ตอนที่ 16 : 14 100%
14
วันนี้โรงเรียนโชโฮคุกำลังคึกคัก และเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่ต่างเดินเข้าออกประตูหน้าโรงเรียนอย่างไม่ขาดสาย นักเรียนในโรงเรียนก็วุ่นวาย เดินสวนกันไปมา เพราะว่าวันนี้เป็นวันที่มีกิจกรรม...และเปิดให้คนข้างนอก รวมทั้งน้องๆที่อยากเข้ามาต่อ ม.ปลายที่นี่ เข้ามาเข้าชม ชมรมต่างๆก็จัดกิจกรรม ออกบูธกันอย่างคึกคัก...รวมถึง...ชมรมบาสเกตบอล
ด้วยความสามารถและลีลาการเล่นบาสฯ ที่ยอดเยี่ยมในการแข่งอินเตอร์ไฮเมื่อปีก่อนนั้นทำให้มีหลายคนแวะเวียนมาดูไม่ขาดสาย...โดยเฉพาะกับ ชายหนุ่มผู้เล่นยอดเยี่ยมและหนึ่งในตัวจริงของนักบาสเยาวชนทีมชาติญี่ปุ่นอย่าง...
รุคาว่า คาเอเดะ
“วันนี้นายอารมณ์ไม่ดี? นอนไม่พอเหรอรุคาว่า” สาวสวยผู้จัดการทีมถาม มองหน้ารุ่นน้องที่คิ้วขมวดแน่น ตาคมๆนั่นก็ทอแววหงุดหงิด บรรยากาศอึมครึมเสียหลายๆคนถอยห่างไปไกลหลายเมตร
“เปล่าครับรุ่นพี่” ร่างสูงบอกน้ำเสียงเย็นจัด จนอายาโกะยิ้มแหยๆ
ใครทำให้หนุ่มหล่อคนนี้อารมณ์เสียกันล่ะเนี่ย?
“รุ่นพี่...หมอนั่นล่ะครับ?”
“หืม? หมอนั่นไหน?” รุคาว่านิ่งไปนิด
เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะหายเร็วขนาดมาร่วมกิจกรรมของชมรมได้...แต่ก็อยากรู้ว่าตอนนี้คนผมแดงอาการเป็นยังไง จะหายป่วยหรือยัง
มันน่าเจ็บใจที่เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับหมอนั่นเลย ไม่รู้ที่อยู่...เบอร์โทรศัพท์
ไม่รู้อะไรสักอย่าง!!
“ซากุรางิ”
“อ๋ออออออ เจ้าตัวป่วนนั่นน่ะเหรอ?” อายาโกะลากเสียงยาว แม้จะนึกสงสัย ว่าทำไมรุคาว่าถึงถามหาคู่กัดอย่างซากุรางิ แต่จะว่าไปช่วงนี้ทั้งสองคนก็ไม่ได้ทะเลาะกันสักเท่าไหร่ แถมยังเล่นประสานกันได้ดีด้วย
“หมอนั่นโทรมาลาน่ะ...วันนี้คงไม่ได้มาโรงเรียน เห็นบอกว่าต้องไปตรวจสุขภาพกับเทรนเนอร์ที่โยโกซุกะน่ะนะ เฮ้ย!! รุคาว่า ไปไหนน่ะ? เดี๋ยวสิย้าาา~~~” ร้องห้ามเสียงแหลมเมื่อร่างสูงนั่นพุ่งพรวดออกไปที่ประตูโรงยิมอย่างรวดเร็ว
“วันนี้มีกิจกรรมนะไอ้บ้า!!”
พวกที่อยากมาดูหน้ารุคาว่าก็หายหมดน่ะสิ!!
ซากุรางิก็ไม่อยู่ รุคาว่าก็โดดอีก
นี่มันวันวิกฤตของชมรมบาสหรือไงกัน!!
