คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : something eleven [What's happy?] : 4
topic : What's happy? #4
couple : chanyeol x sehun
warning : PG-13
มือเล็กปัดป่ายไปมาบนเตียงนุ่มสีฟ้าน้ำทะเลตัดกับสีขาวอย่างเบื่อหน่าย ใบหน้าหวานที่วางอยู่บนหมอนนุ่มแสดงสีหน้าเรียบเฉยทั้งที่หูฟังจากไอพอดทั้งสองข้างแว่วเสียงเพลงจังหวะบีทหนักๆดังออกมาด้านนอก การผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอในห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่เกินกว่าเหมาะจะนอนคนเดียว ไม่ได้ช่วยให้สมองสงบลงเลยซักนิด
ตุ๊กตาตัวไม่ใหญ่มากนักที่เผลอหยิบติดมือมาจากห้องเจ้าของร่างสูงโปร่งกำลังซ้อนทับใบหน้าหล่อคมที่กำลังวนเวียนอยู่ในหัวของเขาจนไม่มีสมาธิเรียนหนังสือ ก่อนจะกดสันจมูกลงไปอย่างหมันเขี้ยว
ไม่มีกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่คุ้นเคยมาตลอดสองสามวันลอยอยู่ทั่วห้อง ไม่มี ไม่มีอะไรเลย..
เปลือกตาบางค่อยๆปิดลงอย่างเหนื่อยอ่อน ความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้กำลังทำให้เด็กหัวดีอันดับหนึ่งจากโรงเรียนมัธยมปลายชื่อดังปวดหัวจนแทบบ้า บยอนแบคฮยอนจะเข้าใจเขามั้ยนะ..
เดี๋ยว แบคฮยอนเหรอ?
ร่างบางเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงทันทีเมื่อใบหน้าสวยของเพื่อนสนิทลอยเข้ามาในหัว ขาเล็กวิ่งไปหาปฏิทินที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสืออย่างเร่งรีบพร้อมกับเบิกตากว้างเมื่อตัวเลขที่ถูกวงด้วยปากกาสีแดงสดเอาไว้คือวันพรุ่งนี้ที่โดนย้ำนักย้ำหนาว่าต้องไปให้ได้ ...วันเกิดของแบคฮยอน...
ยังไม่ได้ซื้อของขวัญวันเกิดเลยนี่หว่า
มือเรียวหยิบกระเป๋าตังและโทรศัพท์ยัดใส่กระเป๋ากางเกงอย่างเร่งรีบก่อนจะวิ่งลงไปชั้นล่างเพื่อตามหาพี่ลู่หานและพาเค้าออกไปข้างนอกเพราะนี่ก็เวลาบ่ายโมงกว่าๆแล้ว
“พี่ครับเดี๋ยวก่อน..” เสียงหวานที่คุ้นเคยดังออกมาจากห้องครัวทำให้เซฮุนชะงักกึก ขายาวก้าวไปตามต้นเสียงซึ่งมีประตูกระจกกั้นไว้อย่างสงสัย.. พี่อี้ซิงกลับมาแล้วเหรอ?
