วัยรุ่น เพลงอนิเม!

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ ๒ โดดเรียน 1

1 ปี ผ่านไป 
      "อืม.....ห้อง 2-2 งั้นหรอ...."เสียงใสๆของเนรุดังขึ้น ตอนนี้เป็นการเปิดเรียนเทอมแรกของ ม.2 เนรุกลายเป็นเด็กเงียบๆ ในสายตาของคนอื่นๆ
     เด็กคนนั้น..........
    "โยรุคุง! ค- คือว่า.ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยนะ"เด็กสาวร่างบางผมสั้นตัดซอยคนหนึ่งวิ่งมาหาโยรุด้วยท่าทางรีบร้อนและเกร็งๆ โยรุจึงได้แต่พยักหน้าเฉยๆ
    "ค- คือว่า.......ฉัน.....ฉันชอบโยรุคุงนะ!"เด็กสาวพูดอกมาพร้อมกับหน้าที่แดงจัด้วยความอายและเขินสุดๆ
    "ขอโทษนะครับ ผมคงรับความรู้สึกนั้นของคุณไม่ได้หรอก"โยรุบอกปัดไปแบสุภาพที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
   "ง- งั้นดูใจกันไปก่อ-......"
   "ขอโทษนะครับ ผมีคนที่ชอบอยู่แล้วละ"โยรุรีบปฎิเสธทันควัน เขาเผลอพูดความในใจอกมาทำให้สาวๆที่อยู่แถวนั้นรีบวิ่งเข้ามารุมล้อมแล้วถามเขาเยอะแยะว่าคนที่โยรุชอบนั้นเป็นใคร

   "เฮ้อ~ นั้นก็วุ่นวายอีกแล้วสินะ"เนรุมองอกมาจากหน้าต่างห้องเรียนที่เห็นโยรุเพราะสาวๆชอบรุมกรี๊ดเขาตั้งแต่ก้าวเข้ามา มันก็ไม่แปลกหรอก ทั้งสุภาพ อ่อนโยน สดใส แถมยังเก่งอีก
    "วันนี้เป็นวันเปิดเทอมสินะ.....ลองโดดเรียนหน่อยดีกว่ายังไงก็ไม่ชอบวิชาแรก(วรรณกรรม) อยู่แล้วซะด้วยสิ"เนรุพูดแล้วก็เหก็บกระเป๋าเดินออกจากห้องไป ซึ่งสวนทางกับโยรุที่หนี(ฝูง)ผู้หญิงมาพอดี
      "อาคาเสะซัง? จะไปไหนของเขากันนะใกล้เข้าเรียนแล้วแท้ๆ"โยรุเห็นดังนั้นจึงเดินตาม (สะกดรอย)เนรุไป แต่ก็คลากกันตรงทางเดินลง-ขึ้นบันได แต่แล้ว.....
      
     อีกครั้งที่สายลมร้อนยังพัดผ่านฉันจึงเปิดบานหน้าต่างออกมารับ........
     
     "เสียงนี่มัน อาคาเสะซัง?"โยรุหันไปมองข้างบนซึงเป็นชั้นดาดฟ้าพอดี แม้เสียงจะเบาแต่เป็นอาคาเสะซังแน่ๆ
     โยรุจึงค่อยๆเดินขึ้นไปข้างบนดาดฟ้าทันที แม้จะมีกริ๊งดังว่าให้เข้าเรียนคาบแรกแล้วก็ตามที เด็กหนุ่มไม่สนใจใดๆ สนแต่เสียงเพลงอันแสนไพเราะของหญิงสาวตัวน้อยที่เขาแอบชอบตั้งแต่ม.1นั้นอย่างเดียวเท่านั้น

     "แล้วก็ได้ยินเสียงขับขานไพเราะแว่วมาจากที่ไกล.......
ปล่อยทิ้งหนังสือที่ฉันกำลังอ่าน
แล้วหันมาคุยกับเจ้านกที่บินหลงมา
พร้อมทั้งอำลาช่วงบ่ายของวันนี้ไปอย่างเช่นเคย........"

     เนรุร้องเพลงอยู่บนดาดฟ้า โยรุที่ฟังเพลงนั้นก็รู้สึกคุ้นๆอย่างแปลกประหลาด เมื่อนึกไปก็นึกได้ว่าเพลงนี้เป็นเพลงของอนิเมะแปลไทยที่น้องสาวของเขาคลั่งเอามากๆเลยละ

       "โลกนี้ช่างเต็มไปด้วยเรื่องและราว
และเป็นฉันเองที่หยุดอยู่ตรงนี้
ไม่เคยจะมีผู้ใดทำความเข้าใจว่าข้างในฉันแค่เหงา"
       "อาคาเสะซังนี่ร้องเพลงเพราะจังเลยนะครับ^^"โยรุพูดขึ้นมา ทำให้เนรุตกใจแล้วหันไปมองทันที ดวงตาของเธอเบิงโพล่ง 'โกหกน่า!' เนรุคิด
        "อ่า.....ขอโทษครับ ผมรบกวนสินะ"โยรุเริ่มรุกลี้รุกลน
            ".......ห้าม.....นะ!"
        "เอ๊ะ?"
        "ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาดเลยนะ!"เด็กสาวตะโกนขึ้นมาทำให้โยรุถึงกับสะดุ้งทันที
        "เข้าใจแล้วละครับ ผมไม่บอกใครหรอกนะ"โยรุพูดขึ้นแล้วเอามือทุบอกตัวเอง"ด้วยเกียรติของลูกผู้ชายเลยครับ"
        "จ- จริงๆนะ"เนรุพูดขึ้น หน้าของเธอดูเศร้าๆและแววตาดูว่างเปล่า
        "ครับ แน่นอน"โยรุยืนยัน เขาได้เห็นสีหน้าแบบใหม่ของเนรุอีกแล้ว มันทำให้เขาหลงเธอมากขึ้นไปอีก ตอนนี้ดวงตาของเนรุประกายวาวน้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมาทำให้โยรุตกใจมาก
        "ขอบคุณนะ! โมโตกามิคุง!"เนรุโดดจากที่สูงลงมากอดโยรุทันที ทำให้โยรุโซเซก่อนจะล้มลงก้นจ้ำม่ำกับพื้นทันที ตอนนี้ถ้าไม่มีคนมาเห็นตั้งแต่ต้นคงคิดอะไรไปไกลแน่ๆ เพราะว่า ตอนนี้เนรุนอนทับร่างของโยรุที่นอนแหมะอยู่กับพื้นดาดฟ้าที่เย็นๆ
         "ว๊าย! ข-ขอโทษนะโมโตกามิคุง!"เนรุรีบลุกพร้อมกับโค้งหัวอย่างสำนึกผิดแบบสุดๆ
         "ไม่เป็นไรๆ แต่ว่านะ เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ"
         "จะเป็นเพื่อน......กับฉันจริงๆหรอ?"
         "แน่นอนอาคาเสะซั- อะ ไม่สิ เนรุ"
         "อ- อื้ม ย-โยรุคุง"เนรุยิ้มแป้น เพราะเธอไม่เคยมีเพื่อนเลยด้วยบุคลิกที่ดูขรึมๆของเธอนั้นแหละ
          "เพราะงั้นนะเนรุ"โยรุยิ้มกริบทำให้เนรุรู้สึกสังหรใจแปลๆ
         
           "ร้องเพลงให้ฟังอีกสิ" 

...........................................................................................................
เสร็จแล้วเย้!!!
ขอบคุณที่อ่านจ้า
มีตรงไหนพลาดบอกกันได้นะ!
แค่นี้หละ