โยโกสุกะเป็นเมืองท่าที่มีความสำคัญของประเทศญี่ปุ่น เป็นฐานทัพเรือ และประตูทางทะเลไปสู่โตเกียว มีความสำคัญหลากหลายอย่าง...แต่ซากุรางิไม่เคยจะรู้ว่าเมืองท่าแห่งนี้จะมี ‘ปีศาจ’ อยู่ด้วย
ดวงตาสีแดงมองร่างของหญิงสาวตัวเล็กที่กำลังยกมือขึ้นกอดอก เส้นผมสีดำนั้นถูกยกมวยขึ้นสูง ร่างบอบบางในชุดวอร์มสีดำ ผิวขาวอมชมพูอย่างคนสุขภาพดี ส่วนสูงที่ราวกับเด็กมัธยมทำให้สาวน้อยตรงหน้าซากุรางิดูน่าปกป้อง...
หากไม่ติดว่ายัยผู้หญิงคนนี้สามารถส่งผู้ชายตัวโตๆนับสิบคนไปกองกับพื้นได้ภายในไม่ถึง 10 นาทีล่ะนะ =_=
“สาย...” เสียงหวานเปรย แต่เย็นยะเยือกจนซากุรางิสะดุ้งเฮือก ปรายตามองร่างสูงที่มาเป็นเพื่อนราวกับขอความช่วยเหลือ
“เรื่องสายน่ะช่างมันเถอะ ฉันก็ไม่คิดว่านายจะมาทันอยู่แล้ว...แต่” เงียบไปนิด “สภาพนายคืออะไรหา!!”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร...สักหน่อย” เถียงกลับอย่างอ้อมอ้อม
“ไปหลอกลูกหมาไป!! คิดว่าฉันโง่เหรอ? คิดว่าฉันคนนี้เป็นใครกันย่ะ”
เป็นยัยปีศาจ...
โป๊กกกก!!
“โอ๊ย! เจ็บนะ เขกหัวฉันทำไมเนี่ย!!” ซากุรางิประท้วง หมัดเล็กๆแต่แรงประหนึ่งแมมมอธฟาดลงมาเต็มๆจนร่างของเขาแทบจะทรุดลงไปที่พื้น
“นินทาในใจฉันก็รู้ย่ะ!!”
ดวงตาคมสีดำมองเจ้าตัวป่วนที่ถูกผู้หญิงตัวเล็กๆรังแกจนไม่น่าเชื่อว่านี่คือหนึ่งในหัวโจกอันธพาลและนักบาสม.ปลาย
อดขำไม่ได้แฮะ...เป็นภาพที่แปลกดี
“หึๆ”
“อ๋อ...นายคือเซนโด อากินะสินะ ยินดีที่ได้รู้จัก ถึงฉันจะรู้จักนายอยู่ก่อนก็ตาม”
“ครับ?” เลิกคิ้วงงๆเมื่อหญิงสาวตรงหน้าหันมาคุยด้วย
“มุราซาชิ โนะ โกโตะ”
เซนโดเบิกตาขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะ
โลกช่างกลมจริงๆ...ไม่รู้ว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญหรืออะไรกัน
“ฮะๆๆ ไม่นึกว่าเทรนเนอร์ของซากุรางิจะเป็นคุณ”
“อืม...ฉันได้ยินเรื่องของนายมาเยอะเลยล่ะ...ตอนมากิบอกว่าจะมีคนมาเป็นเพื่อนฮานะจัง นึกว่าจะเป็น...” หยุดพูดไปนิดนึงก่อนดวงตากลมโตจะสังเกตเห็นร่องรอยบางอย่างที่โผล่พ้นเสื้อผ้าของคนผมแดง ประกายแววตากร้าวขึ้นเล็กน้อย
“ช่างเถอะ...เข้ามาข้างในก่อนล่ะกัน ฮานะจัง ไปทำข้าวกลางวันมาด้วย ฉันหิวแล้ว!!”