“คิดถึงจางอี้ซิง” ใบหน้าหล่อคมที่ติดจะหวานไปซักนิดขยับไปใกล้เจ้าของชื่อจนปลายจมูกชนกันพร้อมคำพูดแบบเดิมเป็นครั้งที่ร้อย แขนทั้งสองข้างรวบคนตัวบางเข้ามากอดแน่นจนแทบจะจมหายเข้าไปในแผ่นอกที่ไม่ได้กว้างมากมายแต่ทว่าแข็งแรงนั้น
“ผมก็คิดถึงพี่ลู่หาน” แขนเล็กยกขึ้นกอดตอบอีกคนก่อนจะหลับตาพริ้มเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมที่เค้าเป็นคนเลือกให้บนตัวของคนรัก
“ทำไมไม่ตอบข้อความ โทรไปก็ไม่ยอมรับ บอกแล้วไงว่าถ้าดื้อจะโดนลงโทษ” ลมหายใจอุ่นที่รดรินอยู่ข้างแก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ารัก
“ขอโทษทีครับ งานมันเยอะ ไม่ค่อยมีเว..อืออ” ริมฝีปากอิ่มกดจูบลงไปทันทีโดยไม่ฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้น กลิ่นหอมเฉพาะตัวและรสชาติหวานที่ปลายลิ้นทำให้อยากจะทำโทษคนในอ้อมกอดที่หายไปเกือบอาทิตย์จนแทบบ้า
เซฮุนค่อยๆพาตัวเองขยับออกจากตรงนี้ให้เงียบที่สุดและพับความคิดที่จะให้พาออกไปข้างนอกเก็บเอาไว้เพราะไม่อยากรบกวนพี่เลี้ยงคนสนิทและเลขาแสนใจดีของคุณพ่อ
“เซฮุนนา” ดวงตากลมหลังเลนส์กรองแสงเบิกกว้างทันทีเมื่อเสียงที่เค้าจำได้ดีดังอยู่ข้างหู เจ้าของชื่อพลิกตัวกลับไปก่อนจะกระโดดกอดอีกคนจนเกือบหงายหลังเหมือนเด็กๆ
“กลับมาแล้วเหรอครับคุณพ่อ”
“ครับผม เด็กคนนี้คิดถึงคุณพ่ออู๋อี้ฟานบ้างรึเปล่า?” สันจมูกโด่งกดลงบนแก้มขาวแบบไม่กลัวช้ำพร้อมสูดหายใจฟอดใหญ่อย่างหมันเขี้ยว
“คิดถึงมากครับ ไหนบอกกำหนดกลับพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ?”
“ก็อยากเจอหน้าเราเร็วๆเลยรีบกลับ ไม่ดีเหรอ” คริสยิ้มบางๆก่อนจะยีเส้นผมนุ่มของลูกชายอย่างอ่อนโยนเมื่ออีกคนกำลังพยักหน้ารับกับแผ่นอกของเขา
“วันนี้มีประชุมต่อมั้ยครับ?” ใบหน้าหวานที่แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มกว้างจนดวงตากลายเป็นเส้นโค้งและน้ำเสียงสดใสเป็นสิ่งที่คุ้มเหลือเกิน หากต้องแลกกับการเร่งทำงานหามรุ่งหามค่ำที่อิตาลีเพื่อกลับมาหาคนคนนี้
“บ่ายสามโมง มีอะไรรึเปล่าหืม?”
“อา พอดีว่าผมจะออกไปซื้อของขวัญให้แบคฮยอนน่ะครับ”
...คุณพ่อพาไปหน่อย...
ประโยคด้านหลังถูกตัดออกไปพร้อมความรู้สึกอึดอัดที่ตีขึ้นมาถึงคอ ลมหายใจที่สะดุดแบบไม่รู้ตัวเรียกให้ริมฝีปากบางฉีกยิ้มกว้างมากกว่าเดิม เพราะถ้าพูดออกไปคุณพ่อจะต้องไปเดินเลือกของกับเขาจนไม่มีเวลาพักแน่
จะให้โอเซฮุนทำตัวเอาแต่ใจน่ะไม่เอาหรอก..
“เราจะไปตอนกี่โมงล่ะ ให้พ่อไปส่งมั้ย?” สายตาคมเหลือบมองนาฬิกาข้อมือซึ่งเหลือเวลาอีกชั่วโมงครึ่งก่อนเข้าประชุม
“ไม่เป็นไรครับ คุณพ่อกลับมาเหนื่อยๆต้องพักผ่อนสิ”
“แล้วจะไปกับใคร ไปยังไง?” ใบหน้าของคุณพ่อยังหนุ่มฉายแววเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด
