แพรห่มไพร

“พี่รักแพรนะครับ..รักมากจนแทบจะเป็นบ้าตาย...อยู่แล้ว ยิ่งได้ยินประโยคที่แพรพูดว่ารักพี่นัย..พี่ยิ่งปวดร้าวจนไม่รู้จะทำอย่างไรกับตัวเองดี..แพร...พี่...”

“แล้วทำไมคุณไม่ฟังให้จบประโยคหละคะ หุนหันไปเลยไม่ได้ยินคำว่าแพรรักพี่นัยเหมือนพี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น”

ไพรวัลย์รีบคลายอ้อมกอดและเอามือจับไหล่ของแพรไหมทั้งสองข้าง พร้อมกับมองไปยังดวงหน้าของหญิงสาว ก่อนจะค่อยใช้มือเอื้อมมาสัมผัสแผ่วเบาที่ดวงหน้าไล่...รอยเปื้อนของคราบน้ำตาออกไป 

“พี่ขอโทษครับแพร  ตอนนั้นพี่ได้ยินเพียงเท่านั้นหูมันก็อื้อไม่ยอมฟังอะไรแล้ว คิดอย่างเดียวว่าต้องออกไปข้างนอกและไปให้ไกลแพรเท่านั้น  พี่มันโง่เอง....”

“โง่จนทำให้คนที่พี่รักต้องเสียใจเสียน้ำตาเพราะพี่ โง่ที่ไม่ยอมทำตามใจของตนเองเสียแต่แรก โง่จนไม่รู้ว่าจะต้องลบล้างอย่างไรถึงจะหายได้ โง่...”  เสีกยงของไพรหายไปเพียงเท่านั้น เมื่อนิ้วชี้เรียวสวยของแพรไหมได้ไปแตะที่ริมฝีปากของเขา ราวกับไม่อยากได้ยินคำพูดมากมายที่บ่งบอกถึงความเสียใจ เพราะถึงเขาเสียใจแค่ไหนก็ยิ่งทำให้เธอเสียใจมากด้วยเช่นกัน เพราะ หัวใจของเธอทั้งหมดนี้ ได้มอบให้กับชายที่อยู่ตรงหน้าจนไม่เหลือไปให้ใครอีกต่อไปแล้ว