#รอยสักจอน [JUNGKOOK X YOU] *tattoo Jeon*

ลำดับตอนที่ #17 : Chapter Jeon : 16 [ 100% ]

B
E
R
L
I
N
❀

Chapter 16

    YOU

    เดินมาถึงห้องนอนใหญ่ ห้องนอนห้องเดิมที่คุณพ่อทำไว้ให้เป็นพิเศษกว่าใครๆ ร่างเล็กเดินไปนั่งลงบนเตียงก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องบางขึ้นมาเปิดดู ข้อความถูกส่งมาตั้งแต่หัวค่ำ แต่ฉันไม่ได้อ่านมันเลย..ข้อความจากวี

    "หึ:)"    ข้อความจากเขาทำให้ฉันอมยิ้มอยู่ไม่น้อย ให้ตายเถอะนี่เขาทำตัวเป็นพ่อฉันรึไง ทำไมทำตัวน่ารักแบบนี้ เป็นห่วงฉันด้วย

    ฉันพิมพ์ข้อความกลับเขา ก่อนจะตัดสินใจเปิดเครื่องแล้วรีบเข้านอน เพราะพรุ่งนี้มีเรียนแล้วฉันก็ไม่อยากขาดเรียนด้วย เดี๋ยวจะเรียนจบไม่ทันคนอื่นเอาเสียเปล่า

    เช้าวันต่อมา ท้องฟ้าที่เคยสดใสทุกเช้าแต่วันนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น เช้านี้กรมอุตุรายงานข่าวตั้งแต่เช้าว่าวันนี้จะมีเมฆฝนปกคลุมทั่วตัวเมืองและมีฝนตกลงมาประมาณ40%เกือบทั้งวัน ฉะนั้นคนที่คิดจะออกจาบ้านควรเตรียมพกร่มติดตัวไว้จะดีกว่า

     กลับเข้ามาในบ้านที่ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของมื้อเช้า สาวใช้เตรียมมื้อเช้ากันให้วุ่นเพราะเช้านี้ดันมีแขกมากระทันหันน่ะสิ จะไม่ให้พวกหล่อนหัวปั่นได้ยังไง....

    "อุ้ย! ขะ..ขอโทษค่ะ"   สาวใช้อายุน้อยวิ่งจนหัวหมุน ในมือของหล่อนถือโถน้ำเปล่าไว้ในมือก่อนที่จะสะดุดขาตัวเองและเผลอปัดมือสาดน้ำใส่ร่างของชายหนุ่มอย่างไม่ได้ตั้งใจ หล่อนรีบขอโทษพลางก้มหัวรัวๆก่อนจะรีบหาผ้ามาซับน้ำออกจากตัวชายหนุ่ม

    น้ำเปล่าเย็นๆที่สาดใส่ร่างนั้นทำให้เสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกจนสามารถเห็นเรือนร่างกำยำได้อย่างชัดเจน..แต่ทว่าผู้ชายคนนี้ไม่ชอบให้คนอื่นเข้ามาแตะต้องร่างกายมั่วซั่ว จึงรีบปัดมือของสาวใช้ออกก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

    "ไม่ต้องมาแตะ..."

    "ขะ..ขอโทษค่ะ"    สาวใช้หลับตาปี่ก่อนจะก้าวถอยหลังเพื่อเว้นระยะห่าง..ชายหนุ่มตวัดสายตามองอย่างไม่พอใจเล็กน้อยพร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

    อะไรกัน ทำไมต้องกลัวขนาดนั้น มันน่าหงุดหงิดชะมัดเลยมีแต่คนกลัวเขาแบบนี้...

    ระหว่างนั้น ชายแก่ที่พึ่งเดินลงมาจากชั้น2ของบ้าน ต้องเอ่ยขึ้นถามด้วยน้ำเสียงสงสัย ในตอนเช้าๆแบบนี้เกิดเรื่องอะไรอีกล่ะ?

    "เกิดอะไรขึ้น?"

    "คือว่าดิฉันเผลอทำน้ำหกใส่ตัวคุณจองกุกน่ะคะ"    หล่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงยอมรับผิด 

    ใครจะไปทราบล่วงหน้าล่ะว่าทางบ้านนั้นจะส่งตัวจองกุกมาแต่เช้าแบบนี้ เป็นใครก็ไม่ทันระวังทั้งนั้น...แต่วันนี้หล่อนโชคดีนะที่เช้านี้จองกุกอารมณ์ดีน่ะ เหมือนโชคหล่นทับ2ชั้น ความจริงแล้วคนที่มาต้องเป็นจีมินต่างหาก แต่ทว่าบริษัทฝั่งเหนือเกิดมีปัญหาเจ้าตัวเลยต้องรีบไปอยู่เคลียร์ที่นั่นตั้งแต่เมื่อวาน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับ พอรู้ตัวอีกทีจองกุกเองก็เลิกกับเยจินไปแล้ว และพ่อของจองกุกก็พอใจมากที่ลูกชายของตนเลิกลากับยัยเด็กสามัญชนแบบนั้นไปสักที เขาจึงเชื่อใจจองกุกสักวันแล้วส่งตัวมาแทนจีมินมายังไงล่ะ

    เป็นโชคดีหรือโชคร้ายของ(ชื่อคุณ)กันนะ-_-

    "เสื้อเปียกหมดล่ะ..เธอน่ะกลับไปทำงานไป ส่วนคุณจองกุกก็ตามผมมา ผมจะพาขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อ"    ว่าจบชายแก่ก็เดินนำหน้าออกไป ส่วนจองกุกเองก็ได้แต่เดินตามไปอย่างเงียบๆ...สายตาคมมองแผ่นหลังพ่อของหญิงสาวอย่างพิจารณา ไม่แปลกใจเลยที่คุณปีเตอร์จะพาไปเปลี่ยนเสื้อ เพราะขนาดตัวใหญ่พอๆกัน และไม่สงสัยอะไรมากหากถ้า(ชื่อคุณ)จะมีรูปร่างที่ไม่ผอมหรือเล็กเหมือนสาวเกาหลีทั่วไป 

    ก็แหงล่ะ ก็คนเขาเป็นลูกครึ่งหนิ มีเนื้อหนังมังสาก็ไม่แปลกหรอก

    ร่างสูงโปร่งเดินตามหลังชายแก่จนมาถึงทางโถงใหญ่ที่จองกุกไม่เคยได้ขึ้นมาเลย..บ้านหลังนี้ใหญ่พอที่จะมีครอบครัวอาศัยอยู่ได้เป็นสิบๆ แต่ก็น่าใจหายที่บ้านหลังนี้มีแต่พ่ออาศัยอยู่ตามลำพัง ยังไม่นับรวมคนใช้อีก แล้ว(ชื่อคุณ)จะอยู่คอนโดทำไมในเมื่อบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้

    ก็นะ เธออาจเคยเป็นเด็กใจแตกอย่างที่จองกุกกล่าวไว้จริงๆ-^-

    "บ้านหลังใหญ่ดีนะครับ..."    น้ำเสียงทุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมมองไปรอบๆ จองกุกพูดอย่างใจเย็นและทำตัวสุขุมเพราะอยากทำให้พ่อตา(?)รู้สึกพอใจในตัวเอง เขาไม่อยากให้คุณปีเตอร์เห็นดีเห็นชอบในตัวจีมินไปมากกว่าเขา..เพราะจองกุกคิดจะแย่ง(ชื่อคุณ)ฉะนั้นต้องหน้าด้านเลเวลไหนถึงได้กล้าทำแบบนี้น่ะ

    อดีตเคยทำผิด ฉะนั้นตอนนี้ควรแก้ไขมันโดยการปรับตัวไปทีละน้อยๆ เดี๋ยวมันก็จะดีขึ้นเอง

    "ใช่..ใหญ่มาก แต่มันก็เหงานะ หึ:)"    คุณปีเตอร์พูดเสียงทุ่มพลางหยุดเดิน ระยะห่างจากกันนั้นไม่ไกลกันมาก แต่อยู่ๆเขาก็หยุดเดินแล้วมายืนอยู่ตรงหน้าห้องใครกันเนี่ย?

    "อยากเจอมั้ย?"

    "ครับ...?"     จองกุกกระตุกคิ้วด้วยความไม่เข้าใจแล้วได้แต่มองใบหน้าของคุณปีเตอร์ที่กระตุกยิ้ม

    "เลิกหลอกพวกผมเถอะ ฝีมือเด็กๆคิดจะโกหกผู้ใหญ่แบบนี้มันไม่เนียนหรอกนะ"

    " !!! "    ตากลมเบิกกว้าง ร่างกายของจองกุกกระสับกระส่ายเล็กน้อยพลางมองคนตรงหน้าอย่างประหลาดใจ อยู่ๆจองกุกก็รู้สึกกลัวในสิ่งที่คุณปีเตอร์พูดออกมา อย่าบอกนะว่าพวกเขารู้เรื่องนี้แล้ว ไม่จริงน่ะทำไมถึงได้รู้เร็วชะมัด แล้วจองกุกจะทำยังไงต่อ 

    คิดว่าจะปกปิดไปจนถึงตลอดรอดฝั่ง แต่เมื่อมาถึงวันนี้ก็ต้องมีใครสักคนรู้ หากปิดเรื่องนี้ไว้นาน สักวันพวกเขาก็ต้องรู้อยู่ดี...ฉะนั้นจองกุกก็ไม่ควรจะเลี่ยงให้เสียเวลาอีกแล้วล่ะ

    "ครับ..."

