วาเลนไทน์เป็นเหตุ (yeryeo) - วาเลนไทน์เป็นเหตุ (yeryeo) นิยาย วาเลนไทน์เป็นเหตุ (yeryeo) : Dek-D.com - Writer

    วาเลนไทน์เป็นเหตุ (yeryeo)

    โดย The Loveless

    ผู้เข้าชมรวม

    484

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    0

    ผู้เข้าชมรวม


    484

    ความคิดเห็น


    7

    คนติดตาม


    2
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  30 เม.ย. 53 / 16:58 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น

              

         Valentine Day

                ' รุ่นพี่ครับ ... ได้โปรดรับช็อกโกแลตจากผมด้วยนะครับ '

                ' รุ่นพี่ครับ ... นี่เป็นผ้าพันคอที่ผมถักเอง รับไปด้วยนะครับรุ่นพี่ '

                ' อุ๊คกี้จ๋า ... อ่ะเนี้ยเป็นช็อกโก้ที่พี่ทำเองกะมือรับรองอร่อย ... รับไปทีนะจ๊ะ '

                ' อุ๊คกี้ ... รับของขวัญจากใจพี่ไปด้วยนะครับ '

                ' อุ๊คกี้ ... '

                ' อุ๊คกี้ ... '

                ' รุ่นพี่ ... '

                ' เรียวจัง ... '   ฯลฯ

         At Home

                ' เฮ้อ ... '

                ร่างเล็กถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย ก่อนที่จะค่อยๆวางกล่องของขวัญ,ช็อกโกแลต,คุกกี้,ผ้าพันคอ,ช่อดอกไม้,การ์ด และอื่นๆที่อยู่ในอ้อมแขนลงบนโซฟาห้องนั่งเล่น

                ' เน่ - - '

                เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ร่างเล็กเผยยิ้มสดใสทันที

                ' หอบอะไรกลับมาน่ะเรา? '

                ' ของขวัญน่ะฮะ '

                ร่างหนาเดินอ้อมหลังของร่างเล็กมายืนมองกองของขวัญพลางส่ายหน้าช้าๆ แบบเอือมๆ

                ' รู้สึกว่าจะได้เยอะทุกปีเลยนะ '

                ' ก็ไม่เท่าไหร่หรอกฮะ ... พี่เยซองจะกินก็หยิบเลยนะฮะ '

                ' เฮอะ! ฉันไม่กินของขยะๆพวกนี้หรอกน่า ... แต่หิวชะมัดหาอะไรให้กินหน่อยสิ '

                เยซองพูดพลางเดินไปนั่งที่โซฟาอีกตัวที่ไม่ได้ถูกวางเกลื่อนด้วยของ 'ขยะ' สำหรับเขา

                ' อ้าว ... พี่เยซองยังไม่ได้กินอะไรมาเหรอฮะ? วันนี้ที่บ้านผมของสดหมดแล้วล่ะฮะ '

                ' แล้วนายจะกินอะไร? '

                ' อ้อ ผมกินมาจากข้างนอกแล้วล่ะฮะ '

                รยออุคส่งยิ้มน่ารักให้ แต่คนรับกลับรู้สึกอยากฆ่าคนตรงหน้าขึ้นมาตะหงิดๆ ... คนอุตส่าห์มารอกินข้าวเย็นด้วยแท้ๆ มันน่านัก

                ' งั้น ... '

                ' ผมคงไม่ออกไปซื้อแล้วล่ะฮะ ... เหนื่อย '

                คนตัวเล็กรีบตัดบททันทีอย่างรู้แกว ... จะบอกว่างั้นออกไปซื้อมาทำล่ะสิ เรื่อง!?

                ' ผมไปอาบน้ำก่อนนะฮะวันนี้เหนื่อยมากเลย '

                พูดจบก็หิ้วกระเป๋านักเรียนออกไปทิ้งไว้แต่คนที่กำลังหิว กับกองข้าวของ

         In Living room

                เยซองยืนกระฟัดกระเฟียดอย่างทำอะไรไม่ได้ ... วันนี้มันวันวาเลนไทน์นะ!! ทำไมรยออุคไม่สนใจเขาเลยล่ะ!!?

