คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter XVI :: ฟื้น
Chapter XVI :: ฟื้น
#Jung Kook Part#
สองวันผ่านไป วียังไม่ฟื้นเลย ตอนนี้ผมเฝ้าเขาอยู่ในห้องคนเดียว เพราะไอ่จินไปซื้อของให้ผม ส่วนสองคนนั้นคงออกไปกินข้าวกันข้างนอกล่ะมั่ง ..ตอนนี้ขาผมใกล้จะหายเป็นปกติแล้วแหละ หมอบอกว่าอีกสองวันผมก็จะได้ถอนเฝือกแล้ว ...ผมคิดพลางมองหน้าของคนที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงมานานเต็มๆ สองวัน ก่อนจะเอื่อมมือไปจับมือของเขา
"เมื่อไหร่มึงจะฟื้นวะวี? รู้มั๊ยว่ามันทรมานนะเว๊ย!"
"อืออ~"
"วี! มึงฟื้น...!"
"มึง...เป็นใคร??"
...มะ...ไม่จริงน่า...
"กะ...กูจองกุกไง ..อึก~" ผมตอบเขาไปเสียงติดกระตุก ..เขาจำผมไม่ได้...พอคิดแบบนี้น้ำในตาของผมเริ่มเอ่อล้นออกมา
"ชูก้าอยู่ไหน? แล้วทำไม?? กูถึงได้มาอยู่...อ๊ะ! โอ๊ย~!!!"
"วี!! .."
ผลัก~!! เสียงเปิดประตูดังเข้ามาภายในห้อง เผยให้เห็นร่างบางของใครคนหนึ่ง
"วี!!"
"ชูก้า...โอ๊ย~!!!" ชูก้ารีบเดินมาทางเราสองคน ก่อนจะกดเรียกพยาบาลมาที่ห้องนี้
.
.
"ความจำเสื่อม!??" ทุกคนในห้องพูดขึ้นพร้อมๆ กัน แต่ผมเลือกที่จะเงียบ
"ครับคุณหนูศูนย์เสียความทรงจำก่อนหน้านี้ไปไม่กี่เดือน อาจจะมีโอกาสกลับมาจำได้ประมาณห้าสิบห้าสิบ อย่างไรก็ตามให้คุณหนูทำกิจกรรมที่เคยทำก่อนหน้านั้น เพื่อฟื้นความจำ"
"ผมไม่ฟื้นได้ไหมอ่ะ? ขี้เกียจว่ะ =__=;;"
"ไม่ได้!!" นั้นไง! ผมกะจะไม่พูดแล้วนะ! แต่ปากไม่รักดีมันกลับไปเอง!! ถ้าวียังจำผมไม่ได้ แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่าเราก่อนหน้านี้ล่ะ? สำหรับเขาคงไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ แล้วผมล่ะ?? ผมจำเรื่องของเราได้ทุกอย่าง ทุกนาทีที่เราอยู่ด้วยกัน ความรู้สึกต่างๆ ที่เกิดขึ้น ทุกอย่างเหมือนเป็นศูนย์เมื่อถึงจุดๆ นี้.. ทำไมคนบนฟ้าถึงได้แกล้งกันแบบนี้ว่ะ!!
"ทำไมว่ะ?? แล้วกูรู้จักมึงด้วยเหรอไง?? มึงกับกูเป็นอะไรกัน กูยังไม่รู้เลย"
"...!!?!"
"ตอบดิ...!"
"คุณหนูความจำเสื่อมนะครับ อย่าลืมสิ"
"ชิ~!"
"อีกสามสี่วันคุณหนูก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วแหละ งั้นหมอขอตัวนะ" คุณหมอเดินออกไปจากห้องนี้ และปล่อยให้ความเงียบบังเกิดขึ้นกับพวกเราทั้งหกคน
"ไอ่จีมินมีไหนวะ??" วีถามขึ้นหลังจากที่มองสำรวจดูรอบๆ ห้อง แต่ก็ไม่พบคนที่ตัวเองเอ่ยปากถามออกมา
"หายหัวไปไหนไม่รู้ว่ะ"
"กลับเหอะ..." จินหันมาพูดกับผม ก่อนจะกระตุกข้อมือของผมให้เดินออกไป
"แต่กู...!"
