วาเลนไทน์เป็นเหตุ (yeryeo)

ข้อมูลเบื้องต้น

          

     Valentine Day

            ' รุ่นพี่ครับ ... ได้โปรดรับช็อกโกแลตจากผมด้วยนะครับ '

            ' รุ่นพี่ครับ ... นี่เป็นผ้าพันคอที่ผมถักเอง รับไปด้วยนะครับรุ่นพี่ '

            ' อุ๊คกี้จ๋า ... อ่ะเนี้ยเป็นช็อกโก้ที่พี่ทำเองกะมือรับรองอร่อย ... รับไปทีนะจ๊ะ '

            ' อุ๊คกี้ ... รับของขวัญจากใจพี่ไปด้วยนะครับ '

            ' อุ๊คกี้ ... '

            ' อุ๊คกี้ ... '

            ' รุ่นพี่ ... '

            ' เรียวจัง ... '   ฯลฯ

     At Home

            ' เฮ้อ ... '

            ร่างเล็กถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย ก่อนที่จะค่อยๆวางกล่องของขวัญ,ช็อกโกแลต,คุกกี้,ผ้าพันคอ,ช่อดอกไม้,การ์ด และอื่นๆที่อยู่ในอ้อมแขนลงบนโซฟาห้องนั่งเล่น

            ' เน่ - - '

            เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ร่างเล็กเผยยิ้มสดใสทันที

            ' หอบอะไรกลับมาน่ะเรา? '

            ' ของขวัญน่ะฮะ '

            ร่างหนาเดินอ้อมหลังของร่างเล็กมายืนมองกองของขวัญพลางส่ายหน้าช้าๆ แบบเอือมๆ

            ' รู้สึกว่าจะได้เยอะทุกปีเลยนะ '

            ' ก็ไม่เท่าไหร่หรอกฮะ ... พี่เยซองจะกินก็หยิบเลยนะฮะ '

            ' เฮอะ! ฉันไม่กินของขยะๆพวกนี้หรอกน่า ... แต่หิวชะมัดหาอะไรให้กินหน่อยสิ '

            เยซองพูดพลางเดินไปนั่งที่โซฟาอีกตัวที่ไม่ได้ถูกวางเกลื่อนด้วยของ 'ขยะ' สำหรับเขา

            ' อ้าว ... พี่เยซองยังไม่ได้กินอะไรมาเหรอฮะ? วันนี้ที่บ้านผมของสดหมดแล้วล่ะฮะ '

            ' แล้วนายจะกินอะไร? '

            ' อ้อ ผมกินมาจากข้างนอกแล้วล่ะฮะ '

            รยออุคส่งยิ้มน่ารักให้ แต่คนรับกลับรู้สึกอยากฆ่าคนตรงหน้าขึ้นมาตะหงิดๆ ... คนอุตส่าห์มารอกินข้าวเย็นด้วยแท้ๆ มันน่านัก

            ' งั้น ... '

            ' ผมคงไม่ออกไปซื้อแล้วล่ะฮะ ... เหนื่อย '

            คนตัวเล็กรีบตัดบททันทีอย่างรู้แกว ... จะบอกว่างั้นออกไปซื้อมาทำล่ะสิ เรื่อง!?

            ' ผมไปอาบน้ำก่อนนะฮะวันนี้เหนื่อยมากเลย '

            พูดจบก็หิ้วกระเป๋านักเรียนออกไปทิ้งไว้แต่คนที่กำลังหิว กับกองข้าวของ

     In Living room

            เยซองยืนกระฟัดกระเฟียดอย่างทำอะไรไม่ได้ ... วันนี้มันวันวาเลนไทน์นะ!! ทำไมรยออุคไม่สนใจเขาเลยล่ะ!!?

            ร่างหนาเดินราวเสือติดจั่นอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างคิดอะไรไม่ออก ... วันนี้มันวันแห่งความรัก ... วันแห่งความร๊ากกกกกกก ... เข้าใจหม๊ายยยยยย ... แล้วนี่อะไรกัน ... ทำไมเขาถูกเมินล่ะ ... ได้ไงล่ะ!!!!?

