คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter8::First Kiss
First Kiss
Michiyo mode
“เฮ้อ! เซ็ง -_- ” ทำไมน้าฉันถึง...
“เฮ้อ! เบื่อ -__- ” ไม่ได้ไปโรงเรียน...
“เฮ้อ! เครียด -___- ” กับกุมิจังแล้วก็รีเทิร์นจัง...
“เฮ้อ! ...”
“นี่คุณครับ ผมไม่ได้จะมาเดินฟังงงง คุณถอนหายใจตลอดทางไปโรงเรียนหรอกนะครับ คึหึหึ” แต่ต้องมากับเจ้าเห็ดสับปะรั่วนี่แทน!!!
“แล้วใครใช้ให้นายฟังละฮะ!”
“คึหึหึหึ ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเข้าหูหรอกครับ เพียงแต่ว่าหูของผมมันมีเอาไว้ฟังอัตโนมัติ เหมือนๆคนปกติทั่วไป แต่อธิบายไปผมว่าคุณก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี ก็คุณเป็นคนไม่ปกติหนิครับ คึหึหึหึหึ ^ ^+ ” กำลังจะว่าว่าฉันบ้าหรอฮะ หนอย...ไอ้ๆๆๆๆพืชใกล้สูญพันธุ์เอ๊ย!!!
“ชิ! ไปไกลๆเลยไป๊ รำคาญญญ -__-*** ”
“อย่างกับผมอยากอยู่งั้นล่ะครับ”
“ก็ไปเซ่!!! จะอยู่ให้ฉันเปลืองน้ำลายอันมีค่าไปทำไมล่ะฮะ!!!”
“ก็กุมิเค้าสั่งมาน่ะครับ ว่าให้ดูแลคุณด้วย เพราะยังไงก็อยู่โรงเรียนเดียวกัน ไม่งั้นผมก็คงไม่หน้าด้านอยู่ให้คุณมาด่าแบบนี้หรอกครับ ผมว่านะ สงสัยกุมิคงกลัวว่าคุณจะทำลายข้าวของเสียหายแน่ๆ คึหึหึหึ” แล้วไอ้หัวพืชประหลาดนี่มันก็ยักไหล่ประมาณว่า ‘ช่วยไม่ได้’ -*- เชอะ! หน้านายมันด้านมาตั้งแต่เกิดแล้วไม่ใช่รึไง แล้วไอ้เรื่องที่ฉันจะทำลายข้าวของเนี่ยลืมไปได้เลย เพราะมันต้องเกิดขึ้นแน่ๆ ยังไงนายก็ห้ามไม่ได้หรอก! อีกอย่างถ้าเกิดกุมิจังกับรีเทิร์นจังมาด้วยล่ะก็...ยังไงมันก็ต้องเละไม่เหลือ!
“แล้วเรื่องแค่นี้ นายไม่ทำกุมิจังเค้าไม่รู้หรอก เพราะฉะนั้นนายน่ะไปไกลๆได้แล้ว! -*- ”
“แต่ถ้าเกิดคุณดันซุ่มซ่ามไปสะดุดเห็ด แล้วเป็นแผลขึ้นมา ถ้ากุมิเค้ารู้เข้า เค้าเอาผมตายนะครับ T T ” ดูหน้านายแล้วก็น่าสงสารอยู่หรอก แต่ว่า...นี่นายแช่งให้ฉันสะดุดเห็ดล้มหรอ!?! (ได้ยินว่าเค้าแค่ยกตัวอย่างไม่ใช่รึ//ไรท์) ไอ้หัวเห็ดสับปะรังเค!!! ทีหลังแช่งให้มันดีๆหน่อยสิ แช่งประมาณว่า ‘ขอให้สะดุดลงท่อไปเจอห้องใต้ดินแล้วทองทะลัก(?)ออกมาทับตาย’ ยังดูดีกว่าตั้งเยอะ -*- (สรุปโกรธที่เค้าแช่งง่ายเกินไป?//ไรท์) อีกอย่างนะ ยังไงๆฉันก็ไม่มีวันสะดุดเห็ดล้มตามที่นายแช่งเด็ดขาด!
“โอ๊ย!!! เห็ดบ้าไรเนี่ย พระเจ้าทำไมท่านช่างโหดร้ายยไปเข้าข้างไอ้คนไม่มีจินตนาการได้ยังไงกันง่า เค้าไม่ยอมๆ T^T ” ฉันนั่งบ่นอยู่คนเดียวหลังจากเพิ่ง สะ-ดุด-เห็ด-ล้ม เห็ดนางฟ้าซะด้วยย (เกี่ยว?//ไรท์) โอ้ววว ม่ายยย ถึงเลือดจะไม่ออกก็เถอะ แต่มันเจ็บน้า อ๊า! กระดูกจะหักมั้ยเนี่ย T^T
“คึหึหึหึ พูดไม่ทันขาดคำเลย เห็นมั้ยล่ะครับ ยังดีที่เลือดไม่ออก ทีหลังก็หัดระวังบ้างนะครับ จะได้ไม่เป็นภาระให้คนอื่นเค้า แล้วนี่โรงเรียนก็จะเข้าอยู่แล้ว รีบๆลุกแล้วไปโรงเรียนกันได้แล้ว อย่ามัวแต่มาสำออยอยู่ ผมยังไม่อยากไปสายตั้งแต่วันแรก” พูดจบไอ้ตาสองสีก็เดินไปซะเฉยๆ นี่นายโง่หรือโคตะระโง่กันแน่ฮะ! เลือดไม่ออกก็ไม่ได้หมายความว่ากระดูกจะไม่ได้เป็นอะไร! แล้วฉันไปเป็นภาระให้นายตรงไหนไม่ทราบ! ฉันไม่ได้ขอให้นายช่วยพาฉันไปโรงเรียนหนิ! อีกฉันไม่ได้สำออยซะหน่อยยยยย! -*- เชอะ! นายลองมาเป็นฉันดูมั้ยล่ะ คอยดูนะ ฉันแสดงสปิริตให้นายได้รู้ว่า ไผเป็นไผ ฮ่าๆๆๆๆๆ (ช่างเปลี่ยนอารมณ์ได้ไวซะเหลือเกิน - -^//ไรท์)
“อึก!” ฉันพยายามลุกขึ้นมา แต่ความพยายามนั้นก็ไร้ผล T^T เอาใหม่ๆอีกซักรอบนึง ฮึบ! ลุกได้แล้ว แต่ทำไมรู้สึกเบาหวิวอย่างนี้อ่ะ หันกลับไปมองข้างๆ O_O เฮ้ย! ใครหว่า แต่ๆๆประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่นั่น ประเด็นมันอยู่ที่ว่า เค้ากำลังพยุงฉันอยุ่!!! แต่ก็ดีเหมือนกันน้า จะได้ไม่ต้องคอยเดินเองให้เจ็บเท้า(ไปมากกว่านี้) งืมม ว่าแต่พี่เค้าเป็นใครหว่า ?_? (นี่ไม่คิดจะโวยวายอะไรหน่อยหรอ//ไรท์ โวยวายไมอ่า//มิจิ ก็ส่วนใหญ่เวลาผู้ชายมาจับเนื้อต้องตัวเนี่ย ผู้หญิงเค้าก็โวยวายเป็นธรรมดาใช่ม้าล่ะ//ไรท์ เค้ามาช่วยนี่ ไม่ได้มาทำอะไรซะหน่อย//มิจิ (ทำหน้าซื่อ(บื้อ)สุดๆ) เฮ้อ! ฉันละหนักใจจริงจริ๊งง//ไรท์)
“เป็นอะไรรึเปล่า - - ” พี่เค้าถามมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย = =^ ตกลงพี่เค้าถามมาเพราะเป็นห่วงหรือถามเพราะโดนสั่งกันแน่เนี่ย แต่ก็นะ หน้าแบบนี้มันก็เข้ากับพี่เค้าดีนั้นแหละ ดูเป็นคนเงียบๆ ออกแนวสปอร์ตแมน เข้มๆหน่อยนึง หน้าตาโดยรวมก็ถือว่าโอ!!! (โอ?//ไรท์ ก็ใช่ไง หรือว่าไรเตอร์(ต๊อง)คิดว่าไม่โอ//มิจิ จะบ้าหรอ ที่ฉันจะบอกคือ มันไม่ใช่แค่โอแต่มันหล่อเลยต่างหาก!!//ไรท์ (เพ้อ) เหอๆ ไรเตอร์เรื่องนี้ไปซะแล้ว//มิจิ) ส่วนอีกคนเป็นเด็กตัวเล็กๆ ผมสีบลอนด์ ตามีประกายสดใส น่ารักน่าเอ็นดู > < ตอนนี้ ทำหน้าเป็นกังวลสุดๆ แตกต่างจากคนเมื่อกี้ลิบลับ = =^^
