ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1 หลบหนี
ตอนที่ 1
หลบหนี
หลบหนี
เสียงฝีเท้าที่ดังกลางป่าเป็นเสียงเท้าหนักๆของชาย 2 คนผู้มาจากโลกมืด ข้ารับใช้หรือนักฆ่านั้นเอง แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาหอบขนาดนี้กลับเป็นเด็กสาวตัวน้อยอายุเพียง 6 ขวบเท่านั้น แต่พลังของเด็กน้อยไม่น้อยเหมือนร่างกายนี่สิ เด็กสาวตัวน้อยผมสีน้ำตาลหลับตาสนิท ชุดสีน้ำตาลเข้มเข้ากับต้นไม้บวกกับทรงผมสีน้ำตาลของเธอทำให้เธอดูกลมกลืนกับต้นไม้เลยทีเดียว
เมื่อเสียงฝีเท้าของชาย 2 คนห่างออกไปจนเงียบ เด็กสาวก็ใช้พลังของเธอน้อยๆเพื่อประหยัด เด็กสาวตรวจดูว่ารอบๆนี้มีผู้คน(พวกโลกมืด)หรือไม่ และสำรวจทางหนีทีไล่ไปด้วย ใกล้ๆนี้คือทางเข้ารัฐดาร์คเฟลม รัฐที่มีมาตราการป้องกันเก่งที่สุด เธอไม่อยากถูกจับ แต่ถ้าเข้าไปในนี้พวกโลกมืดก็จะไม่ตามเธอมา ใช่! เด็กสาวคนนี้คือคนของโลกมืด เธอหลบหนีออกมาจากโลกมืดถือว่าเธอหันหลังให้ที่นั้น! ที่ๆเป็นเหมือนนรก เด็กสาวนั้นรู้มาตลอด เพราะเด็กสาวจำความได้ตั้งแต่ 5 เดือนแล้ว ซ่งมันแปลกจากเด็กทั่วไปนิดหน่อย เด็กสาวรู้ว่าเธอเป็นใคร แต่เด็กสาวไม่ยอมไปปรากฎตัวเด็ดขาดจนกว่าเธอจะบรรลุนิติภาวะ*ซึ่งก็เหลือเวลาอีกนาน เด็กสาวต้องการเรียนหนังสือ ต้องการเป็นอิสระ เพราะตอนนั้นเธอดันหลงทางเลยโดนพวกโลกมืดเอามาเลี้ยง แต่เธอไม่ยอมสำนึกบุญคุณหรอกนะ! ก็พวกนั้นฆ่าครอบครัวของเธอนี่นา!
จากการที่เด็กสาวไปอยู่โลกมืดถึง 5 ปี ทำให้เด็กสาวเก่งด้านการต่อสู้และชอบสู้มาก! เมื่อเด็กสาวเดินเข้ามาในประตูของรัฐดาร์คเฟรมก็มีทหารมากมายมารุมรอบตัว เสียงคำถามดังจากนายทหารคนหนึ่ง
"ใช่เด็กคนนี้แน่นะ? แม่หนู เธอเป็นคนของโลกมืดหรอ?"
เด็กสาวผมน้ำตาลทำหน้าเศร้าแล้วส่ายหน้าเบาๆก่อนจะพยักหน้าทำให้เหล่าทหารงงกันเป็นอันมาก
"แม่หนูน้อย เธอชื่ออะไร บ้านอยู่ไหนหรอ?"
