คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : kiss
เย้ยยย ! ฉันน ฉันนน
จุ้บ !!
“O_O” หน้าฉัน
“O_O” หน้าเดรโก
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด !! >_<” ฉันตกใจแล้วรีบเด้งตัวออกจากเดรโกอย่างรวดเร็ว หมัดของเฮนรี่และแฟรงกี้ชะงักอยู่กลางอากาศ ทั้งคู่ยังไม่ได้ต่อยกันเลยอ่ะ แถมยังหันมาทางเราอย่างตะลึงพรึงเพริดอีกด้วย =[]=
“เธอจะกรี๊ดทำไมเราก็จุ้บกันออกจะบ่อยไป”
“ฉันยังไม่ทันตั้งตัวนี่นา อร๊ายยยย ฉันกุลสยามศรีสตรีนะยะ -o-“
“กุลสตรีศรีสยาม!” ทุกคนสามัคคีชุมนุมกันตะโกนแก้คำผิดใช้ฉันอย่างพร้อมเพรียง มีแต่เฮนรี่ที่ถลึงตาแล้วเดินเข้ามาหาฉันอย่างหาเรื่อง อร๊ายยยฉันผิดอารายเขาสะบัดฉันเองงนะT^T
“มินิหมายความว่าไง จุ้บกันออกจะบ่อยไปน่ะ!!” พี่ชายสุดที่เลิฟตะคอกฉันแล้วหันไปมองเดรโกอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ แต่หมอนี่ก็ยังกวนส้นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ได้อ้อนเท้าเฮนรี่มาก อร๊ายยยไม่มีตัวช่วยเลยตอบเองก็ได้ฟะ =_=
“เราไม่จุ้บกันแบบชู้สาวซะหน่อย เวลาเขากลับมาจากอเมริกาเขาก็ทักทายแบบนี้เป็นประจำแหละ”
“ว่าไงนะ ! ไม่เป็นกุลสตรีเอาซะเลยนะ”
“คุณแม่ก็โดนเดรจุ้บนะ งั้นคุณแม่ก็ไม่เป็นกุลสตรีน่ะสิO_o”
“เอ่อเรื่องนั้น..” คุณพี่ชายฉันหน้าถอดสีทันที เมื่อพูดถึงคุณแม่ แต่ฉันพูดจริงๆนะ “ช่างมันเถอะ”
“หึๆ หวงน้องสาวจังเลย” แฟรงกี้แค่นหัวเราะ แล้วพูดลอยๆ ก่อนที่จะมองทางโน้นทีทางนั้นทีเหมือนไม่สนใจ ลอยหน้าลอยตามากขอบอก ! การกระทำนั้นทำให้เฮนรี่ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ ฉันเลยจับมือเขาไว้ ไม่ให้พุ่งเข้าไปหาแฟรงกี้อีก
“แกอย่าคิดอะไรมั่วๆแล้วกัน” เฮนรี่พูดแบบไม่พอใจแล้วฉุดมือฉันออกจากห้องทันที
“ไอ้เลวนั่น !”แม้จะกลับมาห้องฉันแล้ว ดูเหมือนพี่ชายบอดี้การ์ดฉันก็ยังไม่หายขุ่นเคืองอยู่ดี อย่าว่าแต่เฮนรี่เลยนะ ฉันเองก็โมโหเหมือนกัน ทำไมเขาคิดอะไรแบบนั้นกับเฮนรี่ได้ ถึงเขาไม่ใช่พี่ชายฉันแท้ๆ เขาก็บริสุทธิ์ใจมากนะ เขาห่วงใยฉันแบบน้องสาวคนนึงเท่านั้นแหละ =_= !
“ช่างเขาเถอะค่ะ พี่ขา”
“หืม ว่าไงนะ เธอเรียกฉันว่าพี่เหรอ?”
