คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter XV :: เป็นห่วง [II]
Chapter XV :: เป็นห่วง [II]
#Jin Part#
"อือออ~ หาววว~"
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวขั้นรุนแรงพลางบิดขี้เกียจไปมา รู้สึกมึนหัวตึบๆ สงใสเมื่อคืนผมคงดื่มหนักไปหน่อยแหละ ว่าแต่.. ที่นี้ที่ไหน?? นี่ไม่ใช่ห้องของผมนี่นา ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง ..ผมคิดก่อนจะหันไปมา และสายตาก็ไปสดุดกับบุคคลที่นอนอยู่ข้างๆ
"เฮ้ยยย~!! ..มึง! ไอ่แร็พ!??"
"อารายของเมิง~ หนวกหูเว๊ยคนกำลังจะหลับจะนอน =O="
"ตื่นนน~~!! >[]<" ผมลุกขึ้นเขย่าตัวของคนข้างๆ พร้อมกับฉุดแขนของอีกคนให้ลุกขึ้น ...ผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง?? ตอบ!!
"กูจะนอนอย่ากวนน่า~!" แต่คนข้างๆ กลับสบัดมือของผมทิ้ง =*=^
"ลุกขึ้นมา! บอกมะ...!"
โครม~!
ผมดึงตัวของอีกคน แต่ดันพลาดเพราะขาไปพันกับผ้าปูที่นอน จนทำให้ผมกับแร็พลงไปนอนอยู่บนพื้น โดยที่ผมอยู่ข้างใต้ ให้ตายดิ! ตัวไอ่บ้านี้ก็ไม่ได้เล็กซะที่ไหน! =0=;
ตึกตักๆๆ~~!
แต่ทำไม? ..บ้าน่า! ทำไมหัวใจกลับเต้นแรงแบบนี้! ..ใบหน้าของเขาที่อยู่ห่างจากใบหน้าของผมเพียงไม่กี่เซน...ลมหายใจอุ่นๆ ที่รดอยู่บริเวณข้างแก้มกับหัวใจที่กำลังเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน... ทำไมกัน?
"อะ...ออกไป.. กูอึดอัด"
"เออกู.. กูขอโทษ" ร่างสูงรีบผละออกจากผมอย่างรวดเร็วก่อนจะเอื่อมมือไปลูบท้ายทอยของตัวเองด้วยความอาย
"ตอนนี้กูอยู่ที่ไหน?" ผมถามขึ้นมาพลางมองไปรอบๆ ห้อง มันเหมือนเป็นห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งคล้ายๆ กับหอพัก หรือว่า.. "ที่นี้หอพักนักเรียนใช่มั๊ย?"
"อื้ม~ ใช่ มึงเมาแล้วก็หมดสติไป กูไม่รู้ว่าห้องมึงอยู่ที่ไหนเลยพามึงมาอยู่ที่นี่ชั่วคราว"
"งั้นกูไปล่ะ" ผมพูดก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าประตูเพื่อจะออกไป
"เดี๋ยว!"
"อะไรมึง??"
"เออ...มะ.. ไม่ ไม่มีอะไร มึงไปเหอะ"
"เออๆ บาย =__=;"
ผมออกมาจากห้องของไอ่นัมจุน ก่อนจะเดินไปยังหอของตัวเอง...ผมไขประตูห้อง และเข้าไปดูในห้องของจองกุก แต่ก็ไม่พบร่างเล็ก ในห้องน้ำก็ไม่มี...ไปอยู่ไหนนะ?? ...ผมคิด ก่อนจะเดินไปเหยียบโดนหยดน้ำที่อยู่บนพื้น..
มันไม่ใช่แค่น้ำ.. แต่มันเป็น...!
"เลือด!"
เชี้ยเอ๊ย~!! ..ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาโทร. หาจองกุก ..แต่โทรศัพท์ของจองกุกกลับอยู่ในห้องนี้! บ้าเอ๊ย!! ...ตอนนี้ผมมีทางเดียวคือต้องโทร. หามัน...ไอ่วี!!
ผมหยิบมือถือของจองกุกขึ้นมาหาเบอร์ของไอวี ผมมั่นใจว่าในนี้จะต้องมีเบอร์ของมันอยู่แน่.. และก็เป็นอย่างที่ผมคิด จองกุกมีเบอร์มัน
ไม่นานนักก็มีคนรับสาย แต่เสียงนั้นมันทำให้ผมยิ่งรู้สึกแปลกใจและงงไปตามๆ กัน.. มันเป็นเสียงของจองกุก!
