คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My Mummy? Chapter 2
“สวยจัง...”ฮีชอลร้องออกมาทันทีที่เห็นบ้านไม้สีขาวขนาดกลางหลังงามตรงหน้า มือบางเกาะกระจกรถพลางมองภาพตรงหน้าอย่างไม่วางตา แต่ถึงภาพตรงหน้าจะสวยมากแค่ไหน แต่ในใจก็พยายามคิดหาเหตุผลว่าทำไมฮันคยองถึงพาเขามาที่นี่
รถสีเทาเลี้ยวเข้ารั้วบ้านไปยังโรงรถ ฮันคยองดับเครื่อง ตาคมมองฮีชอลเหมือนอยากจะบอกอะไรบางอย่าง จนฮีชอลรู้สึกเสียวหลังวาบ เขารู้ว่าสายตาแบบนี้ ฮันคยองกำลังมีเรื่องหนักใจ แล้วไหนจะมือที่เลื่อนมากุมมือของเขาเอาไว้อีก
“ถ้าฮีชอลรับเหตุผลของเฮียไม่ได้และวันพรุ่งนี้จะเดินจากเฮียไป เฮียก็ไม่ว่า แต่เฮียขอให้ในอนาคตฮีชอลได้เจอคนที่ดีกว่าและรักฮีชอลมากกว่าเฮีย”
“เฮีย...” ฮีชอลครางชื่อคนรักออกมาเบาๆ ให้ตายสิ...เขาไม่ชอบให้ฮันคยองพูดแบบนี้เลย ฟังดูเหมือนจะสั่งเสียยังไงยังงั้น
“ฮีชอลชอบคนตรงๆใช่ไหม?”
“...” ไม่ตอบแต่พยักหน้ารับหงึกงัก ฮีชอลอยากรู้สิ่งที่ฮันคยองจะบอกจะแย่อยู่แล้วนะ
“คือเฮีย…”
“…??”
“เฮีย..”
“…”
“...เฮียเคยมีภรรยามาแล้ว”
ปึก!!
เมื่อกี้เหมือนว่าจะมีอะไรแล่นมาปักอกเขาหรือเปล่านะ ถึงได้รู้สึกว่าตัวชา แขนขาสั่นพั่บๆปากก็ชาเสียจนพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงกระพริบตาปริบๆ
ฮันคยองเคยมีภรรยามาแล้วงั้นเหรอ!?
ฮีชอลใจเย็นๆไว้ นายอาจจะฟังผิดก็ได้
เสียงของเทพแห่งความหวังมากระซิบที่ข้างหูคนสวยก่อนจะหายตัวไป ฮีชอลจึงขอถามอีกทีเพื่อความแน่ใจจริงๆ
“...เฮียหมายถึงเคยมีแฟนมาแล้วน่ะหรอ?”
“ไม่ใช่ เฮียหมายถึงภรรยาน่ะ...เฮียมีลูกกับเค้าด้วย”
O[ ]O
ชัดเจน!!
ตอนนี้วิญญาณแทบจะหลุดจากร่างของคิมฮีชอลไปแล้ว..
“แต่มันเป็นอดีตไปแล้วนะ..ตอนนี้คนที่เฮียรักคือฮีชอลคนเดียวนะ”ฮันคยองรีบพูดออกมาเมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนตรงหน้า ดูเหมือนฮีชอลจะรับเหตุผลของเขาไม่ได้แฮะ ถึงจะพูดออกไปเสียพระเอกแต่ที่จริงเขาก็ไม่ได้อยากให้ฮีชอลไปจากเขาจริงๆหรอก...
แฟนทั้งคนนะครับ!
“กะ...ก็แล้ว ทำไมเฮียไม่บอกฉันตั้งแต่แรกล่ะ!! แล้วก็ไม่เคยคิดจะบอกเลยงั้นสิฉันเป็นแฟนเฮียนะ!!”ฮีชอลโวยวายขึ้นมาขึ้นมาเมื่อได้สติ ชักโมโหแล้วนะ ถ้าฮันคยองคิดจะบอกมันก็บอกได้ เค้าจะได้ไม่ต้องตั้งความหวังที่จะแต่งงานไว้มากขนาดนี้ ใช่...มันอาจจะไม่เกี่ยว แต่ในเมื่อฮันคยองมีลูกแล้ว จะเอาผู้ชายอย่างเค้าไว้ทำด๋อยอะไรล่ะ!!
นี่สินะ...เหตุผลที่ฮันคยองไม่ยอมแต่งงานกับเค้า
“เฮียไม่อยากให้ฮีชอลไม่สบายใจไง...”