    "ฉันจะไม่ถามว่าเธอทำอะไรไว้ เธอน่าจะรู้ตัวเองดีอยู่แล้ว...เรื่องที่ยัยหนูกับจีมินโกหกว่าเด็กในท้องเป็นของพวกเขาสองคน ฉันก็ไม่แปลกใจหรอกที่จะโกหก เพราะในเมื่อพ่อแท้ๆมันไม่ยอมรับก็ต้องหาที่พึ่งจริงมั้ย...."     น้ำเสียงและคำพูดของคุณปีเตอร์เริ่มเปลี่ยนไป จากสายตาที่ผ่านมานั้นมันเป็นแค่เพียงการปั้นยิ้มและหลอกล่อให้จองกุกตายใจ ตอนนี้จองกุกกำลังตกอยู่ในกับดักของพ่อเขาและพ่อของ(ชื่อคุณ)

    ทุกคนหลอกจองกุก เพื่อให้มารับผิด....

    แต่ตอนนี้ความผิดนั้นยังลงโทษไม่ได้จนกว่าเจ้าตัวจะได้รับโทษจากเวรกรรมของตัวเอง..ฉะนั้นไม่ต้องลงมือฆ่ากัน จองกุกก็ได้ความเจ็บปวดด้วยตัวเองในอีกไม่ช้า

    "..."    จองกุกนิ่งเงียบ ไม่รู้ว่าต้องพูดยังไงต่อ เพราะพูดไปพวกเขาจะใจดีกับจองกุกหรอ ? เหอะ! คงไม่

    "ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ว่าใครรักใครกันแน่ ฉันอยากให้(ชื่อคุณ)เป็นคนตัดสินใจว่าความจริงแล้ว(ชื่อคุณ)รักใครจริงๆ ฉันก็จะยอม...นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ที่ฉันจะใจดีกับเธอ ฉันให้โอกาสเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ายังทำผิดอีก..."    คุณปีเตอร์ร่ายยาวอย่างน่ากลัวก่อนจะเว้นคำพูดและยกนิ้วขึ้นปาดคอจองกุกไปอย่างช้าๆ

    และพูดว่า...

    "ฉันไม่อยากใจร้ายต่อหน้าลูกสาวฉัน..."

    และนั่นหมายความว่าคุณปีเตอร์จะไม่ญาติดีต่อคนพวกนี้อีกต่อไป เพราะหากทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า คนเป็นพ่อก็ต้องกำจัดสิ่งที่เจ็บปวดออกไปจากชีวิตลูกสาวของตัวเอง...แม้ว่าจะทำให้ฝ่ายตรงข้ามหมดลมหายใจแล้วก็ตาม

    คุณปีเตอร์'หึ'เสียงในลำคอก่อนที่จะตัดสินใจเปิดประตูห้องลูกสาวเข้าไป...ร่างสูงยืนเหม่อลอยอย่างหมดหวัง เพราะนี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่คุณปีเตอร์ยอมกับสิ่งที่ตนทำผิด ถ้าจองกุกทำให้(ชื่อคุณ)กลับมาหาเขาไม่ได้เขาก็จะเสียเธอไป และถ้าจองกุกทำ(ชื่อคุณ)เจ็บอีก จองกุกก็จะตาย

    นี่มันบ้าอะไรกัน เขาคิดไว้แล้วว่าจะไม่มีทางทำให้ผู้ใหญ่รู้เรื่องของเราสองคน แต่ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้..พวกเขาต้องมีสายแน่ๆถึงได้รู้ทุกเรื่อง แต่กลับไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง จน(ชื่อคุณ)ท้อง พวกเขาก็ยังนิ่งเฉยเพื่อดูอนาคตต่อไปว่าเด็กพวกนี้จะจัดการกับชีวิตยังไงต่อ

    และนี่เป็นจุดเริ่มต้น สำหรับบทเรียนสำคัญของจองกุก

    ภายในห้องนอนขนาดใหญ่แบ่งเป็นสัดส่วนให้ดูชัดเจน และแทรกสีทองเข้าไปอย่างลงตัว ช่วยทำให้ห้องดูหรูหรามอบความหรูหราเบาๆ สไตล์อังกฤษให้กับตัวเองเหมือนคุณหนู แต่แฝงไปด้วยความทันสมัย ห้องนอนที่วาดฝันเอาไว้ของสาวๆหลายๆคน แต่จะมีน้อยนักที่ลูกสาวทุกบ้านจะโชคดีแบบนี้...

    ชายหนุ่มค่อยๆเดินเข้ามาในห้องด้วยความเงียบ ดวงตาคู่สวยคมกริบมองไปที่ร่างเล็กๆที่กำลังนอนอยู่บนเตียงในขณะที่ตื่นขึ้นมาแล้ว จองกุกหยุดเดินแล้วมองอยู่ห่างๆเพราะไม่อยากทำให้คนบนเตียงนั้นตกใจ

    "ทำไมดูเหนื่อยๆล่ะหื้ม?"    ร่างของคุณพ่อยกตัวขึ้นมานั่งบนเตียง ฉันมุ้ยปากเล็กน้อยพร้อมพูดเสียงออดอ้อน

    "งื้อ..คุณพ่อขา(ชื่อคุณ)รู้สึกปวดหัว"    มือเล็กเอื้อมออกไปดึงชายเสื้อของคุณพ่อพลางกระตุกมันไปมา

    เมื่อได้ยินเช่นนั้นคุณพ่อก็ทำตาโตก่อนจะโน้มตัวลงมาจับใบหน้าของฉันเพื่อเช็คอาการ

    "ปวดหัว! ปวดมากมั้ยลูก อันตรายนะเนี่ยถ้าไม่สบายขณะกำลังตั้งท้องน่ะ!"    ฉันเองก็ทำตาโตใส่ไม่ต่างจากคุณพ่อ ร่างของฉันที่นอนตะแคงข้างค่อยๆดันตัวเองในลุกนั่งพลางเอนแผ่นหลังประชิดกับหัวเตียง

    "อ่ะ! ค่อยๆสิ..."

    "(ชื่อคุณ)แค่ปวดหัวเอง มันอันตรายหรอค่ะ!?"

    "อื้อ ก็ไม่เชิง..แค่หนูบอกว่าอาการมันรุนแรงมั้ย พ่อจะโทรตามคุณหมอมาให้"

    "ก็ไม่ค่ะ (ชื่อคุณ)แค่รู้สึกเหนื่อยๆ ทานยาทานข้าวเดี๋ยวก็หาย..."

    "ไม่ได้! ห้ามทานยา!"

    "เอ้า! ทำไมล่ะ?"

    "ทานยาตอนท้องมันไม่ดีต่อหลานในท้องน่ะสิ หนูแค่ทานอาหารอ่อนๆแล้วนอนพักตลอดทั้งวัน กินผลไม้ให้มันสดชื่นเดี๋ยวก็หายเอง เชื่อพ่อสิ^^"

    "จะ..จริงหรอคะ?"    งั้นแสดงว่าวันนี้ฉันต้องหยุดเรียนสินะ

    "แต่(ชื่อคุณ)มีเรียนนะคะ"

    "เรื่องเรียนมันไม่สำคัญเท่าลูกหรอก พ่ออนุญาตให้หยุดพักกี่วันก็ได้^^"

    "จริงนะคะ (ชื่อคุณ)รักพ่อจัง~"    ไม่มีอะไรดีเท่ากับการหยุดเรียนแล้ว..ฉันยิ้มจนแก้มปริก่อนจะอ้าแขนรอให้คุณพ่อโน้มตัวเข้ามากอด ขณะที่คุณพ่อกำลังจะกอดฉัน จู่ๆสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างสูงๆอันแสนคุ้นเคยยืนมองเราสองคนอยู่ตรงประตูห้อง

    จองกุก!?

    "นายมาทำอะไรที่นี่!?"    เสียงของฉันร้องขึ้นด้วยความตกใจก่อนที่คุณพ่อจะเด้งตัวออกแล้วมองไปที่จองกุก

    ให้ตายเถอะ นี่มันบ้านฉันนะ เขาจะโผล่มาทุกที่ไม่ได้!

    "คุณพ่อ! ไล่เขาออกไปเลยนะ!!!!"

     "โอ๋ลูกรักของพ่ออย่างพึ่งโวยวายสิครับ..."

    "ไม่ให้โวยวายยังไง เขาเข้ามาอยู่ในห้องของ(ชื่อคุณ)นะ!!"

    "หึ! พ่อเป็นคนชวนเขาเข้ามาเองแหละ^^"

    "คุณพ่อ!!!!!!!!!"

    บนโต๊ะอาหาร

    เสียงช้อนคันสวยกระทบลงถ้วยท่ามกลางความเงียบที่ปกคลุมไปทั่วบ้าน สาวใช้นับ10ชีวิตได้แต่ยืนแน่นิ่งพลางกลืนน้ำลายไปหลายอึก เพราะพวกหล่อนรู้สึกอึดอัดแปลกๆเพราะบนโต๊ะอาหารนั้นมีแต่รังสีอำมหิตของคุณหนูที่ปล่อยออกมาตั้งแต่เช้า...

    "อึก!"    ข้าวต้มร้อนๆโดนเป่าให้อุ่นก่อนจะถูกกลืนลงคอโดยหญิงสาวที่นั่งหน้าหงิกหน้างออยู่โต๊ะอาหาร จองกุกได้แต่แสระยิ้มมุมปากพลางเอาช้อนคนข้าวต้มในถ้วยไปมาและไม่ยอมละสายตาจากคนตัวเล็ก

    โดยการกระทำของชายหญิงทั้งสองนั้นตกอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ในบ้านที่รอดูพฤติกรรมของลูกสาวและจองกุก...และดูเหมือนทั้งสองคนจะเข้ากันไม่ค่อยได้ตั้งแต่ที่ร่างเล็กตั้งท้องแล้วล่ะ

    "เรื่องธุรกิจค่อยเอาไว้คุยกันวันหลังดีกว่า....ตอนนี้ฉันต้องเข้าประชุมแต่เช้า"

    "อ้าว..แล้ว(ชื่อคุณ)ล่ะ?"    สีหน้าของฉันเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินในสิ่งที่คุณพ่อพูด อะไรกัน บอกให้หยุดเรียนนึกว่าจะอยู่กับเราเสียอีก-^-

    "ครับ..งั้นทานเสร็จผมต้องขอตัวกลับ"

    และดูเหมือนพวกเขาจะไม่สนใจฉัน หันไปคุยกันเฉยเลย!!!!

