[SF Suckseed] เป็ดคุ้ง เพื่อน...กูรักมึงว่ะ

ข้อมูลเบื้องต้น

 


[SF  Suckseed]


เป็ดคุ้ง!!  ><








ใครไม่ชอบกรุณากด X ตรงมุมขวาออกไปได้เลยนะคะ  ^ ^

เนื้อเรื่อง

 

[SF Suckseed]  เป็ดคุ้ง เพื่อน...กูรักมึงว่ะ!!

“น่าอิจฉาคุ้งจังเลยเนอะ”

“ถามจริง เป็ดเป็นเกย์ป่าวเนี่ย”

“ถามจริง เป็ดเป็นเกย์ป่าวเนี่ย”

“ถามจริง เป็ดเป็นเกย์ป่าวเนี่ย”

“ถามจริง เป็ดเป็นเกย์ป่าวเนี่ย”

“ว๊ากกกกกกกกก~!!!”  มือเรียวทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่งแล้วตะโกนออกมาสุดเสียง

“ไอ่เป็ด! จะแหกปากทำไมลูก เกรงใจข้างบ้านเค้าบ้าง!!”  เสียงของแม่ดังขึ้นมาจากชั้นล่างจนเป็ดต้องค่อยๆหุบปากลง

“โธ่เว้ยยย...เฮ้อออ~”  ร่างสูงถอนหายใจก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนของตน  คำถามของเอิญดังขึ้นในหัวเป็นรอบที่ล้าน  ‘ถามจริง เป็ดเป็นเกย์ป่าวเนี่ย’  

ทั้งที่คำตอบนั่นแทบจะไม่ต้องคิดอยู่แล้ว นั่นคือ ‘ไม่’

แต่ที่ผมต้องมานั่งกลุ้มอยู่นี่ก็เพราะดันมีอีกคนเข้ามาเกี่ยวนี่สิ...ไอ่คุ้ง

ตั้งแต่จำความได้ผมกับมันก็อยู่ห้องเดียวกันมาตลอด ตั้งแต่ ป.1 ยัน ม.6   -   -

เป็นเพื่อนสนิท(โคตรๆ)  ถ้ามึงเอา กูก็เอา!

มาคิดดูดีๆแล้วในหัวของผมก็มีแต่เรื่องของไอ่คุ้งอยู่เต็มไปหมด...

“เฮ้ย เป็ดหวัดดี”  เอ็กซ์เดินเข้ามาทักอย่างอารมณ์ดี

“อือ หวัดดีเอ็กซ์” 

“อ้าว แล้วไม่ได้อยู่กับไอ่คุ้งหรอ? เห็นปกติอยู่ด้วยกันตลอดนี่นา”  ร่างโปร่งพูดแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนข้างๆ

“ไม่รู้สิ มันคงนั่งอยู่บนห้องล่ะมั้ง...”  เป็ดตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

“เออ ขอโทษนะ กูลืมไปว่าพวกมึงสองคนทะเลาะกันอยู่”

“ไม่เป็นไรหรอก...เฮ้ออ~”

“เอ้า เป็นอะไรล่ะ ถอนหายใจยาวเลยมึง” 

“ไอ่คุ้งมันยังไม่ยอมคุยกับกูเลยอ่ะ กูก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับมันดี”

“แล้วทำไมมึงไม่ขอโทษมันวะ!?”  เอ็กซ์ถามอย่างสงสัย

“ปัญหาคือ กูขอโทษมันแล้วจะได้อะไร ในเมื่อกูยังไม่รู้เลยว่ามันโกรธกูเรื่องอะไร”  เป็ดพูดพร้อมฟุบหน้าลงกับโต๊ะหินอ่อนเย็นๆ

“เออ...มันก็จริงว่ะ”  จะว่าเรื่องเอิญก็ไม่ใช่  มันจะโกรธไอ่เป็ดทำโล่อะไร ก็แค่ไอ่เป็ดชอบเอิญแต่ไม่ได้บอกแค่เนี้ย  - * -   แล้วไอ่คุ้งก็โดนปฏิเสธมาแล้วด้วย ถึงจะยังตัดใจไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้จีบต่อนี่หว่า  =  =   ถึงยังไงแม่งก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี...

