G.D

   หายนะ ไม่สิ ความตายต่างหากที่มนุษย์ไม่ต้องการ มนุษย์เราต่างพยายามที่จะต่อต้านความตาย แต่ แน่นอนไม่มีใครทำได้เราต่างคิดว่ามนุษย์นั้นได้ถูกพระเจ้ากำหนดเส้นทางไว้แล้ว และนั้นคือชะตากรรม ชะตากรรมคือสิ่งที่มนุษย์ทุกคนมีมันคือสิ่งที่ถูกกำหนดไว้แล้วและปลายทางของชะตากรรมก็คือความตายหรือจุดจบ แต่ครั้งนี้พระเจ้าได้มอบ”ความไม่ตายให้เรา” แต่สิ่งนี้ดันเป็นหายนะที่พระเจ้ามอบให้ ใช้เราคิดว่าการเกิดหายนะไม่แรงเท่าความตายหรอก เพราะหายนะอาจไม่ได้ทำให้เราตายและเราก็สามารถหนีจากมันได้ แต่หายนะครั้งนี้มาจากคนที่ไม่ยอมตาย

วันพุธที่5สิงหาคม เวลา7.22.น.-

”งืม”เด็กหนุ่มคนหนึงอายุราว14ปีตื่นขึ้นมาในห้องของเขา เขาหาวหนึ่งที่และหั้นไปที่นาฬิกา”เจ็ดโมงยี่สอง อีกแปดนาทีนาฬิกาถึงจะดังหรือ”เขาเดินหาวเรื้อยๆไปที่หน้าต่าง และบิดขี้เกียจหนึ่งที่ก่อนเปิดม่าน”อีกวันสินะ น่าเบื่อเป็นบ้าเลยโรงเรียนเนี้ย” และเดินเข้าห้องน้ำไป

-เวลา 7.45.น.-

เด็กหนุ่มคนนั้นกำลังนั้งกินข้าวอยู่และดูทีวีพรางไปด้วย-ขณะนี้ได้เกิดเหตุจราจนขึ้นผู้ที่อยู่ในระแวกนี้กรุณาพยายามอย่าออกจา...-พรึ่บ ทีวีถูกปิด “เดี้ยวนี้บ้านเมืองเป็นงี้ตลอดเลยแหะ ชักเริ่มอยู่ยากขึ้นทุกวันเลยน่า” เด็กหนุ้มปิดทีวีไปก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินเอาจานไปเก็บ

กริ้งงง เสียงออดหน้าบ้าน”โฮ้ยย นิวอยู่ป่าวไม่อยู่ก็ตอบด้วย” เสียงเด็กสาวที่เสียงฟังห้าวๆตะโกนอยู่หน้าประตูบ้าน

”พูดแบบนั้นแล้วเขาจะตอบยังไงละ”เสียงมาจากเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างๆ

”พี่นะเงียบๆไปเหอะ”เด็กสาวที่อยู่ข้างๆตะคอกใส่

”อ้าวนี้ยังไม่หายโกรธจากเรื้องเมื่อวานอีกหรอ”เด็กหนุ่มคนนั้นโต้กลับ

”ก็เอ่อ!นะดิ ใครเค้าให้กินช็อกกโกแล็ตที่วางบนโต๊ะละ”เด็กสาวโต้กลับ

”พูดว่าเอ่อกับพี่นี้ไม่น่ารักเลยนะ อีกอย่างพี่ก็ขอโทษแล้วด้วยนิ”เด็กหนุ่มโต้กลับอีกรอบ

”เออ! เออ! เออ! หนูจะพูดนะทำไมมีปัญหาหรอ”เด็กสาวโต้กลับอีกครั้ง

”หะ? เมื่อกี้ว่าไงนะ หรือจะลอง”เด็กหนุ้มขู่

”ก็เอาดิ”เด็กสาวท้า

”เออ ขอโทษนะคือไม่เสียมารยาทหน่อยหรอ ที่มาทะเลาะหน้าบ้านคนอืนเขานะ”นิวออกมาพูดกับสองพี่น้องที่ทะเลาะกันอยู่

”อ้ะ โทษนะ”เด็กสาวพูด

”ฮะๆโทษทีๆคือยัยนี้เริมก่อนนะ”ผู้เป็นพี่พูดขอโทษ

”หะพี่เริ่มก่อนไม่ใช้หรอ”เด็กสาวแย้ง”หะว่าไงนะ”คนเป็นพี่พูด

”-ว่าแล้วเชียวอีกแล้วหรอ-“นิวคิดในใจ”อะคุณริวยังไม่โกนเคราอีกหรอ”นิวถาม

”หะ?”ริวฟังคำถามแล้วเอามือขึ้นมาจับคางตัวเอง”อ่ะ! ดันลืมซะได้ เดี้ยวพรุ่งนี้ค่อยโกนละกัน”

“-เมื่อวานก็พูดเงี้ย-“นิวคิดในใจ

“แล้วอีกอย่างรินน์ ทำไมเธอถึงใส่ถุงเท่าสีนำเงินแทนสีขาวละ”นิวถาม

“อ้ะ แงงงงพี่จ้าพากลับไปเปรียนหน่อยสิ”รินน์อ้อนพี่ชาย

“ไม่ละ” “ทำไมละ” “เดี๋ยวก็ไปสายนะ” “ม่ายอ่าวเด๋วหนูก็โดนฝ่ายปกครองดุเอาหลอก” “ไม่ก็คือไม่”ริวทำเสียงเข้มในประโยคท้าย

“งั้นหนูไปเองก็ได้ แบร่รร” รินน์แลบลิ้นล้อเลียนก่อนจะวิ้งกลับไป

“ยัยนี้บื้อจริงแหะ โดนฝ่ายปกครองเรียกไปดุยังเบากว่าไปสายนะ”ริวพูด

-เวลา 8.15.น.-

“รินน์! ทำไมมาสายหะ”ครูประจำวิชาพูด”ข ขอโทษคะคือหนูลืมของ”รินน์พูดแก่ตัว

“งั้นไปยืนหลังห้องจนกว่าจะหมดคาบ”ครูสั่ง”คะ”

รินน์เดินไปหลังห้องและหั้นมาทางนิวเหมือนโกรธอะไร”รสั้กอย่าง “-เราผิดไรฟะ-”นิวคิดในใจและเบี่ยงหน้าไปทางอื่น

-เวลา 12.02.น.-

ตอนเที่ยงนิวเดินอยู่กับรินน์ที่บ่นอยู่ขณะเดินไปโรงอาหาร ขณะที่เดินอยู่ชั้นแรกทั้งคู่เดินผ่านห้องพยาบาลที่มีเสียงนาฬิกาดังตลอดจนน่าแปลกใจและจู่ๆนิวก็ปวดหัวขึ้นมา จึงนั้งลงกุมขมับตัวเอง พรางมองบริเวณที่ค่อยๆเรือนรางและเปลี่ยนไปจากทางเดินข้างหน้าที่ไม่มีอะไรเลยกลับมีลอยเลือดและลอยแตกของอิฐ ปรายทางมีตู้และโต๊ะกั้นอะไรบ้างที่น่ากลัวอยู่ และคนอื่นที่อยู่รอบจะเปลี่ยนไปร่างกายของนั้นไม่ต่างจากศพในสงครามแต่ต่างกันอย่างเดียวคือมันเดินได้

                                                                           จบ บทนำ