คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : Chapter XLV :: จบแค่นี้
Chapter XLV :: จบแค่นี้
#V Part#
..ปัง!!~
แกร็กกก~!!
ผมโยนปืนที่ไม่เหลือลูกกระสูนทิ้งลงบนพื้น
"ทำไม? ..ทำไมมึงไม่ฆ่ากู?"
"คิดว่ากูอยากให้มึงตายง่ายๆ แบบนี้เหรอไง.." คนอย่างฮยุคน่ะ ไม่รู้จักความรักหรอก.. ปล่อยให้ทรมารต่อไปเนี่ยแหละคือการแก้แค้นของผม.. "..หึ~! ..มึงเองไม่ใช่เหรอ.."
"..."
"มึงเป็นคนผลักกูในตอนนั้น ..คุณอาถึงโดนยิงไง"
"มะ...ไม่ใช่!"
"มึงฆ่าพ่อตัวเอง.."
"...!! ไม่จริง! ..ฮึก!~ ..กูไม่ได้ฆ่าท่าน!"
"มันคือเรื่องจริง"
"ไม่..ฮึก!~"
"ไปกับกู.." ผมพาฮยุคมาถึงโรงพยบาล
"มันอยู่ไหน?"
"ใคร.."
"ไอ่ห่าซองโออยู่ไหน!?" ผมกระชากแขนเล็กให้เดินเข้ามาใกล้ และบีบมันแน่น แต่คนตรงหน้าผมหากลัวไม่ กลับทำหน้าหาเรื่องใส่ผมแทน
"บอกให้โง่.."
"..ฮยุค"
"ทำแบบนี้จะดีเหรอมึง" สองคนนั้นที่เดินตามผมมาอย่างเงียบๆ ในตอนนี้ถามขึ้นมาแทบจะพร้อมกัน
"จริงๆ แล้ว ..ซองโอกับฮยุคเป็นแฟนกัน" ผมพูดก่อนจะหันหน้าไปหาฮยุค คนตรงหน้ายิ้มที่มุมปากมาให้ผมพร้อมกับหัวเราะในลำคอ ..จริงๆ ผมพอจะดูออกตั้งแต่ฮยุคพูดถึงชื่อซองโอแล้วแหละ
"ห๊ะ!?~~"
"อีกอย่าง หมอนั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องของกูเอง"
"ถึงว่าหน้าถึงคล้ายๆ กัน ^3^"
"ใช่เวลามาคิดเรื่องนี่เหรอว่ะไอ่โฮป -*- ..ไอ่วีกูว่ามึงไปหาเมียมึงเหอะ"
"แล้วจองกุก ..อยู่ห้องไหนว่ะ?" ผมหยุดกึก ก่อนจะหันไปหาพวกนั้น
"แล้วพวกกูจะรู้เหรอ - -)"
.
.
.
.
ผมเปิดประตูห้องผู้ป่วยของจองกุกที่ไปถามจากพยาบาลมา ก่อนจะพบว่าคนตัวเล็กยังคงนอนอยู่บนเตียงอย่างปกติดีทุกอย่าง
"ไอ่ซองโอมีไหน?"
"..คิดว่าเขาจะอยู่นิ่งๆ ให้มึงหาเจอเหรอไงกัน..~"
"บอกกูมาว่ามันอยู่ไหน!"
"..." แต่คนตรงหน้ากลับไม่ตอบ กลับมองหน้าพลางยิ้มที่มุมปากแทน
"ฮยุค!!" ผมหลอกตาขึ้นมองเพดานก่อนจะหันกลับมามองคนตรงหน้าอีกครั้งพร้อมกับฉุดต้นแขนของฮยุคให้เดินออกไปจากห้องพร้อมกับผม
"วีมึงจะไปไหนว่ะ?"
"พวกมึงอยู่ที่นี่ห้ามออกไปไหน!"
ผมจะทำให้ทุกอย่างจบลงในวันนี้!
.
.
.
.
"..หึ ..ฉลาดหนิ"
"..." ผมกลับมาที่บ้านของฮยุคอีกครั้งเพราะมั่นใจว่าไอ่ซองโอต้องอยู่ที่นี่แน่.. และเป็นอย่างที่ผมคิด เมื่อเดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง ห้องหนึ่ง..
"หึ.."
ผลักกกก!!!~
หัวเราะในลำคอก่อนจะยกเท้าขึ้นถีบประตูที่ปิดอยู่จนมันเปิดออกเผยให้เห็นบุคคลที่ผมตามหา.. ซองโอ..
"ตามมาจงได้สินะ.."
"อึก.."
ทำไมมันไม่มีท่าทีตกใจหรือทำหน้าแปลกใจเลยซักนิด..
"คิดแล้วว่ามึงต้องมา ..จะทำไมเหรอ? แค้นกูจนถึงขั้นตามมาฆ่ากันเลยเหรอ..? ..หึ~ คิดว่ากูจะวางมือง่ายๆ หรือไง?"
"..แล้วถ้ากูบอกว่ากูมีตัวประกันล่ะ?" ผมพูดก่อนจะดึงตัวของฮยุคมายืนอยู่ใกล้ๆ กับผม
"...!"
"..ไง~"
"หึ!~.. ฮยุคเหรอ? มันก็แค่ตัวล่อให้มึงออกมาก็แค่นั้น ..เป็นแค่ทางผ่านน่ะ~"
"...!?"
"อะ.. อะไรนะ??" ฮยุคที่ยืนข้างๆ ผมพูดขึ้นมาเสียงสั่น
"ไงครับที่รัก~ ..ขอบคุณมากสำหรับคืนนั้นกูแม่งโคตรสนุกเลยว่ะ ..แต่ก็นะ~ คนน่ารักๆ อย่างมึงก็คงมีประโยชน์กับกูแค่เรื่องนั้นเรื่องเดียว.. ไม่สิ ยังมีอีกเรื่อง.. ขอบคุณที่มารับบาปแทนกูด้วยแล้วกัน!!"