    จองกุกนายกำลังแย่งพ่อฉัน!

    "อยู่ต่อก็ได้นะ ฉันไม่ว่า....เอาล่ะพ่อต้องไปแล้ว รักษาตัวด้วยนะ(ชื่อคุณ)^^"    ฉันได้แต่นั่งหน้าเหว่อพลางเหลือบมองจองกุกที่กำลังอมยิ้มอย่างได้ใจ พูดจบคุณพ่อก็เดินเข้ามาหอมหัวฉันก่อนท่านจะเดินออกไปทำงาน 

    ตอนนี้ฉันสับสนไปหมดแล้ว ทำไมพ่อถึงได้ดูไว้ใจจองกุกขนาดนั้นล่ะ ท่านไม่กลัวว่าเขาจะเป็นอันตรายต่อฉันหรอ..จองกุกทำอะไรกับพ่อฉัน ทำไมพ่อถึงได้ดูไม่เดือดร้อนอะไรเลยล่ะ นี่พ่อยังเห็นฉันเป็นลูกอยู่รึเปล่า!?

    "นายทำอะไรกับพ่อฉัน!?"    หลังจากที่พ่อเดินออกไป ฉันก็เปิดประเด็นขึ้นทันที แต่ฉันไม่ลืมที่จะปัดมือไล่ให้สาวใช้เดินออกไปจากห้องอาหารเพราะตอนนี้ต้องการความเป็นส่วนตัวโดยด่วน!

    "หึ! วันนี้โชคดีจังเลยเนาะ^^"

    "จองกุก!!!"    ถลึงตาใส่ก่อนจะเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างเอาผิด

    หน้าไม่อาย!

    "อ่าๆ ฉันมีข่าวดีจะบอก..."

    "อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ!"

    เป็นครั้งสุดท้ายจริงๆที่ฉันจะหมดความอดทนกับจองกุก..กระพริบตาเพียงครั้งเดียวจองกุกก็ลุกออกจากเก้าอี้พร้อมเดินตรงมาที่ฉัน เร็วกว่าแสงเขาก็เดินเข้ามากักฉันไว้อยู่เก้าอี้ด้วยแขนทั้งสองข้างของเขาเอง

    "นี่! จะทำอะไรน่ะ!?"

    "ก็ฉันจะมาบอกข่าวดีเธอไง"

    "แล้วเรื่องอะไรล่ะ ฉันจะรู้กับนายมั้ย!?-_-"

    "พ่อเธอรู้แล้วนะว่าเธอท้องกับฉัน^^"    พูดจบจองกุกก็เผยรอยยิ้มออกมาอย่างเต็มปาก แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่เขาพูดออกมานั้นทำให้ฉันช็อคจนพูดไม่ออก ร่างของฉันชะงักหยุดนิ่ง ก่อนที่ใบหน้าจะเริ่มแดงขึ้นมาด้วยความโกรธ

    นี่เขา..บอกเรื่องนี้กับพ่อฉันหรอ

    "เลว..นายทำแบบนี้ได้ยังไง เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอ!!"    ดวงตาทั้งสองข้างเริ่มแดงก่อนจะมีน้ำตาเกาะตามขอบดวงตาอย่างควบคุมไม่ได้..ตอนนี้ฉันโคตรเสียความรู้สึกเลย จองกุกโคตรนิสัยไม่ดีเลย!

    "เห้ย! ฟังฉันก่อนสิ...."     จองกุกปัดมือไปมาเพราะเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อจู่ๆร่างบางก็ร้องไห้ออกมาเสียดื้อๆ

    "ฮึก! นายคิดจะทำให้ฉันดูแย่ในสายตาของทุกคนใช่มั้ยจองกุก!"

    "เห้อ! ไม่ใช่ฉันไม่ได้บอกอะไรกับพ่อเธอทั้งนั้น..เพราะพ่อเธอต่างหากที่เป็นคนรู้เอง รู้มั้ยว่าพ่อของเธอมีคนแอบไปสืบมาน่ะ"

    "อึก! จะให้ฉันเชื่อยังไง?"

    "ถ้าฉันเป็นคนบอก..ป่านนี้ฉันโดนฆ่าตายไปตั้งนานแล้ว"    เป็นโยคสุดท้ายที่ออกมาจากปากขจองกุกทำให้ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกแล้วเม้มปากไว้แน่นเพราะกำลังใช้ความคิดประมวลผลที่เกิดขึ้น..ก็อาจเป็นอย่างที่เขาว่า พ่อน่ะเป็นคนมีอิทธิพลฉะนั้นไม่แปลกที่ท่านจะตามสืบเรื่องของฉันได้ง่าย 

    แต่ทำไมพ่อไม่บอกเรื่องนี้กับฉันล่ะ...ท่านคิดจะทำอะไรกันแน่

    "นายเลยฉวยโอกาสมาเอาใจพ่อฉันสินะ! ทำไมพ่อไม่ฆ่านาย!!!"

    "เฮ้! นี่เธออยากให้ฉันตายขนาดนั้นเลยรึยังไง!"

    "ใช่!!"

    "ฉันไม่ยอมตายง่ายๆแน่จนกว่าเธอจะยกเลิกงานหมั้นกับพี่ชายฉัน!"

    "บังคับฉันสิ!!"

    "ได้ หึ!!"     สิ้นสุดเสียงทุ่มๆของจองกุก มือใหญ่ของเขาก็เปลี่ยนเป้าหมายเข้ามารั้งท้ายทอยหญิงสาวเอาไว้ก่อนจะดึงใบหน้าหวานเข้ามาประทับริมฝีปากอย่างเอาแต่ใจ ร่างเล็กดิ้นไปมาได้ไม่มากก่อนจะโดนแขนยาวๆอีกข้างของจองกุกประกบกอดร่างเอาไว้ไม่แน่นจนทำให้รู้สึกอึดอัด แต่สิ่งที่อึดอัดก็คือจูบของเขาที่ไม่ได้รับอนุญาตเลยแม้แต่น้อย

    ร่างเล็กหลับตาแน่น ก่อนจะโดนกัดริมฝีปากจนเผลออ้าขึ้นแล้วโดนลิ้นอุ่นของจองกุกฉวยเข้ามาเล่นลิ้นอย่างดื้อดึง..ลิ้นใหญ่ของเขาดันลิ้นเล็กไปมาอย่างสนุกปากและจูบเพื่อเอาชนะแต่ก็เต็มไปด้วยความต้องการอย่างห้ามไม่ได้..เขาสัมผัสได้ถึงรสจูบเมื่อ5เดือนก่อนที่เดินหันหลังแล้วจากกันไป แต่ตอนนี้ได้กลับมาทำแบบนี้อีกครั้ง ทำให้ความรู้สึกของจองกุกไม่อยากหยุดอยู่ที่ตรงนี้ เขาอยากทำมากกว่านี้เลยด้วยซ้ำ

    "อ่า!!"    จูบจนพอใจ จองกุกก็ผลักใบหน้าออกก่อนที่จะยิ้มเจ้าเล่ห์มาที่ฉัน

    "คะ..ใครอนุญาตให้จูบมิทราบ!!"    ร่างบางพ่องแก้มพร้อมความแดงระรื้นที่ปรากฏขึ้นอย่างน่ารัก การที่โดนบังคับและขัดใจแบบนี้ไม่ชอบเลย แพ้ราบคาบ !!

    "อ่า เอาเถอะ วันนี้ฉันจะอยู่กับเธอ...."    จองกุกพูดพร้อมดันร่างออกห่างฉันแล้วทำท่าจะเดินหนีความผิด แต่ทว่าคำส่งท้ายของเขาทำให้ฉันอายจนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

    "อ่อ! ลืมบอก...ปากเธอยังหวานเหมือนเดิมเลยนะ^^"

    จองกุก..นายมันร้ายกาจ!!

    หลังจากจบเรื่องบ้าๆนั่นไป ฉันก็หนีออกมาที่สวนหลังบ้าน หวังว่าจะไม่เจอจองกุก แต่ทว่าเท้าเล็กต้องหยุดชะงักก่อนที่มองไปที่แผ่นหลังกว้างๆของจองกุกที่กำลังหันหลังให้ฉันอย่างไม่สนใจ..ให้ตายเถอะฉันนึกว่าเขากลับไปแล้วซะอีก

    แต่ก็ชั่งเถอะ!

    ฉันทำเป็นไม่สนใจก่อนจะค่อยๆเดินเบี่ยงไปอีกทางของสวน แต่สายตาก็ไม่พ้นที่จะมองไปที่เขา ดูเหมือนเขาจะกำลังคุยโทรศัพท์นะ สีหน้าเคร่งเคลียดดี เหอะๆ-_-

    "เธอ..."


    "ห้ะ!" ยังไม่พ้นระดับสายตาของเขา เขาก็ดันเหลือบมาเห็นจนได้ บ้าเอ้ย!!


    "นี่! วันนี้ฉันจะพาเธอออกไปข้างนอก!" จองกุกเอ่ยน้ำเสียงด้วยคำสั่งของเขา ก่อนที่เจ้าตัวจะสาวก้าวฉับๆเข้ามาใกล้ฉัน..ฉันได้แต่ทำหน้าตื่น พอรู้ตัวอีกทีจองกุกก็เดินมาหยุดตรงหน้าซะแล้ว-_-


    "ว่าไงนะ?" พูดบ้าอะไรของเขา อยู่ๆก็จะพาออกไปข้างนอก บ้าป่ะ!