“มีอะไรให้ช่วยมั้ยอ่าา คือว่าพวกเราจะไปโรงเรียนกัน แต่ว่ามาเจอเธอล้มซะก่อน ก็เลยกะมาช่วย ^o^ ” ซาบซึ้ง ขอบคุณพระเจ้าที่ประทาน2คนนี้มาให้แทนไอ้หัวสับปะรดเห็ดจิตวิตถารนั่น นี่สินะฟ้าหลังฝน หลังจากมีเรื่องร้ายๆผ่านไปเรื่องดีๆก็จะเข้ามา *o* แถม2คนนี้ยังดีกว่าตานั่นตั้งเย้อออ ทั้งรูปร่าง หน้าตา บวกนิสัย ไอ้หัวพันธุ์พืชประหลาดนั่นเทียบไม่ติดเลยทีเดียว
“คือว่าช่วยพาฉันไปส่งที่โรงเรียนหน่อยได้มั้ย แบบว่าที่ล้มเมื่อกี้ พอยืนขึ้น มันก็เจ็บแปลบๆเลยง่า T^T ” สองคนนั้นมองหน้ากันซักพัก แล้วพี่เค้าก็วางฉันลงกับพื้นเบาๆ เดินไปปรึกษากันเอง เมื่อได้ข้อสรุป เค้าก็ตะโกนมาบอกว่า…
“โอเคเลย! นี่ก็จะถึงคาบเรียนอยู่แล้ว สายอีกซักหน่อยจะเป็นไรไป เนอะ ทาคาชี้ ^o^ ” พูดจบ น้องคนที่พูดเมื่อกี้ก็ไต่ๆๆๆๆไปขี่คอผู้ชายอีกคนนึง แล้วก็ไปกระซิบที่ข้างหูของอีกฝ่าย ตอนนี้ เริ่มจะสงสัยซะแล้วซิว่าน้องคนนั่นเค้าอยู่มัธยมจริงรึเปล่า = =^
“พร้อมยางง ^o^ ”
“พร้อมเสมอจ้า ^o^ ”
“ทาคาชี้” น้องเค้าพูดพร้อมขยิบตาให้คนที่ชื่อว่าทาคาชิครั้งนึง แล้วพี่เค้าก็พยักหน้า หลังจากนั้นเดินตรงมาที่ (อี้ อี้ อี้ อี้//มิจิ จะเอคโค่เพื่อ!?//ไรท์ เพื่อความตื่นเต้นไง ^ ^//มิจิ จะตื่นเต้นได้ไงฟะ ก็ตรงนั้นมีกันอยู่แค่สามคน = =^^//ไรท์) ฉันที่นั่งจุ้มปุ๊มอยู่กับพื้น ย..อย่าบอกนะ ว่าจะพยุงฉันไปทั้งๆที่น้องเค้ายังขี่คออยู่น่ะ! ไม่กลัวน้องเค้าตกรึไง!! ไม่ทันที่ฉันจะได้โวยวายพี่เค้าก็อุ้มฉันไปซะงั้น!!! O_O
“ม่ายอาวววว T^T ” ฉันชักจะกลัวสองคนนี้แทนไอ้หัวเห็ดสัปป้ารั่วนั่นแทนซะแล้วซี T^T
ผ่านไป 10.29 นาที
เฮ้อ! ถึงซะที ในที่สุดฉันก็มาโรงเรียนได้อย่างปลอดภัย ถึงแม้คนอื่นเค้าจะเข้าห้องเรียนไปหมดแล้ว ก็ไม่เป็นไร ขอให้มาโรงเรียนได้อย่างปกติปลอดภัยก็พอ T^T พอพี่เค้าวางฉันลง(แต่ก็ยังคอยพยุงฉันอยู่) ฉันก็เริ่มรู้สึก...อยากจะขอบคุณพี่เค้าม้ากมากก ถึงพี่เค้าพามาส่งด้วยความหวาดเสียว แต่ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตที่อาจจะดี(มั้ง)แล้วก็หาไม่ได้จากที่ไหน(เพราะฉันจะไม่ทำอีกแล้ว T^T) และอีกอย่างฉันก็มาถึงโรงเรียนอย่างปลอดภัย *o* (ยังไม่จบอีกหรอนั่น//ไรท์ ก็แหม ตนเค้าดีใจนี่นา กว่าจะมาได้หัวใจแทบวาย//มิจิ)
“ขอบคุณนะคะ ที่พามาส่ง ^ ^ ”
“แล้วนี่จะไปไหนต่อเหยอ *o* ” นั่นสิ จะไปไหน (ดีใจจนลืมเรื่องนี้ไปเลยแฮะ) ว่าแต่..น้องยังขี่คอเค้าอยู่อีกหรอ!?
“ก็คงเข้าห้องเรียนนั่นแหละค่ะ ^ ^;; ” เอาล่ะสิ แล้วห้องเรียนฉันอยู่ในล่ะนั่น โอ๊ย! เครียด
“แล้วเธอรู้มั้ยอ่า ว่าห้องเรียนอยู่ที่ไหน *o* ” นั่นไง คำถามน้องเค้าแทงใจพี่มากเลยอ่า อยากจะบอกว่าหนูไม่รู้ มาถามหนูทำมายยย T^T
“นั่นสินะ เรายังไม่รู้จักกันเลยนี่นา ฉันชื่อว่า คาโต้ มิจิโยะ อยู่ม.3 เพิ่งย้ายมาใหม่ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ^ ^; ” ต้องเปลี่ยนเรื่องๆ เค้าจะได้ไม่จับผิดเรา > < (พิรุธอย่างเห็นได้ชัด! ว่าแต่เรื่องแค่นี้ ทำไมต้องกลัวด้วยเล่า เผลอๆ เค้าอาจจะพาไปส่งที่ห้องเรียนก็ได้น้า//ไรท์ นั่นสิเนอะ เฮ้อ! จะได้ไปห้องเรียนซะที//มิจิ เปลี่ยนอารมณ์ไวจริงๆ//ไรท์)
“ท่าทางมีพิรุธนะเนี่ย ฮ่าๆๆ ล้อเล่นหน่า ฉัน ฮานิโนะสึกะ มิสึคุนิ จะเรียกว่า รุ่นพี่ฮันนี่ ก็ได้น้า ยินดีที่รู้จักจ้า” หนูว่าคงไม่ได้แค่ล้อเล่นใช่มั้ยนั่น ตอนที่พูดว่า ‘ท่าทางมีพิรุธนะเนี่ย’ ดูจากน้ำเสียงกับรอยยิ้มแปลกๆนั่นแล้วเนี่ย บอกได้คำเดียว สยอง ง่าา T^T ว่าแต่เมื่อกี้ บอกว่ารุ่นพี่ใช่มั้ย!?
“รุ่นพี่?” ฉันพูดจบ คนที่ฉันคิดว่าเป็นน้องก็หัวเราะซะยกใหญ่
“นี่ๆๆ ตอนนี้น่ะฉันอยู่ม.6 แล้วน้าาา ก็ต้องเป็นรุ่นพี่สิ ^o^ ” ห๊า! นี่เค้าเป็นรุ่นพี่ฉันจริงๆหรอเนี่ย O_O
“ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องทำหน้าเหวอขนาดนั่นหรอกหน่าา ฮ่าๆๆๆ ทาคาชิ ต่อเลย ฮ่าๆๆ” หนูจะเลิกทำหน้าเหวอก็ต่อเมื่อพี่หยุดหัวเราะนี่แหละค่า T^T
“ฉัน โมริโนะสึกะ ทาคาชิ ม.6 ยินดีที่ได้รู้จัก พวกเรา 2 คนก็เพิ่งย้ายมาใหม่เหมือนกัน” หน้าเหวอแรงกว่าเดิมอีก OoO นี่พี่สองคนเพิ่งย้ายมาใหม่หรอคะเนี่ย แล้วใครจะพาหนูไปห้องเรียนล่ะค้าา T^T (เริ่มจิตตก)
“ฉันทำอะไรผิดไปรึเปล่า มิสึคุนิ” พี่ไม่ได้อะไรผิดหรอกค่ะ หนูแค่เด็กหาที่พึ่งไม่ได้ เข้าห้องเรียนไม่ถูก T^T
“ทาคาชิไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก เชื่อเค้าสิ” นั่นสิน้า ไหนๆก็เข้าห้องเรียนไม่ได้แล้ว โดดเรียนไปเลยดีกว่า ^ ^o ฮ่าๆๆๆ หันกลับมากะจะบอกว่า ‘โดดเรียนกันมั้ยคะ’ แต่แล้วฉันก็เห็นภาพ ที่ทำเอาฉันไม่อยากเข้าไปขัด คิดดูนะ รุ่นพี่ทาคาชินั่งยองๆมองหน้ารุ่นพี่ฮันนี่ แล้วรุ่นพี่ฮันก็ลูบหัวรุ่นพี่ทาคาชิด้วยความอ่อนโยน มันดูเหมือนส.ส..สัตว์เลี้ยงกับเจ้าของเลยอ่า!!! *o* แบบนี้ใครจะกล้าไปขัด (ไอ้ตอนแรกเราก็นึกว่าสามี ภรรยา ไหงมาเป็นสัตว์เลี้ยงกับเจ้าของไปได้ฟะ//ไรท์) แต่ดูเหมือนพี่เค้าจะรู้ ก็เลยถามว่า...
