Come back...อู๋อี้ฟาน :Kris {EXO}

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

แต่งขึ้นเพราะความคิดถึงเฮียล้วนๆ T^T แต่งไว้นานแล้วแหละ ขอให้สนุกและซึ้งไปกับเรื่องนี้เนอะ

 

กดฟังเพลงนี้ประกอบไปด้วยจะเหมาะมากนะคะ เนื้อหาเพลงนี่มันช่างตรงใจจริงๆ T^T

เนื้อเรื่อง

'อู๋อี้ฟาน' แหงนหน้ามองตึกหอพักใหญ่ในเกาหลีผ่านแว่นกันแดดที่เขาสวมใส่อยู่ตอนนี้

เขาเคยพักมันที่นี่...และพักกับเพื่อนอีก 11 คนของเขา... เพียงแค่นึกถึงวันที่เขาเดินจากเพื่อนทั้ง 11 คนของเขาออกมา ความรู้สึกต่างๆ นาๆ ก็ถาโถมเข้าใส่เขาอย่างเจ็บปวด

จะมีใครเข้าใจเขาบ้าง?

จะมีใครให้อภัยเขาบ้าง?

จะมีใคร...รู้บ้างว่าหลังจากที่เขาเลือกเดินไปอีกเส้นทาง เขาร้องไห้กับตัวเองทุกคืน?

อู๋อี้ฟานหลับตาลงอย่างช้าๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุดแล้วผ่อนลมออกมา

มาถึงตรงนี้แล้วนะ อู๋อี้ฟาน?

คิดแค่นั้นเขาก็กำมือที่ถือกระเป๋าลากแน่นแล้วเดินเข้าหอพักนี้ไปด้วยหัวใจที่หวั่นๆ

ผู้จัดการหอที่กำลังก้มหน้าเขียนรายชื่อคนเข้าพักต้องเงยหน้ามองบุคคลที่เดินเข้ามา เเค่นั้นผู้จัดการหอก็ต้องเบิกตากว้างเพราะตกใจกับผู้เข้ามาใหม่...

นี่...เขาคือ...

อู๋อี้ฟานถอดแว่นกันแดดออกแล้วเก็บมันไว้ตรงคอเสื้อก่อนจะเดินเข้ามาหาผู้จัดการหอ เขาหยิบบัตรประชาชนออกมาพร้อมกับบัตร...ศิลปินในค่าย SM ยื่นให้ผู้จัดการหอ

ผู้จัดการรีบหาใบสัญญาการเช่ามาให้เขาเซ็น เมื่อเสร็จธุระผู้จัดการหอก็หยิบกุญแจห้องให้เขา อู๋อี้ฟานรับมันมากำไว้แน่นแล้วยิ้มจางๆ ให้ผู้จัดการหอก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป ทิ้งแต่คำถามไว้ในหัวของผู้จัดการหอ เขามาทำอะไร? หรือ…เขากลับมา?

ผู้จัดการหอมองร่างของอู๋อี้ฟานที่กำลังเดินขึ้นบันไดไป เรื่องนี้คงจะได้รับคำตอบเร็วๆ นี้แล้วล่ะ

...ห้อง 405

อู๋อี้ฟานยืนนิ่งอยู่หน้าห้องนี้มาได้เกือบ 5 นาทีแล้ว เขาลังเลที่จะเข้าไป แค่เขาหยิบกุญแจขึ้นมาจะไขเข้าห้องความรู้สึกผิดก็ถาโถมมาหาจนไม่กล้าจะไขเข้าไป เขาค่อยๆ หลับตาแล้วนึกถึงวันที่เขากับพวกนั้นโปรโมทเพลงร่วมกัน

ขึ้นเวทีไปรับรางวัลพร้อมกัน

ร้องไห้เพราะความดีใจที่ประสบความสำเร็จพร้อมๆ กัน...

อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดเถอะ!

คิดได้แค่นั้นอู๋อี้ฟานก็หยิบกุญแจมาไขเข้าห้องไปแล้วก็ต้องยืนนิ่งหน้าประตู เขามองผู้ชาย 9 คนที่กำลังทำกิจกรรมต่างกันในห้อง บางคนอ่านหนังสือบ้าง เล่นมือถือบ้าง เล่นกันเองก็ทะเลาะกันเสียงดังบ้าง เสียงเพลงที่คลอมาเลยเบาลงซะจนแทบไม่ได้ยินว่าเพลงอะไร

เหมือนตอนที่เขายังอยู่กับพวกนี้ไม่มีผิด...

"ชานยอล ซูโฮ ซื้ออะไรมากินมั่งอ่ะ"

จงแดที่กำลังอ่านหนังสือเป็นคนถามขึ้นมา อู๋อี้ฟานได้แต่ยืนนิ่งเงียบกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้ ทำให้จงแดต้องเงยหน้าขึ้นมามองเพราะสงสัยว่าทำไมอีกฝ่ายถึงไม่ตอบกลับ แต่พอได้มองก็ตกใจเพราะอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่เขาต้องการจะสนทนาด้วย จงแดอึ้งจนเผลอครางชื่ออีกฝ่ายออกมาราวกับคนที่วิญญาณหลุดออกจากร่าง

"คริส...?"