ปังงง!!!!~
"...!! ..อึก~!"
"ฮยุค!" ผมรีบรับตัวของฮยุคที่กำลังจะล้มลงบนพื้น
"..หึ!~"
"มึงมันแม่งไม่ใช่คน.."
"ทำไม~!?.. แค้นหรือไง??"
"ซองโอ!!"
"แก้แค้นกูดิ!"
"แน่จริงมาตัวๆ กับกูดิ -*-"
"ได้~!" ว่าจบก็โยนปืนที่อยู่ในมือลงบนพื้นและใช่เท้าเขี่ยให้ไปไกลๆ
"..หึ~!"
ปึก!~
ผมซัดหมัดใส่คนตรงหน้า แต่มันกลับหลบได้และสวนหมัดมาทางผม ผมรีบหลบหมัดที่ถูกส่งมา
"เว๊ยย!!~"
"มาดิว่ะ!!!~" ผมพูดพร้อมกับเช็ดเลือดที่มุมปากของตัวเอง ก่อนจะชูนิ้วกลางส่งไปให้มัน
ผลักกก!!!~~
หน้าของผมหันไปตามแรงกระแทกที่ถูกส่งมาไม่ต่างอะไรกับไอ่ซองโอที่ข้างแก้มของมันโดนผมต่อยไปเต็มๆ ..
"หึ!~ ..มึงสู้กูไม่ได้หรอกไอ่ตัวก๊อปปี้!!"
"มึงว่าใครนะ!!?"
"มึงไง!"
ผลักกก!!~ ..ตุบ!~ ปึก!~ ..ผลัก!! ผวัะ!!~
.
.
.
.
"..อึก!~"
"..แฮกๆ!~"
"โธ่เว๊ยยย!!!~~"
ผลัก!!~
วิ๊งงง~!
ปลายมีดคมผ่านใบหน้าของผมไปไม่กี่วิ
"เชี้ยย!~ ไหนมึงบอกว่าจะไม่ใช้ไงว่ะ!?"
"กูไม่ได้บอกว่ากูจะไม่ใช้มีดหนิ~"
"..เชี้ยซองโอ!"
"เหอะ.."
"คิดว่ากูจะกลัวหรือไง!?" ผมโผล่เข้าไปต่อยมันอีกรอบ แต่ดูเหมือนผมจะเสียจังหวะจนทำให้ปลายมีดคมบาทเข้ามาที่แขนของผม
"..อึก!~"
"มึงพลาดแล้วแหละวี! ..หึๆ~" คนตรงหน้าพูดก่อนจะทำท่าจะแทงมีดลงมาที่ท้องของผม แต่ไวกว่า ผมรีบกันไว้ก่อนจะส่วนหมัดกลับไป
ผลัก!~
"คิดจะสู้กับกูด้วยมือเปล่า?? ..ดูถูกกูเกินไปไหมวี?~ แต่ก็นะ..!"
"หยุดอย่าขยับ!"
"..ไอ่ม่อน? ไอ่โฮป??"
"กูพาตำรวจมาด้วยเว๊ย!"
"ใจเว๊ยเพื่อน~! ..อึก~"
"ไหวป่ะเนี่ย?" สองคนนั้นเข้ามาพยุงผมให้เดินออกมา
"ปล่อยกูดิว่ะ!!! ..ไอ่เชี้ยเอ๊ย!! กูไม่ไปไหนทั้งนั้น!! ไอ้เชี้ยวีมึงจะไว้เลย! ..ถ้ากูออกไปได้เมื่อไหร่มึงได้ตายคาตีนกูแน่!!" ซองโอที่ตอนนี้โดนใส่กุญแจมือหันมาด่าผมก่อนที่มันจะโดนลากให้เดินตามตำรวจสองนายขึ้นไปบนรถ
"กูจะรอ.. หึ~"
"ทำเป็นอวดมาคนเดียวนะมึง~ ..สภาพตอนมากับตอนกลับแม่งต่างกันราวดอกไม้กับกองขี้หมา!.. ฮ่าๆๆ~!"
"เดี๋ยวเหอะไอ่โฮป! ..แล้วจองกุกอ่ะ"
"กูฝากพ่อบ้านของมึงเฝ้าไง~"
"ดีมาก"
.
.
.
.
.
-โรงพยาบาล-
ผมไปทำแผลก่อนจะกลับมาเฝ้าจองกุกที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย
"อีกนานไหมนะ? ..ความอดทนกูไม่ได้สูงขนาดนั้นนะจองกุก.."
"..เฮอ~" ผมถอนหายใจก่อนจะกุมมือของจองกุกไว้แน่นกว่าเดิม ..กี่ครั้งแล้วที่จองกุกต้องมาเจ็บตัวเพราะผม??
"จองกุก.." ผมพูดก่อนจะหยุดลงพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้จองกุกที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนหน้าผากของคนตัวเล็กเลื่อนมาที่จมูกและจบลงที่ริมฝีปากบางของจองกุก... "รักมึงนะ.."
"ฝันดีนะครับ.."
"..จองกุกของแทฮยอง"
##โมเม้นวีกุกตอนสุดท้ายซึ้งง่า TOT ชอบเม้นค่าๆ ใครที่ทำตัวเป็นเงาคอมเม้นบ้างก็ดีนะค่ะเรื่องนี้ใกล้จะจบแล้ว หนึ่งเม้นเท่ากับหนึ่งล้านกำลังใจน้าาา รักรีดที่ซู๊ดดดด!! >O<##
ความคิดเห็น