คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 19 :: เหงา & คิดถึง
Chapter 19 :: เหงา & คิดถึง
#Jung Kook Part#
"จองกุก พวกกูจะกลับแล้วจริงๆ นะ" ไอ้จินพูดแบบนี้เป็นครั้งที่สามหลังจากที่สองคนนั้นเก็บของทุกอย่างเสร็จแล้ว จะถามอะไรให้แน่ใจขนาดนั้นว่ะ!? -0-
"อะ...เอ่อกลับเลยไม่เห็นต้องมาบอกกูเลย -0-"
"จองกุก! กูฝากของให้กับมึงไว้สองอย่างนะ ดูแลมันให้ดีๆ ล่ะ ^^"
"สองอย่าง? พูดผิดพูดใหม่ได้นะ มึงให้หมากูมาแค่ตัวเดียวเองนะ -__-;;"
"หัวใจของกูอยู่ที่มึง ดูแลมันด้วยล่ะ.. กูรักมึงนะจองกุก ^^" คำพูดนั่นทำให้ผมต้องเบนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่งั้นไอ้วีคงเห็นสีหน้าของผม ที่ตอนนี้แดงกว่ามะเขือเทศซะอีกสิ! >///<
"พอเหอะ! กูอยากอ้วกว่ะ!! -O-" ไอ้จินพูดออกมาอย่างเหลือทน
"งั้นกูไปแล้วนะจองกุก ให้แทแทเป็นตัวแทนของกูล่ะกัน ^^"
"อะ.. อื้ม ^^" ผมพูด แต่ยังคงก้มหน้ากอดแทแทไว้อยู่ที่เดิมอยู่
"สาบานได้ว่านั่นคือชื่อหมา!? -__-;;"
"ก็ไอ้จองกุกตั้งเองอะ แม่งชื่ออะไรไม่เอา มาเอาชื่อเล่นกูไปตั้งอีกอะ T^T"
"-__-;;"
สองคนนั้นขับรถออกไปแล้วว่ะ..! เฮ้อออ~! ไม่มีอะไรทำเลยแหะ! ..ผมคิดพลางขยี่ตัวของแทแทเล่น ผมเคยอยู่คนเดียวมาก่อน และผมก็อยู่ได้นะ ทั้งๆ ที่ไม่มีใครมาอยู่ด้วยซักคน แต่ในวันนี้ ในตอนนี้.. ผมกลับรู้สึกอ้างว้าง เหมือนมันขาดอะไรบางอย่างไป.. ถ้าตอนนี้เป็นเหมือนทุกๆ ครั้งที่ผมอยู่คนเดียว เดี๋ยวไปเดินเล่นบ้าง หรือไม่ก็ไปหาอย่างอื่นทำ.. แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันได้เปลี่ยนไปแล้วว่ะจองกุก! ...และแม้แต่ผมเองก็เปลี่ยน ..ผมกลายเป็นคนอ่อนไหวแบบนี้เมื่อไหร่กันนะ!?
"แทแท นายคิดว่าเราควรจะทำอะไรกันดีในตอนนี้?" ผมก้มหน้าไปหาแทแทที่ยังคงนอนอยู่บนตักของผม
"..." แทแทไม่ตอบผม (ถ้ามันตอบ ผมจะโยนมันออกจากบ้านทันที และไม่ต้องคิดให้เสียเวลา -0-)
"เฮ้อออ~! นายดูไอ้วีดิ! ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวอะ! มันใช่ได้ที่ไหนกันเล่า! >[]<"
ผมบ่นให้แทแทฟัง ก่อนจะล้มตัวนอนบนเตียง โดยที่ในมือยังคงอุ้มมันไว้อยู่ แถมยังชูตัวของแทแทขึ้นให้อยู่เหนือของตัวเอง ก่อนจะบ่นต่ออีกประมาณว่ามากกว่าเดิมด้วยซ้ำไป
"ฉันไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงเปลี่ยนไปได้มากถึงขนาดนี้ ทั้งๆ ที่มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนอะ! นายว่าฉันควรจะทำยังไงดีว่ะแทแท? ..ขอบอกเลยนะว่า ตอนนี้ฉันโคตรว่างเลยแหละ! ไม่มีอะไรทำ แถมยังโคตรเหงาเลย ไอ้วีออกไปจากที่นี้ไม่กี่ชั่วโมงเอง ฉันก็แทบบ้าตายแล้วอะ! ถ้าไปเป็นวัน! เป็นอาทิตย์! กว่าจะเปิดเทอมก็อีกเป็นเดือน!! ให้ตายดิ! ถ้าไม่มีนายอยู่ ฉันก็คงบ้าได้มากกว่านี้อีกแหละ เชื่อดิ! =()=;;"
ผมบ่น แล้วก็บ่นให้ใครก็ไม่รู้ฟัง จนกระทั้งหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้...
.
.
.
"อื่อ~ แทแทนายอย่าเลียหน้าฉันเล่นดิ! >^<" ผมลืมตาขึ้นมา ก่อนจะหัน
หน้าไปหาแทแท ที่ยังคงเลียแก้มของผมอยู่ เฮ้อออ~! นิสัยเหมือนไอ้วีไม่มีผิด! ทำไมชอบทำตามใจตัวเองเหมือนกันเลยนะ >^<
"ทำไมต้องคิดถึงไอ้วีทุกครั้งเลยว่ะ!? >[]<;;"
"โฮ่งๆๆ แฮะๆๆ ^^"
"เห่าทำไมเนี่ย? -0-^" ผมพูดพร้อมกับเอื่อมมือไปหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู
"เก้าโมงเช้าแล้วเหรอเนี่ย? นี่ฉันหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ!? ให้ตายดิ!"
