ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 15 ก็กูหวงมึงอะ [100%]
ตอนที่ 15 ก็กูหวงมึงอะ
อเล็กซ์
หลังจากที่ผมฟัดแก้มพี่มันไปแรงๆ พี่บัทมันก็หน้าแดงก่ำ มองหน้าผมตาโตผิดลุคคนสวยโหดแบบพี่มันไปเลยครับ ภาพตรงหน้าเหมือนผีเสื้อแสนสวยตัวน้อยๆ ที่กำลังกระพือปีกช้าๆ..
"นายมาทำอะไร..บนนี้.."
"เมียจ๋าจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เหรอครับ? หื้ม?"
"จะ..จำได้"
"จำได้ว่าไงบ้างครับ คนสวย^^"
ผมพูดถามออกไป แล้วก็ต้องหลุดขำ เมื่อเห็นท่าทางของคนตรงหน้า เหมือนพี่มันยังตั้งสติไม่ได้ มองหน้าผมตาโต แก้มแดงเทือกเหมือนคนละคน จนทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะโน้มใบหน้าเข้าไป..
จุ๊บ..
"อื่ออ"
ผมก้มลงไปกดริมฝีปากตัวเองกับปากแดงๆของพี่มัน ให้พี่บัทใช้สองมือดันอกผมไว้แล้วเบี่ยงหน้าหนีไปอีกทาง
"น่ารัก.."
"นาย.."
"ชู่วว..บอกว่าไงครับ เรียกผมว่าไง"
ผมใช้ปลายชิ้วแตะเบาๆที่ปากสวยๆของพี่มัน พี่บัททำหน้าเหมือนนึกขึ้นได้ แล้วพูดออกมาเสียงแผ่ว สรรพนามที่ทำให้ผมเกือบจะดิ้นตายไปซะตรงนั้น..
"เล็ก..บัทปวดหัว.."
น่ารัก น่ารักมาก น่ารักเกินไปแล้ว!
อยู่ดีๆก็รู้สึกเขินขึ้นมาซะอย่างนั้น กับคำที่ผมเป็นคนบอกให้พี่มันพูดเอง แต่ใครจะไปคิดละครับ ว่าเมียจ๋าของผมจะพูดออกมาจริงๆ พี่บัทเบียดตัวเข้าหาผมก่อนที่จะซุกหน้าลงไปกับอกของผม
นี่ผีเข้าเมียกูรึเปล่าวะเนี่ย ทำไมถึงเชื่องขนาดนี้วะ
"ปวดหัวอะ"
"พะ..พี่บัท.."
"อือ"
พี่มันตอบรับในลำคอทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้ามาสนใจผม ยังคงซุกหน้ามุดเข้ามาในอกผมเเขนเรียวๆเริ่มขยับเข้ามาแล้วก็...กอดผมไว้
"ดะ..เดี๋ยวผมเอายาให้มั้ยพี่"
"ไม่เอาบัทไม่ชอบกินยา"
"........."
ผมนิ่งเงียบกระพริบตาปริบๆ มองคนที่พูดบอกผมเสียงอ่อนเสียงหวาน อย่างไม่เชื่อสายตา คิดว่าตอนอยู่ที่บ้านพี่มันคงมีคนดูแลอย่างดีเลยเผลอแสดงมุมนี้ออกมาให้ผมเห็น พี่มันเบียดตัวเข้ามาหาผมมากขึ้น ใช้แก้มเนียนๆถูไปกับอกเปลือยเปล่าของผมยิ่งทำให้ใจผมเต้นแรง...
"งือออ~ ไม่กินยานะ..นะครับ"
"โอ๊ย! น่ารักเกินไปแล้วพี่!"
พรึ่บ~
"อ๊ะ!"
ผมพลิกตัวให้ตัวเองขึ้นไปคร่อมอีกคน พี่มันตาโตขึ้นนิด ร้องเสียงใสด้วยความตกใจ แบบที่ยิ่งผมฟังก็ยิ่งมองว่าพี่มันน่ารัก แล้วเหมือนการกระทำของผมตอนนี้จะเริ่มทำให้พี่มันรู้สึกตัว..
