คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : something thirteen [What's happy?] : 5
topic : What's happy? #5
couple : chanyeol x sehun
warning : PG-15
“วางชุดที่ใช้เปลี่ยนไว้บนเตียงนะ” ร่างสูงพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะหยิบเสื้อผ้าชื้นๆเพราะโดนน้ำโค้กสาดลงไปส่งซักที่ชั้นล่างของคอนโด
เสียงประตูห้องนอนที่ปิดลงและตามด้วยประตูบานใหญ่บ่งบอกว่าเจ้าของเสียงทุ้มไม่อยู่ในบริเวณนี้แล้ว ขาเรียวค่อยๆก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวที่ปิดแค่ช่วงล่างเอาไว้แล้วสวมชุดที่อีกคนเตรียมไว้ให้ทันที
กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆเฉพาะตัวที่ลอยอยู่ในทุกสถานที่ภายในห้องไม่เว้นแม้กระทั่งเสื้อผ้าตัวโคร่งที่เค้ากำลังสวมอยู่ เรียกรอยยิ้มบางบนริมฝีปากหวานได้เป็นอย่างดี เส้นผมสีวอลนัทที่ลู่กับโครงหน้าเรียวถูกสะบัดออกอย่างไม่ใส่ใจนักก่อนจะเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่นทันที
หนังสือการ์ตูนในชั้นถูกหยิบออกมาสองสามเล่มตามด้วยการทิ้งตัวบนโซฟาในแนวราบแล้วเปิดอ่านอย่างสบายใจ โดยที่แว่นกรองแสงและไอโฟนเครื่องสวยซึ่งแบตเหลืออยู่ไม่กี่เปอร์เซ็นต์ถูกวางทิ้งไว้ในห้องน้ำ
“หือ?” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเสียงเพลง bad romance ดังออกมาจากที่ไหนซักแห่งใกล้ๆกับเขาพร้อมกับแรงสั่นบริเวณหน้าท้อง เซฮุนเด้งตัวขึ้นมาจากโซฟาก่อนจะพบกับไอโฟนของคนตัวสูงที่บนหน้าจอปรากฏชื่อและใบหน้าของหญิงสาวร่วมมหาวิทยาลัยที่เขาไม่รู้จัก
มือเรียววางโทรศัพท์ที่ยังแผดเสียงไม่หยุดไว้บนโต๊ะเพื่อรอให้เงียบไปเองก่อนจะหันมาสนใจหนังสือการ์ตูนในมือต่อ และไม่นานเสียงเพลงก็ดังขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าของผู้หญิงคนใหม่ที่เป็นดาวคณะนิเทศศาสตร์
เซฮุนค่อยๆปิดหนังสือการ์ตูนที่กำลังอ่านอยู่อย่างไม่มีสมาธิ ฟันซี่สวยกดลงบนริมฝีปากบางเบาๆเมื่อความหงุดหงิดเริ่มก่อตัวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
เป็นเพราะไม่ได้อ่านการ์ตูนหรือไม่ชอบรายชื่อของคนโทรเข้ากันแน่?
“ทำไมต้องบอกว่าคิดถึง” ดวงตาเรียวเหลือบมองโทรศัพท์อีกครั้งเมื่อความเงียบที่ผ่านมาเกือบสิบนาทีถูกทำลายลงด้วยเสียงการแจ้งเตือนของไลน์..
“ทำอะไรอยู่น่ะเซฮุน?” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นมาข้างใบหูทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้งก่อนจะค่อยๆหันหน้าไปหาคนมาใหม่
“อ่านการ์ตูนครับ”
“มิน่าเรียกแล้วไม่หัน” ชานยอลหัวเราะน้อยๆพร้อมกับเดินเอาถุงจากร้านสะดวกซื้อไปเก็บไว้ในตู้เย็น ริมฝีปากบางเม้มแน่นก่อนจะลากลิ้นเล็กผ่านอย่างประหม่า
โกหกไปซะแล้วแฮะ..