.
.
.
ผมทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะลงไปหาอะไรกิน ..เออ.. กินข้างนอกบ้านหรือที่บ้านดีนะ..?
"..กินที่บ้านดีกว่าว่ะ"
.
.
.
"One~! Two~!"
"ฮัลโหล~ ^^" ผมรีบรับสายนั่นทันทีที่ได้ยินเสียงรอสายโทรศัพท์ของตัวเอง ต้องเป็นไอ้วีแน่ๆ เลย >^<
(เออ.. อาหารที่คุณสั่งไว้มาถึงแล้วครับ ผมกดออดแล้ว แต่คุณไม่ได้ออกมารับ ผมเลยโทร. มาบอกแค่นี้แหละครับ)
"อ๋อ.. ครับ ^^"
ผมฝืนยิ้มจางๆ ให้กับโทรศัพท์ ก่อนจะวางสายไปในที่สุด ..ทำไมว่ะ? ทำไมไอ้วีถึงไม่โทรหาผมเลย เขาโกธรผมเหรอ? ที่ผมเป็นคนไล่เขาให้ออกไปน่ะ? วีจะคิดถึงผม เหมือนที่ผมคิดถึงเขาบ้างหรือเปล่า? วีจะเหงาเหมือนกันกับผมบ้างหรือเปล่า..? คำถามทุกคำถามเหมือนมีมีดเป็นพันเล่มแทงเข้ามาตรงกลางหัวใจของผม ถ้าวีไม่ได้คิดถึงผม และไม่ได้เหงาเหมือนกับผมล่ะ?
ผมเดินออกไปเอาของที่สั่งไว้ที่หน้าบ้าน ...แต่ทำไม? คนส่งของถึงใส่เสื้อแขนยาวสีดำ กับกางเกงยีนส์ที่สีเดียวกับเสื้ออีกล่ะ? แถมยังใส่หมวกของบังทันอีกด้วย! -[]-^^
แต่เท่าที่ผมเห็น คนที่อยู่ตรงหน้าของผมก็คือ..
"..วี.."
"นี่ ..ของที่สั่งอ่ะ ^^" ทันทีที่วีพูดจบประโยคนั่น ผมก็โผล่เข้ากอดเขาทันที
"..กูคิดถึงมึง บอกเลยว่ากูเหงาว่ะ ที่ผ่านมากูไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ กูอยู่คนเดียวได้ แต่ตอนนี้กูกลับรู้สึกอ้างว้าง และเหมือนว่าขาดอะไรไปซักอย่างไป.. แล้วกูก็รู้ ว่ากูขาดมึงไม่ได้.. วี.." วีกอดตอบผม และกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆ เหมือนจะกลืนกินตัวของผมซะให้ได้
"กูก็คิดถึงมึงจองกุก ^^"
"เฮ้ยๆๆ~!!" ผมร้องขึ้นมาเมื่อเห็นรถยนต์สีดำคันหนึ่งเสียหลักหลบรถมอเตอร์ไซค์ที่โผล่พรวดออกมาตัดหน้าอย่างกะทันหัน ทำให้รถคันนั้นพุ่งตรงมาทางพวกเราสองคน
เอี๊ยดดด~~!! ปัง~!!
.
.
.
"เชี้ย~!!! ฝันเหรอเนี่ย!?! O__o" ให้ตายดิ! ผมสดุ้งตื่นขึ้นมา หยาดเหงื่อฝุดออกมาเต็มใบหน้าและตามตัวของผมตั้งแต่เมื่อไหร่ผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำไป
ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่..
"One~! T..~!" มือถือของผมก็ดันสั่นขึ้นมาซะงั้น? ผมคิดก่อนจะรับสาย
"ฮัลโหล!?"
(เออ..อาหารที่สั่งไว้มาส่งแล้วนะครับ คือผมกดออดแล้ว..!)
"แต่ผมไม่ได้สั้ง? เอามันกลับไป! -0-" ผมรีบวางสาย ก่อนจะโทร. ออกไปหาไอ้วีแทน ..บ้าเหอะน่า! อะไรมันจะเหมือนกับในฝันขนาดนี้ว่ะเนี่ย!? >^<
(ฮัลโหล~ จองกุก ..มึงคิดถึงกูล่ะสิถึงได้โทร. มาแบบนี้? ^^)
"ตอนนี้มึงอยู่ไหน!?" ผมไม่ได้ตอบเขา และได้เพียงแต่ถามออกไปตรงๆ แบบกระวนกระวาย
(กูก็กำลังจะเดินไปที่รถ ไปหามึงไง ^^)
"มึงไม่ต้องมาหากู ห้ามเลย! ห้ามมาหากู เดี๋ยวกูไปหามึงเอง ตอนนี้มึงอยู่ที่ไหน?"
(ก็อยู่บ้านไง~ กำลังจะเดินไปที่รถ ..มึงเป็นอะไรหรือเปล่าจองกุก? กูเป็นห่วงมึงนะ รู้มั๊ย? ^^)
"กูไม่ได้เป็นอะไร เดี๋ยวกูจะไปหามึง มึงรออยู่ที่บ้านเลย ห้ามออกไปไหน! -[]-;;"
(คร๊าบบบ~ ที่รักของผม ^^)
##อ๊ากกกก!! ไรท์คัมแบ็คแล้วจร๊าาา ไม่ได้แตะคอมมาเกือบเดือน คิดถึงมากมาย! >3<##
:) Shalunla
ความคิดเห็น