SF: Hormones : WinTar

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เป็นฟิคสั้นสนองจินตนาการตัวเอง
เราไม่ขยันพอจะเขียนเรื่องยาวๆ แต่เห็นคู่นี้แล้วมัน....
ไม่ไหวจริงๆค่ะ
พ่อแก้วแม่แก้วแม่เจ้าประคุณคุณพระ!

เรื่องที่เราเขียนตอนนี้ก็จะเป็นตอนหลังจากต้าร์สารภาพว่าชอบเต้ยแล้ว..เอ่อออ ประมาณว่าอกหัก ต้าร์เลยมารำพึงรำพันความเศร้ากับวินค่ะ เป็นเรื่องก่อนที่ต้าร์จะโกรธวินจนทำเราหน่วงหัวใจ 55555

เนื้อเรื่อง

วันนี้ที่สยามตอนบ่ายสามโมง
ผมพา”ว่าที่แฟน”มากินก๋วยเตี๋ยวร้านดัง
สวีตที่สุด หวานที่สุด ดูเธอมีความสุขที่สุด
ในใจผมคือวันนี้เลื่อนขั้นจาก”ว่าที่แฟน”เป็น”แฟน”แน่ๆ
สมองประมวลผลไปถึงถ้อยคำที่คิดมาทั้งคืน
ผมกำลังจะขอเธอเป็นแฟนแล้วนะ
“วิน....”.
ใครเรียกกูว่ะ
แรงมหาศาลโถมเข้ามาที่ไหล่
รู้ตัวอีกทีเห็นเป็นไอ้ต้าร์ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้
ตัวเตี้ยๆเบียดเข้ามากอดผมแน่น
ร้องไห้ฮือฮือ งอแง พูดจาไม่รู้เรื่อง
ติดเป็นปลิง ....กอดแน่นยิ่งกว่าตุ๊กแก สภาพแม่งแย้มาก
.....จบกันวันของกู
ผมต้องจำใจบอกลาว่าที่แฟน
หิ้วปีกมันขึ้นแท็กซี่
.
.
.
.
.
พาแม่งมาที่นี้!
บ้านกู!!  ห้องกู!! เออกูอยู่นี่แล้วไง เป็นอะไรก็บอกมาสักทีดิเตี้ย กูไม่รู้จะทำยังไงกับมึงแล้วนะ!!

“ต้าร์มึงเป็นไรของมึงเนื่ย” ผมถามมันด้วยประโยคนี้เป็นครั้งที่สองล้านแปดหลังจากมาถึงบ้าน
“….”

ที่จริงต้าร์หยุดร้องไห้ตั้งแต่ผมพามันขึ้นแท็กซี่สักพักแล้ว แต่หลังจากหยุดสะอื้น มันก็เอาแต่เงียบจนผมกลัว ตากลมๆเอาแต่มองออกไปทางหน้าต่างเหมือนหาใครสักคนที่ผมไม่รู้จัก ไม่สนใจเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเองจนผมทนไม่ได้ต้องหยิบทิชชูจากกระเป๋ามาซับน้ำตามันออกไปบ้าง  แต่มันก็ยังไม่มองมาทางผม  ไม่สนใจผมทั้งๆที่เมื่อกี้มันกอดผมแน่นเหมือนผมเป็นโลกทั้งใบที่มันต้องกอดไว้ก่อนโลกแตก เห้ย! นี่มันมันเมินผมอ่ะ อะไรว่ะเนื่ย มันทำผมอารมณ์เสียนะ

พอมาถึงบ้านผมไอ้ต้าร์ก็เอาแต่เงียบ เงียบ เงียบ มีหลุดสะอื้นมานานๆทีให้ผมสงสารปนรำคาญ  ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นเพื่อนสนิทที่คบกันมานานรู้สันดานแบบที่หาไม่ได้ง่ายๆ ....ผมคงถีบมันตั้งแต่ขัดจังหวะกูขอสาวเป็นแฟนล่ะ = =