“หา! ฉันเพิ่งมาถึงเองนะ ให้พักสักหน่อยไม่ได้หรือไง”
“อย่ามาเถียง”
“จ้าๆๆ กลัวแล้ว อย่างับหัวฉันนะ ยัยปีศาจ มิน่าล่ะเธอถึงยังโสดทั้งๆที่อายุก็เกือบจะสามสิบแล้ว”
“ไอ้หัวแดงปากเสีย!!” ซากุรางิรีบวิ่งพรวดไปทันที เพราะกลัวยัยปีศาจแคระจะหักคอ
“ฉันเพิ่งจะ 26!! ไอ้เด็กบ้านี่! ใครใช้ให้วิ่งก็ไม่รู้...ร่างกายยังไม่แข็งแรงดีไม่ใช่หรือไง” พึมพำตามเบาๆ
“คุณนี่รู้อะไรดีๆเยอะเลยนะครับ”
“มันเป็นความสามารถของอาชีพฉันน่ะนะ” ยักคิ้วนิดๆ เซนโดยิ้ม
ทั้งๆที่ผู้หญิงตรงหน้าอายุมากกว่าแต่เขากลับรู้สึกว่าช่างน่าเอ็นดู...เหมือนน้องสาวตัวน้อย
“รวมทั้งเรื่องของนายกับลูกพี่...”
“เรื่องของผมน่ะช่างเถอะครับ” เขาเอ่ยขัด ก่อนที่หญิงสาวคนนี้จะหาเรื่องมาแซวเขาเล่นเสียก่อน
เฮ้อ...นึกโทษใครบางคนที่ไม่บอกอะไรกันเลย ปล่อยให้มาเผชิญหน้ากันแบบนี้สงสัยคงอยากแกล้งเขาเล่น
กลับไปนี่คงมีการลงโทษกันบ้างล่ะ!
“ฉันนึกว่าคนพี่พาฮานะจังมาจะเป็นหมอนั่นเสียอีก...” เซนโดนิ่งไปนิด คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน รู้ว่าหมอนั่นที่หญิงสาวกล่าวถึงหมายถึงใคร
“คงไม่หรอกครับ...”
“เหรอ?” หญิงสาวตัวเล็กครุ่นคิด “คนเราเนี่ยพอมีบางสิ่งบางอย่างอยู่ใกล้ๆ ก็มักจะไม่ค่อยให้ความสำคัญเนาะ แล้วก็ไม่รู้ว่าคนอื่นก็เป็นที่รักของอีกหลายๆคนเหมือนกัน...ต่อให้เป็นเจ้าของหัวใจใช่จะมีสิทธิ์ทำอะไร” เปรยเรียบๆ
“สงสัยคงต้องสั่งสอนให้รู้เสียบ้างว่าการสูญเสียของรักน่ะเป็นยังไง หึๆๆ” แสยะยิ้มน่าขนลุกจนเซนโดนึกหวาดเสียวแทนคนถูกหมายหัว
ดูเหมือนซากุรางิไม่ต้องทำอะไร ก็มีคนเอาคืนแทนให้แล้ว
อืม...ขอให้นายโชคดีนะรุคาว่า...
...................................................
“นายอยู่ไหน” เสียงทุ้มกรอกลงไปในบลูทูธสีดำ ขณะที่กำลังขับรถด้วยความเร็วสูง...
{ อะไรเนี่ยคาเอะ...ทักทายสักหน่อยได้ไหมหา มาถึงก็ถามเลย! พี่ชายคนนี้รู้สึกเสียใจนะ}
“อย่าเรื่องมาก”
ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ล้อเล่นหรอกนะ!!
{ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า } ปลายสายถามอย่าสนใจ...
หากไม่ใช่เรื่องสำคัญ คนอย่างรุคาว่า คาเอเดะ คงไม่ทำน้ำเสียงจริงจังแบบนี้
“หมอนั่น...”
{ หืม? อ๋อ...คนที่นายเคยเล่าให้ฉันฟังน่ะเหรอ? แล้วยังไง }
“มีเรื่องนิดหน่อย...ตอนนี้หมอนั่นไปโยโกซุกะ”
{ โยโกซุกะ? นายกำลังจะไปที่นั่น? }
“อืม...อย่างที่นายรู้ดี ฉันคงเจอของหนัก”
{ เลยอยากขอให้ฉันช่วย } ปลายสายหัวเราะ
คนหยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างรุคาว่าเนี่ยนะ!
แต่เอาเถอะ...หากเป็นเรื่องของหัวใจ คนเราก็มักทิ้งหลายๆอย่างได้...เพื่อให้ครอบครองคนที่รัก
{ หึๆ...ไม่มีปัญหาหรอก...ยังไงนายก็ญาติฉัน แล้วหากนั่นคือคนที่นายรัก...เขาก็จะกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเรา...แต่...บอกเลยว่า...ไม่ง่ายหรอก }
“ขอบคุณ...” รุคาว่าวางสาย...