“มีอะไรอ๊ะป่าว” รุ่นพี่ฮันนี่ถามขึ้นมา จะตอบว่าไงดีหว่า ไม่อยากไปขัดเค้าซะด้วย
“ก..ก็เข้าห้องเรียนยังไงล่ะค้า แฮะๆๆ ^ ^;;;” เหงื่อตก โอ๊ยตาย! นี่มันเหมือนคราวแรกเลยนี่นา ซวยๆๆ ตอบไปได้ไงเนี่ยย T^T
“อ้าว! แล้วรู้ด้วยหรอ ว่าห้องเรียนอยู่ไหน” น่านงายย มาอีกแล้ว คำถามนี้ เอาไงดีล่ะทีนี้ ตายแน่เลยฉ้านนน ชี้มั่วๆไปก่อนแล้วกัน!!!
“ย..อยู่ตรงนี้ไงคะ” ชี้ไปแล้ววว
“อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆ ตรงนั้นมันห้องน้ำ ป้ายมันก็มีบอกอยู่ เธอเนี่ย ตลกจางเลยน้าา” หน้าแตก(ชนิดหมอไม่รับเย็บ)! นั่นมันห้องน้ำจริงๆด้วยนี่หว่า แล้วไหงโรงเรียนนี้ถึงได้เอาห้องน้ำมาไว้นอกอาคารล่ะเนี่ย!! ดูซิ ขนาดรุ่นพี่ทาคาชิที่อยู่ข้างๆฉันยังกลั้นหัวเราะแทบไม่ทันเลย!!!
“หนูล้อเล่นค่ะ มันเป็นอาคาร..” อยู่ในระหว่างเลือกอาคาร เพิ่งสังเกต ว่าโรงเรียนนี้ มันมีอาคารอยู่สี่สี สีดำ สีแดง สีเขียว สีเหลือง! โอ๊ย! ใครเป็นออกแบบโรงเรียนนี้ล่ะเนี่ย ถ้าเจอนะ อยากจะขอเป็นลูกศิษย์จริงๆ (เฮ้ย! พูดจริงดิ OoO//ไรท์ จริงสิ มันออกจะเป็นศิลปะ *o*//มิจิ ดูท่าจะปลื้มมาก = =^//ไรท์) เลือกไม่ถูกเลย ฉันกวาดสายตาไปเรื่อยๆ นั่นมัน ยังมีอีกอาคารนึงนี่! แต่สีต่างไปจากอันอื่นแฮะ มันคือ สีม่วง แถมยังมีคนไปพ่นสีใส่เป็นรูปมาชเมลโล่ใส่สับปะรดอีกต่างหาก(?) ไม่ใช่แค่นั่นนะ ยังมีภาพนกตัวป้อมๆสีเหลืองๆกำลังกินปลาทูน่า(??) หมาท่าทางขี้เล่นกำลังคลอเคลียอยู่กับแมวที่ดูท่าจะโหด(???) แล้วก็อีกมากมายนับไม่ถ้วน!! ฉันปลื้มอาคารนี้ที่สุดแล้ว มันเข้ากับเอกลักษณ์ของฉันดี (อาร์ต-ติสต์-แตก ล่ะสิ//ไรท์ ไม่ใช่ซะหน่อย//มิจิ ขว้างยัยไรท์บ็องทิ้ง) เอาอาคารนี้แหละ
“อาคารนั่นต่างหาก” พอฉันชี้ไปปุ๊บ สีหน้าพี่เค้าก็เปลี่ยนไปทันที เป็นโหมดโหดสยอง ฉันทำอะไรผิดละเนี่ยย
“เธอรู้จักเจ้าของอาคารนี้มั้ย” อยู่ๆรุ่นพี่ทาคาชิก็หันหน้ามาถามฉัน แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงเล่า ก็เพิ่งย้ายมาเนี่ย
“ก..ก็อาคารเรียนหนูไง” น่านน ยังโกหกไม่เลิก ปากนะปาก พูดออกไปได้ไงเนี่ย แต่ดูหน้าพี่เค้าเหมือนจะดีขึ้นแฮะ กลับมาเป็นปกติแล้ว ดีใจจริงๆ ^o^
“ฮ่าๆๆๆ นี่มันอาคารสภานักเรียนต่างหากเล่า ชื่อมันก็เขียนบอกอยู่น้าา ที่หลังคาน่ะ” ไหนๆๆ จริงด้วย! ที่หลังคาสีส้ม มีเขียนบอกว่า ‘คึหึหึ นี่คืออาคารสภานักเรียน อย่าได้หลงเข้ามาเด็ดขาดนะครับ’ ด้วยอักษรสีเทาฟ้า (เป็นหลังคาที่แปลกมากกก = =^) สงสัยต้องเอาผ้าปิดตานี้ออกซะแล้วล่ะมั้งเนี่ย
“แฮะๆๆ หนูล้อเล่นน่ะค่ะ ^ ^; ” หมดมุขแล้วอ่า ทำไงดี T T
“หมดมุขแล้วล่ะสิน้า แสดงว่าไม่รู้จริงๆว่าห้องอยู่ไหน” รุ่นพี่ฮันนี่รู้ได้ไงเนี่ย หรือว่ามีใครมาเขียนไว้ที่หน้าผาก คิดๆแล้วก็เอามือไปถูหน้าผาก
“ไม่ใครเขียนไว้ที่หน้าผากเธอหรอกหน่า ฮิๆๆ” รู้ทันอีกแล้วง่า T T
“แล้วตอนแรกเธอจะพูดว่าอะไร” โอ้ว รุ่นพี่ทาคาชิ ยังอยู่อีกหรอคะเนี่ย ฉันนึกว่าฉากนี้มีแค่ฉันกับรุ่นพี่ฮันนี่ซะอีก (เค้าเพิ่งคุยกับเธอไปเมื่อกี้เองนะ = =^//ไรท์) นานๆทีพี่เค้าจะถามมา ตอบให้ซะหน่อยแล้วกัน (มาอารมณ์ไหนเนี่ย = =^//ไรท์)
“ตอนแรกกะจะถามว่า ‘โดดเรียนกันมั้ยคะ’ แต่กลัวว่าจะพาพวกพี่ลำบาก ก็เลยกะจะไปแบบเงียบๆน่ะค่ะ แต่พวกพี่ก็ถามๆๆๆๆมา ทำเอาแผนหนูพังซะไม่เหลือแม้แต่ขี้เถ้าเลยน่ะสิคะ -*- ” ดูเหมือนพี่เค้าจะทำหน้าปลงๆ ส่ายหัวไปมาอย่าง เอือมระอา - -^ ทำไมอ่ะคิดว่าเรื่องแค่นี้คนอย่างฉันจะทำไม่ได้อย่างงั้นน่ะหรอ เรื่องแค่นี้น่ะ ง่ายซะยิ่งกว่าสะดุดเปลือกกล้วยล้มซะอีก!!! (แล้วตกลงทำได้มะ//ไรท์ ทำไม่ได้แล้วไง บู่วว -*- //มิจิ)
“เฮ้อ! ถามแบบนี้ซะตั้งแต่ทีแรก ก็จบเรื่อง เน้อ ทาคาชี้” แล้วรุ่นพี่ฮันนี่ก็หันไปขยิบตาให้รุ่นพี่ทาคาชิ
“อืม”
“แล้วจะโดดไปไหนอ่ะ” อืม..ไปไหนดีหว่า งั้น..ไปหากุมิจังกับรีเทิร์นจังที่นามิโมริดีกว่า
“ไปที่โรงเรียนนามิโมริก็แล้วกันค่ะ”
“ทาคาชิ” รุ่นพี่ฮันนี่หันไปขยิบตาอีกรอบ รุ่นพี่ทาคาชิก็พยักหน้า นี่พวกพี่สื่อสารกันทางสายตาจริงๆใช่มั้ยคะเนี่ย ไม่ทันที่ฉันจะได้ถามอะไร พี่เค้าก็อุ้มฉันไป(อีกรอบ)!!!
