Story by the bit-chy G@NG เรื่องโหดๆแต่จริงของปิศาจลิง2ตัว

เนื้อเรื่อง

                ตะวันสาดแสงจับขอบฟ้า นกน้อยบินผ่านหน้าต่างไป ลมเย็นพัดอ่อน ๆ เข้ามาในห้อง มันเป็นบรรยากาศที่น่านอนเอาเหลือเกิน   จนกระทั่ง

กริ๊ง.........กริ๊ง

นาฬิกาปลุกกรี๊ดลั่นห้อง ด้วยความงัวเงียฉันจึงต้องจำใจตื่นขึ้นมา....ปิดมัน ^0^

ไม่ต้องสงสัยว่าอะไรจะเกิดขึ้น.....ฉันก็นอนต่อนะสิ ก็ช่วยไม่ได้บรรยากาศมันเป็นใจ(เพราะอากาศเปลี่ยนแปลง ปลิ้นปล้อน บ่อย)

ปั้ง ๆๆๆๆ โอ๊ย! ไม่นะ เราถูกโจมตี เข้าที่กำบังเร็ว   อุ๊ย!ไม่ใช่ ไอ้พี่เวงมา "ตื่นได้แล้วโว้ย สายโด่งแล้ว เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนไม่ทันหรอก"   ฉันรีบเด้งจากเตียงไปอาบน้ำอย่างด่วนที่สุดในชีวิต

                10 นาทีต่อมา   ฉันก็มานั่งที่โต๊ะอาหารเรียบร้อย (ตกลงมันอาบน้ำหรือวิ่งผ่านน้ำกันแน่เนี่ย)   "คุณนายตื่นสาย ยัดไม่หยุดเลยนะจ๊ะ" เสียงแม่แซวดังมาจากในครัว "ก็อยากกินนี่ Shabu Shabu ที่รัก ^_^"   หลังจากสวาปาม Shabu Shabu เช้าเสร็จก็นอนต่อT^T (บนรถ)

                ในระหว่างที่ฉันกำลังเฝ้าพระอินทร์อยู่นั้น ฉันได้ยินเสียงเข้าข้างหูราวกับฝัน (ซึ่งจริง ๆ ก็คงฝันนั่นแหละ) "เบา ๆ หน่อยซิโว้ย เดี๋ยวมันรู้ตัวกันพอดี"   อะไรวะ? เสียงยังกับเด็ก   "มีเมจิกไหม?" เด็กอีกคนพูด   ...ช่างหัวมันหัวเผือกเถอะ...ฉันคิดในใจ แล้วก็หลับสนิทโดยไม่รับรู้อะไรอีก   พอตื่นขึ้นมาก็ถึงป้ายรถของโรงเรียน ฉันก็ลงจากรถ แต่ต้องประหลาดใจที่มีน้ำเสียงหัวเราะในลำคอของคนรอบข้างตามมาตลอดทาง (เป็นxxxอะไรกันฟะ??)  แต่แล้วเมื่อถึงกระจกตรงทางขึ้นห้องเรียน ฉันก็พบคำตอบ (กรี๊ด!!!  ไอ้เด็กเวร! หน้าฉานนนนน)   ฉันรีบไปล้างหน้าด้วยความรวดเร็ว แต่ดูจะไม่ทันซะแล้ว - -*  กรี๊ดๆ! รอยเมจิกมันยังค้างอยู่เต็มหน้าฉันเลย สุดท้ายฉันก็จำใจต้องนั่งเรียนด้วยหน้าตาที่ทุเรศสุด ๆ TT___TT

                 ครืน.....อ๊ะ แผ่นดินไหวเหรอ? ทำไมมันสั่นขนาดนี้   ครืน...* เสียงที่ดังตามมาคือเสียงไอ้พี่บ้า "ตื่นได้แล้วยัยหมู จะนอนไปถึงไหน"   อ้าว....ไอ้แผ่นดินไหวคือไอ้พี่บ้ามันเขย่าปลุกฉันหรือเนี่ย ป่าเถื่อนที่สุดT^T   แล้วหน้าเปียกที่คิดว่าโดนเมจิกก็คือเจ้าCHIMน้อย (เจ้าตูบแสนน่ารักของฉัน) มันเลียหน้าเอาเรอะ-*-

