กอด (kangmin)

ข้อมูลเบื้องต้น

          ' ขายกอด ... ครั้งละ 10000 ... เชิญมารับกอดอุ่นๆทางนี้นะคร๊าบบบ '

          หนุ่มตัวขาวร่างอวบที่ยืนถือป้ายขายกอดล้วนเป็นที่สนใจของผู้ที่เดินผ่านไปมา

          ' นี่ ... กอดนายอ่ะ อุ่นจริงดิ? '

          ซองมินเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตัวสูงที่มาหยุดยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ตรงหน้า

          ' จริงสิครับ อุณภูมิร่างกายผมน่ะ 39.5 เลยนะครับ '

          ' เหรอ? '

          อยู่ๆก็มีเสียงอุทานเยียบเย็นดังมาจากด้านหลัง ซองมินจึงหันไปมอง ... อย่านะ ... ขอให้ไม่ใช่เถอะ

          ' มีด้วยเหรอคนที่อุณหภูมิร่างกายสูงขนาดนั้น? '

          ชายร่างสูงถามต่อ ก็พอดีกับที่ร่างผู้มาใหม่เดินอ้อมมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าร่างอวบพอดี

          ' นั่นสิ ... คนบ้าอะไรจะอุณหภูมิสูงขนาดนั้น '

          เสียงสนับสนุนดังมาจากชายร่างสูงใหญ่ที่ซองมินเห็นหน้าแล้วอยากจะวิ่งหนีไปไกลๆ

          ' เอ่อ ... ก็จริงนะครับ '

          ' เหรอ? งั้นฉันซื้อกอดนาย '

          ' เอ่อ ... '

          ร่างอวบทำท่าทางอึกอัก ... ไม่เอาหรอกให้ไอ้หมีนี่กอดยอมตายดีกว่า

          ' เฮ้! นายอ่ะ ฉันมาก่อนนะอยู่ๆนายจะมากอดก่อนฉันได้ไง? '

          ชายร่างสูงที่มาก่อนทำท่าทางโวยวายใส่ผู้มาใหม่

          ' นายบอกว่ากอดครั้งละ 100000 วอนงั้นสิ ... งั้นฉันจะซื้อกอดนายทั้งวันเลย '

          ' ห๋า/ห๋า '

          ซองมิน และชายร่างสูงอุทานออกมาพร้อมๆกัน ... แต่คนละเหตุผล

          ' เฮ้ย! ได้ไงวะ? '

          ' แกจะมัปัญหาเหรอ? '

          ใบหน้าถมึงทึงของร่างใหญ่หันไปทางชายร่างสูงอย่างไม่ชอบใจนัก

          ' เอ่อ ... '

          ซองมินได้แต่อ้ำอึ้ง ... ทั้งวันเลยนะ ... เงินตั้งเยอะเเหนะ ... เกือบๆจะพอจ่ายค่าเทอมเลยนะ ... เอาไงดี

          ' ตกลงว่าไง? '

          ร่างใหญ่หันมาทางคนขายกอดบ้างอย่างคาดคั้น

          ' เอ่อ ... '

          ' ว่าไงล่ะ? ลี ซองมิน '

          ' เออ ... ตกลง '

    At Home

          ' เข้ามาสิ '

          ซองมินเดินตามร่างใหญ่ของเจ้าของกอดทั้งวันของเขาเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี

          ' ฉันล่ะไม่เข้าใจนายจริงๆเลยไอ้อ้วน '

          ' อ่ะ .. อะไรกันเล่า ... เกี่ยวกับนายรึไงไอ้หมี!? '

          ' บ้ารึไงอยู่ๆไปยืนขายกอดอย่างงั้น ... อยากถูกกอดมากเหรอห๊ะ!!? '

          คังอินตวาดใส่เสียงดังจนแม่บ้านวัยกลางคนวิ่งออกมาจากครัวเพื่อมาดูเหตุการณ์

          ' มีอะไรกันคะคุณหนู? '

          ' ยุ่งน่า ... ป้านัมยองไปทำงานเถอะ '

