คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ซวยกับซวย
“นายมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันเหรอ”ฉันจ้องหน้าอัคคี ทำไมเขาต้องพาฉันมาหลังห้องน้ำชายด้วย ยี้ๆเหม็นฉี่ T^T หรือไอ้พวกผู้ชายมันมาฉี่ที่หลังห้องน้ำเพราะขี้เกียจเข้าห้องน้ำนะ แต่ไม่น่าจะใช่มั้ง นี่ไม่ใช่โรงเรียนกระจอกๆเลยTOT
“คือฉันจะมาบอกให้เธอ....”
ปังง!!
“เฮ้ยใครจุดประทัดวะ”ฉันสบถอย่างเซ็งๆ
“ประทัดบ้านเธอสินี่มันเสียงปืน วิ่งดิโว้ยย”
“เห้ยย! จริงดิO_O”
ปังงง
เออเชื่อแล้วโว้ยยยยย ฉันใส่เกียร์หมาแล้ววิ่งตามมาอัคคีทันที
“แฮ่กๆๆ ไอ้พวกนั้นมันเป็นครายยย”
ปังงงง!!
ไม่อยากรู้ก็ได้วะT^T
“มาทางนี้สิ”ฉันเซไปตามแรงฉุดของอัคคี เมื่อมาถึงฉันก็ยืนจ้องพุ่มไม้ตาปริบๆ อย่าบอกนะว่า... “เอ้าขึ้นซะ ขึ้นไปข้างบน เร็วเซ่รอมันมายิงสมองกระจุยก่อนรึไง” อัคคีพูดพลางชี้ขึ้นไปบนต้นไม้
อ้าวว! ให้ปีนหรอกหรอO_o ฉันปีนต้นไม้พร้อมกับขาที่สั่นพั่บๆ ไอ้ขาบ้านี่ก็สั่นอยู่ได้นะโว้ย ไม่ใช่อะไรนะที่สั่นอ่ะ กลัวลูกปืนมากกว่า เพราะเรื่องต้นไม้ฉันชอบแอบพ่อไปปีนตั้นแต่เด็กๆแล้ว ในไม่ช้าอัคคีก็ตามขึ้นมา ทั้งฉันและอัคคีเกาะต้นไม้แน่นเป็นชะนี ฉันกระพริบตาปริบๆแล้วจ้องไปข้างล่างอย่างหวาดกลัว
“มันหายไปไหนแล้ววะ”
ไอ้เสื้อดำคนหนึ่งวิ่งมาหยุดอยู่ข้างล่างตรงกับกิ่งไม้ที่ฉันเกาะอยู่พอดี ฉันกลัวจนฉี่จะราดแล้วเนี่ยได้แต่ภาวนาให้อย่ามาราดตอนนี้เลย ไอ้เสื้อดำมันคงไม่นึกว่าขี้นกแน่ TOT
“แฮ่กๆๆๆๆ นั่นดิ” ชายเสื้อดำอีกคนว่า แถมยังใส่หน้ากากอีกด้วย
“ไปทางโน้นกัน”
ตึกๆๆๆๆ
แล้วพวกมันทั้งสองก็พากันตรงไปข้างหน้าฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วอัคคีก็บอกให้รีบลงต้นไม้ก่อนที่มันจะย้อนกลับมา
ตุบ!
อ้ากกกก เกือบถึงพื้นอยู่แล้วแต่ฉันดันพลาดท่าตกต้นไม้ซะได้ แต่พอจะยืนก็ล้มคว่ำลง กรี้ดดดไอ้ขาทรพีแกมาเป็นอะไรตอนนี้ว้าT^T
“อย่าบอกนะว่าเธอลุกไม่ได้น่ะ”
“แงๆๆๆๆๆฉันต้องตายแน่ๆเลยอัคคี”
“เธอนี่นะ-*-“เขาปั้นหน้าบึ้งแล้วค่อยๆพยุงฉันขึ้น
“มินิ!”
เฮือกก!! O_Oใครมันเรียกฉันฟะ ฉันกับอัคคีค่อยๆหันหน้าไปมองก็พบว่ายัยเซย่านั่นเองมันจะโผล่มาทำไมตอนนี้วะเนี่ย -_-!!