            ' หรือว่าจะเป็นเพราะพวกแก ... '

            ว่าแล้วก็หันไปทางกองข้าวของที่ยังคงวางสงบนิ่งอยู่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ว่ามีสายตาประสงค์ร้ายพุ่งตรงเข้าใส่อย่างแรง

            ' เพราะพวกแกแหง๋ๆ ไอ้ตัวเล็กนั่นมันถึงเมินฉัน ... เฮอะ! ตายซะเหอะ '

      In bathroom

            เวลาเดียวกัน

            รยออุคนอนแช่อยู่ในอ่างน้ำวน พลางฮัมเพลงเบาๆอย่างสบายอารมณ์ ... วันนี้เป็นวันที่ดี ... วันแห่งความรัก

            ' ตอนที่พี่เยซองรู้ว่าเราตั้งใจเอามาให้จะรู้สึกยังไงน้า'

            รอยยิ้มสดใสแต่งแต้มเสียจนเต็มล้นใบหน้าเล็กๆน่ารักนั่น ... เฮ้อ -  - แค่คิดก็มีความสุขแล้ว

       In Living room (again)

             ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...

             ร่างเล็กเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้งหลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ก็พบเยซองนอนหลับตาพริ้มอยู่ที่โซฟาอย่างสบายอารมณ์

             รอยยิ้มเอ็นดูปนหมั่นใส้ถูกจุดขึ้นบนดวงหน้าเล็ก พลางเสสายตาไปทางโซฟาอีกตัวที่เขาวาง'ขยะ'อย่างที่เยซองเรียกเอาไว้ แต่มันกลับว่างเปล่าไม่มีเหลือแม้ร่องรอยให้เป็นพยานว่าครั้งหนึ่งเคยมีของมากมายวางอยู่ตรงนี้

             รอยยิ้มเอ็นดูปนหมั่นใส้ถูกหุบฉับลงทันทีที่เห็นความผิดปกตินั่น ... หายไปไหน?

             ' พี่เยซอง ... '

             มือเล็กเอื้อมไปสะกิดคนที่กำลังอยู่มนห้วงนิทรารมณ์เบาๆ

             ' ฮื่อ .. '

             ขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ไม่ยอมลืมตา

             ' พี่เยซอง ... พี่เยซอง ... พี่เยซอง!! '

             ' อะไร ... มีอะไร? '

             ตาเรียวขยับเปิดอย่างเกียจคร้าน

             ' ของผมล่ะ? '

             ' ของ? ... อะไร? '

             ' ก็ของขวัญที่ผมวางไว้ไง '

             ' ของขวัญ? .... อ้อ ไอ้ขยะพวกนั้นน่ะเหรอ? '

             ' นั่นแหละ! '

             ' นายจะโวยวายทำไมเล่า? '

             เยซองขยับกายลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางมีพิรุธอย่างชัดเจน

             ' พี่เอามันไปเหรอ? '

             ' อะ ... อะไรกันล่ะ? นายจะมาโทษฉันทำได้ไง? '

             ' ก็ในนี้มีพี่แค่คนเดียวนี่ ... พี่เอาของพวกนั้นไปไว้ไหนน่ะ?