เขาไม่มีทางเลือกมากนัก...และไม่อยากสูญเสียหมอนั่นไปด้วย!!
แม้จะถูกเกลียดแค่ไหน...ก็จะไม่ยอมปล่อยมือ!!
“นายไปอาบน้ำแต่งตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็ไปพักผ่อนเสียดีกว่านะฮานะจัง” เสียงใสเอ่ยบอก พวกเขาอยู่ในบ้านทรงญี่ปุ่นหลังโต ที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้นานาพันธ์ และคงกลิ่นอายแบบญี่ปุ่นดั้งเดิมเอาไว้
“อ้าว...ไม่ตรวจร่างกายวันนี้เหรอ?” ซากุรางิถามหลังกินข้าวเสร็จยัยปีศาจก็โบกมือไล่เขาทันที ถึงแม้ว่าอากาศจะเย็นและท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มแล้วก็ตาม
“วันนี้ฉันเหนื่อยเต็มทีล่ะ...ผู้หญิงบอบบางอย่างฉันก็ต้องมีพักบ้างอะไรบ้าง” คนผมแดงทำหน้าตาไม่เชื่ออย่างแรง... ทำท่าจะพูดอะไรต่อ หากไม่ใช่เห็นว่ามีใครบางคนโผล่มาเสียก่อน
“เอ๋?...หมอนี่...หน้าคุ้นๆ”
“อ้าว...ฮานะจังเหรอ? ไม่เจอกันนานเลยนะ ^_^” รอยยิ้มกว้างสุดๆเป็นมิตรเต็มที่แย้มให้
“นาย...คิทสึจัง?” เพื่อนร่วมทีมบาสฯเยาวชนของรุคาว่า
“อย่าเติมจังสิ ฮึ่ย!!”
“หืม? รู้จักหรือคิทสึ?” หญิงสาวถามเมื่อเห็นสองคนตรงหน้าคุยกันอย่างสนิทสนม
“เคยเจอกันสองสามครั้งน่ะ”
ซากุรางิหันมามองยัยเตี้ยปีศาจอย่างสงสัย เมื่อเห็นเรียกชื่อต้นกันเลย “เธอรู้จักคิทสึจังด้วยเหรอ?”
“นี่นายโง่...หรือโง่มากกันแน่หา ฮานะจัง!!”
“เอ๋?”เอียงคองงๆ เหมือนเด็กน้อยจนคิทสึเนะหัวเราะ
“ฮะๆ ใจเย็นๆน่าพี่ โกโตะเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง...ฉันบอกไปแล้วนี่นาว่าชื่อ มุราซาชิ คิทสึเนะ น่ะ”
นามสกุลเดียวกับยัยปีศาจ...
“อ๋อ...” พยักหน้ารับรู้
“นายมาแล้วก็ดี...ยกอาหารไปให้อากิระจังด้วย”
“ใครอีกอ่ะพี่! มีแขกเยอะจัง...”
“เหรอ...” หญิงสาวทำตาพราว เอ่ยกระซิบอะไรบางอย่างให้น้องชายแก้มแดงจัด ส่งค้อนขวับให้ แล้วเดินย่ำเท้าตึงๆเข้าครัว
“เป็นอะไรของเขา” ซากุรางิทำหน้างงๆ มองเพื่อนใหม่ สลับกับมองเทรนเนอร์จอมโหดที
“ไม่มีอะไรหรอกน่า” ยิ้มอย่างนึกสนุก “นายเองก็ไปอาบน้ำได้แล้ว ยูกาตะวางอยู่ในห้องนั่นล่ะ ยังไม่ลืมวิธีการใส่ใช่ไหม?”