    "ออกไปข้างนอกเถอะ พรุ่งนี้ค่อยกลับ!" ไม่ว่าเปล่าร่างสูงก็เอื้อมมือมาฉุดแขนฉันก่อนที่จะพาฉันเดินออกไปจากสวนหลังบ้าน..ฉันยังไม่ทันถามเหตุผลเขาเลย แต่เขาดันลากฉันเข้ามาในบ้านด้วยความรีบเร่ง เป็นอะไรของเขาอีกเนี่ย! นี่ฉันอุ้มท้องอยู่นะ!


    "ไปไหน! ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่บ้าน---!!"








    "จองกุกขาาาา~ เลดี้มาแล้วคร้าาาาา!~"

    เมื่อเดินเข้ามาในบ้าน เสียงแหลมๆของหญิงสาวแปลกหน้าก็ดังลั่นบ้าน ร่างของจองกุกหยุดนิ่งพร้อมมองไปที่ประตูทางเข้าพร้อมกับฉัน..ส่วนฉันน่ะหรอ ได้แต่ทำหน้างงก่อนจะมองไปข้างหน้าที่มีหญิงสาวหุ่นเพรียวหัวแดงเดินลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาในบ้าน


    ใครปล่อยคนบ้าเข้ามาในบ้านฉันวะ-_-?


    "Hi~ darling คิดถึงจังเลย~"


    " =[]= " แล้วอิบ้าปากแดงนี่เป็นใครวะ!?


    หล่อนพูดไทยคำอังกฤษคำ พร้อมเดินบิดเอวไปมาด้วยจริตสุดโต่ง ก่อนที่หล่อนจะเดินเข้ามา่กอดคอจองกุกพร้อมยิ้มตาพริ้มเหมือนไม่ได้เจอกัน10ชาติ...


    แต่เดี๋ยวนะ!!! ใครเชิญหล่อนมา!?



    "อะ..เอ่อ! เลดี้ปล่อยผมก่อน!" จองกุกทำหน้าเหยเกก่อนที่จะแกะมือของสาวมาใหม่ออกจากคอ แต่ดูเหมือนหล่อนจะเกาะคอจองกุกแน่นเหมือนปลิง ดึงยังไงก็ไม่ออก

    "darling~ของเลดี้ มาให้จุ๊ปหน่อยสิคะ~" หล่อนทำปากจู๋ก่อนจะรุกขืนใจจองกุกกลางบ้าน


    "อ้าก!! หยุดนะพวกบ้าาา!!" ในเมื่อเห็นท่าทีไม่เข้าท่า ฉันจึงตัดสินใจร้องขึ้นทำให้สองคนนั้นหยุดการกระทำลงก่อนที่จะหันมามองฉันเป็นตาเดียวกัน


    "What? อะไรยะ?"


    "ยัยป้านี่เป็นใคร!?"


    "Oh! ตายจริง ไร้มารยาท หล่อนนั่นแหละเป็นใคร?" ป้าหัวแดงผลักตัวออกจากจองกุกก่อนที่จะเดินเข้ามาดูหน้าฉันใกล้ๆ ก่อนนิ้วยาวๆของหล่อนจะยกชี้ไล่ตามใบหน้าของฉัน



    ตายแล้ว..ฉันหน้าสด-_-



    "จองกุกค่ะ เด็กนี่คนใช้หรอ?"


    คำพูดของหล่อนมันชั่งดูถูกฉันมากเหลือเกิน..หากพูดอีกหน่อย งานนี้มีระเบิดลงแน่ๆ ฉันเกลียดที่สุดเลยพวกที่ชอบดูถูกคนอื่นเนี่ย!

    "เอ่อ เลดี้ผมว่าคุณเดินออกมาห่างๆ(ชื่อคุณ)ดีกว่านะ..." จองกุกดูเหมือนจะเห็นท่าไม่ดี จึงเดินเข้ามาดึงแขนเลดี้ออกห่างจากคนตัวเล็ก..ตอนนี้ใบหน้าหวานๆของร่างเล็กเริ่มออกอาการไม่พอใจอย่างมาก และมากๆๆๆๆ!

    "เลดี้แค่สงสัยค่ะ..ทำไมหล่อนแต่งตัวเกินคนใช้คนอื่นๆล่ะ?" ดวงตาเชิดๆของเลดี้มองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า ชุดนอนราคาแพงพอเห็นแล้วเลดี้ดูออกเลยว่าชุดแบบนี้ต้องเป็นคนมีเงินเท่านั้นที่จะสามารถซื้อมาใส่ได้ แต่ทว่าต้องเอะใจไปอีกเมื่อเด็กผู้หญิงตรงหน้ากำลังตั้งครรภ์


    "อุ้ย!ตายแล้ว!...gravid~"



    อีนี่หนิ-_-



    "เลดี้ฟังผมก่อน นี่ไม่ใช่บ้านผม...แต่เป็นบ้านของ(ชื่อคุณ)ต่างหาก" ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็นก่อนจะตัดสินใจเปลี่ยนฝั่งมายืนอยู่ข้างๆฉัน


    "หื้ม?" เลดี้ยกคิ้วสงสัย


    "คุณกลับไปเถอะ ทำบ้านคนอื่นเขาวุ่นวายเปล่าๆ"


    "แต่darlingอยู่ที่นี่ เลดี้ก็จะอยู่ด้วยหนิคะ~" เลดี้พูดเสียงอ้อนพร้อมเดินเข้ามากอดจองกุกอีกครั้ง แต่ว่าคราวนี้ฉันเริ่มชักจะรำคาญเต็มทน จึงรีบยกแขนขึ้นกั้นจองกุกเอาไว้ !

     "หยุด! อย่ายุ่งกับผัวฉัน!"


    "Oh my god!!!"


    "real~" ฉันเล่นสำเนียงอังกฤษใส่พลางพยักหน้าใส่หล่อนด้วยสีหน้าที่กวนประสาทไม่น้อย เหอะ! หมั่นไส้ว่ะ ทำเป็นตกใจ เอี่ย-_-


    "จองกุก ทำไมไม่บอกเลดี้ล่ะคะว่ามีเมียแล้ว..เลดี้เหมือนโดนแย่ง ฮรึก!" หล่อนเลดี้เล่นใหญ่ ทำท่าปาดน้ำตาและทรุดตัวลงนั่งกับพื้น โอ้โหขอมอบรางวัลออสการ์ให้ค่ะ


    "แต่ยังไง!! เลดี้ก็จะอยู่ darlingkook อยู่หนใด..เลดี้ก็จะอยู่ด้วย~~~"






    หน้าด้าน!!!!









    ตกเที่ยง...

    จานอาหารหอมๆเสริฟลงบนโต๊ะ ซุปข้าวโพด สลัดผัก ขนมปังกระเทียม ที่ดูเหมือนเมนูง่ายๆแต่ถูกคัดสรรวัตถุดิบเป็นพิเศษสำหรับคนท้องที่ทำด้วยรักจากแม่ครัวที่มีต่อคุณหนูบ้านหลังนี้...

    เมื่ออาหารมาวางลงตรงหน้า ฉันก็เริ่มลงมื้อกินทันที..แน่นอนว่าตอนนี้จองกุกยังไม่กลับ ในเมื่อจองกุกไม่กลับ ยัยป้าเลดี้ก็ยังอยู่..นี่ถือว่าฉันใจดีนะที่ยอมให้อยู่ทานมื้อเที่ยงด้วย ถ้าทำให้ฉันไม่พอใจอีก แค่ปลายนิ้วกดลงปุ่มตัวเลข การ์ดนับสิบก็วิ่งมาเลยนะคะจะบอกให้^^



    "จองกุกค่ะ เลดี้อยากกินสเต็ก-^-" เลดี้มุ้ยปากอย่างเอาแต่ใจและหันไปออดอ้อนกับจองกุก..ใช่สิ ตอนนี้ฉันกับจองกุกเรานั่งกันอยู่คนละฝั่ง โดยที่มีแม่เลดี้นั่งเกาะจองกุกอยู่ข้างๆแขน


    "แค่แขกชั่วคราวอย่ามาทำเป็นเรื่องมาก..."


    "ชิล์! จองกุกค่ะ เราออกไปทานมื้อเที่ยงข้างนอกกันดีกว่า~"


    "ห้ามไป"

    ในเมื่อจองกุกคิดจะอยู่ที่นี่ ก็ต้องอยู่ ฉันอยากเห็นว่าคนพวกนี้จะอยู่ได้นานสักแค่ไหนกันเชียว..ชักจะสนุกแล้วสิหึๆ!


     ขอโทษนะคะคุณพ่อ..วันนี้(ชื่อคุณ)ขอเป็นเด็กดื้อสักวันนะคะ^^


    "นั่นสิ ผมคงไปไม่ได้เพราะต้องอยู่ดูลูกดูเมีย:)"




     ย๊า!! ได้ทีเอาใหญ่เลยนะจองกุก!!!








    เพรี้ยะ!!



    "โอ้ย!!!..."    มือเล็กฟาดเข้าไปที่ต้นแขนของร่างสูงอย่างโมโห แม่ครัวพากันยืนขำกับท่าทีของคุณหนูที่กำลังยืนทุบตีจองกุกอย่างโกรธแค้น..ตอนนี้พวกเราสองคนอยู่ในห้องครัว โดยที่แม่เลดี้เดินออกไปนอกบ้าน


    "บอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยว่าแม่นั่นเป็นใคร!?"

