเบื่องบนอย่างว่างายถึงกระนั้นมันทำให้ผมรักเขามาก     รักมาก..........   อยากจะสนิทกันให้มากกว่านี้แต่สิ่งที่ผมทำได้มีเพียงเฝ้ามองคนๆผู้นั้นจากที่ไกลๆ

.................ได้แค่มอง..............

      กิจกรรมที่ทำเป็นประจำกลายเป็นการเฝ้ามองหัวหน้ารีไวล์อยู่แบบนั้น ใบหน้าที่เรียบเฉยนั้นดูไม่เป็นมิตรเอาสะเลยแต่ผมกลับคิดว่ามันชั่งมีเสน่ห์เหลือเกิน อยากจะบอกความในใจแต่ก็ไม่กล้าสักที...........

“เห้ย มองอะไรนักหนาวะ!?”

ตาที่มองจนเยิ้มเปลี่ยนมาทำหน้าซีดตกใจ หลังตรงกับพนักพิงอัตโนมัติ  ‘อ่ะ! ชิบหายแล้ว เผลอมองหน้าเขานานเกินไปหน่อย’เขาพึมพำกับตัวเองในสมอง  “อ่ะ......คือ........อือออ.......”คำถามที่ยิงมาแบบไม่ทันตั้งตัวทำให้เอเลนหาคำแก้ตัวไม่ออก จะให้บอกไปว่าแอบมองเพราะชอบคับก็คงไม่ได้ ได้แต่อ้ำอึ้งอยู่แบบนั้น เหงื่อก็หยดย้อยลงมาด้วยความกลัว

“จะพูดอะไรก็รีบพูดสิว่ะ” รีไวล์พูดด้วยเสียงเรียบเฉยกำลังรำคาญกับท่าทีของคนตรงหน้าที่พูดจาชักช้า พร้อมกับทำหน้าบึ่งตึง คิ้วที่ทีแรกคลายออกดูผ่อนคลายตอนนี้กลับเข้าหากันแทบจะสามารถพันเป็นโบว์ได้

“ช....ช่วงนี้! หัวหน้ารีไวล์ดูสวยขึ้นนะคับ”เอเลนเผลอพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดไปจนต้องรีบเอามือปิดปากโดยเร็ว พร้อมหลับตาปี๋เตรียมโดนลูกเตะของรีไวล์ที่คราวนี้น่าจะโดนเตะฟันหักมากกว่า 1 ซีกแล้วล่ะ.........

“พูดเพ้อเจ่ออยู่ได้ เด็กแบบแกไม่มีไรทำรึไงถึงมากวนประสานคนอื่นน่ะ” รีไวล์พูดเสร็จก็ดันเก้าอี้ที่ตัวเองนั่งอยู่ออกและเตรียมเดินออกไป

“หัวหน้า.....”เขาไม่กล้าแม้แต่จะพูดขัดการกระทำของรีไวล์ ไม่กล้าแม้แต่จะมองตรงๆ จะเถียงหรืออะไรทั้งนั้น เพียงแต่ให้คนๆนี้เดินจากไป  ’หัวหน้าคงเกลียดชั้น ถึงจะบอกหรือไม่บอกความในใจไปก็คงมีค่าเท่ากัน.........’

“เอลวิน”รีไวล์พูดชื่อของผู้บังคับการทีมสำรวจขึ้นเมื่อเห็นบุคคลดังกล่าวกำลังเดินมาทางนี้ เจ้าตัวเมื่อเรียกเสร็จก็บึ่งไปหาผบ.โดยเร็ว เอเลนที่ได้ยินผบ.มาก็เดินตามรีไวล์ออกไป

“เป็นยังไงบ้างไปคุยงานที่เมืองหลวงเครียดรึป่าว” รีไวล์ถามแบบนั้นเมื่อเขาไปใกล้เอลวินพอสมควร

      ผบ.เอลวินมักจะมาที่นี้อาทิตย์ล่ะ2-3ครั้งเท่านั้น บางครั้งก็ไม่มาเลย ก็คงมาเพื่อดูความเรียบร้อยไปตามหน้าที่ มาทีไรเขาเองก็มักจะหงุดหงิดทุกครั้ง

“ก็ปกติ” เอลวินตอบแบบห่วนๆ ใบหน้าเรียบเฉยเหมือนเป็นเรื่องปกติที่คนตัวเล็กจะถามเหมือนไม่ใส่ใจ

      หัวหน้าน่ะจะเอาใจใส่ผบ.อยู่เสมอ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาสนิทสนมกันขนาดนั้นเลยหรอ แล้วหัวหน้าเคยทำอะไรแบบนี้กับใครรึป่าว ก่อนหน้านั้นพวกเขาเป็นยังไงกัน และหัวหน้ารู้สึกยังไง คำถามพวกนั้นยังเป็นสิ่งที่วนอยู่ในหัวชั้น บางครั้งก็อยากจะมองข้ามแต่ก็ทำไม่ได้.........”จะสนิทกันเกินไปแล้วนะ...........”เอเลนพูดเบาๆ แต่ก็ไม่พ้นหูของเอลวิน สมิทไปได้

“อรุณสวัสเอเลน อยู่หน่วยรีไวล์มา 3 อาทิตย์แล้วรู้สึกยังไงบ้าง” เอลวินหันมาถามพร้อมกับแต้มลอยยิ้มเป็นกันเองที่ดูหลอกลวง

“หัวหน้ารีไวล์ดูแลผมดีมากเลยคับ คนอื่นๆก็นิสัยดีมากเลยคับ”เอเลนเกาหัวแหงกๆเมื่อได้มีโอกาสทำแต้มชมรีไวล์ แต่รีไวล์ก็ไม่คิดจะสนใจอะไร

“เอเลนนายไปหาพวกแพตต้าสะ พวกเขาจะสอนนายเรื่องการต่อสู้ เดี๋ยวชั้นจะคุยธุระกับเอลวินสักหน่อย” รีไวล์พูดเสร็จก็ดึงแขนเสื้อเอลวินให้เดินตาม ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของเอเลนที่จ้องเขม่งมาที่เอลวิน คิ้มหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แสดงถึงความไม่พอใจ

“ผบ. ....เอลวิน”เอเลนพูดเบาๆเมื่อทั้งคู่เดินไปไกล ความรู้สึกหึงก่อตัวขึ้นแบบไม่ทันรู้ตัว มือหนากำแน่นด้วยความอิจฉา ถึงกระนั้นก็ทำอะไรไม่ได้’ถ้าเกิดชั้นมีความกล้ามากกว่านี้ล่ะก็..........ก็อยากจะกอดคนตัวเล็กคนนั้นไว้แน่นๆจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องเด็ดขาด โดยเฉพาะ..............ผบ.’

      รีไวล์ยังคงจับแขนเสื้อของเอลวิน เอลวินเองก็ไม่ได้ถือสาอะไรเดินตามร่างเล็กไปเงียบๆจนถึงห้อง รีไวล์ก็ทำการปล่อยแขนเสื้อลงและทิ้งตัวไปนั่งบนโซฟา พร้อมกับนั่งไขว้ห้างตามภาษาความเคยชิน เอลวินเห็นคนตัวเล็กทำแบบนี้จนชินแล้วก็เลยไม่ได้ตำนิถึงเรื่องมารยาทในห้องคนอื่น อย่างว่านะสอนยังไงก็ไม่ฟังหรอกไอเรื่องมารยาทเนี้ย

“รีไวล์.....” เอลวินเรียกชื่อของเจ้าของชื่อขณะที่ตัวเองกำลังเก็บข้าวของไปพลางๆ

“อะไร” อีกฝ่ายหันไปมองคนถาม

“มีอะไรจะคุยกับชั้นหรอ?” เมื่อเก็บของเสร็จก็พูดต่อและเอามือค้ำที่โต๊ะทำงานส่วนตัวของตน พร้อมหันไปมองคนที่นั่งอยู่บนโซฟา

