ชีวิตเด็กหอเเละการผจญภัย

             ผมเดินทางออกมาจากบ้านที่ต่างจังหวัดด้วยความกังวล เอ๊ะจะลืมอะไรบ้างน้อ เอกสารหรือของจุกจิกเเทนความรู้สึก เเต่เมื่อคิดทบทวนไปมาอยู่สักพัก ก็ตื่นขึ้นจากความฝันในตอนที่ตัวเองถึงหมอชิตเเล้ว ผมเดินทางมาคนเดียวเพื่อมุ่งหน้าสู่อยุธยาบ้านน้า คุณป้าที่นั่งข้างๆคือสิ่งหนึ่งที่เป็นด่านเเรกที่เราต้องพบเจอ สำหรับการใช้ชีวิตคนเดียว ...ลูกมาจากไหนหรอ ...เด็กต่างจังหวัดอยู่ไปก็ใจเเตกทั้งน่าน...เชื่อป้าเถอะหนูไม่รอดหรอก...ผมยิ้ม เเล้วพยักหน้าเเบบเจื่อนๆ ทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกัน เเทนที่จะเปิดบทคุยเรื่องอากาศ เรื่องพนักงานในรถ หรือเเม้เเต่เรื่องสุขภาพ คุณป้าเขาก็ชิงวางมาดนักประสบการณ์ เเสกนเด็กอายุ 17 ที่อยู่ใกล้ๆ จนเห็นอนาคตว่าชีวิตเราคงเหมือนละครตอนหนึ่งในฟ้ามีตาเท่านั้น...เเต่ผมก็ไม่ได้เถียงเขา ผมเเค่เงียบ เพราะยิ่งเถียง ก็ทำให้เขามั่นใจยิ่งขึ้น ว่าเราเป็นคนเเบบนั้นจริงๆ

            เมื่อถึงหมอชิต ก็ต้องรีบไปหารถตู้เพื่อเดินทางต่อ พนักงานรถตู้คนหนึ่ง ดูห้าวๆ พูดจาถากถาง ดูอารมณ์เสียอยูู่ตลอดเวลา ทำสีหน้าอาการต้อนรับคนด้วยความไม่พอใจ พูดจาหยาบคายกับคุณลุงคนหนึ่งจนต้องเสียลูกค้าไป 1 คนในที่สุด...ผมนั่งรถใกล้ผู้หญิงคนนั้นจนถึงอยุธยา โดยในใจหวั่นๆตลอด นี่คือการเริ่มต้นใช้ชีวิตคนเดียว ในสถานที่ที่คนนับล้านต่างออกมาทำตามฝันของตน....ผมนั่งวินมอเตอร์ไซต์เข้าบ้านน้า สงสาร รถมาก ล้อมันเล็ก วินตัวใหญ่ เราตัวใหญ่ เเละกระเป๋าใบใหญ่ กว่าจะไปถึง เล่นเอาใจสั่นทุกสองเมตร ยางจะเเบนตอนไหนก็ไม่รู้...

           สำหรับบ้านน้าสิ่งที่เราอยู่ด้วยเเล้วอบอุ่น เเละมันก็ดูเข้าใจเราที่สุดคือคอมพิวพ์เตอร์ ผมใช้เวลาวันทั้งวัน นั่งหน้าคอม ทั้งที่ไม่ได้เล่นอะไร ก็นั่งอยู่อย่างนั้น ผมไม่ค่อยคุยกับน้าหรือป้าหรอก ไม่เลยถ้าเขาไม่ชวนคุย ผมก็ไม่พูด เเละผมจะพูดในสิ่งที่คิดว่าเข้าหูผู้ใหญ่เขาเท่านั้น เขาไม่อาจเข้าใจผมได้เท่าตัวผมเองหรอก ผมจึงอยู่เงียบๆเเบบนั้น เเต่ละวันเเทบนับคำคุยได้เลยทีเดียว ....

           ถึงเวลาย้ายเข้าหอ ชีวิตใหม่กำลังเริ่มต้นขึ้น เราเดินทางมุ่งสู่กรุงเทพจากอยุธยา ด้วยของที่ดูเหมือนการย้ายบ้านของหนุ่มวัยทำงานคนหนึ่ง เเต่ไม่เลยเราคือนักศึกษา หอพักของผมค่อนข้างเป็นอิสระจากผู้คนหน่อย มันคือบ้านบนดาดฟ้า ที่รายล้อมไปด้วยตึกสูงใหญ่จนดูเเปลกตา เมื่อของทุกอย่างถูกนำมาวางบนห้องอย่างไม่เป็นระเบียบมากนัก ผมก็เริ่มปฏิบัติการทำลายล้างขยะ ฝุ่น เเละรอยดำบนห้องจนสะอาด น้ากลับอยุธยาไป ผมอยู่ที่นี่คนเดียว ชีวิตเเลดูมีอิสระมากขึ้น จนเราดูเป็นผู้ใหญ่ที่ต้องใช้ชีวิตในเมืองใหญ่เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่ไม่รู้จักกัน เเต่มาอยู่รวมกันโดยความโดดเดี่ยว ชีวิตเด็กหอเริ่มขึ้นตั้งเเต่วินาทีนั้น วินาทีที่ผมเเอบคิดถึงบ้าน