“ม่ายยยอาวววว TOT” หนูไม่อยากเสี่ยงตายอีกแล้ววว T^T
ผ่านไป 18.27 นาที
นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะทำแบบนี้! พวกคุณไม่รู้หรอกว่ากว่าจะมาถึงนามิโมริได้ มันทั้งนานและอันตรายแค่ไหน T^T ครั้งแรกพี่เค้าแค่เดินไปโรงเรียน ฉันก็จะบ้าตายอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้ พี่เค้าเล่นวิ่ง กระโดด ข้ามถนน เดินตามรั้ว แล้วก็อีกสารพัดวิธีเพื่อให้ถึงนามิโมริเร็วที่สุด! ไม่รู้จะเร็วไปไหน ทำเอาหัวใจจะวายตายไม่รู้กี่รอบ T^T ส่วนรุ่นพี่ฮันนี่ที่อยู่ข้างบน แทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย - -^ หนำซ้ำ ยังเอาเค้กจากในกระเป๋ามากินอีก ไม่พอ ถ่ายรูปลง IG , Facebook , Twitter อีกต่างหาก = =^ (รู้ได้ไงอ่ะ//ไรท์ ก็พอพี่เค้าลงเสร็จ พี่เค้าก็ยังมาอวดให้ดูอีกอ่ะดิ//มิจิ) ไม่กลัวโทรศัพท์ตกรึไงค้า ดูท่าจะไม่ใช่ถูกๆนะนั่น แค่เคสก็..เกินบรรยาย ลายเค้กสีชมพูซะแวววาว เพชรชัวร์ = =^ (ยังอุตส่าห์สังเกตเนอะ กลัวตกไม่ใช่รึไง - -^//ไรท์ ก็มันไม่มีอะไรทำนี่นา -*-//มิจิ ตกลง กลัวจริงๆใช่มั้ยเนี่ย = =^//ไรท์) พอพี่กินเสร็จพี่ก็เอายัดใส่กระเป๋า นี่พี่คงชินแล้วใช่มั้ยคะเนี่ย = =^ หนูอยากจะบอกว่า พี่ชิน แต่หนูไม่ชินค่ะ ถ้าหนูเป็นอะไรขึ้นมาพี่จะทำยังไง นี่ดีนะ ที่หนูยังครบ 32 ไม่งั้นหนูไม่ให้อภัยพี่แน่ -*-
“ปล่อยหนูลงก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูจะหัวใจวายตายไปซะก่อน” ฉันบอกกับรุ่นพี่ทาคาชิ แล้วพี่เค้าก็ปล่อยฉันลง แต่พี่เค้าก็ยังคอยพยุงฉันอยู่ ว่าแต่ว่า พี่เค้าจะพยุงฉันทำไมล่ะเนี่ย ฉันไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย
“ไม่ต้องพยุงก็ได้ค่ะ หนูไม่ได้เป็นอะไร” พี่สองคนถึงกับงง หนูไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย จริงๆนะ
“แน่ใจน้า ว่าจะให้ปล่อยจริงๆน่ะ” รุ่นพี่ฮันนี่ถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง..มั้ง ดูยังไงก็เหมือนเด็กแกล้งผู้ใหญ่ชัดๆ
“อื้ม” ฉันตอบอย่างมั่นใจ
“ทาคาชี้” รุ่นพี่ฮันนี่ก็ขยิบตาให้รุ่นพี่ทาคาชิรอบที่เท่าไหร่ของวันก็ไม่รู้ ไม่รู้จะขยิบตาเยอะไปไหนนักหนา
“อืม” แล้วรุ่นพี่ทาคาชิก็ปล่อยฉันลง หลังจากนั้น..ฉันก็ล้มลงพื้นซะงั้น ฉันอะไรไปเนี่ย อยู่ๆก็เจ็บเท้าขึ้นมาซะอย่างนั้น
“ยังจำไม่ได้อีกหรอออ” ฉันพยักหน้าตอบกลับ
“งั้นให้ฉันช่วยน้า ก่อนอื่น ทำเธอถึงมานามิโมริ” นั่นสิ เพราะว่าอยู่โรงเรียนไม่มีอะไรทำ ก็เลย..
“ก็มาโดดเรียนไง”
“ช่ายย แล้วเธอไปโรงเรียนยังไง”
“โดนอุ้มมา” ฉันไม่มีวันลืมเหตุการณ์ตอนนั้นเด็ดขาด! ประสบการณ์โดนอุ้มครั้งแรก โดยใครที่ไม่รู้จัก (เพิ่งมาคิดได้ตอนนี้หรอ//ไรท์)
“แล้วทำไมถึงโดนอุ้มมาล่ะ”
“อ๋อ เพราะว่าฉันล้มใช่ม้า ใช่มะ ว่าแล้วเชียวว่าทำไมถึงได้เจ็บเท้า เพราะแบบนี้นี่เอง" พูดจบก็ทำท่าประมาณว่า ‘เข้าใจแล้วล่ะ เป็นแบบนี้นี่เอง’ ว่าแต่ทำไมฉันถึงล้มน้า อืมมม เห็ด..ใช่แล้วฉันสะดุดเห็ดก็เลยล้มแล้วก็ถูกอืมม.สับปะรด..ใช่แล้ว แล้วก็ถูกเจ้าหัวเห็ดสับปะรังเคนั่นทิ้ง ว่าแต่ฉันลืมตานี่ไปได้ไงเนี่ย ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างน้า แต่ช่างหัวมันเถอะ เชอะ! ปล่อยฉันทิ้งไว้ดีนัก แบร่! คอยดูฉันจะไปฟ้องกุมิจัง -*- (จะมาอารมณ์ไหนกันแน่เนี่ย ตอนแรกก็เป็นห่วงอยู่ดีๆ ไหงตอนนี้มางอนซะได้ล่ะเนี่ย = =^//ไรท์ ไม่ได้ห่วง! แล้วก็ไม่ได้งอนด้วย! ชิ! -*-//มิจิ นั่นคือไม่ได้งอนสินะ//ไรท์)
“ตกลงจะให้ช่วยพยุงต่อมั้ย” รุ่นพี่ทาคาชิถามขึ้นมา นี่พี่เป็นห่วงหนูจริงๆใช่มั้ยคะ ดูหน้าพี่ค่อยรู้สึกอะไรเลยอ่ะค่ะ
“ขอบคุณค่ะ” ฉันพูดแค่นั้นพี่เค้าก็มาช่วยพยุงฉันต่อ ช่างเป็นคนดีจริงๆ..มั้งนะ
“แล้วจะไปไหนล่ะ”
“อ่า... เอ๊ะ... O_O” ระหว่างที่กำลังคิดว่าจะไปไหนดี สายตาก็ดันเหลือบไปเห็น รีเทิร์นจังกับมัตสึโตะ ที่ตกใจก็ไม่ใช่อะไรหรอก แต่ว่า สองคนนี้เคยอยู่ด้วยกันสองคนแล้วไม่ทะเลาะกันด้วยหรอ ไม่น่าเชื่อ O.O อุ๊! รีเทิร์นจังหันมาทางนี้แล้ว ซ่อนๆๆ
“ไปทางนี้เลยค่ะ” พูดจบ ก็ทำการลากพวกพี่ค้ามาหลบหลังต้นไม้ ที่อยู่ๆก็โผล่ออกมา(หรือว่าฉันจะไม่ทันสังเกต แต่ว่า..ช่างมันเถอะ ยังไงมันก็ต้นไม้อยู่ดีนั่นแหละ) แล้วก็หยิบ..กล้องถ่ายรูปออกมา!!! (มันน่าตื่นเต้นตรงไหนล่ะนั่น//ไรท์) เพื่อจะเอามาถ่ายรูป แบล็คเมล์เพื่อน เอ๊ย! เอามาเก็บไว้เป็นที่ระทึกว่าครั้งนึงเคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นด้วย แต่เป็นไปได้อยากให้มีเหตุการณ์แบบนี้เยอะๆแฮะ ^ ^
Michiyo end
Return Mode
“นี่ๆๆ เมื่อกี้เห็นใครแว็บๆรึเปล่า” รู้สึกว่าเมื่อกี้จะเห็นนักเรียนโกคุโยเข้ามาในโรงเรียนซัก 3 คนได้ ทำท่าทางลับๆล่อๆ แต่ก็ช่างเหอะ ยังไงก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอยู่แล้ว (จะแน่หร้อ//ไรท์)
“ไม่เห็นนี่ สงสัยเธอคงอ่านนิยายจนประสาท(ตา)เสียไปแล้วล่ะมั้ง” หนอย..แก เล่นพูดงี้เลยหรอ ถึงคนมันจะน้อย แต่ก็มีคนได้ยินนะเฟ้ย เสียภาพลักษณ์(ความเป็นนักฆ่า)หมด
“อ้อ! ก็ยังดีกว่าใครบางคน ที่ชอบแอบอ่านหนังสือโป๊ก่อนนอนทุกวันจนสายตาสั้น ก็แล้วกันแหละ แล้วก็นะ..”