“ป่าว ก็แค่อยากมานั่งในนี้” ก่อนจะพูดรีไวล์ก็หันหน้าหนี และตอบคำถามของร่างสูงที่ดูเป็นคำตอบที่เห็นแก่ตัวน่าดู เอลวินเองก็หลุดขำออกมาในที่ท่าของคนตัวเล็ก’เป็นคนเอาแต่ใจสะจริงๆ’

“จะว่าไปนะ...........เอเลนเนี้ยดูชอบนายน่าดู”เอลวินเหล่มองคนตรงหน้าเหมือนกำลังแซวยังไงยังงั้น

“บ้าน่ะ ไอเด็กนั้นน่ะนะ? ถึงแม้มันจะชอบจริงๆ ชั้นก็ไม่สนใจหรอก” รีไวล์กอดอกและหันหน้าหนีอีกรอบ บางทีก็คิดว่ามันน่ารักดีเหมือนเด็กน้อย

“ถ้าเอเลนได้ยินคงเสียใจแย่เลย” ร่างสูงยิ้มรอยยิ้มอ่อนโยน เอียงคอพูดเหมือนน้องหมา

“หึ......”รีไวล์เองยิ้มตอบ เป็นรอยยิ้มที่ละมุนละไม มันชั่งดูไร้เดียงสาเหลือเกิน เชื่อว่าไม่เคยมีใครเห็นใบหน้านั้นยกเว้นเอลวินแน่นอน......

       หลังจากฝึกการต่อสู้ตามที่หัวหน้าบอกเอเลนก็เดินหอบมายังห้องครัวเพื่อมาทำอาหารกลางวัน ถึงจะขี้เกียจมากก็เถอะแต่มันไม่คุ้มเลยถ้าต้องมาโดนทำโทษโดยการถอนหญ้าเองทั้งแปลง หัวหน้ารีไวล์เองก็เป็นคนเข้มงวดมากๆมีหวังได้ทำเป็นอาทิตย์แน่ๆ

“เอ๊ะ!” เอเลนอุทานเมื่อเห็นคนตัวเล็กตรงหน้ากำลังหันผักเพื่อทำอาหารกลางวัน”เอ่อ......คือวันนี้เวรหัวหน้าเหมือนกันหรอคับ?”

“ป่าว ชั้นขอแลกกับออลโอ้น่ะ เห็นว่าเอลวินมาชั้นเลยอยากทำ”รีไวล์ตอบชวนให้คิดในแง่ที่เกินกว่าเพื่อนร่วมงานและกลับมาหันผักต่อ เอเลนแอบหน้าบูดนิดๆก่อนจะเห็นว่ารีไวล์ใส่ผ้ากันเปื้อนที่ปกติก็เคยทำอาหารด้วยกันบ้างแต่ไม่หยักจะเคยเห็นใส่ คิดแล้วถ้าหัวหน้าใส่ผ้ากันเปื้อนอย่างเดียวคงจะเซ็กซี่จนเขาอดใจไม่ไหวเหมือนกัน เอเลนคิดแบบนั้นพร้อมกับทำหน้าหื่นเลเวล99มองไปบนหัวของตัวเองเหมือนกำลังมโนภาพหัวหน้า..........

“จะทำหน้าเอ๋ออีกนานไหม มาช่วยชั้นทำอาหารสิ” รีไวล์ชักมีดขึ้น ทำหน้าเหมือนจะหาเรื่อง เอเลนเลยต้องรีบไปล้างมือและเดินกลับมาหารีไวล์อีกครั้ง

“หัวหน้าจะทำอะไรหรอคับ?”เอเลนยืนอยู่ข้างหลังรีไวล์พร้อมเอียงหัวถามเหมือนลูกถามแม่

“ซุปข้าวโพด”

“เอ๋ หัวหน้าชอบกินหรอคับ” จุดประสงค์หลักของเขาคือการถามสิ่งที่คนตัวเล็กชอบแบบที่ไม่ให้อีกฝ่ายรู้ เผื่อว่าจะได้มีวิธีจีบรีไวล์ง่ายขึ้นและรีไวล์ไม่โวยกลับ

“ป่าว” รีไวล์ตอบสั้นๆโดยไม่ได้หันไปมองเอเลนเลย

“อ่าว แล้วจะทำทำไมอ่ะคับ”เอเลนทำหน้าเหวอในทันทีเมื่อได้คำตอบที่ไม่ตรงกับสิ่งที่ตนต้องการ

“ถามมากจริง ทำไมชั้นจะต้องทำแต่อาหารที่ชั้นชอบด้วยล่ะ” รีไวล์เริ่มรู้สึกรำคาญที่ต้องมาเล่นตอบคำถามกับเด็กเหลือขอ คิ้วที่ขมวดกันก่อนหน้านี้ยิ่งขมวดยิ่งกว่าเดิม”เอลวินชอบซุปข้าวโพดแค่นั้นแหละ!”รีไวล์ขึ้นเสียงยิ่งกว่าเดิมเล็กน้อยเมื่อต้องตอบคำถามที่เลี่ยงที่จะตอบไม่ได้

‘อีกแล้ว................พูดถึงคนๆนั้นอีกแล้ว....................ทำไมทุกสิ่งที่หัวหน้าทำจะต้องมีผบ.เอลวินมาเกี่ยวด้วยตลอด’ เขาทำหน้าโกธรขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อเอลวิน สมิทอีกครั้งเป็นรอบที่2 ก่อนจะทำหน้าเศร้าและพูดออกไป”งั้นหรอคับ......”

      ห้องทำอาหารกลับมาสงบอีกครั้งความจริงควรเรียกว่าอึดอัดมากกว่า ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรกัน มีเพียงคำถามว่าเอเลนควรทำอะไรต่อ.............เมื่ออาหารเสร็จเอเลนก็ยกหม้อใบใหญ่ที่มีซุปข้าวพูดอยู่ครึ่งหม้อมายังโต๊ะกินข้าวที่มีทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตา ยกเว้นเอลวิน รีไวล์ที่เดินตามหลังเอเลนมาติดๆไม่เห็นคนที่ตัวเองอุดสาทำอาหารไว้ให้ก็ถามด้วยความคล่องใจ

“เอลวินไปไหน”

“ไม่ทราบเหมือนกันคะ แต่ยังไม่เห็นเดินมาทางนี้เลยนะคะ อาจจะกลับไปแล้วไม่ก็อยู่ที่ห้อง”แพตต้าตอบคำถามของรีไวล์มึงพูดถึงสถานที่ที่เอลวินควรจะอยู่ก็มองไปทางนั้น

“อา เดี๋ยวชั้นไปเรียก ถึงเวลากินแล้วไม่มาอยากจะหิวตายรึไง” เขาบ่นร่างสูงที่ไม่ตรงต่อเวลาให้ลูกน้องได้ยินและเดินออกไป

“ผมขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะคับ” เอเลนที่อยากเดินไปดูหัวหน้าของตัวก็อ้างกับหน่วยรีไวล์ที่จะไปห้องน้ำและเดินตามหัวหน้าไปแบบห่างๆ