“ไปคนเดียวครับ ให้คุณลุงคิมขับรถไปส่ง”
“งั้นก็อย่ากลับค่ำมากล่ะ โอเคนะครับ” ริมฝีปากอิ่มกดจูบลงบนหน้าผากเนียนเบาๆก่อนลูกชายคนเดียวจะผละออกไปแล้วส่งยิ้มหวานให้
“ครับ แล้วจะรีบกลับนะ”
ร่างสูงโปร่งเดินวนไปมาในร้านขายหนังสือกลางห้างดังอย่างเบื่อหน่าย เมื่อเพื่อนสนิทผิวสีเข้มที่ลากเขามาในตอนแรกแยกตัวออกไปหาพี่คยองซูที่นั่งรออยู่ร้านไอติมตรงชั้นสามและไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย.. ชานยอลถอนหายใจเซ็งๆก่อนจะตัดสินใจเดินขึ้นไปหาร้านขายแผ่นเกมส์ที่อยู่ชั้นสี่
เจอแฟนแล้วทิ้งเพื่อนเลยนะมึง.. อย่างน้อยก็ไม่เปลืองค่าน้ำมันฟรีละกันวะ
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างบางของคนตรงหน้ากำลังถือแก้วชานมไข่มุกอยู่ ทรงผมที่คุ้นตาและกรอบแว่นสีดำนั้นทำให้เค้าเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ขายาวเดินตามอีกไปเงียบๆอย่างนึกสนุกก่อนจะรีบดึงมือเล็กให้ถอยกลับมาข้างหลังเมื่อเจ้าตัวใกล้จะชนเข้ากับหัวมุมชั้นวางของ เพราะเอาแต่สนใจสินค้าที่วางอยู่สองข้างทาง
ผลัก
แผ่นหลังบางชนเข้าแผ่นอกกว้างที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นและอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด มือใหญ่ที่จับอยู่ตรงข้อมือกระชับแน่นเพราะความเป็นห่วงพร้อมกลิ่นน้ำหอมประจำตัวแสนคุ้นเคย น้ำเสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างหูเรียกให้ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างไม่มีเหตุผล
“ระวังหน่อยสิเซฮุน”
(30%)
“พ..พี่ชานยอล” ริมฝีปากบางขยับเป็นชื่อคนที่อยู่ในความคิดมาตลอดสองสามวันแผ่วเบา ใบหน้าหวานหันไปมองคนตัวสูงกว่าอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ไม่ใช่พี่แล้วจะใครล่ะ” เจ้าของชื่อหัวเราะน้อยๆเมื่อเห็นสีหน้าเอ๋อๆและท่าทางทำอะไรไม่ถูกของอีกคน
“เปล่าครับ ก็ไม่คิดว่าจะเจอพี่ที่นี่” ดวงตากลมกวาดไปรอบๆทันที เมื่อทั้งชั้นดูจะเต็มไปด้วยตุ๊กตามากมายและของเล่นแบบต่างๆที่เค้าไม่ค่อยรู้จักเท่าไหร่นัก
“ก็นายบอกอยากเล่นเกมส์รถแข่งไม่ใช่เหรอ” ชานยอลยกยิ้มบางๆก่อนจะชี้ไปที่จุดประสงค์ของตัวเองซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร เป็นร้านที่ถูกตกแต่งด้วยโปสเตอร์เกมส์เพลย์สุดฮิตขนาดใหญ่
“แล้วมาทำอะไร? อย่าบอกนะว่านอกใจพี่มาหาสาว” สายตาหวาดระแวงทีเล่นทีจริงถูกส่งให้แฟนคนปัจจุบันอย่างตัดพ้อ จนเซฮุนต้องรีบยกมือขึ้นมาปฏิเสธ
“ไม่ได้นอกใจครับ แค่จะมาซื้อของขวัญให้เพื่อน”
“ฮะๆ ๆ เชื่อแล้วครับ เชื่อแล้ว” ร่างสูงหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อเห็นอาการร้อนตัวจนเกินเหตุของอีกฝ่าย ไม่ต้องทำหน้าเหวอขนาดนั้นก็ได้นะเซฮุนนา..