"มึงสองคนจะไปไหน?? มึงยังไม่ได้บอกกูเลยนะว่ามึงเป็นอะไรกับกู"
"อึก.. เออ...กู.." จะให้ผมบอกเขาต่อหน้าทุกคนว่าเราเป็นแฟนกันแบบเนี่ยเหรอ?? "กู...!"
"เพื่อน! จบไม๊ว่ะ?" จินพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ผมจะพูดจบ ก่อนจะฉุดต้นแขนของผมแรงๆ อย่างหงุดหงิด เพื่อให้ผมเดินตามเขาไป
"..กู...ฮึก~! ..กูรักมึงวี" ผมสบัดแขนของตัวเองจนหลุดออกจากการควบคุมของคนข้างๆ และรีบวิ่งเข้าไปหาคนที่ผมเอ่ยคำว่ารักไปให้ ก่อนจะฉุดตนคอของคนตรงหน้าให้เข้ามาใกล้ พร้อมกับกดรีมฝีปากลงบนริมฝีปากของเขา ..จะเกิดอะไรต่อจากนี้ก็ช่าง ตอนนี้ผมไม่สนใจทุกคนในห้อง ผมคิดถึงคน คนนี้ ในหัวของผมมีแต่เขา ผมคิดถึงทุกสัมผัส ทุกวินาทีที่ได้อยู่ด้วยกัน ผมคิดถึง และต้องการมันจากคนตรงหน้าของผมในตอนนี้
"อึก...ฮึก~!" ผมรีบถอนจูบออก ก่อนจะหันหลังและรีบวิ่งออกไปจากห้องนี้อย่างรวดเร็ว
"..จองกุก!" ผมได้ยินเสียงของจิน รู้สึกเหมือนเขากำลังวิ่งตามผมมา ผมไม่สนใจเขา ก่อนจะเข้าไปในลิฟที่มีลุงคนหนึ่งกำลังเดินออกมาเป็นคนสุดท้ายพอดี ผมรีบกดปิดประตูลิฟ
"จองกุก..!" ประตูปิดก่อนที่คนตรงหน้าผมจะมาถึงหน้าลิฟอีกไม่กี่ก้าว.. ผมทรุดตัวลงบนพื้นและร้องไห้ออกมาเหมือนคนบ้า.. ใช่! ผมบ้าไปแล้ว...
#V Part#
หลังจากที่ผมเริ่มรู้สึกตัว มีใครคนหนึ่งกำลังกุมมือของผมไว้.. แต่ที่แน่ๆ ผมไม่รู้จักคน คนนี้
'มึง...เป็นใคร??'
'กูจองกุกไง'
'ชูก้าอยู่ไหน?? แล้วทำไม?? ..กูถึง.. อ๊ะ~! โอ๊ย~!!!' จู่ๆ ความรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวก็ก่อเกิดขึ้นมาพร้อมๆ กับภาพๆ หนึ่งที่ฝุดขึ้นมาในหัว แต่แค่แวบเดียวมันก็หายไป และไม่กี่วินาทีต่อมา ภาพหลายๆ ภาพก็ปรากฏขึ้นมาในหัวผมพร้อมๆ กันอีกครั้ง จนผมรู้สึกปวดหัว.. ผมรีบสบัดหัวเพื่อให้ภาพเหล่านั้นหายไป.. แต่จู่ๆ ชูก้าก็เข้ามาในห้อง และต่อจากนั้นหมอก็เข้ามาในห้องเพื่อตรวจดูอาการของผม.. แล้วผมก็ได้รู้ว่าผมหัวแตก สลบไปห้าวัน เสร็จแล้วก็ความจำเสื่อม =__=;;
'ไม่ได้!' คนที่ชื่อจองกุกพูดหลังจากที่ผมถามหมอว่าผมจะไม่ฟื้นความจำได้ป่ะ?? ..ผมงงจริงๆ นะว่าผมกับจองกุกเป็นอะไรกัน?? ทำไม่หมอนั้นถึงได้โมโหด้วยเวลาที่ผมพูดแบบนี้ออกไป ..จนมาถึงวินาทีนี้...