      เอเลนเห็นคนตัวเล็กเดินไปที่ห้องของผบ.เอลวินแต่คงจะหาตัวไม่เจอก็เลยเดินออกมาและยืนทบทวนอยู่สักครู่ก่อนจะเดินไปข้างล่าง ปรากฏว่าผบ.เอลวินกำลังเดินจูงม้าอยู่ใกล้ๆประตูทางออก คงจะกลับไปจริงๆตามความคาดการของคุณแพตต้า เอเลนอยู่ไกลจากจุดนั้นเลยไม่รู้บทสนทนาของทั้งคู่ดีแม้จะดูจากปากเอาก็ยากที่จะเดาได้ รีไวล์รีบเดินไปหาเอลวินและพูดอะไรสักอย่าง ผบ.เอลวินก็พูดเช่นกันพูดเสร็จก็หันหลังเดินกลับไปอีกครั้ง ทีนี้หัวหน้ารีไวล์ก็เลยจับที่มือของผบ.เอลวินอย่างหลวมๆและพูดอะไรบางอย่าง เมื่อเขาพูดกันเสร็จหัวหน้ารีไวล์ก็ปล่อยมือลงและให้ผบ.เอลวินเดินออกไป หัวหน้ายืนอยู่ตรงนั้นพักหนึ่งด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย เจ้าตัวคงคิดว่าไม่มีใครเห็นเลยแสดงออกทางสีหน้าได้ชัดเจนขนาดนั้น เราเองก็ไม่เคยเห็นหัวหน้าในมุมนี้มาก่อน มันทำให้หัวใจชั้นเต้นแรงและรู้สึกเศร้าตามอย่างช่วยไม่ได้’ถ้าเป็นเราล่ะก็............จะไม่มีทางให้หัวหน้าทำหน้าเศร้าแบบนั้นเด็ดขาด’ ชั้นคิดแบบนั้นก็รู้สึกโกธรในใจ ‘ผบ.เอลวินทำร้ายจิตใจคนๆนี้อีกแล้ว’ หัวหน้ากำลังเดินกลับขึ้นมา เอเลนจึงรีบวิ่งกลับไปที่ห้องอาหารเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เอเลนไปสะนานเลยนะ ฮ่าๆๆๆ” เอริทขำออกมา คงจะหมายถึงไปอึสินะ แหะๆ

“งั้นหรอคับ”เอเลนเกาหัวหงิกๆเมื่อรู้สึกทำตัวไม่ถูก เรื่องส่วนตัวแบบนี้ถึงจะไม่ได้ไปทำจริงแต่รู้สึกเขินอยู่เหมือนกัน เอเลนรีบเดินมาตักอาหารและนั่งกินอาหารคำใหญ่ให้เหมือนว่าเขานั่งกินนานแล้ว

“แอ๊กๆ”ในที่สุดก็สำลักออกมาตามภาษาคนซุ่มซ้าม

“ค่อยๆกินก็ได้จ้ะ ไม่ต้องรีบหรอก”แพตต้าว่าแบบนั้น เพราะคงจะไม่ดีแน่ถ้ารีไวล์มาเห็นอาหารตกพื้นเพราะสำลักออกมา ในที่สุดรีไวล์ก็เดินมาถึงห้องอาหาร เขาในตอนนี้เป็นใบหน้าเรียบเฉยเดาว่าคงไม่อยากให้ใครเห็นหน้าอีกแบบของเขาถึงเอเลนจะแอบเห็นไปแล้วก็ตาม

“ว่าไงบ้างคะหัวหน้า”แพตต้าถามอีกครั้ง

“เจ้าหมอนั้นกลับไปแล้ว เห็นว่ามีงานจะต้องเคลียให้เสร็จเลยไม่มีเวลามากินกับพวกเรา แต่ชั่งเถอะ” พูดเสร็จรีไวล์ก็เดินมาตักซุปและกลับไปนั่งที่ๆตัวเองนั่งประจำพร้อมกับกินด้วยความเรียบร้อย แม้จะเป็นคนจากใต้ดินที่ไม่มีมารยาท บร่อมเพราะเรื่องมารยาทถึงแบบนั้นกลับรู้คุณค่าของอาหารที่ไม่ควรกินมุมมามจนหกเรี่ยราดเปลืองของ

      กว่ารีไวล์จะกินเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกลับห้องไปทำกิจส่วนตัว เหลือเพียงเอเลนและรีไวล์สองคน เอเลรสังเกตว่ารีไวล์เป็นคนที่กินช้าพอสมควรคงเพราะกินคำใหญ่ไม่ค่อยได้และลิ้นทนต่อความร้อนไม่ได้ ก้เคยนั่งเป่าจนกว่ามันจะอุ่นและค่อยกิน ทำให้เอเลนที่มักจะกินเร็วต้องมาลีลาตามเพราะตัวเองมีเรื่องที่อยากจะคุยแต่อยากรอให้อีกฝ่ายกินเสร็จก่อนจะได้ไม่รบกวนการกิน  เมื่อรีไวล์กินเสร็จ เขาเห็นท่าว่าร่างเล็กกำลังจะลุกเลยรีบถามให้มันรู้แล้วรู้รอด”หัวหน้าคับ!!!.............หัวหน้ามีคนที่ชอบแล้วใช่ไหมคับ?” อยากจะถามไปเลยว่าหัวหน้าชอบผบ.อยู่รึป่าวแต่เขาคิดว่ายังไม่ถึงเวลาที่จะเจาะจงถึงใครเพราะเขาก็พึ่งรู้จักหัวหน้าแค่3อาทิย์ และพึ่งมาสนใจเรื่องพวกนี้มาแค่อาทิตย์เดียว ถ้าไม่ใช่ขึ้นมาอาจโดนรังเกียจได้เพราะงั้นขอไม่เสี่ยงดีกว่า

“ถามทำไม?” คนตัวเล็กตอบหน้านิ่ง ใบหน้าไม่ได้แสดงความรู้สึกตกใจ งง เขินหรืออะไรเลย แต่กลับมองเอเลนตาไม่กระพริบ

“ผ......ผมก็แค่อยากทราบน่ะคับ”

“มันไม่เกี่ยวกับงานเพราะงั้นนายไม่จำเป็นต้องรู้” เขาตอบแบบนั้นและเดินออกไปเลยไม่รอให้ชั้นพูดอะไรต่อ บอกตรงๆว่ารู้สึกเจ็บ................มือชั้นกำที่หน้าอกแน่น เป็นคำถามที่ชั้นอยากรู้แท้ๆแต่กลับเสียใจพอได้คำตอบ ชั้นอยากให้เขาตอบปฏิเสท ไม่อยากให้เขาไปชอบใคร ไม่อยากให้เขาไปเป็นของใคร ไม่อยากให้ใครหน้าไหนมาชอบเขายกเว้นชั้น

แต่ก็ทำไม่ได้เลยสักอย่าง..........

หลายวันต่อมา

      ปกติแล้ววันที่ผบ.เอลวินไม่มาจะเป็นวันที่ชั้นมีความสุขที่สุดแต่ตอนนี้ทุกวันก็ไม่เคยมีความสุขอีกเลย หัวหน้ารีไวล์เริ่มห่างเหิน เริ่มตีตัวออกห่าง จากที่คุยกันบ้างตอนนี้ก็ไม่ค่อยคุยกัน บางทีอาจจะไม่มีไรคุยก็ได้ชั้นเองก็นึกไม่ออก กิจวัตรของชั้นเริ่มจะไม่ใช่การเฝ้าดูหัวหน้ารีไวล์เพราะเขาก็แทบไม่มาให้ชั้นเห็นหน้า เขาอาจจะคิดว่าชั้นรู้ความลับของเขาก็ได้ก็เลยพยายามทำแบบนั้น ชั้นคิดแบบนั้นไปพลางๆระหว่างเดินไปชั้นล่างเพื่อลงไปรวมตัวแถลงการณ์สิ่งที่จะทำในวันนี้ แต่นั้นมัน.........................หัวหน้ารีไวล์กับ”ผบ.เอลวิน!” ชั้นพูดชื่อผบ.เอลวินด้วยความเผลอตัว รู้สึกโกธรอีกแล้วทุกครั้งที่ต้องเห็นสองคนนี้อยู่ด้วยกันถึงชั้นจะได้เป็นแค่คนที่แอบรักหัวหน้าไม่มีสิทธิไปหวงเขาแต่มันช่วยไม่ได้ ตอนนี้หัวหน้ารีไวล์กำลังหันหลังให้ชั้นอยู่โดยมีผบ.เอลวินหันหน้ามาทางชั้น เขาสังเกตเห็นชั้น ก่อนจะยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกและ...........................................จูบหน้าผากหัวหน้ารีไวล์(ของชั้น)!!! เขาคงรู้ว่าชั้นจะโกธร เขาคงรู้ว่าชั้นรักหัวหน้า เขาคงรู้มาตลอดและพยายามกวนประสาท อย่าว่าแต่ผู้บังคับการทหารทีมสำรวจเลยถ้ามากวนTEENชั้นก็ไม่ไว้หน้าแน่ หลังจากเห็นแล้วคิดแบบนั้นร่างกายก็สั่งให้ไปต่อยไอผบ.บ้านั้นสักหมัดก็ดีถึงจะรู้ว่าต้องเละกลับมาแน่ๆ ทันใดนั้นขณะที่เอเลนจะก้าวลงบันได ก็ฉุดคิดได้ว่า ’นี้ถ้าชั้นไปต่อยคนที่หัวหน้ารักชั้นจะไม่โดนเกลียดหรอ ถ้าชั้นโดนหัวหน้าเกลียดจริงๆชั้นจะทนได้ไหมที่จะไม่ได้คุยกับหัวหน้าเลยแลกกับความสะใจของชั้นเพียงหยิบมือ’ เอเลนค่อยๆเดินห่างจากบันไดเรื่อยๆ..........เรื่อยๆ เขาเลี่ยงที่จะไม่เดินลงบันไดนั้นสู้เดินอ้อมแล้วไม่ต้องเห็นภาพบาดตายังจะดีกว่าถึงบันไดมันจะใกลจากห้องที่พวกเราเอาไว้รวมตัวกันก็เถอะ

