คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เพียงในใจ ' : Chapter 6
ผมเคยคิดว่าพี่แอ้นคือพี่ที่น่ารัก ประเสริฐที่สุดเท่าที่ได้เจอ แต่ตอนนี้ผมคงต้องเปลี่ยนความคิดใหม่แล้วหล่ะ....ก็หลังจากที่ผมได้กินอิ่มแล้ว หนังตาก็ดันมาหนักอึ้งซะขนาดนี้ นี่ก็จะสี่ทุ่มแล้ว ผมยังไม่ได้รับการติดต่อใดๆกับพี่แอ้นเลย...จะทำไงดีว่ะเนี่ย
“นอนห้องพี่ก็ได้นะ เตียงยังนอนได้อีกคนนะ”ผมหั่นไปมองยิ้มแต่ก็ยังกดโทรศัพท์ต่อไป แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงผู้หญิงที่ผมเกลียดที่สุดเวลาที่ผมเร่งรีบ นางพูดว่า...
“เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้ กรุณาติดต่ออีกครั้งค่ะ”
“เป็นไง ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวพี่เตรียมชุดให้”พี่เต๋าพูดก่อนจะลุกขึ้นมาลากผมไป อ๊ากกกกกกกก มันจะมากไปแล้วนะนาคนนี้ ตัวผมจะระเบิดแล้ว
“เอ่อ..ผมจะรอพี่แอ้น...พี่ลองโทรหาพี่ดิวดูสิครับ”
“ไม่รับสายทั้งคู่หล่ะ ไป ไปอาบน้ำ วันนี้นอนเป็นเพื่อนพี่เนอะ ไปๆ”แล้วผมก็ถูกดันเข้าห้องน้ำ พร้อมกับผ้าเช็ดตัว ผมยืนอยู่ในห้องน้ำนอนพอชมควรก่อนจะตัดสินใจ ได้ว่า
นอนก็นอนว่ะ!!
ผมจัดการอาบน้ำจนเสร็จแต่ก็มาสำนึกได้ว่า กูไม่มีเสื้อผ้า จึงเป็นเหตุให้ต้องเยกพี่เต๋า
“พี่เต๋า ผมไม่มีเสื้อผ้าครับ ขอยืมหน่อย”
“อ้อ เดี๋ยวเอาไปให้”ซักพักพี่เขาก็มาเคาะประตู ผมพยายามดึงประตูออกแต่มัน...เอาไม่ออก
“พี่เต๋าประตูมันเปิดไม่ออกครับ ช่วยดึงหน่อย”
“ได้ๆ”แล้วพี่เต๋าก็ทำการดึง
พลัก!!!
“โอ้ย”<<<<<<<<<<<< เต๋า
“อุ๊ปส์ O.O”<<<<<<<<<< ผม
ตอนนี้ผมอยู่บนตัวพี่เต๋า!!!!!!!
โดยไม่มีเสื้อผ้า
หลังจากการดึงประตูของพี่เต๋าด้วยพลังมหาศาลทำให้ผมที่ก็กำลังดึงประตูอีกด้านนึงด้วยสภาพ ผ้าเช็ดตัวตัวเดียว ได้ทรงตัวไม่อยู่จึงล้มลงมาทับพี่เต๋า บอกคำเดียว
อาย !!!
“เอ่อ นี่เสื้อผ้านะ”พี่เต๋าลุกยืนแล้วยืนเสื้อผ้ามาให้ ผมยื่นไปรับ แต่ไม่ได้หันหน้าขึ้นไปมอง ผมจัดการเข้าห้องน้ำไปจัดการใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย
.
.
.
.
.
.
.
เวลา 5.30 น.
ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่ที่ระเบียงของห้องพี่เต๋า วิวของกรุงเทพฯตอนกลางคืน สวยเอาการ แสงไฟวิบวับมากมาย เสียงรถ เสียงแตร เสียงผู้คน ผสมกันจนกลายเป็นเสียงทุ้มดูวุ่นวาย เดาได้ว่ายังมีคนส่วนมากที่ยังไม่ได้นอนเพราะต้องทำงานหาค่าแรงประทังชีวิต หรืออาจจะเป็นกลุ่มผู้คนท่องราตรีที่ใช่เงินราวกับว่าที่บ้านยังมีเงินอีกเป็นภูเขา
“เพลินเลยสิ”มือเย็นๆของพี่เต๋าแตะลงที่ไหล่ของผม เอาซะผมสะดุ้งสุดแรง พี่เต๋าก็หลุดหัวเราะออกมาทันที
“ขี้ตกใจนะเรา”พี่เต๋าพูดก่อนจะยิ้มให้ผมแล้วหันไปมองวิวด้านหน้า มือของพี่เต๋ายังอยู่ที่ไหล่ของผม ไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงเสียงของบรรยากาศกรุงเทพฯที่ยังคงดังไม่หยุด ซักพักพี่เต๋าหันมามองผม ด้วยความรู้สึกว่าถูกมองผมจึง หันกลับไปมองตอบบ้าง....
ผมไม่รู้ว่าพี่เต๋ามองผมทำไมแต่สำหรับผม มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลย การที่ได้มองไอดอลของตัวเองในระยะใกล้ๆอย่างนี้ คุณรู้มั้ยครับ พี่เต๋าคือทุกสิ่งของผม พี่เต๋ามีส่วนร่วมทุกความสำเร็จของผม พี่เต๋ามีอะไรมากมายที่น่าสนใจ พี่เต๋ามีอะไรมากมายที่ดึงดูดผมให้ต้องมองทุกครั้งไป ....
“คชา….”
ราวกับฝันไป....ริมฝีปากของเราสองคน ประกบเข้าด้วยกัน วินาทีนั้น...ผมมีความสุขที่สุดในสามโลก ผมไม่สามารถควบคลุมสมองได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว ราวกับว่ามีใครมาจุดพลุในใจของผม....แต่ รสจูบนี้ทำไมถึงได้ดูเหงา และเดี่ยวดาย ไม่รู้สิ อยู่ๆดีผมก็รู้สึกเหมือนว่า พี่เต๋าไม่ได้จูบผมเพราะอยากจูบ แต่เป็นเพราะ...
เหงา หรือ?...
“พี่...เหงาใช่มั้ย”
:) Shalunla
ความคิดเห็น