                "เอ้า ถึงโรงเรียนแล้วเด็ก ๆ ตอนเย็นกลับบ้านกันเองนะ วันนี้พ่อติดประชุม กล้าดูแลน้องดี ๆ นะลูก" พ่อสั่งทิ้งท้าย ก่อนขับรถออกจากโรงเรียนไป   โถ่...พ่อขา ให้พี่ "กล้า" บ้าบิ่นเนี่ยนะดูแลหนู หนูดูแลตัวเองยังจะปลอดภัยกว่าเลย

                ปึ้ง.....อะไรบางอย่างกลม ๆ หนัก ๆ กระแทกหัวฉัน อ้อ!...ลูกบาส ใครโยนมาฟะ   "น้องครับ ขอโทษนะครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจ" เสียงใครบางคนพูดขึ้น ฉันหันไปตามเสียงนั่น กรี๊ด!!!ไอ้กล้า ไอ้พี่บ้า แกบังอาจหนีไปเล่นบอลตั้งแต่เมื่อไร ปล่อยให้ฉันโดนลูกบาส ประทุษร้ายอยู่คนเดียว ไอ้พี่เวล!!!!!

                สักพักฉันก็เห็นใบหน้าหนึ่งโผล่ขึ้นมาข้างมุมตึก หน้านี่มันคุ้นมากเหมือนหน้าที่ฉันเอามือลูบเล่นทุกวัน "ไอ้กล้า (พี่) นั่นเอง" มันกำลังจ่ายตังค์ (ที่ดูคล้าย ๆ เหรียญสิบ) ให้ไอ้บ้าคนที่โยนลูกบาสใส่หัวฉัน "แก! ไอ้พี่มหาวิปโยค แกแกล้งน้องที่สุดจะน่ารัก^_^คนนี้ได้เหรอ?" ฉันตะโกนลั่น แล้วพี่ก็เดินมาตอบฉันว่า "ก็เป็นการปลุกแทนนาฬิกาที่แกทำพังไปแล้วไงล่ะ แม่น้องสุดLOVE"

                "เหรอ!" ฉันตอบไอ้พี่บ้าหน้าปลาดุก ที่แกลุกขึ้นละเมอเต้น I will survice ทุกคืน ฉันยังไม่ได้แก้แค้นแกเลยนะ เดี๋ยวคอยดูคืนนี้ ฉันจะเต้น El Nin Yo! แข่งกับแก "แกเต้นสู้ฉันไม่ได้หรอก ฉันลีลาเหนือกว่าย่ะ! เอ้อ! คืนนี้ไปซื้อข้าวเหนียวถั่วดำ! มาให้ฉันด้วย" (คนเขียนสงสัยอยากมาก) (แต่คนพิมพ์งง????)

กริ๊ง ๆๆๆๆ …ได้เวลาเข้าเรียน หลุดพ้นจากความซวยต้อนรับเช้าตรู่ซะทีตู...ฉันคิดในใจ   "นักเรียนค่ะ วันนี้คุณครูไม่ค่อยมีเสียงนะคะ นักเรียนหยิบ cheet ที่ให้ไปเมื่อวานขึ้นมานะคะ" คุณครูภาษาอังกฤษ ฉายา ป้าแหบ Said   ปัง ! ! ! เสียงประทัดดังขึ้น ใครปาล่ะ? เสียงดังมาจากหน้าห้องฉัน ฉันเห็น "ไอ้กล้า" หืม!!! ฉันจะฆ่าแก ฉันรีบไปรายงานป้าแหบทันทีโดยไม่ลังเลว่า ไอ้คนที่ทำผิดกฎของโรงเรียนคนนั้น คือ พี่ชายของฉันเอง (+5555 สมน้ำหน้ามัน)