“ก็เลยปิด? เรื่องแค่นี้เฮียยังปิดฉันเลย แล้วในอนาคตถ้าเฮียเจอปัญหาใหญ่กว่านี้ล่ะ ฉันจะไว้ใจเฮียได้ยังไง” พูดออกไปแล้วน้ำตาก็คลอเต็ม จนอีกคนเริ่มใจเสีย
“เฮียขอโทษนะคนดี...สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก ดีกันนะฮีชอลอ่า”ฮันคยองทำหน้าสำนึกผิด พลางยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าร่างบาง
“เชอะ!” ฮีชอลสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
“น่านะ...”
“ -3-...”
“น๊าาาา” อ้อนพลางกระดิกนิ้วก้อยไปมาข้างๆคนสวย
“ก็ได้...แต่เฮียห้ามทำแบบนี้อีกเด็ดขาดเลยนะ” บอกพร้อมกับชี้หน้าอีกคนเป็นเชิงดุ แต่อีกคนแลดูจะไม่สำนึกแถมยังยิ้มแก้มแทบปริ ก่อนจะเอี้ยวตัวไปหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่
“คร้าบบบบ จะไม่ทำอีกแล้วคร้าบบ”
“ว่าแต่...เฮียพาชั้นมาที่นี้ทำไมอ่ะ”ฮีชอลถามด้วยความสงสัย
“อ๋อ...ที่นี่เป็นบ้านเฮียเองล่ะ เด็กๆอยู่กันที่นี่ เอ่อ...ฮีชอลจะลงไปหาเด็กๆมั้ย?”
“ไปสิ มาถึงนี่แล้วก็ต้องไป เฮียนี่ถามแปลกจริง”
“อ่า คร้าบๆ”
~~~My mummy??~~~
“คุณฮันคยอง ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ”เมื่อเข้ามาในห้องรับแขกสักพัก หญิงร่างท้วมนิดๆที่ฮีชอลคาดว่าน่าจะเป็นแม่บ้านยกน้ำออกมาต้อนรับ เธอมองฮีชอลด้วยแววตาสำรวจปนสงสัยแต่ไม่ได้โจ่งแจ้งจนเกินไปแต่ฮีชอลก็ยังรู้สึกเกร็งๆอยู่ดี
“ขอบคุณครับ ป้าครับ นี่ฮีชอลแฟนผมเองครับ”ฮันคยองยิ้มกว้าง มือหนาโอบเอวร่างบางเข้ามาชิดพลางแนะนำคนรักให้อีกฝ่ายรู้จัก ก่อนจะหันมาแนะนำคุณป้าแม่บ้านให้ฮีชอลรู้จักเช่นกัน
“ฮีชอล นี่คุณแม่บ้านลี เป็นคนดูแลเด็กๆ”คุณป้าแม่บ้านยิ้มให้ฮีชอลอย่างเป็นมิตร ทำให้ฮีชอลเบาใจไม่น้อย
“ป้าครับ ไหนๆ วันนี้ผมก็มาแล้วงั้นป้าเอาบัญชีมาให้ผมเลยนะครับ ผมคิดว่าสิ้นเดือนนี้ผมคงไม่ได้มาที่นี่น่ะครับ” ฮันคยองพูดกับคุณแม่บ้านลี เธอพยักหน้ารับและเดินออกไป
“เฮียเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟังได้ไหม...ทำไมเฮียถึงมีลูกได้ล่ะ”ฮีชอลพูดขึ้น หลังจากคุณแม่บ้านออกไปแล้วฮันคยองอึกอักเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเปิดปากเล่า
“ตอนนั้น เฮียอยู่ที่เมืองจีน เรียนเพิ่งจบมอต้นใหม่ๆเลยล่ะ เค้าเป็นเพื่อนร่วมห้องของเฮียแต่ก็ไม่ได้สนิทมากนัก”ฮีชอลนั่งฟังอย่างตั้งใจ ดวงตากลมจ้องดวงตาที่หลบไปหลบมาของคนรัก
“วันนั้นมีงานเลี้ยงของพวกนักเรียนที่เรียนจบ เพราะไม่มีอาจารย์คุมบวกกับที่คิดว่าโตๆกันแล้วไม่น่าจะมีปัญหาอะไร พวกเราเลยดื่มกันเยอะ...มาก”
“...”