เสียงนายทหารอีกคนถามขึ้น ทำให้ทหารที่เหลือออกมาห่างนิดหน่อยเพื่อให้ทหารคนนั้นทำงานดียิ่งขึ้น แต่แทนที่เด็กสาวจะตอบความจริงกลับโกหกกึ่งเรื่องจริงไปว่า
"หนูชื่อ อายามานิ ฟรอนเทียร์ อายุ 6 ขวบ กำลังหนีพวกโลกมืดที่กำลังไล่ฆ่าครอบครัวหนูอยู่ค่ะ"
เด็กสาวพูดด้วยเสียงใสๆของเด็กน้อยที่ปนความเศร้าไปด้วยหน่อยๆ แต่การกระทำของเด็กสาวกลับหลอกพวกทหารได้เสียอย่างนั้น
"เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ?"เสียงเล็กใสๆของเด็กอีกคนเอ่ยขึ้นมา เด็กชายตัวน้อยผมสีดำสนิทดูจากรูปร่างหน้าตาคงจะอายุเท่ากับอายามานิแน่ๆ เด็กสาวมองไปที่เด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มที่เธอรู้จักเขาดี แต่เขาคงจำเธอไม่ได้หรอก โซมะ ฟรานเชสก้า!!! เด็กหนุ่มตัวน้อยเพียงคนเดียวที่เธอเคยเป็นเพื่อนเล่นกัน
เด็กสาวโค้งน้อยๆให้กับเด็กหนุ่มที่ชื่อโซมะ หลังจากนั้นโซมะก็หันไปคุยกับทหารรายอื่นๆที่อยู่ใกล้ๆพร้อมกับถามไปเรื่อยๆ แต่เด็กสาวกลับเห็นผีเสื้อสีดำ*ที่บินไปมาข้างๆเธอ เด็กสาวยิ้มน้อยๆออกมา ก่อนจะยื่นนิ้วเล็กๆของเธอออกมาให้เจ้าผีเสื้อสีดำตัวพิเศษที่มีปีกออกทองตัวนี้ ก่อนที่เธอจะพูดเบาๆว่า
"ฉันกลับมาที่นี่แล้วละ......คุณผีเสื้อเลน่า...."
ผีเสื้อบินรอบตัวของเด็กสาวก่อนจะโปรยสิ่งที่เหมือนกับละอองหิมะสีทองอ่อนด้วย ซึ่งเหตุการณ์นั้นโซมะได้มองเห็นแทบทั้งหมด รอยยิ้มที่ดูน่ารักแถมคุ้นตา แต่เขากลับจำไม่ได้ 'เด็กคนนี้เป็นใครกันแน่?'นี่คือสิ่งที่เขาคิดแทบจะทันที เพราะพลังที่ปล่อยมาจากตัวเด็กสาวแม้จะอ่อนแต่เขาก็รู้ว่าเด็กสาวคนนี้มีพลังเวทย์สูงมาก! สูงจนหน้ากลัว แต่หน้าตาของเด็กสาวนั้นคุ้นตาโซมะมากกว่า เด็กหนุ่มเดินไปหาหญิงสาวก่อนโค้งให้ทีหนึ่งแล้วก็จับมือของอายามานิไว้
โซมะพาอายามานิเดินขึ้นรถม้าของเขา แววตาของเด็กสาวดูงุนงงมาก เมื่อเด็กสาวนั่งลงที่เก้าอีกประตูรถก็ปิดทันที แล้วรถก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป
"เธอคงสงสัยสินะว่าฉันพาเธอขึ้นมาทำไม?"
เด็กสาวมองหน้าเด็กหนุ่มก่อนจะพยักหน้าเบาๆเพื่อเป็นคำตอบ เด็กหนุ่มมองหน้าเด็กสาวก่อนจะพูดว่า
"จะพาเธอไปหาท่านพ่อ แล้วจะจัดการเรื่องโรงเรียนให้เธอด้วย แค่นั้นแหละ"
เด็กสาวมองหาเด็กหนุ่มด้วยดวงตาใสแจ๋ว พร้อมกับตาที่เป็นประกายเพราะตื่นเต้นจนปิดไม่มิดทำให้เด็กหนุ่มแอบขำนิดๆกับความน่ารักของเธอ
".........."