555+ กร้าก ๆ "ไอ้กล้าตูดลาย" (ก็โดนอาจารย์ฝ่ายปกครองฟาดเอาซะ! จะไปเหลือเหร๊อ) สมน้ำหน้า คืนนี้คงเต้น I will survice ไม่ไหว แล้ว โฮ๊ะ ๆๆๆ ^0^ ฉันคงได้เต้น El Nin Yo! คนเดียวอีกหลายคืน

"น้องสุดที่LOVE จะเต้นจ้ำบ๊ะคนเดียวอีกแล้วนะ พี่รู้นะโว้ย!" ฉันไม่สนใจ นั่งปั้นหน้าเป็นเด็กเรียนต่อไป "แกไม่ใช่พี่ฉัน หน้าแกมันทุเรศเกินกว่าจะอยู่ในครอบครัวฉัน" ฉันคิด (พี่น้องคู่นี้คุยกันทางโทรจิตกันหรือไงย่ะ?)   แล้วอาจารย์ "ป้าแหบ" ก็สอนต่อไป โดยที่เค้าไม่รู้เรื่องเลย! เสียงแหบขนาดนี้ เอายาดม-ยาหม่องไปอมหน่อยไหม? หนูฟังไม่รู้เรื่อง (ฟังแล้วนึกเสียงแป๊ะหน้าโรงเรียน) (แล้วยาดม-ยาหม่อง มันอมได้ด้วยหรือ?)   แล้วฉันก็หลับหูหลับตาทำแบบฝึกหัดEngตามกำลัง และพออาจารย์เฉลยกลับกลายเป็นว่าที่ฉันหลับหูหลับตาทำไป ถูก! หมดเลย 0_o ...อาจารย์เก่งเนอะ!...ฉันคิด (ไหนว่าไม่รู้เรื่องไงย่ะ)

ตัดฉากไปที่ "ไอ้พี่กล้า"

หลังจากโดนฟาดเสร็จ มันก็เหาะโหนโจนทะยานหายแน่บไปอย่างรวดเร็ว ตามสมญานามที่ว่า "เดชไอ้ (ดั้ง) ด้วน" (เกี่ยวกันไหมเนี่ย???) ไปรวมกับกลุ่มเพื่อนของมัน ทันทีที่เหม่งเห็นเงากล้า มันก็ทักขึ้นว่า "ไง ไอ้กล้า ไปโยนประทัดมา เจือกโดนน้องด่า แมนไหมฟะ?" ไอ้เหม่งทักซะงามหน้า   "อย่างน้อยปาประทัดให้เด็กตกใจเล่นก็แมนแล้วล่ะน่า" กล้าพูดปัดอย่างอารมณ์เสีย "เฮ้ย! ไอ้ป๋อมเอาน้ำสตอเบอรี่มาแก้วเด๊ะ" (แม๊นแมน) ไอ้ป๋อมรุ่นน้องม.2 อยากเท่ห์มาก แต่ติ๋มเหลือเกิน แค่ให้ไปแซวแม่ค้าขายน้ำอายุอานามราว 50 ปี มันยังอิดออด   "เฮ้อ...แก็งตูจะรอดไหมฟะ" กล้าคิดในใจ แบบนี้มันต้อง...........ปลงว่ะ - -"

ตัดกลับมาที่คุณน้อง

หลังคาบ 'จารย์ Eng เสียงแหบก็เกิดเรื่องมหัศจรรย์ เมื่ออาจารย์ประจำชั้นเดินมาในห้องพร้อมเด็กชายคนหนึ่ง อืม...หน้ามันคุ้น ๆ เหมือนเจ้าของ "เจ้าCHIMน้อย"   อีตาCHIM ไง ว่าแต่ย้ายมาจากโรงเรียนsaint xxx แล้วหรือ (โรงเรียน 'ไร ของมันวะ) (ใส่มาไงเนี่ย หุ ๆๆ อยากให้มาร่วมแจม...CHIMAKUNG ^_^) (ยัยคนบ้า CHIM เอ๋ย -_-^) (ตกลงแฟนแกเป็นคนหรือหมากันแน่ย่ะ ยัยCHIMA)   ชิ้ง..+_+ ฉันส่งสายตาให้ +_+ มีสายตาส่งกลับมา และสุดท้าย CHIM ก็มานั่งข้างหน้า ตัวสูงแล้วยังมานั่งบังอีก