      ในขณะเดียวกันในมุมมองของรีไวล์

“คุยงานเป็นไงบ้าง พวกเบี่ยงบนน่ะ.........ถึงเอเลน”

“เขายังอยากให้แน่ใจว่าเอเลนจะช่วยกองทัพได้ไหม คงไม่มีใครอยากไปสู้รบกับไททันที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้หรอกนะ นายคงทำได้ มั้งฮ่าๆ” เอลวินพูดหยอกล้อรีไวล์เล่นทุกครั้งเมื่อมีโอกาส บางครั้งสิ่งที่ทำให้เอลวินมีความสุขได้คงไม่ใช่รอยยิ้มของรีไวล์แต่เป้นอารมณ์ตอนโมโหมากกว่า

“เออ ชั้นก็ไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้นสักหน่อยทำไมไม่ให้ยัยแว่นนั้นมาช่วยอีกแรงล่ะ ยัยนั้นรู้เรื่องไททันดีนักนิ”  รีไวล์พูดประชดเมื่ออีกฝ่ายทีท่าจะกวนประสาทตัวเขา

“หมายถึงฮันจิสินะ เรื่องนั้นยังไม่ต้องหลอก เรายังไม่ได้อยากให้เขากลายเป็นไททันได้สมบูรณ์แบบ พวกเราแค่ต้องการให้เอเลนรู้จักควบคุมตัวเองให้เป็นตัวของตัวเองให้ได้และสามารถเรียกใช้ไททันได้เมื่อยามจำเป็นเท่านั้น”

“เออดี ชั้นก็ไม่ได้อยากให้หล่อนมาหรอก มาทีไรมีแต่เรื่องให้หนวกหู” รีไวล์ทำหน้ารังเกียจฮันจินิดๆในความบ้าบิ่นนั้น แถมพูดมากแต่เรื่องไททัน ทำให้เขาไม่ค่อยชอบใจฮันจิเท่าที่ควรถึงแม้จะเป็นเพื่อนสนิทกัน

“อา นั้นเอเลนกับคนอื่นๆเป็นไงบ้าง”

“คนอื่นๆก็ดี ดูแลกันไม่มีปัญหา เอเลนก็เอาไว้ช่วยถอนหญ้าก็ลดแรงชั้นไปเยอะ” รีไวล์ยิ้มออกมาอีกครั้ง เขายิ้มได้อย่างเปิดเผยเมื่อได้อยู่กับเอลวิน บางประโยคจะพูดในส่วนทั่วไปแต่มักจะมี2-3ประดยคที่มันจะพิเศษกว่าคนอื่นไปหน่อยเมื่อพูดกับเอลวิน

“แล้วแกล่ะ ช่วงนี้งานยุ่งเยอะนิให้ช่วยไหม” รีไวล์พูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนมากขึ้น

“ก็หนักนะแต่ไม่เป็นไรดีกว่าส่วนของนายก็เยอะเหมือนกันนิ” เอลวินเลือกที่จะปัดความช่วยเหลือ

“อือ แต่ก็ไม่ใช่ว่าช่วยไม่ได้นะ ก็แค่.........”รีไวล์สังเกตเอลวินเมื่อตัวเองจะพูดในส่วนสำคัญแต่เอลวินเหมือนมองอะไรบ้างอย่างด้านหลังเขา เขากะจะหันไปดูแต่ก็โดนใบหน้าของอีกฝ่ายที่เขามาใกล้ขึ้น..............ใกล้ขึ้น.......................ใกล้ขึ้น.............................จุ๊บ!

“ไอบ้า!”(เป็นช่วงที่เอเลนไม่เห็น)ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็กุมหน้าผากไว้แน่นไม่ได้เช็ดแต่อย่างใด “ทำแบบนี้ทำไม แกก็รู้ว่าชั้นรู้สึกยังไงกับแก”ตอนนี้เขารู้สึกหน้าแดงมากกกกกกกก พร้อมกับปากเม้มเข้าหากันเพราะความเขินอาย หัวใจเต้นแรงผิดจังหวะ เลือดที่ไหลเวียนเขาออกหัวใจ แต่ตาก็ยังจ้องร่างสูงอยู่

“อะไร เมื่อกี้ชั้นก็แค่แกล้งเอเลนเล่นน่ะ เห็นเขาชอบนายนิ ใช่ไหม?”เอลวินพูดเหมือนเป็นเรื่องสนุก ขำๆ แต่ความรู้สึกที่ดีของรีไวล์ตอนนี้มันมลายหายไปหมดแล้ว

“นายสนุกกับความรู้สึกของคนอื่นมากรึไง คิดว่ามันไม่สำคัญหรอ นายก็รู้ว่าชั้นจะรู้สึกยังไงเคยสนใจกันบ้างไหม ทีหลังอย่ามาเล่นกับความรู้สึกคนอื่นอีก!!!” ทีแรกที่จะทนุทนอมรอยจูบนี้ไว้กลายเป็นถูมันจนแดง พร้อมกับน้ำตาที่จะหยดให้ได้ให้อีกฝ่ายเห็น จนต้องรีบเดินหนีออกมา เอลวินไม่ได้ขอโทษหรือทำน่าเสียใจแต่อย่างใดเพียงแต่ทำหน้านิ่งๆเหมือนไม่รู้สึกผิดอะไร

      ในมุมของเอเลน

      เพราะตอนนี้หัวหน้ายังไม่ขึ้นมาพูดทำให้เรายังคงรวมตัวกันอยู่ในห้องมาสักพักแล้ว คงกำลังมีความสุขอยู่ล่ะมั้ง มีความสุขแบบที่ไม่ต้องมีผม........... หัวหน้าจะทำหน้ายังไงเวลามีคนมาหอมแกม จะทำหน้าแบบไหนเวลาเขิน จะหลบตารึป่าวนี้ จะยิ้มไหม อยากเป็นคนที่กอดหัวหน้าแล้วไม่โดนเตะบ้างจัง ถ้าเราเป็นผบ.เอลวินล่ะก็................ไม่! ชั้นไม่อยากเป็นคนที่ชั้นเกลียดหรอก เอเลนเถียงกับตัวเองในหัวเหมือนคนบ้า

      ในที่สุดหัวหน้าก็เดิมมาถึงห้องจนได้พร้อมกับกระดาษที่จะแจกเพื่อทำความเข้าใจแผน หน้าผากเขาเป็นสีแดงจางๆ บางจะดูไม่ค่อยออกแต่เพราะชั้นได้เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ทำให้เพ่งที่หน้าผากเขาเป็นพิเศษ’จะมีอะไรนอกจากจูบหน้าผากไหมนะ?.....’