เด็กสาวนั่งเงียบตลอดการเดินทางแต่ปากที่เหมือนจะพูดอะไรออกมาก็ปิดเงียบลงแล้วอายามานิก็หลับตาลงเหมือนจะนอนหลับไป เด็กหนุ่มก็ได้แต่มองเด็กสาวไปอย่างนั้น เพราะเขาไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดตรงที่ว่า 'เหมือนจะเคยรู้จักกันมาก่อน' เขาก็ไม่มีทางพาไปหาท่านพ่อง่ายๆอย่างนั้นหรอกนะ
"นี่ ตื่นได้แล้วนะ ถึงที่แล้วนะ ตื่นสิ"
โซมะพยายามปลุกอายามานิมา 30 นาทีแล้ว
"อืม......อะ! ข-ขอโทษนะคะ"
อายามานิตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ อายามานิหน้าขึ้นสีน้อยๆทำให้โซมะคิดว่า 'ก็น่ารักดีนี่นา' อยู่ด้วย แต่หน้าของโซมะนั้นนิ่งมากๆ เหมือนคนเย็นชาเลยละ
โซมะจับมือของอายามานิแล้วพาเดินลงจากรถแล้วพาเข้าไปในพระราชวัง อายามานิมองสิ่งต่างๆด้วยแววตาที่เศร้าหมอง โซมะมองอายามานิด้วยอาการที่บ่งบอกว่า แปลก! อายามานิไม่มีอาการตื่นเต้นหรือตื่นกลัวเหมือนคนทั่วไป แต่นางกลับเศร้า
"เจ้าชาย กลับมาแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ แล้วเด็กคนั้นใครกัน?"
ทหารที่เฝ้าหน้าประตูคนหนึ่งเอ่ยขึ้น แล้วมองไปที่อายามานิ
"ไม่ต้องรู้ เปิดประตูซะ"
"พ-พ่ะย่ะค่ะ"
ทหารคนั้นรีบเปิดประตูอกทันที
"อ้าว เป็นไงมาไงถึงได้มาหาพ่อละเนี่ย?"ราชาที่อยู่ในห้องนั่งมองโซมะที่เดินจูงเด็กสาวคนหนึ่งเข้ามาแล้วหยุดที่หน้าประตู
"ท่านพ่อช่วยจัดการเรื่องของยัยนี่ทีสิ ข้ามีธุระต้องทำต่อ ไปละ"โซมะพูดไปแบนั้นแล้วทิ้งอายามานิไว้กับองค์ราชาเพียงลำพัง
"ไม่ได้เจอกันานเลยนะเพคะ องค์ราชา"
"หืม? เราเคยเจอกันงั้นหรอแม่หนูน้อย"
"แน่นอนเพคะ พระองค์ทรงจำหม่อมฉันไม่ได้สินะ แต่ว่า ค่อยๆคิดไปดีกว่านะเพคะ แล้วก็ ที่ข้ามาที่นี่เพราะเจ้าชายโซมะบอกให้ข้ามาคุยเรื่องโรงเรียนกับท่านเพื่อให้ท่านพาข้าเข้าโรงเรียนเพคะ"อายามานิเอ่ยแบรวดเร็วและจับใจความ ซึ่งราชาก็ตกใจเช่นกันว่าเด็กเพียงเท่านี้ก็รู้เรื่องพวกนี้มากมายเชียวหรือ?
"น่าสนใจดีนะ งั้นฉันจะให้แม่หนูเรียนที่เดียวกันกับโซมะก็แล้วกันะ"
"ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท"อายามานิพูด
"งั้นขอทราบชื่อของหนูได้ไหม?"
"เพคะ หม่อมฉันชื่อ.........."
ตั้งแต่ที่โซมะเข้ามาส่งอายามานิที่พระราชวังแล้ว เขาก็กลับเข้าห้องเพื่อไปเอาสร้อยเส้นหนึ่งที่เป็นสีมรกตสดใส ที่ได้จากเจ้าหญิงที่หายไปเมื่อนานแล้ว
โซมะถือสร้ายเส้นนั้นไว้ เขามองสร้อยในมือแล้วยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่หาได้ยากยิ่งจากเจ้าชายโซมะที่ดูจะเย็นชาสะตลอดเวลา
"สักวันฉันจะหาเธอให้เจอให้ได้ ยามาเนะ"
โซมะกำสร้อยสีมรกตไว้แน่น เด็กสาวที่เป็นดั่งชีวิตของเขาหายตัวไปตั้งแต่ตอนนั้น ตอนที่อาณาจักรเทียร์ลามิลถูกรุกราน ราชาเสียชีวิต เจ้าหญิงหายตัวไป แต่เขาเชื่อว่าเธอจะต้องกลับมา เพราะเด็กในตำนานจะจำความได้ตั้งแต่เกิด เขาก็เป็นหนึ่งในนั้น อัญมนีที่ฝังอยู่ในตัวของเขาตั้งแต่เกิด ทำให้เขาสามารถรู้ว่าใครจะตายหรือเป็นอย่างไรต่อไปได้ เขาจึงแน่ใจว่า เด็กคนนั้นจะต้องกลับมา เมื่อเธออายุครบ 13 ปี พอดี
เขาสวมสร้อยใส่คอของตน แม้เขาจะไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นจะจำได้หรือไม่ เพราะเด็กคนนั้นให้เขาตอนที่อายุเพียง 8 เดือนเท่านั้น
"โซมะ!"