             ดวงตาเรียวเสหลบสายตาอีกคู่ที่มองมาอย่างคาดคั้นก่อนตอบราวกับไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร

             ' ป่าวซักหน่อยอย่ามาปรักปรำกันหน่อยเลยน่า ... ฉันหิวไปหาอะไรกินข้างนอกกัน '

             ' ไม่ไปหรอก ... ถ้าพี่ไม่บอกว่าเอาของพวกนั้นไปไว้ไหนผมก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น '

             ' ก็บอกว่าไม่รู้ไงล่ะ '

             ' ไม่เชื่อ!!! '

             ยิ่งพูดร่างเล็กก็ยิ่งเสียงดังขึ้น ... แถมตายังแดงๆอีกต่างหาก

             ' โธ่เอ๊ย!! เออๆ ฉันเอาของพวกนั้นทิ้งขยะไปแล้วล่ะ '

             ' ว่าไงนะ!? '

             ' ก็บอกว่าทิ้งไปแล้วไง ... ช่างเถอะน่าของเยอะขนาดนั้นยังไงนายก็กินไม่หมดอยู่เเล้ว ... ไปกินข้าวกันเร็ว '

             ' พี่เยซอง!!!!! '

             ' อะ ... อะไรเล่าทำไมต้องตะโกนด้วยเนี่ย? '

             ' ยังมีหน้ามาพูดอีกนะ ... พี่รู้ไหม๊ว่าของพวกนั้นมันสำคัญขนาดไหนน่ห๊ะ!!?? '

             ' แล้วมันสำคัญกว่าฉันรึไงเล่า!? ... ฉันอุตส่าห์มารอนายไปกินข้าวแต่นายกลับบอกว่านายกินมาแล้ว ใช่สิ ... นายคงกินกับไอ้เจ้าของขยะพวกนั้นมาแล้วใช่ไหม๊ล่ะ!? '

              คราวนี้ร่างหนาตะเบ็งเสียงกลับมาบ้างทำเอารยออุคอึ้งไปชั่ววินาที

              ' นายเห็นฉันสำคัญน้อยกว่าไอ้ขยะพวกนั้นรึไง? ฉันเป็น'แฟน'นายนะ '

              ' ........ '

              ' เราคบกันมาเกือบจะ 3 ปีอยู่แล้วแต่นายกลับเห็นไอ้ขยะพวกนั้นสำคัญกว่าฉันเนี่ยนะ เฮอะ!! '

              ' หุบปากนะ!!! '

              ' อ้ะ .. '

              ริมฝีปากที่กะจะพูดจาต่อว่าร่างเล็กรีบหุบลงอย่างรวดเร็วกับปฏิกิริยาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ... ไอ้ตัวเล็กนี่กำลังโกรธ ... มากซะด้วย

              ' ทำไมพี่ไม่มีเหตุผลอย่างนี้นะ '

              ' .......... '

              ' ใช่ ... เราคบกันมาเกือบ 3 ปี แต่พี่กลับไม่รู้จักผมเลย พี่ไม่รู้รึไงว่าผมเป็นคนยังไง '

              ' .......... '

              ' พี่คิดว่าคนอย่าง ... ฮึก ... ผมจะเห็นอย่างอื่น ... ฮึก ... สำคัญกว่าคนรักรึไง!? '

              น้ำตาเม็ดโตๆร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสายจนคนมองใจหายวาบ

              ' ของพวกนั้นน่ะผมทำเองกับมือเลย ช็อกโกแลตกับคุกกี้ก็ทำเอง ... ผ้าพันคอก็ถักเอง ... การ์ดก็เขียนเอง ... ช่อดอกไม้ก็จัดเอง ... ทุกอย่างผมทำเอง ... ทำอย่างละสองอันเพราะว่ามันจะได้คู่กัน ... แต่พี่กลับโยนมันทิ้งเหรอ ... พี่ทิ้งของที่ผมทำให้พี่เนี่ยนะ!!?? '

               พูดจบก็สะอึกสะอื้นออกมาเสียยกใหญ่จนเยซองต้องเข้าไปกอดร่างเล็กเอาไว้เพื่อให้สงบสติอารมณ์ ... ว่าแล้วว่าทำไมของแต่ละอย่างมันมีเป็นคู่ ตอนแรกก็คิดว่ามันแค่บังเอิญให้เหมือนกัน ที่ไหนได้ ... เฮ้อ

               ' ฉัน ... ขอโทษ '

               ' แล้วไงล่ะ ... ขอโทษแล้วมันได้กลับมาไหม๊? '