"ตอนนี้มึงอยู่ไหน??"
(กูอยู่โรงพยาบาล XO.)
"มึงเป็นอะไรหรือเปล่า!? กูกลับมาถึงบ้านไม่เจอมึง โทรศัพท์ของมึงก็อยู่นี่ แถมยังมีคราบเลือดอยู่ในห้องอีก?? กูเป็นห่วงมึงนะจองกุก"
(กูไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่ข้อเท้าพลิกกับมีแผลที่แขนอีกนิดหน่อย...!)
"ไอ่วีทำอะไรมึง!!?! กูจะไปฆ่ามัน!!" ผมรู้สึกว่าตอนนี้เลือดขึ้นหน้าเพราะโกธรจัด
(กูไม่เป็นอะไร มันเป็นแค่อุบัติเหตุ คนที่เป็นมากก็คือไอ่วี...!)
"กูจะไปหามึง!"
(เดี๋ยว...!) ช้าไป เพราะผมวางสายไปเรียบร้อยแล้ว
.
.
"ที่นี่มีผู้ป่วยชื่อ คิม แทฮยองมั๊ย?" ผมรีบตรงดิ่งไปที่โรงพยาบาลนั่นทันทีหลังจากที่ตัดสายจากจองกุก
"รอสักครู่ค่ะ" เธอหันไปพิมบางอย่างในคอมพิวเตอร์ ก่อนจะหันมาทางผม
"ไม่ทราบว่าเป็นอะไรกับผู้ป่วยค่ะ?" ถามมากจริง!
"เพื่อน"
"ผู้ป่วยพักอยู่ห้อง 432 ค่ะ"
"ขอบคุณครับ" ผมรีบเดินไปที่ห้อง 432 อย่างรวดเร็ว ก่อนจะพบว่าหน้าห้องนั่นมีผู้ชายคนหนึ่งยืนเฝ้าอยู่ ..หมอนั้นเป็นใครกัน??
"ห้ามเข้าก่อนจะได้รับอณุญาติจากเพื่อนของคุณชายครับ!"
"คุณชาย??" ไอ่วีเนี่ยนะ?
"ครับ"
"แต่ฉันเป็นเพื่อนจองกุก!"
"คุณหมายถึงคุณชายตัวเล็กๆ ที่เป็นเพื่อนของคุณชาย??"
"คงใช่ =__=;;" ผู้ชายคนนั้นเดินเข้าไปข้างในห้องโดยปล่อยให้ผมอยู่ข้างนอก "เฮ้ย~!" ผมรีบดันประตูเข้าไป แต่ไอ่บ้านั้นกลับล็อกประตู! บ้าชิบ~!
"โธ่เว๊ยยย~!!" ผมสบถก่อนจะถีบเข้าที่กำแพงอย่างจัง
"ไอ่จิน" ผมรีบหันไปตามเสียงเรียกชื่อของตัวเอง
"จองกุก!" คนตัวเล็กอยู่ในชุดของโรงพยาบาลสีขาว ที่ขาใส่เฝือกไว้ แถมยังนั่งอยู่บนรถเข็นอีก บ้าเอ๊ย!! ผมไม่อยู่เพียงวันเดียวจองกุกถึงได้เป็นแบบนี้ เป็นความผิดของผมเอง! "ทำไมมึง..."
"มึงมาทำไม?"
"กูเป็นห่วงมึงไง ^^"
"..."
"เฮ้~! ทำไมวันนี้มึงดูเงียบๆ ว่ะ?"
"มันเป็นความผิดของกูเอง ถ้ากูไม่ระวังตัวให้มากกว่านี้ วีคงไม่เป็นแบบนี้ ..ฮึก~!" คนตรงหน้าของผมร้องไห้ออกมา
"เฮ้ย! มึงอย่าร้องไห้ดิ กูปลอบคนอื่นไม่เป็น T^T"
"กู...ฮึก~!"
"มึงไม่ผิดจองกุก มันผิดที่กูเอง ผิดที่กูปล่อยให้มึงอยู่กับมัน"
-ชมรม-
#Suga Part#
หลังจากวันนั้นที่ผมเจอวีอยู่ในชมนี้ พวกผมแทบจะไม่ได้มาซ้อมอะไรเลย จนทำให้ชมรมเราต้องถอนตัวออกจากงานประกวด ..และวันนี้เป็นวันแรกของอาทิตย์นี่ ที่ผมมาเหยียบที่นี่ =__=;
"ชูก้า" คนข้างๆ หันมายิ้มให้กับผม ผมฝืนยิ้มจางๆ ตอบกลับไปให้เขา ก่อนจะกลับมาทำหน้านิ่งเหมือนเดิม
"..."