"นะ..นายอเล็กซ์!"
"บอกว่าอย่าเรียกเล็กแบบนี้ไงครับ"
"ลงไปจากตัวฉัน!"
"ไม่ลงครับ เล็กอยากจูบเมียจ๋า"
ลูกแมวตัวเมื่อกี้ของผมหายวับไปกับตาแล้วครับ แม่เสือโคร่งตัวเดิมกลับมา พร้อมกับดวงตาดุๆคู่เดิม พี่มันได้ยินที่ผมพูดก็ชะงักหน้าแดง แต่ดวงตายังคงนิ่งไม่เปลี่ยน
"ลงไป"
จุ๊บ..
"ปากเมียจ๋านิ๊มนิ่ม"
"นะ..นาย.."
ชอบชิบหาย ชอบมากๆ ชอบไอแก้มแดงๆกับตาสั่นๆ นั่นจนคิดว่าตัวเองโรคจิต พี่มันมองหน้าผม เสียงติดขัด แก้มแดงน่ารักซะจนอยากจะก้มลงไปฟัดอีกรอบ
"เมียจ๋าน่ารัก น่ารักที่สุดเลยครับ"
"..เลิกเรียกฉันแบบนั้นได้แล้ว!"
"ไม่ครับ จนกว่าเมียจ๋าจะพูดกับเล็กดีๆ"
"แล้วนี่ยังไม่ดี?"
พี่บัทเตอร์พูดเสียงนิ่งทั้งๆที่แก้มแดงเเจ๋จนผมกลัวว่ามันจะนะเบิดออกมา แต่เหมือนเมียจ๋าของผมจะไม่รู้ตัวว่าตอนนี้กำลังทำท่าทางน่ารักแค่ไหน
"โถ่ เมียจ๋าลืมที่เราตกลงกันไว้แล้วเหรอครับ หื้ม?"
"...ตกลงอะไร"
จุ๊บ..
"จำได้ยัง"
ผมยื่นหน้าไปจูบที่ปากพี่บัทเบาๆแล้วผละออกมา ให้พี่มันมองผมตาโตแต่ก็ยังส่ายหน้าขวับๆ เป็นการบอกว่ายังจำไม่ได้..
จุ๊บ..
"อื้อ"
"จำได้ยังครับคนสวย"
ผมยิ้ม ยิ้มแบบที่พวกคุณก็น่าจะพอรู้ว่ามันเป็นรอยยิ้มแบบไหน พี่บัทไม่ยอมสบตาผมแต่กลับก้มหน้าลงมองไปทางอื่น ก่อนที่พี่มันจะมองเข้ามาใต้ผ้าห่ม..
แปร๊ดดดดดด
ถ้านี่เป็นในการ์ตูนผมว่าหน้าพี่บัทคงจะระเบิดไปแล้วแน่ๆ พี่มันมองเข้ามาใต้ผ้าห่มที่มีตัวเปลือยเปล่าของเราทั้งสองคนแนบชิดกันอยู่แล้วพี่มันก็แก้มแดงลามไปถึงหู ก่อนที่ดวงตาคู่คมจะตวัดมามองผม
"ลามก!"
ปึ่ก!
ตุ๊บ!
"โอ๊ยยยย"
ผมร้องโอดโอยขึ้นมาแบบเจ็บโคตรๆเมียจ๋าของผมใช้เท้างามๆข้างนึงถีบหน้าท้องผมจนผมลงไปนอนเอ้งแม้งกับพื้น พี่มันยันตัวลุกขึ้นนิ่งแล้วนิ่วหน้านิดๆ ก่อนจะดึงผ้าห่มมาปิดถึงอก...น่ารักชะมัด
"นาย..นายมันโรคจิต!"
"เอ้า เมียจ๋าพูดงี้ได้ไง เมื่อคืนเมียจ๋าขอให้ทำเองนะ"
ตุ๊บ!