อ๊อดดดดดดดด~!!

“เฮ้ย กูขอตัวก่อนนะออดดังแล้วว่ะ”  เอ็กซ์พูดอย่างร้อนรนก่อนจะลุกออกไปจากโต๊ะหินอ่อน

“อืม”  เป็ดได้แต่นั่งเงียบๆอยู่คนเดียว...

จะรีบขึ้นห้องไปทำไม ถ้าคุ้งไม่คุยด้วยมันก็ไม่มีความหมาย

ไม่แม้แต่จะเหลือบมอง   รอยยิ้มที่ผมเห็นแล้วต้องยิ้มตามเสมอ

ตอนนี้...ไม่มีแล้ว

ถึงขึ้นไปก็มีแต่จะเจ็บเปล่าๆ...

ครืดดดดดดด~!!

“ขออนุญาติครับ”  เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้ทุกคนในห้องต่างหันไปมอง  แต่ไม่ใช่คุ้ง..  มันรู้สึกเจ็บที่อกข้างซ้ายอย่างบอกไม่ถูก...

“ไม่เป็นไรจ่ะ รีบไปนั่งที่เถอะเราจะเริ่มเรียนกันแล้ว”  อาจารย์บอกอย่างใจดี ก่อนจะหันไปสนใจบนกระดานต่อ

เป็ดหย่อนก้นลงที่นั่งประจำ ก่อนจะหันไปหาคนข้างๆที่เอาแต่มองออกไปนอกประตู

“คุ้ง...คุ้ง”

“......”

“ไอ่คุ้ง!” 

“มึงจะเรียกอะไรนักหนาวะ กูหนวกหู!!”  คุ้งตอบกลับมาทั้งที่ยังหันหน้าไปทางเดิม

“แล้วถ้ากูไม่เรียกมึงจะคุยกับกูมั้ยล่ะ”

“.......”  คุ้งไม่ตอบทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น   ทำไมผมต้องรู้สึกเจ็บแบบนี้ด้วยวะ ก็แค่ไอ่คุ้งมันไม่พูดด้วยเอง...

เวลาค่อยๆเดินผ่านไปบทเรียนในวันนี้แทบไม่ได้เข้าสู่หัวสมองผมเลย...จะให้ผมเขียนอะไรล่ะ?  สมาธิจะฟังยังไม่มีเลย

ใบหน้าคมยังเอาแต่มองตนตัวเล็กข้างๆที่ไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำ

แต่อยู่ๆกลับ...

“เฮ้ย ไอ่คุ้งเป็นไรวะ?!”  เป็ดถามอย่างตกใจ  เมื่อเห็นคุ้งฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียน

“...เ-สือก!”  คุ้งตอบกลับเสียงดุ

“เออ กูเ-สือก! แล้วมึงอ่ะเป็นไรมากรึเปล่า?” 

“.......”

“คุ้งมึงอย่าเงียบแบบนี้ดิวะ...แล้วกูจะรู้มั้ยว่ามึงเป็นอะไร”

“มึงจะมาสนใจกูทำไม เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ สัส!”  มือบางกุมเข้าที่หน้าท้องตัวเองแน่นกว่าเดิม ใบหน้าเริ่มเหยเกเพราะความเจ็บปวด

“กูเป็นห่วงมึง รีบไปห้องพยาบาลเถอะ...”  ใบหน้าหวานถึงกับอึ้งไปพักหนึ่งเพราะคำพูดของคนตรงหน้า  ไอ่เป็ดเป็นห่วงกู...