"..กู ฮึก~! ..กูรักมึงวี" จองกุกดึงผมเข้าไปจูบ มันไม่ได้เป็นจูบที่เร้าร้อนหรือหอมหวาน เพราะคนตรงหน้าผมร้องไห้ ..ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ ในตอนที่เห็นคนตัวเล็กกำลังร้องไห้ หัวใจผมกลับหลนวูบ อยากจะดึงจองกุกเข้ามากอด แต่มือมันกลับไม่ขยับไปไหนเลย ทำไมกัน!??
"..ฮึก~!" จองกุกวิ่งออกจากห้องไป ส่วนผมได้แต่นั่งอยู่บนเตียงอย่างอึ้งๆ ..จู่ๆ ภาพ ภาพหนึ่งก็ปรากฏออกมาภายในหัวของผม มันคือภาพของผมกับจองกุก เรากำลังจูบกันภายในห้อง ห้องหนึ่ง! ผมพยายามคิด ภาพเมื่อกี้มันคืออะไร?? แต่ยิ่งผมพยายามนึกถึงเรื่องนี้ ผมยิ่งรู้สึกปวดหัวขึ้นมา "โอ๊ย~!"
"วี!" ชูก้าวิ่งเข้ามาหาผม
"กะ.. กูไม่เป็นไร"
"มึง...จำเรื่องของจองกุกไม่ได้จริงๆ เหรอ?"
"กูจำไม่ได้จริงๆ ..แล้วทำไม เมื่อกี้...จูบนั้น??"
"..จองกุก...แอบชอบมึง"
แอบชอบ.. เหรอ??
"แต่ทำไม?"
"มึงไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก นอนเหอะ"
"แต่กู...ก็ได้" ผมล้มตัวนอนลงบนเตียง ชูก้าช่วยพยุงให้ผมนอนและจัดหมอนให้ผม
.
.
.
ผมนอนไม่หลับ!!
ผมมัวแต่คิดถึงเรื่องจองกุก ..ทำไมผมต้องสงใสเรื่องของคน คนนั้นด้วยว่ะ!? ทั้งๆ ที่ชูก้าก็บอกแล้วว่าจองกุกเป็นแค่คนที่แอบชอบผม แต่ทำไม? ผมกลับรู้สึกว่าระหว่างผมกับจองกุก มีอะไรที่มากกว่าคำว่า 'แอบชอบ' ..ผมคิด ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะ.. ผมหยิบมันขึ้นมาดู โทรศัพท์ของผมนี่นา ..ผมเปิดเครื่อง ก่อนจะพบว่ามันต้องใส่รหัส ..ทุกๆ ครั้งผมจะตั้งรหัสเป็นชื่อของชูก้า แต่ครั้งนี้รหัสของผมกลับไม่ถูกต้อง! ให้ตายดิว่ะ!! ขนาดรหัสเข้าโทรศัพท์ของตัวเองผมยังจำไม่ได้เลย แล้วจะให้ผมจำเรื่องราวก่อนหน้านี้ได้เหรอ!? ผมจะจำได้เหรอ?? T^T
##ไรท์ขอโทษนะที่ไรท์มาต่อช้า คือเมื่อวานไรท์สอบ วันเสาร์อาทิตย์แม่ห้ามให้หยิบอุปกรณ์สือสารทุกชนิด โฮๆ##
ความคิดเห็น