"เลิกพูดแล้วไปใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้!!!"
พี่มันปาหมอนใบใหญ่ใส่ผมก่อนจะพูดขึ้น แล้วเสหน้าไปทางอื่น หูนี่เองแปร๊ดเลยครับ ผมเองก็พึ่งนึกได้ว่าตอนนี้เป็นชีเปลือย เดินกุมงูยักษ์(?)ของตัวเอง เข้าไปในห้องน้ำ ได้ยินเสียงเมียจ๋าด่าไล่หลังมา โรคจิต บ้ากาม ลามก ต่างๆนาๆ แหม ทีเมื่อวานครางไม่หยุดเลยนะ
"เมื่อคืนใครก็ไม่รู้บอกว่า เอาอีก แรงอีก ทีตอนนี้กลับมาบ่น วู้ววว"
"หยุดพูดเดี๋ยวนะ!!"
หึหึ น่ารักเป็นบ้า เห็นด้วยกับผมมั้ยครับ?
------------------------------------------
ติน
"ไอติน! เมื่อคืนเด็กในร้านมึงบอกว่าไอเล็กพาผู้ชายไปเปิดห้องเหรอวะ!?"
"ครับ ทำไม?"
"ห๊ะ!! ไอเล็กเนี่ยนะ มันหันมาชอบไม้ป่าเดียวกันแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"แล้วจะไปยุ่งอะไรกับเขาละครับ"
"นี่มึงด่ากูเสือกเหรอไอติน!"
"เฮ้อ"
ผมถอนหายใจแล้วส่ายหน้าเบาๆ แต่เจมันถลึงตาใส่ผมจนลูกตาแทบจะหลุดออกมา แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ยอมเลือกพยศแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผม ตอนนี้ผมกลับมาที่บ้านแล้วครับ ไม่ใช่บ้านผมนะ..บ้านไอคนน่ารักๆข้างๆตัวผมเนี่ยแหละ
"มองกูขนาดนั้นปล้ำกูเลยป่ะ"
"ได้ด้วยเหรอ?"
"ไอบ้า! กูประชด!"
ผมหัวเราะนิดๆ เห็นคนที่มันหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ ทั้งที่ปากยังด่าผมไม่หยุด 2 3 วันมานี้ผมสังเกตุเห็นได้ชัดถึงความเปลี่ยนแปลงของมัน มันไม่ค่อยมาอ้อนผมเหมือนเก่า ไม่มาเกาะแข้งเกาะขาเหมือนเดิม... ทำไมละ หรือผมทำให้มันอึดอัดเกินไป
"เจครับ มานั่งนี่สิ"
ผมหันไปพูดกับมันเสียงนุ่ม ตบที่หน้าตักตัวเองเบาๆ ให้มันมองแล้วหน้าแดงขึ้นไปอีก ก่อนจะส่ายหน้าแรงๆจนหัวแทบหลุด แล้วพูดตอบออกมาเสียงแข็ง
"ไปนั่งก็โง่สิ!"
"มาเถอะครับ ไม่ทำอะไรหรอก"
"....ไว้ใจได้ที่ไหนละมึงน่ะ"
"ไม่ไว้ใจกูงั้นเหรอ..?"
ผมแกล้งถามออกไปเสียงแบบเศร้าๆ ให้ไอเจหันหน้ากลับมามองผมก่อนที่คิ้วสวยๆจะขมวดเข้าหากันที่ละนิด แล้วเสียงใสๆก็ดังขึ้น..
"ติน..นี่..น้อยใจ?"
"เปล่า ไม่ไว้ใจกูก็ไม่ต้องสนใจหรอก"
ผมแกล้งพูดออกไปกลั้นขำแทบตายกับสีหน้าของมันตอนนี้ ไอเจมองผมตาสั่นๆ เม้มปากแน่น แล้วค่อยๆขยับตัวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
"โกรธเหรอ..."