เขาหันมามองฉันอย่าง งงๆ คงเป็นเพราะปกติฉันเรียกเขาว่าสามีรองหรือไม่ก็เฮนรี่เฉยๆล่ะมั้ง เขาเลยงงแบบนี้ แต่เอาเถอะฉันควรเรียกเขาว่าพี่ก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอ
“ใช่ ต่อไปฉันจะเรียกพี่ว่าพี่ค่ะ พี่ค้า>o<” ฉันพูดแล้วก็กอดแขนเฮนรี่อ้อนๆ เขายิ้มอย่างปลื้มใจสุดๆ แล้วลูบหัวฉันแบบเอ็นดู อร๊ายยอุ่นใจอ่ะ>_<
“ขอบคุณนะที่เรียกพี่ว่าพี่”
“ทำไมต้องขอบคุณด้วยล่ะคะ มันก็สมควรเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ^^”
“เพราะ.. ฉันไม่ใช่…”
“หยุดพูดเลยนะคะ ! แม่กับพ่อรักพี่เหมือนลูกแท้ๆเลยนะคะแถมยังชอบลำเอียงเข้าข้างพี่มากกว่าฉันซะอีก ทำไมพี่จะไม่ใช่พี่ฉันล่ะ ฉันขอบคุณมากนะคะที่เกิดมาเพื่อเป็นพี่ชายสุดหล่อของฉัน พี่รู้มั้ยฉันมีความสุขมากเลยนะที่มีพี่ชายน่ะ พี่ปกป้องฉันทุกๆอย่าง เป็นเดือดเป็นร้อนแทนฉัน ฉันอุ่นใจที่มีพี่อยู่ข้างๆและอยู่กับครอบครัวเรา”
“เฮ้ออให้ตายสิ! วันนี้เด็กดื้อพูดซะซึ้งน้ำตาซึมเชียว ขอบคุณนะที่เป็นน้องของพี่ พี่รักครอบครัวเรามากที่สุดเลย”
เฮนรี่พูดด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม เขาลูบผมฉันเบาๆอย่างอ่อนโยน แต่ใบหน้าและยิ้มของเขามันช่างอ่อนโยนยิ่งกว่า ทำไมแฟรงกี้ถึงพูดจาร้ายๆมาได้นะ เขาจะไปรู้อะไรดี (-_-*)
เช้าวันต่อมา และวันนี้ก็เป็นวันจันทร์ กรี๊ดดด! เกลียดวันจันทร์ที่สุดเลยT^T แฟรงกี้ลงจากรถก็เดินแยกจากพวกเราแล้วเข้าห้องเรียนตัวเองไปเลย ทำอย่างกับอยู่คนละบ้านงั้นแหละ หมั่นไส้วุ้ย คงจะรีบไปเจอยัยลิซ่าหวานใจนายต่างดาวนั่นล่ะสิ(ต่อเติมเองเพราะหมั่นไส้) คิดถึงมากล่ะสิไม่ได้เจอกันตั้งสองวันหนิ เหอะๆ -*-
“หวัดดีมินิ”
อ้อ ! แซมนั่นเอง ทำไมต้องมายืนเขินตรงนี้ด้วยเนี่ย แซมทักฉันแล้วเกาหัวอย่างเขินๆ
ลืมไป ! เขาชอบฉันนี่นา เอาล่ะฉันจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ได้ยินแล้วกันนะสำหรับเรื่องวันนั้น
“หวัดดีแซม”
“ขวางทางว่ะ ไปไหนก็ไปดิ”
“อย่าเสียมารยาทสิ”ฉันหันไปดุไอ้บ้าลีโอแฝดพี่ เพราะตอนนี้แซมหน้าเสียหน่อยๆ “ถ้านายเกะกะก็ไปห้องก่อนเลย ทุกคนจะไปก่อนก็ได้นะ”
“เธอก็รู้ว่ามันอันตราย!”
ออสตินว่าพลางกัดแอปเปิ้ล แล้วหรี่ตามองแซมอย่างจับผิด ไอ้บ้ามองแบบนี้เป็นใคร ใครก็อาย แซมเลยเบือนหน้าหนีไปอีกทางอย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
“เฮ้! ฉันไม่ใช่คนอันตรายนะ”
แซมพูด
“ฉันไม่ได้ว่าแกซะหน่อย”
“เอาเถอะ อย่าทะเลาะกันพวกนายไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันอยู่กับเพื่อนฉันเอง” ผัดไทยที่พึ่งเดินมาบอกกับทุกคน เฮนรี่เลยบอกให้คนอื่นๆไปรอที่ห้องก่อนเลย แล้วหันไปฝากฉันไว้กับผัดไทย แหงล่ะเพราะยัยผัดไทยไม่ปล่อยให้ฉันเป็นอะไรไปหรอกก ^_^