“ต้าร์คือถ้ามึงไม่พูดกูก็ไม่รู้จะทำไงนะ” ผมเริ่มดุมันอีกครั้ง “เมินกูงี้เป็นคนอื่นนี่มึงโดนกูถีบออกนอกบ้านไปล่ะนะ”
ตากลมๆหันมามองผม ....แล้วแบะปาก อะไรอีกว่ะเนื่ยยยยยยยยยยยยยยยย
“มึง....” มันยอมเอ่ยปากพูดนิดหนึ่งแล้วยิ้มแห้งๆก่อนจะพุ่งเข้ามากอดเอวผมแน่น
“ทำอะไรของมึงเนื่ยต้าร์ เอามือมึงออกไปเลยกูขนลุก”
“....”
“ไม่ปล่อยอีกนะมึง ทำกูเดือนร้อนยังเสือกไม่ฟังอีก แล้วมึงก็หนออออออ ช่างเลือกเวลาโผล่หัวมาเหลือเกินมึงอ่ะ เห็นไหมว่ากูกำลังจะทำอะไร เสียเรื่องหมดเลยเชี่ยนี่ ไม่รู้จังหวะเวลาที่ดีนี่เป็นสาเหตุให้มึงไม่ป็อปป่ะว่ะ ” ขอบ่นหน่อยเหอะ ขอแอบให้ได้กัดมันสักนิดเหอะ โผล่หัวมาได้เอาเวลาไหนไม่โผล่ มาโผล่เวลาจะขอสาวเป็นแฟน เสียเรื่อง เสียชื่อกูจริงๆ
“กูขอโทษ...” ต้าร์เสียงอ่อยแล้วคลายมือลงจากเอวผม เล่นเอาผมใจกระตุกที่มันดูหงอยลงไปขนาดนั้น คือผมรู้ตัวว่าบางทีผมก็ลืมนึกถึงใจมันไปหน่อย แต่ปากมันพาไปจริงๆว่ะ
“เออ... ตกลงเป็นอะไรบอกกูมาดีๆ อย่าเงียบ” การให้ความสนใจและใส่ใจถือเป็นวิธีการอ่อนข้อของผม ผมพูดขอโทษใครไม่เป็นจากใจ แค่คิดจะพูดยังขนลุก

ต้าร์มองหน้าผมแล้วเขยิบเข้ามากอดอีก  ครั้งนี้ผมกอดตอบมันเป็นเชิงอนุญาตให้มันกอด ต้าร์ก็ดูเหมือนจะรู้ในสิ่งที่ผมสื่อออกไป มันเขยิบมากอดแน่นอีกจนผมล้มไปบนเตียง อยู่ในสภาพที่มีไอ้ต้าร์นอนทับอยู่ข้างบน เรต ฉ มากกกกกกกกกกกกกกห่านนนนนนนนนนนนนน

“เช้ดดดดดดด  ลุกๆมึงอ่ะ  สภาพเรต ฉ กูรับไม่ได้” บอกให้มันลุกแล้วมันก็ส่ายหน้า ฝังหน้าเล็กๆของมันลงบนอกผมเฉย เออ!ตามใจมึง จะทำอะไรก็ทำไป เสื้อกูตัวนี้ยกให้เอาไปเช็ดหน้าที่บ้านเลย

“กู..ไปบอกชอบเต้ยมา” มันยอมเปิดปากพูดในที่สุด ฟังจากน้ำเสียงแล้ว....คือมึงอกหักว่างั้น เตี้ยเอ๊ยยยยย
“ผลนี้..กูไม่ต้องเดาใช่ป่ะต้าร์เตี้ยน้อย”
“อือTT”  โอ๊ยยยยยตาย เศร้าอีกแล้ว

เมื่อกี้ผมตั้งใจพูดให้มันขำสักนิดนะ ไม่ใช่หงอยลงแบบนี้ ผมยันตัวขึ้นมาพิงหัวเตียงโดยมีปลิงอกหักชื่อต้าร์เกาะติดอยู่คาอก มือข้างหนึ่งยกขึ้นไปลูบหัวมันเบาๆ ดูมันน่าสงสารเหมือนน้องจีจี้หมาเจ๊ข้างบ้านตอนถูกสุดหล่อโกเด้นทิ้งนางไปเลย