                ร่างหนาเดินราวเสือติดจั่นอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างคิดอะไรไม่ออก ... วันนี้มันวันแห่งความรัก ... วันแห่งความร๊ากกกกกกก ... เข้าใจหม๊ายยยยยย ... แล้วนี่อะไรกัน ... ทำไมเขาถูกเมินล่ะ ... ได้ไงล่ะ!!!!?

                ' หรือว่าจะเป็นเพราะพวกแก ... '

                ว่าแล้วก็หันไปทางกองข้าวของที่ยังคงวางสงบนิ่งอยู่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ว่ามีสายตาประสงค์ร้ายพุ่งตรงเข้าใส่อย่างแรง

                ' เพราะพวกแกแหง๋ๆ ไอ้ตัวเล็กนั่นมันถึงเมินฉัน ... เฮอะ! ตายซะเหอะ '

          In bathroom

                เวลาเดียวกัน

                รยออุคนอนแช่อยู่ในอ่างน้ำวน พลางฮัมเพลงเบาๆอย่างสบายอารมณ์ ... วันนี้เป็นวันที่ดี ... วันแห่งความรัก

                ' ตอนที่พี่เยซองรู้ว่าเราตั้งใจเอามาให้จะรู้สึกยังไงน้า'

                รอยยิ้มสดใสแต่งแต้มเสียจนเต็มล้นใบหน้าเล็กๆน่ารักนั่น ... เฮ้อ -  - แค่คิดก็มีความสุขแล้ว

           In Living room (again)

                 ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...

                 ร่างเล็กเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้งหลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ก็พบเยซองนอนหลับตาพริ้มอยู่ที่โซฟาอย่างสบายอารมณ์

                 รอยยิ้มเอ็นดูปนหมั่นใส้ถูกจุดขึ้นบนดวงหน้าเล็ก พลางเสสายตาไปทางโซฟาอีกตัวที่เขาวาง'ขยะ'อย่างที่เยซองเรียกเอาไว้ แต่มันกลับว่างเปล่าไม่มีเหลือแม้ร่องรอยให้เป็นพยานว่าครั้งหนึ่งเคยมีของมากมายวางอยู่ตรงนี้

                 รอยยิ้มเอ็นดูปนหมั่นใส้ถูกหุบฉับลงทันทีที่เห็นความผิดปกตินั่น ... หายไปไหน?

                 ' พี่เยซอง ... '

                 มือเล็กเอื้อมไปสะกิดคนที่กำลังอยู่มนห้วงนิทรารมณ์เบาๆ

                 ' ฮื่อ .. '

                 ขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ไม่ยอมลืมตา

                 ' พี่เยซอง ... พี่เยซอง ... พี่เยซอง!! '

                 ' อะไร ... มีอะไร? '

                 ตาเรียวขยับเปิดอย่างเกียจคร้าน

                 ' ของผมล่ะ? '

                 ' ของ? ... อะไร? '

                 ' ก็ของขวัญที่ผมวางไว้ไง '

                 ' ของขวัญ? .... อ้อ ไอ้ขยะพวกนั้นน่ะเหรอ? '

                 ' นั่นแหละ! '

                 ' นายจะโวยวายทำไมเล่า? '

                 เยซองขยับกายลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางมีพิรุธอย่างชัดเจน

                 ' พี่เอามันไปเหรอ? '

                 ' อะ ... อะไรกันล่ะ? นายจะมาโทษฉันทำได้ไง? '

                 ' ก็ในนี้มีพี่แค่คนเดียวนี่ ... พี่เอาของพวกนั้นไปไว้ไหนน่ะ?