“ทำไมไม่เช็ดผม เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” คำพูดตักเตือนแกมเป็นห่วงถูกส่งมาพร้อมกับกล่องนมจืดเย็นๆที่แนบอยู่ข้างแก้ม
“ขี้เกียจน่ะครับ..ขอโทษ” เซฮุนสะบัดหัวไล่น้ำที่เกาะอยู่ตามปลายผมออกลวกๆ ก่อนจะรับกล่องนมมาถือไว้แล้วปักหลอดลงไปอย่างรู้งาน
“ชุดใหญ่ไปรึเปล่า?” ร่างสูงถามขึ้นเมื่อเห็นไหล่เสื้อที่ตกลงมาเกือบครึ่งกับกางเกงหัวยืดที่ถูกดึงเชือกเข้าไปจนสุดอย่างน่ารัก
“ก็ใหญ่ แต่ไม่เป็นไ..” เสียงไลน์จากไอโฟนเครื่องสวยดังขึ้นมาทันทีทั้งที่ยังพูดไม่จบประโยค ฟันซี่สวยกดหลอดดูดนมในปากอย่างลืมตัวแล้วเหลือบมองเล็กน้อย
นิ้วเรียวปลดล็อคหน้าจอทัชสกรีนก่อนจะวางไว้ที่เดิมเมื่อข้อความถูกส่งมาจากเพื่อนร่วมคณะอย่าง โบรา ด้วยประโยคเชิญชวนแบบเดิมๆที่ตอนนี้ดูจะไม่มีผลอะไรกับเขาแล้ว
“มานี่เลยเรา เดี๋ยวเช็ดผมให้” ชานยอลถอนหายใจเบาๆอย่างทนไม่ได้เมื่อคนตัวเล็กเอาแต่สะบัดผมไปมาเหมือนลูกแมว โดยไม่สนใจอาการหวัดที่คิดจะถามหาเลยซักนิด
“เอ่อ ขอโทษนะครับ..”
“หืม ว่าไง?”
“ผม..เอ่อ คนที่โทรมาเป็นใคร?” เซฮุนเม้มริมฝีปากแน่น เค้ารู้ดีว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวและไม่ควรถามออกไปอย่างเสียมารยาท แต่ปากมันขยับไปแล้ว..
ใบหน้าคมฉายแววสงสัยเล็กน้อยเมื่อไม่คิดว่าจะได้รับคำถามที่ค่อนข้างแปลกประหลาดนี้ ก่อนจะลอบมองอีกคนที่ตอนนี้ตีสีหน้านิ่งเรียบเป็นปกติแต่กลับกรอกตาไปอย่างร้อนรน
“ทำไม เค้าทำอะไรนายเหรอ?” ผ้าขนหนูขนาดไม่ใหญ่มากถูกวางลงบนหัวอีกคนทันทีตามด้วยการซับน้ำออกอย่างเบามือแล้วยีเล็กน้อย
“เปล่าครับ ผู้หญิงหลายคนโทรมาหาพี่ แล้วเอ่อ..” ลิ้นเล็กลากไปบนกลีบปากบางอย่างประหม่าเมื่อโดนสายตาของคนตัวสูงจ้องแบบไม่วางตา
“เอ่อ..?”
“ไลน์ก็ดัง”
“หือ อย่าบอกนะแอบเปิดดู ความลับเยอะนะ” ชานยอลพูดติดตลกตามด้วยเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ แต่อีกคนที่นิ่งเงียบไปทำให้เค้ารู้สึกใจหาย
“..ใช่คนที่ส่งมาบอกว่าคิดถึงรึเปล่าครับ..” มือบางกำกล่องนมจืดในมือแน่นจนมันเสียรูปทรง หลอดที่โดนกัดจนแบนไม่สมารถส่งน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปได้อย่างทุกที
ความรู้สึกหงุดหงิดแปรเปลี่ยนเป็นไม่ชอบใจแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดพร้อมการเบะปากเหมือนเด็กๆที่โดนขัดใจ เซฮุนไม่รู้ว่าทำไมเค้าถึงแสดงความไร้เหตุผลออกไปได้ขนาดนี้..