“เฮียเมามาก แล้วเฮียก็จำอะไรไม่ได้เลย พอตื่นมาตอนเช้า เฮียก็เห็นเค้า...นอนอยู่ข้างๆ”
“เฮียต้องรับผิดชอบเค้า เราย้ายไปเรียนม.ปลายที่ต่างประเทศกัน หลังจากนั้น เฮียก็ได้ลูกสาวคนแรก”
“คนแรก?”
“เฮียมีลูกสามคนนะฮีชอล”
“หา? สะ…สามคนเลยหรอ?”
ฮันคยองพยักหน้ารับนิ่งๆ ร่างหนาดูซึมลงไปกว่าเดิมเมื่อต้องพูดถึงอดีตอันแสนเจ็บปวด ฮีชอลนั่งฟังเงียบๆแต่ก็นึกสงสารและเห็นใจคนรักอยู่เหมือนกัน
“ยิ่งตอนเค้ามีไอ้ตี๋ให้เฮีย เฮียยิ่งรักเค้ามากขึ้น บ้านหลังนี้เฮียเป็นคนซื้อไว้ กะว่าเมื่อเรียนจบปริญญาโท เฮียกับเค้าจะมาอยู่ด้วยกันที่นี่ แต่เค้าเป็นฝ่ายผิดสัญญา”
“ตอนนั้นเราทะเลาะกันรุนแรงมาก เฮียยังจำได้ว่าลูกๆแหกปากร้องไห้จ้านั่งดูเราสองคนทะเลาะกันทั้งๆที่เคยสัญญากันไว้แล้วว่าจะไม่ทะเลาะกันให้ลูกเห็น เค้าขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าแล้วออกไปจากบ้านที่เมกา หลังจากนั้นเฮียก็ไม่ได้เจอเค้าอีกเลย”ฮีชอลสบตากับคนรัก ไม่คิดเลยว่าคนรักจะมีอดีตที่น่าเจ็บปวดขนาดนี้ มือบางเลื่อนไปกุมมือหนาไว้ พลางยิ้มบางๆให้อีกคนที่มองมาเหมือนจะปลอบใจ
ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดๆ เพราะเราทั้งคู่แค่มองตาก็รู้ใจกันแล้ว ไม่สำคัญว่าคนๆนั้นจะทำเฮียเจ็บปวดมาขนาดไหน เพราะตอนนี้เฮียมีเค้า ฮีชอลจะให้ความรักและดูแลทั้งเฮียแล้วก็เด็กๆให้สุดฝีมือ เค้าจะลบล้างความเจ็บปวดของเฮียและเด็กๆให้ได้เลย คอยดูสิ
~~~My mummy??~~~
“อ่า นี่ค่ะคุณฮัน เดือนนี้ไม่ค่อยมีอะไรมากค่ะเพราะเด็กเปิดเทอมกันหมดแล้ว ก็มีแค่ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเทอมของเด็กๆ... ” แม่บ้านเดินเข้ามาพร้อมสมุดบัญชีเล่มใหญ่พอสมควร เธอเปิดไปหน้าล่าสุดและส่งมันให้ฮันคยองดู พลางพูดไปด้วยว่ามีอะไรบ้าง
เพล้ง!
เสียงวัตถุกลมๆสีขาวลายดำพุ่งทะลุทางหน้าต่างบานสวยเข้ามากลิ้งหลุนๆกองแน่นิ่งอยู่แทบเท้าฮันคยอง กระจกหน้าต่างแสนแพงฮันคยองสั่งซื้อมาจากบาหลีบัดนี้แตกเป็นรูใหญ่ เศษกระจกกระจัดกระจายไปทั่ว
“เอ่อ...แล้วก็ขอค่าซ่อมกระจกด้วยนะคะ” แม่บ้านเอ่ยเสียงอ่อยพลางยิ้มแห้งๆ
ประตูกระจกบานเลื่อนถูกเปิดออก ปรากฏให้เห็นเด็กชายตัวป้อมที่อยู่ให้ชุดนักเรียนกางเกงลายสก๊อตสีเขียว เด็กน้อยวิ่งปรี่เข้ามาหาแม่บ้านลี มือป้อมปลดกระเป๋าออกจากไหล่แล้ววางแหมะไว้ตรงนั้น
“แม่บ้านลีครับ เก็บบอลให้โฮซูหน่อยสิ”
“โฮซู!!”ฮันคยองเรียกเด็กน้อยเสียงดัง จนน้ำในแก้วที่ฮีชอลจะยกขึ้นดื่มกระเพื่อมเบาๆ - -“
O_O? ใครเรียกโฮซู เสียงคุ้นๆเหมือนกับ…
“ป๊ะป๋า!!!”
