วาเลนไทน์เป็นเหตุ (yeryeo)
ผู้เข้าชมรวม
484
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
Valentine Day
' รุ่นพี่ครับ ... ได้โปรดรับช็อกโกแลตจากผมด้วยนะครับ '
' รุ่นพี่ครับ ... นี่เป็นผ้าพันคอที่ผมถักเอง รับไปด้วยนะครับรุ่นพี่ '
' อุ๊คกี้จ๋า ... อ่ะเนี้ยเป็นช็อกโก้ที่พี่ทำเองกะมือรับรองอร่อย ... รับไปทีนะจ๊ะ '
' อุ๊คกี้ ... รับของขวัญจากใจพี่ไปด้วยนะครับ '
' อุ๊คกี้ ... '
' อุ๊คกี้ ... '
' รุ่นพี่ ... '
' เรียวจัง ... ' ฯลฯ
At Home
' เฮ้อ ... '
ร่างเล็กถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย ก่อนที่จะค่อยๆวางกล่องของขวัญ,ช็อกโกแลต,คุกกี้,ผ้าพันคอ,ช่อดอกไม้,การ์ด และอื่นๆที่อยู่ในอ้อมแขนลงบนโซฟาห้องนั่งเล่น
' เน่ - - '
เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ร่างเล็กเผยยิ้มสดใสทันที
' หอบอะไรกลับมาน่ะเรา? '
' ของขวัญน่ะฮะ '
ร่างหนาเดินอ้อมหลังของร่างเล็กมายืนมองกองของขวัญพลางส่ายหน้าช้าๆ แบบเอือมๆ
' รู้สึกว่าจะได้เยอะทุกปีเลยนะ '
' ก็ไม่เท่าไหร่หรอกฮะ ... พี่เยซองจะกินก็หยิบเลยนะฮะ '
' เฮอะ! ฉันไม่กินของขยะๆพวกนี้หรอกน่า ... แต่หิวชะมัดหาอะไรให้กินหน่อยสิ '
เยซองพูดพลางเดินไปนั่งที่โซฟาอีกตัวที่ไม่ได้ถูกวางเกลื่อนด้วยของ 'ขยะ' สำหรับเขา
' อ้าว ... พี่เยซองยังไม่ได้กินอะไรมาเหรอฮะ? วันนี้ที่บ้านผมของสดหมดแล้วล่ะฮะ '
' แล้วนายจะกินอะไร? '
' อ้อ ผมกินมาจากข้างนอกแล้วล่ะฮะ '
รยออุคส่งยิ้มน่ารักให้ แต่คนรับกลับรู้สึกอยากฆ่าคนตรงหน้าขึ้นมาตะหงิดๆ ... คนอุตส่าห์มารอกินข้าวเย็นด้วยแท้ๆ มันน่านัก
' งั้น ... '
' ผมคงไม่ออกไปซื้อแล้วล่ะฮะ ... เหนื่อย '
คนตัวเล็กรีบตัดบททันทีอย่างรู้แกว ... จะบอกว่างั้นออกไปซื้อมาทำล่ะสิ เรื่อง!?
' ผมไปอาบน้ำก่อนนะฮะวันนี้เหนื่อยมากเลย '
พูดจบก็หิ้วกระเป๋านักเรียนออกไปทิ้งไว้แต่คนที่กำลังหิว กับกองข้าวของ
In Living room
เยซองยืนกระฟัดกระเฟียดอย่างทำอะไรไม่ได้ ... วันนี้มันวันวาเลนไทน์นะ!! ทำไมรยออุคไม่สนใจเขาเลยล่ะ!!?
ร่างหนาเดินราวเสือติดจั่นอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างคิดอะไรไม่ออก ... วันนี้มันวันแห่งความรัก ... วันแห่งความร๊ากกกกกกก ... เข้าใจหม๊ายยยยยย ... แล้วนี่อะไรกัน ... ทำไมเขาถูกเมินล่ะ ... ได้ไงล่ะ!!!!?
' หรือว่าจะเป็นเพราะพวกแก ... '
ว่าแล้วก็หันไปทางกองข้าวของที่ยังคงวางสงบนิ่งอยู่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ว่ามีสายตาประสงค์ร้ายพุ่งตรงเข้าใส่อย่างแรง
' เพราะพวกแกแหง๋ๆ ไอ้ตัวเล็กนั่นมันถึงเมินฉัน ... เฮอะ! ตายซะเหอะ '
In bathroom
เวลาเดียวกัน
รยออุคนอนแช่อยู่ในอ่างน้ำวน พลางฮัมเพลงเบาๆอย่างสบายอารมณ์ ... วันนี้เป็นวันที่ดี ... วันแห่งความรัก
' ตอนที่พี่เยซองรู้ว่าเราตั้งใจเอามาให้จะรู้สึกยังไงน้า'
รอยยิ้มสดใสแต่งแต้มเสียจนเต็มล้นใบหน้าเล็กๆน่ารักนั่น ... เฮ้อ - - แค่คิดก็มีความสุขแล้ว
In Living room (again)
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...
