สามชาติภพ มิอาจลืมเจ้า

เมื่อวสันตฤดูมาถึง เจ้ามิอาจมิหลั่งน้ำตา เมื่อเหมันต์ฤดูมาถึง เจ้ามิอาจปล่อยมือคู่นั้นไป เพราะเหตุใดข้าต้องมิอาจไม่รักเจ้าได้กัน

….กี่ชาติภพกันที่ข้าต้องทนมิอาจหลั่งน้ำตาให้ท่าน
กี่ชาติภพกันที่ข้าต้องทนห้ามใจมิให้ทำร้ายท่าน
กี่ชาติภพกันที่ข้าต้องทนให้ท่านย่ำยีข้าโดยมิอาจร้องขอ
กี่ชาติภพกันที่ข้าต้องทนฟังคำกล่าวว่าร้ายต่าง ๆ ของท่านโดยมิอาจทัดทานได้
กี่ชาติภพกันที่ข้าต้องรักท่านโดยมิอาจหักห้ามใจได้
....และอีกกี่ชาติภพกันที่ท่านถึงจะรักข้ากลับ

‘ จ้าวเฟิงหยาง ข้าขอให้ชาตินี้เป็นชาติสุดท้ายที่ข้าได้รักท่านเถิด ตัวข้ามิอาจทนได้แล้ว ใจข้าก็มิอาจทนได้เช่นกัน ชาตินี้ก็เกินพอแล้ว ข้าขอลาเจ้า อย่างมิมีวันหวนคืน’ 

แสงสะท้อนจากน้ำตาของเจ้านั้น ในความนุ่มนวลอ่อนแอนั้นแฝงไปด้วยความปวดร้าว
จันทร์เสี้ยวซีดจางดังเคียว เกี่ยวอดีตที่ผ่านมาไว้
ราตรีนี้ช่างยาวนานเกินไปจนน้ำค้างจับตัวเป็นเกล็ดน้ำแข็ง
ผู้ใดใครกันอยู่บนหอสูงนั่นด้วยความรู้สึกสิ้นหวังอย่างเย็นยะเยือก

Cr. ลานเบญจมาศ ศึกชิงบังลังก์วังทอง