จนเข้าข่ายคำว่า เอาแต่ใจ
“ผมไม่ได้ตั้งใจ..ขอโทษ”
ร่างสูงยกยิ้มบางๆกับปฏิกิริยานั้นก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปหาคนที่นั่งอยู่บนโซฟา กลิ่นหอมอ่อนๆจากแชมพูทำให้เผลอกดสันจมูกลงไปแล้วแตะริมฝีปากแผ่วเบา มือเรียวประคองลำคอบางเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว
“หึงเหรอ?” น้ำเสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างหูพร้อมกับลมหายใจอุ่นร้อนทำเอาคนโดนถามสะดุ้ง
“ผมไม่รู้..อึก” เซฮุนครางอือในลำคอเมื่อนิ้วยาวลากผ่านลูกกระเดือกแล้วดันปลายคางของเขาในเชิดขึ้น
“แบบนี้เค้าเรียกว่าหึงนะเซฮุนนา” ริมฝีปากบางค่อยๆละออกจากหลอดดูดนมเมื่อรู้สึกลมหายใจอุ่นร้อนที่รดรินไปใบหน้า กลีบปากอิ่มสัมผัสแผ่วเบาอย่างหยอกล้อกับแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ
“ไม่ชอบให้พี่คุยกับผู้หญิงพวกนั้นใช่มั้ย ไม่อยากให้พี่ตอบไลน์ใช่รึเปล่า”
มือเล็กที่กำปลายผ้าขนหนูสั่นไม่หยุดจนชานยอลนึกขำ ใบหน้าคมเอียงปรับองศาเล็กน้อยแล้วทาบทับลงไปบนริมฝีปากบางสีสดนั้น ร่างสูงดูดกลีบปากนุ่มเบาๆก่อนจะดันลิ้นเข้าไปในโพรงปากเล็กเพื่อตักตวงความหวานนั้น กลิ่นนมจืดกับปลายลิ้นที่พยายามถอยหนีแบบเด็กๆทำเอาอีกฝ่ายแทบคลั่ง
“อือ..” รสชาติที่หอมหวานเหมือนสิ่งเสพย์ติดและการตอบสนองแบบกล้าๆกลัวๆเรียกให้มือเรียวรั้งปลายคางของคนตัวเล็กให้สูงขึ้นเพื่อบดเบียดริมฝีปากบางที่เริ่มบวมเจ่อให้ถนัดยิ่งขึ้น ลิ้นร้อนไล่กวาดไปจนทั่วทุกตารางนิ้วก่อนจะดึงลิ้นเล็กเข้ามาในโพรงปากของตัวเองบ้าง
มือบางปัดป่ายไปมาบนแผ่นหลังกว้างเมื่อลมหายใจเริ่มติดขัด เสียงครางอื้ออึงในลำคอเรียกให้คนตัวสูงต้องถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดายแล้วตามด้วยการจูบซับน้ำลายที่มุมปากให้ นิ้วสวยกดลงบนกลีบปากล่างสีสดที่เผยอรับอากาศเอาไว้ก่อนจะลากสันจมูกโด่งไปตามลำคอระหงส์
“แค่นายบอกพี่จะยอมเลิกทุกอย่าง” กลิ่นหอมเฉพาะตัวและเสียงหอบหายใจหนักๆกำลังจะทำให้เขาหมดความอดทน ริมฝีปากร้อนกดจูบหนักๆลงบนต้นคอขาวแล้วขบเม้มเบาๆจนมันขึ้นเป็นรอยสีแดงเข้ม
“พ..พี่ชานยอลครับ อะ..เดี๋ยว” เสียงหวานขาดห้วงจนฟังแทบไม่รู้เรื่องกับมือเล็กที่กำเสื้ออีกคนแน่น ดูจะไม่เป็นผลเมื่อไม่กี่นาทีต่อมากลับถูกแทนที่ด้วยเสียงครางหวานแทน
“อื้อ..อ๊ะ” ชานยอลดึงคอเสื้อยืดที่ดูจะใหญ่เกินไปลงมาจนถึงหัวไหล่เนียนแล้วกดริมฝีปากลงบนไหปลาร้าสวย มือเรียวสอดเข้าไปลูบไล้ผิวเนียนละเอียดอย่างหลงใหล
“พี่ครับ..เดี๋ยว อืม” เล็บสั้นจิกลงบนไหล่กว้างพร้อมกับหน้าท้องแบนราบที่ขมวดเกร็งเหมือนจะยั่วยวนเขาไปซะหมด จนอยากจะจับมาขย้ำให้รู้แล้วรู้รอด..
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูจากหน้าห้องเรียกให้คนตัวสูงขมวดคิ้วอย่างอารมณ์เสีย แต่สันจมูกโด่งและริมฝีปากร้อนยังคงทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี คิดว่าจะไปเปิดให้รึไงวะ..
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะรัวๆและความดังที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆทำเอามือเรียวที่กำลังไล้ไปตามแผ่นอกสวยชะงักกึก กลีบปากอิ่มกดจูบเบาๆลงบนแก้มของคนที่กำลังหอบหายใจจนตัวโยนก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องแล้วจัดการกระชากออกด้วยหน้าตาเหมือนจะฆ่าคนตรงหน้า
“มีเหี้ยไรจงอิน?” มือใหญ่เสยผมด้านหน้าของตัวเองขึ้นอย่างระงับอารมณ์ เสื้อผ้าที่โดนกำจนยับยู่ยี่ทำเอาเจ้าของชื่อเดาได้ไม่ยากว่าคงมาผิดเวลาแบบกะทันหัน
ไม่ได้เห็นตัวตนของปาร์คชานยอลเวลาที่เต็มไปด้วยสายตาคมๆและท่าทางเจ้าเล่ห์นั้นนานแล้วเหมือนกัน..