“ขอโทษที่มาช้าพอดีชั้นกำลังทบทวนแผนการในวันนี้อยู่  งั้นมาเข้าเรื่องเลยดีกว่า วันนี้เราจะมี........................................(บลาๆๆๆ)”

      เมื่อภิปรายเสร็จพวกเราก็ทำความเคารพหัวหน้าและทยอยเดินออกไปกันหมดเหลือแต่ชั้นกับหัวหน้าที่กำลังเก็บเอกสารต่างๆอย่างยุ่งเหยิง

“ให้ผมช่วยนะคับ” ร่างสูงเดินไปหาหัวหน้าของตนและอาสาจะช่วยเก็บเอกสาร

“อา” รีไวล์เงยหน้ามามองเอเลนอยู่พักหนึ่งก่อนจะตกลงให้คนที่สูงกว่าช่วย

และเอเลนก็ถือโอกาสนี้ถามในสิ่งที่ตัวเองมั่นใจดีแล้ว“หัวหน้าน่ะ.........”รีไวล์หยุดการกระทำเมื่อสังเกตุได้ว่าเอเลนน่าจะพูดในสิ่งที่เขาไม่อยากให้เอ๋ยที่สุด เหตุการณ์เมื่อครู่เจ้าเด็กเหลือขอคงจะเห็นแล้วไม่จำเป็นต้องปกปิด”หัวหน้าชอบผบ.เอลวินใช่ไหมคับ?....”เอเลนกล่าวออกมาน้ำเสียงเรียบนิ่งเย็นชาสะจนรีไวล์แอบหวั่น

“นายรู้แล้วสินะ ก่อนหน้านี้มันดูออกง่ายขนาดนั้นเลยหรอ” เขาทำหน้าอึ้งเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะทำหน้าเป็นปกติเหมือนเช่นเคย”แต่เอลวินน่ะไม่ได้ชอบชั้น.........หมอนั้นชอบผู้หญิง”หน้าเสียงที่ดูเศร้าอย่างเห็นได้ชั้นแต่ใบหน้ายังคงนิ่งไม่มีปฏิกิริยาอย่างใด เพียงเพราะมันอาจจะแป็นเรื่องที่เขายอมรับได้มานานแล้วจนชินชาไปแม้จะยังคงอัดอั้นในใจก็ตาม

“ทำไม.........”เอเลนหลับตาลง ปากที่จะพูดในสิ่งที่คิดกลับสั่น มือที่กำลังถือเอกสารของหัวหน้ากลายเป็นกำแน่นจนยับ”ทำไมคุณถึงยังรักคนที่ไม่ได้รักคุณด้วย”น้ำตาที่กั้นเอาไว้จะไหลให้ได้ แต่เขาก็พยายามกั้นไม่ให้คนตัวเล็กเห็น

“เอลวินบอกว่านายชอบชั้น ใช่ไหม?......” เอเลนได้ยินแบบนั้นก็ถึงกลับสะดุงขึ้นมา ตาที่พยายามปิดและน้ำตาที่พยายามกั้น บัดนี้มันไหลออกมาอย่างเปิดเผย รีไวล์มองหน้าเอเลนไม่ได้คาดหวังว่าคนตรงหน้าจะตอบเพราะปากที่สั่นนั้นคงไม่อยากให้ได้ยินเสียงที่สั่นเช่นกัน”ถ้าเป็นนายล่ะ ถ้าเกิดชั้นไม่ชอบนายขึ้นมา นายจะตัดใจจากชั้นได้จริงๆหรอ” คำพูดที่แทงใจดำสะจนแทบจะล้มกองอยู่ตรงนั้น เอเลนคิดคำพูดไม่ออก เขาพูดไม่ออกจริงๆมันเจ็บไปหมด มันคงจะดีกว่านี้ถ้าคำถามนี่ไม่ออกมาจากปากของคนที่เขารัก ถ้าเป็นเขาเองก็คงตัดใจยากเหมือนกันคงจะตื้อจนกว่าอีกฝ่ายจะตอบรับ ถึงแม้จะโดนปฏิเสทก็จะเฝ้าติดตามเขาจนกว่าเขาจะยอมรับเรา เราคงจะไม่ทำขนาดนี้ถ้าไม่ใช่หัวหน้ารีไวล์ เราต้องการแค่หัวหน้ารีไวล์”เข้าใจแล้วใช่ไหม”

      หัวหน้าพูดเสร็จก็ทิ้งเราไว้เพียงลำพัง เขาไม่คิดจะหยิบกระดาษที่อยู่ในมือชั้นด้วยซ้ำ ทำไมเราถึงอ่อนแอได้ถึงขนาดนี้ไม่ว่าเรื่องอะไรเราก็มักจะเข้มแข็งแต่เรื่องความรักเรากลับอ่อนปวกเปียก................ชั้นยืนสะอื้นอยู่ตรงนั้นอยู่นานจนรู้สึกถึงแสงแดดที่ส่องออกมาจากหน้าต่าง น่าจะสายแล้ว แต่ยังไม่มีใครตามหาเรา หัวหน้าน่าจะบอกว่าเราทำอะไรสักอย่างพวกคุณแพตต้าเลยไม่มาตาม ชั้นตัดสินใจเดินออกไปจากห้อง และเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าก่อนจะไปที่ลานกว้างเพื่อฝึกส่วนในวันนี้

“อ้าวเอเลน มาแล้วหรอไปสะนานเลย” คุณแพตต้าดูจะเป็นคนที่ห่วงใยคนอื่นเป็นพิเศษไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือใหญ่ก็มักจะใส่ใจเสมอ

“คับ......” เอเลนตอบสั้นๆและเดินไปฝึกอย่างที่ควรจะเป็นตั้งนานแล้ว “หัวหน้าไม่มาฝึกด้วยอีกแล้วหรอคับ” ร่างสูงสังเกตเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ได้มาฝึกมาสักพักแล้ว บางทีเขาอาจจะคิดไปเองที่หัวหน้าไม่อยากเจอหน้าเขา ผู้ใหญ่มีเรื่องที่ต้องทำมากกว่าที่เขาคิด แต่เอเลนก็ไม่รู้อยู่ดีว่ารีไวล์ไม่มาฝึกด้วยทำไม

“ใช่ คงจะมีงานต้องทำล่ะนะ ม่ะ!เอเลน เรามาเรียนรู้วิธีใช้เครื่องเคลื่อนย้าย3มิติบนหลังมากันเถอะ” คุณแพตต้าจูงม้าออกจากคอกแล้วยื่นม้าที่ตัวเขาจูงมาให้กลับเอเลนก่อนจะกลับเข้าไปในคอกเพื่อไปหยิบม้าอีกตัว

“เอ่อ.....คุณแพตต้ารู้เรื่องหัวหน้าอะไรบ้างหรอคับ?” แพตต้าหันมายิ้มทำหน้าสงสัยพร้อมกับเอียงหัวมองเอเลน

“ถึงชั้นจะเป็นแฟนพันธ์แท้หัวหน้า แต่ก็ไม่ได้รู้อะไรมากหรอกนะ ก็เรื่ออย่างเช่น หัวหน้าเคยเป็นอันธพาลใต้ดินมาก่อน หัวหน้ามีวิธีการฆ่าไททันที่ไม่เหมือนใคร ชอบยืนกอดอก แล้วก็ต้องดื่มชาทุกครั้งที่เริ่มทำงานล่ะมั้ง ก็ประมาณนี้ล่ะจ้ะ ” แพตต้าทำมือแตะที่ค้างและมองออกไปในที่ไกลๆเพื่อแสดงความคิดและเมื่อพูดเสร็จก็หันมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้เอเลน

“แล้วเรื่องหัวหน้าที่เกี่ยวกับผบ.เอลวินล่ะคับ” เอเลนทำตามุ่งมั่นเมื่อต้องการคำตอบที่ตรงกับสิ่งที่ตนต้องการ แพตต้าตกใจเล็กน้อยที่เด็กน้อยเอ๋ยชื่อของผู้บัญชาการ ที่ดูสนใจเป็นพิเศษ ก่อนจะเอ๋ยตอบ

“หมายถึงที่หัวหน้าชอบผู้บัญชาการหรอจ้ะ?”