                 ดวงตาเรียวเสหลบสายตาอีกคู่ที่มองมาอย่างคาดคั้นก่อนตอบราวกับไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร

                 ' ป่าวซักหน่อยอย่ามาปรักปรำกันหน่อยเลยน่า ... ฉันหิวไปหาอะไรกินข้างนอกกัน '

                 ' ไม่ไปหรอก ... ถ้าพี่ไม่บอกว่าเอาของพวกนั้นไปไว้ไหนผมก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น '

                 ' ก็บอกว่าไม่รู้ไงล่ะ '

                 ' ไม่เชื่อ!!! '

                 ยิ่งพูดร่างเล็กก็ยิ่งเสียงดังขึ้น ... แถมตายังแดงๆอีกต่างหาก

                 ' โธ่เอ๊ย!! เออๆ ฉันเอาของพวกนั้นทิ้งขยะไปแล้วล่ะ '

                 ' ว่าไงนะ!? '

                 ' ก็บอกว่าทิ้งไปแล้วไง ... ช่างเถอะน่าของเยอะขนาดนั้นยังไงนายก็กินไม่หมดอยู่เเล้ว ... ไปกินข้าวกันเร็ว '

                 ' พี่เยซอง!!!!! '

                 ' อะ ... อะไรเล่าทำไมต้องตะโกนด้วยเนี่ย? '

                 ' ยังมีหน้ามาพูดอีกนะ ... พี่รู้ไหม๊ว่าของพวกนั้นมันสำคัญขนาดไหนน่ห๊ะ!!?? '

                 ' แล้วมันสำคัญกว่าฉันรึไงเล่า!? ... ฉันอุตส่าห์มารอนายไปกินข้าวแต่นายกลับบอกว่านายกินมาแล้ว ใช่สิ ... นายคงกินกับไอ้เจ้าของขยะพวกนั้นมาแล้วใช่ไหม๊ล่ะ!? '

                  คราวนี้ร่างหนาตะเบ็งเสียงกลับมาบ้างทำเอารยออุคอึ้งไปชั่ววินาที

                  ' นายเห็นฉันสำคัญน้อยกว่าไอ้ขยะพวกนั้นรึไง? ฉันเป็น'แฟน'นายนะ '

                  ' ........ '

                  ' เราคบกันมาเกือบจะ 3 ปีอยู่แล้วแต่นายกลับเห็นไอ้ขยะพวกนั้นสำคัญกว่าฉันเนี่ยนะ เฮอะ!! '

                  ' หุบปากนะ!!! '

                  ' อ้ะ .. '

                  ริมฝีปากที่กะจะพูดจาต่อว่าร่างเล็กรีบหุบลงอย่างรวดเร็วกับปฏิกิริยาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ... ไอ้ตัวเล็กนี่กำลังโกรธ ... มากซะด้วย

                  ' ทำไมพี่ไม่มีเหตุผลอย่างนี้นะ '

                  ' .......... '

                  ' ใช่ ... เราคบกันมาเกือบ 3 ปี แต่พี่กลับไม่รู้จักผมเลย พี่ไม่รู้รึไงว่าผมเป็นคนยังไง '

                  ' .......... '

                  ' พี่คิดว่าคนอย่าง ... ฮึก ... ผมจะเห็นอย่างอื่น ... ฮึก ... สำคัญกว่าคนรักรึไง!? '

                  น้ำตาเม็ดโตๆร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสายจนคนมองใจหายวาบ

                  ' ของพวกนั้นน่ะผมทำเองกับมือเลย ช็อกโกแลตกับคุกกี้ก็ทำเอง ... ผ้าพันคอก็ถักเอง ... การ์ดก็เขียนเอง ... ช่อดอกไม้ก็จัดเอง ... ทุกอย่างผมทำเอง ... ทำอย่างละสองอันเพราะว่ามันจะได้คู่กัน ... แต่พี่กลับโยนมันทิ้งเหรอ ... พี่ทิ้งของที่ผมทำให้พี่เนี่ยนะ!!?? '

                   พูดจบก็สะอึกสะอื้นออกมาเสียยกใหญ่จนเยซองต้องเข้าไปกอดร่างเล็กเอาไว้เพื่อให้สงบสติอารมณ์ ... ว่าแล้วว่าทำไมของแต่ละอย่างมันมีเป็นคู่ ตอนแรกก็คิดว่ามันแค่บังเอิญให้เหมือนกัน ที่ไหนได้ ... เฮ้อ

                   ' ฉัน ... ขอโทษ '