“กูจะมาชวนไปงานวันเกิดแบคฮยอนวันพรุ่งนี้”
“แล้วทำไมไม่โทรมา?”
“กูว่าแบบนี้มันเซอร์ไพรซ์กว่า”
“โคตรเซอร์ไพรซ์เลยสัส..เดี๋ยวกูโทรหาอีกที” ชานยอลพูดเพียงแค่นั้นก่อนประตูห้องจะถูกปิดลงอย่างแรงจนเกือบกระแทกหน้าคนผิวสีเข้ม แต่ภาพของเด็กตัวขาวที่เค้าจำได้ดีว่าเป็นเพื่อนสนิทของน้องชายตัวเองกำลังนอนราบอยู่บนโซฟาทำให้ต้องสบถออกมาอย่างหัวเสีย
“เชี้ยหยอยแ-ม่งเล่นของยากอีก พ่อน้องเค้ามาตามถึงบ้านกูแล้ว ฟาย”
“ค้นหา GPS ของเซฮุนเจอมั้ยลู่หาน?”
“ไม่เจอครับคุณอี้ฟาน สงสัยแบตจะหมด” เจ้าของชื่อตอบอย่างร้อนรนเมื่อบนหน้าจอไม่ปรากฏพิกัดใดๆทั้งสิ้นแถมยังไม่สามรถติดต่อได้อีก
เวลาสามทุ่มครึ่งดูจะดึกเกินไปสำหรับการกลับบ้านของโอเซฮุนที่ไม่ค่อยออกไปไหนมาไหนคนเดียว อู๋อี้ฟานแทบจะโทรแจ้งตำรวจด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าโดนเลขาคนสนิทห้ามไว้ซะก่อน
“เซฮุนโตแล้วคงดูแลตัวเองได้ ใจเย็นๆนะครับ อาจจะกำลังเดินทางกลับบ้านก็ได้” คำพูดยาวๆของอี้ซิงทำให้คริสต้องถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน บางทีเค้าอาจจะเป็นห่วงลูกมากเกินไป..
“ขอให้เป็นอย่างนั้นละกัน”
ลู่หานเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อนึกถึงสถานที่อื่นๆซึ่งเด็กน้อยของเขาจะอยู่ได้ในขณะนี้ ถ้าบ้านเพื่อนสนิทไม่มี ก็อาจจะเป็นคอนโดของปาร์คชานยอล..
“ขออนุญาติรับโทรศัพท์นะครับ” มือเรียวกดรับสายที่โทรเข้าทันทีทั้งที่ยังพูดไม่จบประโยคเมื่อหน้าจอปรากฏชื่อของบยอนแบคฮยอน
“พี่ลู่หานครับ วันนี้เซฮุนนอนที่บ้านผมนะ”
“เจอกันแล้วเหรอเรา ทำไมล่ะ?”
“อยู่ช่วยเตรียมงานวันเกิดน่ะครับ พอดีออกไปซื้อของแล้วเพิ่งมาถึงเมื่อกี้” เสียงหวานกรอกมาตามสายอย่างอารมณ์ดีผิดกับเขี้ยวสีขาวที่แยกออกมาเตรียมจะกัดพี่ชายผิวสีเข้มของตัวเองได้ทุกเมื่อ
“อา..ดีแล้ว เซฮุนอยากได้เสื้อผ้ารึเปล่า เดี๋ยวพี่เอาไปใ..”
“ไม่เป็นไรครับ ยืมชุดผมก็ได้ ลำบากพี่ลู่หานเปล่าๆ” คนตัวเล็กรีบปฏิเสธทันทีจนปลายสายนึกสงสัยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“พรุ่งนี้งานเริ่มตอนทุ่มนึงนะครับ แล้วผมจะให้เซฮุนโทรหา บายครับ” แบคฮยอนกดตัดสายทันทีที่จบประโยคก่อนจะหันคนที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างลุ้นระทึก
“ไอ้พี่ดำโว้ยยย บอกพี่หูกางมันด้วยนะว่าจะทำอะไรก็ให้บอกกันก่อน”
“พี่ก็ไม่รู้เว่ย อยู่ๆไอ้หยอยก็โทรมาบอกว่าเซฮุนหลับไปแล้ว จะให้ทำไงล่ะ”
“ถ้ามันทำอะไรเพื่อนผมอย่าหวังว่าฟันจะอยู่ครบ 32 ซี่เลย”
“เค้าเป็นแฟนกันน่า เรื่องปกติ”
“พี่มั่นใจได้ไงว่ามันจะไม่ทำให้เซฮุนเสียใจ?” ริมฝีปากสีสดเบ้ออกจากกันอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อนึกถึงเพื่อนตัวสูงของพี่ชายที่เปลี่ยนผู้หญิงไม่เว้นแต่ละวัน
“พี่ไม่รู้หรอก แต่บางทีมันก็คงรอให้ใครซักคนมา หยุด อยู่ก็ได้..”