‘ไม่จริงน่า มีคนรู้เรื่องนี้มากกว่าที่ชั้นคิดอีกหรอ’ เขาแอบตกใจที่หัวหน้าแสดงความเป็นห่วงต่อผบ.ได้เปิดเผยขนาดนี้ แต่ก็แน่ล่ะคุณแพตต้าหรือคนอื่นๆก็อยู่กับหัวหน้ามานานกว่าเราก็ต้องรู้เรื่องพวกนี้เป็นธรรมดาแม้หัวหน้าจะยังไม่รู้ว่าพวกเรารู้แล้วก็ตาม หรือป่าว….? และตัดสินใจถามข้อข้องใจแบบภาษาเด็กอยากรู้อยากเห็น “คุณแพตต้าเคยถามเรื่องนี้กับหัวหน้าไหมคับ”

“แปลว่าเธอก็รู้สินะ บางทีก็อยากถามนะแต่สัญชาตญาณมันบอกว่าไม่ควรถามน่าจะดีกว่าน่ะ” หญิงสาวยิ้มแห้งๆให้กับคำตอบของเธอ ขื่นถามเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องกับหัวหน้ามีหวังได้ตายก่อนแก่แหงๆ ”หรือว่า..........เอเลนไปถามหัวหน้าเรื่องนี้หรอ” สมกับเป็นคุณแพตต้าที่ใส่ใจคำพูดคนอื่น ถึงกับคาดเดาสิ่งที่เกิดขึ้นจากคำพูดเพียงเล็กน้อย เอเลนถึงกลับเกาหัวเมื่อในที่สุดก็โดนจับได้

“ก็อะไรประมาณนั้นแหละคับ”

“เธอควรไม่ควรจะถามเขาอีกนะ ถ้าปล่อยได้ก็ปล่อยไปเถอะ ถ้าไม่ไปย้ำเขาบ่อยๆไม่นานก็คงลืมไปเอง” เธอพูดและอ่อนโยนอีกครั้ง “ไม่มีอะไรสงสัยแล้วใช่ไหม นั้นเรามาฝึกกันดีกว่าเดี๋ยวจะหมดเวลาฝึกเอานะ” แพตต้าเดินนำหน้าเอเลนไปม้าจะได้ม้าช้ากว่าเอเลน เธอเดินนำหน้าเอเลนไปยังลานฝึกที่มีทุกคนอยู่ยกเว้นหัวหน้ารีไวล์ เอเลนก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมพลางพูดกับตัวเองอยู่ในหัว

‘ยังไงก็ต้องบอกไปให้ได้ จะถามให้เคลียร์โดยไม่มีเสียใจที่หลัง เราจะได้รู้สักทีว่าหัวหน้าคิดยังไงกับเรา’ เมื่อพูดเสร็จเอเลนก็รู้สึกเจ็บที่หัวใจอีกครั้ง’ถึงผลมันจะดูแย่มากว่าดีก็เถอะ’

      เอเลนยืนดักรีไวล์อยู่ที่ห้องของคนดังกว่า เพราะอย่างที่คาดไว้มื้อเย็นคนตัวเล็กจะตัดสินใจให้คุณออลโอ้นำอาหารไปให้แทนที่จะมากินอาหารพร้อมหน้ากัน พยายามหลบหน้าหรือ? มันจะใช่หรอ? เขายังไม่รู้ติ่สิ่งแน่ๆคือวันนี้! คืนนี้! ก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง เมื่อสังเกตเห็นแสงเทียนและเงาปริศนากำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ รีไวล์ก้เริ่มจะต้องสติให้มากขึ้น เมื่ออยู่ต่อหน้าคนตัวเล็กจะได้ไม่พูดอ้ำอึ่งจนโดนเตะสลบไปก่อน...............................ในที่สุดรีไวล์ก็เดินมาถึงทางแยกเพื่อเลี้ยวขวามาที่ห้องของตนก็ต้องมาเจอเด็กเหลือขอที่ทำหน้ามุ่งมั่นเต็มที่มองมาทางเขา รีไวล์เดินมาหาเอเลนและหยุดเมื่อระยะห่างของทั้งคู่มากพอ

“หัวหน้าผมรักคุณ” เอเลนพูดเสียงดังฟังชัด และท่าทีที่ดูเขินและหน้าแดงขึ้นมานิดๆ แต่ยังคงยืนตรงอย่างหนักแน่นเพื่อขอคำตอบ

รีไวล์ถึงกับหลับตาลงเพราะเอือมที่ต้องมาฟังคำพูดไร้สาระจากเด็กเมื่อวานซืน พลางคิดอยู่ในใจ ทำงานหนักมาทั้งวันจะไม่ให้พักบ้างรึไง“นี้แกยังไม่เลิกพูดถึงเรื่องนี้สักทีหรอเนี้ย”

“ได้โปรดเลิกกับผบ.เอลวินแล้วมาแต่งงานกับผมด้วยคับ” คำพูดที่ดูกล้าหาญและห่างไกลความเป็นจริงไปหน่อย ทำให้เส้นเลือดที่ขมับของรีไวล์ถึงกลับปูดเลยทีเดียว

“ชั้นยังไม่ได้คบกับมันสักหน่อยเลยเห้ย!!!!!” แววตาอาฆาตแผ่ซ่านออกมาจากตัวรีไวล์จนบรรยากาสของลานเดินมีแววว่าจะมีคนตายอีกไม่นานนี้ เอเลนเองก็กลืนน้ำลายตัวเอกดักเอือกและปลอบใจตัวเอง ถึงจะตายก็ดีกว่าตายแล้วยังไม่ได้พูดล่ะหว๋า

“ง.....งั้น......ช่วยไปถามผบ.ให้แน่ใจด้วยคับว่าคิดยังไงกับหัวหน้ากันแน่” ร่างสูงพูดงึกๆงักๆก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นกับคำท้าย เพื่อขอความกรุณาต่อรีไวล์

“ชั้นเคยบอกมันไปหลายครั้งแล้ว.......................” รีไวล์พูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้า และมือที่ถือเทียนก็กำมันแน่นจนเปล่วไฟจับจังหวะได้ว่ากำลังสั่นอยู่ “หลายครั้งพอ จนชั้นเบื่อที่จะพูดแล้ว” เป็นครั้งที่เท่าไหรแล้วที่เอลวินไม่เลิกทำร้ายคนตัวเล็กสักที แต่น่าแปลกที่คนอดทนต่ำแบบรีไวล์จะยังเฝ้ารอแต่เอลวินผู้เดียว เอเลนอดที่จะอิจฉาไม่ได้ที่ไม่สามารถครอบครองคนที่ตนรักได้ แต่กลับเป็นคนที่ไม่แม้จะเหลียวมองกลับได้ครอบครองหัวใจทั้งใบของคนที่เขารัก

“ได้โปรด...............ได้โปรดเอาไปพิจารณาด้วยคับ” เอเลนไม่แม้จะรอให้คนตัวเล็กตอบ กลับวิ่งลงร่างเพื่อไปห้องใต้ดินที่ที่ตนอยู่ ถ้าเกิดรอคำตอบของรีไวล์ล่ะก็ ก็คงจะต้องโดนปฏิเสธอีกแน่ๆ ถ้าอย่างนั้นเลือกที่จะไม่ขอคำตอบสะจะดีกว่า.............

      รีไวลืไม่คิดจะทักท้วงหรือด่าทอคนที่วิ่งสุดชีวิตไปเมื่อครู่นี้ ความจริงเรื่องนี้ก็เป็นสิ่งที่ตัวเขาเองก็อยากรู้มานานแล้วเหมือนกัน มันคงถึงเวลาที่จะต้องทำให้รู้เรื่องสักทีสินะ

      เช้าวันต่อมา.................

      ชั่งพอดิบพอดี เอลวินเองก็กลับมาดูความเรียบร้อยเพื่อไปรายงานผลต่อคนใหญ่คนโต รีไวล์จึงถือโอกาสนี้เมื่อทั้งคู่อยู่เพียงลำพังที่ห้องของเอลวิน ที่เอลวินกำลังจดบันทึกอะไรสักอย่างโดยที่ไม่ได้สนใจคนที่เขามาในห้องแม้แต่จะเหลียวมอง...............