“อะไรยะ รีบไปเลยชิ่วๆคนกำลังหนีตายอยู่”
“โอ๊ะตายจริงๆ”ยัยเซย่าอุทานแล้วทำตาโตอย่างเสแสร้งอ้อนบาทามาก “เธอคิดว่าตัวเองกำลังเล่นหนังบู๊อยู่รึไง”
“นี่ฉันไม่มีเวลามาเถียงกับเธอหรอกนะ ไปให้พ้นเลยเมื่อกี้มีชายชุดดำไล่ยิงฉันจริงๆ”
“เก็บคำโกหกของเธอไว้เถอะย่ะ จะมาพลอดรักกับผู้ชายทำไมต้องหาข้ออ้างเกินจริงแบบนั้นด้วย เอาเถอะยังไงฉันก็ไม่สนใจแค่จะมาถามว่าเห็นออสตินมั้ย”
นังชะนี !! -_-*
“ไม่เห็นโว้ย แล้วก็ไม่ได้มาพลอดรักด้วย”
“มินิ!!”
“โอ๊ยใครมาเรียกอีกวะเดี๋ยวปั๊ดเตะก้านคอเลย เฮ้ย! แฟรงกี้O_O” ฉันด่าแฟรงกี้ ฉันด่าแฟรงกี๊T^T ฉันไม่รู้ไม่เห็นนะเว้ยยยย อัคคีถอนหายใจอย่างรำคาญแล้วหันซ้ายหันขวาอย่างระมัดระวัง
“มินิถ้ามันย้อนกลับมาเราไม่ตายดีแน่”อัคคีกระซิบ
“เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ!!”แฟรงกี้ตะโกนเสียงแข็งเล่นเอาฉันรีบผละออกจากอัคคีจนตัวเองล้มหน้าคว่ำTOT
ถุยย ฉันคายไปไม้ทิ้งแล้วหันไปบอกแฟรงกี้ “คือฉัน...”
“เธอจะมาแก้ตัวอะไรอีกหา! ไหนบอกว่าจะตั้งใจทำข้อสอบไง ไม่ถึงไหนก็ทำตัวเหลวไหลแบบนี้ซะแล้ว”
แฟรงกี้ดุแล้ววิ่งมาพยุงตัวฉันก่อนที่อัคคีจะมาถึงซะอีก แฟรงกี้ปัดมืออัคคีออกจากแขนฉันแล้วมองอัคคีด้วยสายตาเกลียดชัง
ปังง!!
“นี่ล่ะนี่ฉันจะบอก ว่าฉันโดนตามล่า!!”ฉันตะโกนใส่หน้าแฟรงกี้
“กรี้ดดดดด นี่มันจริงเหรอเนี่ย” ยัยเซย่ากรีดร้องเหมือนคนเสียสติ
“มันอยู่นั่น!!”
เฮ้ยย ! ถึงมันจะใส่หน้ากากแต่หัวเหม่งมันชัดเจน พวกมันอยู่ห่างจากเราไม่ไกลมากนัก
“ไอ้หัวเหม่งมาแล้ววิ่งเร็ว!!”อัคคีตะโกน แล้ววิ่งมาจับแขนฉัน แต่แฟรงกี้ก็ปัดออกอีก แล้วอุ้มฉันจนตัวลอย
“อย่ามายุ่งกับมินิ ไปช่วยยัยปลาปิรันย่านั่นดีกว่านะอัคคี” แฟรงกี้หันไปบอก ทั้งฉันและอัคคีอ้าปากค้างอย่างตกใจ
ปัง!!
“พวกมันใกล้เข้ามาแล้ว”เซย่าร้องให้สติ แฟรงกี้เลยอุ้มฉันวิ่งเข้าป่า ส่วนอัคคีก็วิ่งไปกระชากแขนเซย่าแล้ววิ่งเข้าป่าหลังโรงเรียนอีกด้านหนึ่งเหมือนกัน
“นาย..รู้?”ฉันถามแฟรงกี้ในขณะที่เขาอุ้มฉันวิ่งเข้าป่า
“เราคบกันมาตั้งแต่เด็กๆนะมินิทำไมฉันจะไม่รู้ ถ้าเรารอดไปได้..ไม่สิเราต้องรอด ถ้าออกไปจากป่าได้เมื่อไหร่เรามีเรื่องต้องชำระกันอีกเยอะเลยล่ะ”
แฟรงกี้ยิ้มอย่างเย็นยะเยือก..
ซะ..ซวยแล้ว มินิเอ้ยยยTOT
ความคิดเห็น