               ร่างในอ้อมกอดเงยหน้าเปรอะน้ำตาขึ้นมาถามด้วยสายตาโกรธเคือง

               ' ฉัน ... ก็แค่ ... '

               ' อะไรล่ะ ... ถ้าพี่ไม่อยากได้ ... ไม่ชอบทำไมไม่บอกกันตรงๆพี่ทำอย่างนี้ทำไม!? '

               รยออุคสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงของคนรักและเดินห่างออกไปราวกับไม่อยากเข้าใกล้

               ' อะไรกันล่ะ ... ฉันก็แค่ ... หึง ... ไม่ได้รึไงกัน? '

               ' ............ '

               ' ฉันแค่ไม่อยากให้นายเมินฉันในวันนี้ ... ฉันแค่ไม่อยากให้นายรับของใคร ... ฉันแค่หึงนาย ... ฉันแค่ ... '

               ' ............ '

               ' รักนายมากไปหน่อยเท่านั้นเอง ... '

               เยซองเอ่ยเบาราวกับกระซิบ แต่ร่างเล้กก็ได้ยินชัดเจน ... ไปถึงหัวใจ

               ' ฉันผิดรึไง? ... ฉันขอโทษก็ได้ ... ฉันขอโทษ!! '

               ร่างหนาทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าขอโทษคนรักอย่างรู้สึกผิด ... เขามันโง่ ... เยซองคนโง่ ... ทำร้ายคนที่รักขนาดนี้ด้วยความไม่มีเหตุผลของเขาเอง

               ' พี่เยซอง ... '

               ร่างเล็กครางออกมาด้วยความตกใจก่อนจะปราดไปดึงเยซองให้ลุกจากพื้นและกอดไว้

               ' ผมก็แค่โกรธ ... ผมไม่อยากให้พี่เป็นคนไม่มีเหตุผล '

               ' ฉัน ... '

               ' พี่เป็นคนเดียวที่ผมรัก ... เพราะงั้น ... อย่าทำเรื่องอย่างวันนี้โดยที่ไม่ถามอีก '

               ' ก็ได้ ... นายหายโกรธฉันเเล้วใช่ไหม๊? '

               ' ยัง '

               มือเล้กดันร่างหนาออกจนสุดความยาวแขนของตัวเอง

               ' แล้ว ... '

               ' ถ้าอยากให้หายโกรธก็พาผมไปเลี้ยงมื้อค่ำหรูๆ ... อาหารอร่อยๆ แล้วก็ไปช็อปฯ ด้วย '

               รยออุคพูดพร้อมกับพยายามยิ้มให้สดใสที่สุด ... ไม่หายโรธหรอก แต่ว่าคนรักกันก็ต้องรู้จักให้อภัย ไม่อย่างนั้นคงไปไม่รอด

               ' ก็ได้ ... ตามใจนายเลย '

               ' สัญญานะ '

               ' อืม '

               เยซองพยักหน้าหนักแน่น ... เรื่องวันนี้เป็นบทเรียนที่สำคัญ หากต่อไปเขาทำตัวงี่เง่าอีก ก็ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะทนเขาได้อย่างวันนี้รึเปล่า ... แค่เรื่องวันนี้เขาก็ขอบคุณคนตัวเล็กอย่างสุดหัวใจแล้วที่ยังอดทนกับเขา

               ... ขอบคุณนะ ...

The End ...

    ปล. ของขวัญที่อุ๊คกี้ได้จากคนอื่น แจกจ่ายเพื่อนๆไปหมดแล้ว

      อ่า - - ไม่รู้ว่ามันจะดีไหม๊ ... ผมอยากลองนำเสนอความรักที่ดูโตๆ( รึเปล่า )บ้างน่ะครับ อยากให้มองหลายๆมุมไม่ใช่มุมที่ราบรื่นเสมอไป หวังว่าทุกคนจะมีความสุขกับเรื่องนี้นะครับ