“อาจารย์ครับ ผมขออนุญาติพาคุ้งไปห้องพยาบาลนะครับ”  มือเรียวยื่นไปจับไหล่คุ้งให้ลุกขึ้น

“เฮ้ยย เดี๋ยวไอ่เป็ดมึงปล่อยกู~”

“กูไม่ปล่อย...รีบไปห้องพยาบาลเถอะ”  เป็ดลากคุ้งออกมาจากห้องโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของเจ้าตัว   

“ไอ่เชี่ยเป็ด มึงปล่อยกูดิวะ! ปล่อยย~”

“ถ้ากูปล่อย มึงก็หนีสิ”

“เชี่ยย แ-ม่งปล่อยกูดิวะ...อึก”  ขาเรียวทรุดลงจนเป็ดต้องหันมาหาคนข้างๆอย่างเป็นห่วง

“คุ้งมึงเป็นไรมากป่าว?!”  เป็ดถามอย่างร้อนรน

“...กู..ปวดท้อง..”  คุ้งพูดพร้อมซบหน้าลงกับแขนของตัวเอง เสียงสะอื้นน้อยๆดังเล็ดรอดออกมา

“มึงขี่หลังกูสิ!”  เป็ดย่อเข่าลงแล้วหันหลังให้คุ้งเกาะ

“บ้านมึงสิ! ใครจะไปขี่หลังมึง...โอ้ยยย”

“ดื้อชิบหายเลย...ฮึบบ!!” 

“เฮ้ยย สัส มึงปล่อยกูลงดิวะ”  คุ้งพูดแล้วดิ้นไปมาบนแผ่นหลังกว้าง

“หวาาาา~ อยู่นิ่งๆดิวะ เดี๋ยวก็ตกหรอก” 

“แ-ม่งเอ้ยย!....”  ร่างเล็กข้างบนค่อยๆหยุดดิ้นลง  มือเล็กขยำเสื้อของเป็ดแน่น ก่อนร่างสูงจะรู้สึกถึงอะไรแฉะๆที่ด้านหลัง

“เชี่ยเป็ด...ปวดท้อง..”  เป็ดยิ้มบางๆ  ร้องไห้เป็นเด็กๆเลยนะ...

“คุ้งทำไมมึงไม่ยอมกินข้าวเที่ยง...บอกมา”  เป็ดถามเสียงโหด

“กูไม่หิว...”

“ถึงไม่หิวก็น่าจะกินอะไรบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้เป็นโรคกระเพาะแบบนี้”  มือเรียวหยิบแก้วยากับน้ำเปล่า ก่อนจะเดินเข้ามาหาคนที่นั่งอยู่บนเตียง

“ก็กูไม่หิวอ่ะ!” 

“เอ้า กินยาซะ”

“เออ พูดมากจริง มึงเป็นแม่กูรึไงวะ!?”  มือบางรับแก้วยามาด้วยหน้าตาบึ้งๆ จากแก้มที่ป่องอยู่แล้วกลับพองมากขึ้นไปอีก

ภาพที่เห็นตรงหน้าเป็ดบอกได้คำเดียวว่า...

“...น่ารัก...”  ร่างสูงพูดออกมาอย่างลืมตัว รอยยิ้มประดับขึ้นบนใบหน้าหล่อคมอย่างปิดไม่มิด

“ฮะ?! เมื่อกี๊มึงพูดว่าอะไรนะ?” 

“เอ้อ เปล่าๆๆ กินยาเสร็จแล้วใช่มั้ย จะได้กลับห้องกัน”

“อือ”

“เดินไหวมั้ย จะขี่หลังกูรึเปล่า?”  เป็ดถามอย่างเป็นห่วง

“พ่องมึง! ใครจะไปกล้าขี่หลังผู้ชายด้วยกันวะ กูตัวหนักจะตาย”

“ไม่เห็นจะหนักเลย กูว่ามึงเบาซะด้วยซ้ำ”

“สัส! กูไม่ใช่ผู้หญิงนะ ที่จะมาชมว่าตัวเบาแล้วจะดีใจน่ะ  - * - ”

“ทำไมอ่ะ ตัวมึงออกจะเบา ผิวก็นุ่ม กูอุ้มแล้วสบายจะตาย”  เป็ดพูดอย่างใสซื่อ  แต่อีกคนนี่สิ...