“รู้น่า...ฉันก็เป็นคนญี่ปุ่นนะ” ตอนเขามาทำกายภาพบำบัดที่นี่...ก็ต้องใช้ชีวิตแบบวิธีดั้งเดิม ใส่ยูกาตะไปไหนมาไหน...นอกจากเวลาต้องออกกำลังที่ต้องเปลี่ยน
ความจริงนี่ไม่ใช้ศูนย์ทำกายภาพบำบัดที่มีชื่อเสียงอะไร แต่หญิงสาวนาม มุราซาชิ โนะ โกโตะ เป็นอัจฉริยะในด้านนี้ ก่อนมาอยู่ด้วยกันซากุรางิได้ยินกิตติศัพท์ของยัยโหดจากเหล่าหมอ และพยาบาลกันเอยะ พูดถึงความเรื่องมากและเอาแต่ใจในการรับคำมาเทรน แต่กับเขาก็ไม่อะไรมากหรอก...อาจมีช่วงแรกๆ พอนานๆเข้าก็โอเค
ซากุรางิชอบที่นี่...แม้ยัยปีศาจจะเข้มงวดไปบ้าง แต่ดูแลเอาใจใส่เขาอย่างดี เจ้าหน้าที่ทุกคนก็เหมือนกัน เขาได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง...ที่นี่จึงเปรียบเหมือน...บ้านหลังที่สองของเขา
“คุณหนูครับ” พอพ้นร่างคนหัวแดงไป ก็มีชายชราในชุดยูกาตะสีน้ำเงินเข้มเดินเข้ามา
“ค่ะ?...เขามาจริงๆใช่ไหมค่ะ?”
“ครับ...มีรายงานว่าผมรถเฟอร์รารี่สีแดงเพลิง เข้ามาในเขตเมืองท่า”
“อืม...ดี”
พอสูญเสียไปจึงรู้จักเห็นค่าขึ้นมา
แต่จะทวงคืนน่ะ...ไม่ง่ายหรอก
“ฝากบอกคนของเราด้วยว่า...อย่าปล่อยให้เขาเข้ามาในเขตบ้านเด็ดขาดนะค่ะ”
“ครับ...”
คงต้องสั่งสอนให้รู้สำนึกสักหน่อย...ว่าคนเราต้องรู้จักรักษาของสำคัญ
“ผ่านบททดสอบให้ฉันดูหน่อยสิ...รุคาว่า คาเอเดะ”
ไม่อย่างนั้นฉันนี่แหละที่จะพรากฮานะจังไปจากนายตลอดกาลเลย!!
“รู้สึกแปลกๆ” ซากุรางิพึมพำกับตัวเองเบาๆ เงยหน้ามองท้องฟ้าที่พร่างไปด้วยแสงดาว...เหมือนดวงตาของใครบางคน...
งดงาม น่าหลงใหล น่าค้นหา
งี่เง่าจริงๆทั้งๆที่คิดว่าชอบคุณฮารุโกะมาตลอดแท้ๆ...แต่พอได้ใกล้ชิด ได้สนิท ก็กลับกลายเป็นว่าหลงเสน่ห์เจ้าจิ้งจอกนั่นไปโดยไม่รู้ตัว...ทั้งๆที่หมอนั่นไม่เห็นจะมีดีอะไรนอกจากหน้าตากับบาสฯ เรียนก็แย่ นิสัยก็เสีย กวนประสาทก็ที่หนึ่ง
แต่หัวใจ...กลับรักไปแล้ว
“ฉันหายไป...นายคงดีใจ” ยิ้มหยันให้ตัวเอง เขาไม่ได้สำคัญขนาดนั้น...ขนาดที่หากหายไปหมอนั่นคงคิดถึงกันบ้าง แม้เล็กน้อยก็ยังดี จำได้ไม่ลืมสัมผัสโหดร้ายทารุณที่อีกฝ่ายมอบให้ ทำราวกับของไร้ค่า
แต่ถึงอย่างนั้น...นั่นก็เป็นครั้งแรก...กับคนที่รัก
“ฉัน...คิดถึงนาย”
คิดถึงจริงๆนะเจ้าจิ้งจอก อยากพูดคุย...อยากทะเลาะ อยากเล่นบาสด้วยกัน
...มันคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว...
พลั่กๆ พลั่ก!!
เสียงหมัดกระทบเนื้อดังไม่ขาด มือแกร่งที่เหวี่ยงคนแล้วคนเล่าลงไปกองกับพื้น ยกขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลลงมาระใบหน้า ดวงตาโชนแสงคมกล้า จนหลายๆคนเริ่มเกรงกลัวและถอยห่าง...