          เมื่อถูกไล่ตรงๆแม่บ้านผู้น่าสงสารจึงกลับไปทำงานต่อด้วยท่าทางจ๋อยๆ

          ' นายนี่นิสัยเสียไม่เปลี่ยนเลย ... ให้ตายสิ '

          ซองมินพูดพลางแสดงท่าทางเอือมระอา

          ' มันไม่เกี่ยวกะนาย ... มานี่ '

          ' อ๊ะ!!? '

          ร่างอวบอุทานอย่างตกใจ เมื่อจู่ท่อนแขนแข็งแรงของคังอินก็ตรงเข้ามารัดร่างเขาทันที

          ' อย่าดิ้นล่ะ ... วันนี้ฉันมีสิทธิ์จะกอดนายได้อย่างเต็มที่ '

          รอยยิ้มร้ายกาจที่ปรากฏทำเอาคนถูกกอดหวั่นไหวไปกับความทรงจำในอดีต

    In Diningroom

          ' นี่ไอ้หมี ... ตอนนี้นายควรจะปล่อยฉันก่อนนะ '

          ซองมินที่ตอนนี้นั่งอยู่ในอ้อมกอดร่างใหญ่พยายามดิ้นขลุกขลักให้ตัวเองหลุดพ้นจากอ้อมแขนที่พันธนาการ

          ' อยู่เฉยๆซิ ... แล้วก็ นายเรียกลูกค้าว่าไอ้หมีอย่างนั้นน่ะเหรอ? ไอ้อ้วน '

          หนอย - - ทีนายยังเรียกฉันว่าไอ้อ้วนได้เลย ... มันก็แค่ความคิดที่ไม่สามารถพูดได้ล่ะนะ

          ' นายกอดฉันอยู่อย่างนี้ กินข้าวถนัดรึไง? '

          ' เมื่อก่อนฉันทำออกบ่อย '

          สิ้นประโยค ความเงียบก็เข้าครอบคลุมทั้องสองทันที ... คังอินตักอาหารเข้าปากไปเงียบๆราวกับเมื่อครู่ไม่ได้พูดอะไรออกไป ... ซองมินก็นั่งเงียบไม่แพ้กัน ทั้งๆที่กำลังเจ็บร้าวในอกอย่างถึงที่สุด

   In Bathroom

          ' ไอ้หมี!! '

          เสียงใสๆตะโกนดังลั่นห้องน้ำกว้างๆที่ซองมินถูกลากเข้ามาโดยไม่เต็มใจ และตอนนี้ร่างอวบก็เปียกชุ่มโชกไปหมดเพราะฝีมือร่างใหญ่

          ' เสียงดังทำไม? หูจะแตก '

          ' นายทำอย่างนี้ได้ยังไงน่ะ ห๋า!? '

          ' ทำยังไง? ก็จะอาบน้ำไงล่ะ '

          ' จะอาบก้อาบไปสิ จะมาราดน้ำใส่ฉันทำไม!? '

          อาการโกรธหน้าดำของซองมินไม่ได้รับความสนใจของร่างสูงต้นเหตุซักนิด

          ' อย่าโวยวายน่า ... ยังไงก็เปียกแล้ว ... มาสิ '

          ร่างอวบมองมือที่ยื่นออกมาราวกับจะรับเขาสู่อ้อมกอดของคนในอ่าง พลางขบริมฝีปากระงับอาการสับสนที่กำลังเกิดขึ้นอย่างรุนแรง ... คิดว่ามันง่ายเหรอ? ฉันไม่ใช่นายนะที่ทำโดยไม่มีความหมายน่ะ

          ' นายเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคังอิน? '

          ' อะไร? '

          ' ฉันขายแต่กอดไม่ได้ขายตัว ... นายกำลังทำเหมือนฉันมาขายตัวให้นาย '

          ' แล้วไงล่ะ ... การที่ให้ใครต่อใครกอดแลกกับเงินไม่กี่วอน มันก็เหมือนขายตัวนั่นยแหละน่า '

          คำพูดของคังอินทำหน้าที่เป็นเหมือนน้ำกรดที่สาดเข้าใส่หัวใจดวงเล็กๆของคนฟังได้อย่างดี ... ส่งผลสูงซะด้วย