ร่างเล็กเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้งหลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ก็พบเยซองนอนหลับตาพริ้มอยู่ที่โซฟาอย่างสบายอารมณ์
รอยยิ้มเอ็นดูปนหมั่นใส้ถูกจุดขึ้นบนดวงหน้าเล็ก พลางเสสายตาไปทางโซฟาอีกตัวที่เขาวาง'ขยะ'อย่างที่เยซองเรียกเอาไว้ แต่มันกลับว่างเปล่าไม่มีเหลือแม้ร่องรอยให้เป็นพยานว่าครั้งหนึ่งเคยมีของมากมายวางอยู่ตรงนี้
รอยยิ้มเอ็นดูปนหมั่นใส้ถูกหุบฉับลงทันทีที่เห็นความผิดปกตินั่น ... หายไปไหน?
' พี่เยซอง ... '
มือเล็กเอื้อมไปสะกิดคนที่กำลังอยู่มนห้วงนิทรารมณ์เบาๆ
' ฮื่อ .. '
ขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ไม่ยอมลืมตา
' พี่เยซอง ... พี่เยซอง ... พี่เยซอง!! '
' อะไร ... มีอะไร? '
ตาเรียวขยับเปิดอย่างเกียจคร้าน
' ของผมล่ะ? '
' ของ? ... อะไร? '
' ก็ของขวัญที่ผมวางไว้ไง '
' ของขวัญ? .... อ้อ ไอ้ขยะพวกนั้นน่ะเหรอ? '
' นั่นแหละ! '
' นายจะโวยวายทำไมเล่า? '
เยซองขยับกายลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางมีพิรุธอย่างชัดเจน
' พี่เอามันไปเหรอ? '
' อะ ... อะไรกันล่ะ? นายจะมาโทษฉันทำได้ไง? '
' ก็ในนี้มีพี่แค่คนเดียวนี่ ... พี่เอาของพวกนั้นไปไว้ไหนน่ะ?
ดวงตาเรียวเสหลบสายตาอีกคู่ที่มองมาอย่างคาดคั้นก่อนตอบราวกับไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร
' ป่าวซักหน่อยอย่ามาปรักปรำกันหน่อยเลยน่า ... ฉันหิวไปหาอะไรกินข้างนอกกัน '
' ไม่ไปหรอก ... ถ้าพี่ไม่บอกว่าเอาของพวกนั้นไปไว้ไหนผมก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น '
' ก็บอกว่าไม่รู้ไงล่ะ '
' ไม่เชื่อ!!! '
ยิ่งพูดร่างเล็กก็ยิ่งเสียงดังขึ้น ... แถมตายังแดงๆอีกต่างหาก
' โธ่เอ๊ย!! เออๆ ฉันเอาของพวกนั้นทิ้งขยะไปแล้วล่ะ '
' ว่าไงนะ!? '
' ก็บอกว่าทิ้งไปแล้วไง ... ช่างเถอะน่าของเยอะขนาดนั้นยังไงนายก็กินไม่หมดอยู่เเล้ว ... ไปกินข้าวกันเร็ว '
' พี่เยซอง!!!!! '
' อะ ... อะไรเล่าทำไมต้องตะโกนด้วยเนี่ย? '
' ยังมีหน้ามาพูดอีกนะ ... พี่รู้ไหม๊ว่าของพวกนั้นมันสำคัญขนาดไหนน่ห๊ะ!!?? '
' แล้วมันสำคัญกว่าฉันรึไงเล่า!? ... ฉันอุตส่าห์มารอนายไปกินข้าวแต่นายกลับบอกว่านายกินมาแล้ว ใช่สิ ... นายคงกินกับไอ้เจ้าของขยะพวกนั้นมาแล้วใช่ไหม๊ล่ะ!? '
คราวนี้ร่างหนาตะเบ็งเสียงกลับมาบ้างทำเอารยออุคอึ้งไปชั่ววินาที
' นายเห็นฉันสำคัญน้อยกว่าไอ้ขยะพวกนั้นรึไง? ฉันเป็น'แฟน'นายนะ '
' ........ '
' เราคบกันมาเกือบจะ 3 ปีอยู่แล้วแต่นายกลับเห็นไอ้ขยะพวกนั้นสำคัญกว่าฉันเนี่ยนะ เฮอะ!! '
' หุบปากนะ!!! '
' อ้ะ .. '
ริมฝีปากที่กะจะพูดจาต่อว่าร่างเล็กรีบหุบลงอย่างรวดเร็วกับปฏิกิริยาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ... ไอ้ตัวเล็กนี่กำลังโกรธ ... มากซะด้วย
' ทำไมพี่ไม่มีเหตุผลอย่างนี้นะ '
' .......... '
' ใช่ ... เราคบกันมาเกือบ 3 ปี แต่พี่กลับไม่รู้จักผมเลย พี่ไม่รู้รึไงว่าผมเป็นคนยังไง '
' .......... '
' พี่คิดว่าคนอย่าง ... ฮึก ... ผมจะเห็นอย่างอื่น ... ฮึก ... สำคัญกว่าคนรักรึไง!? '