ไม่น่าเชื่อว่านี่เป็นแค่เด็ก ม.ปลาย
ฝีมือการต่อสู้นี่...ต้องยอมรับว่าน่ากลัว ขนาดล้มมืออาชีพเป็นสิบๆคนได้สบายๆ
“ไม่เลวเลยนี่นา” เสียงหวานเปรย ดวงตากลมโตมองภาพเหตุการณ์จากในรถติดฟิล์มสีดำ นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้วตั้งแต่ที่ฮานะจังมาตรวจสุขภาพ ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนคลั่งราวกับคนบ้าที่หาคนสำคัญไม่เจอ
“ฝีมือดีมากเลยครับคุณหนู” คนที่พวกเขานำมานั้นมาถูกฝึกมาอย่างดี และที่สำคัญคนเหล่านี้ก็เป็นถึงบอดี้การ์ดประจำตัวคุณหนูตระกูลมุราซาชิด้วย
“ก็ต้องแกร่งพอที่จะปกป้องฮานะจังได้ล่ะนะ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ให้ผ่านง่ายๆ”
“แฮ่กๆๆ” รุคาว่าหอบหายใจ เช็ดเลือดที่มุมปาก เดินข้ามเหล่าคนที่เรียงรายอยู่ที่พื้นไปอย่างไม่ใส่ใจ คว้าขวดน้ำในรถมาดื่มอึกๆ ก่อนจะบีบจนแตก...ด้วยแรงอารมณ์โกรธ
สองวันแล้ว...สองวันที่เขาไม่ได้ข่าวคราวคนที่ตามหาเลยแม้แต่เงา!!
ใช้เม็ดเงินไปเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เสาะหาจากที่ไหนก็ไม่มีใครรู้เห็น...
ราวกับว่าถูกใครบางคนกันเอาไว้!!
“บ้าเอ๊ย!!” สบถด่า พลางชกรถราคาแพงไปแรงๆ พอได้เบาะแสขึ้นมา ก็มีพวกกวนประสาทมาขัดขวาง
ยิ่งอารมณ์ไม่ดี...จึงไม่จำเป็นต้องออมมือ
ความจริงแล้วรุคาว่าก็ใช่จะทำอะไรไม่เป็น ถึงแม้จะถูกเลี้ยงมาในตระกูลใหญ่ ก็ใช่จะเป็นคุณชายเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ ไม่อย่างนั้นตอนปีหนึ่ง เขาคงไม่ซัดกับเจ้าหัวแดงนั่นได้ตัวต่อตัวหรอก
แต่บางครั้งคนเราก็ไม่จำเป็นต้องอวดไปเสียทุกอย่าง เขาชอบบาสฯ และทุ่มเทให้มันมากกว่าสิ่งอื่นๆ เลยดูเหมือนจะมีดีแค่เรื่องนี้ไป...ทำตัวเหมือนคนหาวนอน ขี้เซา และขี้เกียจตลอดเวลา
ตอนนี้คงต้องเอาเขี้ยวเล็บที่เก็บไว้มาใช้บ้างแล้ว...เพื่อที่จะเอาคนสำคัญคืนมา
ต่อให้ต้องพลิกเมืองท่าแห่งนี้...เขาจะหาหมอนั่นให้เจอ และพากลับมาให้ได้!!
ดวงตาคมกล้ากวาดมองรอบๆ ก่อนจะสะดุดตาเข้ากับรถสีดำสนิทติดฟิล์มหนาจนมองไม่เห็นคนด้านใน แต่หน้าต่างที่เลื่อนลงเล็กน้อยนั่นก็พอจะบอกให้รู้ว่า...
เขาโดยจับตามอง
“หึ!” แค่นยิ้มอย่างหงุดหงิด
นี่สินะ...อุปสรรคที่เจ้าลูกพี่ลูกน้องตัวดีพูดถึง
หัวสมองที่ถูกใครๆด่าว่าโง่เริ่มแล่นเร็วอย่างประมวลผล...นึกสิคาเอเดะ เมืองท่านี่ ชื่อของคนที่รู้จัก...คนที่...