"!"
เสียงใสๆตะโกนออกมาจากข้างหลังทำให้โซมะสะดุ้งแล้วรีบหันไปมองทันที
"อะไรของเธอ อากิโนะ!"
เสียงนั้นคือเสียงของสาวน้อยผมบลอนสีแดง ดวงตาสีฟ้าใสฉายแววจริงจังอย่างมาก เธอคือเด็กอัจฉริยะ ที่นานๆจะมีคนเห็นเธอจริงจังเพราะเธอเป็นคนขี้เล่น เจ้าหญิงอากิโนะ โยมินะ เจ้าหญิงแห่งรัฐวาโยชิกิ!
"นายรู้ไหมนายไปพาใครมานะห๋า! ไม่เห็นสัญลักษณ์ใต้ตานั้นหรือไง! นั้นมันของเจ้าพวกโลกมืดนะ!"
"แต่เด็กนั้นบอกว่าหนีมาจากโลกมืดนี่นา"
"อ- เอ๋?"
"องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ!"
ระหว่างที่โซมะกับอากิโนะกำลังคุย(เถียง)กันอยู่นั้นก็มีทหารที่ใส่ชุดเต็มยศคนหนึ่งวิ่งเข้ามา เขาคือองครักษ์ของโซมะนั้นเอง
"อื๋อ? มีอะไรหรอราชองครักษ์"
โซมะหันไปมององครักษ์ของตนที่อยู่ในท่าหวาดวิตกแบบสุดๆ
"มันหมายความว่าอย่างไรกันที่จะปลดกระหม่อมออกจากตำแหน่งองครักษ์นะพ่ะย่ะค่ะ!"
องครักษ์ถามด้วยสีหน้าหวาดวิตก
โซมะกับอากิโนะหันไปมองหน้ากันก่อนหันไปหาองครักษ์คนนั้นแล้วพูดพร้อมกันว่า
"ใครกัน!!!"
"เอาละ ฉันจัดการให้หนูเสร็จแล้วนะ แต่ช่วยเรียกฉันว่า 'ท่านลุง' แทนเถอะนะ เรียกราชาแล้วมันอลังการเกินไปนะ"
ราชาพูดอ้อนวอนอายามานิ
"เข้าใจแล้วค่ะ ท่านลุง"
เด็กสาวขานตอบแบบปิติ
"งั้นฟรอนจัง ลุงจะแนะนำองครักษ์ของโซมะให้รู้จักนะ หนูอาจจะเป็นเพื่อนกับเขาได้"
"คะ?"
องค์ราชายิ้มกริบ เขาหันไปทางประตูแล้วพยักหน้า เป็นสัญญาณให้คนที่ซ่อนอยู่ออกมา ซึ่งอายามานิก็รู้อยู่แต่แรกแล้ว แต่ถ้าทำตัวมีพิรุดอาจเป็นเรื่องไม่ดีนัก
เด็กชายตัวน้อยเดินออกมาจากที่ซ่อน ผมสีฟ้าพัดปริวน้อยๆ ดวงตาสีแดงมรกตที่ฉัยแววเจ้าชู้ตั้งแต่เด็ก
"นี่คือ โยชินางิ มาริคาเงะ องครักษ์ของโซมะ ส่วนนี่ อายามานิ ฟรอนเทียร์ หรือฟรอนจังนะ เป็นผู้ปกป้องโซมะยามคับขัน เพราะฟรอนจังเป็นคนของอดีตโลกมืดน่ะนะ"
ราชาเอ่ยออกมาด้วยท่าทีสบายๆ ต่างจากเด็กสองคนที่มองหน้ากันก่อนหันไปหาราชาแบบอึ้งสุดๆ!
"ท่านหมายความว่ายังไง!!!!"
.......................................................................................................................................