“เชี่ยเป็ด! ไอ่สัส กูเกลียดมึงง!!  =///=”  ผมเป็นบ้าอะไรวะ ทำไมต้องเขินมันด้วยเนี่ย -///-  แ-ม่งหื่นว่ะ.... 

มือเรียวโยนกระเป๋าลงบนพื้นก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างเหนื่อยอ่อน

ตั้งแต่กลับจากห้องพยาบาล ไอ่คุ้งมันก็ไม่คุยกับผมอีกเลย...เฮ้ออ~

ทำไมผมต้องมานั่งคิดมากเรื่องของมันด้วยวะ...ก็แค่มันไม่พูดด้วย

ไม่มองหน้า  ไม่ยิ้มให้  ไม่ได้เรียกชื่อผม...

ตื๊ด ตือ ดื๊ดด~!!

เป็ดค่อยๆลุกออกจากเตียงแล้วเดินตรงไปที่คอมพิวเตอร์ ที่หน้าจอแสดงข้อความทักทายของ msn

Earn say :  หวัดดีเป็ด

Ped say :  หวัดดีเอิญ

Earn say : เป็นไงบ้าง คืนดีกับคุ้งรึยัง?

Ped say :  ยังเลย...

เอิญกำลังพิมพ์ข้อความตอบกลับแต่กลับถูกอีกคนถามขึ้นซะก่อน

Ped say :  เอิญ ความรักนี่มันเป็นยังไงหรอ?

Earn say :  แล้วเป็ดคิดว่ามันเป็นยังไงหล่ะ

Ped say :  ไม่รู้สิ  ก็..เจ็บเวลาที่คนคนนั้นไม่พูดด้วย ไม่ยิ้มให้ ไม่มองหน้า

                มันเหมือนขาดอะไรบางอย่างในชีวิตไปน่ะ

เอิญกวาดสายตาอ่านข้อความยาวๆของเพื่อนสมัยประถมก่อนจะยิ้มออกมา

Earn say :  แล้วในหัวก็คิดถึงแต่เรื่องของคนคนนั้นใช่มะ

Ped say :  อืม

Earn say :  ฮะๆๆๆ เป็ดนี่ทึ่มจังเลยนะ

Ped say :  เอ้า  -  -

Earn say :  นั่นแหละ เค้าเรียกว่า ‘รัก’

ตึ้งงงงงงงงงง!!!!

ร่างสูงตกจากเก้าอี้ลงไปกองกับพื้น สมองหยุดทำงานไปชั่วขณะ  =  =

เดี๋ยว...ถ้าอาการแบบนี้เรียกว่า ‘รัก’

งั้นก็แสดงว่า ผม..ระ..รักไอ่คุ้งน่ะสิ  -///-

ไม่ๆๆๆ ปัญหาหนักกว่านั้นคือ...ผมเป็นเกย์??!!!

เป็ดรีบคลานกลับขึ้นไปบนเก้าอี้ทันที แล้วพิมพ์ข้อความตอบกลับอย่างรวดเร็ว

Ped say :  แล้วถ้าคนที่เรารักเป็นผู้ชายหล่ะ?

Earn say :  ไม่ผิกหรอกเป็ด แค่เราทำตามสิ่งที่หัวใจเรียกร้องก็พอ  : )

Ped say :  ...ขอบคุณนะเอิญ

Earn say :  ไม่เป็นไรจ่ะ  ^^

เอิญค่อยๆฟุบหน้าลงกับโต๊ะคอมพิวเตอร์ น้ำตาไหลออกจากดวงตากลมสวยช้าๆ พร้อมรอยยิ้มบาง ...คุ้งสินะ...

=คาบชมรม=

“เดี๋ยวคุ้ง มึงจะไปไหน”  เป็ดถามคุ้งเมื่ออยู่ๆคนตัวเล็กก็เดินออกมาจากห้องชมรมซะดื้อๆ

“........”

