เจ้าอสูรอย่า(กอด)มาใกล้ข้าไปไกลๆ ข้าจะเก็บลูกผิงกั๋วเหลิน

ในตอนนี้ขอแนะนำตัวก่อนที่จะนำเรื่องนะคะ

เราชื่อว่าองุ่น แต่คงเรียกว่าไรท์นั่นแหละตามประเพณีอะนะนิยายเรื่องนี้นี่เป็นเรื่องแรกที่แต่งอาจจะใช้คำศัพท์ไม่ถูกต้องบ้างหรือว่า ออกไปจากโลกลงมหาสมุทรไปเลยและส่วนคำผิดอาจมีด้วย เพราะอาจจะตรวจไม่ดีละเอียดอะไรกันมากมาย ก็สามารถบอกกล่าวได้ตามใจนะคะงั้นขอนำเรื่องก่อนเลยเสียเวลาอ่านของเรานานละ

ออเกือบลืมค่ะ ตอนนอนและตอนตื่นในเรื่องมีเนื้อหาไม่เหมือนกันนะคะสังเถตุได้จากตอนเปิดเรื่องมาจะมีคนคุย(บ่น)กับผู้อ่านก่อนนั่นคือตอนหลับส่วนตอนตื่นเนี่ยคือโลกชีวิตจริงที่อาจจะได้เจอกันแต่แค่จะทำให้อึดอัดนิดหน่อย ขนาดคนแต่งอ่านแล้วยังคิดว่า"เอ็งหันหลังไปดิวะเห้ยยย หันหน้าดูดอกไม้ทำเพื่อนั่นไงไอคนในความฝันอะ"

แต่ก็อยู่ในโลกเดียวกันนั่นแหละ อาจะงงกับสิ่งที่ไร์พิมพ์ไปนิดไรท์ก็งงค่ะ

========================

ในโลกแห่งนี้เป็นโลกที่ทุกสิ่งไม่สามารถ คาดเดาสิ่งใดๆได้นอกจากตัวเจ้าเองสัตว์ที่เล็กเท่าฝ่ามือสามารถกลืนกินทั้ง อาณาจักร ลงไปได้เจ้าคิดว่ามันจะสามารถทำอะไรเจ้าได้?!

หึภูเขาเดินได้รึปกตินิยาที่สามารถทำให้มีอายุล้านๆปีงั่นหรอ จ่ายแพงหน่อยนะยัยหนูและพ่อหนุ่มทั้งหลายออหรือว่าข้าคุยกับเด็กน้อยอยู่นะชั่งน่าขันเจ้าอยากจะไปท่องโลกใบใหม่ไหม ถึงปากจะบอกว่าไม่แต่ชั่งหัวใจเจ้าเต้นแรงนะ อย่าโกหกเลยงั้นข้าจะเล่าตำนานๆหนึ่งให้ฟังหน่อยแล้วกันเกี่ยวกับโลกใบนี้

อย่างที่ว่าไปไม่สามารถคาดเดาได้บางทีนิทานหรือตำนานหรอกเด็กซักเล่มหนึ่งอาจจะเป็นจริงทั้งหมดในโลกนี้ก็เป็นไปได้เจ้ามองไปข้างหลังสิโอ้ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ใช่ทางนั้นหันกลับมา

เฮอย่าทำหน้าแบบนั้นสิเข้าเรื่องเลยดีกว่างั้นจะเริ่มเล่าแล้วนะเด็กน้อยไม่ต้องทำหน้างง ข้าไม่มีอายุขัยนั่งฟังสิข้ารู้เจ้าคิดอะไรอยู่แต่ชั่งข้าไม่ได้แคร์ งั้นไปดูตำนานครั้งนี้พร้อมๆกับพวกเราสิ

________________________________

ในชายป่าใกล้ลำน้ำมีเรือนมากมายไม่สิข้าพูดผิด หมู่บ้านติดภูเขาไม่มีการถูกปกครองใดๆทั้งสิ้น ทุกสิ่งต่างอยู่อย่างไร้กฏเกณฑ์ผู้คนใช้ชีวิตเพื่อค้นหาตนเองบ้างอาดไปค้าขายเพื่อร่ำรวย บ้างไปเป็นขุนนางเพื่อให้คนอยู่ข้างหลังสบายขึ้น