แค่เสียงเรียกชื่อนั้นคนในห้องที่ทำกิจกรรมต่างๆ ก็ต้องหยุดชะงัก ทุกคนในห้องค้างกลางอากาศราวกับมีคนไปหยุดเวลา พวกเขาค่อยๆ หันหน้ามามองที่ประตูที่ๆ มีร่างสูงของอู๋อี้ฟานยืนอยู่

"กลับมาแล้ว ซื้อวิตามินกับขนมปังมาให้เยอะเลยนะ..."

                เสียงพูดตอนท้ายค่อยๆเบาลงเพราะผู้พูดทั้งสองที่เข้ามาใหม่คือ ชานยอลกับซูโฮ ที่ออกไปซื้อของกินมาให้สมาชิกในห้อง พวกเขาตกใจและรู้สึกคุ้นๆ กับแผ่นหลังคนตรงหน้า

อู๋อี้ฟานค่อยๆ หันไปมองด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก คำพูดมันจุกอยู่ตรงลำคอ ไม่สามารถแม้แต่จะออกเสียงออกมา

"กาเเล็กซี่??"

ชานยอลที่ยืนนิ่งอยู่นานข้างๆซูโฮพูดฉายาของอู๋อี้ฟานขึ้นมา เขาได้แต่ยืนนิ่งและกลั้นสะอื้นไว้

ขอบใจที่ยังจำฉายาของฉันได้นะ

ภายในห้องเงียบสงัดจนเพลงที่เปิดในห้องก่อนหน้านี้ดังขึ้นอย่างชัดเจน…

แต่เสียงเพลงนั้นทำให้อู๋อี้ฟานแทบจะทรุดตัวลงไปแล้วร้องไห้ที่พื้น

เพลง 时间煮雨 ที่เขาร้องเองไงล่ะ...

我们说好不分离

หว่อ เมิน ซัว ห่าว ปู้ เฟิน หลี่

เราสัญญากันแล้วว่าจะไม่แยกจาก

要一直一直在一起

เย้า อี้ จือ อี้ จือ ไจ้ อี้ ฉี่

จะอยู่ด้วยกันตลอดไป

就算与时间为敌

จิ้ว ซ่วน ยวี่ สือ เจียน เว่ย ตี๋

ต่อให้ต้องเป็นศัตรูกับกาลเวลา

就算与全世界背离

จิ้ว ซ่วน ยวี่ ฉวน สือ เจี้ยน เป้ย หลี่

ต่อให้ต้องหันหลังให้โลกทั้งใบ

风吹亮雪花

สายลมพัดเกล็ดหิมะแวววาว

เฟิง ชุย เลี่ยง เสว่ ฮวา

吹白我们的头发

ชุย ป๋าย หว่อ เมิน เตอะ โถว ฟา

พัดให้ผมของเราเป็นสีขาว

当初说一起闯天下

ตัง ชู ซัว อี้ ฉี่ ฉ่วง เทียน เซี่ย

ที่เคยพูดว่าจะเผชิญโลกใบนี้ไปด้วยกัน

你们还记得吗？

หนี่ เมิน ไห จี้ เต๋อ มา

พวกเธอยังจำมันได้ไหม

那一年盛夏

หน้า อี้ เหนียน เซิ่ง เซี่ย

ฤดูร้อนในปีนั้น

心愿许的无限大

ซิน ย่วน สู่ เตอะ อู๋ เสี้ยน ต้า

คำมั่นสัญญาที่แสนยิ่งใหญ่

我们手拉手也成舟

หว่อ เมิน โส่ว ลา โส่ว เหย่ เฉิง โจว

เราจับมือกันไว้ดั่งนาวา

划过悲伤河流

ว่า กั้ว เปย ซาง เหอ หลิว

พายข้ามผ่านสายน้ำแห่งความเศร้าโศก

你曾说过不分离

หนี่ เฉิง ซัว กั้ว ปู้ เฟิน ลี่

เธอเคยพูดว่าจะไม่จากกันไปไหน

要一直一直在一起

เย้า อี้ จือ อี้ จือ ไจ้ อี้ ฉี่

จะอยู่เคียงข้างกันแบบนี้เรื่อยไป

现在我想问问你

เซี่ยน ไจ้ หว่อ เสี่ยง เวิ่น เวิ่น หนี่

ตอนนี้ฉันอยากถามเธอหน่อย

是否只是童言无忌

ซื่อ โฝว จื่อ ซื่อ ถง เหยียน อู่ จี้

หรือมันเป็นเพียงแค่ลมปากใช่ไหม

น้ำตาของผู้ชายตัวโตคนนี้ไหลออกมาหลังจากท่อนนี้ของเพลงจบ ความหมายมันว่าเขาเต็มๆ ตอนที่เขาร้องเพลงนี้ เขาก็นึกถึงแต่ช่วงเวลาที่อยู่กับคนพวกนี้ และแอบไปร้องไห้เงียบๆ ทุกครั้ง

"ขอโทษ กับทุกเรื่อง..."