เป็ดเดินตามคุ้งมาเรื่อยๆ ซึ่งเป็นทางไปโรงยิมด้านหลังโรงเรียน

ตลอดทางเงียบสนิท จะมีบ้างเป็นบางคนเท่านั้นที่ทำกิจกรรมอยู่ตามทางเดินที่ผ่านมา

“คุ้งมึงคุยกับกูก่อนได้มั้ย”  ขาเรียวค่อยๆหยุดเดินก่อนจะหันหน้ามาหาเป็ด

“มึงรักเอิญก็ไปหาเอิญสิ! ไม่ต้องมายุ่งกับกู!!”  คุ้งตะโกนใส่หน้าเสียงดัง

“คุ้งมึงฟังกูพูดก่อนได้มั้ย!?”

“จะให้กูฟังมึงพูดอะไรหล่ะ? กูรักเอิญ กูขอโทษที่ไม่ได้บอกมึง เงี้ยหรอ...เฮ้ยย!!”

หมับบบบบบ!!

มือเรียวรั้งร่างบางเข้ามากอดโดยไม่ทันให้ตั้งตัว

“ไอ่เป็ด! มึงทำอะไรวะ!!”

“คุ้งมึงฟังกูพูดก่อนสิ!”

“ถ้ามึงจะพูดอย่างที่กูพูดล่ะก็ไม่ต้องหรอก เพราะกูรู้อยู่แ...”

“กูรักมึง!!”

“.........”  ดวงตาเรียวเบิกกว้างอย่างตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

“ทีนี้มึงจะฟังกูพูดได้รึยัง...” 

“.........” 

“มึงรู้มั้ย กูเจ็บแค่ไหนเวลาที่มึงไม่คุยด้วย...ไม่ยิ้มให้กูเหมือนแต่ก่อน มึงไม่ได้เรียกชื่อกู...มึงรู้มั้ยมันเหงาแค่ไหน..?”  เป็ดพูดแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ราวกับคนตรงหน้าจะหายไป

“มึงก็มีเอิญอยู่แล้วหนิ...”

“กูต้องนั่งกลุ้มทุกวันว่าทำยังไงมึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม”  ร่างสูงไม่ตอบคำถามแต่กลับพูดต่อไป

“........”

“มึงอยู่กับกูตลอดเวลา ถ้าวันนี้มึงจะจากกูไปกูคงอยู่ไม่ได้...”

“แล้วไง?? มึงก็ไปหาเอิญสิ”

“กูขอโทษที่กูเพิ่งเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง กูไม่ได้รักเอิญ...กูรักมึงนะคุ้ง”

“..ฮะๆๆ มึงจะบ้าหรอ กูเป็นผู้ชายนะเว่ย”  คุ้งพูดแล้วพยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนของเป็ด

“กูรักมึงไปแล้ว...มึงจะให้กูทำไงวะ..”

“.........”  คุ้งเงียบลงอีกครั้งแรงดิ้นค่อยๆหายไป

“.........” 

“เป็ด...มึงปล่อยกู”  ร่างเล็กดิ้นไปมาเพื่อที่จะหลุดออกจากอ้อมกอด

“ถ้ากูไม่ปล่อยหล่ะ...”

“อย่ามากวนตีน!...ปล่อยกู!!”

“งั้นมึงก็บอกกูก่อนสิว่าทำยั...คุ้ง..มึง”  คำพูดที่มีถูกกลืนกลับเข้าไปในลำคอ เมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสเปียกๆตรงหน้าอก

“สัส...มึงปล่อยกู..ฮึก”

“ไอ่คุ้ง....”

“ปล่อยกูดิวะ!!”  คุ้งตะโกนเสียงดัง มือเล็กผลักหน้าอกของคนตรงหน้าออกไปจนสุดแรง

“.........”  เป็ดได้แต่เงียบดูน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของคนที่เขารัก

“อึก...”  คุ้งพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ แขนเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาตัวเองลวกๆ ก่อนจะวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ผมทำให้คุ้งต้องร้องไห้....