“ผมผิดไปแล้วคร้าบ ยกโทษให้ผมด้วยย T^T” เห็นหน้ามันหงอๆแบบนี้ แล้วแกล้งไม่ลงฟ่ะ
“ว่าแต่ ถ้าเกิดมีจริงๆ เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายอ่ะ ถ้าเป็นผู้หญิงกะเข้าไปจีบซะหน่อย” แก..สงสารไม่ลงแล้วเฟ้ยย อีตากะล่อนเอ๊ย! หื่นได้ถ้วย แถมยังกะล่อนได้ใจ ใครได้เป็นแฟนคงต้องคิดฆ่าตัวตายขึ้นมาซักวันละหลายๆหน ขืนปล่อยไอ้นี่ไปสู่สังคม ประเทศชาติล่มจมแหงๆ เพราะฉะนั้นฆ่ามันให้ตายซะตรงนี้เลยยย
“ตายซะเถอะแก!!!” ความจริงฉันก็ไม่ได้ทำอะไรอีตานี้มากนักหรอกนะ พอดีเสียดายหน้ามัน หน้ามันดันเหมือนฮิบาริ เคียวยะ ไอดอลในดวงใจของฉัน ก็เลยแค่ทำให้มันล้มกองกับพื้น แล้วก็กระทืบมันซะ!!! (แบบไม่ให้หน้ามีแม้แต่รอยขีดข่วน)
“อ็อก! อ๊ะ! อึก! เดี๋ย! อ็อก! เอี๋ยว!” ฉันหยุดกระทืบ เพื่อให้ตานี่ได้สั่งเสียก่อน
“มีไร”
“ทำไมต้องใส่กางเกงสปีดมาด้วยอ่ะ แถมกระโปรงก็ยาวซะ ใช้ไม่ได้จริงๆ” ปี้ด! เลย นายมองไปทางไหนของนายฮะ!!! นายนี่มันหื่นขนานแท้ รู้มั้ยว่าอีตานี้น่ะนะ ตอนเด็กๆ เค้าชอบไปค้นของที่ห้องคุณพ่อตัวเองทุกวันๆอย่างกับมันมีอะไรน่าสนใจ จนวันนึง เค้าพาฉันไปดู ปรากฏว่าเจอทั้งหนังสือโป๊ ซีดีแผ่นโป๊ทั้งหลายแหล่ และนั่นก็เป็นหนังสือที่ตานี่อ่านออกเป็นเล่มแรก (ซึ่งไม่รู้ว่าอ่านออกหรือว่าพูดตามความรู้สึกกันแน่ = =) อันนี่ได้ยินมาจากปากของคุณพ่อเค้าเอง (คุณลุงก็พูดออกมาอย่างภาคภูมิใจ ประมาณลูกไม้หล่นไม่ใกล้ต้น นี่หื่นกันทั้งตระกูลเลยใช่มั้ยเนี่ย = =^^) อีกอย่าง ตอนนั้น มันยังอ่านให้ฉันฟังได้น่าตาเฉย จนน่าหมั่นไส้ ก็เลยซัดเปรี้ยงเข้าให้ โทษฐานที่พาฉันไปที่อันตรายแบบนั้น และสุดท้ายฉันก็เอาไปฟ้องคุณป้า โดนทั้งพ่อทั้งลูกเลย ฮ่าๆๆๆ คิดๆไปก็สมหน้ามันอ่ะ โดนทั้งฉันโดนทั้งแม่
“เพื่อป้องกันคนโรคจิตอย่างนายไง!!! >/o/<**” ระหว่างที่ฉันกำลังเขิน เฮ้ย! โมโหอยู่ ตานี่ก็ฉุดฉันลงมา แล้วก็คร่อมฉันแทน เอาแล้วไงทำเค้าไว้เยอะ ซวยแล้วมั้ยล่าทีนี้
“ไง นี่น่ะ ท่าล่อแหลมสุดๆเลยนะจะบอกให้ แถมตรงนี้ก็ไม่มีคนอยู่ซะด้วย(เพราะกลัวเธอจนหนีออกไป) จะทำยังไงล่ะทีนี้” นั่นสิๆ ทำไงดีๆ โอ๊ย!แกล้งเป็นลมดีกว่า
“อ็อก!” สาบานวานี่คือเสียงสลบของฉัน T T
“ถ้าเธอเป็นลม ผมจะผายปอดให้เอามั้ย หืม” ฟื้นขึ้นมาทันทีทันใด (ไม่ฟื้นก็ได้ช็อคตายกันพอดีอ่ะดิ)
“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ผมจะหยุดหนิ” อ้าว ไหงงั้นอ่ะ เฮ้ยๆๆๆ หน้ามันค่อยๆลงมาแล้ว ทำไงดีๆ เอียงหน้าไปก่อนแล้วกัน น่าจะถ่วงเวลาไว้ได้ เดี๋ยวคิดวิธีเอาตัวรอดก่อน
“ฮึๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดขนาดนั้นก็ได้หน่า ผมไม่แกล้งแล้ว” เออดี งั้นฉันหันหน้ากลับไปดีกว่า เมื่อยคอจะแย่ แต่ว่าพอฉันหน้ากลับปุ๊บ! บรรลัยแล้วไง เฟิร์สคิสช้านนนน ไม่น้าาาา ไหนบอกจะไม่แกล้งแล้วงายยย T^T (หันกลับไปเองไม่ใช่รึไง//ไรท์) แต่คิดๆไปแล้ว ก็ยังดีกว่าให้เฟิร์สคิสไปกับคนอื่น.. จะเฮ้ย! ฉันคิดบ้าอะไรออกมาเนี่ย! ฉ..ฉันไม่ได้รู้สึกดีซะหน่อย จริงจริ๊ง ไม่ได้รู้สึกอะไรเล้ยยย
“ตอนแรกกะจะแค่หอมแก้มนะเนี่ย” เสียงมัตสึโตะเหมือนกำลังพึมพำกับตัวเอง(แต่ฉันดันได้ยิน) อ้าว ตานี่ไม่ได้ตั้งใจหรอกหรอเนี่ย รู้สึกผิดหวังหน่อยๆแฮะ เฮ้ย! ฉันหมายถึงผิดหวังที่หมอนี่คิดจะหอมแก้มฉันต่างหากเล่า ม..มันยังเร็วไปร้อยปีเฟ้ย ฮ่าๆๆ ฮะๆๆ เฮอๆๆ (แต่ก็จูบกันแล้วไม่ใช่หรอไง//ไรท์) ม..ไม่ได้หมายความว่าผิดหวังที่เค้าไม่ได้ตั้งใจจะจูบฉันซะหน่อย.. แต่ มันคิดจะหอมแก้มฉันจริงๆหรอฟะเนี่ย ไม่ได้การ ขืนมันมาหอมแก้มฉันอีกล่ะก็ ฉันได้เป็นลมตายกันพอดี อืมม อย่างมันต้องถีบบบบ
“โอ๊ย! เจ็บ บอกให้ลุกดีๆก็ได้นี่นา” คงเจ็บน่าดู ชิ! สมน้ำหน้า
“ถ้าบอกให้ลุกดีๆ นายจะยอมออกไปดีๆป่ะล่ะ”
“ไม่มีวัน” ว่าแล้วเชียว นี่ขนาดฉันเป็นเพื่อนสมัยเด็กนะ ถ้าไม่ใช่จะขนาดไหนฟะ เชอะ! ว่าแต่ว่า..ฉันจะเชอะทำไมล่ะฟะเนี่ย
“แต่ว่า เมื่อตอนนั้น ที่ฉันบอกว่า ‘ถ้าเป็นผู้หญิงกะเข้าไปจีบซะหน่อย’ เธอหึงใช่ป่ะล่าา” น..นาย หัดยิ้มเจ้าเล่ห์แบบไอ้รั่วนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่!?! เกลียดกันนักไม่ใช่รึไง แล้วนี่ใครหึงนายไม่ทราบ แค่อากาศร้อนจนชวนรู้สึกหงุดหงิดต่างหาก แถมถ้าปล่อยนายทิ้งไว้แบบนี้ มีหวัง ประเทศไม่ล่มก็ไม่เจริญหรอก
“เฮอะ! ใครจะไปหึงคนอย่างนาย” ไอ้นี่หน้าสลดขึ้นมาทันตาเห็น
“เออๆ ไม่หึงก็ได้ แต่ช่วยทำแผลให้หน่อยไม่ได้รึไง เธอเป็นคนทำ เธอก็ต้องรับผิดชอบ” ไหงโยนความผิดมาให้ฉันเงี่ย ถ้านายไม่หื่นก่อน แล้วฉันจะทำนายมั้ย แต่ก็น่าสงสารเหมือนกันแฮะ ช้ำทั้งตัวเลย (เหลือแต่หน้าที่ยังเหมือนเดิม) เอาเหอะ ทำให้ก็ได้
“เออๆๆ แต่คราวหน้าคราวหลัง อย่าเอ่อ..ทำอะไรไม่ระวังเหมือนเมื่อกี้ก็แล้วกัน - //- เฮ้อ! อยู่กับนายทีไรฉันซวยทุกที ไปห้องพยาบาลไป”
“คร้าบๆ แต่ช่วยพยุงให้หน่อยได้มั้ย มันปวดอ่ะ *o* ” ดูทำหน้าเข้า น่ารักตายล่ะ (แต่ก็น่ารักดีแหละ ก็มันหน้าเหมือนฮิบารินี่นา) ฉันไม่ใจอ่อนหรอก
“ไปแบบนั้นแหละดีแล้ว - -*”
“ใจร้ายยย T^T” ใจร้ายหรอ!? ได้!!!