"เปล่าครับ"
"มึงโกรธกูอะ"
"ไม่ได้โกรธ"
ผมพูดออกไปเสียงงอนๆ แอบเหล่ตามองมันนิดๆ ทำหน้าซะน่าสงสาร มันมองผมตาละห้อย เหมือนจะอยากง้อแต่ก็คงไม่กล้า
"...นี่..เมื่อกี้กูแค่พูดเล่น กูไว้ใจมึงนะ.."
"......"
"อย่าเงียบดิ...กู..กู..."
"...อะไรครับ?"
ผมถามขึ้นด้วยความอยากรู้จริงๆว่ามันจะพูดว่าอะไร ไอเจก้มหน้าลงนิด ก่อนที่ดวงตาคู่โตๆของช้อนขึ้นมามองผมอ้อนๆแล้วเสียงน่ารักๆก็เปล่งออกมาเบาๆ...
"...อย่าโกรธนะ กู..ขอโทษ"
ผมใจเต้นแรงขึ้นมาซะดื้อๆ มองตาคู่โตที่สะท้อนเงาของผมคนเดียว ปากเล็กๆแดงๆ ที่เม้มเข้าหากันแน่นทำให้ความคิดนึงของผมมันผุดขึ้นมา....อยากจูบ..
"มีคนเคยบอกมั้ยครับ? ว่าอย่าทำเสียงแบบนี้"
"ทำไมอะ"
"...มันน่าจูบ"
ผมพูดออกไปแล้วยิ้ม ยิ้มเหมือนสิ่งที่ผมพูดมันเป็นเรื่องธรรมดา ไอเจหน้าแดงคอแดงจนแดงไปทั้งตัวไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะโกรธหรือเขินกันแน่
"มะ..มึง..."
"หึหึ ตกลงจะนั่งมั้ยครับ?"
ผมยิ้มขำแล้วพูดขึ้นเสียงนุ่ม ให้เจมองผมเหมือนไม่ค่อยจะแน่ใจแล้วพูดขึ้นเสียงแผ่ว
"ไม่ทำอะไร..แน่นะ..?"
"กูเคยโกหกมึงเหรอ"
ผมพูดขึ้นเสียงจริงจังแล้วจ้องหน้ามัน เจเจเม้มปากเน้น แล้วมองผมตาสั่นๆ น่าสงสารนะ แต่ที่ยิ่งกว่านั้น..น่ารังแก
"มาครับ"
แปะ แปะ
ผมตบลงที่หน้าตักเบาๆ ไอเจมองหน้าผมกับที่ตักสลับกัน ก่อนที่จะเดินหน้าแดงคอแดงเข้ามาใกล้ แล้วนั่งลงบนตักผมอย่างกล้าๆกลัวๆ...
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ไม่ใช่แค่มันที่ใจเต้นแรง ผมเองก็เหมือนกัน ร่างเล็กๆของมันนั่งอยู่บนตักผมตัวเกร็ง โดยที่ผมเองก็เกร็งไม่แพ้กัน ก่อนที่ผมจะสูดหายใจเข้าลึกๆ ยื่นมือไปโอบรอบเอวบางๆไว้ ถึงมันนั่งอยู่บนตักผมแต่หัวมันก็ยังสูงแค่ปลายคางของผม ให้ผมเอาคางไปเกยบนหัวมันแล้วโยกตัวเบาๆเหมือนกล่อมเด็ก
"เกร็งทำไมครับ หื้ม"
"ปะ..เปล่าซะหน่อย"
ไอคนบนตักผมมันตอบขึ้นเสียงสั่น ผมรวบเองมันแล้วดึงเข้ามาจนหลังของมันติดกับอกผม เอวเล็กๆของมันผมแทบจะใช้แค่มือเดียวก็รวบเอวมันได้อยู้แล้ว ไม่รู้ว่าวันๆของที่มันกินไปเยอะๆนั่นหายไปไหนหมด
"ทำกับข้าวให้กูกินทุกวัน ได้กินเองบ้างรึเปล่าเนี่ย?"