    "ทำไม เธอหึงฉันหรอ หื้ม~" โดนตีไปหลายทีแต่จองกุกกลับยิ้มแป้นแล้วยื้นหน้าเข้าใกล้ ฉันกำหมัดแน่นก่อนที่นะหยิบแครอทที่อยู่ใกล้มือมาชี้หน้าจองกุก


    "เปล่า! ฉันแค่อยากรู้ว่าแม่เลดี้นั่นเป็นใคร ทำไมไล่ยังไงก็ไม่ไปสักที?"

    "เห้อ..นี่ถ้าฉันเล่าเธอจะหึงฉันมั้ย?" ตีหน้าเศร้า

    "ย๊าท์!!"


    "หึๆ มานี่เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง..." ว่าจบ เขาก็เอื้อมมือมาจับแขนฉัน ก่อนที่จะพาเดินออกไปจากห้องครัว จองกุกเดินผ่านห้องรับแขกไปอย่างเงียบๆเพื่อไม่ให้แม่เลดี้นั่นรู้ตัว..




    ตัดมาอีกที จองกุกก็จูงมือฉันมาในห้องนอนของฉันเอง ก่อนที่ร่างของฉันจะถูกจับกดให้นั่งลงบนโซฟา...


    "พูดมา ตอนนี้ฉันยังพออารมณ์ดีอยู่"


     "หึ! ฉันกับเลดี้น่ะ..เคยเป็นแฟนกันเมื่อตอนเรียนมหาลัย แต่เธอคิดจะไปเรียนต่อต่างประเทศและทำงานอยู่ที่นั่น เราเลยต้องเลิกกัน..ตอนนี้ผลที่เลดี้กลับมาคงคิดจะมาป่วนฉันนั่นแหละ"


    เคยเป็นแฟนกัน..ต้องไปเรียนต่างประเทศเลยต้องเลิกกัน งั้นแสดงว่าพวกเขายังรักกันอยู่หรอ ?


    "แต่ไม่ต้องห่วง..ฉันไม่รักเลดี้แล้ว แต่ฉันรักคนอื่นไปแล้วล่ะ : ) "


    เยจิน?..ไม่ๆ เลิกกันแล้ว-_-

    ขณะที่หญิงสาวกำลังเหม่อลอยเพราะคิดเรื่องอื่นอยู่นั้น จู่ๆเงาดำใหญ่โดยร่างของจองกุกก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจก่อนที่จะใช้มือดันแผงอกจองกุกออกห่าง


    "อ๊ะ!!"


    "คืนนี้ฉันจะอยู่กับเธอ อย่าปฏิเสธฉันเลยนะ"


    "ไม่..นายมีสิทธิ์อะไรยะ?"


    "ก็ฉันอยากอยู่กับเธอหนิ..." น้ำเสียงและท่าทางของจองกุกเปลี่ยนไป ก่อนที่เขาจะเริ่มโน้มใบหน้าลงคลอเคลียที่แก้มของฉัน


    ฉันต้องปฏิเสธสิ..เขาจะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ!


    "ไม่! ฉันยังโกรธนายอยู่ และโกรธมากด้วย!...กลับไปซะเถอะ จอน จองกุก!"    ฉันยืนยันคำขาดและแสดงสีหน้าท่าทางออกไปเพื่อให้เขาเห็นว่าฉันไม่ต้องการจริงๆ

    ใช่! ฉันไม่ต้องการ เพราะคนอย่างเขาไม่ควรได้รับคำว่าให้อภัย!

    "ขอโทษ..." น้ำเสียงของจองกุกเอ่ยขึ้นมาอย่างแผ่วเบา คนที่ได้ยินอย่างฉันจึงเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ นี่ฉันฟังไม่ผิดใช่มั้ย จองกุก..ขอโทษหรอ ?


    ตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่ฉันทนเจ็บ ทนถูกทำร้าย เพื่อรอแค่คำว่าคำเดียว..ขอโทษ..เมื่อก่อนฉันอาจต้องการมัน แต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ เพราะคำว่าขอโทษมันหมดความเชื่อใจตั้งแต่ที่เขาเลือกที่จะปล่อยมือฉันแล้ว




    "อื้อ...!!"    อยู่ๆแขนแกร่งจากชายหนุ่มก็เอื้อมเข้ามาดึงร่างคนตัวเล็กไปกอดจากด้านหลัง มือของเขาลูบท้องร่างเล็กอย่างเบามือ พร้อมมองเอาใบหน้าหล่อๆซุกลงที่ไหล่บางข้างขวาอย่างออดอ้อนเพื่อขอความเห็นใจ


    "ฉันจำเป็นต้องให้อภัยนายหรอ?"


    "ให้สิ..เพราะเธอทำสำเร็จแล้ว ฉันรักเธอ แล้วล่ะ(ชื่อคุณ)"


    เหมือนเวลาหยุดหมุน มีเพียงแค่เราสองคนอยู่บนโลกใบนี้..จองกุกเหมือนชนวลทำให้ทุกอย่างรอบข้างหยุดนิ่ง ร่างกายของฉันเริ่มสั่นสะท้าน และราวกับว่ากำลังต่อต้านจากคำว่ารักที่ออกมาจากปากของจองกุก




    ช้าไป..มันช้าเกินไปแล้ว




    "ฉะ..ฉัน...ว่านายรู้สึกตัวช้าไป"

    "แต่ฉันก็พูกไปแล้วหนิ เธออย่าใจร้ายกับฉันเลยนะ(ชื่อคุณ) ฉันสำนึกผิดแล้ว..ฉันรักธะ---"








    "จองกุกขา!!! darlingของเลดี้~ อยู่ไหนเอ๋ย~"

    เอาล่ะ ชักจะรำคาญนังนี่เต็มทน!

[ 60% ]

    ฉันผลักตัวจองกุกออกและดันร่างของตัวเองออกห่างจากเขา..พอได้ยินเสียงของยัยเลดี้แล้วเริ่มชักจะหงุดหงิดขึ้นมาทันที ตอนนี้ฉันไม่อยากพูดอะไรต่อ ก่อนจะทิ้งจองกุกไว้ในห้องนอนแล้วเดินหนีออกไปอย่างไม่สนใจ

    หึ นี่เขากำลังปั่นหัวฉันเล่นอยู่รึยังไงกัน ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างจองกุกพูดจริงน่ะ...ฉันไม่เชื่อ




    หลังจากที่ร่างเล็กเดินหนีออกไปด้วยอารมณ์โกรธจนยากเกินจะเข้าไปคุยด้วยอีกครั้ง..จองกุกถอนหายใจหนักแล้วตัดสินใจเดินออกจากห้องตามๆกันไป เมื่อเดินพ้นประตูห้องมาก็ต้องมาเจอกับเลดี้ที่กำลังเดินตรงมาทางจองกุก


    "อยู่ที่นี่เอง~ เลดี้ตามหาตั้งนาน><" เสียงแหลมๆของเลดี้พูดขึ้นก่อนจะเดินเข้ามากอดแขนจองกุก


    "เห้อ! เลดี้เลิกเกาะแกะผมสักที" มือใหญ่ดึงมือเลดี้ออกจากแขน ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย


    ตอนนี้บรรยากาศในบ้านไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ จองกุกอยากอยู่เงียบๆสักพัก


    "จองกุก...เลดี้กะไว้แล้วเชียว:)" อยู่ๆสายตาของเลดี้ก็เปลี่ยนไป เมื่อกี้ยังร่าเริงอยู่เลย แต่จู่ๆหล่อนก็เปลี่ยนเข้าโหมดจริงจังซะงั้น


    ใช่..ตอนนี้เลดี้ควรเลิกเล่นได้แล้ว เพราะตอนนี้(ชื่อคุณ)ไม่อยู่ ฉะนั้นหล่อนไม่จำเป็นต้องเล่นละครอีกต่อไป


    "ตามมาหน่อย..." ว่าจบ เลดี้ก็หันหลังกลับ ก่อนจะเรียกให้จองกุกเดินตามไป


    จองกุกเพียงแต่ทำหน้าสงสัยก่อนที่จะยอมเดินตามเลดี้ออกไป




    หล่อนพาชายหนุ่มออกมาที่สวนหลังบ้านอีกครั้ง เลดี้เลือกที่จะหาที่ร่มๆแล้วเดินไปนั่งบนเก้าอี้สาธารณะสไตล์ยุโรปที่ตั้งตรงใต้ต้นไม้ใหญ่..ร่างสูงของชายหนุ่มเพียงเดินไปนั่งลงข้างๆอย่างเงียบๆ


    "มีอะไรจะพูดล่ะ?" เสียงทุ่มเอ่ยคำถามขึ้นแล้วหันไปมองหน้าเลดี้

    "เราไม่ได้เจอกันนานเลยเนาะ^^"

    "อื้ม..."

    ก็จริงอย่างที่เลดี้พูด พวกเขาไม่ได้เจอกันนาน ตั้งแต่แยกทางกันตอนนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย หากประมาณคาดเดาได้ก็ราวๆ7ปีกว่าที่ไม่ได้เห็นหน้ากัน...ตอนวันนี้จู่ๆเลดี้ก็ติดต่อมาแล้วบอกว่าจะกลับเกาหลีเพื่อมาหาจองกุก มากระทันหันแบบนี้ จองกุกไม่แปลกใจก็บ้าแล้วล่ะ ไม่รู้ว่าเลดี้จะมาดีหรือร้าย ?

    แค่หล่อนไม่ประสงค์ร้ายทำร้าย(ชื่อคุณ)ก็พอ...

    "การกลับมาครั้งนี้สนุกดีเนาะ!"

    "หื้ม..อะไร?"