เมื่อรีไวล์กำลังยืนอยู่ในห้องของคนรักของตน เขายืนคิดก่อนว่าควรที่จะพูดรึป่าวก่อนจะตัดสินใจพูดให้มันหมดเรื่อง “เอลวินชั้นชอบแก!!!!!!” เป็นแบบเดียวกับที่เอเลนมาสารภาพรักกับเขาเมื่อคืน เมื่อได้มาอยู่ในจุดๆหนึ่งที่ต้องมาพูดรักใครสักคน ถึงแม้จะเคยพูดไปหลายครั้งแต่มันก็ทำให้ใจสั่นไม่น้อยกว่าครั้งแรก

“รีไวล์ มีหญ้าพอสำหรับอาหารม้าไหม” เอลวินถามหน้าตาเฉย เหมือนไม่มีอะไรจะพูดเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำเมื่อครู่

“เลิกเมินกันสักที ถ้าไม่รักกันก็บอกมาไม่ใช่เงียบเฉย!!!!”  รีไวล์ตะหวาดเสียงดังเมื่อไม่ได้คำตอบจากคนตรงหน้า

“........”

รีไวล์เดินเข้าไปใกล้คนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะและกระชาดคอเสื้อของร่างสูงให้เงยหน้ามามองหน้าเขาตรงๆ พร้อมกับพูดเสียงดังเพื่อข่มคนที่โดนกระชากคอ “ตอบสักทีสิว่ะ!!” ถึงแม้ร่างสูงจะไม่แสดงความรู้สึกถึงการข่มของร่างเล็กเลยก็ตาม

“ชั้นคิดว่านายรู้คำตอบแล้วสะอีก”

“ชั้นจะไปรู้ได้ไงก็แกไม่เคยพูดเลยสักคำ ห้ะ?!!!” รีไวล์ยังคงกระชากคอเสื้อเอลวินไว้แน่นแล้วเน้นกว่าเดิม

“งั้นนานคิดว่าการที่ชั้นนิ่งไม่ได้อะไรแปลว่าอะไร?”

รีไวล์คิดในใจว่านี้เขาถามยังจะมาถามย้อนอีกนะก่อนจะนิ่งไปสักพักแล้วพูดเสียงดังอีกครั้ง “นิ่งก็ไม่ได้แปลว่าปฏิเสธสะหน่อย แล้วก็ไม่ได้แปลว่าจะตอบรับชั้นด้วย ชั้นก็เลยไม่รู้ว่าแกรู้สึกยังไงถึงมาถามอยู่นี้ไง”

“ชั้นนิ่งแปลว่าชั้นไม่รู้สึกอะไรกับนาย ก็แค่นั้นแหละ.........” ร่างสูงยังคงตีหน้านิ่ง ไม่สะทบสะท้านถึงแม้ร่างเล็กจะออกสีหน้าอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก รีไวล์ค่อยๆคายมือออกจากคอเสื้อของอีกฝ่ายแต่ก็ยังจับอยู่เบาๆ

“งั้นก็แปลว่า..........นายไม่ได้ชอบชั้นสินะ” เสียงของรีไวล์สั่นนิดๆเมื่อต้องพูดคำพูดที่มันติดอยู่ในคอ มันชั่งพูดยากสะเหลือกเกินแต่เพราะเขาอยากให้แน่ใจอีกครั้งว่าเอลวินไม่ได้ชอบเขาจริงๆ แม้เอลวินจะบอกคำตอบนั้นแล้วก็ตาม

“.........”

รีไวล์สะบัดคอเสื้อของเอลวินเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบคำถามของตน “อา ขอโทษที่รบกวนเวลาทำงานอันมีค่าของแก!!....”หลังพุดเสร็จก็เดินชิ่งออกไปจากห้องในทันที แล้วไม่ลืมที่จะเปิดประตูและปิดเสียงดัง เอลวินยังคงนิ่งเฉยเหมือนคนไร้หัวใจทั้งๆที่เพิ่มหักอกคนที่เปรียบเสมอมือขวาของตนไปอย่างไม่มีเยื่อใย

      รีไวล์เดินมุ่งหน้าไปหาที่ๆจะมีเอเลน อย่างเช่น ห้องอาหาร ระหว่างทางรีไวล์ก็น้ำตาไหลออกมา เขาคิดว่าตัวเองเข้มแข็งพอแล้วไม่ว่าจะเรื่องอะไรแต่คนที่แข็งแกร่งก็ย่อมมีมุมที่อ่อนแอ ไม่มีใครจะเข้มแข็งในทุกๆเรื่องและก็ไม่มีใครอ่อนแอตลอดเวลา คนเราต่างมีสองแบบที่แตกต่างในร่างเดียวกัน รีไวล์เอามือเช็ดน้ำตาสีใสที่ไหลมาตามแนวแก้ม ก่อนจะเช็ดน้ำมูกที่จะไหลด้วยมืออีกข้างนึง เมื่อมาถึงเอเลนที่กำลังหยิบจานและช้อนวางเรียงตามจำนวนคน ซึ่งคนอื่นก็กำลังช่วยกันทำอาหารแล้วบางส่วนกำลังนั่งพักอยู่ที่โต๊ะม้านั่งลานกว้าง รีไวล์ไม่รอช้าเดินเข้าไปใกล้เอเลนโดยเอเลนไม่ทันตั้งตัวแล้ว ’กอด’ พร้อมกับเอาหน้าซบกับอกแกร่ง

“ห....หัวหน้า!” เอเลนยังคงอึ้งกับสิ่งที่เห็น เขายังคงถือจานแล้วส้อมเอาไว้ในมือในขณะที่โดนร่างเล็กสวมกอดอย่างหลวมๆ ก่อนที่เขาจะค่อยวางของทุกอย่างที่โต๊ะและสวมกอดร่างเล็กกลับด้วยความอ่อนโยน หัวที่อยู่ไม่นิ่งก้มลงมาซบที่หัวของร่างเล็กพร้อมกับสูดดมกลิ่นหอมน่าเย้ายวน “ผมจะอยู่กับคุณเองไม่ต้องกลัวนะ..........” พวกเขายังคงกอดกันอยู่นานจนร่างเล็กหายร้องไห้เสร็จก็เอาหน้าออกจากอกแกร่ง น้ำตาและน้ำมูกเปลื่อนเสื้อของเอเลนแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้น หน้าที่ยังคงมีน้ำตาอาบแก้มและน้ำมูกที่ไหลจนจะถึงปากเงยหน้าขึ้นมามองเอเลนอย่างออดอ้อน เอเลนเห็นแบบนั้นอยากจะอุ้มขึ้นเตียงให้มันรู้แล้วรู้รอด “โอ้ๆ ไม่ร้องนะ บอกผมได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” เอเลนยิ้มอ่อนโยนให้กับร่างเล็ก ร่างเล็กคิดอยู่สักพักก่อนจะก้มหน้าพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ

“เอลวินเขาไม่ต้องการชั้นแล้ว............” รีไวล์พูดสั้นๆให้ร่างสูงไปคิดเอาเอง เอเลนเองก็พอจะเดาได้จากสิ่งที่เป็น

“คุณถามเขาแล้วหรอ” เอเลนยังคงกอดเอวบางของรีไวล์ไว้ไม่ปล่อย รีไวล์ที่เอามือทาบอกเอเลน ก็พยักหน้าแทนคำพูด เมื่อเข้าใจแล้วเอเลนก็ถือโอกาสพูดต่อ “ถึงเขาจะไม่ต้องการคุณ แต่ผมต้องการคุณนะคับ.......ช่วยเลิกคิดถึงเขาแล้วมาคิดแต่เรื่องของผมได้ไหม........” คำพูดที่ขอเป็นแฟนแบบอ้อมๆ ทำให้ รีไวล์หน้าแดงและพยายามหันหน้าไปทางอื่นแก้เขินในขณะเดียวกันเอเลนก็หน้าแดงไม่แพ้กันที่ได้พูดขอคบ(แต่งงาน)กับรีไวล์ได้สำเร็จ รีไวล์ไม่ตอบอะไรแต่เอาเอเลนเข้ามากอดแล้วเงยหน้ามาซบที่ไหล่พร้อมกับหัวที่พิงกับคอเอเลน เอเลนเองก็คล้อยตามเช่นกัน..................