“ใจร้ายก็ไม่ต้องมาให้ฉันทำแผลให้ -*-” เพิ่มสปีดในการเดิน
“โอ๋ๆๆๆ อย่าเพิ่งงอนเซ่ มาทำแผลให้ก่อนนน TT^TT” ดีที่ตรงนี้ไม่ค่อยมีใครอยู่ ไม่งั้นเค้าคงนึกว่าเป็น ฮิบาริเวอร์ปัญญาอ่อน = =^
“เอออ ไปช่วยก็ได้ แต่ที่ฉันช่วยไม่ใช่เหมือนเห็นนายเจ็บหรอก ที่ฉันช่วยเพราะสมเพชต่างหาก” เฮ้อ! สุดท้ายก็ต้องไปช่วยพยุงอยู่ดี
“คร้าบๆ ^-^” ทำไมรู้สึกช่วงนี้มันจะยิ้มบ่อยผิดปกติฟะ เมื่อกี้ฉันด่านะเฟ้ย ตัวหนักชะมัด หน้าก็..ใกล้เกินไปแล้วเฟ้ยย มันชวนนึกถึงภาพเมื่อกี้ขึ้นมา
“เป็นอะไร หน้าแดงเชียว” นี่มัน เกิดอะไรขึ้นกับฉันฟะเนี่ย ทั้งที่เมื่อก่อนมีเพื่อนผู้ชายตั้งเยอะ สนิทกว่าตานี่ก็มี ไม่ยักจะหน้าแดง ทำไมฉันต้องหน้าแดงเพราะตานี่ด้วยฟร้าา
“เปล่าหน้าแดงซะหน่อย อากาศมันร้อนต่างหาก พูดชวนหาเรื่องแบบนี้ อยากจะให้ช่วยพยุงต่อมั้ยฮะ -//-**”
“อาา ฉันไม่พูดแล้ว ช่วยทำแผลให้ฉันก่อนแล้วกัน” แล้วตานี่ก็หลับไป เฮ้อ! นี่ฉันต้องพยุงเจ้ามัตสึโตะไปตลอดทางไปห้องพยาบาลเลยใช่มั้ยเนี่ย!?! เวรกรรม แต่ก็..น่าเป็นห่วงอยู่เหมือนกันนะเนี่ย
“ขอโทษแล้วกัน”
Return end
Michiyo mode
กลับมาที่ฉันอีกครั้ง ตอนนี้ฉันกำลังตามรีเทิร์นจังไปอยู่ ไปจนถึงห้องพยาบาลนั่นแหละ ใกล้จะถึงแล้ว รีเทิร์นจังก็ไม่ทันสังเกต สงสัยคงเป็นห่วงมัตสึโตะอยู่แหงๆ ฮิๆๆๆ ก็นะรีเทิร์นจังเป็นคนปากไม่ตรงกับใจนี่นา
“เฮ้อ! ในที่สุด ก็ถึงซักที นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันฟะเนี่ย” ถึงรีเทิร์นจังจะบ่นยังไง ก็ยังทำแผลให้ซะดิบดี ทำแผลไปหน้าแดงไป เป็นภาพที่หาดูยากจริงๆ ผ่านไปซักพัก ในที่สุด รีเทิร์นจังก็ทำแผลเสร็จ ถึงจะบ่นไปแล้วไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้วเถอะ
“ภาระตลอด” รีเทิร์นทำท่าจะเดินกลับแต่ว่า..
“อะไรของนายอีกฟะเนี่ย” ไม่ทันได้เดินกลับก็โดนมัตสึโตะดึงเข้าไปกอดเป็นหมอนข้างซะงั้น O_O
“แกเนี่ยหื่นได้ตลอดเวลาจริงๆ แม้แต่ตอนหลับก็ -//-” รีเทิร์นจังทำท่าจะเขกตัว แต่ก็หยุดไว้แค่นั้น แล้วก็หันมาลูบตัวแทน OoO มัตสึโตะที่ว่าอึ้งแล้ว เจอรีเทิร์นจังอึ้งกว่าอ่ะ อย่างรีเทิร์นจังเนี่ยนะ
“เชอะ! นายนี่มันหน้าหมั่นไส้ชะมัด ดันเกิดมาหน้าตาเหมือนไอดอลในดวงใจของฉัน แถมยังทำให้ฉันหน้าแดงอย่างไม่รู้สาเหตุอีก เป็นตัวมหาซวยจริงๆเลยอีตานี่ ถือว่าเกิดมาหน้าเหมือนแล้วจะมีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้รึไง แต่ว่า...ก็นะ -///-” แล้วรีเทิร์นจังก็หลับไปโดยไม่คิดจะต่อต้านเลยซักนิด หวานเกินไปแว้วว ดีจริงๆที่โดดเรียนมาที่นี่เนี่ย บันทึกเรียบร้อย ต้องคัดลอกไฟล์เอาไว้เยอะๆ เพื่อรีเทิร์นจังจะลบ
“ขอบคุณพี่สองคนมาเลยนะคะ” คงลืมกันไปแล้วใช่ม้า ว่าฉันเจ็บขาอยู่ ตอนแรกฉันก็ลืมเหมือนกัน แต่พอพี่สองคนนี้ช่วยพยุงตอนจะตามรีเทิร์นจังก็เลยนึกออก ก็ต้องขอบคุณพี่เค้าจริงๆที่ช่วยฉันทำเรื่องไร้สาระแบบนี้
“ไม่เป็นไร” รุ่นพี่ทาคาชิ ตอบสั้นอีกแล้ว ไม่มีความรู้สึกอะไรเล้ยย
“แล้วนี่จะไปไหนต่อเหยอ” ไปไหนต่อๆ อ้า! ไปหากุมิจังดีกว่า
“งั้นเดี๋ยวหนูโทรหาเพื่อนให้มารับก็ได้ พี่ไปเถอะ” รุ่นพี่ทาคาชิหันไปปรึกษารุ่นพี่ฮันนี่
“จ้า ง้านทาคาชิไปกันเยยย” รุ่นพี่ทาคาชิวางฉันลง หลังจากนั้นก็วิ่งขึ้นไปชั้นบน สงสัยมีเพื่อนอยู่ที่นี่เหมือนกันล่ะมั้ง พอคิดได้ ฉันก็กดโทรหากุมิจังให้ช่วยมารับฉันไปที่ห้อง แล้วกุมิจังก็รีบลงมาทันที
“มิจิโยะ เป็นไงบ้างอ่ะ รู้มั้ยฉันเป็นห่วงแทบแย่ ตอนที่ทาคาชิโทรมาบอกว่า หามิจิโยะไม่เจอน่ะ” กุมิจังเข้ามาพยุงฉัน
“เชอะ ตาบ้านั่นน่ะหรอ ตามหาฉัน ก็มันเป็นคนปล่อยฉันทิ้งได้เองนี่นา ทำมาเป็นห่วง บู่วว -*-”
“เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟังละกัน ขึ้นไปข้างบนก่อนไป”
“Thank you จ้า” แล้วกุมิจังก็พาฉันไปที่ห้องเรียนพิเศษที่กุมิจังเล่าใหฟังว่ามีเฉพาะพวกเราแล้วก็พวกที่ย้ายมาจากโอรัน พอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่า นี่มันไม่ใช่ห้องเรียนแล้ว นี่มันห้องรับแขกชนิดเวรี่บิกต่างหาก แล้วฉันก็หันไปเจอ..
“รุ่นพี่ทาคาชิ รุ่นพี่ฮันนี่ O_O” พี่เค้ามีเพื่อนอยู่ที่นี่จริงๆด้วย
“อ้าว หวัดดีจ้า ^ ^”
“รู้จักกันด้วยหรอ”
“อืม พี่สองคนนี้แหละที่ช่วยฉันตอนที่ฉันกำลังเจ็บขา สุภาพบุรุษโคตรๆ ^ ^ ต่างจากคนในชมรมเราลิบลับ - -^” ปนความแค้นส่วนบุคคลไปนิดนึง
“ฮ่าๆๆ เห็นด้วยๆ ขอบคุณพี่สองคนมากนะคะ ที่มาช่วย(ยัยบ็อง)มิจิโยะน่ะค่ะ”
“ไม่เป็นรายย เห็นเค้าล้ม เราก็ต้องช่วยเค้าซี้ เนอะ ทาคาชิ”
“อืม” พอคุยกันได้ซักแป็บ กุมิจังก็พาฉันไปทำแผลกับไอโกะจัง อันที่จริงกุมิจังก็ทำแผลเป็น แต่ว่ากุมิจังบอกว่า ‘กลัวทำเจ็บให้คนอื่นทำดีกว่า อีกอย่างไม่ทำแผลนานแล้ว ถ้าเกิดใส่ผิดขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ’ ก็เลยไม่กล้าเสี่ยง พอทำเสร็จ กุมิจังก็พาฉันไปอีกฟากนึงตรงมุมห้องที่ไม่ค่อยมีคน แล้วฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ตั้งแต่ตอนฉันไปโรงเรียนจนถึงตอนที่ฉันถ่ายคลิปรีเทิร์นจังกับมัตสึโตะ แล้วก็ให้ดูคลิปวีดีโอนั้น กุมิจังก็ฟังและดูอย่างตั้งใจ
“อันที่จริงเรื่องที่รีเทิร์นกับมัตสึโตะ ฉันก็ตั้งใจให้อยู่กันสองต่อสองอ่ะนะ แต่ไม่คิดว่า..” กุมิจังก็เล่าเรื่องที่โรงเรียนนี้ให้ฟังเกี่ยวกับห้องนี้ เรื่องในป่า(มาเฟียแลนด์) เรื่องของสองคนนั้น แล้วเรื่องตอนอยู่ห้องกรรมการคุมกฎ O_O ฉันก็อึ้งเหมือนกันนะ ทั้งๆที่คาดการเอาไว้แล้วก็เถอะ ว่ากุมิจังแล้วก็มัตสึโตะชอบใคร แล้วเรื่องที่ช็อคสุดๆเลยก็คือเรื่องที่พวกเราไม่ใช่คนนี่แหละ เป็นไปได้ไงเนี่ย แสดงฉันถูกเก็บมาเลี้ยงสินะ อ๊ากกก ไม่จริงงง T^T