"เฟยหง เจ้าช่วยข้าไปจับปลาที่ ลำน้ำตอนนี้หน่อยได้หรือไม่ตอนช่วงเย็นแบบนี้แหละปลาออกมาเยอะข้าไม่มีสหายไปเลยยามนี้ "ชายวัยกลางคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาขณะเฟยหงพึ่งเสร็จงานหลังจากทำสวน ผักมากมายที่ต้องเก็บนำมากิน

"ท่านลุงโฮข้าไปก็ได้ แต่ขอไปนำตระกร้าใส่ปลามาก่อนหวังว่าคงไม่ใช่ข้ออ้างที่จะไปแอบดูสตรีเปือยผ้านะท่างั้นข้าไปรีบไปกล่าวกับท่านป้า เยี่ย เป็นอันดีหรือไม่"เฟยหงครั้งก่อนต้องวิ่งหนี ท่อนซุงมากมายไปพร้อมๆกับท่านลุงผลคือป้าอยู่ที่นั่น

ลุงโฮไม่ได้กล่าวคำใดๆออกมาทั้งสิ้นนอกจากจะมีเสียงตลกขบขันเมื่อนึกถึงสิ่งที่ตนทำไปเมื่อครั้งก่อน แต่สาบานว่าจะเป็นครั้งเดียวเท่านั้น

"เอาละๆ ข้าว่ารีบไปก่อนเสียดีกว่าแดดเริ่มแรงแล้วสิท่าปล่อยไปแบบนี้คงไม่มีแรงจะก้าวเดินนี่รีบไป"

ทั้งหลานและลุงเดินมายังริมลำน้ำที่มีปลามากมาย ลอยผ่านไปมาเฟยหงไม่ได้กล่าวสิ่งใดแค่เพียงนำตระกร้ามาดักพร้อมดึงขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า

เวลาอย่างว่าไม่มีสิ่งใดรอเราท่าเราไม่รีบวิ่งตามช่วงเวลานี่ก็พบค่ำ ท้องฟ้าเป็นสีส้มสวยสดงดงามกว่าสิ่งใดไม่ว่าสิ่งใดยังต้องหันมองไม่ว่าภูตผีหรือสิ่งที่ยิ่งใหญ่เพียงใดก็ตาม ต้องยอมสละเวลาให้กับท้องฟ้าที่ให้เวลาเฝ้ามองเหมือนรุ่งอรุณที่เบิกฟ้า

"ข้าไปก่อนละยายแก่นั่นคงเป็นห่วงข้าแล้ว งั้นดูแลตนเองด้วยละเฟยหงข้าจะไปละนะ"ลุงโฮเดินออกไปจากลำน้ำที่สวยสดงดงามเพื่อไปหาหญิงที่ตนรักที่สุดแม้จะผ่านมานานนับพันปีแล้ว ก็ยังเหมือนเดิม

เฟยหงยืนนิ่งมองท้องฟ้าอย่างอดที่จะละสายตาได้แต่แล้วนางรู้สึกว่าเหมือนมันจะหนักแปลกๆที่เท้าเลยก้มมองไปดู

นางพบกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าสัตว์อสูรที่มีรูปร่างเป็นเสือสีดำลายตัดขาวที่เหมือนพยายาม ยึดเกาะขาเฟยหงไว้เพื่อไม่ให้ไหลตามน้ำนางคิดบางอย่างขึ้นได้ :ช่วยเจ้าสัตว์อสูรนี่หน่อยแล้วกันถือว่าทำแต้มบุญ:

นางจับมันขึ้นมาอย่างยากลำบากเพราะจุดที่เจ้าเสือนี่อยู่เป็นจุดประจำที่น้ำมักลึก เลยต้องลากขึ้นฝั่งอย่างยากแทบเรียกว่ากินแรงไปสามในสี่ของร่างกายเสียดีกว่า พอมันขึ้นมาได้ก็นอนจ้องเฟยหงอย่างกับว่าชีวิตนี้นี่ไม่เคยพบเห็นมนุษย์

นางไม่ได้กล่าวใดๆมากมายหรือแม้คิดจะเป็นนางเอกในนิยายที่ช่วยเจ้าสัตว์ต่างๆแล้ว จะตรวจดูว่ามีแผลหรือไม่แค่หยิบตระกล้าที่มีปลามากมายเดินจากไป

เจ้าเสือเดินตามเฟยหงต้อยๆเหมือนลูกสุนัข นางหนุดเดินพร้อมขมวดคิ้วแล้วหันไปหยิบปลาที่อยู่ตระกร้ามาตัวกนึ่งแล้วโยนให้สัตว์อสูร ก้มลงไปกินอย่างรวดเร็ว