    "ก็แกล้งพวกเธอ2คนไงฮ่าๆ><"


    เอ๊ะ..ชักจะตามอารมณ์แม่นี่ไม่ทันแล้วสิ อะไรจู่ๆก็ขำขึ้นมาแล้วพูดคำแปลกๆ


    "จองกุกของเลดี้ไม่ต้องห่วง เลดี้ขออยู่กวนอีกสัก2-3เดี๋ยวก็กลับ เลดี้แต่งงานแล้วเลดี้ไม่ทำให้sweetheartเขาแตกแยกกันหรอก^^!"


    "ว่าไงนะ เลดี้แต่งงานแล้ว?..ทำไมผมไม่รู้?" ตอนนี้จองกุกทำหน้าเป็นไก่ตาแตก อะไรวะ คือทั้งวันนี้โดนเลดี้แกล้งงั้นหรอ ไม่กลัวโดนฆ่าตายรึไง-_-

    แต่ก็โล่งใจเมื่อเลดี้บอกว่าเธอแต่งงานแล้ว..แต่ไปแอบแต่งตอนไหนทำไมไม่เห็นเชิญกันเลยล่ะ

    "เลดี้~ ไม่โง่มาตามง้อจองกุกหรอก เลดี้ก็อยากมีสามีให้ทันเพื่อนคนอื่นๆเหมือนกัน^_^" เลดี้ยิ้มแก้มปริและรู้สึกพอใจกับผลงานตัวเอง..แม่เลดี้ร้ายนัก

    "หึ นี่เลดี้กำลังทำให้ผมเป็นบ้านะ"

    "ใช่ม่ะๆ เลดี้ชอบแกล้งจองกุกน่ะ><"

    "พอเลย เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก..."










    "...." ว่าไงนะ



    นี่ฉันโดนหลอกหรอเนี่ย !




    ในห้องทำงานของพ่อ ฉันคิดว่าจะหนีมาหลบอยู่ที่นี่สักพัก แต่ไม่รู้ทำไมต้องรู้สึกอยากเปิดหน้าต่างรับลม และเมื่อเปิดหน้าต่างออกก็ดันเหลือบไปเห็นแม่เลดี้และจองกุกนั่งคุยกันสองต่อสอง และไม่ได้คุยกันเบาๆด้วย ฉันได้ยินหมดแล้วย่ะ!!


    "ฉันจะไม่ให้อภัยนายอีกจองกุก!!"

    ก้อนเมฆบนท้องฟ้าเริ่มปกคลุมไปด้วยหมอกสีขาว สภาพอากาศตั้งแต่กรมอุตุทำนายเมื่อเช้าเริ่มเป็นจริง..เม็ดฝนเม็ดใหญ่เริ่มตกลงมาสาดใส่บนผิวโลก มือเล็กรีบเอื้อมออกไปปิดหน้าต่างทันทีเมื่อรับรู้สึกถึงละอองฝนที่สาดเข้ามาในห้องทำงาน เสียงฝนจากด้านนอกดังกระหึ่มไปรอบบ้าน แต่โชคดีที่บ้านหลังนี้ใหญ่พอที่จะกลบเสียงฝนไม่ให้รบกวนคนในบ้าน



    ร่างบางเปลี่ยนเป้าหมายมาที่เก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ของคุณพ่อ ก่อนที่ร่างเล็กๆจะอุ้มท้องแล้วพาตัวเองไปนั่งลงบนเก้าอี้พิงนุ่มๆอย่างถือวิสาสะ ตากลมกวาดมองไปรอบๆโต๊ะทำงานก่อนที่จะปรากฏรอยยิ้มน่ารักขึ้นมาเมื่อเห็นกรอบรูปใหญ่ตั้งอยู่ตรงมุมโต๊ะทำงาน..เมื่อเห็นเช่นนั้นฉันจึงหยิบรูปมาดูพลางใช้มืออีกข้างลูบตามรูปภาพอย่างคิดถึง


    รูปภาพของครอบครัวเรา ตอนนั้นคุณแม่ยังสาวและสวย แต่ฉันยังเด็ก...อายุประมาณ10ขวบได้ล่ะมั้ง ตอนนั้นเป็นช่วงที่ครอบครัวของเราผ่านเรื่องเลวร้ายมามากพอ เพราะเหตุการณ์วันนั้นเป็นวันที่ทุกคนเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น..ฉันเกือบตายไปพร้อมกับอุบัติเหตุ แต่สุดท้ายก็ไม่ตายแต่มีสิ่งนึงที่หายไปก็คือความทรงจำ หากความทรงจำพวกนั้นไม่หายไปฉันคงมีชีวิตดีมากกว่านี้



    ฉันอยากรู้จังว่าตัวตนที่แท้จริงของฉันเป็นคนยังไง....

    หญิงสาวเม้มปากไว้แน่นและไม่อยากนึกถึงอดีตให้ปวดหัวเปล่าๆ...ร่างเล็กเอนหลังพิงเบาะเก้าอี้ก่อนที่จะผลอยหลับไป

    เมฆฝนยังคงเกาะกุมอยู่ให้ทั่วฟ้า จองกุกและเลดี้รีบวิ่งกลับเข้ามาในบ้านด้วยสภาพที่เปียกแฉะ..ให้ตายเถอะ ตัวเปียกแบบนี้แล้วจะเอาชุดที่ไหนเปลี่ยนล่ะเนี่ย...เลดี้น่ะหล่อนไม่มีปัญหาหรอกเพราะหล่อนมีกระเป๋าเดินทางอยู่แล้ว แต่จองกุกน่ะสิตัวเปียกจนสภาพดูไม่ได้

    ร่างสูงโปรงเดินผ่านมาที่ห้องรับแขก ส่วนเลดี้เองก็เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ ร่างกายกำยำพร้อมกับเสื้อเชิ้ตสีดำของพ่อ(ชื่อคุณ)นั้นเปียกจนไม่สามารถใส่ต่อได้ เปียกจนเนื้อผ้าแนบชิดกับแผ่นกายของชายหนุ่มจนดูเซ็กซี่ในสายตาของสาวๆหลายคน โดยเฉพาะสาวใช้ที่ยังเยาว์วัย เมื่อเห็นจากการสังเกตของแม่บ้านที่มีอายุมากพอสมควรป้าแกจึงรีบไล่ให้สาวใช้ไปที่อื่นก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าไปไถ่ถามชายหนุ่มด้วยความนอบน้อม

    "ตัวเปียกแบบนี้คุณจองกุกจะกลับเลยรึเปล่าคะ?"

    "เอ่อ..ไม่ล่ะ ผมยังไม่อยากกลับสักเท่าไหร่" จองกุกปฏิเสธเสียงอ่อน แม้ว่าตัวเองจะตัวเปียกมากแค่ไหน แต่ว่าความรู้สึกของเขายังห่วงใครบางคนอยู่จนไม่อยากกลับไป เพราะถ้าหากกลับไปคนที่จะมาแทนที่ก็คือจีมินไม่ใช่เขา

    "งั้น อยู่ต่ออีกสักหน่อยคุณหนูคงไม่ว่าอะไร..มาค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะพาขึ้นไปเปลี่ยนชุด"

    "ครับ..." จองกุกตอบด้วยน้ำเสียงงงๆก่อนที่จะเดินตามหลังแม่บ้านไป ยังไงซะก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าจู่ๆแม่บ้านก็จะพาไปเปลี่ยนชุด จะเอาชุดมาจากที่ไหนกัน หากเป็นชุดของคุณปีเตอร์ จองกุกคงไม่กล้าใส่

    จองกุกปฏิเสธในการที่จะใส่เสื้อผ้าของคุณปีเตอร์ ตนจึงเลือกที่จะขอแค่ชุดคลุมอาบน้ำเอาไว้ปกปิดร่างกายของตัวเองก็เพียงพอ...

    ร่างหนาๆสวมชุดคลุมอาบน้ำออกมาจากห้อง ก่อนที่จะหยิบสมาร์มโฟนเครื่องหรูขึ้นมากดดู ตอนนี้เวลาก็ใกล้จะล่วงไปถึงตอนเย็นแล้ว แต่ดูเหมือนทางผู้ใหญ่เขาจะยังไม่กลับ และนั่นเป็นโอกาสดีสำหรับจองกุกที่จะแอบย่องลับหลังขณะที่(ชื่อคุณ)อยู่บ้าน 

    ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะตัดสินใจเดินออกตามหาคนตัวเล็กให้ทั่วบ้าน...จองกุกเดินลัดเลาะจนมาถึงห้องทำงานของคุณปีเตอร์พร้อมแงมประตูดู และเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆด้วย (ชื่อคุณ)อยู่ที่นี่และกำลังนั่งหลับเพียงลำพัง ขายาวก้าวเข้าไปในตัวห้องอย่างเงียบๆก่อนที่จะถือวิสาสะช้อนร่างเล็กอย่างเบามือ อุ้มขึ้นท่าเจ้าสาวและพาออกไปจากห้อง..จองกุกพา(ชื่อคุณ)กลับเข้ามาในห้องนอนของหญิงสาวพลางวางร่างบางนอนลงบนเตียงอย่างเบามือก่อนจะดึงผ้าห่มผืนสวยขึ้นห่มร่างจนถึงนูนท้องใหญ่ๆของ(ชื่อคุณ)

    "อือ.." เสียงครางหวานๆอื่ออึงพลางขมวดคิ้วด้วยความรำคาญเพราะรู้สึกว่ากำลังมีคนกวนเวลานอน นี่อาจเป็นครั้งแรกที่จองกุกได้นั่งมองใบหน้าสวยๆ(ชื่อคุณ)หลับตาพริ้มเหมือนเด็กน้อย เพราะตั้งแต่ที่รู้จักกันมาจองกุกมองแค่ใบหน้าของ(ชื่อคุณ)ที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่ว่าตอนนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น