"อย่าเงียบแบบนี้ดิ ตอนนี้กูไม่ได้อยู่กับหุ่นยนต์นะเว๊ย เอาชูก้าคนเดิมกลับมาเลย!" เขาพูด พร้อมกับจับใบหน้าของผมให้หันไปทางเขา ก่อนจะใช่นิ้วชี้จิ้มที่มุมปากของผมทั้งสองข้างให้ยิ้ม "ชูก้าคนนั้นที่ยิ้มแบบนี้ หัวเราะ พูดอวดตัวเองว่าเก่งนักเก่งหนา คนที่อ่อนหวาน ขี้วีนแถมขี้งอน ชูก้าคนนั้นหายไปไหนแล้วห๊ะ~! อย่าทำหน้างอแบบนี้สิ เดียวตีนกาขึ้นไม่รู้ด้วยนะ แค่ตอนนี้ก็มีมากพอแล้วนะป้า ฮ่าๆๆ~!"
"ไอ่เจโฮป!! >^<"
"ชูก้าคนเดิมกลับมาแล้ว" เจโฮปยื่นมือมาขยี่หัวของผมเล่น ผมรีบผลักมือมันออก ก่อนจะทำหน้างอนใส่ ทรงเสียหมดเลย โฮ~! TOT
"ก็กู...เฮ้อออ~!!"
"เอาเหอะน่า แฟนคนเดียวหาเมื่อไหร่ก็ได้ น่ารักอย่างมึงใครทิ้งก็โง่แล้วล่ะ"
"งั้น...!"
โครมมม~~!!
"โอ๊ยเชี้ย~!!" เสียงหนึ่งดังขึ้น??
"ไอ่นัมจุนนน~!?? =[]=;;"
"เจ็บเป็นบ้าเลย! ใครมันเอากล่องมาวางไว้ตรงนี้ว่ะ!?! >^<"
"พวกนั้นหายไปไหนหมดอ่ะ?" คนข้างๆ ผมถามขึ้น พร้อมๆ กับเดินไปช่วยพยุงอีกคนให้ลุกขึ้น
"พวกมึงสองคนยังไม่รู้เหรอ ไอ่วีกับไอ่กุกเข้าโรงบาล"
"วีเป็นอะไร!??" ผมรีบถามขึ้นมาทันควัน
"ได้ข่าวว่าไอ่วีหัวแตกตอนนี้ยังไม่ฟื้น ส่วนไอ่กุกขาหะ..! อ้าวเฮ้ย~! รอกูด้วย" หัวหน้าชมรมยังพูดไม่ทันจบ แต่ผมรีบคว้าแขนของคนข้างๆ ให้วิ่งตามออกมาก่อน
"เอากุญแจรถมา"
"มึงจะไปหามันเหรอ? ..เดี๋ยวกูไปส่ง"
"เออมึงรีบไปเหอะ"
ผมกับเจโฮปรีบออกรถและไปถึงโรงพยาบาลในเวลาต่อมา ผมรีบเดินเข้าไป แต่แล้วสายตาก็ไปสดุดกับคนร่างสูง คนหนึ่ง
"จิน!"
"หือ??"
"วี...!"
"ถ้ามึงจะมาหามันมึงตามกูมาเลย เซ็งเว๊ย! ทำไมมีแต่คนเป็นห่วงมัน =3="
เพราะวีเป็นคนสำคัญสำหรับผม ^^
"นี่ลุงกาแฟที่สั่ง" จินส่งแก้วกาแฟในมือไปให้พ่อบ้านของวีอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันมาพูดกับผม
"จองกุกอยู่ข้างในห้องนั้นด้วย มึงคงไม่มีปัญหานะ"
"ไม่มี" อยากจะตอบว่า 'มี' ถ้าวีกับจองกุกคบกันแล้วล่ะ?? ทำไมง่ะ T^T ..ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง เห็นร่างสูงของวีกำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย โดยมีจองกุกนอนเฝ้าอยู่ข้างๆ เตียง
"จิน มึงกลับ...ชูก้า? เจโฮป?"
##ชอบเม้นน๊า##
ความคิดเห็น