คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 14 :: หัวใจที่เต้นแรง..
Chapter 14 :: หัวใจที่เต้นแรง..
#V Part#
ผมกับไอ้ตัวเล็กเดินออกมาจากโรงภาพยนตร์ ก่อนจะเดินต่อเพื่อหาวัตถุดิบในการทำอาหาร -3- ที่ไม่รู้ว่าจะกินได้หรือเปล่า
"เฮ้ยไอ้วี! เอาผักอะไรบ้างว่ะ?" จองกุกหันมาถามผม ผักเหรอ? อาหารผมยังไม่รู้เลยว่าจะทำอะไร -O-
"เออ.. ไม่รู้ว่ะ"
"ไอ้ห่า! ตกลงมึงรู้อะไรบ้างเนี่ย แล้วจะทำอาหารกินเองเนี่ยนะ? -3-"
"ไม่ต้องใส่ก็ได้มั้ง? เอาแค่ผักชี ฟักทองแล้วก็มะเขือเทศก็พอ"
"เออๆ" จองกุกพูด ก่อนจะหันไปเลือกของตามที่ผมบอก
"ไอ้วีมึงเอาแป้งทำขนมมาทำไมว่ะ?" จองกุกถามขึ้นพลางชี้ไปทางถุงแป้งที่อยู่ในตะกร้า ขณะที่ผมกำลังยืนเลือกของอยู่ "น้ำตาล ผงโกโก้ เนย ช็อกโกแลต ไวท์ช็อกโกแลต ผงฟู? มึงทำเค้กเป็นเหรอ? -__-"
"ไม่เป็น จบนะ แต่ลองทำดูก็น่าจะกินได้อยู่ ^^"
"-__-;;"
"ทำหน้าแบบนี้ไม่ไว้ใจสามีเหรอ? ^^"
"สามีพ่องมึงดิ! เลือกต่อไปเลยมึง! -///-"
"หึๆ" ผมยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะหันไปเลือกของต่อ
#Jung Kook Part#
"ของเยอะแบบนี้มึงแบกไว้เหรอว่ะไอ้วี?" ผมถามขึ้นมาระว่างพวกเรากำลังเดินเอาของไปเก็บไว้ในรถ
"ไม่อะ มึงถือแค่ถุงสองถุงก็พอ เดี๋ยวกล้ามขึ้นทำไง? -3-" วีพูดพร้อมกิบกระชับถุงในมือให้เข้าที่
"กูว่ากูมีกล้ามนะ -__-^"
"เหรอ แล้วทำไมกูไม่มีอะ T^T"
"มึงไม่มี.. แต่แรงเยอะปานควายป่า! ^[]^"
"ขอบคุณที่ชม -__-" วีย้ายถุงที่มือข้างขวาไปไว้ที่ข้างซ้าย และเอื่อมมือมาขยี่หัวผม ก่อนจะเลื่อนมาโอบไหล่ของผมแทน
"เฮ้อ~! เริ่มทำเหอะ!" วีพูดขึ้นพลางค้นหาของที่จะนำมาทำอาหาร หลังจากที่กลับมาถึงบ้านแล้ว
"แล้วมึงจะทำอะไร?"
"ข้าวผัดมั้ง?"
"ข้าผัด? ที่เกาหลีไม่นิยมกินกันนะ -O-"
"ก็กูติดลมอะ ปีที่แล้วพวกเราไปไทยไม่ไช่เหรอ? กูก็เลยจะลองทำดู ไม่น่าจะยากนะ ^^"
"โอเคมึงจะทำอะไรก็ทำไป กูไม่ยุ่งมึงแล้ว -O-"
"เฮ้! มึงต้องอยู่ช่วยกูด้วย! -3-"
"ก็ได้"
วีทำอย่างอื่นไปเรื่อยๆ ผมแทบจะไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย ให้ตาย! แล้วเขาให้ผมมาอยู่ด้วยทำไมเนี่ย?