เสียงที่เปล่งออกมาจากปากเขาครั้งแรกทำให้เมมเบอร์คนอื่นๆ ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย

ซูโฮที่จ้องมองเขามานานเดินเข้ามาหาเขาแล้วชกหน้าเขาไปหนึ่งครั้งอย่างแรงจนเขาล้มลงไปกองกับพื้น

"ซูโฮ!!! ใจเย็นๆ!!"

"ไม่!! ปล่อยชั้น!!!"

สมาชิกคนอื่นๆ เข้ามาห้ามไม่ให้ซูโฮพุ่งตัวไปชกอู๋อี้ฟานอีกรอบ แต่ซูโฮก็ตะโกนกลับด้วยน้ำเสียงโกรธจัดจนน่ากลัว

"หมัดเมื่อกี้เป็นการตอบแทนที่นายออกจากวงไปโดยไม่นึกถึงคนอื่น!"

ผัวะ!!

"หมัดนี้เป็นการตอบแทนที่นายทำให้เมมเบอร์ที่เหลือต้องซ้อมเต้นกันเหนื่อยจนล้มป่วย!!!"

อู๋อี้ฟานได้แต่หลับตาปี๋ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเพราะความรู้สึกผิด ถ้าการชกนี้ทำให้ซูโฮหายโกรธเขา เขายอมเจ็บ...

ติ๋ง!

น้ำใสๆ หยดลงที่ใบหน้าของเขา อู๋อี้ฟานลืมตาขึ้นมามองก็เห็นซูโฮกำลังร้องไห้อย่างหนัก เขาได้แต่มองอย่างอึ้งๆ เพราะทำอะไรไม่ถูก

"น้ำตานี้เป็นสิ่งที่จะบอกว่าเมมเบอร์ทุกคนรวมทั้งชั้นคิดถึงนายและเสียใจกับการตัดสินใจครั้งนั้นของนายมาก..."

อู๋อี้ฟานร้องไห้ออกมาอีกรอบ เขาคิดอะไรไม่ออกแล้ว ในหัวตอนนี้มีแต่คำขอโทษเต็มไปหมด

เมมเบอร์คนอื่นๆ พาซูโฮยืนขึ้นแล้วกอดให้สงบสติอารมณ์ แม้ว่าใบหน้าของพวกเขาทุกคนจะมีน้ำตาเหมือนกัน...

ชานยอลยื่นมือมาให้อู๋อี้ฟานจับ เขามองมือนั้นแล้วยื่นมือไปจับก่อนจะดันตัวเองขึ้นจากพื้น

"นายรู้ไหมว่าตอนที่นายไป...พวกเราทุกคนเหนื่อยมาก"

ชานยอลร้องไห้พลางพูดกับเขาไปด้วย ไคเดินเข้ามาแล้วตบบ่าชานยอลเบาๆ ก่อนจะก้มลงเก็บอะไรบางอย่างที่ตกข้างๆ อู๋อี้ฟาน

"นี่...แสดงว่าฮยองกลับมาแล้วใช่มั้ย?"

ไคชูบัตรศิลปินจากSMของเขาขึ้นมา ทุกคนในห้องมองพร้อมกันแล้วมองหน้าอู๋อี้ฟาน

"ฉันกลับมา...ได้หรือเปล่า?"

เขาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย ซูโฮมองตาเขาแล้วเดินมาหาด้วยท่าทีเอาเรื่อง เซฮุนกับเทาเลยรีบรั้งเขาไว้แต่ซูโฮก็ยกมือบอกไม่ต้อง

"นายไปครั้งนั้นนายรู้ใช่มั้ยว่าพวกเราเสียใจและโกรธนายมาก"

เขาพยักหน้าช้าๆ

"แล้วนายอยากชดใช้ความผิดเหล่านั้นจริงๆ หรือเปล่า"

อู๋อี้ฟานเงยหน้ามองซูโฮอย่างรวดเร็ว ซูโฮร้องไห้อีกรอบก่อนจะเดินเข้ามากอดเขา

"พวกเราตามข่าวของนาย ตามเพลงของนายตลอด และ...พวกเรารอวันที่นายจะกลับมาทุกวัน..."

เทาสูดน้ำมูกก่อนจะพูดเสริม

"พวกเรารอตุ้ยจ่างกลับมาหาพวกเราทุกวันจริงๆ นะครับ"

"ถ้านายทำให้พวกเราไม่ต้องเฝ้ารอนายอย่างเจ็บปวดอีก...นายก็สมควรอยู่นี่ไม่ใช่เราะ"

อี้ชิงเข้ามาสมทบด้วยใบหน้าที่มีคราบน้ำตา

"พวกเรารอที่จะพูดคำนี้กับนายมาตลอดนะ..."

.

.

.

.

.

.

.

.

"ยินดีต้อนรับสำหรับการกลับมานะ คริส"