เถ้าเเก่น้อย

นิยายเรื่องนี้ไม่ได้อ้างอิงประวัติศาสตร์ เป็นเรื่องที่สมมุติขึ้นมา เกิดจากจินตนาการล้วนๆ ของไรท์เอง

อ่านเพื่อการบันเทิงเท่านั้น เนื้อหาบ้างส่วนผสมผสานวัฒนาธรรม การอยู่การกิน บ้างส่วนเเต่งขึ้นเอง 

เอาสนุกๆเพิลดเพลิด นะค่ะ  ภาษาอาจไม่สวยงาม เพราะไรท์พึ่งเคยเขียนเคยเเต่ง เรื่องเเรกค่ะ

---

ชื่อตัวละครไม่ได้อ้างอิงถึงใคร สถานที่ต่างๆเป็นการเเต่งเต็ม ขึ้นมาค่ะ#

---

    เรื่องสั้น

ณ สถานที่โกดังยานเมืองใหม่เเห่งหนึ่ง มีเสียงปืนดังระงมถี่ๆมีชายชุดดำบาดเจ็บสาหัส5คนกำลังยิงโต้ตอบฝ่ายตรงข้ามเป็นระยะๆอยู่ในโกดังด้านนอกด้านในมีเเต่กลิ่นคาวเลือดลอยอบอวล เลือดสาดกระเซ็นเต็มสถานที่นั้นๆ

“ เฮ้ย เฮ้ย ไอ้สอง ไอ้สาม ไอ้สี่ ห้า พวกมึงพากันวิ่งออกไปหลังโกดังไปขอกำลังเสริมมา  เดี๋ยวกูยิงต้านพวกเ ี้ยนี้ไว้เอง”

บอกพวกมันเสร็จผมก็ไม่รีรอพวกมันตอบเพระรู้คำตอบดีี ผมก็วิ่งออกไปอีกทางหนึ่งพร้ามกับลูกกระชุนที่สาดใสพวกมันไปด้วยพร้ามกับได้ยินเสียงปฎิเสธจากพวกมันเเต่ก็ไม่ทัน "ไอ้หนึ่งมึงทำห่าอะไรวะ"พวกมันพูดพร้อมกันเเต่กับได้ยินความตอบของเพื่อน"ไป เร็วกูยิงต้านไว้อยู่ นี้คือคำสั่ง" นี่คือครั้งเเรกที่ผมออกคำสั่งจริงจังกับพวกมัน ผมหันไปมองพวกมันสายตาพวกเราประสาทกัน พวกมันรู้ว่าผมเอาจริงเเล้ว รู้สึกเหมือนเห็นตาพวกมันเเดงเเฮ่ ไว้เจอกันไหม่นะเพื่อน 

“ปังงงงงงง….”เสียงปืนดังสนั่น พร้อมกับได้ยินเสียงร้องไห้ดังเเววเเววมาเเต่ด้านหลังเเต่ไกลพร้อมร่างที่กำลังทรุดตัวลงพื้นพร้อมกับเลือดสีเเดงไหลเเต่งชุดสีดำจนกายเป็นดำเข้ม หัดไปทางที่พวกสี่ตัวกำลังไปถึง พวกมันหัดกลับมาน้ำตาอาบเเก้มพวกมันทั้งสี่ไอ้สองที่ว่าเย็นชายังตาเเดง “ฮ่า ฮ่า ดูเเลตัวเองด้วย ไปได้เเล้ว” ผมพูดเเบบไม่มีเสียงให้พวกมันหายจากอาการตกตะลึงกับสิที่เห็น ไอ้สองที่ได้สติก่อนรีบ จับไอ้สามไอ้ห้าไว้เเล้วเรียกสติพวกมันให้รีบไปจากที่นี้

“ไอ้สาม ไอ้ห้า!!พอ สติไอ้สัสมึงรีบเรียกสติมึงมึงเเล้วรีบไปไอ้หนึ่งมัน…จากเราไปเเล้ว”