พินัยกรรมสื่อรัก

โอ๊ย!! นี่คุณเดินยังไงของคุณเนี่ยถึงมาชนฉัน นี่คุณขอโทษฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ “ 

                ลลลินได้ยินเสียง ฮึ! ออกมาจากปากของชายหนุ่มยิ่งทำให้เธอรู้สึกโมโหมากขึ้นกว่าเดิม เธอรู้เริ่มรู้สึกแล้วว่าเป็นวันแห่งความซวยมากว่าทุกวันอีก อีตานี่เป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาใช้น้ำเสียงเหมือนรำคาญอย่างนี้กับเธอ

               “นี่คุณจะขอโทษฉันได้รึยัง คุณเป็นคนผิดนะ ขอโทษฉันมาดีๆเลย อ้อ อย่าบอกนะว่าคุณมันเป็นผู้ชายที่ไม่มีความเป็นสุภาพษุรุษเดินชนคนอื่นแล้วไม่ขอโทษ ไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเลย”  ลลลินเริ่มต่อว่าชายหนุ่มเสียงดังโดยไม่ให้โอกาสชายหนุ่มได้พูดอะไร คนในผับเริ่มมองมาที่ลลลินกับชายหนุ่ม

                “นี่คุณผู้หญิงตอนแรกผมก็จะพูดขอโทษคุณอยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้วเพราะผู้หญิงที่ไม่มีความเป็นกุลสตรีอย่างคุณไม่สมควรได้รับหรอก อ้อ แล้วก่อนที่คุณจะกล่าวหาคนอื่นว่าเป็นคนผิดเนี่ยคุณควรต่อว่าตัวคุณเอง ถ้าคุณไม่มัวมองหาให้สักคนแล้วเปลี่ยนมามองทางคุณก็ไม่ชนกับผมหรอกนะ”

                “แล้วอีกอย่างเปลี่ยนมุขได้แล้วนะ ไอ้ที่เดินชนแล้วโยนให้เป็นความผิดคนอื่นเนี่ย มุขมันเก่าไปแล้วคุณ”