กริ๊ง......เสียงออดพักกินข้าว โอ้! เสียงสวรรค์ ในที่สุดเวลาที่รอคอยก็มาถึง โถ่! แต่อาจารย์แม่เจ้าประคุณก็ยังจ้อไม่หยุดสักที   10 นาทีไปแล้วนะ นั่นหมายความว่า เราอาจต้องยืนกินข้าวอย่างนั้นเรอะ แค่คิดก็แย่แล้ว ทำไมกระเพาะมันชั่งทำงานตรงเวลาซะเหลือเกิน ทนไม่ไหวแล้วนะ

15 นาทีต่อมา   ฉันก็มายืนเข้าแถวซื้อข้าวเหนียว+ไก่ทอด (ไฮโซ๊...ไฮโซ)   แล้วก็มีใครสักคนมาสะกิดที่ไหล่ฉัน พอฉันหันไป  กรี๊ด!!!สลบ พี่วี   พี่วีจริงหรือนี่ ฉันยกมือไหว้พี่เขาตามมารยาท พี่วีก็รับไหว้แล้วถามว่า "แก้วเห็นกล้าไหม?"   "ไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ มีอะไรหรือค่ะ?" ฉันถาม   "ไม่มีอะไรหรอก ถ้าเจอมันก็ช่วยบอกด้วยแล้วกันนะ ว่าวันนี้มีประชุม Project ชมรม ที่ห้องโฮมรูม คาบ 8"   รุ่นพี่ในดวงใจของฉันพูดแล้วก็เดินจากไปในกลุ่มคนที่แน่นขนัดของโรงอาหาร   พี่วีขา...หนูดีใจมากเลยนะคะที่พี่มาคุยกับหนู แต่หนูว่าพี่คงไม่ได้เจอเพื่อนพี่อีกแล้วล่ะค่ะ เพราะถ้าหนูเจอมันอีกเมื่อไหร่ ต้องเกิดการนองเลือดครั้งใหญ่ขึ้นแน่ ๆ   แก! ไอ้กล้า ไอ้พี่สารเวล วันนี้แกทำอะไรไว้ แกต้องชดใช้ !!!!!!!!

ไก่ทอดและข้าวเหนียวในจานลดปริมาณลงอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ฉันหาโต๊ะนั่งได้ ...แล้วพักเที่ยงนี้เราจะไปไหนดีหว่า??... ฉันค่อย ๆ คิดระหว่างที่นำจานไปคืน   และตอนนี้ ฉันก็มายืนอยู่หน้าห้องสมุด ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นที่ที่ดีที่สุดที่จะ...เข้าไปทำการบ้าน (ที่ดองมานาน) ก็น่าจะเวิร์คนะ ^_^ แต่บางทีทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างที่คิดเสมอไป ทำไมน่ะเหรอ...ก็ตอนนี้ฉันกำลังยืนประจันหน้ากับไอ้พี่ชายสุดเลิฟอยู่น่ะสิ อะไรมันจะใจตรงกันขนาดนี้ฟะ - -* แต่ก็ดี งั้นเรามาเริ่มการแก้แค้นกันเลยดีกว่า   หึหึ~~

{[(นี่! ฉันอ่านมาจนขนาดนี้แล้ว คนเขียนทั้งหลาย ยัยแก้ว นางเอกนี่มันไม่มีเพื่อนเลยหรือไง? เพื่อนมันไปมุดหัวอยู่ไหนกันหมด ช่วยหาเพื่อนให้มันสัก 11 คนหน่อยสิ)+(แต่มาคิดอีกที มันก็ไม่สามารถใส่ในฉากนี้ได้ว่ะ นึกไม่ออก)}]

(เค้าว่ามีเพื่อนสัก 39 คนก็ดีนะ)

(จะมีกี่คนก็มีไปเถอะค่ะคุณ๙ แต่ตอนนี้เปรี้ยวหวานเขียนต่อไม่ได้!!!!)