แกล้งเด็กมันสนุกแบบนี้นี่เอง
“ว่าแต่อยากได้ของขวัญแบบไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ช่วยเลือก” ชานยอลรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีก่อนที่เด็กตัวขาวจะทำหน้างงๆจนเค้าหยุดหัวเราะไม่ได้ไปมากกว่านี้
“ตุ๊กตามั้งครับ แบคฮยอนชอบตุ๊กตา” เซฮุนมองไปรอบๆอย่างไร้จุดหมาย ไม่ว่าอะไรก็ดูจะไม่โดนใจเค้าซักเท่าไหร่เพราะมีแต่เท็ดดี้แบร์หน้าตาเหมือนกันเต็มไปหมด
“งั้นลองไปทางนั้นมั้ย...หือ” แรงกระตุกเบาๆที่ชายเสื้อเรียกให้คนที่กำลังชี้นิ้วไปอีกทางต้องหันกลับมามอง
“พี่ชานยอลครับ โทนี่โทนี่ช็อปเปอร์” มือบางจับเข้าที่มือมือเรียวแน่นก่อนจะออกแรงดึงให้เดินไปด้วยกัน เมื่อเจอกับตุ๊กตากวางที่สวมหมวกทรงสูงสีแดงมีรูปกากบาทอยู่ตรงกลาง
ริมฝีปากอิ่มวาดรอยยิ้มกว้างก่อนจะปล่อยให้คนเด็กกว่าลากตัวเองไปยังเป้าหมายอย่างนึกขำ ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มหวานและน้ำเสียงตื่นเต้นแบบเด็กๆดูเหมาะกับโอเซฮุนมากกว่าการทำตัวเป็นผู้ใหญ่แบบที่เจ้าตัวพยายามเยอะ
“ชอบเหรอเรา?” ชานยอลถามขึ้นเมื่อแขนเล็กของอีกคนรวบเอาตุ๊กตามากอดไว้แน่น สันจมูกโด่งแตะลงบนจมูกสีน้ำเงินของกวางน้อยจนเค้ารู้สึกหมันไส้ตุ๊กตาในเรื่องวันพีซอยู่ลึกๆ
“ครับ แต่ผมจะไม่ซื้อให้แบคฮยอนหรอก” เซฮุนวางตุ๊กตาลงบนชั้นเดิมก่อนจะหาตัวอื่นๆแถวนั้นมาบังไว้อย่างหวงแหน
“เปล่า พี่หมายถึงจะซื้อให้เราน่ะ”
“แต่ยังไม่ถึงวันเกิดผ..” บนหัวสีวอลนัทดูจะเต็มไปด้วยประโยคคำถาม คำพูดสุดท้ายขาดหายไปเพราะนิ้วเรียวยาวของอีกคนที่แตะลงมาบนกลีบปากนุ่มแล้วกดเบาๆเหมือนจะบอกให้หยุดฟัง
“อยากให้เฉยๆไม่ได้รึไง ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ..เซฮุนนา” ใบหน้าหวานที่สะท้อนอยู่ในดวงตาสีน้ำตาลเข้มขึ้นสีแดงจางๆอย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงทุ้มแผ่วเบาที่ดังพอจะได้ยินกันแค่สองคนกำลังทำให้หัวใจเต้นถี่รัวจนหายใจแทบไม่ทัน
“........” ไม่มีเสียงใดหลุดออกมาจากริมฝีปากบางสีชมพูนั้น ดวงตาหลังกรอบแว่นกรอกไปมาเพื่อหลบสายตาที่ทำให้สมองเสียการควบคุม ก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างประหม่าเพราะหมดหนทางกับประโยคเมื่อกี้ ลิ้นอุ่นชื้นลากผ่านปลายนิ้วชี้เบาๆอย่างไม่สนใจคนตัวสูงที่หยุดหายใจเพราะโดนสัมผัสนั้นเลยซักนิด
“เอ่อ..ผมไปดูตุ๊กตาตรงนั้นก่อนนะครับ” ขาเล็กวิ่งหนีออกไปอีกทางอย่างรวดเร็วเพื่อตัดบทสนทนา ปล่อยให้รุ่นพี่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
ปาร์คชานยอลกำลังจะขาดออกซิเจนตายแล้วครับ..
“สติทช์มั้ย?”
“แบคฮยอนเบื่อแล้วครับ”
“เบนเทนล่ะ?”
“แบคฮยอนไม่ชอบ”
“หมีพูห์เหรอ?”
“แบคฮยอนมีเยอะ”
ชานยอลถอนหายใจเบาๆกับปฏิกิริยาถามคำตอบคำจากร่างบางข้างๆ เหตุการณ์เมื่อสามสิบนาทีก่อนทำให้ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันไม่ติด มือเล็กยกขึ้นมาดันกรอบแว่นหลายครั้งเพราะมือไม้ที่ดูจะเกะกะไปหมด
“ว่าแต่ทำไมมาคนเดียว พี่ลู่หายไปไหน?” ประโยคคำถามถูกต่อให้ยาวขึ้นอีกนิดเพื่อยืดประโยคคำตอบของอีกคนอย่างพยายาม
“พี่ลู่ไม่ว่างครับ”
“แล้วคุณพ่อล่ะ?”