*จะบรรลุนิติภาวะเมื่ออายุ 16 ปี
*ผีเสื้อพิเศษของรัฐดาร์คเฟรน เป็นเหมือนการส่งจดหมายอีกทางและผีเสื้อตัวนี้ยังมีความหมายว่า 'การกลับมา' อีกด้วย
✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀
เค้าขอโต๊ด TT^TT เค้าลืมแต่งต่ออ๊า จะรีบอัพด่วนจี้ให้เลยนะ!!!
เมื่อเสียงฝีเท้าของชาย 2 คนห่างออกไปจนเงียบ เด็กสาวก็ใช้พลังของเธอน้อยๆเพื่อประหยัด เด็กสาวตรวจดูว่ารอบๆนี้มีผู้คน(พวกโลกมืด)หรือไม่ และสำรวจทางหนีทีไล่ไปด้วย ใกล้ๆนี้คือทางเข้ารัฐดาร์คเฟลม รัฐที่มีมาตราการป้องกันเก่งที่สุด เธอไม่อยากถูกจับ แต่ถ้าเข้าไปในนี้พวกโลกมืดก็จะไม่ตามเธอมา ใช่! เด็กสาวคนนี้คือคนของโลกมืด เธอหลบหนีออกมาจากโลกมืดถือว่าเธอหันหลังให้ที่นั้น! ที่ๆเป็นเหมือนนรก เด็กสาวนั้นรู้มาตลอด เพราะเด็กสาวจำความได้ตั้งแต่ 5 เดือนแล้ว ซ่งมันแปลกจากเด็กทั่วไปนิดหน่อย เด็กสาวรู้ว่าเธอเป็นใคร แต่เด็กสาวไม่ยอมไปปรากฎตัวเด็ดขาดจนกว่าเธอจะบรรลุนิติภาวะ*ซึ่งก็เหลือเวลาอีกนาน เด็กสาวต้องการเรียนหนังสือ ต้องการเป็นอิสระ เพราะตอนนั้นเธอดันหลงทางเลยโดนพวกโลกมืดเอามาเลี้ยง แต่เธอไม่ยอมสำนึกบุญคุณหรอกนะ! ก็พวกนั้นฆ่าครอบครัวของเธอนี่นา!
จากการที่เด็กสาวไปอยู่โลกมืดถึง 5 ปี ทำให้เด็กสาวเก่งด้านการต่อสู้และชอบสู้มาก! เมื่อเด็กสาวเดินเข้ามาในประตูของรัฐดาร์คเฟรมก็มีทหารมากมายมารุมรอบตัว เสียงคำถามดังจากนายทหารคนหนึ่ง
"ใช่เด็กคนนี้แน่นะ? แม่หนู เธอเป็นคนของโลกมืดหรอ?"
เด็กสาวผมน้ำตาลทำหน้าเศร้าแล้วส่ายหน้าเบาๆก่อนจะพยักหน้าทำให้เหล่าทหารงงกันเป็นอันมาก
"แม่หนูน้อย เธอชื่ออะไร บ้านอยู่ไหนหรอ?"
เสียงนายทหารอีกคนถามขึ้น ทำให้ทหารที่เหลือออกมาห่างนิดหน่อยเพื่อให้ทหารคนนั้นทำงานดียิ่งขึ้น แต่แทนที่เด็กสาวจะตอบความจริงกลับโกหกกึ่งเรื่องจริงไปว่า
"หนูชื่อ อายามานิ ฟรอนเทียร์ อายุ 6 ขวบ กำลังหนีพวกโลกมืดที่กำลังไล่ฆ่าครอบครัวหนูอยู่ค่ะ"
เด็กสาวพูดด้วยเสียงใสๆของเด็กน้อยที่ปนความเศร้าไปด้วยหน่อยๆ แต่การกระทำของเด็กสาวกลับหลอกพวกทหารได้เสียอย่างนั้น
"เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ?"เสียงเล็กใสๆของเด็กอีกคนเอ่ยขึ้นมา เด็กชายตัวน้อยผมสีดำสนิทดูจากรูปร่างหน้าตาคงจะอายุเท่ากับอายามานิแน่ๆ เด็กสาวมองไปที่เด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มที่เธอรู้จักเขาดี แต่เขาคงจำเธอไม่ได้หรอก โซมะ ฟรานเชสก้า!!! เด็กหนุ่มตัวน้อยเพียงคนเดียวที่เธอเคยเป็นเพื่อนเล่นกัน
เด็กสาวโค้งน้อยๆให้กับเด็กหนุ่มที่ชื่อโซมะ หลังจากนั้นโซมะก็หันไปคุยกับทหารรายอื่นๆที่อยู่ใกล้ๆพร้อมกับถามไปเรื่อยๆ แต่เด็กสาวกลับเห็นผีเสื้อสีดำ*ที่บินไปมาข้างๆเธอ เด็กสาวยิ้มน้อยๆออกมา ก่อนจะยื่นนิ้วเล็กๆของเธอออกมาให้เจ้าผีเสื้อสีดำตัวพิเศษที่มีปีกออกทองตัวนี้ ก่อนที่เธอจะพูดเบาๆว่า
"ฉันกลับมาที่นี่แล้วละ......คุณผีเสื้อเลน่า...."