(Blue Berry ช่วยด้วย!!!! เปรี้ยวหวานคิดไม่ออก)

ตอนนี้ห้องสมุดได้กลายเป็นสมรภูมิรบไปเรียบร้อยแล้ว อสูรร้าย 2 ตัวกำลังหันหน้าเข้ามาพ่นไฟใส่กัน และแล้วการปะทะคารมระหว่างปิศาจหน้ากวน teen กับนางพญามารก็เริ่มขึ้น! ! !   ระยะเวลาผ่านไป การแก้แค้นเริ่มรุนแรงขึ้น (สะใจเล็กน้อย ^_^)   แต่ทันใดนั้น ร่างของเรา 2 คนก็รู้สึกเหมือนลอยได้ ตอนนี้ตัวเราเบาหวิว.......ตุบ!! เสียงร่างของพี่และฉันหล่นกระแทกพื้น ทำไมน่ะเหรอ??...ก็คุณบรรณารักษ์จอมโหด...ถีบเราสองพี่น้องออกมาไง - -;   งั้นวันนี้พอแค่นี้ก็ได้ ทั้งฉันและพี่แยกกันไปคนละทางเพราะไม่มีใครอยากเห็นสายตาของยายบรรณารักษ์จอมโหด

{ไปต่อเอาละกัน - -ขี้เกียจเขียนแล้ว ตูเมื่อย ไข้รับประทาน}

"เฮ้อ...เหนื่อย ง่วงจัง" ฉันบ่นขณะขึ้นบันไดไปห้องเรียน

-------วูบ-------

"อ๊ะ!" อะไรกัน ทำไมตาลายอย่างนี้ สงสัยมีไข้ ไปห้องพยาบาลดีกว่า

ณ ห้องพยาบาล

"อืม...มีไข้นิด ๆ นะ อ้ะ เอายาไปกินแล้วนอนพักซะ" ครูกระต่าย ครูประจำห้องพยาบาลบอก

ฉันนั่งบนเตียง หยิบยากิน แล้วก็นอนลง

"นักเรียน เห็นยานอนหลับของครูที่วางไว้ไหม? หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้" ครูกระต่ายถาม พลางมองหา ฉันส่ายหน้าแล้วก็หลับไปเลย

4 โมงเย็น

ฉันตื่นขึ้นมาไม่เห็นมีใครเลย ครูหายไปไหนเนี่ย? ดูนาฬิกาเห็นว่าเลิกเรียน เลยขึ้นไปหยิบกระเป๋าที่ห้อง แล้วเดินลงมาข้างล่าง

ฮึ่ม! ไอ้พี่กล้า แกหายไปไหน พ่อบอกให้ดูแลน้องแท้ ๆ ไข้ก็ยังไม่ลด ยาที่ครูให้กินนี่หมดอายุแน่เลย (แน่ใจหรือว่ายาที่กินไปน่ะยาลดไข้ อิอิ)

นั่งรอจน 5 โมงเย็น ก็ยังไม่เห็นหัวมันเลย กลับบ้านเองก็ได้วะ

ฉันเดินออกไปที่ประตูโรงเรียน เมื่อก้าวเท้าซ้ายออกไป...

"กรี๊ดดดดดดดดดด........"

{ขี้เกียจแล้ว ไปต่อเองล่ะ}

ไอ้พี่บ้า มันโผล่มาจ๊ะเอ๋ฉันอย่างจัง

แล้วมันก็ยื่นถุงลูกชิ้นปิ้งมาให้ฉัน ทันทีที่เห็นของกิน ฉันก็ลืมไปเลยว่าโกรธมันอยู่

"ทำไมออกมาช้าจัง?" พี่ถามฉัน

"ก็เค้าไม่สบายนี่ ไข้ขึ้น แล้วพี่ล่ะ ไปไหนมา? ปล่อยให้เค้านั่งรอตั้งชั่วโมง" ฉันพูดทั้งที่ลูกชิ้นยังเต็มปาก

