คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12 :: Jin
Chapter 12 :: Jin
#Jung Kook Part#
.
.
.
ผมตื่นมาพร้อมกับวันใหม่ และเตรียมตัวจะลุกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ
"อ๊ะ!...โอ๊ยเจ็บชิบ! >__<" ผมรู้สึกเจ็บที่ช่วงล้างโคตรๆ เลยในตอนนี้ เลยจำใจนั่งลงที่เตียงดังเดิมก่อน โอ๊ย! ไอ้วีนะไอ้วี มึงทำกับกูได้ ไอ้เชี้ย! ผมไม่หน้าปล่อยให้อารมณ์บ้านั่นพาไปเลย! อ๊าก! จะลุกเดินไปไหนก็ไม่ได้ ทำไมมันทรมารแบบนี้เนี่ย!?
แล้วไอ้เชี้ยวีหายไปไหนมันว่ะ!?
แอ๊ดดด~
ตายอยากซะจริง ฮึ๊ย!~ -0-
เสียงเปิดประตู เป็นสัญญาณบอกว่ามีคนกำลังเดินเข้ามาภายในห้อง ปรากฏเรือนร่างของใครคนหนึ่ง ที่เดินเข้ามาข้างในนี้...วียืนกอดอกยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ยิ้มทีละลายเลย~ พนันได้ว่าถ้ามีผู้หญิงคนไหนมาเห็นรอยยิ้มแบบนี้จะต้องเผลอชอบมันแน่เลย! >[]<...เย๊ย!! อย่าไปหลงไหลกับอีแค่มุมปากของมันสิจองกุก!
"มึงหิวมั๊ย? กูซื้อโจ๊กมาอ่ะ" วีพูดพลางวางถุงโจ๊กที่เพิ่งซื้อมา พร้อมกับวางถ้วยและช้อนไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือภายในห้อง
"หิวดิ มึงคิดว่ากูเป็นหุ่นยนต์เหรอฮะไอ๊วี!? เมื่อคืนมึงทำกูไว้ซะ...!!"
"แต่กูรักมึงนะเว๊ย!" วีพูดแทรกขึ้นมา ทำเอาผมตั้งรับไว้แทบไม่ทัน
"แต่มึงก็ไม่น่าทำกูเสียเวอร์จิ้น! ไอ๊เชี๊ย!!"
"มึงเป็นเมียกูแล้วจองกุก~ รู้ตัวมั๊ย ^^"
หา!? มะ..'เมีย!' เหรอ ผมเนี่ยนะเมียมัน ไอ้เชี้ยวีมันเอาอะไรมาพูดว่ะ กูเป็นผู้ชายนะโว๊ย! กูแค่ตัวเล็กแล้วก็หน้าหวานเหมือนผู้หญิงเองนะเว๊ย!!
"มาเมียเมอ~ อะไรของมึง!? -0-;;"
"มึงเสียจิ้นให้กูแล้วไง~ ^0^" สามี~ เอ๊ย!! ไอ้วีพูดแล้วยิ้มอย่างเป็นต่อ เมื่อรู้ว่าผมไม่มีอะไรมาเป็นข้ออ้างได้
"ก็ไม่แล้วไง~ กูถือว่าเมื้อคืนนี้เป็นแค่ฝัน หรืออาจเป็นประสบการณ์ใหม่ไง -__-;" ผมพูดแก้ตัวไปงั้นๆ แต่ตอนนี้หัวใจของผมก็ยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่ตลอดเวลาและรู้สึกเหมือนมันหล่นวูบลงไปเมื่อพูดประโยคนั้นออกมา มันจะแตกหรือเปล่าเนี่ย!? ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมหัวใจเจ้ากรรมนี้มันถึงได้เต้นแรงขนาดนี้ และไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ หัวใจบ้านี้จะหยุดเต้นแรงผิดจังหวะแบบนี้ ทำไมผมต้องรู้สึกใจหายวูบตอนที่พูดประโยคเมื่อกี้ด้วยล่ะ?
"ประสบการณ์...เหรอ? มึงว่าเรื่องนี้เป็นแค่ประสบการณ์งั่นเหรอ!? ได้! แต่ต่อไปมึงก็คงจะชิน แล้วไม่เรียกว่าประสบการ์แล้วใช่ป่ะ..."
"ไม่มีทาง~"
"งั้น...ลองดูอีกสักครั้งก็คงไม่เป็นไร...ใช่มั้ย?"
วีลอบยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลสนัย พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงยั่วยวน แล้วโน้มใบหน้าลงมาเอาปากประกบกับริมฝีปากบางของคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา... สัมผัสที่นุ่มนวลและเนินนาน ทำให้ร่างบางพริ้มตาหลับ และเคลิ้มตามไปกับคนตัวใหญ่อย่างง่ายดาย...
มือที่ไม่อยู่สุขของวีค่อยๆ สอดเข้ามาใต้เสื้อยืดตัวบางแล้วลากต่ำลงมาตามเรือนร่างเล็กของจองกุก...ร่างเล็กยังคงไม่ขัดขืนแต่อย่างใด หนำซ้ำยังปล่อยให้คนตัวใหญ่ทำอะไรตามอำเภอใจอีก
"one!...two!...three!?~ ..!?~~" ผมผงกหัวขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงมือถือดังขึ้นมา และรีบผลักไอ้วีออกไปทันทีก่อนจะหันกลับมาด่ามันอีกครั้ง
"ออกไปเลยไอ๊วี! กูจะรับโทรศัพท์!! เชี้ยมึงมีอารมณ์ทำไมต้องมาลงกับกูว่ะ!?"