“เซฮุนร้องไห้มาเยอะแล้ว..บอกพี่ชานยอลด้วยว่าดูแลให้ดีๆ ผมขอร้อง”
“รู้แล้วๆ อย่าทำซึ้งดิวะ นี่ไม่ได้จะไปตายนะ” จงอินยีเส้นผมนุ่มของคนที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เบาๆ
“นั่นปากเหรอ เป็นห่วงเพื่อนนี่ผิดมากป่ะพี่ดำ” คนตัวสูงกว่าถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนกับท่าทางห้าวๆที่ขัดกับใบหน้าหวานๆนั้นจนเค้าไม่กล้าขัดขืน
“ครับ ไม่ผิดครับ เป็นคนดีมากครับ”
“เอ่อ..พี่ขอโทษนะ” มือเรียวลูบเส้นผมของคนบนตักเบาๆอย่างรู้สึกผิดกับเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
ตอนนี้ปาร์คชานยอลกำลังนึกขอบคุณคิมจงอินอย่างสุดซึ้งที่มาเคาะประตูห้องพร้อมหน้าตาสุดกวนประสาท ไม่งั้นเค้าคงเผลอทำให้ร่างบางตรงหน้าบุบสลายไปแล้ว..
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยซักหน่อย” เซฮุนดันกรอบแว่นให้ขึ้นไปอยู่ที่เดิมก่อนจะวาดนิ้วลงบนไอโฟนเครื่องสวยต่ออย่างไม่ใส่ใจนัก
ดวงตาคมเหลือบมองพลาสเตอร์สีฟ้าที่ปิดทับรอยจูบของเค้าแถวต้นคอขาวเอาไว้ก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ทั้งที่สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่เอาเรื่องอย่างว่าเข้ามาเกี่ยวข้องแท้ๆ
พลาด.. ปาร์คชานยอลพลาดที่คิดว่าจะสามารถควบคุมตัวเองได้ง่ายๆ
“จะไม่กลับบ้านจริงเหรอ?” ถึงจะโทรไปบอกให้พวกแบคฮยอนช่วยเพราะคนตัวเล็กงอแงไม่อยากกลับแล้ว แต่ก็ยังอยากถามให้แน่ใจอีกรอบ
“ผมยังไม่ได้เล่นเกมส์รถแข่งเลย การ์ตูนก็ยังอ่านไม่จบ”
“ครับ โอเคครับ” ร่างสูงหัวเราะเบาๆกับคำตอบที่ได้รับ ก่อนจะต้องระบายยิ้มกว้างกับคำถามต่อมา
“เค้าส่งข้อความมาอีกแล้วครับ..ทำยังไงดี?” ฟันซี่สวยกดลงบนริมฝีปากบางเบาๆแล้วยื่นหน้าจอทัชสกรีนไปให้อีกคนดู
“อ่านให้พี่ฟังหน่อยสิ”
“ชานยอลคะ เราออกไปเที่ยวผับแถวมหาลัย S กันมั้ย” น้ำเสียงราบเรียบผิดกับถ้อยคำจริตจะก้านนั้นทำเอาเจ้าของตักเผลอหัวเราะออกมาเสียงดัง
“จะให้ตอบกลับว่าอะไรดีครับ?”
“พิมพ์ไปว่า ตอนนี้อยู่กับแฟนครับ ไม่ว่าง”
“แล้วถ้าเกิดเค้าส่งมาตื๊ออีกรอบล่ะครับ?” เซฮุนยู่ปากเล็กน้อยเมื่อเสียงเตือนข้อความดังขึ้นมาอีกครั้งจากผู้หญิงคนเดิม
“ลบเบอร์ทิ้งไปเลยครับ เพราะพี่เองก็จำเธอไม่ได้เหมือนกัน” ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มบางๆก่อนจะก้มลงไปแตะกลีบปากสีชมพูอ่อนเบาๆอย่างหมันเขี้ยว
หรือบางทีเค้าอาจจะโดนโอเซฮุนเล่นของเข้าให้แล้ว..
:) Shalunla
ความคิดเห็น