“อ้อ! แล้วก็ทาคาชิน่ะฝากบอกมาว่า ‘ขอโทษ’” OoO อึ้งกว่าเรื่องเมื่อกี้อีกอ่ะ อย่างอีตานั่น ‘ขอโทษ’ เป็นด้วยหรอ อ๊ากกกกก โลกแตกกกก
“ที่จริงแล้วทาคาชิเค้าก็(น่าจะ)เป็นคนที่พึ่งพาได้นะ”
“เหอๆๆ คงงั้น”
“ฮ่าๆๆ งั้นไปกันเถอะ อยู่ที่นี่นานๆรู้สึกแปลกๆยังไงชอบกล”
“จ้า” กุมิจังก็พาฉันไปหาพวกที่อยู่โอรัน ซึ่งกำลังคิดแผน จัดงานอะไรซักอย่าง กับคุณครูที่ปรึกษา ครูแซน กำลังนอน ครูสควอ กำลังเสนอความเห็นกับแผนการของพี่เค้า โดยกันฟันๆๆๆกระดาษที่พี่เค้ายื่นให้ แล้วก็ตะโกนว่า ‘ไม่ผ่านโว้ย’ ครูเบลกับครูฟรานกำลังโพสต์ท่า ให้พี่เร็นเงะวาด ดูเหมือนครูเบลจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ที่ครูฟรานจะถอดหมวกออก เพราะครูบอกว่า ‘โพสต์ท่าไม่ถนัด’ แต่ละคนช่าง.. = =^^^
“นี่ๆ รุ่นพี่ฮันนี่ รู้มั้ยว่าพวกเค้ากำลังจัดงานอะไรกัน”
“จัดงาน เปิดตัว โฮสต์คลับ ไงล่าา”
“อ๋อ” อืม พี่เค้าอุตส่าห์ไม่แจ้งไปทางโรงเรียน(หรือว่าพี่เค้าไม่สนใจ)แล้ว ช่วยพี่เค้าคิดหน่อยดีกว่า
“งั้นเอาแบบนี้ดีมั้ยคะ อย่างนี้ๆๆ” ฉันวาดรูปโครงสร้างงาน กับกิจกรรมต่างๆเอาไว้ แล้วก็เอาไปเสนอให้ครูสควอดู
“ไม่ผ่านโว้ย”
“อย่าพึ่งฟันนน ToT”
“ผ่าน” ก่อนที่ครูสควอจะฟัน ครูแซนก็เอาไปดู หลังจากครูแซนก็บอกว่าผ่าน เย้! ครูสควอถึงกับอึ้ง เป็นไงความคิดหนู เลิศไปเลยใช่ม้า
“เขียนไปว่ายังไงหรอ”
“ค่อยดูแล้วกัน ฮิๆๆ ว่าแต่ วันงานเนี่ย หนูมาได้ใช่มั้ยคะ” ฉันหันไปถามรุ่นพี่ทาคาชิ
“อืม” ตอบให้มีความรู้สึกหน่อยได้มั้ยคะพี่ - -^
“ว่าแต่ใครมาได้บ้างอ่ะ แล้วเมื่อไหร่” กุมิจังหันไปถามรุ่นพี่เคียวยะ
“อืม มาได้ทั้งหมดนั่นแหละ วันงานก็อีก 3 วันต่อจากนี้แหละ” สายตารุ่นพี่เคียวยะอ่อนโยนมาก ดูสุภาพสุดๆ
“เยส! ชวนพวกซือคุงมาด้วยดีกว่า” แล้วกุมิจังก็พาฉันไปลั้ลลาต่อ จนเลิกแน่ะ อ้อๆๆๆ โรงเรียนโกคุโยนั่นน่ะ ฉันไปถามรุ่นพี่มุคุโร่มาว่าใครเป็นคนออกแบบ รุ่นพี่มุคุโร่บอกว่า รุ่นพี่โคลมเป็นออกแบบ ฉันกับกุมิจังถึงกับอึ้ง รุ่นพี่มุคุโร่บอกว่าคุณเบียคุรันไปทำงานพิเศษ(?)เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนโกคุโย เห็นว่าโรงเรียนไม่ค่อยมีสีสันก็เลยให้รุ่นพี่โคลมตกแต่งให้มันน่าอยู่ขึ้น (กุมิจังถึงกับพูดว่า ‘แล้วใครจะไปกล้าอยู่ฟะ’ แต่ฉันว่ามันก็น่ารักดี(?)นะ) แล้วก็ได้รู้เรื่องอีกหลายๆอย่างเยอะแยะเลย กุมิจังก็ยังเข้ากับคนได้ดีเหมือนเดิม(แต่ส่วนใหญ่กุมิจังจะเลือกคบฉะเพราะคนที่น่าสนใจเท่านั้น ก็เลยทำให้กุมิเพื่อนค่อนข้างน้อยมากกก) แต่มันแปลกตรงที่กุมิจังไม่ชวนใครทะเลาะเลยนี่ซี้ คงเพราะกุมิจังไม่ได้เฉียดเข้าไปในกลุ่มของพวกยูคิเลยล่ะมั้ง ทั้งที่สนิทกันแท้ๆ น่าแปลกจริงๆ
“นี่ๆ ไปรับรีเทิร์นกันดีม้า ^ ^”
“อืม ก็ดีน้า แล้วตอนนี้รีเทิร์นจังจะตื่นรึยังอ่ะ ไปดูกันไป” พวกเราสองคนเดินไปที่หน้าห้องพยาบาล ก่อนอื่นต้องมองลอดผ่านทางหน้าต่างก่อน อืมม มัตสึโตะคงจะตื่นแล้วสินะ แต่ดูเหมือนว่ายังนอนอยู่ที่เตียง จะหลอกแต๊ะอั๋งรีเทิร์นจังอ่ะดิ! เปิดประตูไปเลยดีกว่า!
“เดี๋ยว!!! อย่าเพิ่งรีบดิ รอดูไปก่อน” กุมิจังจับฉันเอาไว้ทันพอดี ก่อนที่ฉันจะเตะประตู(ทั้งๆที่รู้ว่าปิดอยู่) กลับมาดูใหม่ เฮ้ยๆๆ มัตสึโตะทำท่าจะจูบหน้าผากรีเทิร์นจังแล้วว O_O
“มัตสึโตะ แกตายย - -*” กุมิจังพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วกุมิจังก็เปิดประตูผางเข้าไป ไหนบอกให้รอดูก่อนไง ตัวเองไปก่อนเฉยเลยอ่ะ ฉันรีบตามกุมิจังไป ไม่ทันแล้ว ไอ้มัตสึโตะมันจูบไปแล้วว พอเงยหน้าขึ้นมา มันก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เฉยเลย ไอ้ชั่วว = =**
“พี่ค้าา พี่ห้ามแตะต้องตัวรีเทิร์นตอนหลับเด็ดขาด!!! พี่จะทำอะไรก็ตามแต่ แต่ต้องทำโดยที่รีเทิร์นรู้!!! ถ้าพี่หลอกแต๊ะอั๋งรีเทิร์นแบบนี้ หนูอาจจะให้พี่ทามากิมาแทนที่พี่ก็ได้นะคะ!!! ^ ^+++” กุมิจังพูดเบาๆเพื่อไม่ให้รีเทิร์นจังตื่น แต่แค่คำพูดเบาๆนั้นก็ทำเอามัตสึโตะหน้าซีดไปเลย แต่นี่มันผิดประเด็นนะ!!! ฉันหมายถึงว่าไม่ให้มัตสึโตะทำอะไรรีเทิร์นจังเลยต่างหาก ไม่ว่าจะตอนไหนก็ตาม ไม่ใช่แค่ตอนหลับ
“นี่ กุมิจังฉันหมายถึง..”
“ฉันรู้ แต่ฉันก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรอ ว่ามัตสึโตะน่ะชอบรีเทิร์นจริงๆ เพราะฉะนั้นเค้าจะไม่ทำอะไรให้รีเทิร์นเสียใจเด็ดขาด (ถึงมันจะออกหื่นๆหน่อยก็เถอะ) แต่ถ้ามันทำรับรองมันไม่ได้ไปผุดไปเกิดแน่ - -*” ถึงจะบอกให้เชื่อก็เถอะนะ แต่ว่า.. สงสารรีเทิร์นจังอ่า ที่ต้องอยู่คนบ้ากามอย่างตานี่ แต่ถ้าตานี่ชอบรีเทิร์นจังจริงๆ เฮ้อ! จะคอยดูก็แล้ว
“นี่ กระซิบกระซาบอะไรกันน่ะ เจ้าหัวปลาหมึกย่างติ๊งต๊อง เจ้าหัวเห็ดสับปะรดติ๊งต๊อง”
“เมื่อกี้ว่ายังไงนะ - -* X2”
“ก็ตามที่ได้ยิน” ตอบมาหน้าตาย - -**
“แกตายยยย - -***” พวกเราสองคนก็ลากไอ้มัตสึโตะออกมานอกห้อง พร้อมกับกระทืบลงไปอย่างสะใจ(ถึงจะยังรู้สึกเจ็บขาอยู่นิดนึงก็เถอะ แต่ว่าเพื่อความสะใจแล้วฉันทนได้) หนอย..อย่าเอาฉันไปเหมารวมกับคนอย่างตานั่นสิ อีกอย่างทั้งๆที่รู้ว่าพูดแบบนั้น แล้วจะโดนแบบนี้ ก็ยังจะพูดอีก เป็นคนที่พิลึกจริงๆ
“นายเป็นพวกสาย M รึไงฮะ!? o_o” สาย M? คือไรหว่า
“ถ้า ใช่ แล้วจะทำไม” กุมิจังถึงกับชะงัก ทำให้เราต้องหยุดกระทืบไป
“ฉันคิดว่านายเป็นพวกสาย S ซะอีก เห็นนายชอบไปมีเรื่องกับคนอื่นเค้า แถมยังไม่มีแผลเลยซักนิด OoO” อะไร เอสๆ เอ็มๆ ไม่เห็นเข้าใจเลยซักกะติ๊ด @o@
“ก็ถ้าไปสู้กับพวกเก่งๆ ยังไงฉันก็ต้องบาดเจ็บอยู่แล้ว แต่ไอ้พวกนั้นดันกากน่ะสิ เฮอะ ติ๊งต๊อง - - ” อย่ารู้เรื่องกันสองคนจะได้มั้ย!? - -*
“เออๆๆ ไปให้รีเทิร์นทำแผลให้อีกรอบละกัน พารีเทิร์นกลับหอพักด้วยล่ะ ห้ามพาไปแวะที่อื่นเด็ดขาด เข้าใจ?”