"ชิมให้กูหน่อย ^^" วีพูดพลางยิ้มๆ พร้อมกับยื่นช้อนมาทางผม "ทำไมมึงไม่ชิมเองว่ะ เกิดกูท้องเสียขึ้นมาทำไง? >^<"
"น่านะ! ถ้ามึงท้องเสียกูให้มึงจูบกูเลยอ่ะ! แต่ถ้ามึงไม่ท้องเสีย กูจะเป็นคนจูบมึงเอง!"
"มึงนี่แม่งวันๆ คิดแต่เรื่องพวกเนี่ย! ถึงกูจะท้องเสีย หรือไม่เสีย มันก็ไม่ต่างอะไรกันแหละ! -O-"
"นับหนึ่งถึงสาม ถ้ามึงไม่กินคืนนี้มึงไม่รอด! หนะ...!"
"กินๆๆ เอามาดิว่ะ!" ผมแย่งช้อนออกจากมือของไอ้วี ก่อนจะยัดมันเข้าปากอย่างรวดเร็ว
"เป็นไงบ้าง *O*"
"ก็.. กินได้อะ สู้ของไอ้จินกะ..! อุ๊บส์~!" คำพูดของผมหยุดลงไปกะทันหัน เพราะมีริมฝีปากของวีเข้ามาปิดปากของผมเอาไว้.. อ่า~! ผมไม่หน้าหลุดพูดชื่อไอ้จินออกไปเลยว่ะ!
"ก็อร่อยดีออก ^^" วีพูดพลางยิ้มๆ หลังจากถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากของผมแล้ว
"มะ.. มึงยังไม่ได้กินไม่ใช่เหรอ?"
"กูก็ชิมจากปากของมึงไง"
ผมพูดไม่ออก..
"-///-"
"ที่จริงมีอยู่อย่างหนึ่งนะ ที่กูเหนือกว่าไอ้จิน"
"อะ.. อะไรล่ะ? ความดำของมึงอะดิ ^^" ผมพูดยั่ววีไป จริงๆ ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าไอ้วีคิดอะไรอยู่ในหัว
"มึงนี่แม่งพูดแทงใจดำกูชิบหาย"
"แล้วอะไรล่ะ? -3-"
"นี่มึงไม่รู้จริงเหรอ?"
ผมส่ายหัว เป็นเชิงบอกให้รู้ประมาณว่า 'กูยังไม่รู้' จะให้ผมรู้ได้ยังไงง่ะ! ก็ไอ้วีมันยังไม่ได้บอกผมอะ ถามมาได้ -__-
"อีกสามวิมึงก็รู้เองแหละ"
หนึ่ง..
สอง..
สาม..
วีดันตัวของผมจนแผ่นหลังติดกำแพง (วินาทีนี้ผมรู้เลยว่าไอ้วีกำลังจะทำอะไร) ก่อนจะก้มหน้าลงจนจมูกของเราชนกัน.. หัวใจของผมเริ่มเต้นแรงไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง หลังจากที่มันเพิ่งจะสงบลงไปได้ซักพัก
"ทีนี้รู้หรือยัง? ^^"
วีทำท่าจะถอยออกห่าง แต่ความคิดบ้าๆ ของผมซึ่งไม่รู้ว่ามันมาจากไหน ฉุดผมให้รั่งต้นคอของเขาเอาไว้ เล่นเอาวีถึงกับอึ้งที่ผมเป็นฝ่ายรุกเขาก่อนแบบนี้ แล้วเริ่มกดริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของวี ก่อนจะจุมพิตเขาอย่างดูดดื่ม ผมกดศรีษะวีไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปไหน วีจูบตอบผมอย่างร้อนแรง จนผมแทบจะหายใจไม่ทัน ริมฝีปากของเขาร้อนฉ่า หัวใจของเราสองคนเต้นแทบจะเป็นจังหวะเดียวกัน เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนตอนนี้ผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนคุมเกมนี้กันแน่!? ผมพยายามเป็นฝ่ายรุกเขา แต่ก็ต้องถอยหลังกลับ เพราะจูบของวีมันเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีท่าทีว่าจะจบลงด้วยซ้ำไป...
##ชอบเม้นค๊า##
ความคิดเห็น