"กะ..ก็..กูอยากมีอะไรกับมึง..."
"มึงเงีบเลยไอ้วี! กูจะรับโทรศัพท์ -0-" ผมค้อนใส่ไอ้วี ก่อนจะหันกลับไปหยิบมือถือขึ้นมาดูชื่อของคนที่โทร. มา
'Jin' ไอ้จินโทร. มาทำไมว่ะ? ผมกดรับสายแล้วกรอกเสียงลงโทรศัพท์
"ฮัลโหล...มีไรมึง" ปลายสายเงียบไปซักพักก่อนจะตอบกลับมา
(...ตอนนี้มึงอยู่กับไอ้วี..ใช่ไหม?) ผมฉงักแล้วหันกลับไปทางไอ้วี ก่อนจะหันไปให้ตอบไอ้จินต่อ
"เออ..กูอยู่กับมัน"
(..ทั้งคืน!) มึงกำลังจะสื่ออะไรอยู่หา! ไอ้จิน!
"เออดิว่ะ!"
(หา!?...ทั้งคืน!)
"เออ! ทั้งคืน!"
(มึงรู้หรือยังว่ามันคิดยังไงกับมึง...)
"...!!?" ผมเงียบ อึ้ง! ไม่พูดอะไรออกมาซักคำ คำพูดของไอ้จินมันทำให้ผมต้องคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืน! และไอ้จินรู้ได้ยังไงว่ามันคิดยังไงกับผม
(ว่าไง.. มึงรู้หรือยัง!!) ผมสะดุ้งตกใจนิดหน่อยเมื่อจินพูดแทรกขึ้นมา ซะเสียงดัง
"อะ..เออ...ยัง! กูยังไม่รู้ มันคิดยังไงกับกู...?" ผมแทรงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปงั้น แต่ภายในใจของผมมันคงจะรู้ดีอยู่แล้วถึงความรู้สึกต่างๆ ที่วีมีให้ผม..
(..ไม่มีอะไร.. ก็แค่โทร. มาถามเฉยๆ.. งั่นกูจะวางสายแล้วล่ะ หวังว่าไอ้วีคง...)
"จองกุก~ เมื่อคืนกูยังไม่พออะ~!"
(...)
จินยังไม่ทันได้พูดประโยคถัดไป ไอ้วีก็โพล่พรวดเข้ามาโอบเอวของผมจากด้านหลังก่อน อ๊าก! ไอ้จินต้องได้ยินแน่เลย >^<
"ไอ้เชี้ยวี! ปล่อยเลยมึง กูยังคุยกับไอ้จินอยู่โว๊ย!!"
"โอ๋! เหรอ!?.. หึ.." วีพูดพร้อมกับปล่อยมือออกจากเอวของผม ก่อนจะเดินออกไป.. เขาตั้งใจให้จินได้ยินคำนั้น..? ทำไมกันล่ะ?
(.. จองกุก.. ไอ้วีทำอะไรมึงบอกกูมา!?!)
"อะ.. เออ.. มันก็แค่พูดแกล้งมึงไปงั้นแหละ"
(แต่กูไม่ไว้ใจมัน! กูจะไปอยู่ด้วย บ้านมึงอยู่ที่ไหนบอกทางมา!)
"มะ.. มึงจะมาทำไมว่ะ? อะ.. อ้าวเฮ้ยไอ้วีมึงแย่งโทรศัพท์กูไปห่าไรว่ะ!?"
"ไม่ต้องโทร. มาอีก!" วีกรอกเสียงเข้มลงโทรศัพท์ ก่อนจะปิดเครื่อง แล้วส่งโทรศัพท์เครื่องนั่นมาให้ผม
"เฮ้ยมึง...!" "กินข้าว! ถ้ามึงไม่กินก็ทิ้งไป!" วีพูดแทรกขึ้นมา ก่อนที่ผมจะพูดจบ
"ชิ! แค่นี่มีงอน กูไม่กลัวมึงจะต่อยกำแพงหรอกนะ! เพราะนี่บ้านกูโว๊ย! ^[]^"
"โอเค กูไม่ได้งอน แต่ก็อย่างที่กูเคยพูด กูหึง!"
"มึงแม่งหึงไม่เข้าเรื่องว่ะ"
"แล้วไงเล่า! กินไปเลยไม่ต้องพูดมาก ^^"
วีขยี่หัวของผม ก่อนจะกลับมาใช้ปลายนิ้วของตัวเองเช็ดคราบเปื่อนที่มุมปากของผมอย่างอ่อนโยน พลางยิ้มๆ ไป เอ๋! นี่ผมกินเลอะอีกแล้วเหรอ? ให้ตายสิ!
"มึงจะมองหน้ากูอีกนานมั๊ยไอ้วี!? -0-"
ผมพูดหลังจากที่นั่งกินโจ๊กไปไม่มากนัก ไอ้วีก็เริ่มจ่องหน้าผม แล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียวไม่พูดไม่จากอะไร นี่ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองอยู่กับคนโรคจิตนะเนี่ย! -3-
"ไม่เห็นผิดเลย ชิ! -3-"
อ้าวงอนจริงแหะ! -__-^
##ชอบเม้นค๊า##
ความคิดเห็น