เฟยหงใช้โอกาศนี้รีบวิ่งออกไปแต่สองขาหรือจะสู้สี่ขาเจ้าสัตว์อสูรเจ้าเดิมวิ่งตามมาพร้อมเดินตามต้อยๆอย่างเช่นเคย นางจึงหยิบปลาแทนที่จะเป็นตัวเดียวแต่เป็นโหลขึ้นมาพร้อมกับโยนให้แล้ววิ่งออกไป เจ้าเสือใหญ่เหมือนรู้หน้าที่จึงคายปลาให้ได้มากที่สุดแล้ววิ่งตามไป

"เจ้าเสือยักษ์เจ้าอยากได้อะไรกันแน่เนี่ย"สัตว์อสูรหยุดนิ่งพร้อมกับหันหลังมันให้ดูพร้อมนั่งลง นางพบกับบาทแผลขนาดใหญ่ที่หลังพร้อมมีธนูอีกสามดอกติดอยู่แต่คาดว่าที่ที่เหลือตอนตกน้ำจะพัดออกไปบ้าง นางจึงพามันเดินมาถึงบ้านของตนถึงอีกใจจะไม่อยากให้มาก็ตามแต่ดูจากทรง น่าจะตามมาแน่นอน

นางรีบหายาที่ใช้สะหมานแผลพร้อมผ้าชุบน้ำแล้วถังน้ำอีก เจ้าเสือเหมือนรู้งานจึงหันหลังแล้วให้ทายาพร้อมให้นางเช็ดแผลห้ามเลือดต่างๆนานาจนหลับไปเมื่อแผลหยุดเลือดออกแล้วแต่ยังดีที่ปลาทำการหมักเกลือแล้ว และโชคยังดีคือพุงนุ่มๆของมันชั่งน่า~~นิ่ม

นี่ก็ผ่านไปหนึ่งเดือนเสียแล้วเจ้าเสือนั้นได้เข้ามาในชีวิตของเฟยหงเป็นอันเรียบร้อยถึงตอนแรกชาวบ้านจะ กลัวแต่ตอนนี้ก็ชินเสียแล้วแต่จะเข้าไปเล่นกับมันก็ต่อเมื่อเฟยหงอยู่ข้างๆเพราะเคยจะเข้าไปเล่นกับมันแต่คนๆนั้นกลับเดินกลับมาพร้อมทำเหมือนไม่รู้ว่าเจ้าเสือมีอยู่ที่นี่เมื่อเจอกับมันอีกครั้งเลยตีความมั่วๆไปต่างๆนานา 

แต่ใช่ว่าจะเกิดข่าวลือแย่ๆขึ้นเพราะบางทีเสือตนนี้จะแอบช่วยชาวบ้านที่เดือดร้อนด้วยบางครั้งและทำเป็นว่า มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยแต่ชาวบ้านทำได้เพียงแค่อมยิ้มกลับความน่ารักของมันเสียแล้ว แต่แอบเสียดายหน้อยนึงเพราะเป็นตัวผู้เพราะแอบๆมีเสือตัวผู้มากมายที่เป็นสัตว์เวทย์มนต์แอบมองมันอยู่ แต่ก็ต้องเสียดายซ้ำซ้อนเพราะเสือตนนี้นี่เป็น สัตว์อสูรด้วย

ส่วนเจ้าของของมันก็อืมให้ความเอาใส่ดีเชียวต่างจากครั้งแรกที่เจอกันแต่นี่แค่ชนวนแรกเท่านั้น

==========================

เฮอย่านอนตักข้าแบบนี้สิตอนนี้เจ้าต้องรีบไปเรียนแล้วนะเจ้าหนู อืมข้าหมายถึงแบบว่าไปทำอะไรในชีวิตแระจำวันของเจ้านะเพราะเหมือนว่าจะถึงเวลายามรุ่งสางแล้วเอาตื่นๆ 

ข้าจะรอนะ

หวังว่าข้าจะได้เล่าตำนานอีกครั้ง

จากนี้ดูแลตนเองด้วยแล้วกลับมา

กลับมาฟังตำนานนี้อีกครั้งนะงั้นตื่นเสีย

ข้าจะรอเจ้าฝากไปซื้อซอสมะเขือเทศด้วย