    จองกุกอยากจะมอง มองแบบนี้ได้ทุกเวลา เพราะยิ่งมองอดีตเดิมๆยิ่งทำให้เขานึกคิดได้ว่าใบหน้าสวยๆของ(ชื่อคุณ)นั้นเคยแปดเปื้อนด้วยน้ำตาจนไม่สามารถลบล้างออกไปได้..ความรู้สึกแปลกๆพวกนี้ทำให้จองกุกไม่ค่อยชอบเอามันซะเลย เขาไม่อยากทำแบบนั้นอีก ทั้งตัวทำไปแล้วไม่สบายใจก็อยากทำให้มันลำบากไปมากกว่านี้ แล้วอีกอย่าง(ชื่อคุณ)ก็คงไม่ชอบให้ทำเสียน้ำตาแบบนี้บ่อยๆเหมือนกัน

    "นอนเถอะ ฉันไม่อยากกวนเธอและ..." ว่าจบ ชายหนุ่มก็ตัดสินใจพาร่างของตัวเองไปนั่งพักอยู่บนโซฟาและรอเวลาให้ฝนซาลง












    ฝนยังคงตกไม่หาย สาดผ่านตัวห้างขนาดใหญ่ที่ไม่สามารถรบกวนอะไรได้ ผู้คนที่หลบฝนอยู่ในห้างใหญ่ต่างพากันมองผ่านบานกระจกด้วยแววตาที่เบื่อหน่ายเพราะอยากให้ฝนหยุดตกเสียที แต่ยังไงก็ไม่พ้นที่จะนั่งตากแอร์อยู่ในห้างฟรีๆหรอก..โดยเฉพาะร้านกาแฟยอดฮิตที่สาวหลายๆคนชอบมานั่งดื่มพักชมบรรยากาศสวยๆภายในร้าน


    กลุ่มเล็กๆของหญิงสาวที่กำลังนั่งหนีฝนอยู่ภายในมุมร้าน เสียงของพวกหล่อนพูดคุยกันสวนไปมาไม่หยุดปาก ซึ่งแตกต่างจากอีกคนที่นั่งหน้าบึ้งไม่สบอารมณ์จนเพื่อนหล่อนสังเกตและเอ่ยถามขึ้น

    "เป็นอะไรเยจิน ฉันเห็นเธอซึมมาหลายวันแล้วนะ!"

    "เหอะ! พวกแกจะไปรู้อะไร..พี่จองกุกบอกเลิกฉัน!" เยจินพูดเสียงกระแทกแดกดันอย่างไม่สบอารมณ์

    ตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่หล่อนทั้งเจ็บและแค้นกับสิ่งที่คนพวกนั้นทำ เยจินยังโกรธไม่หายเพราะหล่อนคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำและซึ่งไร้ความยุติธรรมโดยเฉพาะการที่ถูกแฟนคบกันมา2ปี ต้องมาบอกเลิกเพราะผู้หญิงคนเดียว คนมาทีหลังและทำให้เรื่องมันวุ่นวายจนมาถึงทุกวันนี้ และถ้าหากจองกุกตัดสินใจบอกเลิกเยจินไปแล้วจริงๆ มันก็ถึงเวลาที่หล่อนต้องเอาคืนบ้าง อยากให้คนพวกนั้นเจ็บและไม่เหลืออะไรอีก อย่างที่เยจินเป็นอยู่ !!

    โดยเฉพาะ(ชื่อคุณ) !!

    "แล้วแกจะเอาไงต่อกับผู้หญิงคนนั้น?" หลังจากที่เพื่อนๆของหล่อนฟังเรื่องราวจะปากของเยจินจนเกิดความโทสะขึ้นมาแทนเพื่อน..เยจินกระตุกยิ้มน่ากลัวอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ซึ่งนั่นทำให้ทุกคนที่รู้จักเยจินนั้นแปลกใจอยู่ไม่น้อย

    "ฉันจะทำให้มันสูญเสีย...โดยเฉพาะลูกของมัน!"

    เท้าใหญ่หยุดชะงัก ใบหูข้างสวยเผลอดันไปได้ยินกับสิ่งที่เยจินพูด..สีหน้าของซูบินเริ่มเปลี่ยนไปแล้วหันไปมองกลุ่มหญิงสาวด้วยแววตาที่ไม่สู้ดีนัก สิ่งที่เยจินพูด คงไม่ได้บังเอิญเป็นคนคนเดียวหรอกกันใช่มั้ย ถ้าเป็นคนเดียวกันจริงๆ..ซูบินคงต้องรีบเตือนอีกฝ่ายซะแล้วสิ

"เลดี้ว่าเลดี้อยากกลับไปหาDaddyแล้วง่ะ ทำไมฝนยังไม่หยุดตกสักทีเนี่ย!!!!"

    จองกุกได้แต่นั่งเอาหน้าซุกหมอนแล้วทนฟังเสียงบ่นของเลดี้ตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นจนตกดิน..ตอนนี้ฟ้าก็มืดมากแล้วแถมฝนยังตกลงมาแรงยิ่งกว่าเดิม หากขับรถออกไปมีหวังได้เกิดอุบัติเหตุแน่ๆ แล้วจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย

    "เลดี้ คุณช่วยปิดปากแล้วนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่เงียบๆได้มั้ย?"

    "ก็เลดี้เบื่อหนิ!!"

    จองกุกถอนหายใจเบื่อหน่ายพลางส่ายหน้าไปมาแล้วเลิกสนใจเลดี้ก่อนที่สายตาจะหันไปมองทางบันได้ของตัวบ้าน..เขาหวังว่า(ชื่อคุณ)จะลงมาเร็วๆนี้นะ เพราะเธอจะนอนนานเกินไปแล้ว

    "เลดี้ว่าเลดี้ไปหาที่คุยโทรศัพท์กับคุณหมีก่อนดีกว่า><" คุณหมีก็คือสามีของเลดี้ ร่างเพรียวๆของหล่อนยกก้นออกจากโซฟาแล้วหายไปในมุมบ้าน

    นี่เลดี้คงต้องการคุยกับสามีอย่างลับๆสินะ-_-

    เสียงฝีเท้าเล็กๆเดินลงบันไดมาพร้อมกับชุดใหม่ที่พึ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ สายตาคมของจองกุกเหลือบไปมองคนตัวเล็กพร้อมเผยรอยยิ้มบางๆออกมา...ร่างเล็กเองก็เผลอหันไปสบตากับจองกุกพอดี แต่ทว่าหญิงสาวกลับเบือนหน้าหนีและชักสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะทำทีเดินมองไม่เห็นใคร

    "(ชื่อคุณ).."

    "ทำยังไม่กลับไปอีก?" เสียงทุ่มยังไม่ทันจะเอ่ยถาม ก็โดนร่างเล็กพูดดักขึ้นด้วยความไม่ค่อยพอใจนัก

    เหอะ ! ยังมีหน้ามาอยู่บ้านคนอื่นอีกนะ..เกลียดที่สุดเลย

     "ข้างนอกฝนตกหนัก..รถมันฝ่าไปไม่ได้หรอก"

    "เหอะ!..." ฉันเค้นเสียงกระแทก ก่อนจะหันหลังกลับ

     ไม่ว่าจะยังไง ฉันไม่มีทางให้อภัยเขาแน่ เพราะสิ่งที่เขาทำลงไปนั้นมันมากเกินจะหาช่องว่างมาอ้างได้ว่าจะยกโทษให้..แม้ว่าจองกุกจะมาด้วยเหตุผลใด ฉันก็จะไม่มีวันยอมรับมันเด็ดขาด เพราะฉันตัดสินใจแล้ว ว่าเป็นคนเดินออกมาจากชีวิตเขาเอง ฉะนั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องเปิดรับโอกาสอีก เพราะฉันให้โอกาสเขามามากแล้ว

    "ฝนหยุดตกแล้วก็ช่วยกลับไปด้วย เพราะฉันไม่ต้องการเห็นนายอีก..และไม่ต้องหาข้ออ้างมาพูดกับฉัน เพราะฉันไม่อยากรับฟัง ! " สิ้นเสียงเป็นครั้งสุดท้าย ฉันก็เลือกที่จะหนีหายเข้าไปในเงามืดแล้วไม่คิดจะออกมาให้เขาเห็นหน้าอีก

    ฉันคงคิดถูกแล้วล่ะที่ทำแบบนี้...

    มันถูกต้องแล้วจริงๆ

    "ตายจริง เมื่อกี้พวกเธอทะเลาะกันหรอ?" เลดี้ที่พึ่งเดินออกมาเพราะเสียงที่ทำให้หล่อนโผล่หน้าออกมาแล้วถามอย่างไม่เข้าใจ

     จองกุกเปลี่ยนสีหน้าขรึมลงทันทีเมื่อได้ยินคำไล่จากปากของ(ชื่อคุณ)..เขาคงคิดผิดจริงๆที่ทำแบบนี้ สงสัย(ชื่อคุณ)คงไม่ต้องการแล้วจริงๆ นี่ไม่ใช่ตัวตนของเขาเลย เขาไม่เคยทำกับผู้หญิงคนไหนเยอะขนาดนี้มาก่อน พยายามกดอารมณ์ของตนเอาไว้ให้ดีที่สุดและพยายามอ่อนโยนที่สุดแล้วนะ แต่ดูเหมือน(ชื่อคุณ)จะไม่ชอบมันจริงๆเพราะสีหน้าและคำพูดของเธอมันบ่งบอกชัดเจนอยู่แล้วว่าเธอไม่อยากเจอหน้าจองกุกอีก

    ฉะนั้นแล้ว ถ้า(ชื่อคุณ)ไม่เห็นหน้าจองกุกอีก..เธอก็คงมีความสุขมากกว่านี้

    "ไปเถอะ ! "

    "ไปไหน?"