“จริงๆมึงก็น่ารักนะ” ผมปลอบใจมันเผื่อมันจะรู้สึกดีขึ้น สองแขนกอดเอวมันไว้โยกไปมาเหมือนปลอบเด็กสองขวบ
“.....” มันเงียบจนผมเริ่มใจแป่ว แต่สุดท้ายมันก็ประชดผมเบาๆ “มึงชมผู้ชายแบบนี้อ่อ ผู้หญิงที่ไหนชอบคนน่ารัก เต้ยคงชอบมั่งคนน่ารักอ่ะ ขอบคุณที่ชมกูนะ”
“กูว่าที่เต้ยไม่ชอบมึงน่าจะเป็นเพราะเอวมึงเล็กกว่าเอวเค้ารึเปล่า” อันนี้เรื่องจริงนะ แขนเดียวผมโอบเอวไอ้ต้าร์ได้ ไม่รู้ทำไมมันบางได้ขนาดนี้ ผมเลื่อนมือเข้าไปใต้เสื้อเอววัดขนาดเอวต้าร์จนมันร้องเสียงหลง ดีดตัวลุกจากอกผม หน้าแดงยั่งกับอะไรดี 555555555
“เอว 26 ....ถูกไหม?” ผมทายขนาดเอวมัน  ไม่ยอมปล่อยมือจากเนื้อนิ่มๆที่โอบอยู่ มันก็พยาย๊ามพยายามเนอะ จะดิ้นให้หลุดจากมือผมไปให้ได้ 555555
“24 ต่างหาก” มันแก้ทั้งที่หน้าแดงก่ำ แกะมือผมออกจากเอวมันจนได้ ต้าร์ดีดตัวเองไปนั่งปลายเตียงมองมาแบบไม่ไว้ใจจนน่าขำแต่ท่าทางของมันแบบนี้ทำให้ผมดีใจนะ
มันดูไม่เศร้าแล้ว.... J
“หนีไปไหน....มึงไม่งอแงแล้วดีใจจัง” ผมขำแล้วยิ้มมุมปากล้อมัน อย่างน้อยคนอย่างผมก็ทำให้มันหายเฮริตได้แปปหนึ่งล่ะกัน ต้าร์ตวัดตาขวางมองผมแล้วเบ้ปากใส่
“กูไม่ได้งอแง” แนะ!ดูมันแก้ตัว ผมไม่เถียงมันดีกว่า อย่างน้อยตอนอยู่กับผมก็ให้มันลืมๆเรื่องเต้ยๆต้าร์ๆอะไรของมันไปสักนิดก็ยังดี ยิ้มเยอะๆเหมือนเดิมสักหน่อย อยู่คนเดียวเดี๋ยวคนคิดมากอย่างมันจะกัดลิ้นตายซะก่อน
“คืนนี้นอนกับกูป่ะ” ผมถามดีๆนะ แต่ไอ้ต้าร์หันมาทำตาโตซะงั้น
“ใครนอนกับมึงงงงงงงงงงง” มันแว๊ดใส่  อุ๊ย!กูใช้คำอะไรไม่ถูกความหมายเหรอ?
“มึงไง กูหมายถึงนอนบ้านกูไหมครับ”
“…….”
“คิดนานคือตกลงแต่ไม่กล้าพูดใช่ป่ะ ไม่เป็นไรกูเข้าใจมึงจะนอนกับกูคืนนี้” อย่างน้อยคืนนี้ก็ให้มันอยู่กับผม อย่างน้อยให้มันเศร้าให้ผมเห็นคนเดียวพอ จะร้องไห้ก็ให้ร้องไห้กับผมแล้วกัน
“มึงแม่ง.....” ต้าร์บ่นงุงงิ๊งมุ้งมิ้งอะไรไม่รู้ รู้แต่มันไม่เถียงผม 55555
“พรุ่งนี้...มึงจะยังคุยกับเต้ยไหม”
“...ไม่รู้ว่ะ”
“กูอยู่ข้างเดียวกับมึงนะต้าร์” ผมมองหน้ามันจริงจัง มันส่งยิ้มกลับมาให้ผม
“อือ กูรู้”
มันมองหน้าผมนิ่ง แล้วพูดประโยคแปลกๆ
“มึงห้ามเลิกเป็นเพื่อนกูนะ”  ตากลมๆจ้องผมแน่วแน่ “มึงห้ามทิ้งกู”
“อะ อะไรของมึง” ผมขมวดคิ้วใส่ที่มันพูดอะไรแปลกๆ ต้าร์ยิ้มยิงฟันให้ผมนิดหนึ่งแล้วพูดต่อ
“มึงจะไม่ทิ้งกู สัญญาดิ” มือเล็กยกนิ้วก้อยยื่นมาตรงหน้า “เกี่ยวก้อยก่อน เร็ว”
“เออ.. สัญญา”
ผมยกนิ้วก้อยเกี่ยวนิ้วเล็กนั้น
ต้าร์ส่งยิ้มให้จนตาปิด
.

.

.

ผมไม่สัญญากับมันหรอกว่าผมจะไม่ทิ้งมัน

.

.

.

แต่ผมสาบาน
ผมจะไม่มีวันทิ้งมันไป