“คุณพ่อมีประชุมต่อครับ” ร่างสูงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอเมื่อบรรยากาศดูจะแย่ลงกว่าเดิมเพราะการเปิดประเด็นของเขา
“อา..ขอโทษนะ” มือเรียวเอื้อมไปยีเส้นผมอ่อนนุ่มของอีกคนเบาๆอย่างปลอบโยน ก่อนใบหน้าหวานจะหันมาส่งยิ้มบางให้
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ตอนนี้ผมก็ไม่ได้เดินคนเดียวซักหน่อย” อาจเป็นเพราะมีเจ้าของมือแสนอบอุ่นนี้อยู่ข้างๆละมั้งเลยทำให้ความรู้สึกหนักอึ้งในหัวหายไปได้อย่างง่ายดาย
“เอ่อ...คุมะมั้ยเซฮุน?” ใบหน้าหล่อคมขึ้นสีแดงเข้มอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะแกล้งมองไปรอบๆเพื่อเป็นการกลบเกลื่อน ไอ้คำพูดที่ดูเหมือนเค้ามีความสำคัญแบบนั้นน่ะ
อย่าทำให้เขินจะได้มั้ย..
“คุมะ?” เซฮุนเอียงคอเล็กน้อยอย่างสงสัยแล้วหันไปมองที่ด้านหลังของตัวเองตามสายตาของร่างสูง
“ริลัคคุมะไง” มือบางถูกดึงให้เดินไปหาตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลจากญี่ปุ่นทันที หน้าท้องขาวๆกับปากที่โค้งขึ้นมาชนกันเป็นรูปสามเหลี่ยมถูกวางเอาไว้บนชั้นอย่างน่ารักก่อนจะตกเข้าสู่อ้อมกอดของเซฮุนแบบไม่ต้องคิด ลำตัวอ่อนนุ่ม ขนสีน้ำตาลเกาลัด และหน้าตาที่ดูซนๆนั้นทำให้นึกถึงแบคฮยอนขึ้นมาทันที
“เอาตัวนี้แหละครับ น่ารักดี” ริมฝีปากบางวาดรอยยิ้มหวานเมื่อเจอตุ๊กตาที่ถูกใจแล้วนำไปจ่ายเงินสองหมื่นวอนที่เคาน์เตอร์พร้อมห่อของขวัญอย่างเรียบร้อย
“จะกลับบ้านเลยมั้ย เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ชานยอลรับถุงใบใหญ่จากพนักงานมาถือไว้แทนเซฮุนทันที นาฬิกาดิจิตอลบนข้อมือบางบอกเวลาบ่ายสามครึ่งแล้ว
“ผมไม่รีบครับ พี่อยากไปที่ไหนก่อนรึเปล่า?”
“ก็ไม่มีนะ เราล่ะหิวรึยัง ไปหาอะไรกินมั้ย”
“เฉยๆครับ ไม่ค่อยหิวเท่าไ..”
ซ่าาาาาาาาาา
สัมผัสเปียกชื้นที่ไล่ลงมาตั้งแต่ช่วงหน้าอกส่งผลให้เสื้อยืดสีขาวสกรีนลายเรียบๆเปื้อนไปด้วยสีน้ำตาลเข้มจนติดจะดำของโค้กพร้อมกลิ่นน้ำอัดลมที่ลอยฟุ้งขึ้นมาแตะจมูก
“ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆค่ะ” หญิงสาวโค้งตัวขอโทษอย่างรู้สึกผิดหลายรอบเพราะตัวเองที่เอาแต่คุยโทรศัพท์โดยไม่ได้สนใจเส้นทางตรงหน้า
“ไม่เป็นไรครับ” เซฮุนตอบแล้วส่งยิ้มให้น้อยๆเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ หญิงสาวกล่าวขอโทษอีกหลายรอบก่อนจะขอตัวไปหาเพื่อนที่นัดกันไว้
มือบางดึงเสื้อที่แนบไปกับลำตัวออกเพราะความรู้สึกเหนียวเหนอะหนะ คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด เพราะคงจะยุ่งยากไม่น้อยถ้าต้องกลับบ้านไปในสภาพนี้..
“ไปเปลี่ยนเสื้อที่คอนโดพี่ก่อนมั้ยล่ะ”
:) Shalunla
ความคิดเห็น