"กินสิ ถามแปลกๆนะมึง"
"มึงนั่งอยู่บนตักกู กูยังไม่รู้สึกเลยเนี่ย"
ผมพูดเสียงกลั้วหัวเราะ ให้มันหันมามองค้อนผมนิดๆ ผมโยกตัวไปมาเบาๆ โดยที่มันเองก็เอนตัวมาพิงอกผมไว้นิ่งๆ .. ใช่ มันไม่ออดอ้อนผมเหมือนเดิม แต่ก็ไม่ได้วิ่งหนีผมไปไหน..
--------50%--------
"เจครับ.."
"ห๊ะ?"
"เหนื่อยมั้ย หื้ม"
ผมถามกระซิบริมหูมัน แล้ววางคางตัวเองไว้บนไหล่เล็กๆของมัน เจเจหันมามองผมแล้วเลิกคิ้วนิดๆ
"เหนื่อยอะไร?"
"ตอนกลางวันก็ไปเรียน เย็นก็ไปคุมสนาม กลางคืนก็มาเล่นดนตรีที่ผับ กลับมาบ้านยังต้องมาหาข้าวให้กูกินอีก"
ผมพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกไป มันทำงานหนักกว่าผมนะผมว่า แค่เรื่องเรียนก็หนักแล้ว ไหนจะเรื่องวุ่นวายที่สนาม แล้วไอเด็กผู้ชายตัวเล็กๆแบบมันจะไหวเหรอ?
"..ไม่อะ ไม่เหนื่อย"
"หือ?"
"แต่ถึงเหนื่อยมันก็ทำอะไรไม่ได้ กูจำเป็นต้องเรียน ถ้าไม่เรียนกูก็ไม่จบ ถ้าไม่ทำสนามกูก็ไม่มีเงิน ถ้าไม่เล่นดนตรีกูก็ไม่รู้จะไปนั่งเฉยๆที่ผับทำไม กลับมาถ้าไม่หาข้าวให้มึงกิน...มึงก็จะไม่มา"
มันพูดอธิบายออกมา ให้ผมตั้งใจฟัง แต่เหมือนประโยคสุดท้ายเสียงมันจะเบาขึ้นกว่าเดิมโข แต่มันก็ยังพอที่จะให้ผมได้ยิน ผมยิ้มให้มันบางๆ แล้วเพิ่มแรงกอดรัดให้มากขึ้น จนมันตีแขนผมเบาๆ แล้วหันหน้ามาจนหน้าเราห่างกันแค่คืบ
"เอ่อ...ติน..กูถามไรหน่อยดิ"
"อะไรครับ?"
"คือ...เอ่อ..มึง....กู.."
"พูดมาเถอะครับ"
ผมพูดออกไปเมื่อเห็นท่าทางอึกอักของคนบนตัก เจเจขยับตัวลงจากตักผมซึ่งผมก็ยอมปล่อยไปง่ายๆ มันนั่งลงข้างๆผม แล้วใช้ดวงตาหวานๆของมันจ้องหน้าผมอย่างจริงจัง
"มึง..ชอบกู..ใช่ป่ะ?"
กึก..
ผมชะงัก ไม่คิดว่าสิ่งที่มันตั้งใจจะถามผมจะเป็นเรื่องนี้ ไอเจก้มหน้าลงนิด ทั้งที่แก้มแดงจนผมกลัวว่ามันจะระเบิด ผมใช้มือเชยคางมันขึ้นมาให้เราสบตากัน
"กูไม่ได้ชอบ..กูรักมึง"
เจเจ
ผมก็ไม่รู้ว่าผีบ้าตัวไหนมันเข้าสิงให้ผมถามมันไปแบบนั้น ไอตินตอบผมมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง แล้วจ้องเข้ามาในตาผม คำที่ไอนิกพูดยังคงวนเวียนอยู่จนทำเอาผมจิตตก
'จะรอให้หมาคาบไปแดกก่อนรึไง'
ผมไม่รู้ ไม่รู้จริงๆว่าผมรักมันหรือเปล่า หรือว่ามันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่ถ้าจะมีใครแย่งมันไปจากผมเหมือนที่ไอนิกว่า ผมคงจะต้องบ้าตายแน่ๆ
"ทำไมอยู่ดีๆถึงถามแบบนี้ละครับ?"