“หืม?” เลิกคิ้วนิดๆ ก่อนจะยิ้มน้อยๆ
นั่นสิ...เรื่องใกล้แค่...ปลายจมูกเองนี่นา พอปะติดปะต่อเรื่องราวได้ เขาก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาทันที
“พ่อนี่ผมเอง”
{ เออ...มีอะไร ฉันกำลังประชุมอยู่ แกโดดเรียนเหรอไอ้ลูกชาย } คนเป็นพ่อถามกลับมา
“เปล่า...ผมมาทำธุระ”
{ แล้วโทรฯมามีอะไร? เห็นริวบอกว่าแกไปขอให้มันช่วย แม่แกแทบจะปิดบ้านเลี้ยง ที่ลูกชายรู้จักพึ่งพาคนอื่นเขาเป็นแล้ว }
“พ่อ...อย่าล้อผม”
หากไม่จำเป็นคิดเหรอว่าคนอย่างเขาจะขอร้องใคร!
{ ฮะๆ ว่าแต่ใครกันน้าที่ทำให้ลูกชายฉันทำแบบนั้นได้ }
“ผมกำลังจะพาหมอนั่นกลับมา”
{ หมอนั่น? } คนเป็นพ่อเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ
อืม...ท่าทางจะไม่ใช่สาวน้อยน่ารักๆแน่ๆ
“ไว้เสร็จเรื่องทางนี้จะพาไปแนะนำให้รู้จัก”
{ ก็ดี...ฉันก็อยากเห็นคนที่แกให้ความสำคัญเหมือนกัน }
ลูกชายที่เห็นแค่บาสฯเป็นเรื่องใหญ่คนนั้น...มีอย่างอื่นที่ทุ่มเทให้แล้ว
{ แล้วตกลงมีอะไร? }
“ช่วยผมหน่อย”
{ หา!! } ตะโกนดังลั่นจนรุคาว่าส่ายหน้า ยกโทรศัพท์ให้ห่างจากหู
{ พูดอีกทีสิคาเอะ! พ่อจะอัดเสียงเอาไว้!! ให้ตาย!! พรุ่งนี้ฟูจิจะระเบิดไหมเนี่ย แกขอให้ช่วยนี่นะ!! คนอย่างแกเนี่ยนะ!! }
“พ่อ...” เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
ไหนบอกประชุมอยู่ โวยวายอย่างนั้น ไม่กลัวคนอื่นๆหมดความเชื่อถือหรือไงก็ไม่รู้
{ ก็...โหย มหัศจรรย์มากๆ ฮะๆๆ ขำจังแฮะ นี่ต้องรีบบอกแม่แกล่ะ วันนี้ปิดประชุมกลับบ้านไม่ฉลองดีกว่า }
“พ่อ...”
{ ฉันยอมขาดทุนร้อยล้านเลยเอ้า!! อยากเห็นหน้าคนๆนั้นของแกจริงๆ }
“พ่อได้เห็นแน่...ถ้ายอมช่วยผม”
{ หืม? ขนาดขอร้องยังลูกไม้เยอะ }
“ตกลงจะช่วยไม่ช่วย” เริ่มเสียงแข็งใส่คนที่กวนประสาทไม่เลิก
หากไม่ใช่พ่อนะรุคาว่าจะอัดแรงๆสักที...
{ หึๆไอ้ลูกชาย...เมื่อแกกล้าขอร้อง ทำไมฉันจะไม่ให้ความช่วยเหลือล่ะจริงไหม? } จิ้งจอกขี้เซาขยับรอยยิ้มมุมปาก
{ ว่าแต่ให้ช่วยเรื่องอะไร } นัยน์ตาคมฉายประกายแน่วแน่ รุคาว่าเดินไปใกล้คนที่ถูกเขาซัดหมอบ ล้วงหยิบอะไรบางอย่างออกมา...มันเป็นเหรียญสีเงินที่สลักลายกาสีดำ ก่อนจะโยนมันขึ้นสูงและใช้มือปัดไปยังหน้าต่างของกระจกรถสีดำที่ยังไม่ไปไหน ความแม่นยำสมกับเป็นหนึ่งในนักบาสเยาวชนของญี่ปุ่น เพราะเหรียญนั่นลอดผ่านหน้าต่างเข้าไปในตัวรถได้อย่างสวยงาม...