ผีเสื้อบินรอบตัวของเด็กสาวก่อนจะโปรยสิ่งที่เหมือนกับละอองหิมะสีทองอ่อนด้วย ซึ่งเหตุการณ์นั้นโซมะได้มองเห็นแทบทั้งหมด รอยยิ้มที่ดูน่ารักแถมคุ้นตา แต่เขากลับจำไม่ได้ 'เด็กคนนี้เป็นใครกันแน่?'นี่คือสิ่งที่เขาคิดแทบจะทันที เพราะพลังที่ปล่อยมาจากตัวเด็กสาวแม้จะอ่อนแต่เขาก็รู้ว่าเด็กสาวคนนี้มีพลังเวทย์สูงมาก! สูงจนหน้ากลัว แต่หน้าตาของเด็กสาวนั้นคุ้นตาโซมะมากกว่า เด็กหนุ่มเดินไปหาหญิงสาวก่อนโค้งให้ทีหนึ่งแล้วก็จับมือของอายามานิไว้
โซมะพาอายามานิเดินขึ้นรถม้าของเขา แววตาของเด็กสาวดูงุนงงมาก เมื่อเด็กสาวนั่งลงที่เก้าอีกประตูรถก็ปิดทันที แล้วรถก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป
"เธอคงสงสัยสินะว่าฉันพาเธอขึ้นมาทำไม?"
เด็กสาวมองหน้าเด็กหนุ่มก่อนจะพยักหน้าเบาๆเพื่อเป็นคำตอบ เด็กหนุ่มมองหน้าเด็กสาวก่อนจะพูดว่า
"จะพาเธอไปหาท่านพ่อ แล้วจะจัดการเรื่องโรงเรียนให้เธอด้วย แค่นั้นแหละ"
เด็กสาวมองหาเด็กหนุ่มด้วยดวงตาใสแจ๋ว พร้อมกับตาที่เป็นประกายเพราะตื่นเต้นจนปิดไม่มิดทำให้เด็กหนุ่มแอบขำนิดๆกับความน่ารักของเธอ
".........."
เด็กสาวนั่งเงียบตลอดการเดินทางแต่ปากที่เหมือนจะพูดอะไรออกมาก็ปิดเงียบลงแล้วอายามานิก็หลับตาลงเหมือนจะนอนหลับไป เด็กหนุ่มก็ได้แต่มองเด็กสาวไปอย่างนั้น เพราะเขาไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดตรงที่ว่า 'เหมือนจะเคยรู้จักกันมาก่อน' เขาก็ไม่มีทางพาไปหาท่านพ่อง่ายๆอย่างนั้นหรอกนะ
"นี่ ตื่นได้แล้วนะ ถึงที่แล้วนะ ตื่นสิ"
โซมะพยายามปลุกอายามานิมา 30 นาทีแล้ว
"อืม......อะ! ข-ขอโทษนะคะ"
อายามานิตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ อายามานิหน้าขึ้นสีน้อยๆทำให้โซมะคิดว่า 'ก็น่ารักดีนี่นา' อยู่ด้วย แต่หน้าของโซมะนั้นนิ่งมากๆ เหมือนคนเย็นชาเลยละ
โซมะจับมือของอายามานิแล้วพาเดินลงจากรถแล้วพาเข้าไปในพระราชวัง อายามานิมองสิ่งต่างๆด้วยแววตาที่เศร้าหมอง โซมะมองอายามานิด้วยอาการที่บ่งบอกว่า แปลก! อายามานิไม่มีอาการตื่นเต้นหรือตื่นกลัวเหมือนคนทั่วไป แต่นางกลับเศร้า
"เจ้าชาย กลับมาแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ แล้วเด็กคนั้นใครกัน?"