“อืม แต่เธอรู้ได้ไงว่ารีเทิร์นทำแผลให้ฉันน่ะ o_o”
“ความลับ ไปกันเถอะ มิจิโยะ ^ ^” กุมิจังก็พาฉันไปกินข้าว ไปซื้อเสื้อ แล้วก็กลับหอ(อยู่คนละหอกัน) พอฉันถามว่าเอาเงินมาจากไหน กุมิจังก็บอกว่า ‘ความลับจ้า’ ทุกทีเลยซีหน่า กุมิจังเนี่ย -*-
ผ่านไป 48.51 นาที
“บ๊ายบายจ้า มิจิโยะ เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“จ้า”
“อย่าลืมนี่สิ เอาไปให้คุณหัวเห็ดสับปะรดของเธอด้วยนะ อุตส่าห์เลือกเองเลยนี่นา ไม่ให้ละเสียดายแย่ ^ ^”
“ใครคือ ‘คุณหัวเห็ดสับปะรดของฉัน’ กันฮะ กุมิจังเนี่ยชอบพูดจาแปลกๆอยู่เรื่อย -*-”
“ฮ่าๆๆๆ ไปได้แล้วล่ะ ฝันดีนะ” ฉันยืนอยู่หน้าหอพักซักพักนึง แล้วก็เริ่มหันไปดูนาฬิกา (18.18 น.)
“จะว่าไปตอนนี้มันก็เย็นแล้วนี่เนอะ” ฉันเดินเข้าไปในหอพัก ป่านนี้ไอ้หัวพืชจีเอ็มโอจะได้กินข้าวรึยังน้า พอนึกถึงตานั่น ขาก็เริ่มรู้สึกเจ็บอีกแล้วซิ สงสัยคงเพราะไปกระทืบมัตสึโตะมาล่ะมั้ง ไม่น่าเล้ย T^T สู้ๆละกัน อีกนิดเดียวก็ใกล้จะถึงห้องพักแล้ว ห้องพักของฉันอยู่ชั้นที่ 2 ห้องเลขที่ 696 แล้วห้องพักของไอ้หัวพิลึกนั่น ก็อยู่ข้างๆห้องของฉัน มีประตูเชื่อมติดกันสองห้องด้วย ก็กุมิจังเป็นคนเลือกให้น่ะสิ บอกว่าเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินอะไรจะได้เรียกตานั่นได้ มาซ้ำเติมล่ะสิไม่ว่า เชอะ! -*- (ยังไม่หายงอนอีกหรอเนี่ย//ไรท์ ใครว่าฉันงอน ฉันไม่ได้งอนซะหน่อย//มิจิ งอนชัวร์//ไรท์) นี่ฉันต้องเอาข้าวไปให้หมอนั่นจริงๆหรอเนี่ย ฉันละเซ็ง = =^ เฮ้อ! พอฉันเปิดประตูเข้าไป ก็เจอกับเงาเงาหนึ่ง เป็นเงาสับประรด ไม่สิ! ฐานมันเป็นเห็ดหนิ เอ! แล้วนี่มันตัวอะไรกันแน่ล่ะเนี่ย หรือว่าจะเป็นผี!!! น่าหนุกล่ะสิ ^o^
“จ๊ะเอ๊ คุณผีหัวประหลาด ^ ^” ฉันกระโดดเข้าไปกอดคุณผี แต่เอ.. ทำไมถึงจำต้องตัวได้ล่ะเนี่ย
“คึหึหึหึ นึกว่าที่ล้มไปจะทำให้หัวกลับมาเป็นปกติซะอีกนะครับเนี่ย ที่ไหนได้กลับมาหนักกว่าเดิมอีก ดันเห็นว่าคนหน้าตาดีอย่างผมเป็นผีซะอย่างนั้นน่ะครับ ^ ^+” กลิ่นแบบนี้ เสียงหัวเราะอันน่าสยดสยองแบบนี้ หัวแบบนี้ ใช่เลย!
“ทาคาชิ!!! O//O” เมื่อกี้ฉันกอดทาคาชิหรอเนี่ย พระเจ้า บอกทีว่ามันไม่จริงงง T^T
“คึหึหึหึหึ น่าแปลกนะครับเนี่ย ที่คุณเรียกผมว่าทาคาชิน่ะ ^ ^” อุ๊บ! มันหลุด ไม่ๆๆ ต้องวางฟอร์มไว้ก่อน
“ป..เปล๊า ใครพูดฉันไม่เห็นได้ยินเลย อ..เอ้า! นี่ ข้าว กุมิจังเค้าฝากมาให้ ฉ..ฉันไม่มีส่วนรู้เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว จริงจริ๊ง แม้แต่ตี้ดดเดียวก็ไม่มี จะบอกให้ -//-” ทำไมฉันถึงได้สั่นแบบนี้ล่ะ
“ครับๆ เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณนะครับ ^ ^” ตานี่ขอบคุณเป็นด้วย!? O_O
“ม..ไม่เป็นไร เอ๊ย! แล้วจะมาขอบคุณฉันทำไมเล่า ข..ขอบคุณกุมิจังเค้าสิ -//-” สั่นอีกแล้วเป็นอะไรกันแน่เนี่ยฉัน
“ฮ่าๆๆๆๆ นั่นสินะครับ ^ ^” ปล่อยเค้าหัวเราะไป ส่วนฉันก็อึ้งรับประทานสิค่ะ OoO
“น..นี่นาย หัวเราะแบบปกติเป็นด้วยหรอเนี่ย!? OoO”
“อะไรกันครับ นี่น่ะเป็นการหัวเราะที่ผิดปกติที่สุดของผมต่างหากล่ะครับ คึหึหึหึหึ” กลับมาเหมือนเดิมอีกแล้ว ทั้งที่หัวเราะแบบเมื่อกี้มันดีกว่าแท้ๆ
“แล้วจะมากินด้วยกันด้วยกันมั้ยครับ คึหึหึหึ”
“ม..ไม่ล่ะ ขอบคุณ ด..เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน” ฉันกำลังเตรียมตัวจะไปอาบน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ที่ฟุ้งซ่านของตัวเอง แต่..ฉันก็เกิดขึ้นได้ว่า...
“แล้วนายมาอยู่ห้องฉันได้ไงเนี่ย!?” ตอนนี้ สติเริ่มๆจะอยู่ครบบ้างแล้ว
“ก็ประตูมันไม่ได้ล็อคนี่ครับ คึหึหึหึ ^ ^” นายนี่มัน..ไม่มีมารยาทของผู้ดีเลยจริงๆนะเนี่ย
“ออก-ไป-เดี๋ยว-นี้-เลย ปายยยย > <” ฉันปิดหู ปิดตา ขว้างหมอนใส่ตานั่น มันจะโดนบ้างมั้ยหว่า ฉันลืมตาขึ้นมา อ้าว! ไม่มีใครแล้วนี่ ขับไล่สำเร็จ ^ ^o
“คึหึหึหึ ขว้างแบบนั้นคงโดนหรอกนะครับ” มันไม่ได้อยู่ข้างหน้า แต่มันอยู่ข้างหลังนี่เอง ม..ไม่กล้าหันไปอ่า ถ้าเกิดมันคิดจะแก้แค้นขึ้นมา ฉันก็ตายน่ะซี T^T
“ฝันดีนะครับ แล้วเท้าก็อย่าฝืนให้มากนักล่ะ คึหึหึหึ ^ ^” แล้วเจ้าหัวเห็ดรั่วก็หายไปกับอากาศ นี่มันออกทางหน้าต่างหรือยังไงกันแน่เนี่ย ฉันละงง แต่ที่พูดเมื่อกี้มันหมายถึง ‘เป็นห่วง’ ใช่มั้ยนะ แต่ก็..ช่างเถอะ คิดไปก็ปวดหมองเปล่าๆ อีกอย่างมันก็สมควรพูดแบบนี้อยู่แล้วแหละ ก็ดันทิ้งฉันไปเองหนิ ชิ! ไปอาบน้ำนอนดีกว่า -/*/-
ความคิดเห็น