          ' แล้วไงล่ะ ... ฉันมันตัวคนเดียวนี่ การที่ฉันจะขายกอด หรือขายตัวก็เรื่องของฉันไม่ใช่รึไง? '

          ' ก็ถ้านายจะขายตัว ... ก็ขายให้ฉันด้วยสิ '

          ' คังอิน!! '

          ซองมินแทบอยากจะทรุดลงไปนั่งร้องไห้กับพื้นให้สะใจซะเหลือเกิน

          ' จะอยากได้ตัวฉันอีกทำไมล่ะ ... นายเคยได้จนเบื่อแล้วนี่ '

          ' เฮอะ ... เรื่องที่ไม่สำคัญอย่างนั้นฉันลืมไปนานแล้วล่ะ ... ก็แค่อยากรู้ว่าเมื่อก่อนทำไมฉันถึงได้ติดใจนายนัก '

          ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งสาดน้ำกรดใส่ร่างอวบที่ตอนนี้ขาสั่นจนแทบไร้เรี่ยวแรง ... อย่าล้มลงมานะซองมิน นายล้มมาเกินพอแล้ว ... อย่าให้ใครมองว่านายน่าสมเพชเด็ดขาด

          ' เสียใจด้วยนะที่ฉันไม่อยากขายตัวให้นาย ... คงได้แค่กอดเท่านั้นแหละ '

          ' ก็ใช่ว่าฉันอยากได้ ... ฉันไม่อยากได้คนที่สกปรกหรอก '

          ท้ายประโยคพูดเบาๆ แต่กลับดังชัดในความรู้สึกของคนฟัง ... ทำไมกันนะ ... ทำไมต้องกลับมาข้องเกี่ยวกับเขาอีก ... ขอเขาจมอยู่กับอดีตที่แสนหวานไม่ได้เหรอ ... มาทำลายความรู้สึกเก่าๆนั่นทำไมกัน

      In Bedroom

           ' เข้ามาสิ '

           ซองมินเดินก้มหน้าตามร่างใหญ่เข้ามาในห้องนอนที่เขาแสนจะคุ้นเคย ... ไม่เปลี่ยนไปเลยซักนิด

           ' วันนี้ฉันจะนอนกอดนายจนเช้า แล้วก็หมดหน้าที่นาย '

           ' อย่าลืมให้เงินฉันล่ะ '

           เสียงหวานเอ่ยย้ำ ... ย้ำกับตัวเองว่ามาแค่ขายกอด ... แค่นั้น

           ' ฉันไม่เบี้ยวหรอก '

           คังอินพูดพลางถอดเสื้อนอนออกเหลือแค่แผ่นอกเปล่าเปลือย

           ' นาย ... ถอดเสื้อทำไม? '

           ร่างอวบถามพร้อมขมวดคิ้ว ... คังอินเป็นคนขี้หนาว ... วันนี้อากาศเย็นถอดเสื้อนอนไม่ดีเเน่

           ' ฉันจะได้รับความร้อนจากร่างกายนายมากๆหน่อย ให้คุ้มกับเงินที่ฉันต้องจ่ายนาย ... มาสิ '

           ร่างใหญ่ขึ้นไปนอนทอดกายอยู่บนเตียงกว้าง ...ซองมินก้าวขึ้นไปตามด้วยท่าทางเฉยเมย ... ฉันจะต้องเข้มแข้ง

           ท่อนแขนเเกร่งตวัดรัดรอบร่างอวบทันทีที่ซองมินล้มกายลงนอน ความร้อนจากอุณหภูมิร่างกายที่สูงกว่าคนปกติถูกดูดซับจากแผ่นอกเปลือยที่ถึงแม้จะมีเสื้อของร่างอวบกั้นแต่ก็ไม่ได้ทำให้ไออุ่นนั้นลดลงเลย

           ' ซองมิน ... '

           เสียงกระซิบเรียกที่แนบอยู่ริมหูเล็กทำให้ซองมินขานรับในลำคอเบาๆ

           ' ฉัน ... ขอโทษ '

           ร่างอวบรู้สึกว่าตอนนี้ขอบตากำลังร้อนผ่าว ... ร้อนยิ่งกว่าอุณหภูมิร่างกายซะอีก

           ' ฉันไม่เคยไม่คิดถึงนายเลย '