    "ไปจากที่นี่..เดี๋ยวฉันไปส่ง"

    แม้ว่าฝนจะตกหนักแค่ไหน รถของจองกุกก็ขับผ่านไปอย่างไม่เกรงกลัว ในเมื่อไม่มีใครอยากให้อยู่เขาก็ไม่จำเป็นต้องหน้าด้านอยู่อีกต่อไป..เพราะไปแล้ว จองกุกคงไม่คิดว่าจะกลับมาที่นี่อีก ครั้งนี้อาจเป็นครั้งสุดท้าย 

    ถือว่าเป็นการบอกลาก็แล้วกัน...

    ครืนนนน!!!

    ม่านสีอ่อนถูกรูดปิดลงก่อนที่สายตาจากด้านบนจะลับหายไป..ร่างบางหันหลังกลับเมื่อเห็นรถของจองกุกขับออกไปจากตัวบ้าน

    "ดี..ไปซะ !!"

    แล้วไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก!!

    เมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไป ฉันก็ตัดสินใจที่จะย้ายมาอยู่บ้านแล้วขายห้องที่คอนโดนั้นทิ้งไปซะ มันเป็นทางเลือกที่ดีที่ฉันทำแบบนี้ เพราะจะได้ไม่ต้องเจอหน้าจองกุกอีก...

    และตอนนี้ร่างกายฉันก็พร้อมเต็มที

    ความเจ็บปวดที่ช่วงเวลาผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่นึกไม่ฝันว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้ อีกแค่5เดือนฉันก็จะเรียนจบ..อดทนอีกหน่อย อดทนเพื่อลูก ชีวิตของเราก็จะมีความสุขอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว

    "งุ้ย~ ทำไมน่ารักแบบนี้ ><"

    "ฉันอยากเข้าไปจับ~"

    น้ำเสียงอันน่าตื่นเต้นของ2สาว ฮานิและแดฮวียืนเกาะกระจกอยู่ด้านนอกและมองเข้าไปในห้องด้วยแววตาที่เป็นประกาย..แม้ว่าในห้องจะมีสิ่งมีชีวิตหลายสิบชีวิตมากขนาดไหน แต่ในสายตาของพวกเธอก็เพ่งเล็งไปที่หลานตัวน้อยที่พึ่งคลอดออกมาอย่างตื่นตาตื่นใจ มองยังไงหลานของพวกเธอก็น่ารักที่สุด น่ารักกว่าเด็กคนอื่นๆ

    แก้มยุ้ยๆของเด็กแรกเกิดนี่มันน่าหยิกซะจริงๆเลย...

    "ผลผลิตอิ(ชื่อคุณ) ดีงาม~"

    "ย่ะ! ผลผลิตของพี่จีมินต่างหาก!" คำพูดของฮานิทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆหยุดชะงักไปสักพักก่อนที่จะเผยสีหน้าพร้อมรอยยิ้มบางๆเพื่อปลอบใจตัวเอง

    แต่ก็ดีแล้วที่สองคนนั้นคิดว่านั่นคือลูกของจีมิน..

    "เอาเถอะ รอให้ยัยหนูแข็งขึ้นอีกหน่อยเดี๋ยวก็ได้อุ้มแล้ว^^" จีมินยกยิ้มอ่อนแล้วหันไปพูดกับสองสาวอย่างใจเย็น..แต่มันก็จริงอย่างที่พวกหล่อนว่า ลูกของ(ชื่อคุณ)น่ารักมากๆ แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกของจีมินกับ(ชื่อคุณ)จริงๆก็คงจะดี

    ไม่..เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของจองกุก พ่อมันตายไปแล้ว

    ตอนนี้เด็กคนนี้คือลูกของจีมิน !

    เป็นเวลานานที่(ชื่อคุณ)อุ้มท้องและคลอดลูกออกมาอย่างปลอดภัย หลังจากวันที่ฝนตก ชีวิตของทุกคนก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง จีมินกลับมาดูแล(ชื่อคุณ)ตามหน้าที่และข่าวคราวของจองกุกก็หายไป เพราะความจริงแล้วจองกุกย้ายไปอยู่ที่อื่น และไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปไหน..นั่นทำให้จีมินพอใจอยู่ไม่น้อยที่คนอย่างจองกุกยอมแพ้ไปง่ายๆแบบนั้น

    "ลูกล่ะ?" 

    เมื่อจีมินกลับเข้ามาในห้องพักฟื้นเพียงคนเดียว เสียงหวานก็เอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง..พึ่งพักฟื้นร่างกายไม่กี่ชั่วโมง ฉันก็ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตอนนี้ร่างกายของตัวเองนั้นโล่งไปหมด เบาสบายขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด นั่นเป็นสัญญาณที่บอกว่าฉันคลอดแล้ว...

    "พยาบาลกำลังดูแลอยู่น่ะ..แล้ว(ชื่อคุณ)ยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่า?" ร่างสูงของพี่จีมินรีบเดินเข้ามาไถ่ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ร่างอันปวกเปียกของฉันได้แต่นอนแน่นิ่งและยิ้วแหยๆให้กับพี่เขา

    "ยังเจ็บอยู่เลยแหะๆ^^" เจ็บ..เจ็บมาก นึกว่าตัวเองจะตายแล้วเสียอีก 

    แต่ก็นะถ้าฉันตายฉันก็ไม่เสียใจ ถ้าลูกคลอดมาแล้วปลอดภัยฉันก็ดีใจมากแล้ว

    "งั้นนอนพักเถอะ เราต้องฟื้นร่างกายให้หายไวๆนะ:)" มือหนาของพี่จีมินยกขึ้นลูบหัวฉันอย่างเบามือ ก่อนที่เจ้าตัวจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มร่างฉันไว้ ก่อนที่ฉันจะหลับตาลงอีกครั้ง 

    การนอนครั้งนี้ต้องนอนพักนานๆหน่อย ถ้าแผลหายดีเมื่อไหร่ฉันกับลูกก็สามารถกลับบ้านได้แล้วล่ะ

    21 : 00 น.

    ค่ำคืนที่แสนสงบ โรงพยาบาลใจกลางกรุงโซล ที่ตอนนี้ผู้คนเริ่มบางลงโดยเฉพาะคนไข้ที่ต้องเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำเพื่อพักฟื้นร่างกายให้หายดี

    พยาบาลหมดเวรทำงานและเปลี่ยนกะเพื่อดูแลเด็กน้อยที่ต้องห่างจากแม่เพราะพึ่งเกิดใหม่และต้องยังอาศัยตู้เพื่อรักษาความปลอดภัยและปราศจากเชื้อโรคที่ลอยอยู่บนอากาศ

    "อ่า นี่ฉันลืมเอกสารได้ยังไงเนี่ย..." เสียงของพยาบาลสาวพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ เพราะพึ่งนึกได้ว่าตัวเองลืมหยิบเอกสารสำคัญมาเสียได้ เมื่อฉุกคิดได้ว่าลืมหล่อนจึงรีบเดินออกไปจากห้องกระจกจนลืมสังเกตไปว่ามีพยาบาลอีกคนยืนมองอย่างเงียบๆ

    พยาบาลคนเดียวที่เหลืออยู่ภายในห้องที่ไม่มีคนอื่นอยู่แล้ว ขาเรียวๆก็เริ่มออกก้าวพร้อมกวาดสายตามองไปรอบๆกายก็พบว่ามีเด็กแรกเกิดกำลังนอนหลับอยู่..แต่จู่ๆก็มีเสียงเด็กทารกตรงแถวสุดท้ายก็ร้องขึ้น ได้ยินเช่นนั้นหล่อนจึงกระชับแมสปิดปากไว้ให้ดีก่อนที่จะตัดสินใจเดินไปดูเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้

    "จอน อึนพา !?" ป้ายชื่อที่ติดอยู่ แสดงรายชื่อของเด็กน้อยอย่างเด่นสง่าอยู่ตรงหน้า 

    เยจินยกยิ้มอย่างพอใจ แค่ดูก็รู้แล้วว่านามสกุลนี้มีตระกูลเดียวเท่านั้นที่จะให้คำว่า 'จอน' คงไม่มีเด็กคนไหนอีกแล้วที่จะโชคดีที่ได้ใช้นามสกุลร่วมของตระกูลที่ใหญ่ติดอันดับต้นๆของประเทศ...แต่ก็โชคดีเพียงแค่ชื่อ อีกหน่อยเดี๋ยวก็ได้เจอโชคร้ายแล้วเด็กน้อย

    "หึ! แกนี่มันโชคดีจริงๆที่ได้เกิดเป็นลูกคนรวย..แต่แม่แก!! แม่แกแย่งของของฉันไป เพราะฉะนั้นแกก็รับกรรมแทนมันก็แล้วกัน!"

    "ฮึก! แง๊!!"

    "เงียบน่ะอีเด็กบ้า!!!" ว่าจบ เยจินก็ใช้ผ้าห่อร่างเล็กๆของทารกเอาไว้ก่อนที่จะรีบวิ่งหนีออกไปจากห้องทันที โดยที่ไม่มีใครเห็น

[ 100% ]

To be continued

    #TALK

      ไรท์มาต่อโดยไว จองกุกหาย แล้วลูกก็ยังโดนขโมยไปอีก ใครจะช่วยน้อ แล้วชะตากรรมของเยจินจะเป็นยังไง นั่งรอไรท์เถอะค่ะ อิอิ

เม้น  อัพไวทันที 

ยังไม่จบน้าาาา

เย้ คนติดตาม800+ ขอความกรุณาคนติดตามให้ถึง1000เร็วๆด้วยน้า~