"ไปประชุม Project ชมรมมาโว้ย" พี่ตอบ

"เอ้า! รีบ ๆ เดิน อย่ามัวแต่กิน จะได้ถึงบ้านไว ๆ" พี่ลากฉันไปตามถนน

แค็ก ๆ ลูกชิ้นติดคอฉัน เนื่องด้วยความตะกละของฉันเอง ที่รูดลูกชิ้นทั้งไม้ (6 ลูก 0_๐) เข้าปากอย่างรวดเร็ว

"เฮ้ย ๆ กินดี ๆ สิฟะ ไม่มีใครแย่งกินหรอกเฟ้ย" พี่บอก พลางทุบหลังฉันปั่ก ๆ เอ่อ...ปกติมันต้องส่งน้ำให้กิน แล้วก็ลูบหลังไม่ใช่เหรอฟะ

"โอ๊ย ๆ ทุบมาได้ หลังเค้าหักกันพอดี" ฉันพูดทันทีที่กลืนลูกชิ้นลงลำคอหมด

"อ้าว! โทษที ตั้งใจจะช่วยให้กลืนไวขึ้นนะเนี่ย" พี่พูดแล้วลูบหัวฉัน

"มาลูบหัวเค้าทำไม มือพี่ไปเปรอะอะไรมาใช่ไหมล่ะ" ฉันบอก แล้วปัดมือพี่ออก

"เปล่า ตบหลังแล้วก็ต้องลูบหัวสิ" พี่พูด ...สุภาษิตไหนฟะ??...

"มันเป็นตบหัวแล้วลูบหลังไม่ใช่เหรอ" ฉันเถียง

"ม่ายช่าย..." พี่ปฏิเสธ แล้วพล่ามอะไรมากมายต่อไป ซึ่งฉันไม่ได้สนใจฟังซักเท่าไหร่ เพราะความสนใจของฉันไปอยู่กับลูกชิ้นในมือหมดแล้ว

"เฮ้...นี่ไม่ได้ฟังเลยเหรอ" พี่พูด

"ฟังอยู่..." "ไม่จริง งั้นบอกมาดิพูดไรไปมั้ง" ฯลฯ เสียงทะเลาะกันของสองพี่น้องดังไปตลอดทางกลับบ้าน พร้อม ๆ กับที่สายใยแห่งความผูกพันค่อย ๆ ถักทอขึ้นอย่างงดงาม โดยมี Background เป็น...ตะวันลับขอบฟ้า เทเลทับบี้ บอกลา บ๊าย ๆ...

End

……………………………………………..……………………

คณะเพื่อน ๆ ผู้ช่วยกันเขียน…The bit-chy G@NG 12beginner.

1. 0000                                  5. หมีแพนด้า                                    9. Chima

2. Gift girl                             6. Home03                                        10. evagaline -*-

3. คิโนโกะ                            7. Blue Berry                                    11. หนูน้อยน่ารัก

4. ๙                                         8. Kinnovesleetom~                       12. เปรี้ยวหวาน (คนพิมพ์เองค่ะ ^_^)

The bit-chy G@NG ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ...ตอนนี้ Chima มีนิยายเรื่อง Anocopo อยู่ มีสนุกน่าดูเลย อยากให้ลองไปอ่านกันดูนะคะ   Kinnovesleetom~ก็มีนิยายอยู่ชื่อ...(เค้าจำไม่ได้อ่ะ)  ตัวเปรี้ยวหวานเอง ก็กำลังจะมีนิยายมาลงอยู่เหมือนกัน ส่วน The bit-chy  G@NG คนอื่น ๆ ยังไม่มีใครมีโครงการแต่งนิยายเพิ่ม แต่ถ้าเจอนักเขียนชื่อคุ้น ๆ ก็ลองเข้าไปอ่านดูก็ดีนะคะ เผื่อจะได้อ่านอะไรมันส์ ๆ ฮา ๆ

ถ้าใครอยากคุยกับเปรี้ยวหวานก็แอดมาได้ที่ : foreverfriend_pure@hotmail.com