“โฮซู!!!!!!!!”
“ป๊ะป๋า!!!!!!!!!”โฮซูหมุนตัวกลับพลางอ้าแขนออก สองขาป้อมวิ่งเข้าไปหาอีกคนที่ทำหน้าบึ้งตึงอยู่ที่โซฟา ก่อนจะกระโดดเข้าไปหาปะป๊าของตนด้วยความคิดถึง
แต่พอป๊ะป๋าจับตัวเขาได้เท่านั้นแหละ…
เพี้ยะ!!
“แง้!!” ฮันคยองจับโฮซูนอนพาดกับเข่า แล้วฟาดมือลงไปบนก้นเล็กอย่างไม่ออมแรง เพื่อจะสั่งสอน เด็กน้อยร้องจ๊ากและดิ้นไปดิ้นมาบนตักของป๊ะป๋า
ในสายตาของฮีชอลน่ะ…
เด็กน้อยโฮซูไม่ต่างอะไรกับปลาขาดน้ำเลยจริงๆ -..-
“ซนเหลือเกินนะ!! รู้ไหมว่าค่ากระจกมันแพงแค่ไหน!!”
เพียะ!
เพียะ!
“เฮีย! พอได้แล้ว อย่าทำอะไรเด็กเลยนะ..” ด้วยความที่ฮีชอลเป็นคนจิตใจอ่อนไหว ไม่สามารถทนดูภาพตรงหน้าได้จึงรีบเข้าไปยื้อมือของฮันคยองไว้ โฮซูโผเข้ากอดขาฮีชอลทันทีที่ถูกปล่อยตัวเป็นอิสระ ใบหน้าเล็กซบลงกับกางเกงแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นยกใหญ่ ฮีชอลมองฮันคยองด้วยสายตาตำหนิเล็กน้อย ก่อนจะคิดพูดอะไรสักอย่างเพื่อปลอบโยนให้เด็กน้อยหายเสียขวัญ
จะดูเป็นคนใจดีอยู่แล้วเชียว…ถ้าโฮซูไม่…
“ฟืดดดดดดด!!”
จริงๆก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกนะ แต่กางเกงตัวนี้คอกเลกชั่นใหม่ล่าสุดนะเฟ้ย- -*
สั่งน้ำมูกลงมาเต็มกางเกงตูเลย…
ฮีชอลค่อยๆปล่อยมือฮันคยองลง ลืมสิ่งที่จะพูดไปหมดสิ้นเพราะกำลังช็อค สายตาเบนลงมาที่กางเกงของตนที่บัดนี้เปียกชุ่มจากผลผลิตน้อยๆของโฮซู ฮีชอลได้แต่มองมันอย่างปลงๆพลางหลับตาลง สวดมนต์ในใจเพื่อขอให้กางเกงของตนไม่เป็นอะไรมาก ทางด้านโฮซูเมื่อเห็นฮีชอลปล่อยฮันคยองแล้ว จึงรีบวิ่งติดสปีดออกไปนอกบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่เด็กห้าขวบคนนึงจะทำได้
เวลาป๊ะป๋าโมโห…การวิ่งหนีให้ไกลสุดคือหนทางที่ดีที่สุด
“หยุดเดี๋ยวนี้นะโฮซู!!!!” ฮันคยองตะโกนลั่นก่อนจะวิ่งตามออกไปจนลับสายตาฮีชอล
“ม่ายยยยยยยย!!!!”ได้ยินเสียงแว่วๆของโฮซูตอบกลับมา
ฮีชอลมองตามแล้วได้แต่ถอนหายใจ ร่างบางหันมายิ้มแหยๆให้คุณแม่บ้านลี เธอยิ้มแห้งๆตอบให้ฮีชอล และพูดประโยคที่ฮีชอลอยากได้ยินมากที่สุด
“เดี๋ยวป้าไปเอากางเกงมาให้เปลี่ยนนะคะคุณ ^^”
~~~My mummy??~~~
Talkative :3
ตอนที่สองตามมาอย่างเชื่องช้า -*-
ชีวิตนร.มันช่างยุ่งยากเหลือเกิน ไม่มีเวลามาอัพฟิคให้เลยค่ะ
แต่ตอนนี้ ใบพลูมีที่เรียนมอปลายแล้วค่ะ กำลังปิดเทอมอยู่ด้วย
จะหาเวลามาอัพให้บ่อยนะ ^3^
:) Shalunla
ความคิดเห็น