ทหารที่เฝ้าหน้าประตูคนหนึ่งเอ่ยขึ้น แล้วมองไปที่อายามานิ
"ไม่ต้องรู้ เปิดประตูซะ"
"พ-พ่ะย่ะค่ะ"
ทหารคนั้นรีบเปิดประตูอกทันที
"อ้าว เป็นไงมาไงถึงได้มาหาพ่อละเนี่ย?"ราชาที่อยู่ในห้องนั่งมองโซมะที่เดินจูงเด็กสาวคนหนึ่งเข้ามาแล้วหยุดที่หน้าประตู
"ท่านพ่อช่วยจัดการเรื่องของยัยนี่ทีสิ ข้ามีธุระต้องทำต่อ ไปละ"โซมะพูดไปแบนั้นแล้วทิ้งอายามานิไว้กับองค์ราชาเพียงลำพัง
"ไม่ได้เจอกันานเลยนะเพคะ องค์ราชา"
"หืม? เราเคยเจอกันงั้นหรอแม่หนูน้อย"
"แน่นอนเพคะ พระองค์ทรงจำหม่อมฉันไม่ได้สินะ แต่ว่า ค่อยๆคิดไปดีกว่านะเพคะ แล้วก็ ที่ข้ามาที่นี่เพราะเจ้าชายโซมะบอกให้ข้ามาคุยเรื่องโรงเรียนกับท่านเพื่อให้ท่านพาข้าเข้าโรงเรียนเพคะ"อายามานิเอ่ยแบรวดเร็วและจับใจความ ซึ่งราชาก็ตกใจเช่นกันว่าเด็กเพียงเท่านี้ก็รู้เรื่องพวกนี้มากมายเชียวหรือ?
"น่าสนใจดีนะ งั้นฉันจะให้แม่หนูเรียนที่เดียวกันกับโซมะก็แล้วกันะ"
"ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท"อายามานิพูด
"งั้นขอทราบชื่อของหนูได้ไหม?"
"เพคะ หม่อมฉันชื่อ.........."
ตั้งแต่ที่โซมะเข้ามาส่งอายามานิที่พระราชวังแล้ว เขาก็กลับเข้าห้องเพื่อไปเอาสร้อยเส้นหนึ่งที่เป็นสีมรกตสดใส ที่ได้จากเจ้าหญิงที่หายไปเมื่อนานแล้ว
โซมะถือสร้ายเส้นนั้นไว้ เขามองสร้อยในมือแล้วยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่หาได้ยากยิ่งจากเจ้าชายโซมะที่ดูจะเย็นชาสะตลอดเวลา
"สักวันฉันจะหาเธอให้เจอให้ได้ ยามาเนะ"
โซมะกำสร้อยสีมรกตไว้แน่น เด็กสาวที่เป็นดั่งชีวิตของเขาหายตัวไปตั้งแต่ตอนนั้น ตอนที่อาณาจักรเทียร์ลามิลถูกรุกราน ราชาเสียชีวิต เจ้าหญิงหายตัวไป แต่เขาเชื่อว่าเธอจะต้องกลับมา เพราะเด็กในตำนานจะจำความได้ตั้งแต่เกิด เขาก็เป็นหนึ่งในนั้น อัญมนีที่ฝังอยู่ในตัวของเขาตั้งแต่เกิด ทำให้เขาสามารถรู้ว่าใครจะตายหรือเป็นอย่างไรต่อไปได้ เขาจึงแน่ใจว่า เด็กคนนั้นจะต้องกลับมา เมื่อเธออายุครบ 13 ปี พอดี
เขาสวมสร้อยใส่คอของตน แม้เขาจะไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นจะจำได้หรือไม่ เพราะเด็กคนนั้นให้เขาตอนที่อายุเพียง 8 เดือนเท่านั้น
"โซมะ!"
"!"