“ทำเรื่องขอพบผู้นำตระกูลมุราซาชิให้ผมหน่อย...”
หญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถแสยะยิ้มเมื่อเห็นวัตถุที่ถูกโยนมา มองไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่ามีคนเงยหน้ามาทางนี้อยู่แล้ว
หึ! นี่คือการประกาศสงครามชัดๆ!!
ก็มาดูกัน...ว่านายจะพาฮานะจังกลับไปได้ หรือต้องเสียหมอนั่นไปตลอดกาล!!
บอกว่าจะมาอัพให้ก่อนวันที่ 10 แท้ แต่ดันเลทไปอีกวันหนึ่งจนได้ T_T ขอโทษนะค่ะ T_T อย่าโกรธเค้าน้าาาาาาา~~~~
เอาเป็นว่าเรามาดูกันว่าเจ้าจิ้งจอกจะทำยังไงต่อไปดีกว่า...ตอนหน้าอาจจะได้เจอหน้าฮานะจังก็ได้ (มั้ง) หึๆๆๆ
ดูเหมือนนายจะถูกเกลียดจากแม่ยกล่ะรุคาว่า เขาเชียร์เซนโดกันทั้งน้านนนนน แต่นายจิ้งจอกเขาก็มีเหตุผลของเขาเนาะ ^_^
ป.ล. ใครที่กำลังสอบ สู้ๆนะค่ะ ไฟท์ติ้งๆๆๆๆ
ป.ล. 1 อากาศร้อนมากกกกกกก เมืองไทยนี่สุดยอดจริงๆ มิน่าถึงไม่มีแวมไพร์หล่อๆสักคน ออกไปถูกแดดแค่สามสิบนาทีก็เหมือนจะละลายให้ได้ TT__TT ดูแลสุขภาพกันด้วยนะค่ะ ^_^
ป.ล 2 ขอบคุณที่ติดตามน้าาาาาาาา
ป.ล. 3 เจอกันตอนน้าค่าาาาาาา ^_^
ป.ล. 4 ใครที่ยังไม่ได้ NC บอกด้วยนะค่ะ ถ้าไม่ยุ่งจนเกินไป คิดว่าพรุ่งนี้จะส่งให้ค่าาาาาาา ^_^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
jutamaspower@gmail.com
เค้าขอทุกตอนละน้าาา
คุณโกโตะสุดยอดค่ะจัดการให้รุคาว่าไม่กล้าทำร้ายฮานะจังเลยยย
ฮานะจัง ปวดใจตามเลย รักเขามากสินะลูก คุณโกโตะสุดยอด! อย่ายอมให้รุคาว่ามาเอาตัวฮานะจังไปได้ง่ายๆนะคะ!
ขอ nc ทุกตอนเลยได้มั้ยคะ
ยังทันป่าวอ่ะ เหอๆ
jibfy.sa@gmail.com
ทางเราไม่ยกเจ้าแมวให้ง่ายๆหรอกนะเจ้าคะ! รุคาว่า!!
งานนี้มีเคืองทำให้นายเอกเราบอบช้ำถึงเพียงนี้ ข้าน้อยโกรธายิ่งนัก!
จึงขอทำการสู่ขอ(?)เจ้าแมวหรือซากุรางิให้ทางเซนโดเองเจ้าค่ะ!!
ปอลิง.ข้ามเม้นนี้ไปค่ะ รีดบ้าไปแล้ว
ปอปอลิง.ถึงไรต์เตอร์ ด้วยรักและคิดถึง อนึ่งจักเฝ้ารอ
อย่าลืมนะไรต์T_T
สนุกมากๆๆๆค่ะ ชอบเวลาที่ทุกคนเอ็นดูฮานะจัง มันน่ารักมากๆเลย ตอนแรกนึกว่าเซนโดเป็นพระรองเรื่องนี้ ที่ไหนได้คู่กับมากิ. แต่ก็เข้าคู่กันดีนะ.
ขอncด้วยคนค่า mai_ruu_ah@hotmail.com