นี่ก็วันที่4แล้วนับจากที่ผมสารภาพรักกับไอ่คุ้งไป

จากที่ไม่ยอมมองหน้ากันอยู่แล้ว ตอนนี้กลับเหมือนไม่มีตัวตนซะมากกว่า

ผมไม่โกรธมันเลย...ไม่ซักนิด

ก็ผมเป็นคนทำให้มันต้องร้องไห้เองนี่นา....

มือเรียวตัดสินใจวางเบสที่คุ้งให้ยืมเอาไว้บนโต๊ะ แล้วเดินออกมาเงียบๆ  แต่กลับไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนเฝ้ามองการกระทำนั้นอยู่...

ทันทีที่เป็ดเดินออกไปจากห้อง คุ้งค่อยๆเหลือบสายตาไปมองเบสที่เค้าเป็นคนซื้อให้เป็ดเล่นเอง  ความทรงจำมากมายไหลกลับเข้ามาในหัวหัวสมองอีกครั้ง ก่อนจะสะดุดเข้ากับโพสท์อิทสีเหลืองที่แปะเอาไว้

‘ กูขอโทษที่ทำให้มึงต้องร้องไห้ ’  

                                   เป็ด

ขาเรียวยืนขึ้นจนเต็มความสูง ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้อง

“ไอ่คุ้ง มึงจะออกไปไหนวะ?”

“เรื่องของกู!”  คุ้งตอบปัดๆ แล้ววิ่งออกไปที่ระเบียงอย่างเร่งรีบ

....ไอ่เป็ด หายไปไหนวะ?!...

ขายาวเดินมาเรื่อยๆจนถึงโต๊ะไม้ริมสระน้ำ ที่ๆพวกเค้าชอบมานั่งเล่นกันบ่อยๆ

แสงแดดอ่อนๆส่องกระทบใบหน้าหล่อคม สายลมพัดเหล่าร่มไม้ให้สั่นไหวเบาๆ  ความคิดหลุดลอยไปในอากาศ  เป็ดหยิบหูฟังมายัดใส่หูทั้งสองข้าง ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกจากดวงตาทั้งสองข้างเงียบๆ

ความทรงจำดีๆมากมายกลับมาย้อนเล่นอีกครั้งในหัวสมอง แต่มันรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง เหงาเหลือเกินเวลาที่ไม่มีเพื่อนสนิทของเค้านั่งอยู่ข้างๆ...ไอ่คุ้ง...

“แฮ่..ก..ป็ด”

“เชี่ยเป็...แฮ่ก”

“ไอ่เชี่ยเป็ดด!!”  ร่างสูงหันไปทางต้นเสียงที่คุ้นเคย...แต่คงจะเป็นแค่ความฝัน..!! 

“ไอ่คุ้ง..!”  มือเรียวค่อยๆดึงหูฟังออกอย่างอึ้งๆ

“ฮึ้ยยย!!”  คุ้งเดินตรงไปหาเป็ด มือเล็กขยำคอเสื้อของร่างสูงแน่น

“เหวออออ~!!”  เป็ดไม่ทันได้ตั้งตัว ขายาวสะดุดขาตัวเองล้มลงบนพื้น (ไอ่ห่วย =  =’)

ตุ้บบบบบบ!!

“โอยยย”  มือเรียวลูบหัวตัวเองป้อยๆ โดยที่มีคุ้งนอนทับอยู่ข้างบน

“ไอ่เป็ดมึงนี่โง่จริงๆ มึงจะทึ่มไปตลอดชีวิตเลยรึไงวะ!!”  คุ้งขยำคอเสื้อของเป็ดจนยับยู่ยี่

“มึงเคยเข้าใจอะไรกูบ้างมั้ยวะ...อึก”  เสียงสะอื้นดังขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่คลอหน่วง

“..........”  เป็ดยังคงพูดอะไรไม่ออก

“มึงไม่เข้าใจอะไรกูเลย...ฮึก..ที่กูบอกว่าชอบเอิญ ก็เพราะอยากกันมึงออกจากเอิญ”

“แล้วทำไมมึง...”

