แด่เธอคนนั้น(ยังไม่มีชื่อเป็นทางการ

ที่อยู่...........หมู่บ้าน................

ซอย..............เขต..................

จังหวัด.................................

วันจันทร์ที่ 7 มกราคมค.ศ.2013

              ดึกแล้ว...ใช่แล้วทำไมผมถึงยังไม่นอนนะ...นั่นสิผมกำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กเปิดโปรแกรม MicrosoftWord ซึ่งพิมแค่คำสั้นๆไว้
“บทที่1”...ใช่ผมกำลังจะเริ่มเขียนอะไรบางอย่างอะไรละ ผมจะเขียนอะไร...

ทั้งหมดนี้มันเริ่มแค่ผู้หญฺิ่งคนหนึ่งบอกว่า

"เธอควรจะลองเขียนนิยายดูนะ"

              ใช่ทั้งหมดมันก็แค่นั้นผมอยากให้เธอมีความสุขแค่เธอเอ่ยปากขออะไรผมก็ยอม...ต่อให้ผมจะต้องอดนอนนั่งอยู่หน้าคอมอยู่กับตัวเองใช้หัวอย่างที่ไม่เคยใช้มาก่อนเหตุผลง่ายๆเลยที่สภาพของผมจะเป็นแบบนี้นั่งกุมหัวเปิดเพลงเบาๆมีบะหมีถ้วยว่างอยู่บนโต๊ะข้างๆโน้ตบุ๊คหน้าจอคอมที่ขาวโพลนแล้วมีตัวอักษรออกมาไม่กี่ตัวเหตุผลง่ายๆคือ

'ผมคิดไม่ออก'

              “เธอเป็นคนอ่านหนังสือเยอะนะถ้าจะลองเขียนนิยายสักเล่มคงจะเขียนออกมาง่ายๆแถมดีด้วย"เสียงทีเธอพูดยังก้องอยู่ในหัวผม

"เขียนออกมาง่ายๆ"

              "คงจะจริงหรอก"ผมขยับแว่นให้เข้าที่แล้วบ่นกับตัวเองเบาๆถึงจะอ่านหนั่งสือเยอะแต่ถ้าในหัวมันไมมีไอเดียอ่านหนังสือทั้งโลกก็เขียนอะไรไม่ได้อยู่ดี "ถ้าคิดเองมันจะยากขนาดนี้ขอไปหาไอเดียดีกว่าเถอะ"ผมบ่นเบาๆแล้วลุกขึ้นหยิบวรรณกรรมต่างๆนาๆมาอ่าน

“ของแบบนี้จะช่วยอะไรได้"ผมพูดกับตัวเองอย่างเซ็งๆอีกครั้งพร้อมกับปาหนังสือที่หยิบมาลงบนโต๊ะ

             'ตำนานปกรณัมกรีก-โรมัน'...เอ่อ...หนังสือแบบนี้มันจะไปช่วยได้ไงละผมต้องการ'นิยาย'หนึ่งเรื่องให้ผู้หญิงคนนั้นอ่านไม่ใช่'สารคดี'หนึ่งเล่มและแล้วผมก็คิดได้...               แรงบันดาลใจของผมมันต้องมาจากชีวิตจริง... 

             ต้องเป็นอะไรสักอย่างที่ผมเจอในชีวิตดังนั้นผมจึงพยายามเค้นความทรงตำต่างๆที่น่าจะนำมาใช้ได้เรื่องราวแห่งความสุขต่างๆและสิ่งที่ผมคิดว่าจะใช้คงเป็นเรื่องของเธอคนนั้นนั่นแหละเรื่องความสุขที่ผมได้อยูู่กับเธอ

            ทันไดนั้นเนื้อเรื่องต่างๆก็กรูเข้ามาในหัวผมพร้อมแล้วที่จะเขียนอะไรให้เธอคนนั้นแต่จู่ๆโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นด้วยความรีบร้อนผมรีบไปรับใครโทรมาก็ช่างจะรีบๆคุยรีบๆวางสายเพื่อไปทำงานให้กับเธอคนนั้น...ผมกดวางสายโทรศัพท์....นั่นสินะท่ามกลางส่ายฝนที่ตกลงมานี้น้องสาวผมออกไปเรียนพิเศษคงต้องเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วที่ต้องไปพาน้องสาวตัวดีของผมกลับบ้าน

            ผมรีบคว้าร่มแล้วเดินออกนอกบ้านไปในใจยังคงจดจ่ออยู่กับเรื่องราวต่างๆที่กรูเข้ามาในหัวแต่...โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นอีกครั้งผมหยิบขึ้นมารับแล้วเดนข้ามถนนด้วยความรีบแต่....จู่ๆผมก็ก้าวขาไม่ออกร่างกายยังตกตะลึงกับข่าวที่ได้รับกว่าจะรู้ตัวว่าผมอยู่ที่ไหนมันก็สายไปแล้ว

           แสงไฟสาดส่องมาเหนือร่างผมรถกระบะพุ่งชนผมด้วยความเร็วเต็มที่ร่างผมลอยขึ้นกลางอากาศ...ผมคงไม่รอดแล้ว...ผมยังไปไม่ได้...ถ้าผมเป็นอะไรไปเธอคงเสียใจ...หัวผมกระทบกับพื้นอย่างแรกในหัวนึกถึงสิ่งเดียว...เธอคนนั้น...