           ' นาย ... พูดถึงเรื่องอะไร? '

           ' เรื่องวันนั้น ... ฉันขอโทษ '

           'คังอิน ... '

           ซองมินครางอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ... อย่าไหลออกมานะน้ำตา ... อย่าไหลออกมาประจานว่าฉัน ... ก็ไม่เคยลืมนาย

           ' ไม่คิดว่ามัน ... สายไปเหรอ? '

           ' ฉันขอโทษ ... ฉันจะขอโทษในสิ่งที่ฉันทำลงไป ... จนกว่านายจะยกโทษให้ '

           ร่างใหญ่กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นกว่าเดิมจนรู้สึกว่าตอนนี้ทุกส่วนในร่างกายทั้งสองแนบสนิทจนไม่มีช่องว่าง

           ' นายทิ้งฉันทำไม? ... ฮึก ... ทำอย่างนั้นทำไม? '

           สุดท้ายแล้วซองมินก็สะอื้นออกมา ... คำถามที่ไม่เคยรู้คำตอบจะกระจ่างซักที

           ' นายอยากฟังเหรอ? ... อยากฟังความงี่เง่าของฉันเหรอ? '

           ' ฮึก .. ฮือ '

           ' วันนั้นฉันไปหานายที่ห้องเรียน ... ฉันเห็นนายกำลัง ... กอด ... อยู่กับใครก็ไม่รู้ '

           ' ฮึก ... ทำไม ... ฮึก ... นายไม่ถาม ... อยู่ๆก็มาบอกเลิกฉัน .. ฮือ '

           ' ฉันทนไม่ได้ ... ฉันไม่อยากให้ใครกอดนาย ยิ่งวันนี้เห็นนายไปยืนขายกอดอย่างนั้นฉันยิ่งโมโห '

           คังอินสารภาพออกมาพลางซุกหน้าลงกับกลุ่มผมนุ่มของคนในอ้อมแขน ... เห็นคนที่รักไปกอดกับใครต่อใคร ... ใครทนได้ก็เกินไป

           ซองมินปล่อยให้น้ำตาไหลชำระเรื่องที่ค้างคาใจมานาน ... นี่เหรอเหตผลที่เขาถูกทิ้ง ... ทำไมมันง่ายอย่างนี้นะ ... แค่เพื่อนๆชอบกอดเค้าเพราะอุณหภูมิร่างกายเขาสูงกว่าคนอื่น ... ผิดด้วยเหรอ

           ' เรา ... กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม๊? '

           ' ฮึก ... ฮือ '

           ' นะ ... ฉันสัญญาว่าจะไม่เกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้นอีก ... ฉันคิดถึงนายมากๆเลย ซองมิน '

           ' ฉันจะเชื่อนายได้ยังไง? '

           ' ฉันสาบาน '

           คังอินกดจูบลงบนผมนุ่ม ... คิดถึงเหลือเกิน

           ' ฉัน ... ไม่อยากถูกทิ้งอีก '

           ' ฉันจะไม่ทิ้งนาย ... สาบาน ... กลับมาเป็นของฉันนะ '

           ' ฮือ '

           ร่างอวบระเบิดน้ำตาออกมาอย่างสุดกลั้น ... เจ็บเหลือเกิน ... ถ้าหากเขากลับไปเป็นเหมือนเดิม ... จะได้ไหม๊นะ

           ' รับปากฉันสิ '

           ' นาย ... ฮือ ... จะไม่ทิ้ง ... ฮึก ... ฉันใช่ไหม๊? '

           ' อืมม์ ไม่ทิ้งแน่นอน '

           ' สัญญานะ '

           ' สาบานเลย '

           ' อืม '

           ซองมินยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ... สุดท้ายเขาก็ได้สิ่งสำคัญกลับมาแล้ว

           ' แต่ว่า ... นายห้ามไปกอดคนอื่นอีกนะ .. กอดของนายเป็นของฉันคนเดียว '

           เสียงเด็ดขาดที่เอ่ยออกมาทำให้ซองมินรู้สึกหวั่นๆ ... เปลี่ยนใจตอนนี้ทันไหม๊นะ

The End ...