"เปล่า..กู..กูแค่อยากแน่ใจ"
ผมพูดตอบออกไป แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อมันยิ้ม..ยิ้มแบบที่ผมเองก็มองไม่ออกว่าหมายความว่ายังไง ก่อนที่ใบหน้ามันจะเคลื่อนเข้ามาใกล้ แล้วกดปากของมันบนปากผมเบาๆ..แบบที่ผมเองก็ไม่คิดจะขัดขืน..
จุ๊บ..
"กูรักมึง"
จุ๊บ..
"รักมากๆ"
จุ๊บ..
"รักมึงคนเดียว"
มันพูดหลังจากที่กดจูบที่ปากผมแรงๆ ทำเอาหน้าร้อนจนไม่กล้าจะสบตามัน หัวใจเต้นแรงซะจนแทบจะกระดอนออกมาข้างนอก มันยิ้ม ยิ้มแบบที่แทบจะหลอมละลายผมลงไปตรงนั้น ก่อนที่มันจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นอีก..
หมับ!
"หยุด!"
"หึหึ"
ไอบ้าตินมันหัวเราะสองหึในลำคอ เมื่อผมใช้มือข้างนึงดันอกมัน ทีข้างก็ปิดปากมันไว้ แล้วพูดเสียงแข็ง มันจับมือผมข้างที่ปิดปากออกแล้วจูบเบาๆที่หลังมือ..
ผมเป็นอะไร..มันร้อนๆหนาวๆในอก หัวใจมันเต้นแรง แรงมาก..เหมือนผม..เขิน
"น่ารักมากรู้ตัวมั้ยครับ?"
"งือ.."
"แบบนี้จะไม่ให้กูรักได้ไงครับ หื้ม?...จุ๊บ"
----------------------------------------------
10 โมง ณ. มหา'ลัย
"กูเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ" เจเจพูด
"ใจเย็นหน่าไอเจ มึงจะโกรธทำไมวะ" อเล็กซ์ตอบกลับ
"นั่นสิ มึงไม่ได้เป็นอะไรกับมันนี่" แทนพูดเสริม
ขณะนี้ สามหนุ่มสามสไตล์กำลังนั่งอยู่ที่ร้านข้าวแกงหน้ามหา'ลัย ร้านประจำ ที่มีไอเพื่อนตัวน้อยนั่งหน้ามุ่ย คิ้วขมวดแบบที่ช่วงนี้มันจะเป็นบ่อยกว่าช่วงอื่นๆ เพราะอะไรน่ะหรือ..
'พี่ตินฮะ!'
'อ้าว น้องพีมมาได้ยังไงครับ?'
'...คือ พีมเอาเรื่องที่พี่ตินบอกวันนั้นไปคิดๆดูแล้ว พีม...อยากจะขอคุยกับพี่ตินหน่อยได้มั้ยฮะ'
'หืม เรื่องที่พี่บอก?'
'ที่ร้านอาหารวันนั้นไงฮะ'
'อ้อ..ได้สิ เจครับไปนั่งรอที่ร้านก่อนนะ เดี๋ยวตามไป'
เจเจเล่าเหตุการ์ณทั้งหมด ให้เพื่อนทั้งสองฟังแบบที่พวกมันก็หันมามองหน้ากันแล้วยิ้มขำ แบบที่เจเจก็ไม่รู้ว่ามันขำอะไร ได้แต่นั่งหายใจฮึดฮัด รอไอบ้านั่นกลับมา อีกแล้วๆๆ! ไอเด็กนั่นอีกแล้ว! แล้วไอบ้าตินมันก็ทิ้งให้อยู่คนเดียวเพราะไอเด็กนั่นอีกแล้ว!
'จะรอให้หมาคาบไปแดกก่อนรึไง!'