      หลายวันต่อมาแสนหรรษาหน้ารื่นรมย์...............ในที่สุดทั้งคู่ก็ได้คบกันแต่ก็ไม่ได้บอกใคร รีไวล์เองก็ไม่ได้ไปหาเอลวินตามปกติที่เป็น เอเลนเองก็ไม่ได้เพียงแค่เฝ้ามองคนๆนี้อีกต่อไป ภายนอกทั้งคู่ยังคงทำตัวเหมือนปกติ แต่เมื่อมีโอกาสก็มักจะอยู่ด้วยกันมากกว่าปกติ 

“หัวหน้าคับผมทำความสะอาดเสร็จแล้วคับ” เอเลนเดินมาหารีไวล์ที่กำลังเช็ดกระจกห้องรับแขกอย่างตั้งใจ

“อา ดีมาก” รีไวล์เอามืออีกข้างที่สะอาดขยี่หัวเอเลนเบาๆอย่างเอ็นดู

“นั้นขอจูบแทนได้ไหม” เอเลนออดอ้อนรีไวล์ด้วยใบหน้าลูกหมา

“ถ้านายทำความสะอาดห้องเมื่อกี้สะอาดล่ะก็ บางทีอาจจะให้นะ”

“ง่ะ! นั้นขอผมไปทำมันอีกรอบนะคับ” เอเลนลุกลี้ลุกลนเมื่อกังวลว่าตัวเองจะทำสะอาดรึป่าว เขาแทบจะวิ่งไปทำอีกครั้งในทันทีแต่ก็โดนรีไวล์ฉุดเอาไว้

“นั้นก็มัดจำไว้ก่อนล่ะกัน.......” รีไวล์ค่อยๆเขย่งขาเพื่อไปจูบคนรักที่อยู่สูงกว่าตน10เซน พร้อมกับเอามือจับที่ท้ายทอยของร่างสูง เอเลนที่ถุกดึงกระทันหันแต่ก็เอามือไปจับที่เอวบางร่างเล็ก ก้มหน้าลงมารับจูบหวานอย่างดูดดื่ม

      หลายวันที่ผ่านมาทำให้เอเลนจากที่หลงรีไวล์อยู่แล้วหลงเข้าไปอีกจนแทบหลั่ง วันไหนที่ไม่ได้เจอหน้าอีกฝ่ายตั้งแต่เช้าก็จะมองหาจนทั่วปราสาท รีไวล์เองก็เคยมองเอเลนเป็นเด็กไม่เอาไหน บุ่มบ่ามเลือดร้อน ก็เป็นเหมือนเด็กเหลือขอทั่วๆไป แม้จะรู้จักมากขึ้นความรู้สึกแบบนั้นก็ยังคงอยู่แต่เพิ่มขึ้นที่ว่า เป็นคนที่ดี เอาใจใส่ผู้อื่น อบอุ่น ฯลฯ มันทำให้รีไวล์เริ่มชอบเอเลนมากขึ้นทุกวัน มันถึงเวลาที่ต้องลืมใครบางคนที่เคยคิดถึงมากแล้วล่ะ....................................แม้จะปกปิดยังไงก็คงไม่พ้นสายตาเหยี่ยวชั่งสังเกตุเหยื่อแบบเอลวิน ไม่มีความลับไหนมีในโลกสำหรับเอลวิน สมิท..........

      ระหว่างทางเดิน เอเลนกำลังมุ่งหน้าไปลานฝึกประจำวันทุกเช้าเป็นปกติ แต่ที่ผิดปกติคือการมีตัวตนของเอลวิน สมิทที่กำลังเดินมาหาเอเลน ก่อนจะหยุดเดินที่ตรงหน้าของเอเลน เอเลนเองก็หยุดเดิมเช่นกันเมื่ออยู่ตรงหน้าของผบ.ของตน เขาจับสัญชาตญาณนี้ได้ว่ากำลังมีเรื่องในไม่ช้า

“พลทหารเอเลน นายกำลังคบกับรีไวล์อยู่สินะ” ไม่มีคำพูดอ้อมค้อมใดๆทั้งสิ่งในตอนเวลานี้  เอเลนที่ได้ยินคำพูดแบบนั้นที่ออกมาจากปากผบ.เอลวิน ก็อดยิ้มที่มุมปากไม่ได้

“ถูกต้องแล้วคับ ทำไมหรอคับ? พอเสียเขาไปก็เกิดหวงขึ้นมาหรอ” ไม่มีแล้ววึ่งความสุภาพต่อผู้บัญชาการ เขาเองต่อให้โดนทำโทษกี่ร้อยครั้งก็ไม่ยอมปล่อยให้หัวหน้ารีไวล์คนรักของตนตกเป็นของใครอีกเด็ดขาด

เอลวินหรี่ตามองต่ำ แววตาน่ากลัวแผ่ซ้านออกมาจากใบหน้าหล่อเหลา ดูเหมือนเอเลนจะพูดไปสะกิดใจนิดหน่อยทำให้เขาไม่พอใจ ”นายคิดว่าเขาจะเป็นของนายตลอดไปงั้นหรอ!?” เอลวินยิ้มที่มุมปากบ้างเป็นเชิงเยาะเย้ย เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน และแสดงสีหน้าเกลียดชัง

“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณต้องการอะไรกันแน่ แต่ผมจะไม่มีทางยกเขาให้ใครทั้งนั้นโดยเฉพาะ’คุณ’ ” เอเลนเดินผ่านเอลวินไป เขาเบื่อที่จะต้องมาฟังคำพูดขู่เข็นจากผู้บัญชาการ เขาเองก็กังวลอยู่เหมือนกัน ผบ.เอลวินนั้นฉลาดมาก ไม่ว่าอะไรถ้า เอลวิน สมิท อยากได้ก็ต้องได้

“น่าชื่นชมนายจริงๆนะ แต่รีไวล์เคยรักชั้นมากมาแล้วในครั้งหนึ่ง ชั้นก็สามารถทำให้เขากลับมารักชั้นได้’อีกครั้ง’เหมือนกัน”

END

รู้สึกตัวเองแต่งได้ห่วยจริงอ่ะ เรารู้ตัวแล้วนะไม่ต้องย้ำก็ได้แง้ๆๆๆ มือใหม่หัดแต่งเป็นกำลังใจให้ด้วยน้า มาพูดถึงเนื้อเรื่องกันดีกว่า เอลวินนี้เป็นพวกหวงก้างสินะ ตอนเขาอยู่ก็ทำเมิน พอเขาไปหัวใหม่กลับจะมาแย่ง ร้ายมาก เอเลนนี้ตอนแรกของเรื่องต้องยกเพลงนี้ให้เลยคะ “จิตใจทำด้วยอะไรเหตุใดจึงไม่รักกัน ทุ่มเทให้ทุกๆวันบอกลาด้วยการเฉยๆ ไม่เหมือนที่ทำให้เขากี่ครั้งจะยอมให้หมดเลย อยากจะรู้จริงๆอยากจะรู้จังเลยหตุใดจึงมีค่าพอ……………”ที่เหลือไปฟังเองนะ แง้ๆๆๆๆๆๆๆ แต่ถ้าให้แต่งต่อยังไงก็จะให้เป็นเอเรริคะ(เอเลนรีไวล์) เพราะเอลวินทำดูไม่รักอ่ะ เหมือนอยากเอาชนะมากกว่าเชื่อว่าพอรีไวล์กลับไปรักแล้วทิ้งเอเลนอีกเจ้าตัวก็คงไม่สนใจแลวอ่ะคะ อันนี้เอลวินฉบับเลวยอมรับกันหน่อยนะ ปกติเราชอบเอลวินอ่อนโยนนะแต่อันนี้ขอสักหน่อย5555555555555555555555555 ปล.เราแต่งลุครีไวล์กุ๊งกิ๊งไปป่ะ5555