คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : something six [What's happy?] : Prologue
topic : What's happy? #Prologue
couple : chanyeol x sehun
warning : PG-13
เส้นผมสีน้ำตาลเข้มปลิวไปตามสายลมอ่อนๆ นิตยสารแฟชั่นรายสัปดาห์ถูกวางปิดไว้บนใบหน้าอย่างเคยชินพร้อมกับขายาวๆที่พาดไว้บนเก้าอี้ทรงต่ำของคณะศิลปกรรมศาสตร์ แผ่นหลังกว้างพิงเข้ากับผนังเย็นเฉียบของตึกเรียนในมุมที่ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านนัก
ปึก
สิ่งของรูปร่างเหมือนสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดไม่ใหญ่มากนัก ความหนาและน้ำหนักแปรผันกัน มาพร้อมกับกลิ่นเหม็นหืนที่ทุกคนปฏิเสธไม่ได้ว่าต้องการมันตกลงสู่หน้าท้องแบนราบ
“หือ” มือเรียวยกหนังสือบนใบหน้าหล่อคมออกก่อนคิ้วหนาจะยกขึ้นสูงอย่างแปลกใจเมื่อสิ่งที่อยู่บนตัวเค้าตอนนี้คือปึกธนบัตรมูลค่าประมาณหนึ่งล้านวอน
อะไรวะ...
“ผมมีเงินเก็บทั้งหมดสิบล้านวอน..” ดวงตาเรียวหันไปหาต้นเสียงที่มาจากด้านบนทันที เด็กหนุ่มผิวขาวซีดเหมือนกระดาษและแว่นสายตากรอบสีดำ สายตานิ่งเรียบกำลังมองมาที่เขาอย่างไม่สามรถคาดเดาอารมณ์ได้
“และบัตรเครดิตวงเงินหนึ่งล้านวอนอีกสี่ใบ..”
“.........”
“ช่วยทำให้ผมมีความสุขหน่อยได้มั้ยครับ ปาร์คชานยอล”
ปึกธนบัตรจำนวนเก้าอันที่เหลือถูกเทออกมาจากกระเป๋าเป้ขนาดย่อมราวกับของไร้ค่า น้ำหนักของกระดาษจำนวนไม่น้อยกดทับลงบนหน้าตักของเขาทำให้มั่นใจได้ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ความฝัน
นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย...
“นายหมายความว่ายังไง?” เสียงทุ้มเอ่ยถามเจ้าของกองธนบัตรจำนวนมากมายอย่างไม่เข้าใจ คนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือเด็กหนุ่มที่ดูยังไงก็อายุไม่เกินยี่สิบกับหน้าตาเหมือนพวกคงแก่เรียน
ทำไมถึงมีของแบบนี้ได้?
“อย่างที่บอก ผมต้องการจะมีความสุข..” ใบหน้านิ่งเรียบขยับริมฝีปากสีชมพูอย่างใจเย็น ก่อนจะย่อเข่าลงมานั่งตรงหน้าบุคคลที่อยากจะขอความช่วยเหลือ
“ไปเอาจากไหนว่าฉันจะทำให้คนอื่นมีความสุขได้?” ร่างสูงกระตุกยิ้มที่มุมปาก
“เพื่อนผู้หญิงในคณะบอกว่าคุณทำให้พวกเธอมีความสุขได้” ชานยอลพยักหน้าน้อยๆอย่างเข้าใจ การเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำวันของเขาเป็นเรื่องโด่งดังถึงขนาดเด็กเนิร์ดแบบนี้ยังรู้จักเลยเหรอ
“ผู้หญิงหลายๆคณะในมหาวิทยาลัยพูดถึงชื่อคุณแทบทุกวันจนผมรู้สึกเบื่อ..”
“นายอยากจะมีความสุขเหมือนพวกเธอใช่มั้ย?” ดวงตาเรียวฉายแววเจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่มิด อันที่จริงเรื่องแบบนี้ไม่ต้องเอาเงินมาฟาดหัวกันก็ได้...
“ผมหวังว่าคุณจะสามารถทำได้” คนตัวบางพยักหน้าเบาๆก่อนจะจ้องตาอีกคนกลับอย่างจริงจัง
“...ถอดเสื้อออก”
“ถ้าถอดเสื้อออกผมจะมีความสุขเหรอ?” ดวงตาสีเข้มภายใต้กรอบแว่นฉายแววสงสัยอย่างเห็นได้ชัด เค้าไม่เข้าใจว่าถ้าถอดเสื้อแล้วความสุขมันจะเกิดขึ้นได้ยังไง?
“แล้วทำไมต้องถอดเสื้อ?”
“เดี๋ยวนะ นาย...รู้รึเปล่าว่าสิ่งที่พวกนั้นพูดหมายถึงอะไร?” คิ้วหนาขมวดเข้ากันแน่นเมื่อร่างบางตรงหน้ากำลังตีหน้าซื่อจนเขารู้สึกสับสน
นี่ต้องการอะไรกันแน่วะ?
“ไม่...ผมได้ยินพวกเธอบอกแค่ว่ามีความสุขมากเพราะคุณ” เสียงหวานตอบกลับมาเรียบๆอย่างจริงจัง
มือเรียวยกขึ้นมากุมขมับทันที เส้นเลือดในสมองกำลังเต้นตุบๆเหมือนหัวจะระเบิดก่อนจะถอนหายใจยาวอย่างระงับอารมณ์
โคตรอินโนเซ้นท์เลยเหอะ..
“ฉันคงช่วยนายไม่ได้หรอก”
“ถ้าเงินยังไม่พอ ผมจะเซ็นเช็คของคุณพ่อให้”
“นาย...ทำไม” สายตาไม่เข้าใจถูกส่งไปให้เด็กหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง เพราะอะไรถึงยอมจ่ายเงินตั้งมากมายเพื่อแลกกับความสุขที่คิดว่าเค้าจะสามารถมอบให้ได้?
“ผม...แค่อยากจะมีความสุข” ริมฝีปากบางขยับเป็นคำพูดแผ่วเบาจนแทบจะหายไปกับสายลม ดวงตาเลื่อนลอยคล้ายกับไม่มีจุดมุ่งหมายในชีวิต
ถ้าปล่อยคนอ่อนต่อโลกตรงหน้าไว้จะเป็นยังไงนะ? จะโดนคนอื่นหลอกรึเปล่านะ?
“ชื่ออะไร?” ชานยอลหายใจเข้าลึกๆ
เค้ากำลังจะทำอะไรที่ปัญญาอ่อนที่สุดในชีวิตของตัวเอง...
“ครับ?”
“ฉันถามว่าชื่ออะไร?”
“เซฮุน..โอเซฮุน ปีหนึ่ง คณะเศรษฐศาสตร์”
“เป็นแฟนกับฉัน แล้วนายจะมีความสุขโอเซฮุน”
:) Shalunla
ความคิดเห็น