เจเจที่นั่งหงุดหงิด เหมือนได้ยินเสียงแหลมเล็กของเพื่อนรักอีกคนดังเข้ามาในหัว เสียงที่เหมือนจะเข้ามาเตือนสติ ว่าให้ทำอะไรสักอย่าง ที่ไม่ใช่มานั่งหงุดหงิดแบบนี้..
"ไอเจ..ทำไมมึงทำหน้าแบบนั้นวะ"
"แบบไหน? อะไรของมึง"
"แบบ......"
ยิ้มเลวๆแบบนั้น มึงไปฝึกมาจากไหน..
อเล็กซ์คิดในใจพร้อมกับมองหน้าเพื่อนตัวน้อยที่ดวงตาเป็นวาววับ ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ยิ้มแบบที่แทบจะไม่มีใครเคยเห็นจากคนๆนี้...แต่นี่เป็นสัญยานให้อเล็กซ์และแทนได้รู้ว่า...
ไอตินงานเข้าแน่ๆ..
พรึ่บ!!
"กูจะไปตามไอติน"
"ห๊ะ?"
"...จะได้รู้ๆกันไป ว่ามันจะเลือกใคร!"
.
.
.
ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆหาเพื่อนตัวโตที่เดินออกมากับเด็กหนุ่มหน้าใสวัยละอ่อน(?) ในสมองคิดถึงแผนการที่กำลังจะทำในตอนนี้..ก่อนที่สายตาจะสะดุดกับร่างของคนสองคน แล้วมุมปากสีแดงสดก็ยกยิ้ม..
"ตินน!"
ขวับ!
ชายหนุ่มทั้งสองหันหน้ามาทางต้นเสียง ก่อนที่ตินจะชะงักไปนิด แล้วค่อยๆยกยิ้มละมุน เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่กำลังเดินเข้ามาหาด้วยร้อยยิ้มกว้าง
"ตินนนนนน~"
"หืม? เป็นอะไรครับเนี่ย"
ตินถามออกมาอย่างแปลกใจ เมื่อเจเจวิ่งเข้ามาพร้อมกับเรียกชื่อเขาเสียงออดอ้อน คิดว่าตอนนี้มันจะโกรธจนไม่ยอมพูดด้วย แต่ทำไม..?
"เจหิวแล้วอะ"
"ครับ?"
"หิวแล้ว ไปกินข้าวกันได้แล้วนะ..นะติน..น๊า~"
ใบหน้าหวานถูเข้าที่แขนแกร่งอย่างออดอ้อน ภาพที่ทำให้คนมองทั้งสองนิ่งอึ้ง..
"เอ่อ...พี่ติน..ฮะ"
"น้องกลับไปก่อนได้มั้ย..คือพี่อยากกินข้าวกับตินอะ"
"แต่พีมมีเรื่องจะคุยกับพี่ตินนะฮะ!"
เสียงใสๆ พูดขึ้นอย่างหงุดหงิด มองหน้าหวานๆของรุ่นพี่อีกคนอย่างไม่ชอบใจ ปฏิกริยาที่ทำให้เจเจพอใจ พึ่งรู้ว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่ตอนนี้ มันทำให้รู้สึกดีมากกว่าไปนั่งอารมณ์เสียโขเลย
"ติน..ไปกินข้าวกับเจนะ.."
คนกลางที่เหมือนกำลังถูกชายหนุ่มหน้าหวานทั้งสองแย่ง(?)กัน ก็มองหน้าเพื่อนรักที่ตอนนี้น่ารักโคตรๆอย่างที่ไม่รู้จะทำตัวยังไง พึ่งจะเคยเห็นมันแสดงความเป็นเจ้าของก็วันนี้..
"ครับ น้องพีมกลับไปก่อนแล้วกัน พี่ขอตัว"
ว่าจบตินก็โอบเอวบางหมุนตัวเดินกลับไปที่เดิม แบบที่เจเจก็ยกยิ้มร้ายๆ แล้วทำตัวมุ้งมิ้งแบบที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้ทำ ทั้งคู่เดินห่างออกมาจนถึงบริเวณหน้าร้านข้าว แล้วกระต่ายน้อยน่ารักเมื่อครู่ ก็หายวั๊บไปกับตา
"ปล่อยเอวกูเดี๋ยวนี้ไอบ้าติน!!"