น้ำตาเม็ดโตๆร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสายจนคนมองใจหายวาบ
' ของพวกนั้นน่ะผมทำเองกับมือเลย ช็อกโกแลตกับคุกกี้ก็ทำเอง ... ผ้าพันคอก็ถักเอง ... การ์ดก็เขียนเอง ... ช่อดอกไม้ก็จัดเอง ... ทุกอย่างผมทำเอง ... ทำอย่างละสองอันเพราะว่ามันจะได้คู่กัน ... แต่พี่กลับโยนมันทิ้งเหรอ ... พี่ทิ้งของที่ผมทำให้พี่เนี่ยนะ!!?? '
พูดจบก็สะอึกสะอื้นออกมาเสียยกใหญ่จนเยซองต้องเข้าไปกอดร่างเล็กเอาไว้เพื่อให้สงบสติอารมณ์ ... ว่าแล้วว่าทำไมของแต่ละอย่างมันมีเป็นคู่ ตอนแรกก็คิดว่ามันแค่บังเอิญให้เหมือนกัน ที่ไหนได้ ... เฮ้อ
' ฉัน ... ขอโทษ '
' แล้วไงล่ะ ... ขอโทษแล้วมันได้กลับมาไหม๊? '
ร่างในอ้อมกอดเงยหน้าเปรอะน้ำตาขึ้นมาถามด้วยสายตาโกรธเคือง
' ฉัน ... ก็แค่ ... '
' อะไรล่ะ ... ถ้าพี่ไม่อยากได้ ... ไม่ชอบทำไมไม่บอกกันตรงๆพี่ทำอย่างนี้ทำไม!? '
รยออุคสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงของคนรักและเดินห่างออกไปราวกับไม่อยากเข้าใกล้
' อะไรกันล่ะ ... ฉันก็แค่ ... หึง ... ไม่ได้รึไงกัน? '
' ............ '
' ฉันแค่ไม่อยากให้นายเมินฉันในวันนี้ ... ฉันแค่ไม่อยากให้นายรับของใคร ... ฉันแค่หึงนาย ... ฉันแค่ ... '
' ............ '
' รักนายมากไปหน่อยเท่านั้นเอง ... '
เยซองเอ่ยเบาราวกับกระซิบ แต่ร่างเล้กก็ได้ยินชัดเจน ... ไปถึงหัวใจ
' ฉันผิดรึไง? ... ฉันขอโทษก็ได้ ... ฉันขอโทษ!! '
ร่างหนาทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าขอโทษคนรักอย่างรู้สึกผิด ... เขามันโง่ ... เยซองคนโง่ ... ทำร้ายคนที่รักขนาดนี้ด้วยความไม่มีเหตุผลของเขาเอง
' พี่เยซอง ... '
ร่างเล็กครางออกมาด้วยความตกใจก่อนจะปราดไปดึงเยซองให้ลุกจากพื้นและกอดไว้
' ผมก็แค่โกรธ ... ผมไม่อยากให้พี่เป็นคนไม่มีเหตุผล '
' ฉัน ... '
' พี่เป็นคนเดียวที่ผมรัก ... เพราะงั้น ... อย่าทำเรื่องอย่างวันนี้โดยที่ไม่ถามอีก '
' ก็ได้ ... นายหายโกรธฉันเเล้วใช่ไหม๊? '
' ยัง '
มือเล้กดันร่างหนาออกจนสุดความยาวแขนของตัวเอง
' แล้ว ... '
' ถ้าอยากให้หายโกรธก็พาผมไปเลี้ยงมื้อค่ำหรูๆ ... อาหารอร่อยๆ แล้วก็ไปช็อปฯ ด้วย '
รยออุคพูดพร้อมกับพยายามยิ้มให้สดใสที่สุด ... ไม่หายโรธหรอก แต่ว่าคนรักกันก็ต้องรู้จักให้อภัย ไม่อย่างนั้นคงไปไม่รอด
' ก็ได้ ... ตามใจนายเลย '
' สัญญานะ '
' อืม '
เยซองพยักหน้าหนักแน่น ... เรื่องวันนี้เป็นบทเรียนที่สำคัญ หากต่อไปเขาทำตัวงี่เง่าอีก ก็ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะทนเขาได้อย่างวันนี้รึเปล่า ... แค่เรื่องวันนี้เขาก็ขอบคุณคนตัวเล็กอย่างสุดหัวใจแล้วที่ยังอดทนกับเขา
... ขอบคุณนะ ...
The End ...
ปล. ของขวัญที่อุ๊คกี้ได้จากคนอื่น แจกจ่ายเพื่อนๆไปหมดแล้ว
อ่า - - ไม่รู้ว่ามันจะดีไหม๊ ... ผมอยากลองนำเสนอความรักที่ดูโตๆ( รึเปล่า )บ้างน่ะครับ อยากให้มองหลายๆมุมไม่ใช่มุมที่ราบรื่นเสมอไป หวังว่าทุกคนจะมีความสุขกับเรื่องนี้นะครับ
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ผลงานอื่นๆ ของ The Loveless ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ The Loveless
ความคิดเห็น