“ฝากด้วยนะ”
“คะ..เอ่ออื้ม>//<”
เฮนรี่เดินไปแล้วกับพรรคพวก แต่ทำไมยัยลิงผัดไทยเน่าเพื่อนฉันมันหน้าแดงฟะ ฉันรู้สึกตงิดๆแล้วสิ
“นายมีอะไรกับเพื่อนฉันเหรอแซม”
“อ๋อ เอ่อ..ฉันก็มาทักทายเฉยๆน่ะ”
“ไม่ใช่ว่ามาจีบหรอกนะO_o”
“ใช่..เอ้ย!!ไม่ใช่ ใครจะไปจีบมินิกันล่ะ ฉันไปเรียนดีกว่า บายนะมินิ^^” เป็นใคร ใครก็ดูออกจ้ะ แซมโบกมือให้ฉันแล้วเดินไปเลย เมื่อแซมไปแล้วยัยตัวดีก็หันมากระซิบฉันอย่างสอดรู้สอดเห็นทันที
“แกว่าแซมแปลกๆมะ เหมือนชอบแกเลยอ่ะ”
“ไม่ใช่หรอกมั้งง-///-“
“เฮ้ ! แล้วทำไมแกต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย”
“ฉันแต่งหน้ามั้งงง-///-“
“ฉันว่าไม่ใช่นะ” ยัยเพื่อนยังจับผิดฉันไม่เลิก
“แล้วอะไรเล่า”
“เขินไง ว้ายๆๆเขินล่ะสิ”
“ไม่ใช่ไงเล่า-_-^”
แต่อันที่จริงก็ใช่นั่นแหละ ใครจะไปยอมรับเดี๋ยวยัยนี่ล้อฉันแย่เลย
“เมื่อกี้แกก็หน้าแดงนะ” คราวนี้ฉันยิงคำถามคืนบ้าง ยัยตัวดีสะดุ้งทำหน้าเหลอหลาทันที นั่นไงว่าแล้ว! เป๊ะเลยยย ยัยนี่ต้องเขินพี่ชายฉันแน่ๆ
“เฮ้ยย! ฉันว่าไม่ใช่แล้ว พอๆๆไม่คุยเรื่องนี้กันแล้วไร้สาระอ่ะ”
เปลี่ยนเรื่องไวนะยะ
“เออแล้วเรื่องแกงงกับความรู้สึกตัวเองน่ะ แกรู้ยังว่าแกชอบใคร”
“ฉันเหรอ?”
ยัยผัดคงถามเรื่องระหว่างแฟรงกี้กับอัคคีเป็นแน่
“อื้มม”
“แฟรงกี้”
“ห้ะ !! ฉันนึกว่าแกเลิกชอบแล้วซะอีก”
“ฉันทำไม่ได้อ่ะ แงๆๆๆTOT” ยัยผัดไทยมองฉันอึ้งๆ แล้วตบหลังฉันเบาๆอย่างปลอบใจ ฉันพยายามแล้วอ่ะ แต่สุดท้ายก็ยังชอบเขาอยู่ดี
“สาวๆไปเข้าเรียนสิ”
“อ๋อขอบใจ เฮ้ย อัค…เฮ้ยยอารอน” ฉันตกใจที่อยู่ๆอัคคีก็โผล่มาแถมยังใส่ชุดนักเรียน โรงเรียนนี้อีกด้วย อย่าบอกนะว่าเขาก็เรียนที่นี่น่ะ
“ใครเหรอมินิ”
“อารอนเพื่อนฉันเอง” ยัยนี่รู้จักอัคคีแต่ชื่อจ้ะ แต่ไม่เคยเห็นหน้า T_T เรื่องนี้ฉันคงบอกใครไม่ได้
“อ๋อ หวัดดีนะอารอน”
“เอ่อ อารอนนี่ผัดไทยเพื่อนฉันเอง^^”
“หวัดดีครับผัดไทย” อัคคีคลี่ยิ้มบางๆ แต่นั่นมันก็ทำให้ยัยผัดไทยเขินได้
“นายเรียนอยู่โรงเรียนนี้ด้วยเหรอ” ฉันถามอัคคีแล้วมองเครื่องแบบเขา
“ฉันพึ่งย้ายมาน่ะ ฉันว่าเธออย่าพึ่งถามอะไรมากเลย ไปเข้าเรียนเถอะ”
“อ๋อ งั้นบายนะ” เราทั้งคู่โบกมือให้อัคคีแล้วเดินไปที่ตึกเรียนของตัวเอง ระหว่างทางผัดไทยก็หันมาถามฉันว่า
“เดี๋ยวนี้แกไม่มีอันตรายเลยแฮะ”
“อือจริงด้วย” เป็นอย่างที่ผัดไทยบอกเลย เพราะล่าสุดก็ตั้งแต่เดือนที่แล้วโน่น ที่ออสตินตกบันไดไปหัวแตกเพราะช่วยฉัน
“เขาคงขี้เกียจแล้วมั้ง”
“เฮ้! อย่าคิดแบบนี้สิเราต้องมองโลกในแง่ร้ายไว้ก่อน น้ำนิ่งไหลลึกนะ”
ทำไมมันต้องพูดให้ฉันกลัวด้วยฟะเนี่ย T^T แต่ยังไงฉันก็ต้องระวังตัวแบบที่มันบอกนั่นแหละ
ความคิดเห็น