                   ' แล้วไงล่ะ ... ขอโทษแล้วมันได้กลับมาไหม๊? '

                   ร่างในอ้อมกอดเงยหน้าเปรอะน้ำตาขึ้นมาถามด้วยสายตาโกรธเคือง

                   ' ฉัน ... ก็แค่ ... '

                   ' อะไรล่ะ ... ถ้าพี่ไม่อยากได้ ... ไม่ชอบทำไมไม่บอกกันตรงๆพี่ทำอย่างนี้ทำไม!? '

                   รยออุคสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงของคนรักและเดินห่างออกไปราวกับไม่อยากเข้าใกล้

                   ' อะไรกันล่ะ ... ฉันก็แค่ ... หึง ... ไม่ได้รึไงกัน? '

                   ' ............ '

                   ' ฉันแค่ไม่อยากให้นายเมินฉันในวันนี้ ... ฉันแค่ไม่อยากให้นายรับของใคร ... ฉันแค่หึงนาย ... ฉันแค่ ... '

                   ' ............ '

                   ' รักนายมากไปหน่อยเท่านั้นเอง ... '

                   เยซองเอ่ยเบาราวกับกระซิบ แต่ร่างเล้กก็ได้ยินชัดเจน ... ไปถึงหัวใจ

                   ' ฉันผิดรึไง? ... ฉันขอโทษก็ได้ ... ฉันขอโทษ!! '

                   ร่างหนาทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าขอโทษคนรักอย่างรู้สึกผิด ... เขามันโง่ ... เยซองคนโง่ ... ทำร้ายคนที่รักขนาดนี้ด้วยความไม่มีเหตุผลของเขาเอง

                   ' พี่เยซอง ... '

                   ร่างเล็กครางออกมาด้วยความตกใจก่อนจะปราดไปดึงเยซองให้ลุกจากพื้นและกอดไว้

                   ' ผมก็แค่โกรธ ... ผมไม่อยากให้พี่เป็นคนไม่มีเหตุผล '

                   ' ฉัน ... '

                   ' พี่เป็นคนเดียวที่ผมรัก ... เพราะงั้น ... อย่าทำเรื่องอย่างวันนี้โดยที่ไม่ถามอีก '

                   ' ก็ได้ ... นายหายโกรธฉันเเล้วใช่ไหม๊? '

                   ' ยัง '

                   มือเล้กดันร่างหนาออกจนสุดความยาวแขนของตัวเอง

                   ' แล้ว ... '

                   ' ถ้าอยากให้หายโกรธก็พาผมไปเลี้ยงมื้อค่ำหรูๆ ... อาหารอร่อยๆ แล้วก็ไปช็อปฯ ด้วย '

                   รยออุคพูดพร้อมกับพยายามยิ้มให้สดใสที่สุด ... ไม่หายโรธหรอก แต่ว่าคนรักกันก็ต้องรู้จักให้อภัย ไม่อย่างนั้นคงไปไม่รอด

                   ' ก็ได้ ... ตามใจนายเลย '

                   ' สัญญานะ '

                   ' อืม '

                   เยซองพยักหน้าหนักแน่น ... เรื่องวันนี้เป็นบทเรียนที่สำคัญ หากต่อไปเขาทำตัวงี่เง่าอีก ก็ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะทนเขาได้อย่างวันนี้รึเปล่า ... แค่เรื่องวันนี้เขาก็ขอบคุณคนตัวเล็กอย่างสุดหัวใจแล้วที่ยังอดทนกับเขา

                   ... ขอบคุณนะ ...

    The End ...

        ปล. ของขวัญที่อุ๊คกี้ได้จากคนอื่น แจกจ่ายเพื่อนๆไปหมดแล้ว

          อ่า - - ไม่รู้ว่ามันจะดีไหม๊ ... ผมอยากลองนำเสนอความรักที่ดูโตๆ( รึเปล่า )บ้างน่ะครับ อยากให้มองหลายๆมุมไม่ใช่มุมที่ราบรื่นเสมอไป หวังว่าทุกคนจะมีความสุขกับเรื่องนี้นะครับ

    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×