เสียงใสๆตะโกนออกมาจากข้างหลังทำให้โซมะสะดุ้งแล้วรีบหันไปมองทันที
"อะไรของเธอ อากิโนะ!"
เสียงนั้นคือเสียงของสาวน้อยผมบลอนสีแดง ดวงตาสีฟ้าใสฉายแววจริงจังอย่างมาก เธอคือเด็กอัจฉริยะ ที่นานๆจะมีคนเห็นเธอจริงจังเพราะเธอเป็นคนขี้เล่น เจ้าหญิงอากิโนะ โยมินะ เจ้าหญิงแห่งรัฐวาโยชิกิ!
"นายรู้ไหมนายไปพาใครมานะห๋า! ไม่เห็นสัญลักษณ์ใต้ตานั้นหรือไง! นั้นมันของเจ้าพวกโลกมืดนะ!"
"แต่เด็กนั้นบอกว่าหนีมาจากโลกมืดนี่นา"
"อ- เอ๋?"
"องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ!"
ระหว่างที่โซมะกับอากิโนะกำลังคุย(เถียง)กันอยู่นั้นก็มีทหารที่ใส่ชุดเต็มยศคนหนึ่งวิ่งเข้ามา เขาคือองครักษ์ของโซมะนั้นเอง
"อื๋อ? มีอะไรหรอราชองครักษ์"
โซมะหันไปมององครักษ์ของตนที่อยู่ในท่าหวาดวิตกแบบสุดๆ
"มันหมายความว่าอย่างไรกันที่จะปลดกระหม่อมออกจากตำแหน่งองครักษ์นะพ่ะย่ะค่ะ!"
องครักษ์ถามด้วยสีหน้าหวาดวิตก
โซมะกับอากิโนะหันไปมองหน้ากันก่อนหันไปหาองครักษ์คนนั้นแล้วพูดพร้อมกันว่า
"ใครกัน!!!"
"เอาละ ฉันจัดการให้หนูเสร็จแล้วนะ แต่ช่วยเรียกฉันว่า 'ท่านลุง' แทนเถอะนะ เรียกราชาแล้วมันอลังการเกินไปนะ"
ราชาพูดอ้อนวอนอายามานิ
"เข้าใจแล้วค่ะ ท่านลุง"
เด็กสาวขานตอบแบบปิติ
"งั้นฟรอนจัง ลุงจะแนะนำองครักษ์ของโซมะให้รู้จักนะ หนูอาจจะเป็นเพื่อนกับเขาได้"
"คะ?"
องค์ราชายิ้มกริบ เขาหันไปทางประตูแล้วพยักหน้า เป็นสัญญาณให้คนที่ซ่อนอยู่ออกมา ซึ่งอายามานิก็รู้อยู่แต่แรกแล้ว แต่ถ้าทำตัวมีพิรุดอาจเป็นเรื่องไม่ดีนัก
เด็กชายตัวน้อยเดินออกมาจากที่ซ่อน ผมสีฟ้าพัดปริวน้อยๆ ดวงตาสีแดงมรกตที่ฉัยแววเจ้าชู้ตั้งแต่เด็ก
"นี่คือ โยชินางิ มาริคาเงะ องครักษ์ของโซมะ ส่วนนี่ อายามานิ ฟรอนเทียร์ หรือฟรอนจังนะ เป็นผู้ปกป้องโซมะยามคับขัน เพราะฟรอนจังเป็นคนของอดีตโลกมืดน่ะนะ"
ราชาเอ่ยออกมาด้วยท่าทีสบายๆ ต่างจากเด็กสองคนที่มองหน้ากันก่อนหันไปหาราชาแบบอึ้งสุดๆ!
"ท่านหมายความว่ายังไง!!!!"
.......................................................................................................................................
*จะบรรลุนิติภาวะเมื่ออายุ 16 ปี
*ผีเสื้อพิเศษของรัฐดาร์คเฟรน เป็นเหมือนการส่งจดหมายอีกทางและผีเสื้อตัวนี้ยังมีความหมายว่า 'การกลับมา' อีกด้วย
✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀✿❀
เค้าขอโต๊ด TT^TT เค้าลืมแต่งต่ออ๊า จะรีบอัพด่วนจี้ให้เลยนะ!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น