“ที่กูไม่พูดกับมึง ก็เพราะอยากให้มึงกับเอิญมีความสุข...โดยที่ไม่ต้องคิดถึงกู...”  ร่างบางรีบพูดแทรกขึ้นมาราวกับรู้ว่าเป็ดจะถามอะไร

“แล้ววันนี้ มึงมาบอกกูว่ามึงรักกู...มึงรู้มั้ยกูสับสนแค่ไหน!?”

“กู....”

“มึงทำให้กูต้องเป็นตุ๊ด ไอ่เป็ดไอ่เลวว!!”  เป็ดยิ้มกว้างกับสิ่งที่ได้ยิน แล้วกอดตอบคนที่นอนทับอยู่บนตัวเขาแน่น

“มึงรักกูหรอ?”

“เชี่ยย...เพราะมึงอ่ะทำให้กูเป็นตุ๊ด!!”  มือเล็กทุบรัวๆที่เข้าที่แผ่นอกกว้าง พร้อมน้ำตาเม็ดใสที่หยดลงบนเสื้อนักเรียนจนเป็นวง

“กูเป็นตุ๊ดก่อนมึงอีก...ตอบกูหน่อยสิ มึงรักกูหรอ?”

“อือ...เชี่ยย กูรักมึง!!”  คุ้งพูดแล้วซบหน้าลงกับแผ่นอกของเป็ดแน่น ใบหน้าแดงลามไปจนถึงใบหู

“ก็แค่เนี้ย...แล้วมึงจะร้องไห้ทำไมเนี่ย”  รอยยิ้มบางถูกประดับขึ้นบนใบหน้าหล่อคม มือเรียวยกขึ้นลูบหัวของคุ้งอย่างปลอบโยน

“ก็มึงทำยังกะจะไปลาตายงั้นแหละ สัส”  แขนเล็กกอดคอร่างสูงแน่น เหมือนเด็กๆหวงของเล่น

“คุ้ง...มึงเงยหน้าขึ้นมาหน่อยสิ”

“ฮะ มึงมีเหี้ยไร...อุ๊บ!”  ดวงตาเรียวเบิกกว้าง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ถูกริมฝีปากของอีกคนประกบเข้าทันที

“อืม...”  ฟันซี่สวยขบลงบนปากอิ่มเบาๆอย่างหมันเขี้ยว ความหวานค่อยๆแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

พลั่กกกกกก!!!

“เชี่ยเป็ดมึงทำอะไร?!!”  มือเล็กผลักเป็ดออกจนสุดแรง ใบหน้าแดงซ่าน

“กูก็จูบมึงไง”

“สัส กูรู้! แล้วใครใช้ให้มึงสอดลิ้นเข้ามาวะ!!  -///-”

“ป่าว...กูแค่คิดว่ามันหวานดี”  เป็ดพูดแล้วพยายามโน้มหน้าเข้าไปใกล้ 

“มึงหยุดเลย! ที่นี่แ-ม่งโรงเรียนนะเว่ย”  คุ้งถอยหนีอย่างรวดเร็ว

“แต่ถ้าเป็นที่อื่นก็ได้ใช่มั้ย?”  ใบหน้าคมยิ้มทะเล้น

“ไอ่เชี่ยเป็ดด กูเกลียดมึงงง~!!  =///=”

โครมมมมมมม!!

“โอ้ยย เจ็บบๆๆ อะไรวะ เมื่อกี๊ยังกอดกูอยู่เลย ตอนนี้ถีบกูซะละ”

“ก็มึงอ่ะ แ-ม่งพูดไรไม่รู้เรื่อง”

“กูพูดไม่รู้เรื่องตอนไหน มึงต่างหากเขินกูอ่ะดี้~”

“เชี่ยย กูเขินมึงตอ...อื้มม!”  ปากเล็กถูกปิดลงอีกครั้ง แขนทั้งสองข้างถูกรวบขึ้นไปไว้เหนือหัว...คำถามหนึ่งปรากฏขึ้นในหัวของคุ้งทันที

...เป็ดมึงหื่นไปมั้ยย?!!  -///- ...

                                                                                       -End-