"อ้าว"
"ไม่ต้องมาอ้าวเลย! มึงกล้าดียังไงทิ้งกูไปกับเด็กนั้นน่ะห๊ะ! ถ้ากูไม่ไปตามกูก็คงต้องนั่งรอมึงจนไส้แห้งเลยใช่มั้ย! ทำไมห๊ะ ชอบมันรึไง! ชอบมันมากเหรอ ชอบมันมากกว่ากูรึไงห๊ะ!! กูไม่ยอมนะ! มึงชอบมันไม่ได้ มึงต้องชอบกูคนเดียวเข้าใจมั้ยไอบ้าติน!!!"
กึก..
คำพูดยาวเหยียดแบบที่ผู้พูดก็ไม่ทันรู้ตัวว่าได้เผยความในใจออกมาซะจนหมดเปลือก ตินมองเพื่อนตัวน้อยที่กำลังกลายร่างจากกระต่ายน้อยเป็นปีศาจอย่างอึ้งๆ แต่ท่าทางร้ายๆไม่ได้ทำให้นายราติณท์สนใจได้เท่ากับประโยคท้ายนั่น..
'มึงต้องชอบกูคนเดียวเข้าใจมั้ยไอบ้าติน!!!'
ท่าทางนิ่งอึ้งของติน ที่ทำให้กระตายน้อยปีศาจ(?)เริ่มรู้ตัวว่าหลุดปากเผลอพูดอะไรออกไป.. เจเจมองหน้าตินแล้วตีหน้าเคร่ง ทั้งที่แสงข้างแก้มแดงเป็นลูกตำลึง ให้คนมองยิ้ม ยิ้มแบบที่ไม่ว่าใครก็มองจนเหลียวหลัง..
"..เป็นอะไรครับหื้ม?"
"ก็มึงอะ!"
"อะไรครับ โกรธอะไรครับเนี่ย"
ตินถามเสียงนุ่ม อารมณ์ดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งได้เห็นแก้มเนียนแดงขึ้นเรื่อยๆ กับท่าทางอึกอักของคนตัวเล็กยิ่งทำให้ชอบใจยิ่งขึ้นไปอีก แล้วตินก็ต้องขำออกมาเบาๆเมื่อได้ยินคำตอบ..
"ก็มึงไปกับเด็กนั่นอะ!"
"ไปแล้วทำไมต้องโกรธด้วยครับ?"
คำถามที่ทำให้เจเจนิ่ง เหมือนมันย้อนมาถามตัวเองอย่างไงอย่างงั้น .. นั่นสิ มันไปแล้วทำไมต้องโกรธ คำตอบที่อยู่ในใจที่เจเจไม่ค่อยอยากจะยอมรับ แต่นึกถึงคำที่นิกกี้พูด..ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนที่เจเจจะกลั้นใจพูดออกมาเสียงดัง..
"ก็กูหวงมึงอะ!!"
-อัศวินดาบชมพู-
100%---------------------------------100%
-มาแล้วจ้า ขอโทษที่ให้รอกันนานนะคะ ขอแจ้งสำหรับเพื่อนๆที่ขอให้เพิ่มขนาดตัวหนังสือ ต้องขอโทษด้วยค่ะ พอดีว่าตอนนี้อยู่ต่างประเทศ ต้องแต่งในโทรศัพท์ลงผ่านโทรศัพท์(เคยแจ้งไปแล้ว) ทำให้ไม่สามารถ จัดขนาด หรือแบบอักษรได้ค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ
-ตอนนี้ก็รู้สึกว่าคู่เล็กบัทมาแรงแซงทางโค้งไปแล้ว ฮ้าๆๆๆ ตายล้ะ ตินกับเจเจต้องรีบทำคะแนนหน่อยแล้วว
*ขอบคุณที่ติดตามค้า*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น